kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten

Ik herken het dat ik altijd moeite had met opstaan behalve als er wat leuks op de planning stond, dan was ik heel snel.
Dat heb ik nog steeds wel.
Maar ik zie ook het belang van dingen die niet per se leuk zijn of waar ik geen zin in heb. Niet alles is een keuze, dat ben ik helemaal met je eens. Je kunt ook best eens iets voor een ander doen. Of gewoon omdat het moet.
Alles op een diagnose afschrijven vind ik te makkelijk. Maar misschien ligt dat ook aan mijn opvoeding waarin mijn diagnose niet met mij gedeeld werd en ik dus behandeld werd als een normaal kind. Volwassen worden vond ik eng en ik heb er langer over gedaan dan gemiddeld maar ik deed wel de dingen die moesten. Als ze gaat kamerwonen moet ze ook boodschappen doen, koken, afwassen, opruimen etc. Leuk of niet, het hoort erbij. 

Diyer schreef op 21-04-2022 om 22:49:

Tja, sorry, maar dan ben ik niet de juiste moeder, want soms heb je niks te willen als je opa en oma 70 worden en een feest(je) geven waar je (kleine) familie naartoe gaat. Dat is voor mij (en ex) een onderdeel van opvoeden en zien we als fatsoen en respect. Geen zin en de hele dag op je telefoon hangen is niet altijd waar je ruimte voor krijgt. En aangezien ze geen diagnose ASS heeft met overprikkeldheid en niet tegen drukte of lawaai kunnen, zie ik geen reden om dit niet af en toe te verwachten. Maar goed, dat is hoe ik in dit soort dingen sta. Een ander zal het idd niet belangrijk vinden.

Het doorpraten is nodig om te benadrukken dat het belangrijk is, want niet zomaar een bezoekje, maar een feest waarvoor uiterlijk om tijd X de deur uitgegaan moet worden en wij meedachten of en hoe ze daarvoor een planning zou kunnen maken die voor haar realistisch was.

Je zult in dit soort situaties toch een strategie moeten kiezen. Andere strategien werken ook niet (niks doorpraten, 1 x doorpraten). Je weet altijd alleen maar achteraf of iets werkt en niet aan de voorkant. Achteraf kijk je een koe in de kont is zo'n uitdrukking. Je doet ook maar wat je denkt dat het beste is. Kun je vooraf wel bedenken dat het misschien teveel druk geeft. Maar hé, zelfs vooraf heb ik me dat afgevraagd en bedacht hoe ik het kon aanpakken zonder dat er teveel druk op zou liggen.

Aan iedereen die vraagtekens zet bij hoe je dingen aanpakt. Ik hoop dat jullie willen aannemen dat de meeste ouders hiervan al overbewust te werk gaan en alles al hebben geprobeerd. Van niks zeggen tot letterlijk uitspellen etc etc.

Diyer, dat kan. 
Ik gaf mijn kinderen alle ruimte hierin maar niet omdat ik dat soort zaken niet belangrijk vind maar omdat ik dacht dat ze dat nodig hadden.  
Bovendien is opvoeden toch ook (steeds meer) een samenspel: je hebt als ouders je ideeën en verwachtingen maar je kind krijgt daarin ook een steeds grotere rol. 
Het gaat er hier thuis vaak absoluut niet zoals ik graag zie! 
Overigens zouden mijn kinderen zelf wel mee willen als het een belangrijk feest was. 
En wellicht wilde je dochter ook graag maar was ‘het’ wrs groter dan haarzelf. Achteraf een situatie beoordelen kan wel leerzaam zijn voor de toekomst. Haar weerstand is er toch wel, of je die nu serieus neemt of niet.  Ze zal langzaamaan haar eigen grenzen moeten leren verkennen en daar kan ze jullie hulp goed bij gebruiken. 
En weerstand betekent natuurlijk niet perse niet meegaan. Accepteren kan ook betekenen liefdevol bespreken van die weerstand en daar leren keuzes in te maken en manieren te vinden om het hanteerbaarder te maken voor haarzelf. 

