Overlast van kinderen in verhouding tot opvoedingsstijl
Heel opvallend: eerst was er een duidelijke tendens; Kinderen moeten meer ruimte krijgen, mogen niet beperkt worden in hun vrijheid, want oh wee als je ze in hun ontwikkeling beperkt. Tegenwoordig hoor je steeds meer klachten dat kinderen vaak en veel schreeuwen en krijsen op speeltuinen en zie en hoor je langzamerhand dat het steeds vaker voorkomt dat kinderen op bepaalde plekken of feesten o.i.d. helemaal niet of beperkt worden toegestaan. Lees je door over argumenten daarvoor dan is de reden toch dat er overlast ervaren wordt van kinderen. Of van ouders die hun kinderen niet corrigeren: net hoe je het bekijkt...
Waar zijn we door geschoten?
Zien jullie dit ook? Wat vinden jullie daarvan?
Ik denk dat mensen vooral te snel oordelen over de opvoedstijl van anderen. Stel een dik kind jengelt om een snoepje in de supermarkt. Stel de moeder geeft meteen toe dan is het oordeel zie je wel zo krijg je dikke kinderen en zon kind moet leren dat het niet altijd alles krijgt. Zegt de moeder nee en zet het kind het op een brullen en geeft ze dan alsnog toe dan is de moeder niet consequent. En als de moeder het kind negeert en laat krijsen veroorzaakt ze overlast. Gaat ze naast het brullende kind op de grond zitten dan is ze veel te soft. Kortom je doet het nooit goed.
Dat gezegd hebbende. Ik geloof zelf dat of je nu bent van de vrije opvoeding of van de strakke opvoeding dat consequent zijn het belangrijkste is. Dus zeg je nee dan blijft het ook na een half uur brullen nee. Liever een paar keer te vaak ja zeggen dan brullen laten lonen. Ik heb temperamentvolle kinderen en die hebben dus regelmatig gebruld in het openbaar. Inmiddels is de oudste vier en gebeurd dit zowel thuis als in het openbaar zelden. Sommige dingen kun je pas na een bepaalde leeftijd echt aanleren denk ik.
Due-scimmie schreef op 15-08-2024 om 19:01:
[..]
Of het is gewoon karakter. Ik geloof niet dat dit puur aan goed opvoeden ligt en vind het eigenlijk ook wat denigrerend overkomen naar andere ouders.
Het is nooit maar 1 ding.
Ik vind het geluid van gillende of schreeuwende kinderen ( en volwassenen) een irritant geluid. Dus fijn als ouders dit een beetje proberen in te dammen. Maar ik snap ook wel dat dat tijd, inspanning en aandacht vraagt. Ach, het hoort er een beetje bij denk ik dan maar. Ik erger me eigenlijk nooit aan kinderen die rennen of jengelen of wat dan ook in winkels of restaurants. Ik zie dat eigenlijk ook gewoon niet zo vaak. Misschien let ik er ook niet op.
Je ziet nu steeds meer adult only gelegenheden. Lijkt me prima, want mensen die zich aan kinderen ergeren lijken een groeiende groep en zo kunnen zij rustig uitgaan of op vakantie.
Ik hoor weleens dat mensen hun bruiloft of verjaardagsfeest of jubileum oid ook adult only vieren. Dit zou ik zelf wel lastig vinden denk ik, want kinderen zijn onderdeel van de familie en 'horen' voor mijn gevoel deze gelegenheden mee te vieren. Gelukkig heb ik dit in mijn eigen kring nog niet meegemaakt.
Jillz schreef op 15-08-2024 om 19:20:
(...)
Dat gezegd hebbende. Ik geloof zelf dat of je nu bent van de vrije opvoeding of van de strakke opvoeding dat consequent zijn het belangrijkste is. Dus zeg je nee dan blijft het ook na een half uur brullen nee. Liever een paar keer te vaak ja zeggen dan brullen laten lonen. Ik heb temperamentvolle kinderen en die hebben dus regelmatig gebruld in het openbaar. Inmiddels is de oudste vier en gebeurd dit zowel thuis als in het openbaar zelden. Sommige dingen kun je pas na een bepaalde leeftijd echt aanleren denk ik.
Dit probeer ik ook te doen. I pick my battles. Wil kind alvast een krentenbol in de supermarkt? Ik zeg gewoon gelijk ja. Want als ik eenmaal nee heb gezegd blijft het nee, en daar heb ik uiteindelijk vooral mezelf mee omdat kind blijft brullen en ik consequent blijf.
