kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten
pffff, ik wil graag even van me afpraten. Helaas is er nu na een jarenlange strijd met mijn dochter de situatie ontstaan dat er niks anders meer opzit e dan dat ze uit huis moet/gaat.
Als ouders zijn we al sinds haar jonge kinderjaren met haar aan het slepen van hulpverlener naar hulpverlener en daar is nooit iets écht heel duidelijks uit gekomen, behalve vermoedelijk ADD (maar sommigen twijfelen daar weer aan, omdat het symptomatisch zou kunnen zijn). Dochterlief vertoont al van jongs af aan moeilijk gedrag, maar iets waar we nooit de vinger op konden leggen. Ook hebben onderzoeken verder niet iets specifieks aan het licht gebracht, behalve dat ze hechtingsproblemen heeft.
We zijn geen makkelijk gezin, maar ook weer niet héél moeilijk. Veel van de problemen die er tussen mij en mijn ex waren, waren helaas ook weer terug te voeren naar de problemen die we ervoeren met onze dochter. Dat is waar we als ouders zeker de fout in zijn gegaan. Maar omdat er daarnaast nog zoveel andere fijne dingen in ons gezin hadden die wél goed gingen, hebben we allebei nooit kunnen vermoeden dat dit haar hechting dat zó onderuit heeft gehaald. We begrijpen simpelweg de grootte van haar problemen niet, afgezet tegen hoe het thuis was.
Niet dat het begrijpen iets aan de situatie veranderd, maar áls we het hadden kunnen begrijpen, hadden we er misschien iets mee kunnen doen. En nu? Nu staan we alleen maar machteloos toe te kijken hoe onze dochter niet meer op school mag komen, zichzelf automutileert, heel boos is op ons en ons als stront behandeld, niet communiceert, geen verantwoordelijkheid neemt voor thuis en nu dus uit huis gaat. Je kunt merken dat ze sinds het afgelopen jaar steeds sterker is gaan uitchecken en nu zijn we haar helemaal kwijt in het contact. Ik praat hier graag met anderen over, hoop dat er mensen zijn die dit herkennen of weten wat er mogelijk is.
dankjewel
Allereerst mijn diepe respect voor je eerlijkheid Diyer.
Knip.
En inderdaad waardering voor je kwetsbare opstelling, ook in reactie op mensen die vrij hard oordelen naar jou toe. Dat siert je en geeft aan dat je echt de intentie hebt om haar te leren begrijpen en haar te helpen.
Ik vermoed ook dat het voor je dochter op dit moment nog steeds heel lastig is om te formuleren wat er in haar omgaat. In mijn ervaring komt dat met de jaren pas.
Je mag ook gewoon verdrietig zijn dat het niet gelukt is. Sta jezelf dat ook toe. Sommige problemen zijn gewoon te groot om zelf op te kunnen lossen. Overigens kan er tussen het besluit en daadwerkelijk beschikbaar komen van een geschikte behandelplek best veel tijd zitten.
KLopt, mijn dochter kan idd niet formuleren wat ze voelt, wil of nodig heeft.
Aan jou Hanke, dankjewel voor je inzicht. Ik ga nu een beetje zakelijk reageren, maar dat komt voornl. omdat ik niet weet (kan) anders reageren dan dit: ik kan er namelijk niks meer aan veranderen. Dat maakt niet dat ik het daarom niet vreselijk pijnlijk en verdrietig vind om te lezen, maar ik KAN letterlijk niet anders. Ik KAN letterlijk niet anders dan zo reageren op mijn dochter dan haar te willen begrijpen en het in mijn hoofd te kunnen verklaren. Ik weet ook niet of ik hier wil blijven schrijven. Niet omdat ik jullie bijdragen niet waardeer of niet omdat ik ook weet dat het hieraan schort. Maar ik KAN letterlijk niet anders zijn dan hoe ik ben. Ik KAN dus ook niet een betere moeder zijn voor mijn dochter, ook al zou ik daar alles voor geven. Ik ben de beste versie van een gemankeerde moeder en ik KAN niet terugdraaien hoe haar behoefte niet was waaraan ik kon voldoen.
