Overlast van kinderen in verhouding tot opvoedingsstijl
Heel opvallend: eerst was er een duidelijke tendens; Kinderen moeten meer ruimte krijgen, mogen niet beperkt worden in hun vrijheid, want oh wee als je ze in hun ontwikkeling beperkt. Tegenwoordig hoor je steeds meer klachten dat kinderen vaak en veel schreeuwen en krijsen op speeltuinen en zie en hoor je langzamerhand dat het steeds vaker voorkomt dat kinderen op bepaalde plekken of feesten o.i.d. helemaal niet of beperkt worden toegestaan. Lees je door over argumenten daarvoor dan is de reden toch dat er overlast ervaren wordt van kinderen. Of van ouders die hun kinderen niet corrigeren: net hoe je het bekijkt...
Waar zijn we door geschoten?
Zien jullie dit ook? Wat vinden jullie daarvan?
ik vind het lastig. Ik probeer mijn kinderen echt op te voeden (dus niet gillen en rennen in restaurants) maar het is moeilijk. Ik geef ze geen tik, maar ik vraag me wel eens af hoe ik mijn 3 jarige peuterzoon in godsnaam ga laten luisteren met alleen woorden. Ik corrigeer hem zeker, maar hij heeft zijn eigen wil. Ik zie in mijn omgeving wel ouders die bewust de andere kant op kijken of gewoon doen alsof het niet boeit, omdat ze gewoon geen zin hebben in dat gedoe. Daar heb ik ook moeite mee.
Wat betreft feesten en restaurants etc die kids weigeren: hun goed recht.
Tja, ik vind dat kinderen in een speeltuin gewoon moeten kunnen schreeuwen. Dat doen kinderen nou eenmaal. Binnenshuis, bij anderen enz lijkt het mij normaal dat dat niet gebeurt en ze gecorrigeerd worden als er teveel wordt geschreeuwd. M.i. niet perse iets van nu toch?
De vrijheid van kinderen wordt vaak gerelateerd aan het feit dat ze niet zelfstandig, zonder ouders, mogen buitenspelen zonder dat er aan verwaarlozing wordt gedacht.
Aan de andere kant moeten kinderen ook weten hoe je je gedraagt in de openbare ruimte. Dat gaat met vallen en opstaan en vergt geduld van de omgeving. En ook dat de omgeving weet op welke manier je kinderen kan aanspreken als het mis gaat en de ouders niet in de buurt zijn. En ook ouders moeten groeien in hun rol en het accepteren dat hun kinderen tot de orde worden geroepen als ze het zelf niet doen, of ze geholpen worden als ze het zelf niet lukt.
Als iedereen geïrriteerd op elkaar reageert krijgen kinderen dat als boodschap mee.
Waar zijn we doorgeschoten? Zijn we wel doorgeschoten, vraag ik me af. Afgelopen vakantie 3 weken elke dag 2x uit eten geweest, geen enkele keer last gehad van kinderen. In de voorgaande jaren, bij uit eten gaan in Nederland, 0 keer last gehad van kinderen. Ze zitten vaak met een telefoon of iPad filmpjes te kijken (en daar vinden mensen dan ook weer wat van).
Gisteren in de supermarkt wel 20 minuten een demonisch krijsend kind van 3 dat opgetild wilde worden. Dat had misschien handiger gekund van de moeder, maar waarschijnlijk heb ik makkelijk praten, mijn kinderen waren nooit driftig. In de winkel liepen verder een stuk of 10 jonge kinderen gezellig met hun ouders te keuvelen, maar die merk je niet.
Hier tegenover is een zwemstrand, heel druk, daar hoor ik misschien 1 keer in de maand een heel hard gillend kind, en dan denk ik maar: ze vinden het water vast heel spannend. Vond ik als kind ook.
In het vliegtuig hoor je wel huilende kinderen, maar ik zie alleen maar ouders die heeel erg hun best doen geen overlast te veroorzaken, ik heb met ze te doen.
bieb1963 schreef op 15-08-2024 om 12:12:
Tja, ik vind dat kinderen in een speeltuin gewoon moeten kunnen schreeuwen. Dat doen kinderen nou eenmaal. Binnenshuis, bij anderen enz lijkt het mij normaal dat dat niet gebeurt en ze gecorrigeerd worden als er teveel wordt geschreeuwd. M.i. niet perse iets van nu toch?
