kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten
pffff, ik wil graag even van me afpraten. Helaas is er nu na een jarenlange strijd met mijn dochter de situatie ontstaan dat er niks anders meer opzit e dan dat ze uit huis moet/gaat.
Als ouders zijn we al sinds haar jonge kinderjaren met haar aan het slepen van hulpverlener naar hulpverlener en daar is nooit iets écht heel duidelijks uit gekomen, behalve vermoedelijk ADD (maar sommigen twijfelen daar weer aan, omdat het symptomatisch zou kunnen zijn). Dochterlief vertoont al van jongs af aan moeilijk gedrag, maar iets waar we nooit de vinger op konden leggen. Ook hebben onderzoeken verder niet iets specifieks aan het licht gebracht, behalve dat ze hechtingsproblemen heeft.
We zijn geen makkelijk gezin, maar ook weer niet héél moeilijk. Veel van de problemen die er tussen mij en mijn ex waren, waren helaas ook weer terug te voeren naar de problemen die we ervoeren met onze dochter. Dat is waar we als ouders zeker de fout in zijn gegaan. Maar omdat er daarnaast nog zoveel andere fijne dingen in ons gezin hadden die wél goed gingen, hebben we allebei nooit kunnen vermoeden dat dit haar hechting dat zó onderuit heeft gehaald. We begrijpen simpelweg de grootte van haar problemen niet, afgezet tegen hoe het thuis was.
Niet dat het begrijpen iets aan de situatie veranderd, maar áls we het hadden kunnen begrijpen, hadden we er misschien iets mee kunnen doen. En nu? Nu staan we alleen maar machteloos toe te kijken hoe onze dochter niet meer op school mag komen, zichzelf automutileert, heel boos is op ons en ons als stront behandeld, niet communiceert, geen verantwoordelijkheid neemt voor thuis en nu dus uit huis gaat. Je kunt merken dat ze sinds het afgelopen jaar steeds sterker is gaan uitchecken en nu zijn we haar helemaal kwijt in het contact. Ik praat hier graag met anderen over, hoop dat er mensen zijn die dit herkennen of weten wat er mogelijk is.
dankjewel
Juist als het lastig is om gezinstherapie op te starten omdat niet ieder lid bereid is, of tijd heeft, kan je kijken of mindfulnesstraining jou goed doet. Misschien dat je huisarts een cursus kan aanbieden, via een gezondheidscentrum. Denk aan een cursus van ca 10 weken. Puur om te leren minder snel over jezelf of anderen te oordelen maar jezelf een dag te geven om te zien of je de volgende dag er nog zo in staat.
https://www.mindfulness-trainingen.nl/mindfulness/wat-is-mindfulness
Uitleg wat mindfulness je biedt en een filmpje van Ruby Wax over mindfulness; herkenbaar, en met een vleugje humor. Humor is broodnodig wanneer je vast loopt.
Ik snap dat je moe bent Diyer. Echt, ik was in jouw situatie waarschijnlijk al dertig keer afgehaakt. Positief opvoeden is mooi, maar ik ben er zelf ook niet voor in de wieg gelegd. Daarvoor heb ik te weinig geduld. En ik heb moeite met een compleet gebrek aan verwachtingen omdat ik wederkerigheid in relaties heel belangrijk vind.
Bij gezinstherapie ben je wel afhankelijk van de wil en de inzet van anderen.
MamaE schreef op 15-06-2022 om 17:44:
Ik snap dat je moe bent Diyer. Echt, ik was in jouw situatie waarschijnlijk al dertig keer afgehaakt. Positief opvoeden is mooi, maar ik ben er zelf ook niet voor in de wieg gelegd. Daarvoor heb ik te weinig geduld. En ik heb moeite met een compleet gebrek aan verwachtingen omdat ik wederkerigheid in relaties heel belangrijk vind.
Bij gezinstherapie ben je wel afhankelijk van de wil en de inzet van anderen.
Huh MamaE, wie heeft het dan over een ‘compleet gebrek aan verwachtingen’?
Ik (en anderen) repten over een mismatch tussen verwachtingen en (blijkbaar?) mogelijkheden van dochter van ts.
Dat heeft trouwens ook nogal te maken met wederkerigheid in relaties!
Pinokkio schreef op 15-06-2022 om 21:12:
[..]
Huh MamaE, wie heeft het dan over een ‘compleet gebrek aan verwachtingen’?
Ik (en anderen) repten over een mismatch tussen verwachtingen en (blijkbaar?) mogelijkheden van dochter van ts.
Dat heeft trouwens ook nogal te maken met wederkerigheid in relaties!
Diyer zelf, zie haar bericht om 13.08 uur op de vorige pagina.
