kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten
pffff, ik wil graag even van me afpraten. Helaas is er nu na een jarenlange strijd met mijn dochter de situatie ontstaan dat er niks anders meer opzit e dan dat ze uit huis moet/gaat.
Als ouders zijn we al sinds haar jonge kinderjaren met haar aan het slepen van hulpverlener naar hulpverlener en daar is nooit iets écht heel duidelijks uit gekomen, behalve vermoedelijk ADD (maar sommigen twijfelen daar weer aan, omdat het symptomatisch zou kunnen zijn). Dochterlief vertoont al van jongs af aan moeilijk gedrag, maar iets waar we nooit de vinger op konden leggen. Ook hebben onderzoeken verder niet iets specifieks aan het licht gebracht, behalve dat ze hechtingsproblemen heeft.
We zijn geen makkelijk gezin, maar ook weer niet héél moeilijk. Veel van de problemen die er tussen mij en mijn ex waren, waren helaas ook weer terug te voeren naar de problemen die we ervoeren met onze dochter. Dat is waar we als ouders zeker de fout in zijn gegaan. Maar omdat er daarnaast nog zoveel andere fijne dingen in ons gezin hadden die wél goed gingen, hebben we allebei nooit kunnen vermoeden dat dit haar hechting dat zó onderuit heeft gehaald. We begrijpen simpelweg de grootte van haar problemen niet, afgezet tegen hoe het thuis was.
Niet dat het begrijpen iets aan de situatie veranderd, maar áls we het hadden kunnen begrijpen, hadden we er misschien iets mee kunnen doen. En nu? Nu staan we alleen maar machteloos toe te kijken hoe onze dochter niet meer op school mag komen, zichzelf automutileert, heel boos is op ons en ons als stront behandeld, niet communiceert, geen verantwoordelijkheid neemt voor thuis en nu dus uit huis gaat. Je kunt merken dat ze sinds het afgelopen jaar steeds sterker is gaan uitchecken en nu zijn we haar helemaal kwijt in het contact. Ik praat hier graag met anderen over, hoop dat er mensen zijn die dit herkennen of weten wat er mogelijk is.
dankjewel
MMcGonagall schreef op 18-04-2022 om 16:21:
Het zou mooi zijn als ze in een soort van kamertrainingssetting terecht kan komen. Van andere jeugdinstellingen ken ik alleen maar voorbeelden van kinderen die er slechter uitkwamen dan ze erin gingen.
Dit is ook de angst van haar vader. Mijn dochter woonde tot 2 maanden geleden nog in co ouderschap bij ons beiden, maar daar heb ik 2 maanden geleden een streep onder gezet. Ik kon het niet meer. Het gevoel dat wat ik haar ook probeerde aan te reiken of mee te geven, voelde als water naar de zee dragen. En ondertussen leek ze aan alles maling te hebben. Een beetje basis vriendelijk doen? Ach welnee joh. Want waarom zou je een beetje respectvol zijn? Ik zat voor de zoveelste keer te janken bij een dochter die weer eens spoorloos was en niks van zich liet horen, dat ik mijn ex heb laten weten dat het voor mij nu echt klaar was en dat mijn aangeven dat ze het huis uit moest (kamertraining in combinatie met hulpverlening) geen loze woorden waren. Hij was er nog niet aan toe, voelde alsof hij haar liet vallen en haar de boodschap gaf dat hij niet genoeg van haar hield. Dus is ze fulltime naar hem gegaan. In de tussentijd is duidelijk geworden dat ze niet meer welkom is op school en zij haar geen traject meer kunnen bieden. Maar ondertussen leeft ze bij hem ook haar leven alsof niemand er ook maar iets over te zeggen heeft. Communicatie, afspraken, niks werkt, ze houdt zich nergens aan, is begonnen met automutileren en waar de hulpverlening eigenlijk had moeten helpen om de stress te verminderen, is het alleen maar verder uit de hand gelopen.
Dus na vandaag is haar vader er ook klaar mee en heeft onze dochter zelf tegen de hulpverlening gezegd niet meer thuis te willen wonen. We hebben deze week een gesprek waar ze dan naartoe moet. Dus we zullen gaan horen welke (hopelijk therapeutische) plekken geschikt zijn.
Het is een meisje met forse problematiek waar we niks van begrijpen. We zoeken het antwoord inderdaad bij onszelf: "wat doen we toch in godsnaam zo verkeerd??" En we komen er niet achter.
Maar ze alles behalve rijp om voor zichzelf te zorgen. Dus op 'kamers' wonen met 1 x per week een begeleider die de kop om de hoek steekt is niet wat ze nodig heeft.