Nu wil ik er meteen bij zeggen dat ik WEET dat mijn liefde voorwaardelijk was. Ik heb dit nl. letterlijk zo ervaren bij mijn dochter en zoon. Waar mijn oudste eigenlijk heel erg op mij leek (en ik dus niet veel moeite had met begrijpen) en weinig aanstoot gaf, heeft mijn dochter in haar gedrag het tegenovergestelde effect gehad. Mijn dochter opvoedende maakte heel duidelijk dat er een groot gapend gat tussen ons lag, want ik kon niet aan haar behoefte voldoen, behalve door er grip op te krijgen en het te willen begrijpen. Ja, dat is ongetwijfeld onvoorwaardelijk. En nogmaals, ik vind het lief dat je me hierop wilt wijzen, maar het gaat helaas niks meer veranderen. En ik merk dat ik het te pijnlijk en te kwetsend vindt en het helpt me nu niet in deze situatie. Me nóg baggerder voelen over deze kwestie gaat me niet helpen om nu adequaat te handelen en een plek te zoeken voor mijn dochter waar ze hopelijk wel krijgt waar ze behoefte aan heeft.
MamaE schreef op 18-04-2022 om 22:50:
En inderdaad waardering voor je kwetsbare opstelling, ook in reactie op mensen die vrij hard oordelen naar jou toe. Dat siert je en geeft aan dat je echt de intentie hebt om haar te leren begrijpen en haar te helpen.
Ik vermoed ook dat het voor je dochter op dit moment nog steeds heel lastig is om te formuleren wat er in haar omgaat. In mijn ervaring komt dat met de jaren pas.
Ik zie hier niemand hard oordelen hoor. Wel zie ik mensen meedenken, zichzelf ook kwetsbaar opstellen en misschien de vinger op de zere plek leggen. Soms is dat nodig, want zelf zie je het meestal niet.
Ik herken het doorgeven van trauma in de opvoeding van je kinderen. Sommige gedragingen van de kinderen voelden voor mij als afwijzing. Vanuit de pijn die dat deed (want afwijzing voelde ik ook altijd van mijn moeder) werd ik (onredelijk) boos. Ik heb gelukkig op tijd geleerd dat mechanisme te herkennen en kon daardoor mijn gedrag veranderen. Maar ik had wel een buitenstaander nodig om dat inzicht te krijgen.
Ik hoop dat wij met zijn allen ook Diyer kunnen helpen.
Overigens is het geenzins een krenking dat mijn opvoeding niet is gelukt. Ik vind dat ook een hele gekke woordkeuze, alsof ik mijn ego zou moeten poetsen met geslaagde kinderen ofzo. Ik vind het geen krenking, ik vind het ronduit verdrietig en ik merk dat dit mij irriteert in je reactie Hanke. Ik heb misschien voor jou herkenbare delen met jouw eigen moeder, maar krenking is echt wel het allerlaatste wat in mijn gedachten opkomt. Net zomin als mijn opmerking dat ik geen moeder had moeten worden niks met mij te maken heeft maar alles met het voorkomen van pijn. Ik vind het ronduit verdrietig dat mijn beperkingen bijdragen aan haar verdriet. Ik had dat haar graag bespaard. Daarmee is ze geen voorwerp of waardeloos iets geworden. Ik denk dat dit wederom je eigen projectie is.
Diyer schreef op 18-04-2022 om 23:18:
KLopt, mijn dochter kan idd niet formuleren wat ze voelt, wil of nodig heeft.
Aan jou Hanke, dankjewel voor je inzicht. Ik ga nu een beetje zakelijk reageren, maar dat komt voornl. omdat ik niet weet (kan) anders reageren dan dit: ik kan er namelijk niks meer aan veranderen. Dat maakt niet dat ik het daarom niet vreselijk pijnlijk en verdrietig vind om te lezen, maar ik KAN letterlijk niet anders. Ik KAN letterlijk niet anders dan zo reageren op mijn dochter dan haar te willen begrijpen en het in mijn hoofd te kunnen verklaren. Ik weet ook niet of ik hier wil blijven schrijven. Niet omdat ik jullie bijdragen niet waardeer of niet omdat ik ook weet dat het hieraan schort. Maar ik KAN letterlijk niet anders zijn dan hoe ik ben. Ik KAN dus ook niet een betere moeder zijn voor mijn dochter, ook al zou ik daar alles voor geven. Ik ben de beste versie van een gemankeerde moeder en ik KAN niet terugdraaien hoe haar behoefte niet was waaraan ik kon voldoen.
