kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten

clivia53 schreef op 18-04-2022 om 18:14:

add en hechtingsproblematiek
Vooral dat laatste is nogal een diagnose

Ja precies, dat vind ik ook 

Ik werk met pubers (op een middelbare school), maar de leerlingen met een hechtingsstoornis zijn écht het allerlastigst. Ik heb dus vooral medelijden met je in alles wat jullie op je bordje krijgen en hoop dat er passende hulpverlening komt Jezelf verwijten maken lost overigens helemaal niets op en lijkt me ook echt niet nodig. Je doet onwijs je best en meer kan nu eenmaal niet. 

Heel verdrietig maar op een gegeven moment houdt het op
Heb jij hulp voor jezelf ?

Heftig Diyer en deels herkenbaar. 
Toch snap ik ook een hoop niet. Ik snap het onbegrip van hulpverlening niet. Waar dienen diagnoses toe, als ze er vervolgens niet toe doen? 
Wat betekent add als er vervolgens verwacht/ge-eist wordt dat ze zich gedraagt als iemand _zonder_add? Of hechtingsproblematiek? 
(Maar ook dit stuk is, helaas, herkenbaar, ook vanuit mijn beroep binnen hulpverlening.) 

Verder denk ik dat je een fase als pubertijd echt niet moet onderschatten. Pubertijd is een enorm egoïstische fase. Een kind zonder verdere problemen kan er enorm mee worstelen. Laat staan een kind met. 
Zo in de knoop met jezelf en dan een ouder die op zo’n moment er in gaat zitten fietsen met zijn eigen issues (wat doe ik fout???)… niet te doen! 
Niet verwijtend bedoeld en helaas herkenbaar. 
Chapeau trouwens voor je bereidwilligheid naar jezelf te kijken. 
Je dochter wil vooral los van je, denk ik. Durf je dat aan? 

Zijn  er dingen gebeurd waar die hechtingsproblematiek aan kan worden opgehangen?

Het komt over als een doorgegeven trauma.

Diyer, met loslaten bedoel ik vooral emotioneel. Dat weet je vast ook wel. Maar bij jullie (en velen natuurlijk) is het ingewikkeld: een dubbel loslaten. Niet alleen haar vertrouwen durven gaan geven maar ook op emotioneel niveau haar loskoppelen van je eigen emotionele behoeften.
Durf je het aan zelf voor jezelf te gaan zorgen op emotioneel gebied? Zodat je dochter de ruimte krijgt om je af te wijzen? 

Ik denk dat je dochter is wie zij is (nature) en dat jij dit afwijkende gedrag ziet als falen van jou.
Je betrekt het op jezelf en ziet jezelf als 'slachtoffer'.
Als ze een persoonlijksstoornis heeft dan is dat zo. Daar valt niet tegenop te opvoeden.

er is al heel veel hulpverlening betrokken schrijf je, en ik wil je ongevraagd toch de volgende methodiek meegeven Geweldloos verzet, door H Omer.
Geen methodiek om zelf te proberen, het heefr echt begeleiding nodig van experts van deze methodiek 
Maar het is uitermate geschikt voor jongeren met zelfdestructief gedrag en problemen in de hechting. Het vraagt wel heel veel energie van jullies en jullie netwerk. Ik kan onvoldoende inschatten of die energie er nog is. Dus leg dit ongevraagde advies naast je neer, als de energie er niet meer is.

Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe. 

Wat een zware situatie en wat stel je je open en kwetsbaar op hier. 

Ik herken het voor een deel: zelf traumatisch verleden, heel hard mijn best doen om een goede ouder te zijn en dan een kind wat vroeger voor flinke drama’s kon zorgen - lang niet zo heftig als bij jullie nu, maar het raakte ook bij mij aan allerlei oude gevoelens. Wij kwamen uiteindelijk via via bij contextuele hulpverlening uit en dat heeft enorm geholpen. Een vraag die me is bijgebleven is: wat geeft je kind jou door zich zo te gedragen? Mijn kind wist feilloos op mijn pijnpunten te drukken en daardoor kon ik die niet blijven negeren/wegdrukken. Het ging ook over: wat heb je gemist bij je eigen ouders en probeer je nu van je kind te krijgen? Net als hier boven: misschien niet voor nu, maar wie weet voor ooit. 

Wat een ongelooflijk verdrietig verhaal Diyer. Vooral jouw eigen zelfafwijzing van jezelf als moeder, dat je dat bij nader inzien nooit had moeten worden, dat raakte me heel erg. Want je hebt absoluut alles gedaan en alles gegeven wat in je mogelijkheden lag om haar te helpen waar nodig. Jij bent niet schuldig aan je eigen verleden en je bent ook geen slechte moeder.
Je houdt wel van je kind, maar je houdt niet van haar gedrag. En het lukt je met de beste wil van de wereld niet om haar te begrijpen. En dat voelt zij. Maar dat is geen onwil, het is onmacht. 

Uit je eerdere topics over je dochter begreep ik ook dat ze erg jong is begonnen aan een vervolgopleiding omdat ze klaar was met de havo, maar ook dat ze emotioneel functioneert op het niveau van een plusminus 13-jarige. En dat ze moeite heeft met volwassen worden, verwachtingen etc. En die horen daar wel bij. In de brugklas nemen ze je nog bij het handje. Op een vervolgopleiding niet meer. Je moet dan zelf hulp vragen, zelf dingen regelen, zelf naar afspraken toe gaan. Ik denk dat die discrepantie in haar ontwikkeling, levensfase en de verwachtingen die daarbij horen heel beangstigend kan zijn. Je had mij op mijn dertiende ook niet op een vervolgopleiding moeten zetten, dat was echt faliekant misgegaan, in de eerste week al.

Soms moet je ook een grote stap achteruit zetten om er vervolgens weer twee vooruit te zetten. En accepteren dat de situatie is zoals die is, dat dat niet iemands keuze is en dat iedereen daar heel veel verdriet van heeft. En dat het niet nodig is om jezelf als moeder af te wijzen. Je hebt ook nog een zoon en die is niet zo ontspoord als je dochter. Je kunt het dus wel. Eerlijk; ik durf van mezelf ook wel te stellen dat ik de problematiek die ik bij jouw dochter lees als ouder waarschijnlijk ook niet aan zou kunnen. En ik denk niet dat ik daar de enige in ben.