Diyer schreef op 21-04-2022 om 22:49:

Tja, sorry, maar dan ben ik niet de juiste moeder, want soms heb je niks te willen als je opa en oma 70 worden en een feest(je) geven waar je (kleine) familie naartoe gaat. Je kunt niet enerzijds willen cashen (kado's ophalen met kerst) en verstek laten gaan als er niks te halen valt omdat het hier niet om kado's draait. Dat is voor mij (en ex) een onderdeel van opvoeden en zien we als fatsoen en respect. Geen zin en de hele dag op je telefoon hangen is niet altijd waar je ruimte voor krijgt. En aangezien ze geen diagnose ASS heeft met overprikkeldheid en niet tegen drukte of lawaai kunnen, zie ik geen reden om dit niet af en toe te verwachten. Maar goed, dat is hoe ik in dit soort dingen sta. Een ander zal het idd niet belangrijk vinden.

Het gaat niet alleen om de feitelijke situatie en wat nodig is en wat je van elkaar mag/kan verwachten. Het gaat ook om de toon, de 'lading' waarmee dingen gezegd en gebracht worden. En eerlijk gezegd krijg ik vaak de kriebels van hoe jij over je dochter schrijft. Ik lees bozigheid en verontwaardiging en oordeel. Dat zou mij als puberdochter niet makkelijker gemaakt hebben... als mijn moeder zo was geweest...

Pinokkio schreef op 21-04-2022 om 23:09:

Diyer, waarbij ik me toch blijf afvragen of je het niet te goed wil hebben allemaal. Echt niet aanvallend bedoeld, doe ermee wat je wilt.
Maar accepteren dat je, net als iedereen, geen blue band gezin (tegenwoordig insta gezin ofzo?) hebt kan echt veel lucht geven. Jij doet je best, je ex doet zijn best, je dochter doet haar best. En het loopt nu allemaal even niet. Dat is nu gewoon zo en misschien ook wel gewoon (straks, achteraf) goed om wat los van elkaar te komen.

Het loopt allemaal even niet is wel een understatement. Wat ik lees van TO is dat ze in 16 jaar alles heeft gedaan wat binnen haar macht ligt om haar kind te begrijpen, om daar een goede moeder voor te zijn, dat ze erkent dat er fouten zijn gemaakt en dat ze nu op het punt is gekomen dat ze - ook omwille van haarzelf - de zorg uit handen geeft. Ik lees niet dat ze het te goed wil hebben allemaal, daarvan heb ik het idee dat ze dat al lang geleden los heeft moeten laten. Deze vrouw heeft gestreden voor wat ze waard is en ze is moegestreden. Ze kan niet meer en nu komt het er allemaal uit en dat is logisch.

Gatekeeper schreef op 21-04-2022 om 23:24:

[..]

Het loopt allemaal even niet is wel een understatement. Wat ik lees van TO is dat ze in 16 jaar alles heeft gedaan wat binnen haar macht ligt om haar kind te begrijpen, om daar een goede moeder voor te zijn, dat ze erkent dat er fouten zijn gemaakt en dat ze nu op het punt is gekomen dat ze - ook omwille van haarzelf - de zorg uit handen geeft. Ik lees niet dat ze het te goed wil hebben allemaal, daarvan heb ik het idee dat ze dat al lang geleden los heeft moeten laten. Deze vrouw heeft gestreden voor wat ze waard is en ze is moegestreden. Ze kan niet meer en nu komt het er allemaal uit en dat is logisch.

Gatekeeper, juist daarom schrijf ik het toch ook? Natuurlijk is het een enorme strijd, maar juist verwachtingen loslaten kan dan lucht geven. Het meisje paste nooit in het hokje en nu, op het toppunt van haar rebellie, even helemaal niet. 

Pinokkio schreef op 21-04-2022 om 23:36:

[..]

Gatekeeper, juist daarom schrijf ik het toch ook? Natuurlijk is het een enorme strijd, maar juist verwachtingen loslaten kan dan lucht geven. Het meisje paste nooit in het hokje en nu, op het toppunt van haar rebellie, even helemaal niet.

