Overlast van kinderen in verhouding tot opvoedingsstijl
Heel opvallend: eerst was er een duidelijke tendens; Kinderen moeten meer ruimte krijgen, mogen niet beperkt worden in hun vrijheid, want oh wee als je ze in hun ontwikkeling beperkt. Tegenwoordig hoor je steeds meer klachten dat kinderen vaak en veel schreeuwen en krijsen op speeltuinen en zie en hoor je langzamerhand dat het steeds vaker voorkomt dat kinderen op bepaalde plekken of feesten o.i.d. helemaal niet of beperkt worden toegestaan. Lees je door over argumenten daarvoor dan is de reden toch dat er overlast ervaren wordt van kinderen. Of van ouders die hun kinderen niet corrigeren: net hoe je het bekijkt...
Waar zijn we door geschoten?
Zien jullie dit ook? Wat vinden jullie daarvan?
Nicole123 schreef op 15-08-2024 om 14:08:
[..]
Dat heeft niet altijd te maken met jouw eigen verdiensten en waar je belang aan hecht, maar ook met de karakters van je kinderen, hun impulsbeheersing en hoe lang het duurt ze iets eigen te maken. Ik heb een enorme pokkehekel aan geschreeuw en gegil, van zowel andere kinderen en van mijn eigen kinderen. En mijn kinderen mogen dan ook niet schreeuwen en gillen en weten dat. Ik zeg exact hetzelfde tegen ze als jij hierboven schrijft. Maar 'in the heat of the moment' schreeuwen en gillen ze soms toch. Als hun zus hun speelgoed afpakt. Als ze te wild doen en daarbij hun teen stoten. Als ze verliezen met een spelletje. Als ze samen dollen. Als hun broer iets vervelends zegt. Als hun favoriete shirt in de was blijkt te zitten. Als hun tekening niet lukt. Als ze om wat dan ook heel boos of verdrietig of gefrustreerd zijn. En dan zeg ik het keer op keer, dat ik schreeuwen en gillen niet wil hebben.
Een kind is geen robot, die je 1x programmeert om niet te schreeuwen en dat is dat. Opvoeden is een proces. Je spreekt jezelf hierin overigens ook tegen. Want als je kinderen echt nooit geschreeuwd hadden, zoals je in je eerste zin zegt, had je ook niet zo consequent (herhaaldelijk dus) tegen ze hoeven zeggen dat ze niet moeten schreeuwen maar met een normale stem moeten praten. Ook jouw kinderen hebben blijkbaar geschreeuwd dus, ook dat zijn geen robots.
helemaal mee eens. hier werd dan niks keer op keer gezegd trouwens, hier ging je dan in één streep naar binnen na 2 waarschuwingen
Nicole123 schreef op 15-08-2024 om 14:17:
[..]
Maar dit is toch van alle tijden? Alsof er in de jaren '80 of '50 continu toezicht was van ouders op buitenspelende kinderen. Dan werd je gewoon de straat op geknikkerd en kwamen je ouders echt niet controleren of je 3 straten verderop herrie aan het maken, belletje aan het lellen of met een vergrootglas gedroogde blaadjes in de fik aan het steken was. De controle van ouders op kinderen is nu eigenlijk juist groter dan ooit. Misschien hebben we er daarom ook steeds hogere verwachtingen van wat betreft het corrigeren van gedrag.
ook helemaal eens, mijn ouders hielden dat écht niet in de gaten. de mensen in de straat waar we speelden wel en die corrigeerden ons ook gewoon en dat gaf geen gedoe
Nicole123 schreef op 15-08-2024 om 16:08:
[..]
Dit herken ik dus persoonlijk helemaal niet. Het zal misschien aan je buurt liggen, maar ik zie zelfs ouders nog met 6- en 7-jarigen mee naar een speeltuintje gaan, er dicht op zitten. Waar het vroeger nog wel oké werd gevonden om een peuter mee naar buiten te sturen met een oudere broer of zus heb ik het idee dat het nu not done is om kleintjes zonder toezicht te laten.
dit zie ik ook. het enorm klein houden van de kinderen om ze dan als ze rond de 10 zijn ineens soort van los te laten want "nu moet je het toch wel kunnen hoor"
Lieveheersbeest schreef op 16-08-2024 om 09:49:
Uit onderzoek blijkt dat de kinderen van nu meer 'echte' aandacht krijgen dan de kinderen van toen, omdat ouders (als ze thuis zijn) er ook echt voor de kinderen zijn. Terwijl er vroeger wel een ouder thuis was, maar die was met andere dingen bezig.
Het moet leuk zijn. Het moet gezellig zijn. Het moet 'quality time' zijn. En daar past niet bij dat kinderen gecorrigeerd worden of straf krijgen. Sowieso lees ik op dit forum ook heel vaak dat ouders "niet in straf geloven".
