kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten
pffff, ik wil graag even van me afpraten. Helaas is er nu na een jarenlange strijd met mijn dochter de situatie ontstaan dat er niks anders meer opzit e dan dat ze uit huis moet/gaat.
Als ouders zijn we al sinds haar jonge kinderjaren met haar aan het slepen van hulpverlener naar hulpverlener en daar is nooit iets écht heel duidelijks uit gekomen, behalve vermoedelijk ADD (maar sommigen twijfelen daar weer aan, omdat het symptomatisch zou kunnen zijn). Dochterlief vertoont al van jongs af aan moeilijk gedrag, maar iets waar we nooit de vinger op konden leggen. Ook hebben onderzoeken verder niet iets specifieks aan het licht gebracht, behalve dat ze hechtingsproblemen heeft.
We zijn geen makkelijk gezin, maar ook weer niet héél moeilijk. Veel van de problemen die er tussen mij en mijn ex waren, waren helaas ook weer terug te voeren naar de problemen die we ervoeren met onze dochter. Dat is waar we als ouders zeker de fout in zijn gegaan. Maar omdat er daarnaast nog zoveel andere fijne dingen in ons gezin hadden die wél goed gingen, hebben we allebei nooit kunnen vermoeden dat dit haar hechting dat zó onderuit heeft gehaald. We begrijpen simpelweg de grootte van haar problemen niet, afgezet tegen hoe het thuis was.
Niet dat het begrijpen iets aan de situatie veranderd, maar áls we het hadden kunnen begrijpen, hadden we er misschien iets mee kunnen doen. En nu? Nu staan we alleen maar machteloos toe te kijken hoe onze dochter niet meer op school mag komen, zichzelf automutileert, heel boos is op ons en ons als stront behandeld, niet communiceert, geen verantwoordelijkheid neemt voor thuis en nu dus uit huis gaat. Je kunt merken dat ze sinds het afgelopen jaar steeds sterker is gaan uitchecken en nu zijn we haar helemaal kwijt in het contact. Ik praat hier graag met anderen over, hoop dat er mensen zijn die dit herkennen of weten wat er mogelijk is.
dankjewel
Het is ergens heel jammer als je zo'n zwakke diagnose hebt, want eigenlijk zeggen ze daarmee ook: we zien wel iets, maar we weten niet wat. Met andere woorden, we hebben geen flauw idee. Niet dat ik zo'n fan ben van labeltjes, maar het kan wel helpen in het kunnen plaatsen. Vandaar dat ik daardoor zelf alle kanten uitschiet met is het dan dit? Of is het dat? Of lopen we nu te overmedicaliseren en moet je stoppen, want er is helemaal niks (ook vaak gedacht, het ligt vast aan ons). De onzekerheid vind ik denk ik het lastigste.
hechtingsproblematiek is wel degelijk een diagnose en kan heftige uitingen hebben. Hebben jullie als ouders hier ooit goede uitleg over gehad? En zijn jullie hierin begeleid? Bij hechtingsproblemen lijkt er soms sprake van een bodemloze put: je kan er liefde in blijven stoppen, maar het beklijft niet. Ook de gewetensontwikkeling loopt vaak verstoord. Problemen die voortkomen uit hechtingsproblemen lijken veel op problemen die te verklaren zijn door autisme.
Ik heb het al eerder aangegeven: MDFT zou jullie verder kunnen helpen. Heel veel sterkte want het lijkt mij super zwaar. Hopelijk treffen jullie snel goede hulpverleners.
Wij hebben hier eigenlijk nauwelijks uitleg over gekregen. Algemeenheden van verschillende gevolgen zijn niet besproken. De begeleiding die we hebben gekregen, was voornamelijk het voeren van wekelijkse gesprekken, om te kijken of de verstoorde hechting weer hersteld kon worden. Alleen de praktijk escaleerde zo snel, dat alles wat de bedoeling was (tijdlijnen maken, dagboekjes en verhaaltjes schrijven) verloren ging in het handhaven van een enigzins werkbare thuissituatie. Waarbij de focus heel erg kwam te liggen op ventileren voor ons als ouders, zodat de grootste emoties en stress die we telkens opnieuw ervaarden niet ongefilterd bij onze kinderen kwam te liggen. En we waar mogelijk handvatten kregen om de situatie anders te benaderen.