Nu wil ik er meteen bij zeggen dat ik WEET dat mijn liefde voorwaardelijk was. Ik heb dit nl. letterlijk zo ervaren bij mijn dochter en zoon. Waar mijn oudste eigenlijk heel erg op mij leek (en ik dus niet veel moeite had met begrijpen) en weinig aanstoot gaf, heeft mijn dochter in haar gedrag het tegenovergestelde effect gehad. Mijn dochter opvoedende maakte heel duidelijk dat er een groot gapend gat tussen ons lag, want ik kon niet aan haar behoefte voldoen, behalve door er grip op te krijgen en het te willen begrijpen. Ja, dat is ongetwijfeld onvoorwaardelijk. En nogmaals, ik vind het lief dat je me hierop wilt wijzen, maar het gaat helaas niks meer veranderen. En ik merk dat ik het te pijnlijk en te kwetsend vindt en het helpt me nu niet in deze situatie. Me nóg baggerder voelen over deze kwestie gaat me niet helpen om nu adequaat te handelen en een plek te zoeken voor mijn dochter waar ze hopelijk wel krijgt waar ze behoefte aan heeft.
Ik vind dat je veel te streng bent voor jezelf in deze post. Ik denk dat jij nu even op adem moet komen. Is er iemand, familie of een vriendin/vriend die even voor je dochter kan zorgen? Al is het maar 2 dagen. Dan kun jij heel even opladen. En al deze posts laten bezinken. Ga naar de huisarts voor hulp en ondersteuning voor jezelf.
Je schrijft dat je niet anders kan zijn, maar a. dat is een gedachte en daarmee niet per se waar en b. misschien hoeft dat ook niet. Accepteren dat je niet perfect bent en dat je dochter en jij een ingewikkelde match zijn kan jullie al helpen. Er is nou eenmaal geen handleiding meegeleverd met je kind. Je deed je best, zozeer dat je nu leeg bent. Dus tijd om jezelf weer op te laden en vervolgens kijken wat er nog te bereiken valt. Dat zou nog best eens mee kunnen vallen.
Heel veel sterkte in ieder geval.
Diyer schreef op 18-04-2022 om 23:20:
Overigens is het geenzins een krenking dat mijn opvoeding niet is gelukt. Ik vind dat ook een hele gekke woordkeuze, alsof ik mijn ego zou moeten poetsen met geslaagde kinderen ofzo. Ik vind het geen krenking, ik vind het ronduit verdrietig en ik merk dat dit mij irriteert in je reactie Hanke. Ik heb misschien voor jou herkenbare delen met jouw eigen moeder, maar krenking is echt wel het allerlaatste wat in mijn gedachten opkomt. Net zomin als mijn opmerking dat ik geen moeder had moeten worden niks met mij te maken heeft maar alles met het voorkomen van pijn. Ik vind het ronduit verdrietig dat mijn beperkingen bijdragen aan haar verdriet. Ik had dat haar graag bespaard. Daarmee is ze geen voorwerp of waardeloos iets geworden. Ik denk dat dit wederom je eigen projectie is.
Ik wil je een hele hele hele dikke knuffel geven.
En je een motto toevertrouwen van Louis van Gaal dat mij erg helpt: "Als ik fouten maak dan doe ik dat op dat moment in de overtuiging dat ik het beste doe wat op dat moment mogelijk is."
Jonagold schreef op 18-04-2022 om 23:18:
[..]
Ik zie hier niemand hard oordelen hoor. Wel zie ik mensen meedenken, zichzelf ook kwetsbaar opstellen en misschien de vinger op de zere plek leggen. Soms is dat nodig, want zelf zie je het meestal niet.