Die ouder vroeger thuis was inderdaad met andere dingen bezig. Die had het te druk voor al die quality time en pedagogische gesprekken. Kinderen moesten hun mond houden en zichzelf vermaken, of iets nuttigs gaan doen (huiswerk, of helpen met huishoudelijke klusjes).
En als de ouders het kind niet corrigeerden, dan deed de buurvrouw of een tante of willekeurige meneer op straat dat wel. Doodgewoon dat een andere volwassene je terechtwees als je papier op straat gooide of herrie maakt. Op dit forum genoeg mensen gelezen die zeggen "als iemand een probleem heeft met mijn kind dan komen ze maar naar mij, niemand heeft zich met mijn kind te bemoeien".
Van mijn vrienden en vriendinnen waren het degenen die de strengste opvoeding hadden gehad, die de meest gekke en ook onverantwoorde dingen gingen doen toen ze eindelijk 18 waren (of op studentenkamers, dus uit het zicht van ouders).
Moederkareltje schreef op 16-08-2024 om 13:00:
[..]
Mee eens. Ik denk ook dat de kinderen te overprikkelt zijn van school en dan bso en dan eindelijk pas thuis. Al die kinderen op de school en bso en verschillende krachten regels en manieren. Thuis kunnen ze eindelijk ontladen. Het onderzoek van nicole over dat ze meer echte aandacht krijgen in het uurtje dat ouders kind wel zien zal best maar het is ook wat waard om veilig in je eigen huis bij mamma te zijn als zij het huishouden doet en daar rond te keutelen in alle rust.
Tussen je eigen gevoel en de werkelijkheid zit ook een groot verschil. Niet elk kind dat op een bso zit raakt daar overprikkeld van. Net zoals dat ook niet elk kind last heeft van verschillende regels en manieren, want dat valt in de praktijk allemaal wel mee. En ook niet elk kind ervaart thuis bij mama veilig en rustig, velen vinden dat ronduit saai om altijd maar mama om zich heen te hebben en zijn dan gezag van anderen ook weer minder gewend.
Hier menigmaal van vriendjes van mijn kinderen gehoord dat ze ook zo graag naar de bso zouden willen omdat er daar leuke dingen gedaan worden met ze en thuis niet. Want niet elke thuisblijf ouder doet automatisch veel met zijn kind. Meeste kinderen zitten ook niet fulltime/ elke schooldag op de bso natuurlijk.
Het voordeel van pedagogische gesprekken is dat kinderen snappen waarom ouders bepaalde regels hanteren. Daar leren kinderen vaak veel meer van dan van straf.
Veel ouders om mij heen hanteren een softe opvoedstijl. Als een kind hysterisch begint te schreeuwen omdat iets niet naar zijn zin gaat (bijv: kind kan niet spelen die middag want moet naar zwemles), dan gaan de ouders op ooghoogte van hun kind zitten en wordt er zo een kwartier aandacht besteed aan wat het kind precies wil en voelt en komt er een hele uitleg waarom het niet kan op zalvende toon en nog een uitgebreide discussie met het kind waarin de ouder begrip toont voor het gedrag en het gevoel van het kind.
Ik zie hierdoor dat deze kinderen steeds vervelender gedrag gaan vertonen, want hysterisch krijsen betekent heel veel aandacht krijgen en lieve woordjes van je ouders en uiteindelijk vaker je zin krijgen.
Af en toe vind ik het moeilijk om aan te zien, zowel voor het kind als de ouder kost dit zoveel energie. Het is heel gezond om duidelijke grenzen te stellen en het kind te laten weten dat niet de hele wereld draait om alles wat hij wil en zijn gevoel. Klinkt heel hard misschien, maar zo werkt de echte wereld ook niet en dat is waar je je kind voor klaarstoomt: staande blijven in de wereld waarin je rekening houdt met elkaar en waar het niet alleen om jou draait.
Ginevra schreef op 16-08-2024 om 13:14:
[..]
Op dit forum genoeg mensen gelezen die zeggen "als iemand een probleem heeft met mijn kind dan komen ze maar naar mij, niemand heeft zich met mijn kind te bemoeien".
Ik ervaar dat dit niet representatief is voor het echte leven. Er zijn opvallend veel mensen die geen drempel ervaren om andermans kind te corrigeren.
Nigella schreef op 16-08-2024 om 13:37:
Klinkt heel hard misschien, maar zo werkt de echte wereld ook niet en dat is waar je je kind voor klaarstoomt: staande blijven in de wereld waarin je rekening houdt met elkaar en waar het niet alleen om jou draait.
Grappig, ik zie dit in de echte wereld juist ook veel gebeuren. Managers die op zalvende toon maandenlang bila's voeren, om mensen die niet goed meekomen in een team of onderpresteren maar mee proberen te krijgen.
bieb1963 schreef op 16-08-2024 om 12:13:
[..]
Jij verstaat geen scherts?