Ginevra schreef op 15-08-2024 om 19:08:
van de zomer: een kleuter had bij een treinmuseum een conducteursfluitje gekregen en blies daar zonder ophouden keihard op.
de moeder liep ernaast en mompelde steeds “irritant rotfluitje, irritant rotfluitje”. En dan vraag ik me af waarom je in vredesnaam een kleuter een fluitje geeft, en waarom je het goedvindt dat hij daar eindeloos keihard op fluit, en waarom je dat kind niet corrigeert of het fluitje afpakt. Als je je zélf notabene rotergert aan die herrie. Is gezag dan zó’n vies woord geworden dat je zelfs niet ingrijpt als je er zelf last van hebt?
Nou, zeg dat wel. Van gillen en schreeuwen kun je nog beweren dat het in de heat of the moment gebeurt. Maar een kind non stop op een fluitje laten blazen. Doe normaal zeg.
Was daar vorige week ook toeschouwer van toen ik op bezoek was bij mijn dochter. Die notabene klaagde over de kinderen vd buren en ze elk weekend al om 07.00 hoort krijsen en gillen. Toen ik spullen aan het uitladen was, zater er idd een stuk of 5 moeders bij elkaar (warm weer) met in totaal 10 kleine kinderen ( leeftijd tussen 2 en 6) die me een pak herrie maakten. Moeders die er stoïcijns naast zitten, nergens op reageren en idd zo'n blaag dat non stop zat te fluiten op zijn voetbal fluit. Leuk hoor, maar na 2 flinke uithalen zeg je toch zoiets als dat hij nog 1 xtje mag fluiten en dat mama daarna het fluitje weer terug wil, want dat is niet leuk voor de buren.
Echt serieus. Ik keek heel boos naar het groepje, maar werd of niet gezien, omdat ze zo druk met elkaar bezig waren of ze negeerden het straal.
Mischa83 schreef op 15-08-2024 om 19:49:
Je ziet nu steeds meer adult only gelegenheden. Lijkt me prima, want mensen die zich aan kinderen ergeren lijken een groeiende groep en zo kunnen zij rustig uitgaan of op vakantie.
Het gaat niet alleen om ergeren. Kinderen die rondrennen zijn een gevaar voor zichzelf en anderen in restaurants. Personeel loopt met zware dienbladen of hete schotels rond. Maar als dat personeel struikelt over een rondrennend kind of rondslingerend speelgoed of uitglijdt omdat een kind met een drankje rondloopt en morst…..
in mijn optiek is klagen en zeiken over kinderen van alle tijden. Vroeger was er van alles mis met ons en hoe wij ons gedroegen. Datzelfde geldt voor de kinderen van nu.
Ginevra schreef op 15-08-2024 om 20:41:
[..]
Het gaat niet alleen om ergeren. Kinderen die rondrennen zijn een gevaar voor zichzelf en anderen in restaurants. Personeel loopt met zware dienbladen of hete schotels rond. Maar als dat personeel struikelt over een rondrennend kind of rondslingerend speelgoed of uitglijdt omdat een kind met een drankje rondloopt en morst…..
Ja dat is ook inderdaad waar. Alleen denk ik dat het adult only principe in het leven geroepen is voor de klanten, niet zozeer voor het personeel.
Als puber werkte ik in een pannenkoekenhuis en ik weet nog dat het inderdaad altijd goed opletten was met rondrennende kinderen icm het lopen met zware borden! Maar goed, daar waren gezinnen met kinderen ook de doelgroep natuurlijk.
Lieveheersbeest schreef op 15-08-2024 om 20:48:
in mijn optiek is klagen en zeiken over kinderen van alle tijden. Vroeger was er van alles mis met ons en hoe wij ons gedroegen. Datzelfde geldt voor de kinderen van nu.
De jeugd van tegenwoordig.....
De andere reakties heb ik niet gelezen dus misschien dubbel maar ik denk dat zeker meespeelt dat in veel gezinnen de ouders beide veel werken. Dus als ze thuis zijn zijn ze ook moe en hebben minder energie en focus op de opvoeding. En minder ‘echte’ aandacht voor de kinderen. Kinderen voelen zich minder gezien, voelen zich minder gehoord en ‘zo is de schreeuw om aandacht’ begonnen.
Er is minder konsequente aanpak en doorpak en correktie want de energie en focus is er een stuk minder.