Het doel was dus eigenlijk heel anders, nl. herstellen van wat er mis was en dat is helaas niet gelukt. En eigenlijk zou dat doel nog steeds kunnen gelden, mits er genoeg afstand en rust is ontstaan, mits er van alle kanten nog graag gewerkt wordt aan herstel (dat kan niet alleen van ons uitkomen, daar moet onze dochter en evt. onze zoon ook een wens in hebben). Ik hoop heel erg dat er enig herstel mogelijk is, maar doordat het contact zo afwerend is de laatste tijd, ga ik daar erg voor vrezen. De hoop vestigt zich nu op wat later, niet meer weken verder, maar maanden verder.
Dankjewel voor je tips trouwens. Voor alle tips van iedereen. Ik reageer misschien niet altijd meteen op die tips, maar dat is het fijne van hier, ik kan het terugzoeken en later opzoeken. Ik ga de tip van MDFT ook opzoeken, want de letters zeggen me nu niks.
Diyer, ook add kan een hoop gedrag dat je opsomt natuurlijk goed verklaren. Dat ze afspraken met jullie maakt en die onmiddellijk weer vergeet: dat past natuurlijk naadloos. En daar is ze zich wellicht goed bewust van en ze voelt zich non-stop falen (tav verwachtingen) en dan is een niet- geïnteresseerde houding ook helemaal zo gek nog niet.
(en dat wordt dan uiteindelijk wellicht onderdeel- van- (persoonlijkheid) als het lang een effectieve strategie is.
Hoe dan ook klinkt het allemaal iig als een enorme mismatch met jullie verwachtingen. En kinderen willen áltijd voldoen aan verwachtingen. (En dus: hebben ze het gevoel dat dat echt niet kan moeten ze andere bronnen aanboren)
Dus ik zou kijken of er mogelijkheden bij jullie zijn om, al dan niet met hulp, echt heel positief in te steken naar haar toe. (Waarbij je de consequenties van gedrag waar je niet positief kúnt labelen probeert buiten jezelf te plaatsen en neutraal te houden, haar bijv zelf laten betalen voor te lang douchen en hier invoelend bij te reageren ipv veroordelend)
Zie je hier geen mogelijkheden voor dan zou ik echt proberen haar niet meer terug in huis te krijgen.
anomarie schreef op 14-06-2022 om 16:51:
hechtingsproblematiek is wel degelijk een diagnose en kan heftige uitingen hebben. Hebben jullie als ouders hier ooit goede uitleg over gehad? En zijn jullie hierin begeleid? Bij hechtingsproblemen lijkt er soms sprake van een bodemloze put: je kan er liefde in blijven stoppen, maar het beklijft niet. Ook de gewetensontwikkeling loopt vaak verstoord. Problemen die voortkomen uit hechtingsproblemen lijken veel op problemen die te verklaren zijn door autisme.
Ik heb het al eerder aangegeven: MDFT zou jullie verder kunnen helpen. Heel veel sterkte want het lijkt mij super zwaar. Hopelijk treffen jullie snel goede hulpverleners.
Heeft die MDFT jullie geholpen? en mag ik vragen op welke manier? Want bij wat je beschrijft (hechtingsproblemen, bodemloze put, gebrekkige gewetensontwikkeling) denk ik meer aan persoonlijkheidsproblemen in het cluster b spectrum (borderline, histrionisch,narcisme) dan bij autisme. En daar is vaak (net als bij autisme) alleen op omgangsvormen interveniëren en niet op diepere lagen van geweten en empathie.