De vraag is vooral of dat kind begrijpt dat je hiermee een grapje maakt...
Ginevra schreef op 16-08-2024 om 13:14:
[..]
Het moet leuk zijn. Het moet gezellig zijn. Het moet 'quality time' zijn. En daar past niet bij dat kinderen gecorrigeerd worden of straf krijgen. Sowieso lees ik op dit forum ook heel vaak dat ouders "niet in straf geloven".
Die ouder vroeger thuis was inderdaad met andere dingen bezig. Die had het te druk voor al die quality time en pedagogische gesprekken. Kinderen moesten hun mond houden en zichzelf vermaken, of iets nuttigs gaan doen (huiswerk, of helpen met huishoudelijke klusjes).
En als de ouders het kind niet corrigeerden, dan deed de buurvrouw of een tante of willekeurige meneer op straat dat wel. Doodgewoon dat een andere volwassene je terechtwees als je papier op straat gooide of herrie maakt. Op dit forum genoeg mensen gelezen die zeggen "als iemand een probleem heeft met mijn kind dan komen ze maar naar mij, niemand heeft zich met mijn kind te bemoeien".
Maar in alle eerlijkheid; vroeger waren ouders wellicht strenger en corrigeerde en straften meer, maar maakte het dat beter? Ik herken wat je schrijft ; in mijn basisschooltijd ( jaren 80) waren ouders zeker strenger en kreeg je vaker straf. Je luisterde omdat je bang was voor straf maar die angst maakte het leven ook niet prettig en de band met ouders beslist niet sterker, ik kom meer mensen tegen van mijn generatie die negatief op hun jeugd terugkijken dan positief. Ik herinner me bv wel dat na schooltijd velen buiten bleven hangen want " o gatver, ik moet naar huis". Velen hadden geen fijne band met hun ouders door alle regeltjes en straf en je altijd maar zelf bezig moeten houden. Staat tegenover dat uitsluitend vrienden met je kind willen zijn ook niet de oplossing is. Uitersten werken niet.
Ik herken de problemen niet. Ik kom uit de jaren 70 en hoor mensen al zolang ik kan herinneren klagen over softe ouders en de kinderen/jeugd van tegenwoordig. De meeste mensen die ik zie functioneren prima en zijn vriendelijk en beleefd.
Anna76 schreef op 16-08-2024 om 08:50:
[..]
Zo eens hiermee!
Dat kinderen herrie maken is volgens mij van alle tijden, ik denk ik echt niet dat wij stil waren vroeger. Ik denk wel dat we daar meer op werden aangesproken en dat als dat andere mensen dan eigen ouders waren, we niet gelijk een grote bek gaven.
Misschien niet zo'n populaire mening, maar ik denk dat schreeuwende kinderen niet zozeer een algemeen voorkomend verschijnsel is, maar vooral een kwestie van opvoeding. Ik merk echt verschil in manier van luidruchtigheid naar type ouders. En een stuk minder naar type kind. Want ook de drukke kinderen kunnen imo (zij het wat later en met meer aanmoeding) leren om de toonhoogte aan te passen aan de omgeving.
Ouders die het normaal vinden, het niet boeit, afwezig zijn, ongemotiveerd, hun kinderen nooit kwaad kunnen doen of weet ik veel hoe die in de opvoeding staan, die hebben naar mijn idee veel vaker kinderen die veel ruimte innemen. Doen die ouders andersom dus ook. Het is naar mijn idee meer de mate van overtuiging tot aanpassen en hoe groot maak ik mezelf en veel minder aangeboren schreeuw aanleg.
Broadway schreef op 16-08-2024 om 13:07:
[..]
helemaal mee eens. hier werd dan niks keer op keer gezegd trouwens, hier ging je dan in één streep naar binnen na 2 waarschuwingen
Met 'keer op keer' bedoelde ik niet dat ik 10x achter elkaar waarschuw zonder verder in te grijpen, wel dat bijv. op maandag kind A schreeuwt omdat zus iets afpakt, op dinsdag kind B omdat broer irritante geluidjes zit te maken op woensdag kind A weer omdat de chocopasta op blijkt te zijn, etc etc. En elke keer zeg ik dan dat ze dat gewoon met een normale stem kunnen zeggen, dat ik pijn in mijn oren krijg van het schreeuwen, dat het vervelend is voor de buren en we het als ze normaal praten ook beter kunnen verstaan. Maar dat dan de volgende dag weer toepassen in weer een heel andere situatie en dan niet opnieuw heel impulsief en vol emotie reageren als ze boos, gefrustreerd, verdrietig of blij zijn is voor het ene kind makkelijker dan voor het andere. Het hangt samen met karakter, met leren/oefenen/ervaren en ook met gewoon ouder worden en rijpere hersenen. Het is heel vaak niet 'ik voed ze goed op / ik geef zelf het goede voorbeeld en dan schreeuwen mijn kinderen nóóit'.
