kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten
pffff, ik wil graag even van me afpraten. Helaas is er nu na een jarenlange strijd met mijn dochter de situatie ontstaan dat er niks anders meer opzit e dan dat ze uit huis moet/gaat.
Als ouders zijn we al sinds haar jonge kinderjaren met haar aan het slepen van hulpverlener naar hulpverlener en daar is nooit iets écht heel duidelijks uit gekomen, behalve vermoedelijk ADD (maar sommigen twijfelen daar weer aan, omdat het symptomatisch zou kunnen zijn). Dochterlief vertoont al van jongs af aan moeilijk gedrag, maar iets waar we nooit de vinger op konden leggen. Ook hebben onderzoeken verder niet iets specifieks aan het licht gebracht, behalve dat ze hechtingsproblemen heeft.
We zijn geen makkelijk gezin, maar ook weer niet héél moeilijk. Veel van de problemen die er tussen mij en mijn ex waren, waren helaas ook weer terug te voeren naar de problemen die we ervoeren met onze dochter. Dat is waar we als ouders zeker de fout in zijn gegaan. Maar omdat er daarnaast nog zoveel andere fijne dingen in ons gezin hadden die wél goed gingen, hebben we allebei nooit kunnen vermoeden dat dit haar hechting dat zó onderuit heeft gehaald. We begrijpen simpelweg de grootte van haar problemen niet, afgezet tegen hoe het thuis was.
Niet dat het begrijpen iets aan de situatie veranderd, maar áls we het hadden kunnen begrijpen, hadden we er misschien iets mee kunnen doen. En nu? Nu staan we alleen maar machteloos toe te kijken hoe onze dochter niet meer op school mag komen, zichzelf automutileert, heel boos is op ons en ons als stront behandeld, niet communiceert, geen verantwoordelijkheid neemt voor thuis en nu dus uit huis gaat. Je kunt merken dat ze sinds het afgelopen jaar steeds sterker is gaan uitchecken en nu zijn we haar helemaal kwijt in het contact. Ik praat hier graag met anderen over, hoop dat er mensen zijn die dit herkennen of weten wat er mogelijk is.
dankjewel
Ik begrijp je teleurstelling heel goed hoor. Als iemand uit zichzelf aangeeft langs te willen komen, jij alles in huis haalt en iemand dan zonder enig bericht niet komt opdagen zou ik ook teleurgesteld, boos en nog meer zijn. Het is gewoon echt niet netjes.
Als dit zou gaan over een partner, vriend/vriendin, ouders, broers/zussen of iemand anders die telkens afspraken niet na komt en dan ook nog zonder bericht, dan zouden mensen hier waarschijnlijk veel minder begrip voor hebben.
Ik denk dat mijn begrip hierin toch wel eindig is.
ik ben aan het werk. Ga vanavond even rustig bijlezen
Diyer schreef op 19-06-2022 om 16:52:
Ik lees je bericht Pinokkio en weet niet zo goed hoe ik je een na laatste zin moet opvatten over dat vertrouwen en samenwerking zoeken. Heb je het idee dat dat altijd onder alle omstandigheden lukt, als de ouders maar de juiste aanpak (op basis van vertrouwen en samenwerking) hanteren?
Ik denk dat vertrouwen en samenwerking losgekoppeld moeten worden van het resultaat. Want natuurlijk kan de suggestie niet zijn dat je het als ouder heus wel in orde krijgt als je maar voldoende vertrouwen hebt en samenwerkt. Dat is gewoon niet zo.
Wat wel zo is: zonder een vertrouwensrelatie en samenwerking komt het zeker niet in orde. Niet in het gezin in ieder geval. En ook niet in de relatie met het kind. Het kind zou op termijn zichzelf kunnen terugvinden. Maar als ouders heb je daar zonder vertrouwen en samenwerking geen invloed meer op. Je wordt gewoon niet toegelaten. En het perspectief van het kind zal zijn dat hij/zij in de steek gelaten is door ons als ouder.
Zoals ik in een ander draadje vertel, ben ik bezig me te oriënteren op een cursus Geweldloos Verzet in gezinnen. Daar is een belangrijke plaats ingeruimd voor zogeheten ‘verzoeningsgebaren’
“Gebaren van respect en verzoening van de kant van de ouders (zonder dat ze toegeven) vergroten de kans dat er voeding gegeven wordt aan positieve interacties. Met verzoenende gebaren wordt hier bedoeld: waarderende uitspraken, symbolische cadeautjes (een extraatje), voorstellen tot gezamenlijke activiteiten, of toegeven zelf iets niet goed gedaan te hebben.”