Waterfles schreef op 16-08-2024 om 07:11:
De andere reakties heb ik niet gelezen dus misschien dubbel maar ik denk dat zeker meespeelt dat in veel gezinnen de ouders beide veel werken. Dus als ze thuis zijn zijn ze ook moe en hebben minder energie en focus op de opvoeding. En minder ‘echte’ aandacht voor de kinderen. Kinderen voelen zich minder gezien, voelen zich minder gehoord en ‘zo is de schreeuw om aandacht’ begonnen.
Er is minder konsequente aanpak en doorpak en correktie want de energie en focus is er een stuk minder.
Misschien is het wel zo dat door de komst van de smartphone die focus minder is geworden. Dat is wel een verschil met vroeger.
Maar overall blijkt uit onderzoek dat de tijd en intensiteit van de ouders voor de opvoeding juist is gestegen sinds de jaren '60. De kijk op opvoeden en de waarde van echte aandacht voor je kinderen is veranderd. Ouders zijn niet minder maar juist meer echt met de kinderen bezig. In de jaren '60 moest je als kind vooral jezelf maar vermaken, no way dat je ouders veel tijd besteedden aan spelletjes, meespelen, uitstapjes, etc. Ouders hadden toen ook echt niet meer energie, met vaders die allemaal fulltime werkten en moeders die veel meer kinderen en een veel arbeidsintensiever huishouden hadden.
https://scientias.nl/ouders-besteden-meer-tijd-aan-kinderen-dan-vroeger/
Met jouw argument zouden daarbij kinderen in bijv België en Frankrijk meer schreeuwen dan de Nederlandse, want daar werken vaak beide ouders fulltime. Nederland is het 'parttime walhalla', ouders werken hier vergeleken met andere landen minder. Maar volgens mij schreeuwen Belgiache en Franse kinderen niet meer dan Nederlandse.
De vraag is of de aanname uit de OP dat kinderen meer schreeuwen dan vroeger überhaupt wel klopt. Is de overlast die men van kinderen ervaart wel echt meer dan vroeger? 'Kinderen zijn hinderen' schreef Jacob Cats al in de 17e eeuw...
LydiaDietz schreef op 15-08-2024 om 17:31:
Ik merk dat ik het zelf iig veel beter trek als ik ouders in ieder geval moeite hoor doen om het kind bij te sturen.
Zo eens hiermee!
Dat kinderen herrie maken is volgens mij van alle tijden, ik denk ik echt niet dat wij stil waren vroeger. Ik denk wel dat we daar meer op werden aangesproken en dat als dat andere mensen dan eigen ouders waren, we niet gelijk een grote bek gaven.
Dit doet me denken aan een jongen die hier vaak komt spelen in het speeltuintje vlakbij. Ik weet het meteen als hij er is. Alles wat deze jongen doet, gaat schreeuwend. Zijn vriendjes produceren ook wel geluid, maar deze jongen kan er echt wat van.
Veel agressie ook, ik hoor taal voorbij komen…
ik vraag me ook af hoe deze jongen nog een stem overheeft. Twee uur lang hoor ik het soms wel en ik krijg soms de neiging om er op af te gaan, zo irritant is het. Doe ik niet hoor, want kinderen aanspreken resulteert hier vrijwel altijd in een grote bek krijgen dus ze zoeken het maar uit.
De rest van de kinderen gaan wel hier in de buurt, ik ben aan herrie gewend denk ik.
Er is ook een clubje meiden van een jaar of 13, die kunnen ook allemaal niks anders dan gillen en schreeuwen. Ik vind het echt apart gedrag.
Zouden ze dit thuis ook doen? Dan word je toch hartstikke gek als ouder?
Nicole123 schreef op 16-08-2024 om 08:11:
[..]
Misschien is het wel zo dat door de komst van de smartphone die focus minder is geworden. Dat is wel een verschil met vroeger.
Maar overall blijkt uit onderzoek dat de tijd en intensiteit van de ouders voor de opvoeding juist is gestegen sinds de jaren '60. De kijk op opvoeden en de waarde van echte aandacht voor je kinderen is veranderd. Ouders zijn niet minder maar juist meer echt met de kinderen bezig. In de jaren '60 moest je als kind vooral jezelf maar vermaken, no way dat je ouders veel tijd besteedden aan spelletjes, meespelen, uitstapjes, etc. Ouders hadden toen ook echt niet meer energie, met vaders die allemaal fulltime werkten en moeders die veel meer kinderen en een veel
Dat herken ik ook wel inderdaad. Nu zitten ouders wellicht op hun telefoon in de speeltuin maar vroeger gingen ze niet eens mee. Ik speelde veel buiten maar kan me niet herinneren dat er ouders meegingen en/ of controleerde wat je deed buiten. En ik denk ook niet dat wij stiller waren dan de huidige generatie kinderen. Wij lieten ons ook niet echt aanspreken door anderen in de zin van; we zeiden beleefd ja en amen maar gingen dan ook weer gewoon verder.