Ik herken het doorgeven van trauma in de opvoeding van je kinderen. Sommige gedragingen van de kinderen voelden voor mij als afwijzing. Vanuit de pijn die dat deed (want afwijzing voelde ik ook altijd van mijn moeder) werd ik (onredelijk) boos. Ik heb gelukkig op tijd geleerd dat mechanisme te herkennen en kon daardoor mijn gedrag veranderen. Maar ik had wel een buitenstaander nodig om dat inzicht te krijgen.
Ik hoop dat wij met zijn allen ook Diyer kunnen helpen.
Dit is zeker waar. Juist door diyer haar topics over haar dochter ging ik haar berichten in mijn eigen topics juist beter begrijpen.
Toch vind ik een opmerking als 'je houdt niet onvoorwaardelijk van je kind' best hard, ook al ziet ze zelf wel dat het waar is.
Ik geloof zelf trouwens überhaupt niet in onvoorwaardelijke liefde. Van niemand niet. Alles heeft zijn grens. Ook de liefde voor je kind. Alleen bij veruit de meeste mensen wordt die absolute grens nooit bereikt. Gelukkig maar.
Onvoorwaardelijk, letterlijk zonder enige voorwaarde, betekent dat een kind alles maar dan ook alles zou kunnen doen wat je maar kunt bedenken en dat je dan nog steeds van je kind houdt. Ik kan genoeg hypothetische situaties bedenken waarin het me niet meer zou lukken om van mijn kind te houden.
Het is zeker niet mijn bedoeling om je te kwetsen.
Idd. heb ik bagage en wat jij deelt tav die uitspraak heeft een heel andere lading.
MamaE schreef op 18-04-2022 om 23:31:
[..]
Dit is zeker waar. Juist door diyer haar topics over haar dochter ging ik haar berichten in mijn eigen topics juist beter begrijpen.
Toch vind ik een opmerking als 'je houdt niet onvoorwaardelijk van je kind' best hard, ook al ziet ze zelf wel dat het waar is.
Ik geloof zelf trouwens überhaupt niet in onvoorwaardelijke liefde. Van niemand niet. Alles heeft zijn grens. Ook de liefde voor je kind. Alleen bij veruit de meeste mensen wordt die absolute grens nooit bereikt. Gelukkig maar.
Onvoorwaardelijk, letterlijk zonder enige voorwaarde, betekent dat een kind alles maar dan ook alles zou kunnen doen wat je maar kunt bedenken en dat je dan nog steeds van je kind houdt. Ik kan genoeg hypothetische situaties bedenken waarin het me niet meer zou lukken om van mijn kind te houden.
Hard misschien ja, maar ik zie geen oordelen hier.
Jonagold schreef op 18-04-2022 om 23:27:
[..]
Je schrijft dat je niet anders kan zijn, maar a. dat is een gedachte en daarmee niet per se waar en b. misschien hoeft dat ook niet. Accepteren dat je niet perfect bent en dat je dochter en jij een ingewikkelde match zijn kan jullie al helpen. Er is nou eenmaal geen handleiding meegeleverd met je kind. Je deed je best, zozeer dat je nu leeg bent. Dus tijd om jezelf weer op te laden en vervolgens kijken wat er nog te bereiken valt. Dat zou nog best eens mee kunnen vallen.
Heel veel sterkte in ieder geval.
Hier sluit ik me helemaal bij aan. Je bent te hard voor jezelf. Er is geen ‘boekje’ volgens welk je het had moeten doen, waarin staat wat een ideale dochter of moeder is. Er is alleen het leven en we tobben er allemaal maar wat mee aan. Zorg goed voor jezelf. Dat verdien jij ook, echt!
Sorry, mosterd.
Sterkte Diyer, ik lees een moeder die alles doet wat ze kan. Heel bijzonder met hoeveel zelfinzicht en reflectie je hier schrijft. Ik hoop dat jullie een goede plek voor haar vinden en vanaf daar weer nader tot elkaar kunnen komen
Hopelijk weten we morgen iets meer en kan de onrust in mijn hoofd wat zakken.
Neen, ik vind je niet te hard voor jezelf. Ik vind het noodzaak dat je evalueert met jezelf en stilstaat bij eigen aandeel. En tegelijkertijd vind ik het beresterk van je hoe je in de wedstrijd staat mbt die spiegel die je jezelf bereid bent voor te houden.
