Overlast van kinderen in verhouding tot opvoedingsstijl
Heel opvallend: eerst was er een duidelijke tendens; Kinderen moeten meer ruimte krijgen, mogen niet beperkt worden in hun vrijheid, want oh wee als je ze in hun ontwikkeling beperkt. Tegenwoordig hoor je steeds meer klachten dat kinderen vaak en veel schreeuwen en krijsen op speeltuinen en zie en hoor je langzamerhand dat het steeds vaker voorkomt dat kinderen op bepaalde plekken of feesten o.i.d. helemaal niet of beperkt worden toegestaan. Lees je door over argumenten daarvoor dan is de reden toch dat er overlast ervaren wordt van kinderen. Of van ouders die hun kinderen niet corrigeren: net hoe je het bekijkt...
Waar zijn we door geschoten?
Zien jullie dit ook? Wat vinden jullie daarvan?
Lieveheersbeest schreef op 16-08-2024 om 10:53:
[..]
Wat zou er in Nederland anders gaan in België en Frankrijk, waardoor dat komt?
Ik ervaar dit vooral als ik in Duitsland ben. Ik hoef vaak niet eens te weten wie de Nederlandse kinderen zijn, want ik pik ze er zo uit. En als ik dan een rondje (zwemwater) liep en langs de kinderen kwam, werd 9 vd 10 keer mijn vermoeden bevestigd.
Moederkareltje schreef op 16-08-2024 om 13:00:
[..]
Mee eens. Ik denk ook dat de kinderen te overprikkelt zijn van school en dan bso en dan eindelijk pas thuis. Al die kinderen op de school en bso en verschillende krachten regels en manieren. Thuis kunnen ze eindelijk ontladen. Het onderzoek van nicole over dat ze meer echte aandacht krijgen in het uurtje dat ouders kind wel zien zal best maar het is ook wat waard om veilig in je eigen huis bij mamma te zijn als zij het huishouden doet en daar rond te keutelen in alle rust.
mag het ook een vader zijn die het huishouden doet?
Gedrag is aanstekelijk. Als buiten een paar kinderen luidruchtig zijn, gaan anderen daarin mee.
Over opvoeding kun je urenlang praten. Gedrag is deels aanleg, deels aangeleerd en/of gewenning. Kinderen die thuis kort gehouden worden en zich gehoorzaam gedragen, kunnen zonder toezicht heel anders zijn. Kinderen die gewend zijn beziggehouden te worden, gedragen zich anders dan kinderen van ouders/opvoeders die faciliteren en hen verder hun gang laten gaan. Kinderen die genegeerd worden (en dat kan zijn in aanwezigheid van hun ouders) zullen daar ook effecten van laten zien.
Duidelijke regels en deze consequent hanteren helpt wel. Vergoelijkend zeggen 'ach het zijn kinderen' is niet perse liefdevol. Grenzen geven stevigheid. Ondertussen kost het wel energie ze inderdaad te bewaken en niet toegeeflijk te zijn omdat je nou eenmaal moe bent of iets anders je gedachten vervult. Het is dan heel mooi als anderen de (opvoed)taak even overnemen!
Nicole123 schreef op 16-08-2024 om 14:21:
[..]
Het is heel vaak niet 'ik voed ze goed op / ik geef zelf het goede voorbeeld en dan schreeuwen mijn kinderen nóóit'.
Zeker niet. Alle kinderen produceren herrie en moeten van de omgeving leren wat gewenst en niet gewenst is. Dus ook mijn kinderen hebben geschreeuwd en heb ik steevast, consequent en iedere keer opnieuw moeten voordoen wat wel en niet de bedoeling was. En hoe vaak ik ze wel niet naar binnen geroepen heb na 2 waarschuwingen (bij 3 is het afgelopen en ga je naar binnen). Echt hoor, maar dat betaalde zich wel terug.
Waar het verkeerd gaat zijn de opvattingen: kinderen schreeuwen nu eenmaal. Of jongetjes schreeuwen nu eenmaal. Als je er zo instaat, hoef je daar idd niks mee te doen en hoe vaak ik dat wel niet hoor van ouders. Het woord 'nu eenmaal' zegt heel veel over hoe de ouders er mee omgaan. Of beter gezegd, nauwelijks tot niet. Het is het beste excuus dat je van stal kunt trekken om dit niet consequent te blijven aanpakken.
Diyer schreef op 16-08-2024 om 14:25:
[..]
Ik ervaar dit vooral als ik in Duitsland ben. Ik hoef vaak niet eens te weten wie de Nederlandse kinderen zijn, want ik pik ze er zo uit. En als ik dan een rondje (zwemwater) liep en langs de kinderen kwam, werd 9 vd 10 keer mijn vermoeden bevestigd.
Maar dat geldt niet alleen voor de kinderen. Elk jaar staat er tijdens de zomerperiode in minimaal één krant hoe vreselijk Nederlanders ervaren worden als ze op vakantie zijn. Luidruchtig, lomp, onbeleefd...