Hier in de grote stad zie ik wel een verschil ten opzichte van mijn eigen jeugd ook in de grote stad; we vergrijzen en waar veel ouderen vroeger verhuisden naar een bejaardenhuis wonen ze nu langer in hun eigen huis, wat absoluut voordelen heeft maar ook nadelen. Mijn lieve buurman Tom van 87 is echt een schat van een man maar ook eenzaam en heeft weinig andere dingen te doen dan op anderen te letten, en kan door al zijn medische problematiek veel dingen gewoon niet meer handelen en moppert op alles en iedereen. Daarbij wil ik oudere mensen niet de schuld geven maar het valt hier wel op dat zij veelvuldig klagen over kinderen. Maar bv ook veel mensen zijn tegenwoordig thuis aan het werk, fijn natuurlijk dat dat mogelijk is, maar ook die mensen klagen hier geregeld dat ze overlast ervaren van spelende kinderen. Dat viel ze voorheen op kantoor niet op. Thuiswerkende buurvrouw hier in de straat, zit vaak in haar tuin op de laptop te werken en verwacht dan dat iedereen muisstil is in de tuin, dat werkt natuurlijk niet zo.
Nicole123 schreef op 16-08-2024 om 08:11:
[..]
Misschien is het wel zo dat door de komst van de smartphone die focus minder is geworden. Dat is wel een verschil met vroeger.
Maar overall blijkt uit onderzoek dat de tijd en intensiteit van de ouders voor de opvoeding juist is gestegen sinds de jaren '60. De kijk op opvoeden en de waarde van echte aandacht voor je kinderen is veranderd. Ouders zijn niet minder maar juist meer echt met de kinderen bezig. In de jaren '60 moest je als kind vooral jezelf maar vermaken, no way dat je ouders veel tijd besteedden aan spelletjes, meespelen, uitstapjes, etc. Ouders hadden toen ook echt niet meer energie, met vaders die allemaal fulltime werkten en moeders die veel meer kinderen en een veel arbeidsintensiever huishouden hadden.
https://scientias.nl/ouders-besteden-meer-tijd-aan-kinderen-dan-vroeger/
Met jouw argument zouden daarbij kinderen in bijv België en Frankrijk meer schreeuwen dan de Nederlandse, want daar werken vaak beide ouders fulltime. Nederland is het 'parttime walhalla', ouders werken hier vergeleken met andere landen minder. Maar volgens mij schreeuwen Belgiache en Franse kinderen niet meer dan Nederlandse.
De vraag is of de aanname uit de OP dat kinderen meer schreeuwen dan vroeger überhaupt wel klopt. Is de overlast die men van kinderen ervaart wel echt meer dan vroeger? 'Kinderen zijn hinderen' schreef Jacob Cats al in de 17e eeuw...
Belgische en Franse kinderen schreeuwen minder.
Thuis maar ook op school leren de Belgische en Franse kinderen dat er geluisterd MOET worden als een volwassene je een opdracht geeft.
We stonden vorige week op een Franse camping waar ook een kinderkamp (ik schat kinderen van tussen de 8 en 14 jaar) gaande was.
De leiding ziet dat er een kind zit te klieren met eten, ze spreekt hem erop aan en kind luistert. 5 minuten later zit hij toch weer doperwten te schieten en ze stuurt hem met zijn bord van tafel. Hij mag met zijn rug naar de groep op de grond verder eten. Zo'n knul komt niet in verweer hij accepteert de straf. In 3 dagen heb ik meerdere voorbeelden langs zien komen. Nederlandse kinderen hadden gelijk geroepen:
- ja maar zij deed het ook
- Ik ga niet op de grond het gras is nat
- Ik lust die domme doperwten niet.
Om 22.00 was het stil in het kinderkamp, elders op de camping waren de Nederlandse kinderen nog volop actief en aan het roepen/schreeuwen en gillen. Niet alle Franse kinderen sliepen al, je hoorde nog gedempt gepraat en gegiechel maar de avondrust op de camping werd gerespecteerd.
In het verleden wel vaker een kinderkamp meegemaakt in Frankrijk en die discipline heerst er altijd.