De rest van de methodiek is erop gericht om op een heel standvastige en gefocuste manier je kind te confronteren met je ouderlijke aanwezigheid: je verantwoordelijkheid, je zorg, geen onduidelijkheid laten bestaan over wat je wel en geen acceptabel gedrag vindt. Blijven volhouden te laten zien wie je bent en waar je als ouder voor staat. Je bent dus niet toegeeflijk of soft op de punten die er voor jou toe doen. Je kunt het kind niet veranderen maar je kunt wel steeds op een vastberaden manier laten weten wat de norm is en daar op een voor jezelf krachtige manier een punt van maken.
Ik klink nu vast als een uberblije reclamefolder maar ik maak me geen illusies: het wordt vast een pittig traject waarbij ik mezelf flink ga tegenkomen. Maar hoe meer ik erover lees en hoor, hoe meer ik denk dat het voor ons soort ouders echt een schot in de roos zou kunnen zijn. Jij en ik willen onze kinderen niet in de steek laten, niet aan hun eigen ellende overlaten. Maar op een gegeven moment voel je je gewoon helemaal leeggevreten. Ik ben ook zo godvergeten moe dat er momenten zijn dat ik niks meer met mijn kind te maken wil hebben, dat ik het liefst zou hebben dat hij voor langere tijd verdwijnt. Ik heb zoiets zelfs wel eens tegen hem geroepen. Maar dat zijn natuurlijk emoties, hele sterke emoties en hele sterke signalen! Namelijk dat we voor onszelf moeten zorgen, en wel als de sodemieter, voordat we langdurige en/of onherstelbare schade aanrichten bij onszelf, in onze relatie met onze kinderen of dat we er totaal ongewild aan bijdragen dat onze kinderen meer schade oplopen.
Ik interpreteer jouw ‘hardheid’ als teken dat jouw grenzen dusdanig vaak zijn overschreden dat je niet meer kunt incasseren. Dat is heel herkenbaar. Ik kan soms om, achteraf, een helemaal niet zo’n grote overtreding zo enorm uit mijn slof schieten dat ik me kapot schrik: waar kwam dat vandaan? Het is alsof er als het ware op een hele pijnlijke wond wordt gedrukt. Ook als er niet zo heel hard wordt gedrukt, ga je tegen het plafond van de pijn. We kunnen niet anders dan die werkelijkheid onder ogen zien: we zijn gewoon beschadigd en we kunnen niet meer ‘gewoon’ vertrouwen hebben of ‘gewoon’ samenwerken. En dat staat nog los van het feit dat we kinderen hebben waar, op dit moment, niet of niet goed mee is samen te werken. Dat zit inmiddels ook bij ons.
Afijn, weer een lang verhaal om vooral te zeggen: voel je niet aangevallen. Het is niet iets wat jij ‘gewoon even zou moeten doen’ en wat dan alle problemen zou oplossen. Was dat maar waar! Maar zoals ik jou hier heb leren kennen, ga je het ook niet kunnen opgeven met je kind. Je bent zo intens bij haar betrokken. Je stelt je zoveel vragen. Je wil zo graag dat het beter met haar gaat. Je was zelfs impulsief bereid om haar weer in huis te nemen toen je bang was dat ze op straat terecht zou komen terwijl dat totaal onrealistisch is! Als ze vraagt om te komen eten, ben je blij en wil je haar verwennen. Laten we wel wezen: je houdt van haar. Heel veel.
Misschien heb jij er ook wat aan om eens wat te lezen over geweldloos verzet in gezinnen. Er is online veel over te vinden. Ik merk in ieder geval dat ik me er sterker door ga voelen. Iets anders waar ik aan dacht: je zou ook wat kunnen hebben aan je verdiepen in hoe als naaste om te gaan met borderline. Niet omdat ik per se denk dat je dochter dat heeft, dat kan ik helemaal niet beoordelen, maar omdat de kern van het omgaan met borderline ook is hoe grenzen te stellen aan destructief gedrag en wel in relatie te blijven. Bijvoorbeeld een boek van Randy Kreger of het boek emotionele manipulatie van Suzan Forward.