En ik ben zoooo moe. Zo intens moe.
Wat moet dat moeilijk zijn Diyer. Hier geen gedragsproblemen, wel een kind + aanhang met grote uitdagingen. En dat is al zwaar en vermoeiend…
Ik snap dat je dochter de ‘schuld’ bij jullie als ouders legt. Dat is de gemakkelijkste oplossing voor haar pijn. Zelfreflectie is niet iedereen gegeven en pubers vaak al helemaal niet. Bovendien zet je je als puber toch al af tegen je ouders, dus dat is hier vlek op vlek zeg maar. Ik denk dat je het dus voor haar inderdaad nooit goed kan doen.
Vergis je niet in hoe een ander iets kan beleven. Ik heb zelf een nogal moeilijke relatie met mijn moeder gehad. Zij snapt niet dat haar gedrag zo van invloed was op mij. Alles bij ons thuis was mijn schuld. De ruzies die ze met mijn vader had bijvoorbeeld. Klopt, dat ging vaak over mij. Maar de oorzaak was niet mijn gedrag, maar dat zij niet hetzelfde dachten over de opvoeding. Mijn vader ziet dat wel, zij tot op de dag van vandaag niet. Ik zeg niet dat jullie zoals mijn moeder zijn, maar iedereen heeft zijn eigen waarheid. En als er psychische aandoeningen in de familie zitten kan dat zorgen voor onbegrip onderling. Dus ja, zeg sorry, bevestig haar in haar gevoel. Dat is alles dat je kan doen. En dan hopen dat er hulpverleners zijn die haar kunnen helpen.
Ik hoop dat uit huis de afstand brengt die jullie allemaal nodig hebben. En daardoor wat rust. Zodat je weer kan focussen op de rest van het gezin. Misschien is het voor jou fijn om je worsteling te beschrijven in een dagboek. Bovendien kan ze dan ooit, als ze hopelijk tot rust is gekomen en de relatie weer wat hersteld, lezen hoe je je best hebt gedaan.
Automutilatie. Dat is zeer forse problematiek die wel zeer duidelijk maakt dat er hulp nodig is. En volgens mij ook snel.
Omnik schreef op 18-04-2022 om 16:51:
Toch roept het bij mij ook iets op Diyer, dat vermelden van ‘vermeend’, want wat doet het ertoe? Je hoeft toch niet te vermelden dat jij daar twijfels bij hebt? Wat geeft dat ons voor extra informatie? En naar dochter ook, waarom zou je dat bij haar droppen, die reserve? Je kunt het ook gewoon afwachten, hoe het uitpakt, als het echt om het even is.
Volgens mij gebruikt diyer vermeend niet omdat ze daarmee een oordeel uitspreekt. Maar meer om aan te geven dat kind nog in de zoektocht zit. Dan is gender voor kind heel belangrijk, ook om dat exact te weten, terwijl ouders alleen maar denken ‘waar jij je fijn bij voelt is voor mij ok’.
Misschien dat zo’n opmerking dan ook verkeerd opgevat kan worden (dus het maakt je niet uit- nou dat is lekker ongeïnteresseerd), terwijl het vooral uit vrij laten gezegd wordt.
En eigenlijk geef je hiermee precies een voorbeeld van waar je als ouder in zo’n proces mee worstelt. Volledig vanuit goede bedoelingen, gevoed door allerlei adviezen vanuit de hulpverlening, kiest TO een woord om aan te geven dat kind daarmee worstelt.
Waarna iemand binnenvliegt en suggereert dat je haar geaardheid niet accepteert, juist omdat je dat woord gebruikt. Natuurlijk kan formulering zuiverder, maar echt zoveel ophangen aan een woord, helpt dat?
Je kind bevestigen dat je haar gevecht ziet , haar intense gevoel van ongelukkig zijn, haar zorg en haar verdriet…..is dat al gebeurd?
Biebel schreef op 18-04-2022 om 17:06:
[..]
Volgens mij gebruikt diyer vermeend niet omdat ze daarmee een oordeel uitspreekt. Maar meer om aan te geven dat kind nog in de zoektocht zit. Dan is gender voor kind heel belangrijk, ook om dat exact te weten, terwijl ouders alleen maar denken ‘waar jij je fijn bij voelt is voor mij ok’.
Misschien dat zo’n opmerking dan ook verkeerd opgevat kan worden (dus het maakt je niet uit- nou dat is lekker ongeïnteresseerd), terwijl het vooral uit vrij laten gezegd wordt.
