kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten
pffff, ik wil graag even van me afpraten. Helaas is er nu na een jarenlange strijd met mijn dochter de situatie ontstaan dat er niks anders meer opzit e dan dat ze uit huis moet/gaat.
Als ouders zijn we al sinds haar jonge kinderjaren met haar aan het slepen van hulpverlener naar hulpverlener en daar is nooit iets écht heel duidelijks uit gekomen, behalve vermoedelijk ADD (maar sommigen twijfelen daar weer aan, omdat het symptomatisch zou kunnen zijn). Dochterlief vertoont al van jongs af aan moeilijk gedrag, maar iets waar we nooit de vinger op konden leggen. Ook hebben onderzoeken verder niet iets specifieks aan het licht gebracht, behalve dat ze hechtingsproblemen heeft.
We zijn geen makkelijk gezin, maar ook weer niet héél moeilijk. Veel van de problemen die er tussen mij en mijn ex waren, waren helaas ook weer terug te voeren naar de problemen die we ervoeren met onze dochter. Dat is waar we als ouders zeker de fout in zijn gegaan. Maar omdat er daarnaast nog zoveel andere fijne dingen in ons gezin hadden die wél goed gingen, hebben we allebei nooit kunnen vermoeden dat dit haar hechting dat zó onderuit heeft gehaald. We begrijpen simpelweg de grootte van haar problemen niet, afgezet tegen hoe het thuis was.
Niet dat het begrijpen iets aan de situatie veranderd, maar áls we het hadden kunnen begrijpen, hadden we er misschien iets mee kunnen doen. En nu? Nu staan we alleen maar machteloos toe te kijken hoe onze dochter niet meer op school mag komen, zichzelf automutileert, heel boos is op ons en ons als stront behandeld, niet communiceert, geen verantwoordelijkheid neemt voor thuis en nu dus uit huis gaat. Je kunt merken dat ze sinds het afgelopen jaar steeds sterker is gaan uitchecken en nu zijn we haar helemaal kwijt in het contact. Ik praat hier graag met anderen over, hoop dat er mensen zijn die dit herkennen of weten wat er mogelijk is.
dankjewel
Ik heb ervaring. Hoe oud is ze? Heb je al contact met hulpverleners en wat geven die als opties aan?
Ach Diyer wat enorm verdrietig! 
Ik herken er wel wat in en ben ook wel eens bang dat het hier ooit zover gaat komen. Ik weet niet wat er mogelijk is want ik zit een paar stadia hiervoor en daar lukt het al niet om passende hulpverlening te krijgen. Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik mijn zoon uit huis zou kunnen krijgen, zelfs al zou dat het beste lijken. De gemeente hangt vooral tegen, blijft hangen in de ‘coaches’. Is er al iets in gang gezet bij jullie of is het vooral dat jullie het niet meer aankunnen? Hoe oud is ze? Wil ze zelf ook uit huis? Heeft ze zelf ook behoefte aan hulp of vindt zij het allemaal maar onzin?
Er is een blik aan hulpverleners bij betrokken. Al jarenlang. Maar het lijkt niet uit te maken. Soms vraag ik me wel eens af of ze niet (ook) genetisch belast is. Een volle tante van haar heeft borderline, terwijl de andere kinderen uit dat gezin (dan heb ik het dus over mijn exman, maar ook zijn andere zus en broer) welliswaar wat problematiek hebben, maar toch vrij stabiel lijken te zijn. En iig niet deze mate van problematiek hebben. Dochter is inmiddels bijna 17 jaar en heeft al van jongs af aan zo haar dingen, is emotioneel nog erg jong en heeft niet de rijpheid die je bij haar leeftijd mag verwachten. Omdat wij (misschien blind voor onze eigen invloed?) welliswaar snappen dat er dingen niet goed zijn gegaan tijdens haar opgroeien, maar ook zien wat er allemaal wel goed is gegaan, begrijpen we vooral de forsheid van problemen niet.
Ik weet dat vergelijken niet zoveel zin heeft, maar ik kom bijv. uit een gezin waar de problemen maal 1000 waren en ik ben daar stabieler doorheen gerold, dan waar zij bij ons weten mee te maken heeft gehad. Daarom vinden we het dus ook zo lastig.