+1.000!

Diyer, ik snap dat jij (en je ex) zelf altijd op jullie tenen hebben gelopen in de opvoeding. Het kan jou (en je ex) misschien helpen om te bedenken dat zij ook altijd op haar tenen heeft gelopen, ook altijd 100% van haar kunnen heeft ingezet. Sommige dingen lukken gewoon echt niet. En hoe meer druk je er dan op legt (door al dagen van tevoren te beginnen over hoe belangrijk iets is en strategieën uit te denken over hoe je kunt zorgen dat je op tijd kunt vertrekken) hoe moeilijker het dan wordt om daadwerkelijk in beweging te komen. De drempel in haar hoofd die ze over moet, wordt dan juist heel erg vergroot door al die nadruk.

Kun je met het labeltje ASS in je achterhoofd terugkijkend op dit soort situaties er misschien anders naar gaan kijken? Dan kun je alsnog met mededogen kijken naar haar en naar jezelf. Je hebt alles met de beste intenties gedaan, maar misschien was het niet altijd de beste insteek of aanpak. Maar het mooie is: het is niet te laat om te veranderen, het is niet te laat om te leren. Met onze zoon hebben wij dit ook open besproken. Wij als ouders doen ook maar wat. Wij hebben er ook niet voor doorgeleerd, omgaan met een kind met een ASS. We deden en doen ons best. We houden van hem en we willen het beste voor hem. Niet dat hij in ons malletje past, maar in zijn eigen mal. En dat hij daar gelukkig in is.

Ik hoop dat je wat hebt aan mijn ervaringen. Dat je jezelf de ruimte leert geven om dingen anders te gaan bekijken. Minder veroordelend, naar jezelf on te beginnen, maar ook naar je dochter. 

Diyer schreef op 21-04-2022 om 17:34:

Oef, dat gaat bij mij door merg en been hoor 's nachts. Daar moet ik veel pijn in overwinnen. Maar dat gaat mijn ex absoluut no way goedvinden. Dat is meer een straf die ik uit wanhoop uit de kast trek. Hij kijkt me aan en vraagt of hij me moet aangeven bij veilig thuis. Dus dat laat ik maar uit mijn hoofd.

Ik begrijp dat wel. Dat is ook echt niet iets wat je zomaar doet. Uit wanhoop zijn mensen soms tot dingen in staat die ze nooit hadden gedacht. Zowel in positieve als in minder positieve zin.

Diyer schreef op 21-04-2022 om 22:49:

Tja, sorry, maar dan ben ik niet de juiste moeder, want soms heb je niks te willen als je opa en oma 70 worden en een feest(je) geven waar je (kleine) familie naartoe gaat. Je kunt niet enerzijds willen cashen (kado's ophalen met kerst) en verstek laten gaan als er niks te halen valt omdat het hier niet om kado's draait. Dat is voor mij (en ex) een onderdeel van opvoeden en zien we als fatsoen en respect. Geen zin en de hele dag op je telefoon hangen is niet altijd waar je ruimte voor krijgt. En aangezien ze geen diagnose ASS heeft met overprikkeldheid en niet tegen drukte of lawaai kunnen, zie ik geen reden om dit niet af en toe te verwachten. Maar goed, dat is hoe ik in dit soort dingen sta. Een ander zal het idd niet belangrijk vinden.

Het doorpraten is nodig om te benadrukken dat het belangrijk is, want niet zomaar een bezoekje, maar een feest waarvoor uiterlijk om tijd X de deur uitgegaan moet worden en wij meedachten of en hoe ze daarvoor een planning zou kunnen maken die voor haar realistisch was.

Je zult in dit soort situaties toch een strategie moeten kiezen. Andere strategien werken ook niet (niks doorpraten, 1 x doorpraten). Je weet altijd alleen maar achteraf of iets werkt en niet aan de voorkant. Achteraf kijk je een koe in de kont is zo'n uitdrukking. Je doet ook maar wat je denkt dat het beste is. Kun je vooraf wel bedenken dat het misschien teveel druk geeft. Maar hé, zelfs vooraf heb ik me dat afgevraagd en bedacht hoe ik het kon aanpakken zonder dat er teveel druk op zou liggen.