Diyer: Ik snap ook dat bij zo'n jong iemand geen diagnose wordt gesteld, toch denk ik dat het aandacht verdient je in die verschillende mogelijkheden te verdiepen. Als je nog energie hebt dan, want ik kan me voorstellen dat je helemaal op bent.
Deze mensen kunnen je blijven verbijsteren door hun gebrek aan medeleven en botheid. Het kan tot veel verdriet, kwaadheid en onmacht leiden. Maar dat komt ook omdat de omgeving ze meet aan de normen van 'normaal' van mensen die wel empathie en een volledig werkende gewetensfunctie hebben. Hun handelen kan de omgeving doen denken 'maar hebben ze niet gewoon een slecht karakter' daardoor. Maar er is dan gewoon iets mis gegaan in de ontwikkeling en dat vraagt een andere aanpak en verwachtingen.
In ieder geval veel sterkte met deze zoektocht
MRI schreef op 15-06-2022 om 10:06:
[..]
Heeft die MDFT jullie geholpen? en mag ik vragen op welke manier? Want bij wat je beschrijft (hechtingsproblemen, bodemloze put, gebrekkige gewetensontwikkeling) denk ik meer aan persoonlijkheidsproblemen in het cluster b spectrum (borderline, histrionisch,narcisme) dan bij autisme. En daar is vaak (net als bij autisme) alleen op omgangsvormen interveniëren en niet op diepere lagen van geweten en empathie.
Diyer: Ik snap ook dat bij zo'n jong iemand geen diagnose wordt gesteld, toch denk ik dat het aandacht verdient je in die verschillende mogelijkheden te verdiepen. Als je nog energie hebt dan, want ik kan me voorstellen dat je helemaal op bent.
Deze mensen kunnen je blijven verbijsteren door hun gebrek aan medeleven en botheid. Het kan tot veel verdriet, kwaadheid en onmacht leiden. Maar dat komt ook omdat de omgeving ze meet aan de normen van 'normaal' van mensen die wel empathie en een volledig werkende gewetensfunctie hebben. Hun handelen kan de omgeving doen denken 'maar hebben ze niet gewoon een slecht karakter' daardoor. Maar er is dan gewoon iets mis gegaan in de ontwikkeling en dat vraagt een andere aanpak en verwachtingen.
In ieder geval veel sterkte met deze zoektocht
Ik heb geen persoonlijke ervaring, wel werkervaring. Mdft is een multi dimensionale familie systeemtherapie die naast de behandeling van persoonsontwikkelingsproblematieK kan lopen. Het is vooral gericht op het herstel van het systeem van de jongere, zowel thuis als school/werk, vrienden. Het is erg intensief, er is per week per gezin wel 5 uur beschikbaar om gesprekken te voeren. Ouders krijgen kennis over de problemen van hun kind, krijgen begrip, leren er mee te dealen. De jongere krijgt een luisterend oor, meer begrip, leert omgaan met de uitdagingen van het leven. Er zijn gesprekken met ouders en jongere samen of met de broers en zussen maar ook bv op school of met alleen ouders of de jongere. Als ik dit draadje en het andere draadje lees, lees ik vooral een moeder die moe en wanhopig is, hulp wil maar niet meer weet hoe en wat. Hulpverlening is er wel (en al heel lang als er met 8 jaar al iets is geboden) maar het is zo hectisch dat er niet aan herstel gewerkt kan worden of dat er daadwerkelijk iets van een diagnose wordt vastgesteld. De puber zit ook echt in de knel en roept heel onhandig om hulp met haar opstandige gedrag. Dit vraagt om een stevige interventie. Via Google is er ook het nodige te vinden. Vaak is er sprake van verslaving maar dat hoeft dus niet.
MRI schreef op 15-06-2022 om 10:06:
[..]
Heeft die MDFT jullie geholpen? en mag ik vragen op welke manier? Want bij wat je beschrijft (hechtingsproblemen, bodemloze put, gebrekkige gewetensontwikkeling) denk ik meer aan persoonlijkheidsproblemen in het cluster b spectrum (borderline, histrionisch,narcisme) dan bij autisme. En daar is vaak (net als bij autisme) alleen op omgangsvormen interveniëren en niet op diepere lagen van geweten en empathie.