Overigens is de hulpverlening ook erg vd kant van uit huis laten gaan, om te zorgen dat de thuissituatie ook weer stabiel zou kunnen worden. Ik zat voorheen sterk te denken aan een tijdelijke situatie waarbij ze weer terug thuis kon komen wonen. Maar als ik nu zie hoe sterk ze zich lijkt af te zetten tegen alles wat ouders zijn, vraag ik me af of dat ooit nog goed gaat komen.
Ze lijkt zó boos op ons, maar ze wil ook zó hard niks met ons delen. Hoe vaak we wel niet hebben gevraagd wat er dan zo verschrikkelijk is aan thuis zijn, we krijgen er totaal nul antwoord op. Maar het lijkt wel alsof thuiswonen voor haar hell is, terwijl ze een fijne kamer heeft, een gezellig huis, ouders die haar wisselend ruimte geven, maar ook kaders stellen (je zou denken dat ze dat in al hun puberteit ook nodig hebben), elke avond warm eten, vrienden zijn welkom, haar vermeende geaardheid is welkom, we proberen haar te steunen bij school, met uitval van school zijn we niet boos, we proberen vooral met elkaar de moed erin te houden dat het linksom of rechtsom goedkomt, maar ze wil helemaal niks met ons. Ze wil alleen maar volledig met rust gelaten worden.
*verwijderd, provoceren
Shakira schreef op 18-04-2022 om 15:38:
[Quote verwijderd]
Wat een rotopmerking. Het is uit het verhaal van Dyer toch heel duidelijk dat er veel aan de hand is? Het is een enorme verliessituatie voor iedereen in het gezin.
Ik stuur je een pb.
Diyer schreef op 18-04-2022 om 15:33:
, haar vermeende geaardheid is welkom,
Soms lukt het buiten huis gewoon beter om aan doelen te werken. Komt ze wel in een therapeutische setting? Of gaat ze begeleid kamer wonen oid.
Overigens klinkt vermeende geaardheid niet alsof je het echt accepteerd.
Wat een vreselijk nare situatie Diyer. Het lijkt alsof jullie de schuld heel erg bij jullie zelf zoeken. Laat dat los! Je hebt gedaan wat je kon en jullie proberen er nog steeds op alle mogelijke manieren te zijn voor jullie dochter maar helaas is dat niet voldoende. Ze heeft iets anders nodig dan jullie kunnen bieden maar dat is niet jullie schuld. Schijnbaar zijn haar problemen zo complex dat professionele hulp noodzakelijk is. Ik heb verder geen advies maar wil je wel heel veel sterkte wensen!
Bij borderline-achtige problematiek zit je als ouders in een heel lastig parket. Het onvermogen maakt angstig, gefrustreerd en boos en daar wordt een schuldige bij gezocht: ouders staan dan vooraan in de rij. Als je dan gaat proberen te helpen, is dat nooit goed genoeg. De problematiek zit ook veel dieper dan jij als ouder kunt oplossen. En je hulp, advies, inzet wordt al gauw geïnterpreteerd als bemoeizucht. En als je te weinig doet, hou je niet van ze. Dus dat wordt conflict op conflict. Daar is bijna niet meer uit te komen. Je bent helemaal verweven geraakt met de problematiek.
Wat hebben die betrokken hulpverleners in gedachten? Op welk gebied zijn die deskundig? Zijn dat mensen die ook iets kunnen regelen met de gemeente, of gewicht in de schaal leggen? Of is dat alleen maar een goedwillende coach met een idee? Gaat het om iets met behandeling of begeleiding? Staat het een beetje goed aangeschreven? En werkt je kind er ook aan mee? In dat geval zou ik er wel aan mee werken geloof ik. Juist ook om de band een beetje te kunnen terugkrijgen. Uit die rol van schuldige te kunnen stappen. En nu is ze nog zeventien, valt ze nog onder de jeugdzorg. Misschien kunnen buitenstaanders met wat meer afstand juist wat tot haar doordringen? Al moet je daar misschien ook niet al teveel van verwachten. De beste verhalen hoor ik nog over bijvoorbeeld Yes we can of Xperanza. Maar dat is tijdelijk. En dat is erg stevige behandeling. Dat kan alleen als je kind zelf ook vindt dat ze hulp nodig heeft.