Het imago van Nederlanders op vakantie (quest.nl)
Waarom herkennen we Nederlanders altijd meteen op vakantie? ‘Praktisch komt op één, stijl op twee’ | Het Parool
Kaas en drop in de koffer, luid en gierig: op vakantie is de Nederlander het meest Nederlander | De Standaard
Lieveheersbeest schreef op 16-08-2024 om 13:44:
[..]
Grappig, ik zie dit in de echte wereld juist ook veel gebeuren. Managers die op zalvende toon maandenlang bila's voeren, om mensen die niet goed meekomen in een team of onderpresteren maar mee proberen te krijgen.
Omdat je als werkgever tegenwoordig ook niet zomaar meer iemand kunt ontslaan die niet goed presteert. Daar gaat een hele documentatie en procedure aan vooraf en kost ook nog eens behoorlijk wat geld.
Dan heb je weinig keuze dan op deze manier anders melden mensen zich ook gewoon ziek.
Miraval schreef op 16-08-2024 om 14:31:
[..]
Omdat je als werkgever tegenwoordig ook niet zomaar meer iemand kunt ontslaan die niet goed presteert. Daar gaat een hele documentatie en procedure aan vooraf en kost ook nog eens behoorlijk wat geld.
Dan heb je weinig keuze dan op deze manier anders melden mensen zich ook gewoon ziek.
Snap ik. Maar laten we hier dan niet met argumenten rondstrooien zoals "we moeten kinderen klaarmaken voor de echte harde buitenwereld", want zo hard is die in de praktijk lang niet altijd.
Lieveheersbeest schreef op 16-08-2024 om 14:31:
[..]
Maar dat geldt niet alleen voor de kinderen. Elk jaar staat er tijdens de zomerperiode in minimaal één krant hoe vreselijk Nederlanders ervaren worden als ze op vakantie zijn. Luidruchtig, lomp, onbeleefd...
Het imago van Nederlanders op vakantie (quest.nl)
Waarom herkennen we Nederlanders altijd meteen op vakantie? ‘Praktisch komt op één, stijl op twee’ | Het Parool
Kaas en drop in de koffer, luid en gierig: op vakantie is de Nederlander het meest Nederlander | De Standaard
En dat onderstreept dan ook meteen dat het niet per se aangeboren gedrag, maar aangeleerd (of iig niet afgeleerd) gedrag. Ja, kinderen worden niet geboren met een filter. Maar andere landen hebben wel andere filters en hier moeten we een soort hufterigheid accepteren, want anders ben je een zuur iemand. Het is de mate van ruimte innemen en daar zijn we in Nederland heel goed in.
Nigella schreef op 16-08-2024 om 13:37:
Veel ouders om mij heen hanteren een softe opvoedstijl. Als een kind hysterisch begint te schreeuwen omdat iets niet naar zijn zin gaat (bijv: kind kan niet spelen die middag want moet naar zwemles), dan gaan de ouders op ooghoogte van hun kind zitten en wordt er zo een kwartier aandacht besteed aan wat het kind precies wil en voelt en komt er een hele uitleg waarom het niet kan op zalvende toon en nog een uitgebreide discussie met het kind waarin de ouder begrip toont voor het gedrag en het gevoel van het kind.
Toch lijkt me op ooghoogte van het kind zitten en zelf het goede voorbeeld geven door zacht en rustig te praten wel beter werken dan van afstand bars terug te bulderen naar je kind. Hoe krom is het om met keihard volume 'je mag niet schreeuwen!' naar je kind te roepen? Begrip tonen voor de emoties van je kind en een uitleg waarom iets niet mag lijkt me beter dan een autoritair 'het boeit me niet of je verdrietig bent en je doet maar wat ik zeg'. Als je maar niet als ouder eerst zegt dat die zwemles moet en na heel veel geschreeuw toch overstag gaat en dat zwemles afzegt, want dan beloon je het geschreeuw. Maar verder lijkt me niks mis met op een begripvolle en rustige manier communiceren met je kind. Ik denk niet dat een kind daardoor gaat schreeuwen, integendeel.
Diyer schreef op 16-08-2024 om 14:35:
[..]
hier moeten we een soort hufterigheid accepteren, want anders ben je een zuur iemand.
Ik ben zo benieuwd waar jij woont. In de steden waar ik heb gewoond en het dorp waar ik nu woon herken ik dit dus helemaal niet als algemene tendens.
Wat wasmachine ook al heel mooi zei;
De meeste mensen die ik zie functioneren prima en zijn vriendelijk en beleefd.
Diyer schreef op 16-08-2024 om 14:15:
[..]
Misschien niet zo'n populaire mening, maar ik denk dat schreeuwende kinderen niet zozeer een algemeen voorkomend verschijnsel is, maar vooral een kwestie van opvoeding. Ik merk echt verschil in manier van luidruchtigheid naar type ouders. En een stuk minder naar type kind. Want ook de drukke kinderen kunnen imo (zij het wat later en met meer aanmoeding) leren om de toonhoogte aan te passen aan de omgeving.