Als je het hebt over mismatch tussen verwachtingen en mogelijkheden dan moet eerst helder zijn wat de mogelijkheden van dochter zijn en wat je op basis daarvan wél kunt verwachten.
MamaE schreef op 15-06-2022 om 22:51:
[..]
Diyer zelf, zie haar bericht om 13.08 uur op de vorige pagina.
Als je het hebt over mismatch tussen verwachtingen en mogelijkheden dan moet eerst helder zijn wat de mogelijkheden van dochter zijn en wat je op basis daarvan wél kunt verwachten.
Nuja MamaE, wat precies mogelijkheden zijn van een kind kun je nooit 100% concreet maken. Ook niet met een diagnose oid.
Dat is tevens natuurlijk het mooie van kinderen: je weet niet wat morgen brengt, wat ze morgen gaan laten zien, kunnen.
Wat ze vandaag kunnen daar kun je alleen maar naar gissen. Je zult het op gevoel moeten doen en daarbij goed luisteren en kijken naar signalen die je kind geeft.
Als een kind non-stop niet voldoet aan verwachtingen dan zul je die moeten bijstellen. Hoe dan ook. Maakt niet uit waarom kind niet aan die verwachtingen voldoet: ze blijven afdwingen gaat sowieso niet tot succes leiden.
Het gaat ook om wederzijds vertrouwen: kind geeft dmv communicatie (gedrag) aan iets _nu_niet te kunnen of nog niet te willen. Dat serieus nemen en waar nodig de samenwerking zoeken om wel iets voor elkaar te krijgen straalt ook vertrouwen uit naar je kind.
En uiteindelijk gaat kind natuurlijk zelf over zijn leven en niet zijn ouders.
Maar ieder kind wil het graag goed doen, zeker naar/voor ouders, ook als het ‘alleen maar verkeerd’ kan doen.
Ik lees je bericht Pinokkio en weet niet zo goed hoe ik je een na laatste zin moet opvatten over dat vertrouwen en samenwerking zoeken. Heb je het idee dat dat altijd onder alle omstandigheden lukt, als de ouders maar de juiste aanpak (op basis van vertrouwen en samenwerking) hanteren?
Voor mij voelt dat nl. een beetje hetzelfde als dat je tegen ouders zegt: kom, laat je kind maar 2 weken bij mij wonen, dan hebben jullie de zorgen niet en bij ons is er rust (genoeg) om het tij te keren. Wat op zich een lief bedoelt aanbod is, maar wel uitgaat van het feit dat als je maar wat anders doet, het resultaat ook anders is. Ik weet niet of dat altijd zo werkt.
Binnen mijn familie is dat aanbod er ook geweest (laat maar even bij ons logeren), waarbij ik wel weet dat daar de regels ook gevolgd moesten worden. Ik vraag me dan af waarom er gedacht werd dat het bij hen dan wel zou lukken, als er bij ons een blik aan hulpverleners bij betrokken was en het hen ook niet lukte.
Misschien nog wel ergens in den beginne (als kinderen klein zijn). Dan kun je met een aanpassing in gedrag en verwachtingen soms nog ander resultaat verkrijgen. Maar vanaf een bepaalde leeftijd echt niet altijd meer. Ondanks vele pogingen tot vertrouwen of samenwerking. Dan moet een kind wel echt zélf die behoefte voelen én willen vervullen binnen het systeem. Sommige kinderen zijn letterlijk klaar met het systeem denk ik.
Diyer, als ik je goed begrijp dan heb je het nog steeds over bepaalde verwachtingen. (Resultaat)
Ik had het juist over de (nogal hypothetische, dat besef ik goed) situatie waarin je verwachtingen juist bijstelt of zelfs helemaal achterwege laat.
Als je zeg maar de focus voornamelijk/geheel op het proces gaat leggen (de samenwerking) en weghaalt bij het resultaat.
Ik heb zeer zeker niet de illusie dat het resultaat dan anders is. Maar mogelijk kun je dan wel iets betekenen in het proces. Hetgeen op de lange(re) termijn hopelijk helpend is voor kind om zélf tot bepaald resultaat te komen, binnen de mogelijkheden die kind daarvoor heeft.
Ik snap bijv heel goed dat je het niet kunt laten zitten dat je dochter zo lang doucht als je daar simpelweg het geld niet voor hebt. Wat je niet hebt kun je niet geven, zo simpel is het natuurlijk.
Maar het zou wel helpend kunnen zijn als je het zo zou weten te organiseren dat het buiten jullie strijd getrokken wordt. Zodat jullie een beetje samen kunnen optrekken tegen een gezamenlijke vijand (de realiteit) en je haar kunt steunen ipv met haar vechten.
