Overlast van kinderen in verhouding tot opvoedingsstijl
Heel opvallend: eerst was er een duidelijke tendens; Kinderen moeten meer ruimte krijgen, mogen niet beperkt worden in hun vrijheid, want oh wee als je ze in hun ontwikkeling beperkt. Tegenwoordig hoor je steeds meer klachten dat kinderen vaak en veel schreeuwen en krijsen op speeltuinen en zie en hoor je langzamerhand dat het steeds vaker voorkomt dat kinderen op bepaalde plekken of feesten o.i.d. helemaal niet of beperkt worden toegestaan. Lees je door over argumenten daarvoor dan is de reden toch dat er overlast ervaren wordt van kinderen. Of van ouders die hun kinderen niet corrigeren: net hoe je het bekijkt...
Waar zijn we door geschoten?
Zien jullie dit ook? Wat vinden jullie daarvan?
Zijn we niet gewoon minder tolerant geworden met zn allen? Kinderen schreeuwen, lachen en huilen nu eenmaal.
Aan de ene kant hebben mijn buurtjes een kindje van 1 jaar en aan de andere kant opgeschoten knullen.
Onze kinderen zijn de deur uit. En weet je...ik geniet van die kindergeluiden lachen huilen en ja soms schreeuwen, gecombineerd met house muziek enz. Brengt leven in de brouwerij!!
En dat er ouders zijn die hun hoofd omdraaien vanwege hun lastige kinders...dat is iets van alle tijden.
Ik denk dat we doorgeschoten zijn in het altijd maar overal ergens wat van moeten vinden.
Kinderen zijn soms vervelend en maken lawaai. Maar ja dat zijn/doen volwassenen ook.
Je kan iets wel als overlast ervaren maar dat wil niet zeggen dat het ook meteen overlast is.
En soms is iets wel overlast en dat is heel vervelend. En dan moet er gezocht worden naar een oplossing. Maar om nou elk gillend of schreeuwend kind weg te zetten als overlast gever vind ik niet correct. Een mens dus kind mag leren en heeft daar zijn omgeving bij nodig.
in onze buurt wonen ook een hoop kinderen. Sommige combinaties van kinderen zijn geen goed idee. Dan wordt er alleen maar geschreeuwd en gegild.. ouders zitten lekker een wijntje te drinken en reageren amper.. zijn er andere kinderen samen dan heb je weinig last. Een beetje leef geluiden vind ik echt normaal. Ik woon in de stad en niet op de hei maar soms gooi ik echt mijn deuren dicht omdat de kids echt heel veel schreeuwen. Dan zit ik gewoon niet meer lekker in de tuin. Dan komen ze door mijn noise cancelling koptelefoon met een lekkere podcast heen. De ouders weten dit maar vinden het wel lekker om gezamenlijk te wijnen en doen er dan eigenlijk niks aan. Hoe meer wijn de ouders hebben, hoe harder de kinderen mogen schreeuwen. Dit soms meerdere keren per week. Zeker in de vakantie. Gelukkig waren ze achter elkaar op vakantie. Dus hadden we een paar weken rust.
MelaS schreef op 15-08-2024 om 13:02:
Ik heb veel fouten gemaakt in de opvoeding van onze kinderen, maar ze hebben nooit geschreeuwd gelukkig. Het is natuurlijk ook maar waar je belang aan hecht. Ik heb vanaf hun peutertijd consequent gezegd: "Als je schreeuwt (doen mijn oren pijn en) dan versta ik je niet meer dus praat met een gewone stem alsjeblieft".