Ouders die het normaal vinden, het niet boeit, afwezig zijn, ongemotiveerd, hun kinderen nooit kwaad kunnen doen of weet ik veel hoe die in de opvoeding staan, die hebben naar mijn idee veel vaker kinderen die veel ruimte innemen. Doen die ouders andersom dus ook. Het is naar mijn idee meer de mate van overtuiging tot aanpassen en hoe groot maak ik mezelf en veel minder aangeboren schreeuw aanleg.
Gisteren hadden de buren de achterdeur open staan en wij ook. Ik hoorde één van hun kinderen dus nog beter schreeuwen dan anders. Die schreeuwde (niet riep!) minutenlang "PAPA! PAPAAAA!" en papa reageerde helemaal niet. Ik snap hier niets van. Die man hoorde dat toch ook? En nee, het wordt niet vanzelf opgelost of minder als je het negeert. Dit kind is volhardend en hardleers, want hij doet dit al sinds hij op zijn tweede naast ons is komen wonen. Hij is nu denk ik 7. Het houdt echt pas op als hij aandacht krijgt - en die krijgt hij dus niet. En als ik dan uiteindelijk de vader hoor, is het iets als "wat hebben jullie NU weer gedaan?!?!" alsof hij dan pas net van boven komt (of van binnen naar buiten). Ze worden de hele tijd genegeerd en krijgen dan op hun kop als blijkt dat er een of andere chaos is ontstaan. Zo wonderlijk. Maar vooral dat ene kind van hen blijft maar schreeuwen, terwijl ik denk dat hij ook best zou kunnen leren om stil te zijn (of dat er met wat toezicht wat minder kapot of chaos zou zijn, waardoor er wat normalere communicatie is tussen beiden). Ik zou er in ieder geval een stuk minder van vinden als ik vader ook daadwerkelijk hoorde proberen om het kind aandacht te geven. Moeder hoor ik vrijwel nooit. Die wordt niet boos, maar houdt ze ook niet bezig.
In Nederland is voor jezelf opkomen, duidelijk en direct zijn erg belangrijk. Het zijn vaak toch de meest mondige mensen die het meeste bereiken is mijn indruk. In mijn opleiding werd ruimte innemen erg gestimuleerd.
Eén ding is zeker, begin19e eeuw maakten kinderen ook wel eens flink herrie!
Lieveheersbeest schreef op 16-08-2024 om 14:39:
[..]
Ik ben zo benieuwd waar jij woont. In de steden waar ik heb gewoond en het dorp waar ik nu woon herken ik dit dus helemaal niet als algemene tendens.
Wat wasmachine ook al heel mooi zei;
De meeste mensen die ik zie functioneren prima en zijn vriendelijk en beleefd.
Oh klopt hoor, de meesten functioneren prima. Alleen woon ik al heeeel wat jaren naast zo'n typisch gezin waar het hier in dit topic over gaat en waar ik waarschijnlijk ook als zuur te boek sta. Dat kleurt mijn beeld denk ik.
En toen mijn kinderen nog klein waren (en ik regelmatig met andermans kinderen te maken had) waren de schreeuwblagen heel vaak vd ouders die opmerkten dat kinderen nu eenmaal zo zijn. Dat maakt mijn oorzaak-gevolg draadje heel simpel.
Lieveheersbeest schreef op 16-08-2024 om 14:31:
[..]
Maar dat geldt niet alleen voor de kinderen. Elk jaar staat er tijdens de zomerperiode in minimaal één krant hoe vreselijk Nederlanders ervaren worden als ze op vakantie zijn. Luidruchtig, lomp, onbeleefd...
Ik dacht dat vooral Britten daarom bekend stonden? (En Russen, maar die tref je tegenwoordig wat minder vaak op vakantie.)
Tijdens mijn vakantie overigens buurkindjes van tussen de 4 en 8 die alle bloemenperkjes van de camping sloopten, geen ouder in zicht en toen wij er wat van zeiden met een hondsbrutaal gezicht gewoon lachend door gingen met alle bloemen overal af trekken en neergooien. Mijn kinderen, die in hun emotie vaak flink kunnen schreeuwen dus zelf echt niet heilig zijn, wisten niet wat ze zagen. Bij henzelf gaat 'vreemde ogen dwingen' eigenlijk altijd wel op. Deze slopende kinderen waren zo Frans als wat.
Zo'n beschrijving als in die artikelen gaat voor lang niet alle kinderen en mensen op, het is vaak ook een beetje een karikatuur. Tekenend is ook dat heel veel mensen hier voorbeelden hebben van zich enorm misdragende kinderen, maar niemand heeft ze zelf. Het is altijd de ander. Zelfs als het Nederlanders zijn, dan doet 'de Nederlander' altijd zus en zo, behalve natuurlijk wij zelf. Of vinden we onszelf hier ook luidruchtig, lomp en onbeleefd?