Aan iedereen die vraagtekens zet bij hoe je dingen aanpakt. Ik hoop dat jullie willen aannemen dat de meeste ouders hiervan al overbewust te werk gaan en alles al hebben geprobeerd. Van niks zeggen tot letterlijk uitspellen etc etc.

En heb je je doel bereikt? Was het een leuk feest voor opa en oma met alle kleinkinderen? 

Ik sluit me volledig aan bij Omnik. Wat wil je bereiken,  en heb je dat op deze manier bereikt? Of heeft het je alleen maar extra strijd opgeleverd? 

Ik denk dat jouw dochter is zoals ze is,  en dat dat niet door jouw opvoeding komt.  Ik denk ook dat je met allerlei ingrepen je doel volledig voorbij schiet.  Je dochter vindt werken wel leuk en daar functioneert ze.  Laat haar vooral  werken dan. 

Tegen sommige dingen valt niet aan op te voeden. Niet alles is maakbaar. Ik begrijp je frustratie heel goed,  maar je vraagt dingen van je kind die ze niet kan geven.  Ze is vaak niet leuk en niet gezellig. Ze wil niet leuk doen. En ze luistert nergens naar.  Het enige wat je dan nog kan doen is zorgen dat je er zelf zo min mogelijk onder lijdt. 

Ze zal zelf haar weg moeten vinden en feitelijk eist ze dat ook.

o ja,  en een voor jou.  Want het valt niet mee

Ik vind het treurig. 

Je breekt door haar verzet heen. Ze verzet zich nog meer, verwacht ik, of ze ‘breekt’ een keer. 

Dat vind ik niet liefdevol, een kind in een mal persen waar ze niet in past en haar op straat te zetten in haar pyjama.

Wat een treurnis; jij voelt je afgewezen door haar maar je doet bij haar precies hetzelfde: je accepteert niet wie ze is. Dat is afwijzing in reactie op afwijzing.

Het is echt hoog tijd dat iemand anders de zorg overneemt. Ik snap wel dat je met zoiets altijd te lang wacht want je doet je best voor je kind maar dit is niet goed voor haar en niet goed voor jou.

Diyer schreef op 22-04-2022 om 08:45:

Om het verschil te duiden: mijn oudste is ook gaan werken op die leeftijd. Wel met wat lange tanden, maar daar hoefde eigenlijk niet veel woorden aan vuil gemaakt te worden. Dit 1e baantje heeft hij zelf geregeld, had onze hulp niet nodig. Maar tot op de dag van vandaag ziet hij het vooral als noodzakelijk kwaad.
Twee totaal verschillende kinderen.

Precies, twee verschillende kinderen en ieder met eigen handleiding. Een handleiding die ook sterk kan afwijken van de wijze waarop je zelf dingen oppakt. Je komt over als een daadkrachtig persoon; aanpakken en geen tijd verdoen met onzin zoals onwil. Mogelijk dat de jaren van zorg voor kind met ‘moeilijk’ gedrag aan flexibiliteit heeft ingeleverd.

Ik vermoed dat je baat zou hebben bij een coach waar je flink je teleurstellingen kan uitspreken zodat je weer kan ademen.

ToetieToover schreef op 22-04-2022 om 08:59:

Ik vind het treurig.

Je breekt door haar verzet heen. Ze verzet zich nog meer, verwacht ik, of ze ‘breekt’ een keer.

Dat vind ik niet liefdevol, een kind in een mal persen waar ze niet in past en haar op straat te zetten in haar pyjama.

Wat een treurnis; jij voelt je afgewezen door haar maar je doet bij haar precies hetzelfde: je accepteert niet wie ze is. Dat is afwijzing in reactie op afwijzing.

Het is echt hoog tijd dat iemand anders de zorg overneemt. Ik snap wel dat je met zoiets altijd te lang wacht want je doet je best voor je kind maar dit is niet goed voor haar en niet goed voor jou.