Dat heeft niet altijd te maken met jouw eigen verdiensten en waar je belang aan hecht, maar ook met de karakters van je kinderen, hun impulsbeheersing en hoe lang het duurt ze iets eigen te maken. Ik heb een enorme pokkehekel aan geschreeuw en gegil, van zowel andere kinderen en van mijn eigen kinderen. En mijn kinderen mogen dan ook niet schreeuwen en gillen en weten dat. Ik zeg exact hetzelfde tegen ze als jij hierboven schrijft. Maar 'in the heat of the moment' schreeuwen en gillen ze soms toch. Als hun zus hun speelgoed afpakt. Als ze te wild doen en daarbij hun teen stoten. Als ze verliezen met een spelletje. Als ze samen dollen. Als hun broer iets vervelends zegt. Als hun favoriete shirt in de was blijkt te zitten. Als hun tekening niet lukt. Als ze om wat dan ook heel boos of verdrietig of gefrustreerd zijn. En dan zeg ik het keer op keer, dat ik schreeuwen en gillen niet wil hebben.
Een kind is geen robot, die je 1x programmeert om niet te schreeuwen en dat is dat. Opvoeden is een proces. Je spreekt jezelf hierin overigens ook tegen. Want als je kinderen echt nooit geschreeuwd hadden, zoals je in je eerste zin zegt, had je ook niet zo consequent (herhaaldelijk dus) tegen ze hoeven zeggen dat ze niet moeten schreeuwen maar met een normale stem moeten praten. Ook jouw kinderen hebben blijkbaar geschreeuwd dus, ook dat zijn geen robots.
bieb1963 schreef op 15-08-2024 om 12:12:
Tja, ik vind dat kinderen in een speeltuin gewoon moeten kunnen schreeuwen. Dat doen kinderen nou eenmaal. Binnenshuis, bij anderen enz lijkt het mij normaal dat dat niet gebeurt en ze gecorrigeerd worden als er teveel wordt geschreeuwd. M.i. niet perse iets van nu toch?
In een speeltuin gewoon spelen met geluid, maar ook daar hoef je geen gillend luchtalarm na te doen hoor.
Ik merk in mijn eigen omgeving weinig van dat het doorgeschoten zou zijn. Heel veel kinderen in mijn omgeving schreeuwen of gillen zo nu en dan en alle ouders in mijn omgeving proberen daar hun kinderen in te corrigeren. Ik vind het dan ook een vreemde tegenstelling eigenlijk, ofwel kinderen die schreeuwen ofwel ouders die corrigeren. Als kinderen niet schreeuwen hoef je als ouder daarin niet te corrigeren, als kinderen wel schreeuwen wil dat niet zeggen dat die ouder een compleet vrije laissez-faire opvoeding hanteert.
krulliebollie schreef op 15-08-2024 om 14:00:
Sommige combinaties van kinderen zijn geen goed idee. Dan wordt er alleen maar geschreeuwd en gegild.. ouders zitten lekker een wijntje te drinken en reageren amper..
Maar dit is toch van alle tijden? Alsof er in de jaren '80 of '50 continu toezicht was van ouders op buitenspelende kinderen. Dan werd je gewoon de straat op geknikkerd en kwamen je ouders echt niet controleren of je 3 straten verderop herrie aan het maken, belletje aan het lellen of met een vergrootglas gedroogde blaadjes in de fik aan het steken was. De controle van ouders op kinderen is nu eigenlijk juist groter dan ooit. Misschien hebben we er daarom ook steeds hogere verwachtingen van wat betreft het corrigeren van gedrag.
Miraval schreef op 15-08-2024 om 13:38:
Wat ik wel merk is dat kinderen weinig respect meer hebben voor volwassenen. Spreek je ze ergens op aan dan ben je gelijk een lelijke k*nkerhoer en moet je je bek houden. En dan bedoel ik geen kinderen van 6 maar van een jaar of 11 tot 16. Het is gewoon bij de beesten af.
Vraag je om geen vuurwerk af te steken krijg je een grote bek. Ikzelf durfde als 12 jarige echt zo niet tekeer te gaan.
En in restaurants, kinderen die rondrennen, bij je aan tafel komen vervelen. Blijf gewoon zitten of ga naar de speelhoek maar verder niks en laat andere mensen met rust. Het lijkt wel alsof alles maar moet kunnen tegenwoordig.
Dat leren ze van hun volwassen ouders, die ook meteen voor ieder wissewasje luid verhaal komen halen.