Je hebt schreeuwen en schreeuwen natuurlijk. Het is soms werkelijk onvoorstelbaar hoeveel decibellen een klein kind kan produceren. Dat is, vind ik, ook in een speeltuin niet nodig.
Achter mijn huis is een speeltuintje. Maar dat ligt dus midden in een woonwijk, grenzend aan een heleboel (achter)tuinen. Ik verwacht toch echt van ouders van kinderen daar dat ze er rekening mee houden dat er meer mensen buiten zitten en dat die het ook fijn vinden om elkaar te kunnen verstaan. Gillen daar vind ik te ver gaan. Of steentjes gooien op de metalen glijbaan, ook een heel erg naar geluid.
Ik hoef echt niet de hele dag de vogeltjes te kunnen horen fluiten, dan had ik hier niet moeten gaan wonen, maar niet alles hoeft maar altijd te kunnen. En zijn er kinderen zonder ouders dan spreek ik ze ook gerust zelf aan op hun kabaal.
En er zijn natuurlijk ook heel veel mensen die vinden dat in hun eigen huis geen limiet opgelegd hoeft te worden. Onze buren van 4 huizen verderop hebben een zoon die meer geluid produceert dan een overvliegend vliegtuig, en vele malen scherper. Dat is zelfs bij ons binnen te horen. En natuurlijk zeker met dit mooie weer als overal de ramen open staan. Ik vind dat echt een inbreuk op mijn woongenot. En ik ben toch echt geen zuurbuur hoor, maar dit gaat echt alle perken te buiten. Andersom houden wij (veel) rekening met hun kleine kinderen, dus wij hebben geen muziek aan buiten, de hond mag niet blaffen, gras maaien doe ik nooit na 20 uur en dat soort dingen. Ik heb wel eens voorzichtig aangekaart dat wij hun zo goed horen, maar dat werd weggelachen, ja, kinderen maken wel eens herrie... Kan ik natuurlijk met goed fatsoen ook niks van zeggen natuurlijk. Wel wat van vinden.
"Of van ouders die hun kinderen niet corrigeren: net hoe je het bekijkt..."
Mijn zoon is net 2 en heeft nu ook weleens een driftbui buiten. De laatste keer zag hij achter het hek van een opvang fietsjes en hij wilde ook op een fietsje. Dat kon helaas niet en hij wilde niet mee verder wandelen maar op die fiets. "fiets". Ik zei "kan niet op die fiets. Hek is dicht. Kan niet. Kom je mee verder lopen." Schreeuwen "neee fiets". "Kan niet op die fiets kareltje. Is heel jammer, mama heeft thuis fiets voor jou." "Nee fiets fiets die" "mee lopen of mama zet jou in de buggy kareltje." Schreeuwen "neeeee fiets". Ik zet zoon in de buggy. Schreeuwen en huilen "fietsen fietsen mama fietsen neeee". we wandelen weg. Na 2 minuten stopt hij wel. Nu ik kinderen heb denk ik: Ja kinderen schreeuwen, driftbuien bestaan echt. Ik begrijp het een stuk beter nu. Ouders doen ook hun best. Iedereen haat dat gekrijs. Ik ook.
Ik heb veel fouten gemaakt in de opvoeding van onze kinderen, maar ze hebben nooit geschreeuwd gelukkig. Het is natuurlijk ook maar waar je belang aan hecht. Ik heb vanaf hun peutertijd consequent gezegd: "Als je schreeuwt (doen mijn oren pijn en) dan versta ik je niet meer dus praat met een gewone stem alsjeblieft".
ik heb niet het idee dat kinderen nu meer ‘overlast’ veroorzaken eigenlijk.
Ik zie om me heen allemaal ouders die hun best doen.
mijn kinderen mochten ook niet schreeuwen trouwens. Alleen in een achtbaan of bij een noodsituatie. Dus als ze per abuis schreeuwde bij het buitenspelen rende ik naar buiten in ‘paniek’. ‘Oh nee mam er was niets hoor’. Ok zei ik dan gelukkig maar!! En dan wisten ze weer, oja als je schreeuwt of gilt denkt mama dat je bent gevallen of wordt ontvoerd oid 😂
Jonagold schreef op 15-08-2024 om 12:25:
[..]