Diyer: Ik snap ook dat bij zo'n jong iemand geen diagnose wordt gesteld, toch denk ik dat het aandacht verdient je in die verschillende mogelijkheden te verdiepen. Als je nog energie hebt dan, want ik kan me voorstellen dat je helemaal op bent.
Deze mensen kunnen je blijven verbijsteren door hun gebrek aan medeleven en botheid. Het kan tot veel verdriet, kwaadheid en onmacht leiden. Maar dat komt ook omdat de omgeving ze meet aan de normen van 'normaal' van mensen die wel empathie en een volledig werkende gewetensfunctie hebben. Hun handelen kan de omgeving doen denken 'maar hebben ze niet gewoon een slecht karakter' daardoor. Maar er is dan gewoon iets mis gegaan in de ontwikkeling en dat vraagt een andere aanpak en verwachtingen.
In ieder geval veel sterkte met deze zoektocht
In mijn omgeving zijn bij een kind op jonge leeftijd hechtingsproblemen geconstateerd, later autisme en weer later is daar het ‘niet meer bestaande’ label MCDD aangehangen. Het klinkt op het eerste gezicht als totaal andere problematiek (dit kind is extreem wisselvallig in gevoelens, gedachten, angsten, ook vooralsnog milde wanen (‘beestjes’) etc maar de problematiek klinkt bij jullie ook als zo enorm heftig en onbeinvloedbaar dat ik het toch genoemd wil hebben. Ik weet ook niet in hoeverre het ziektebeeld kan verschillen. In ieder geval is dit kind op dit moment in het buitenland in een groep bij een yes we can achtige organisatie en dat lijkt een positief effect te hebben. Maar dat moet kind dan natuurlijk wel zelf mee akkoord gaan.
Nog ter verduidelijking: Ik wil geen diagnoses stellen. Dat kan niet omdat we alleen de informatie hebben van 1 kant en een diagnose stellen echt wel wat meer voeten in aarde heeft. Daarbij hebben we te maken met een puber wat het stellen van een diagnose echt heel ingewikkeld maakt.
Ik reageerde op dyer haar informatie dat er ‘slechts’ gesproken is over hechtingsproblemen en dat er relatief weinig informatie hierover is geboden. Ik schrik hiervan omdat deze diagnose best heftig is en je als ouders hierbij goed begeleid moet worden. De reactie van dyer roept bij mij op dat dat besef er nog niet geheel is (heel begrijpelijk als je niet begeleid wordt als ouder) Bij hechtingsproblemen is het basale vertrouwen beschadigd: vertrouwen in de mensen om je heen en vertrouwen in jezelf. Dat is echt ingewikkeld voor jezelf en je naasten.
Natuurlijk kunnen wij geen diagnoses stellen. Je kan alleen dingen aandragen om eventueel te onderzoeken, als het herkenbaar is.
Nuja, een diagnose stellen is moeilijk voor iedereen, zie ook de veranderingen in diagnoses. (Dat gebeurt veel)
Een diagnose is ook maar een hulpmiddel en geen vastomlijnd raamwerk.
En dat laatste gaat het zeker niet worden op deze leeftijd want op haar leeftijd is nog zo veel ontwikkeling te verwachting.
(en stel dat er toch iets van ass speelt kan die ontwikkeling nog lang duren)
Ik zou me er dan ook niet blind op staren en er zeker niet teveel energie aan verspillen. Energie kun je beter steken in hoe je haar nog zoveel mogelijk positieve ervaringen kunt laten opdoen. Dat telt bij iedere diagnose.
En ook met een diagnose zul je moeten kijken wat er werkt bij haar. Het af moeten stemmen, uit moeten proberen.
En de basis is ook altijd hetzelfde: stabiel, neutraal, steunend, samenwerking zoekend.
