Overlast van kinderen in verhouding tot opvoedingsstijl
Heel opvallend: eerst was er een duidelijke tendens; Kinderen moeten meer ruimte krijgen, mogen niet beperkt worden in hun vrijheid, want oh wee als je ze in hun ontwikkeling beperkt. Tegenwoordig hoor je steeds meer klachten dat kinderen vaak en veel schreeuwen en krijsen op speeltuinen en zie en hoor je langzamerhand dat het steeds vaker voorkomt dat kinderen op bepaalde plekken of feesten o.i.d. helemaal niet of beperkt worden toegestaan. Lees je door over argumenten daarvoor dan is de reden toch dat er overlast ervaren wordt van kinderen. Of van ouders die hun kinderen niet corrigeren: net hoe je het bekijkt...
Waar zijn we door geschoten?
Zien jullie dit ook? Wat vinden jullie daarvan?
Miraval schreef op 15-08-2024 om 15:43:
[..]
Met het verschil dat je, wanneer je vervelend was in de buurt, de buurtbewoners je erop aanspraken en je daarnaar luisterde. Dat hoef je nu bij veel kinderen gewoon echt niet meer te doen. De sociale controle is er niet meer of nauwelijks nog, iedereen is teveel met zichzelf bezig.
Ik denk dat buurtbewoners inderdaad misschien minder geacht worden zich te bemoeien met kinderen van anderen, maar wel dat ouders er veel meer bovenop zitten dan vroeger. Kinderen mogen, o.a. vanwege verkeersveiligheid, veel minder snel en minder zelfstandig weg van huis. Je word veel meer dan vroeger geacht om je kinderen zelf in de gaten te houden. Om een tijdbeeld te krijgen van hoe het vroeger ging: denk aan Jip en Janneke (sigaren kopen voor vader als kleuter), Pietje Bell, Kruimeltje, de Kameleon. De taferelen die daar beschreven worden zouden nu veelal niet meer plaatsvinden, want ouders helicopteren er steeds meer boven / letten veel meer op hun kroost dan vroeger.
krulliebollie schreef op 15-08-2024 om 15:12:
[..]
Nee hoor dat klopt. Alleen zitten deze ouders ernaast en doen weinig. Af en toe een schreeuw als er echt wat gebeurd. Zelfs hele kleintjes (2 jr) die alleen in de straat lopen.. terwijl wij aan het water wonen. Je hoeft ze niet aan een tuigje te doen maar opletten en je kinderen corrigeren is mijn inziens normaal.. zeker als je er redelijk dichtbij bent.
Dit herken ik dus persoonlijk helemaal niet. Het zal misschien aan je buurt liggen, maar ik zie zelfs ouders nog met 6- en 7-jarigen mee naar een speeltuintje gaan, er dicht op zitten. Waar het vroeger nog wel oké werd gevonden om een peuter mee naar buiten te sturen met een oudere broer of zus heb ik het idee dat het nu not done is om kleintjes zonder toezicht te laten.
Jonagold schreef op 15-08-2024 om 13:30:
[..]
Omdat ik graag leef volgens mijn eigen principes. Dat ik die niet aan een ander op kan leggen snap ik, maar dat betekent toch niet dat ik me dan maar tot hun standaard 'moet verlagen'? Is dat hoe jij je aanpast aan de buren? Je eigen gedrag ook maar naar beneden bijstellen? Dan gaat het vast heel rap mis in de buurt...
En bovendien, ik heb meer buren dan alleen dat stel. Dat verder ook gewoon heel aardig is hoor, maar ja, de herrie van die kinderen. Anyway, ik hou dus rekening met mijn omgeving, net zoals dat ik hoop dat de omgeving ook rekening houdt met mij.
Ach, deze periode overleven we ook wel weer. Eerst waren het de buren 2 huizen verderop, toen die direct naast ons. Wij hebben de pech dat we steeds verse buren met jonge kinderen krijgen. Maar uiteindelijk worden ook dat reuze gezellige pubers. Die muziek kan ik beter handelen
.
Eh nee, maar om jezelf nou volledig aan te passen terwijl dat andersom ook niet gebeurd vind ik van de zotte. Geen last van gillende kinderen hier trouwens, slechthorend zijn is soms ook echt een zegen.
Nicole123 schreef op 15-08-2024 om 16:08:
[..]
Dit herken ik dus persoonlijk helemaal niet. Het zal misschien aan je buurt liggen, maar ik zie zelfs ouders nog met 6- en 7-jarigen mee naar een speeltuintje gaan, er dicht op zitten. Waar het vroeger nog wel oké werd gevonden om een peuter mee naar buiten te sturen met een oudere broer of zus heb ik het idee dat het nu not done is om kleintjes zonder toezicht te laten.
In het dorp van gemiddelde grootte waar ik woon herken ik dit niet. Kinderen van 6-7 jaar spelen gewoon zelfstandig buiten
speeltuinen zijn voor kinderen om zich uit te leven.