Door idd iets van een begrenzer op warm water te hebben, of simpel de rekening voor warm water met haar te delen. (Of misschien heeft zij een beter idee)
Als jij er niet meer door benadeeld wordt lukt het je misschien ook beter je in te leven in je dochter. Misschien is het voor haar wel heel helend en fijn om lang te douchen. Natuurlijk heeft zij daar geen ‘recht’ op, maar het is voor een puber die erg met zichzelf in de knoop zit vaak echt teveel gevraagd voldoende rekening te houden met ouders. Als jij daar met meer begrip naar kunt kijken is dat niet alleen rustiger en fijner voor je dochter maar zeker ook voor jezelf.
Dat het allemaal niet makkelijk is weet ik helaas maar al te goed!
afgelopen week zou ze komen eten. Had ze zelf gevraagd. Leek haar leuk. Of we dan konden BBQen. Ik had alles in huis. Denk je dat ze op is komen dagen? Helaas...die verwachtingen...je krijgt ze er gratis bij pfff.
Diyer schreef op 20-06-2022 om 07:15:
afgelopen week zou ze komen eten. Had ze zelf gevraagd. Leek haar leuk. Of we dan konden BBQen. Ik had alles in huis. Denk je dat ze op is komen dagen? Helaas...die verwachtingen...je krijgt ze er gratis bij pfff.
Oef Diyer, je komt zo heel verbitterd over. Je hoeft niet over je heen te laten lopen, maar deze houding brengt jullie ook niet bij elkaar.
Ik schreef onlangs over een mindfulnesscursus, (liefs in groepsverband). Zoek een cursus/ training dat je helpt minder verbitterd er in te staan. Met die verbitterde houding vanwege teleurstellende verwachting, duw je haar eerder van je af. Dat is juist hetgeen wat je niet wilt.
Ach Diyer, elke keer weer voorzichtig hopen/verwachten en weer teleurgesteld worden, terwijl je natuurlijk weet dat de kans erin zat....als ik het lees voel ik zelf gewoon pijn en verdriet.
Wat een moeilijke situatie. Het is lastig dat je je gevoelens zo slecht kunt dwingen, he. Je hoofd weet wel beter, maar je hart...dat verlangt zo....
Diyer schreef op 20-06-2022 om 07:15:
afgelopen week zou ze komen eten. Had ze zelf gevraagd. Leek haar leuk. Of we dan konden BBQen. Ik had alles in huis. Denk je dat ze op is komen dagen? Helaas...die verwachtingen...je krijgt ze er gratis bij pfff.
Verwachtte zij niet dat je haar op kwam halen? Of zit ze heel erg in de buurt?
Flanagan schreef op 20-06-2022 om 08:27:
[..]
Oef Diyer, je komt zo heel verbitterd over. Je hoeft niet over je heen te laten lopen, maar deze houding brengt jullie ook niet bij elkaar.
Ik schreef onlangs over een mindfulnesscursus, (liefs in groepsverband). Zoek een cursus/ training dat je helpt minder verbitterd er in te staan. Met die verbitterde houding vanwege teleurstellende verwachting, duw je haar eerder van je af. Dat is juist hetgeen wat je niet wilt.
De verwachting loslaten dat je kind komt opdagen als ze je heeft gevraagd om te mogen komen eten en je je hart hebt opengesteld en je haar favoriete eten hebt gekocht, dat is niet niks hoor. Dat doet pijn.
Paradoxaal genoeg denk ik Diyer, dat je allereerst zou 'moeten' leren compassie met jezelf te voelen. Als je je pantsert tegen pijn, omdat je 'overeind moet blijven' of 'het moet oplossen' of 'ertegen moet kunnen' of weet ik veel wat de reden is, dan kun je het (natuurlijk) niet toelaten terwijl dat het enige is wat helpt om er doorheen te komen, namelijk door het gevoel zijn weg te laten vinden en te laten blenden met alle ándere ervaringen in het leven en pas te handelen als dat weer wat in evenwicht is gekomen. Als je begint met de pijn op de voorgrond plaatst en er heel veel aan te willen dóen, of het juist te willen wégduwen, wordt hij alleen maar sterker. Je geeft het dan zelf zijn 'vastheid'. Terwijl dat het laatste is wat je wil.