Wij krijgen eind vd week waarschijnlijk een gesprek, maar ik heb me iig al even gerust kunnen laten stellen dat we geen zorgen hoeven te maken over dat ze ergens anders naartoe zou moeten. De PBer is nieuw in dit werk en ik moet haar denk ik laten weten dat we op een bepaalde manier gesprekken moeten afronden, wil ik weten dat ik me geen zorgen hoef te maken. Want nu heb ik me blijkbaar onnodig zorgen gemaakt, zijn die zorgen ergens anders terecht gekomen en is dat weer bij dochter terecht gekomen en dat is niet goed. Dan ontstaat er overal heel veel onrust en onveiligheid.
Pinokkio, ik vrees dat ik het niet ga kunnen. Ook al zou ik het heel erg willen, maar de ervaring heeft tot nu toe geleerd dat ik dat niet kan. Dat is mijn beperking in het geheel, maar ik moet daarin wel eerlijk en realistisch blijven. Neutraliteit en geen verwachtingen blijk ik niet op te kunnen brengen. Ik heb het iedere keer weer geprobeerd, iedere keer weer met een schone lei geprobeerd op te starten, maar ik blijk last te hebben van een emmer die niet leeg raakt. En of dat nu komt door mijn kind of door mijn eigen beperkingen in persoonlijkheid (die er zeker zijn) of door een combinatie van die twee. Het lukt niet. Dus voor de emotionele veiligheid van ons allemaal, kan ik maar beter aan de voorkant daarin eerlijk zijn. De enige reden waarom ik daar een uitzondering in wil(de) maken is als het alternatief is dat mijn kind op straat komt te staan. Dat is voor mij nog vele malen erger. Maar dat is nog steeds geen gezonde basis.
MDFT klinkt voor mij op het eerste oog wel iets te heftig (gelukkig). Ik schiet het niet af, maar naast dat het bepaalde problematiek vraagt waarvan ik niet weet of mijn kind daaraan voldoet, is het ook behoorlijk intensief (meerdere uren per week). Mijn kind gaat daarin zeker protesteren, mijn ex gaat het niet willen en ik zal het misschien met extreem op mijn tenen lopen kunnen volbrengen. De thuissituatie heeft een grote tol gevraagd op al onze energievoorraden, mijn oudste kind wil er niet voor niets niet mee geconfronteerd worden, want 1 grote energieput en wij als ouders zijn eigenlijk ook wel een beetje op. We proberen daarvan met z'n allen nu juist een beetje te herstellen. Ik kan naar alle eerlijkheid zeggen dat er de afgelopen weken niet veel meer uit mijn handen is gekomen, zó passief was/ben ik. Begin nu langzaam maar zeker weer een beetje orde op zaken te stellen. Ik hou het voor nu vooral in mijn achterhoofd, mocht het gesprek deze week alsnog indicatie geven voor meer.
Alternatie is gezinstherapie met als doel betere communicatie, door oa zaken uit verleden uit te spreken.
Ze mag zijn zoals ze is; snel overgevoelig of gesloten. Maar het werkt prettiger als ze, maar ook haar broer, weet dat ze haar boosheid of frustratie met jullie kan delen. Ook zodat jullie weten waarom ze prikkelbaar is.
Diyer, mooi dat je zo eerlijk bent.
Volgens mij moet je eerst en vooral ook even bijkomen.
Hoewel ik wel wil aantekenen dat positief opvoeden (etc) voor iedereen moeilijk is en nooit 100 % lukt. (Tenzij wellicht bij voorbeeldige kinderen etc)
Het lukt mij minder goed bij (ogenschijnlijk) minder kwetsbaar kind hier. Die mij overigens iedere keer mooi terug fluit. Hetgeen ik niet iedere x goed herken omdat dat vaak op een manier gebeurt die bij mij ook weer allergie oproept. Maar als ik er voldoende op reageer merk ik direct positieve effecten zowel bij haar als bij mezelf, (meer rust etc)
Sterkte maar weer, het valt niet mee.