Maar soms heb je ook gewoon behoefte aan even zonder kinderen. Lijkt me niet doorschieten, maar balans aanbrengen.
Als je een avondje uit wilt zonder je kinderen, schiet het niet op als andermans kinderen je steeds aan je kinderen doen denken.
In het algemeen heb ik meer last van overdreven opvoedende ouders dan van de kinderen. Hoe vaak ik niet ouders hoor roepen ‘doe nou eens normaal!’, tegen een kind van pakweg 3 die door de supermarkt of aan een lantaarnpaal likt. In mijn ogen geen ongebruikelijk gedrag voor een peuter. Ik heb zelf een kind dat als peuter en kleuter meer weg had van een luchtalarm. Zodra het even niet naar haar zin ging, ging de volumeknop open. Daar was ook weinig mee aan te vangen, het is ook niet zo dat wij hier in huis gewend zijn om te schreeuwen dus heel opmerkelijk dat juist ik zo’n temperamentvol kind heb.
Nicole123 schreef op 15-08-2024 om 16:08:
[..]
Dit herken ik dus persoonlijk helemaal niet. Het zal misschien aan je buurt liggen, maar ik zie zelfs ouders nog met 6- en 7-jarigen mee naar een speeltuintje gaan, er dicht op zitten. Waar het vroeger nog wel oké werd gevonden om een peuter mee naar buiten te sturen met een oudere broer of zus heb ik het idee dat het nu not done is om kleintjes zonder toezicht te laten.
Ze vertrouwen heel erg op de veiligheid van de buurt.. denk ik. Verder werkt er een van de moeders in de kinderopvang en die beschouwt zichzelf als een expert. Helaas maakt dat haar geen expert. Ze zitten graag met elkaar en een glas wijn te babbelen.. denken dat ze opletten maar doen het dus niet. Ik vind ze vooral uitgaan van eigen gemak. Maar goed, ik heb 1 kind en ik was wat voorzichtiger met haar. Jammer is soms wel dat het geschreeuw erg storend is.
Ik merk dat ik het zelf iig veel beter trek als ik ouders in ieder geval moeite hoor doen om het kind bij te sturen.
Onze buren hebben twee heerlijke gillende keukenmeiden van 5 en 7. Die hoor je gedurende de dag janken, schreeuwen, met deuren gooien, elkaar knijpen (en dus weer gillen) etc. Buurvrouw is een ontzettende kletskous, en staat rustig op straat te kletsen (met oa mij) terwijl er een kind tegen haar benen staat te schoppen. Ik heb meerdere keren hier een gesprekje met haar over gehad maar zij heeft er echt een andere kijk op. Het heeft geen zin hier iets van te zeggen, ach ja, het zijn kinderen etc. Alles wordt weggewuifd. En hoewel ik buurvrouw verder een heel leuk mens vind irriteer ik me mateloos aan al dat gegil.
Vriendin heeft net zulke krijskippetjes, maar spreekt kinderen aan op gedrag, is heel consequent, heeft een laaaaange adem maar het gedrag blijft. Ik stoor me daar dus ook niet aan en heb alleen medelijden. Vriendin vindt het zelf ook niet leuk dat in de speeltuin die van haar het weer leuk vindt om onder luid gegil andere kinderen met zand te bekogelen omdat ze naar zijn auto keken. En dat snap ik heel goed.
Mijn zoon hoor je niet qua geluid maar heeft met twee vriendjes wel regelmatig "hele leuke creatieve ideeën". Lees: leuke anekdote later op zijn trouwerij, maar nu probeer ik toch aan dat geweten te werken. Lijkt te lukken want hij biecht het later toch netjes op. Anyway, ik ben gestopt om dit met de ouders van betreffende vriendjes te delen want boys will be boys, tja het zijn kinderen, nou dan hoop ik dat ze niet gepakt worden etc. Jammer joh, ze hebben van mij al excuses aan moeten bieden.
Nicole123 schreef op 15-08-2024 om 15:58:
[..]
Dus ze schreeuwden niet nooit, zoals je stelde, als peuter schreeuwden ze wel. Want het zijn kinderen. Die hebben geen knopje waarmee je ze iets acuut afleert of zelfs zorgt dat zij nóóit schreeuwen.
En iemand wiens kind niet de impulsbeheersing of het karakter heeft om met vier jaar nooit meer te schreeuwen, die is blijkbaar niet consequent genoeg geweest? Het is allemaal eigen verdienste en opvoeding?
Dit type ouders die denken dat slapen, zindelijkheid, stil en rustig zijn, groente eten, etc de verdienste zijn van hun briljante opvoeding gun ik altijd nog een volgende kind die opeens het maakbaarheidsplaatje op zijn grondvesten laat schudden.