Ik worstel daar zelf ook flink mee, ik zit ook default in de analysestand en gedachten aan 'als ... dan ...' en dan is die analyse 'juist' en wil ik iets dóen en voel ik me vaak harder dan ik zou willen en uiteindelijk brand je juist op. Het is de kunst om in 'doen' te komen vanuit aanvaarding en het dan los te laten. Dat klinkt heel wazig maar dat is het eigenlijk niet. Het is hoe 'de werkelijkheid' nou eenmaal werkt. Ik als individu bepaal nou eenmaal niet hoe de dingen gaan, een stukje ja, maar het geheel is niet onder mijn controle. Zelfs al is mijn analyse ijzersterk, ik kan evengoed de andere betrokkenen en de omstandigheden niet naar mijn hand zetten. Juist als ik die rust ervaar, kan ik veel beter gebruik maken van mijn analysevaardigheden. Maar hoe dan ook moet ik aanvaarden dat het 'maar' een analyse is.
Dat is wel heel moeilijk als het over je kind gaat. De pijn loslaten, je kind loslaten, voelt min of meer als je kind opgeven en accepteren dat het niet goed komt. Ik heb ook een gecompliceerd kind en ook mij lukt het niet zomaar om van dat kind te houden én de frustratie en woede een plaats te geven en naar beide evenwichtig en gezond te handelen. Je eigen grenzen gezond bewaken is ook belangrijk. Hoe gaat dat samen met onvoorwaardelijke liefde voor een kind dat destructief is? Daar is geen 'verhaal' voor.
Ik heb met tijden dagelijks gemediteerd en dan verzacht dat en wordt het wat organischer, maar ik vind het moeilijk om dat vol te houden. Mediteren blijft voor mij ook voelen als een inspanning, iets wat óók nog moet en wat soms ook heel 'zwaar' is omdat er zoveel chaos en onrust boven komt. Ik kan denk ik ook vooral mijn verwachtingen van mezelf niet loslaten. Ik weet niet of jij wel eens gemediteerd hebt? Ik zou zeggen: geef het een kans. Die mindfulnesscursus van Flanagan is echt een goed idee. Het kan je wat opleveren. Het zou idealiter zoiets moeten worden als tandpoetsen: iedere dag even twee keer doen. Als dat een routine wordt, helpt het echt. Ik moet er ook maar weer eens serieus werk van maken.
Mindfulness staat voor meer dan mediteren; het maakt dat je stilstaat bij de aannames en oordelen die je maakt of die over je heen komen. Het helpt die pijn te relativeren en zodoende te verkleinen.
Ik doe zelf weinig aan mediteren, alleen als ik buikpijn heb. Maar ik heb mijzelf wel aangeleerd niet te snel te oordelen want daarvoor heb ik te vaak mij hoofd gestoten zodat ik mijzelf weer bij elkaar mocht rapen.
Ik schreef ook in groepsverband want ik merkte dat ik daar veel baat bij had. Lotgenoten, ieder met zijn eigen bagage, begrijpen sneller hoe je je voelt. Daarom is hun steun krachtiger dan die van iemand die het niet herkent.
Loslaten van teleurstellingen of verwachtingen is in mijn ogen niet hetzelfde als loslaten van je kind. Je kan een kind meer ruimte geven, meer zelfstandigheid om een toekomst een invulling te geven. Maar dat is niet hetzelfde als handen aftrekken en denken: zoek het maar uit. Dat laatste rijmt toch niet met je innerlijke band als moeder. Dat heeft juist onvrede met jezelf.
Ook al gaat het niet vaak naar wens, besef dat je je best doet en dat je het met een warm hart doet!
{{{knuffel}}}
Fortuona schreef op 20-06-2022 om 08:32:
Ach Diyer, elke keer weer voorzichtig hopen/verwachten en weer teleurgesteld worden, terwijl je natuurlijk weet dat de kans erin zat....als ik het lees voel ik zelf gewoon pijn en verdriet.
Wat een moeilijke situatie. Het is lastig dat je je gevoelens zo slecht kunt dwingen, he. Je hoofd weet wel beter, maar je hart...dat verlangt zo....
Ik snap wat je bedoelt, maar mijn ervaring is dat je die gevoelens en verwachtingen vanzelf bijstelt zodra je hoofd het probleem ècht erkent. Wij hebben ook te maken met factoren die ons leven ongewenst en onvoorspelbaar beïnvloeden. Dat is waardeloos, maar het is geen kwade opzet, dus het is niemands schuld. Bij alles dat we plannen, weten we dat het over 30 minuten ineens anders kan zijn. En als het ineens anders is, anticiperen we daarop.
Zodra mijn hoofd beter wist, had ik een soort berusting waardoor ik niet meer zo van slag raakte (wat de boel ook weer beïnvloedt). Op het moment dat plan A hier niet doorgaat, stap ik over op een van mijn plannen B. Da's kut. Maar het is niet anders. Plan B is ook OK.
Pluk de dag dus.