Je hebt schreeuwen en schreeuwen natuurlijk. Het is soms werkelijk onvoorstelbaar hoeveel decibellen een klein kind kan produceren. Dat is, vind ik, ook in een speeltuin niet nodig.
Achter mijn huis is een speeltuintje. Maar dat ligt dus midden in een woonwijk, grenzend aan een heleboel (achter)tuinen. Ik verwacht toch echt van ouders van kinderen daar dat ze er rekening mee houden dat er meer mensen buiten zitten en dat die het ook fijn vinden om elkaar te kunnen verstaan. Gillen daar vind ik te ver gaan. Of steentjes gooien op de metalen glijbaan, ook een heel erg naar geluid.
Ik hoef echt niet de hele dag de vogeltjes te kunnen horen fluiten, dan had ik hier niet moeten gaan wonen, maar niet alles hoeft maar altijd te kunnen. En zijn er kinderen zonder ouders dan spreek ik ze ook gerust zelf aan op hun kabaal.En er zijn natuurlijk ook heel veel mensen die vinden dat in hun eigen huis geen limiet opgelegd hoeft te worden. Onze buren van 4 huizen verderop hebben een zoon die meer geluid produceert dan een overvliegend vliegtuig, en vele malen scherper. Dat is zelfs bij ons binnen te horen. En natuurlijk zeker met dit mooie weer als overal de ramen open staan. Ik vind dat echt een inbreuk op mijn woongenot. En ik ben toch echt geen zuurbuur hoor, maar dit gaat echt alle perken te buiten. Andersom houden wij (veel) rekening met hun kleine kinderen, dus wij hebben geen muziek aan buiten, de hond mag niet blaffen, gras maaien doe ik nooit na 20 uur en dat soort dingen. Ik heb wel eens voorzichtig aangekaart dat wij hun zo goed horen, maar dat werd weggelachen, ja, kinderen maken wel eens herrie... Kan ik natuurlijk met goed fatsoen ook niks van zeggen natuurlijk. Wel wat van vinden.
Waarom hou je dan zoveel rekening met zulk volk?
Tja, er is een verschil tussen gillen en gillen. Kinderen die even gillen als ze van een glijbaan afgaan, geen probleem. De buurmeisjes die heel de tijd tussen twee huizen aan het gillen waren, wel een probleem.
Nick90 schreef op 15-08-2024 om 13:05:
[..]
Waarom hou je dan zoveel rekening met zulk volk?
Omdat ik graag leef volgens mijn eigen principes. Dat ik die niet aan een ander op kan leggen snap ik, maar dat betekent toch niet dat ik me dan maar tot hun standaard 'moet verlagen'? Is dat hoe jij je aanpast aan de buren? Je eigen gedrag ook maar naar beneden bijstellen? Dan gaat het vast heel rap mis in de buurt...
En bovendien, ik heb meer buren dan alleen dat stel. Dat verder ook gewoon heel aardig is hoor, maar ja, de herrie van die kinderen. Anyway, ik hou dus rekening met mijn omgeving, net zoals dat ik hoop dat de omgeving ook rekening houdt met mij.
Ach, deze periode overleven we ook wel weer. Eerst waren het de buren 2 huizen verderop, toen die direct naast ons. Wij hebben de pech dat we steeds verse buren met jonge kinderen krijgen. Maar uiteindelijk worden ook dat reuze gezellige pubers. Die muziek kan ik beter handelen 
.
Leuk spelen kan ook prima op normaal volume en kinderen moeten dat leren. Als je last hebt van het gedrag van een ander, dan kun je daar best wat van zeggen op een normale manier. Wat voor effect het gedrag op jou als ander heeft. Je hebt zelf nu eenmaal niet altijd door welk effect jouw gedrag op een ander heeft, zeker als kind niet.
Mijn kind mag niet gillen en schreeuwen, alleen bij noodgevallen of extreme pijn. Doet ze dat wel, dan wordt ze gecorrigeerd en als ze niet luistert, dan gaan we weg. Dat weet ze. Dan maar niet in de speeltuin, blijkbaar lukt het vandaag niet om je daar goed te gedragen.