En eigenlijk geef je hiermee precies een voorbeeld van waar je als ouder in zo’n proces mee worstelt. Volledig vanuit goede bedoelingen, gevoed door allerlei adviezen vanuit de hulpverlening, kiest TO een woord om aan te geven dat kind daarmee worstelt.
Waarna iemand binnenvliegt en suggereert dat je haar geaardheid niet accepteert, juist omdat je dat woord gebruikt. Natuurlijk kan formulering zuiverder, maar echt zoveel ophangen aan een woord, helpt dat?
Nou, wanneer het hier opvalt kan het wel degelijk betekenis hebben. Al is het bewustwording bij Diyer.
Je wijst je kind af en neemt je kind niet serieus. Door duidelijke uitspraken over diens genderidentiteit en seksuele oriëntatie af te doen als 'meegaan in de hype' of 'nog zoekende zijn.' Maar ook door pijn en boosheid over hoe het thuisgaat én vastgestelde hechtingsproblematiek af te doen als 'maar ik begrijp het niet want er gaat ook heel veel goed, zelf had ik het veel zwaarder thuis en ik deed ook niet zo.'
Ik krijg er de rillingen van. Als ik hier als jouw kind zou lezen dan zou ik het gevoel krijgen dat je me een stomme, overdreven aansteller vindt.
Dat gevoel ken ik goed, want dat had ik vroeger thuis ook. En ook ik was een hele heftige, hele boze puber. Terwijl er ook zoveel goed was inderdaad. Juist misschien wel omdat er ook zoveel goed was. Ik snapte het niet. Zat ik daar in mijn mooie eigen kamer, met een moeder die zei dat ze me wilde begrijpen, die vroeger altijd zoveel leuke dingen met me deed, die me ondankbaar en puberaal vond. Waarom voelde ik me dan zo slecht en alleen? Waarom kon ik niet gewoon leuk en normaal doen? Waarom hadden mijn leuke, normale ouders die iedereen zo geweldig vond een hekel aan mij?
Ik wenste vroeger stiekem wel eens dat ze zouden slaan en zonder eten zouden opsluiten. Dan zou het duidelijk geweest zijn dat er iets mis was met mijn situatie en had ik niet meer zo aan mezelf hoeven te twijfelen en mezelf zo hoeven te haten. Nu ik ruim volwassen ben weet ik dat mijn ouders zelf een traumatische jeugd hebben gehad en dat ze oprecht hun best hebben gedaan. Maar ook dat hun structurele afwijzing van mijn beleving en gevoelens weldegelijk heel schadelijk is geweest voor mijn ontwikkeling. Des te meer omdat ze het ondertussen wel brachten alsof ze het beste met mij voor hadden. Waardoor ik me werkelijkwaar een monster voelde. En daarom snap ik nu ook dat het niet gek is dat ik toen zo boos en in de war was en dat ik me afzette. Ondanks alle goede dingen.
Heel verhaal over mij, maar ik hoop dat het je een inkijkje geeft in wat jouw uitspraken (die je vast niet zo slecht bedoelt) mogelijk met je kind kunnen doen.
Diyer schreef op 18-04-2022 om 17:01:
En ik ben zoooo moe. Zo intens moe.
Dat is goed te begrijpen Diyer
Jij had het dus al eerder door dan vader, dat het niet meer ging. Wel erg jammer dat ze daar ook niet iets van balans hebben weten te krijgen. Het was te proberen.
Ik hoop dat de hulpverlening haar iets kan aanreiken waar zij wat aan heeft en waar jullie ook een goed gevoel bij hebben. 🤞🏻
Eleanor schreef op 18-04-2022 om 17:08:
Je wijst je kind af en neemt je kind niet serieus. Door duidelijke uitspraken over diens genderidentiteit en seksuele oriëntatie af te doen als 'meegaan in de hype' of 'nog zoekende zijn.' Maar ook door pijn en boosheid over hoe het thuisgaat én vastgestelde hechtingsproblematiek af te doen als 'maar ik begrijp het niet want er gaat ook heel veel goed, zelf had ik het veel zwaarder thuis en ik deed ook niet zo.'
Ik krijg er de rillingen van. Als ik hier als jouw kind zou lezen dan zou ik het gevoel krijgen dat je me een stomme, overdreven aansteller vindt.