Shakira schreef op 18-04-2022 om 15:38:
[Quote verwijderd]
Van wat? ‘Zalig zijn de onwetenden’, want wat moet het lekker zijn om uit arrogantie en gebrek aan empathie zo’n kreet hier te plaatsen.
Lieve To, je hebt er heel veel aan gedaan. Misschien is er een gouden oplossing, maar hoogstwaarschijnlijk niet. Ik heb ervaring helaas, en de jeuk term liefdevol loslaten is soms het enige wat je nog kunt doen.
Met andere woorden; soms gaat het niet anders. Moet je wel, om je zelf, de rest van het gezin en misschien ook wel kind zelf te helpen.
Echt de grens stellen. Dit gedrag is niet meer acceptabel. Als je dat toch wil vertonen, dan mag dat ergens anders. Ik ken jongeren die terugkwamen en echt iets geleerd hadden. Maar ook, die blijven hangen in hun ellende.
Ik heb hier geleerd dat er dingen zijn die je kunt blijven doen, zoals de hulpverlening activeren. Maar ik heb ook geleerd dat het levend rouwen is; je bent verdrietig omdat je haar mist, maar ook de gedachte aan haar zoals ze had kunnen zijn. Ik heb ook moeten leren om toe te geven dat ik er doormoe van was. Altijd maximaal alert, om maar te voorkomen dat zusje werd gemept/er eten inging/ het geld voor de zorgverzekering werd betaald/er geen deur in werd getrapt/.., Dat ik ondertussen voor rotte vis werd uitgescholden, dat vergat ik maar. Dat ook mijn geld soms weg was, ik drukte het naar de achtergrond.
Helaas, de zorg voor je kind verandert met het uit huis moeten naar zorg om je kind. Dat is niet noodzakelijkerwijs fijner. Alleen dat maximale alert zijn, dat slijt er een klein beetje af. En de aandacht voor je andere kinderen, die kan er weer zijn.
Sterkte
Het zou mooi zijn als ze in een soort van kamertrainingssetting terecht kan komen. Van andere jeugdinstellingen ken ik alleen maar voorbeelden van kinderen die er slechter uitkwamen dan ze erin gingen.
Heb je haar erkenning gegeven
Het was ook rot
Sorry kind
Of blijf je hangen in dat je het niet snapt want zo erg was het niet
Dat haal ik nml wat uit je tekst .
Vaaas schreef op 18-04-2022 om 16:04:
[..]
Soms lukt het buiten huis gewoon beter om aan doelen te werken. Komt ze wel in een therapeutische setting? Of gaat ze begeleid kamer wonen oid. Overigens klinkt vermeende geaardheid niet alsof je het echt accepteerd.
welke geaardheid dan ook is welkom. Vermeend schrijf ik vooral omdat ik denk dat ze nog erg zoekende is en het ook vanuit die optiek kan zeggen. Queer is iets dat nu heel erg leeft onder jongeren en dat je nog zoekende bent welke seksuele orientatie daarbij hoort.
Toch roept het bij mij ook iets op Diyer, dat vermelden van ‘vermeend’, want wat doet het ertoe? Je hoeft toch niet te vermelden dat jij daar twijfels bij hebt? Wat geeft dat ons voor extra informatie? En naar dochter ook, waarom zou je dat bij haar droppen, die reserve? Je kunt het ook gewoon afwachten, hoe het uitpakt, als het echt om het even is.
Wat verschrikkelijk naar en wat zul jij je machteloos voelen en al die jaren gevoeld hebben.
Ik lees dat er mogelijk genetische aanleg is. Wil niet zeggen dat het zondermeer zo is, maar de kans is wel aannemelijk groter. Ik zou er daarom zeker wel rekening mee houden. Zijn deze zaken nooit onderzocht?
Daarnaast lees ik dat jij zelf een jeugd hebt gehad die zwaar was, jij echter daar, naar eigen zeggen, doorheen gerold bent. Dat zegt natuurlijk niets over een ander. Psychische belastbaarheid is afhankelijk van vele factoren. En wat niet is, kan nog komen. Ik hoop voor je kind dat je deze uitleg nooit kenbaar hebt gemaakt aan haar. In wezen veeg je daarmee namelijk direct en indirect haar hele zijn van tafel.