Makkelijk wordt het voorlopig in ieder geval niet. Maar ik vrees dat er niks anders opzit dan onszelf sterker te maken, om hier op een enigszins goede manier doorheen te komen. We kunnen niet wachten tot onze kinderen het door hebben. Want het zou nog wel eens een hele lange tijd kunnen duren voordat zij zover zijn.
ik ben heel moe, dus probeer morgen even te reageren op jullie attente meelevende berichten.
Excuus, het reageren is er niet meer van gekomen. Ik merk dat ik in het algeheel heel moe ben en ik probeer een beetje los te laten op het moment. Door hier te schrijven blijf ik heel erg bezig met de situatie en het is voor mij beter -wanneer het lukt- om een beetje afstand in te bouwen. Ik merk dat het vele nadenken erover een negatieve impact heeft op mijn werk en ik lig vaak met stress in bed. Ook omdat ik een paar keer 's avonds ben gebeld.
Het heeft dus niks met jullie bijdragen te maken, want die vind ik heel waardevol. Ik neem ze in me op, voel me gesterkt door jullie eigen ervaringen, vind het ook heel fijn dat jullie dit hier willen delen.
@Onmik, klinkt bekend dat Geweldloos Verzet. Misschien heb je het al eerder vermeld, maar hoe oud is je kind ook alweer? Wi je de cursus alleen gaan doen? Of ook met de vader en/of je kind? Gebaren van respect en verzoening heb ik nog niks over gehoord. Ik ga het eens specifiek opzoeken, want het lijkt me fijn om ook eens op een positieve manier met je kind om te kunnen gaan als er al zoveel negativiteit is geweest.
Bij mijn dochter op de groep werken ze ook met deze methode. Ik ben heel erg benieuwd hoe het je bevalt! Toch juist leuk dat je als een blij ei klinkt? Het biedt nl. iets van houvast in de woelige wateren waar je het zelf op een gegeven moment ook niet meer weet, omdat je voor je gevoel alles al geprobeerd hebt.
Makkelijker wordt het inderdaad niet, maar zoals je zegt zullen we onszelf sterker moeten maken.
Ik probeer mezelf op te laden voordat ik straks met haar en een vriendin een weekje op vakantie ga. Dat vind ik erg spannend en ik kan me voorstellen dat een snelcursus geweldloos verzet wel goed is om te doen om die vakantie van mijn kant uit iig zonder drama te laten verlopen.
@Flanagan, dankjewel voor je tip voor mindfulness. Ik heb zelf eerder een cursus hierin gedaan en ben er een beetje mee bekend. De toepassing is voor mij iig merkbaar heel ver weg, want mindfull omgaan lukt hier te lezen duidelijk niet (meer). Ik ga het eerst anders aanvliegen, via mezelf verdiepen in het geweldloze verzet. Ik schat dat daar ook wel wat mindfulness inzit : )
@Pinokkio, ik heb het idee dat geweldloos verzet wel meer beoogt qua samenwerking, maar dat zeker niet loskoppelt van resultaat (en dus verwachtingen). En dan wordt er met resultaat volgens mij minder bedoelt: je hebt het vuilnis niet buitengezet --> irritatie, maar meer op: we hebben samen iets afgesproken dat je niet bent nagekomen. Dat doet iets met mijn vertrouwen in jou. En dat ladingvrij overbrengen, waarbij de ander eigenaar blijft van zijn/haar handelen. Als ik je goed lees is jouw benadering meer loslaten van verwachtingen en kijken hoe de ander (ouders, hulpverlening) kan faciliteren in behoeften van het kind zonder zichzelf daarbij geweld aan te doen. Het lastige alleen is dat je misschien wel kunt voldoen in behoeftes als het neerkomt op douchen. Maar je kunt niet voldoen in "behoeftes" als dat neerkomt op afspraken niet nakomen zoals 's nachts thuiskomen. Dat is nl. geen behoefte (lekker lang en veilig warm douchen en je gekoesterd voelen). De behoefte zou wel kunnen zijn: autonomie vinden, afzetten, zien waar grenzen liggen, etc. Alleen blijf je als volwassene wel verantwoordelijk voor het kind en zal het kind wel moeten leren dat er consequenties zitten aan het gedrag. Namelijk te weinig slaap krijgen, niet wakker kunnen worden in de ochtend, ongeruste ouders of begeleiding, je baantje verliezen doordat je je bed niet uit te branden bent, met gevaarlijke mensen in aanraking komen. Je kúnt dat als volwassene simpelweg niet loslaten. Dan neem je je verantwoordelijkheid niet. En samenwerking waar er geen samenwerking is, hoe los je dat dan op?