Soms, in boze buien als ze hoog in haar emotie zit, gilt/schreeuwt ze wel even tegen ons. Hoe begrijpelijk haar buien en verdriet ook zijn, we geven haar wel mee dat we pas gaan luisteren als ze normaal gaat praten.
Wat ik wel merk is dat kinderen weinig respect meer hebben voor volwassenen. Spreek je ze ergens op aan dan ben je gelijk een lelijke k*nkerhoer en moet je je bek houden. En dan bedoel ik geen kinderen van 6 maar van een jaar of 11 tot 16. Het is gewoon bij de beesten af.
Vraag je om geen vuurwerk af te steken krijg je een grote bek. Ikzelf durfde als 12 jarige echt zo niet tekeer te gaan.
En in restaurants, kinderen die rondrennen, bij je aan tafel komen vervelen. Blijf gewoon zitten of ga naar de speelhoek maar verder niks en laat andere mensen met rust. Het lijkt wel alsof alles maar moet kunnen tegenwoordig.
Verderop hier in de straat wonen mensen met 3 jonge kinderen die je heel goed hoort door de akoestiek van het water (dat draagt het geluid) en daar zijn ze zich van bewust. Kinderen mogen pas om 9 uur naar buiten op zondag bijvoorbeeld. Maar laatst, was het geluidsniveau ineens flink gestegen. Ik niet een beetje, echt herrie, geschreeuw gewoon. Bleek dat ze een kindje op bezoek hadden. Mijn hemel. Dat vind ik dan weer geen ‘kinderspeelgeluiden’, dát kan wel een tandje minder. Gillen, niet normaal. Ik heb er niks over gezegd maar ik ben wel heel blij dat het een bezoekend kindje is.
Een ander punt is dat je opvoeding niet zomaar kunt relateren aan het geluidsniveau van kinderen. Niet elk kind reageert hetzelfde op opvoedkundige maatregelen. Er zijn kinderen met een aandoening, die reageren ook anders en geven soms ook overlast die je niet zomaar kunt bijsturen. Als ouder kun je dan niet veel anders doen dan zorgen dat je kind beperkt wordt in de hoeveelheid tijd in de openbare ruimte maar ja, soms moet kind toch mee in de bus, supermarkt, ziekenhuis, je kunt niet alles sturen als ouders. Dat is een illusie.
ToetieToover schreef op 15-08-2024 om 13:45:
Verderop hier in de straat wonen mensen met 3 jonge kinderen die je heel goed hoort door de akoestiek van het water (dat draagt het geluid) en daar zijn ze zich van bewust. Kinderen mogen pas om 9 uur naar buiten op zondag bijvoorbeeld. Maar laatst, was het geluidsniveau ineens flink gestegen. Ik niet een beetje, echt herrie, geschreeuw gewoon. Bleek dat ze een kindje op bezoek hadden. Mijn hemel. Dat vind ik dan weer geen ‘kinderspeelgeluiden’, dát kan wel een tandje minder. Gillen, niet normaal. Ik heb er niks over gezegd maar ik ben wel heel blij dat het een bezoekend kindje is.
Een ander punt is dat je opvoeding niet zomaar kunt relateren aan het geluidsniveau van kinderen. Niet elk kind reageert hetzelfde op opvoedkundige maatregelen. Er zijn kinderen met een aandoening, die reageren ook anders en geven soms ook overlast die je niet zomaar kunt bijsturen. Als ouder kun je dan niet veel anders doen dan zorgen dat je kind beperkt wordt in de hoeveelheid tijd in de openbare ruimte maar ja, soms moet kind toch mee in de bus, supermarkt, ziekenhuis, je kunt niet alles sturen als ouders. Dat is een illusie.
De buren zijn dan vaak wel weer blij als je de openbare ruimte opzoekt. Mijn schoonouders hadden een zwaar autistische en verstandelijk beperkt buurkind. Die ging dagelijks tekeer. En hoewel mijn schoonouders daar echt begrip voor hadden en er volgens mij ook nooit iets van gezegd hebben, was het toch wel heel vervelend. Zelf zijn ze ook niet altijd even mobiel, dus zelf weg gaan was ook niet altijd mogelijk.
Dit had overigens niets met opvoedstijl te maken, de buren deden echt hun best!