Tja, wanneer is het overlast? Ik ben ook wel eens met een sirene op m’n schouder (lees: een gillend kind wat ECHT NIET meewilde) door de supermarkt gelopen omdat ik écht even boodschappen moest doen. Er waren vast mensen in de winkel die daar wat van vonden. Gelukkig kreeg ik ook genoeg meelevende blikken.
Uitspraken als “mijn kinderen doen dit nooit” en “dat soort gedrag zou ik nooit pikken” altijd zo lekker zwart-wit. Dan heb je het waarschijnlijk vooral flink getroffen (net als de ouders met goede eters, ook zo’n leuk thema met extremen). De meeste dingen zijn namelijk niet volledig aan opvoeding te wijten, maar ook aan het karakter van het kind.
En ja, vroeger gilden, schreeuwden en rende kinderen ook. Ik denk dat er echt niet veel veranderd is in dat opzicht.
Over het algemeen heb ik meer last van de ouders die ingrijpen dan van het gegil van de kinderen. Hier schuin achter een gezin met een peuter en kleuter. (2&6)
Die kinderen worden naar buiten gestuurd met niet passend speelgoed maken een hoop vrolijk kabaal met emmertjes en schepjes (selfmade drumstel).
Moeder komt om de hoek van de keukendeur om te zeggen (zeg gerust schreeuwen): Ga nou even lief spelen en maak niet zo'n kabaal! Ik leg kleine broer in bed en dan kom ik ook buiten.
Het drumstel zwijgt en onder gedempt gepraat gaan T en O "lief"spelen.
Piepend gaat de achterdeur open en moeder valt gelijk uit:
WAT HEBBEN JULLIE NU GEDAAN!!!!?
T en O hebben bergen gemaakt.
ZIJN JULLIE HELEMAAL GEK GEWORDEN?!!!! ALLE PLANTJES ZIJN KAPOT!!!!!!!!
Jullie gaan dat samen opruimen!!!
Inmiddels sta ik op zolder achter de strijkplank en kan vaag zien wat er gebeurt. Moeder staat tegen de keukendeur geleund te scrollen op haar telefoon.
Dan beginnen T en O te zeuren of ze op de Ipad mogen.
NEE EERST DIE ROMMEL OPRUIMEN!!!! TOT DE LAATSTE KORREL AARDE!!!!!
Als moeder van jongvolwassen kinderen denk ik dan: geef je kleintjes geen emmertjes en schepjes om buiten te spelen als je geen zandbak hebt!
Ik heb ook heus fouten gemaakt met de opvoeding van mijn kinderen en ben ook vast weleens boos geweest maar wat ik nu zie van ouders met jonge kinderen is net alsof die ouders zelf niet na kunnen denken over oorzaak en gevolg. Die emmertjes buiten bereik zetten van de kinderen voorkomt dat ze je tuin om ploegen op een tijdstip dat jou niet schikt. Bovendien hoef je dan ook niet zo boos te worden.
Nicole123 schreef op 15-08-2024 om 14:17:
[..]
Maar dit is toch van alle tijden? Alsof er in de jaren '80 of '50 continu toezicht was van ouders op buitenspelende kinderen. Dan werd je gewoon de straat op geknikkerd en kwamen je ouders echt niet controleren of je 3 straten verderop herrie aan het maken, belletje aan het lellen of met een vergrootglas gedroogde blaadjes in de fik aan het steken was. De controle van ouders op kinderen is nu eigenlijk juist groter dan ooit. Misschien hebben we er daarom ook steeds hogere verwachtingen van wat betreft het corrigeren van gedrag.
Nee hoor dat klopt. Alleen zitten deze ouders ernaast en doen weinig. Af en toe een schreeuw als er echt wat gebeurd. Zelfs hele kleintjes (2 jr) die alleen in de straat lopen.. terwijl wij aan het water wonen. Je hoeft ze niet aan een tuigje te doen maar opletten en je kinderen corrigeren is mijn inziens normaal.. zeker als je er redelijk dichtbij bent.
we hebben een hele leuke straat, waar de meeste mensen elkaar kennen, we vragen elkaar hoe het goed.. etc. Dus echt gaan klagen over de kinderen doe je gewoon niet snel. Terwijl als je soms 1 op 1 met een buur staat te babbelen en er geschreeuwd wordt het wel duidelijk is dat eigenlijk de meeste buren het allemaal wel vrij heftig vinden.