Dat gevoel ken ik goed, want dat had ik vroeger thuis ook. En ook ik was een hele heftige, hele boze puber. Terwijl er ook zoveel goed was inderdaad. Juist misschien wel omdat er ook zoveel goed was. Ik snapte het niet. Zat ik daar in mijn mooie eigen kamer, met een moeder die zei dat ze me wilde begrijpen, die vroeger altijd zoveel leuke dingen met me deed, die me ondankbaar en puberaal vond. Waarom voelde ik me dan zo slecht en alleen? Waarom kon ik niet gewoon leuk en normaal doen? Waarom hadden mijn leuke, normale ouders die iedereen zo geweldig vond een hekel aan mij?
Ik wenste vroeger stiekem wel eens dat ze zouden slaan en zonder eten zouden opsluiten. Dan zou het duidelijk geweest zijn dat er iets mis was met mijn situatie en had ik niet meer zo aan mezelf hoeven te twijfelen en mezelf zo hoeven te haten. Nu ik ruim volwassen ben weet ik dat mijn ouders zelf een traumatische jeugd hebben gehad en dat ze oprecht hun best hebben gedaan. Maar ook dat hun structurele afwijzing van mijn beleving en gevoelens weldegelijk heel schadelijk is geweest voor mijn ontwikkeling. Des te meer omdat ze het ondertussen wel brachten alsof ze het beste met mij voor hadden. Waardoor ik me werkelijkwaar een monster voelde. En daarom snap ik nu ook dat het niet gek is dat ik toen zo boos en in de war was en dat ik me afzette. Ondanks alle goede dingen.
Heel verhaal over mij, maar ik hoop dat het je een inkijkje geeft in wat jouw uitspraken (die je vast niet zo slecht bedoelt) mogelijk met je kind kunnen doen.
Jij verwoord heel mooi en duidelijk wat ik ook ervaar bij het lezen van Diyer’s teksten.
Giggly schreef op 18-04-2022 om 16:58:
Wat verschrikkelijk naar en wat zul jij je machteloos voelen en al die jaren gevoeld hebben.
Ik lees dat er mogelijk genetische aanleg is. Wil niet zeggen dat het zondermeer zo is, maar de kans is wel aannemelijk groter. Ik zou er daarom zeker wel rekening mee houden. Zijn deze zaken nooit onderzocht?
Daarnaast lees ik dat jij zelf een jeugd hebt gehad die zwaar was, jij echter daar, naar eigen zeggen, doorheen gerold bent. Dat zegt natuurlijk niets over een ander. Psychische belastbaarheid is afhankelijk van vele factoren. En wat niet is, kan nog komen. Ik hoop voor je kind dat je deze uitleg nooit kenbaar hebt gemaakt aan haar. In wezen veeg je daarmee namelijk direct en indirect haar hele zijn van tafel.
Nee, nooit naar haar uitgesproken. Wel met mijn ex besproken. Als we proberen te achterhalen waarom ze zo van het pad is geraakt en ik dan denk aan haar leven, dan zijn er zeker dingen die fout zijn gegaan. Maar in onze optiek niet van een orde dat wij kunnen begrijpen waarom ze zoveel problemen met zichzelf heeft. En ook niet wat we terug hebben gekregen van de psycholoog. Maar dát ze veel issues had, dat was al van jongsaf aan duidelijk. Angsten, tics, sociaal opstandig oppositioneel gedrag, gedoe op school, etc. Maar nooit een echte diagnose.
En ja, ik ben niet die moeder geweest die daar altijd begrip en ruimte voor heeft gehad. Heb me ook -als ik eerlijk ben- echt geergerd aan mijn kind. Voor mezelf gedacht waarom het toch altijd zo'n drama moest zijn met haar, hoe jong ze ook was. Ze had altijd veel aandacht nodig. Vakanties waren vaak drama, dagjes weg waren drama, haar nichtjes op bezoek krijgen was drama, met grote broer dagje weg drama, dus ja, het heeft elkaar ongetwijfeld versterkt. Ze zal ongetwijfeld hebben opgepikt dat ik haar bij tijd en wijle enorm moeilijk vond en een kind waar heel veel energie naartoe ging.
Ik zou trouwens niet weten hoe je genetisch kunt uitzoeken of mijn dochter belast is met aanleg voor persoonlijkheidsproblematiek. Er is tot op heden nooit iets uitgekomen, behalve hechting en add (laatste onderzoeken waren ca. 3 jaar geleden)
Diyer schreef op 18-04-2022 om 17:01:
En ik ben zoooo moe. Zo intens moe.
Dat is helemaal niet raar. Knokken voor je kind, wat soms ontaardt in knokken met je kind, ik noemde het wel eens ‘prepare for impact’. Zoals je in het vliegtuig bij een dreigende noodlanding helemaal klaar zit om de klap op te vangen, zit je dat ook als je kind zo ongelukkig is. Dat 24*7 doen kost echt bakken met energie.