Ik weet het nog niet zeker, moet me er nog in verdiepen (staat op mijn to do lijstje voor vanavond), maar resultaat (als in 'jouw actie heeft dit tot gevolg voor jezelf of anderen') is zeker wel iets wat benoemd mag worden. Ik geloof nl. niet dat het de bedoeling is dat je met deze methodiek de ander niet hoeft te wijzen op verantwoordelijkheid of risico's. Of de actie -reactie bal. Alleen deze reactie zou zonder lading (zonder geweld dus) moeten zijn, waarbij je slechts de verantwoordelijkheid constant teruglegt bij de ander. Dit model gaat ook hier nl. wel uit van het feit dat de ander in staat is tot het maken van afspraken en deze dus ook op papier zou moeten kunnen volbrengen. Jouw invalshoek gaat ervan uit dat de persoon dat (nog) niet kan. In het geval van mijn kind: de gedragswetenschapper gaat er vooralsnog vanuit dat mijn kind in staat zou moeten zijn tot bepaald gedrag, zoals het nakomen van gemaakte afspraken. Pas als dit herhaaldelijk niet lukt, gaat er onderzocht worden of er een reden voor te vinden is waarom dat niet lukt en of er een behandelsetting geindiceerd is. Je bent in deze al een stap verder. Maar dat zou dan ook betekenen dat als je ervan uitgaat dat je kind niet in staat is tot zich houden aan afspraken (en dus 's nachts verdwijnen), dat je het kind tegen zichzelf moet beschermen en moet opsluiten voor de nacht. Dat is een forse maatregel. Dan moet je wel echt verdomd goed en zeker weten dat er écht geen mogelijkheid is tot zelfregulering.
De rust heeft je goed gedaan; ik lees een heldere kijk op de zorg die je draagt.
Geef jezelf vaker wat meer tijd / ruimte om stil te staan bij wat je voelt. Behoed jezelf voor impulsief denken maar blijf met een heldere kijk in de aanpak van de groep geloven.
Mooie inzichten Diyer.
Misschien helpt het volgende je ook om wat prioriteiten in afspraken te maken. Bedenk welke afspraken er zijn om haar te beschermen tegen onomkeerbaar leed en welke er zijn om haar te beschermen tegen dingen die vervelend zijn maar niet het einde van de wereld en tot slot welke regels er zijn omdat jij dat graag zou zien.
Om het even praktisch te maken snachts laten weten waar ze is, is belangrijk zodat je op tijd weet dat ze in problemen is. Leg ook uit waarom dat zo van belang is en kijk desnoods of er een andere oplossing mogelijk is. Bijvoorbeeld dat ze het je ex laat weten of haar broer. Dan zijn er regels zoals op tijd op het werk komen, die natuurlijk belangrijk zijn, maar waar jij verder geen verantwoordelijkheid voor hoeft te dragen. Als ze ontslagen wordt zal ze op zoek moeten naar een ander baantje en heeft ze hopelijk haar les geleerd. En dan tot slot zijn er regels die nodig zijn voor fatsoenlijk samen wonen die natuurlijk belangrijk zijn, maar eventueel tijdelijk kunnen worden genegeerd om de focus te kunnen leggen op de eerste categorie. Probeer haar ook zelf te betrekken in de regels die er zijn. Soms zijn er andere opties om hetzelfde doel te bereiken.
Ik denk ook dat het goed is om voor de vakantie met haar en vriendin de vakantie voor te bespreken. Wat willen zij daar gaan doen, wat verwachten zij van jou daarin. Gaan jullie samen een excursie doen of willen ze alleen gaan en staan waar ze willen. Gaan jullie samen eten of ieder voor zich. Doe dat zoveel mogelijk als gelijke en probeer niet teleurgesteld te raken als ze veel zonder je willen doen. Dit kan evengoed een mooie kans zijn om positieve ervaringen op te bouwen.