Nicole123 schreef op 15-08-2024 om 14:08:
[..]
Dat heeft niet altijd te maken met jouw eigen verdiensten en waar je belang aan hecht, maar ook met de karakters van je kinderen, hun impulsbeheersing en hoe lang het duurt ze iets eigen te maken.
[ ......]
Een kind is geen robot, die je 1x programmeert om niet te schreeuwen en dat is dat. Opvoeden is een proces. Je spreekt jezelf hierin overigens ook tegen. Want als je kinderen echt nooit geschreeuwd hadden, zoals je in je eerste zin zegt, had je ook niet zo consequent (herhaaldelijk dus) tegen ze hoeven zeggen dat ze niet moeten schreeuwen maar met een normale stem moeten praten. Ook jouw kinderen hebben blijkbaar geschreeuwd dus, ook dat zijn geen robots.
Klopt, mijn kinderen zijn geen robots. Maar ik ben tussen hun tweede en vierde jaar blijkbaar consequent genoeg geweest want daarna schreeuwden ze niet meer (tenzij ze gewond raakten). En consequent is niet hetzelfde als herhaaldelijk.
Nicole123 schreef op 15-08-2024 om 14:17:
[..]
Maar dit is toch van alle tijden? Alsof er in de jaren '80 of '50 continu toezicht was van ouders op buitenspelende kinderen. Dan werd je gewoon de straat op geknikkerd en kwamen je ouders echt niet controleren of je 3 straten verderop herrie aan het maken, belletje aan het lellen of met een vergrootglas gedroogde blaadjes in de fik aan het steken was. De controle van ouders op kinderen is nu eigenlijk juist groter dan ooit. Misschien hebben we er daarom ook steeds hogere verwachtingen van wat betreft het corrigeren van gedrag.
Met het verschil dat je, wanneer je vervelend was in de buurt, de buurtbewoners je erop aanspraken en je daarnaar luisterde. Dat hoef je nu bij veel kinderen gewoon echt niet meer te doen. De sociale controle is er niet meer of nauwelijks nog, iedereen is teveel met zichzelf bezig.
Sommige kinderen kunnen wel echt irritant hard krijsen, maar ze moeten ook nog leren hoe ze om moeten gaan met emoties en met andere mensen om hen heen. Als kind haalden wij ook kattenkwaad uit en stonden wij ook wel te schreeuwen in de speeltuin. Ik denk dat kinderen niet meer irritant zijn geworden maar vooral de verdraagzaamheid is afgenomen.
MelaS schreef op 15-08-2024 om 15:42:
[..]
Klopt, mijn kinderen zijn geen robots. Maar ik ben tussen hun tweede en vierde jaar blijkbaar consequent genoeg geweest want daarna schreeuwden ze niet meer (tenzij ze gewond raakten). En consequent is niet hetzelfde als herhaaldelijk.
Dus ze schreeuwden niet nooit, zoals je stelde, als peuter schreeuwden ze wel. Want het zijn kinderen. Die hebben geen knopje waarmee je ze iets acuut afleert of zelfs zorgt dat zij nóóit schreeuwen.
En iemand wiens kind niet de impulsbeheersing of het karakter heeft om met vier jaar nooit meer te schreeuwen, die is blijkbaar niet consequent genoeg geweest? Het is allemaal eigen verdienste en opvoeding?
Dit type ouders die denken dat slapen, zindelijkheid, stil en rustig zijn, groente eten, etc de verdienste zijn van hun briljante opvoeding gun ik altijd nog een volgende kind die opeens het maakbaarheidsplaatje op zijn grondvesten laat schudden.