Dit dus. En ik snap het want ik zit min of meer in hetzelfde schuitje met mijn zoon. Ik heb me ook afgevraagd: ben ik nou te hard, te afwijzend of veroordelend geweest tegen Diyer? Want dat is echt het allerlaatste wat ik wil. Ik wil niet met het vingertje wijzen naar (andere) ouders alsof het allemaal veel beter zou kunnen zijn als zij het maar veel beter zouden doen. Zo is het echt niet en dat weet ik uit eigen ervaring helaas maar al te goed. Maar wat ik uit eigen ervaring ook weet is dat ik alleen verantwoordelijkheid kan dragen voor mij eigen aandeel in de dynamiek. Als ik uit de bocht vlieg met geschreeuw en gedoe, en dat gebeurt  af en toe, dan kan ik volhouden dat dat komt omdat kind onhandelbaar is, me het bloed onder de nagels vandaan haalt, omdat ik nou eenmaal bepaalde dingen voor elkaar moet zien te krijgen etc. En dat is ook waar. Maar als het niet werkt, werkt het niet, wat er dan ook voor  verklaring, motivatie of bedoeling achter zit bij mij. Iets blijven doen wat aantoonbaar niet het doel bereikt, zo heb ik bij mezelf ontdekt, is starheid. Ik blijf dan hangen in wat ik (be)denk, in hoe het zou moeten zijn, zou kunnen zijn als …, in plaats van de realiteit onder ogen te zien. En ik wil die realiteit niet onder ogen zien omdat die somber en angstig maakt. Ik wil gewoon dat het goed gaat met mijn kind. Ik wil niet dat hij lijdt. Ik heb allemaal goede bedoelingen. Goede ideeën ook. Maar als ik mijn kind ga forceren omdat ik wil dat het goed met hem gaat, help ik hem niet. Integendeel zelfs. Hij wordt alleen maar gekker en keert zich nog meer tegen mij. Het is een constante evenwichtsoefening. Daarover praten, schrijven, hoe je dat kan doen, is gemakkelijk. Het daadwerkelijk doen is heel erg moeilijk. Je zit met je eigen belastbaarheid, je eigen emoties, de eisen die de buitenwereld stelt aan jou, aan je kind, de oordelen, de mogelijkheden en perspectieven qua school en werk en toekomst die er (niet) zijn enzovoorts.

Maar wat ik in jouw verhaal, Diyer, tot nu toe wel mis is het echte besef dat deze enorme kramp, haast een dwang, die je als ouder van zo’n kind de hele tijd kunt voelen om in te grijpen, iets te doen, flink op te treden, nog steviger de grens aan te geven, misschien wel een deel van het probleem is. Niet dat het een oorzaak is van de problemen van je kind. Maar het is wel een factor in de dramatisch verslechterde relatie met je kind. En dat de veilige basis van de ouder-kind band wegvalt, is natuurlijk heel erg slecht voor een kind wat zelf al zo instabiel en problematisch is. Het beste wat je voor je kind kunt doen, is dus misschien wel de ouderrol anders vorm te geven waardoor je wel (iets van) die basis kunt blijven bieden. 