Dankjullie wel voor de reacties. Wat jij voorstelt Jillz, is momenteel niet mogelijk. Ik begrijp prima waarom je denkt dat uitleggen de manier is om inzichten te krijgen. Maar dat kan ze niet. Ze wéét waarom ze iemand op de hoogte moet houden. Dat is al honderd keer uitgelegd, ze is bekend met het concept zorgen om haar hebben, gevaar, etc. Desondanks houdt ze niemand op de hoogte, mij niet, man niet, broer niet, begeleiding niet, niemand. Uitleggen, overleggen, afspraken maken en verwachten dat ze daar naar handelt is de logische weg, alleen niet bij kinderen zoals mijn kind. Helaas is de werkelijkheid niet zo rooskleurig als je zou denken. Dochter is inmiddels al ontslagen bij haar werk en er 'moet' een dagbesteding zijn (werk of school) op de plek waar ze woont. Ze heeft een ultimatum gekregen waarvoor ze een nieuw baantje moet hebben, maar hier gaat ze zich waarschijnlijk niet aan houden. De gevolgen hiervan pakt ze niet (zelf). Oorzaak -gevolg, oftewel de actie -reactie bal hopen we dat die door geweldloos verzet een keer een mechanisme in werking zal brengen.
Ze zal bij gebrek aan werk verplicht naar een dagbesteding moeten vanuit de organisatie. Of ze ook zal gaan is nog de vraag. Alle 'regels' daar volgt ze niet op. Waarom ze dan wel naar dagbesteding zal gaan, is dus nog afwachten.
Afspraken hoe laat ze terug moet zijn, vooral 's avonds en 's nachts volgt ze niet op. Ze gebruikt inmiddels drugs (is bekend geworden). Ze gaan kijken of ze verslaafd is en anders gaat ze iets moeten volgen op dat gebied. Een dagbesteding hebben en je aan de afspraken houden is voorwaarde om daar te kunnen wonen. Ze weet dat ze daar een risico loopt als ze zich daar niet aan houdt (actie -reactie, oorzaak -gevolg). Maar hoe het vervolg er dan uit gaat zien, weet ik niet. Ik probeer het meer buiten mezelf te houden, anders functioneer ik overdag niet goed. Ik probeer per dag te leven. Daarom moet ik ook even afstand nemen van dit topic. Ik zal wel af en toe een update geven en ik hoop straks vooral te kunnen delen dat de vakantie goed is gegaan met geweldloos verzet in mijn achterhoofd. Maar in het algemeen moet ik even ontsnappen van de constante zorg om mijn kind en dat doe ik door veel afleiding te zoeken en niet hier de hele tijd te schrijven.
De prioriteiten voor wat betreft mijn kind liggen nu vooral op veiligheid en dagbesteding. Dit zijn de basis elementen die maken of iemand kan en zal gaan functioneren. Niet thuiskomen is gevaarlijk (want waar en met wie is ze, gebruikt ze drugs, etc.) en geen dagbesteding levert teveel vrije tijd waar ze niet goed mee om kan gaan (heel weinig mensen kunnen dat goed en al zeker pubers niet). Het maakt afglijden groot, omdat je nergens meer op aangesproken wordt. Je sociale vaardigheden worden niet getraind.
Nogmaals bedankt voor het meeleven. Ik neem even weer wat afstand en zal af en toe een update geven. Maar merk wel dat goedbedoelde tips over hoe eea aan te pakken niet altijd meer rijmen met de realiteit waar we mee te maken hebben.
Hey Dyer, ik hoop van harte dat je een fijne vakantie zult hebben met de meiden. Even uit de eigen omgeving weg kan zo fijn en helpend zijn.
Vergeet niet om goed voor jezelf te zorgen, hoe dat er ook voor jou uitziet. Alles is goed als je er een beetje van kan genieten.
Fijne week samen.
Dankjewel 
Diyer ik geloof ook niet dat ze ineens zomaar gaat luisteren hoor. Ik begrijp dat je een dochter hebt die nu eenmaal daar in anders is. Ik schreef het vooral met de intentie dat je je zelf misschien iets meer rust kunt geven als je je alleen nog verantwoordelijk voelt voor haar veiligheid en niet voor alle andere sociale regels. Met alleen de veiligheidsregels in jouw verantwoordelijkheid in dit geval al meer dan groot genoeg. En ik hoop dat je daarin ook vooral de verantwoordelijkheid kunt delen met de instelling, je ex en ieder ander die een deel van de afspraken over kan nemen.
Dit is te veel voor iemand alleen.