Wil je het specifieker? Ja, mijn kinderen hebben als peuter wel eens geschreeuwd maar zoals ik schreef, was dat na hun vierde voorbij. Het heeft er misschien wel mee te maken wij als ouders ook nooit schreeuwden tegen ze. Goed voorbeeld doet goed volgen of zo.
En nergens heb ik geschreven dat ouders van kinderen die wél schreeuwen "blijkbaar niet consequent genoeg geweest" zijn. Ik heb alleen beschreven hoe het bij ons thuis is gegaan. Je trek zelf hieruit een gegeneraliseerde conclusie, net als in je laatste alinea waar je mij op een hoop gooit met "dit type ouders die...". Zo denk ik niet. Ik denk dat ik domweg gezegend ben in dit (hele kleine) aspect van het ouderschap omdat onze opvoedstijl en persoonlijkheden en het karakter van onze kinderen (nogmaals, in dit kleine aspect!) goed aansloten op elkaar. Dat is alles.
Moederkareltje schreef op 15-08-2024 om 12:57:
"Of van ouders die hun kinderen niet corrigeren: net hoe je het bekijkt..."
Mijn zoon is net 2 en heeft nu ook weleens een driftbui buiten. De laatste keer zag hij achter het hek van een opvang fietsjes en hij wilde ook op een fietsje. Dat kon helaas niet en hij wilde niet mee verder wandelen maar op die fiets. "fiets". Ik zei "kan niet op die fiets. Hek is dicht. Kan niet. Kom je mee verder lopen." Schreeuwen "neee fiets". "Kan niet op die fiets kareltje. Is heel jammer, mama heeft thuis fiets voor jou." "Nee fiets fiets die" "mee lopen of mama zet jou in de buggy kareltje." Schreeuwen "neeeee fiets". Ik zet zoon in de buggy. Schreeuwen en huilen "fietsen fietsen mama fietsen neeee". we wandelen weg. Na 2 minuten stopt hij wel. Nu ik kinderen heb denk ik: Ja kinderen schreeuwen, driftbuien bestaan echt. Ik begrijp het een stuk beter nu. Ouders doen ook hun best. Iedereen haat dat gekrijs. Ik ook.
Praat je in van die halve zinnen tegen je kind?
We mochten vroeger na de peuter/kleutertijd overal spelen waar we wilden; de oude kinderen namen zolang het nodig was, de jongere kinderen mee totdat ze het zelf konden, maar als een volwassene zei dat we iets niet mochten, zoals ballen tegen muren stuiteren, zingen, stoepen bezet houden, luid lachen, dan moesten we meteen berouwvol kijken en stoppen. We vonden dat heel gewoon. Zij waren groot en wij klein. 
Hoewel kinderen tegenwoordig veel meer mogen dan wij, drogen ze gewoonlijk heel prima op en worden het later prima mensen, voor zover ik dat kan beoordelen.
In de kleuterschool werd ik alleen de eerste dag gebracht en gehaald; daarna was dat het vaste corvee van andere kinderen. Zodra ik geld kon vasthouden moest ik boodschappen doen. Iedereen was aardig en niemand probeerde je op te lichten. Bij de bakker kreeg je een gebroken koekje, bij de slager een stukje worst en een been voor de hond, enz. Ach ja. 
Oh ja, en oversteken: je vroeg dat aan een aardige mevrouw en die hielp je dan naar de overkant. Mannen waren verdacht, maar mevrouwen waren veilig.
MelaS schreef op 15-08-2024 om 18:04:
[..]
Wil je het specifieker? Ja, mijn kinderen hebben als peuter wel eens geschreeuwd maar zoals ik schreef, was dat na hun vierde voorbij. Het heeft er misschien wel mee te maken wij als ouders ook nooit schreeuwden tegen ze. Goed voorbeeld doet goed volgen of zo.
Of het is gewoon karakter. Ik geloof niet dat dit puur aan goed opvoeden ligt en vind het eigenlijk ook wat denigrerend overkomen naar andere ouders.
van de zomer: een kleuter had bij een treinmuseum een conducteursfluitje gekregen en blies daar zonder ophouden keihard op.
de moeder liep ernaast en mompelde steeds “irritant rotfluitje, irritant rotfluitje”. En dan vraag ik me af waarom je in vredesnaam een kleuter een fluitje geeft, en waarom je het goedvindt dat hij daar eindeloos keihard op fluit, en waarom je dat kind niet corrigeert of het fluitje afpakt. Als je je zélf notabene rotergert aan die herrie. Is gezag dan zó’n vies woord geworden dat je zelfs niet ingrijpt als je er zelf last van hebt?
SuzyQFive schreef op 15-08-2024 om 18:11:
[..]
Praat je in van die halve zinnen tegen je kind?
Dit is een waargebeurd dialoog. Is het niet goed? Iedereen praat tegen zijn kind waar die zich goed bij voelt. Als je me wilt verbeteren aan de hand van dit gesprek en gebeurtenis, ga je gang. Brand los. Doe waar je je goed bij voelt.