Die heel dwingende energie die je voelt als ouder is misschien wel begrijpelijk maar daarom nog niet ‘goed’ of ‘effectief’. Je lijkt er zo van overtuigd dat je bepaalde dingen nou eenmaal moet doen, Diyer en juist dat is voor mij een rode vlag. Want als ik dat dwingende gevoel heb, kan ik niet meer nadenken, geen ander perspectief meer zien, niet meer luisteren of kijken naar mijn kind, zie ik alleen nog maar catastrofes naderen, vind ik mijn kind een klootzak of een loser. Als ik in zo’n gemoedstoestand ben, komt daar helemaal niks goed van. Van daaruit kan ik geen heldere, strategische, constructieve en duurzame beslissingen nemen. Dan moet ik eerst kalmeren. Het is niet helemaal te voorkomen dat ik in zo’n gemoedstoestand kom. Dat is een combi van mijn eigen karakter en de situatie. Maar zodra ik zie: ‘daar ga ik weer,’ heb ik wel de keuze om de dwingende energie ‘achterna te gaan’ of pas op de plaats te maken. Ik weet steeds beter wat ik moet doen om mezelf daar doorheen te manoeuvreren. Mezelf emotioneel terugtrekken is dan het eerste wat moet gebeuren. En dus stoppen met de triggerende interactie met kind. Want ouder en kind die met ‘dwingende energie’ op elkaar inbeuken, daar komen brokken van. En dat heeft niets te maken met wel of niet van elkaar houden. Misschien wel juist niet. Zoon en ik zijn altijd intens verbonden geweest. Zoon lijkt te verlangen dat ik hem in alles kan volgen en begrijpen en steunen en dat kan natuurlijk niet tussen twee volwassenen. Daar zit altijd ruimte tussen. En ik verdraag slecht dat hij zich in de steek gelaten voelt, dat hij lijdt en eenzaam is. Ik wil aan zijn verlangen naar diepe verbinding voldoen maar doe het in zijn ogen natuurlijk nooit goed genoeg want wat hij nodig heeft, moet hij allereerst bij zichzelf zoeken en niet bij een ander mens. Als ik dat niet op de een of andere manier onder ogen zie, steeds opnieuw, blijven we elkaar pijn doen omdat we niet aan elkaars verwachtingen voldoen. En ik realiseer me heel goed: dit is voor mij net zo’n betekenisvol leerproces als voor hem. Wat iets totaal anders is dan te zeggen dat het mijn schuld is, dat het aan mij ligt, dat ik zijn problemen zou kunnen oplossen als ik maar beter mijn best zou doen. Dat kan ik nou juist niet. Dat is het leerproces. 

Ik denk wel eens: het zou gemakkelijker zijn als ik een goedertieren hogere macht zou geloven. Als ik erop kon vertrouwen dat zowel mijn eigen lot als het lot van mijn zoon in Gods hand liggen en dat dat ‘uiteindelijk’ op een spirituele manier Goed is, zou ik misschien makkelijker kunnen ontspannen. Maar hoewel ik behoorlijk zoekende ben geweest, is het me niet gelukt om duurzaam in dat vertrouwen terecht te komen. Ik ervaar de wereld vaak toch als best veeleisend, ingewikkeld en ongevoelig en ik wil niet dat mijn kind daaraan onderdoor gaat. Ik realiseer me dat ik daarmee een spiegel ben voor mijn kind want analyse en gevoel zijn meer met elkaar verweven dan je zou willen. Als je je anders voelt, zie je hele andere dingen, hele andere mogelijkheden. Het is de kunst om ergens tussen doemdenken en wensdenken uit te komen, met de bijbehorende vermogens om jezelf emotioneel steeds opnieuw uit te balanceren. En van daaruit de relatie met je ‘echte’ kind, niet je ideale kind, gezonder te maken. En dit gaat over echte mensen, over jou en mij als ouders en wie wij zijn, over onze kinderen en hoe zij echt zijn. We zullen het met onze eigen karakter, kwaliteiten en tekortkomingen moeten doen. En dat kun je alleen maar door te voelen en te doen, in de werkelijkheid. Niet door het te bedenken en daar dan ijzerenheinig aan vast te houden, terwijl de werkelijkheid zich koppig niet naar je overtuigingen voegt. Probeer ergens vertrouwen te vinden, richt je op het piepkleinste sprankje vertrouwen. En probeer vanuit dat sprankje te ontspannen. En lief te hebben. Laat los dat het beter moet. 

Sorry voor het veel te lange verhaal; ik ben niet zo goed in beknopt. Ik zou het eigenlijk moeten inkorten maar ik wil afronden en iets anders gaan doen. Pik eruit wat voor jou dienstig is en vergeet de rest. Hou je taai Diyer! Het is een taaie worsteling. Jullie komen er vroeger of later vast wel uit met elkaar. Aan liefde geen gebrek!