Ik heb helaas weinig goede ervaringen met begeleid wonen, beschermd wonen of klinieken zoals yes we can, maar ik hoop voor jullie en haar dat je iets vindt wat haar helpt.
Giggly schreef op 18-04-2022 om 17:10:
[..]
Jij verwoord heel mooi en duidelijk wat ik ook ervaar bij het lezen van Diyer’s teksten.
En wat ik ook probeerde te zeggen. Haar beleving is haar beleving. Jezelf en jouw ervaringen daar tegenover plaatsen (of zelfs erboven, want jij deed en doet het beter) is eigenlijk zeggen dat ze zichzelf maar bij kop en kont moet pakken en zich niet zo moet aanstellen.
Ik weet niet of dat hier speelt, maar wellicht herkent Diyer hier toch wat in? En zo niet, blijft het toch belangrijk dochters gevoel te erkennen. Dat lijkt me echt ontzettend belangrijk. En misschien excuses voor eventuele verkeerde aanpak van problemen. Ik zou er bijna een moord voor doen als mijn moeder sorry zou kunnen zeggen, ook al begrijpt ze niet echt wat er nou mis is gegaan tussen ons… Het heeft me veel therapie, lezen, mediteren, hier schrijven en gesprekken met mijn brussen gekost om toch een soort van contact in stand te kunnen houden.
Diyer schreef op 18-04-2022 om 17:01:
En ik ben zoooo moe. Zo intens moe.
Eleanor, ik denk dat je -hoe moeilijk ook- een zeer zeer groot punt hebt. Ik denk ook dat -en dit zeg ik in alle eerlijkheid- ik nooit kinderen had moeten krijgen. Ik ben een zeer beschadigd persoon in mijn opgroeien. Ik heb een enorm traumatische jeugd gehad waar ik alle zeilen voor heb moeten bijzetten om daar overheen te komen.
En het klopt wat je zegt: ik wijs mijn kind ook af. Begrijp me niet verkeerd: ik hou van haar, meer dan wie dan ook op deze hele wereld. Maar ik begrijp haar niet, sterker nog, ik verafschuw haar gedrag. Want ik heb zó vreselijk hard geploeterd om de beste moeder te zijn die ik maar kon zijn, om de schade niet door te geven die ik als kind (verwaarsloosd, misbruikt, mishandeld) heb ondergaan. En hoe hard ik hier ook mijn best voor heb gedaan, ik kan niet omgaan met die lelijkheid van haar. Niet als ik het niet begrijp.
Ik kan omgaan met chagerijnig zijn. Omdat je moe bent, een slecht cijfer hebt gehaald en daarvan baalt, omdat je vriendin op het laatste moment heeft afgezegd of omdat je ongesteld moet worden of omdat ieder mens wel eens een baaldag heeft. Maar ik kan niet omgaan met het feit dat je op dag 1 chagerijnig bent, omdat je dat nu eenmaal bent. En dan op dag 2 ook. En dan op dag 3 ook en dan op dag 4 als ik vraag waarom je chagerijnig bent en of je ook een beetje gezellig kunt doen, dan een kwaaie kop krijg, dan stopt daar mijn inleving.
Ik ben beperkt met mijn inlevingsvermogen. Zaken die ik kan beredeneren (voorbeelden die ik hierboven heb uitgelegd) daar kan ik iets mee. Maar boos, kwaad en afwijzend zijn omdat je dat nu eenmaal zo voelt, daar merk ik dat ik dat toen niet kon en nu nog steeds niet kan.
Dus dat klopt, ik had nooit moeder moeten worden. Ik kan blijkbaar niet omgaan met een mens in mijn leven dat zo'n heftige emotionele lading heeft en constant behoefte heeft aan positieve bevestiging, terwijl het gedrag het tegenovergestelde laat zien. Ik heb mijn stinkende best gedaan en mijn dochter op haar beurt waarschijnlijk ook. Maar wij zijn helaas geen match. Ik kan niet meer doen dan wat ik haar hele leven heb geprobeerd te doen. Haar te bevestigen, te stimuleren, blij voor haar te zijn, kritisch te zijn als het nodig is, haar te knuffelen, maar dus ook deze inwendige strijd te leveren, als dat maakt dat ze zó boos is, dan kan ik niks meer voor haar betekenen en alleen maar hopen dat ze op een andere manier levend wél gelukkig is.
