kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten
pffff, ik wil graag even van me afpraten. Helaas is er nu na een jarenlange strijd met mijn dochter de situatie ontstaan dat er niks anders meer opzit e dan dat ze uit huis moet/gaat.
Als ouders zijn we al sinds haar jonge kinderjaren met haar aan het slepen van hulpverlener naar hulpverlener en daar is nooit iets écht heel duidelijks uit gekomen, behalve vermoedelijk ADD (maar sommigen twijfelen daar weer aan, omdat het symptomatisch zou kunnen zijn). Dochterlief vertoont al van jongs af aan moeilijk gedrag, maar iets waar we nooit de vinger op konden leggen. Ook hebben onderzoeken verder niet iets specifieks aan het licht gebracht, behalve dat ze hechtingsproblemen heeft.
We zijn geen makkelijk gezin, maar ook weer niet héél moeilijk. Veel van de problemen die er tussen mij en mijn ex waren, waren helaas ook weer terug te voeren naar de problemen die we ervoeren met onze dochter. Dat is waar we als ouders zeker de fout in zijn gegaan. Maar omdat er daarnaast nog zoveel andere fijne dingen in ons gezin hadden die wél goed gingen, hebben we allebei nooit kunnen vermoeden dat dit haar hechting dat zó onderuit heeft gehaald. We begrijpen simpelweg de grootte van haar problemen niet, afgezet tegen hoe het thuis was.
Niet dat het begrijpen iets aan de situatie veranderd, maar áls we het hadden kunnen begrijpen, hadden we er misschien iets mee kunnen doen. En nu? Nu staan we alleen maar machteloos toe te kijken hoe onze dochter niet meer op school mag komen, zichzelf automutileert, heel boos is op ons en ons als stront behandeld, niet communiceert, geen verantwoordelijkheid neemt voor thuis en nu dus uit huis gaat. Je kunt merken dat ze sinds het afgelopen jaar steeds sterker is gaan uitchecken en nu zijn we haar helemaal kwijt in het contact. Ik praat hier graag met anderen over, hoop dat er mensen zijn die dit herkennen of weten wat er mogelijk is.
dankjewel
Ik weet niet of ik de vraag al eerder gesteld hebt. Maar kan het zijn dat jullie scheiding door haar nooit goed verwerkt is, en dat haar gedrag hieruit voortkomt?
Hier een jongeman die rond die leeftijd een nare fase heeft moeten doormaken en daardoor zijn vertrouwen in bepaalde mensen flink beschadigd is. Bij tijd en wijlen wordt die op ons, met name op mij, afgereageerd. Onredelijk gedrag, vaak uit vermoeidheid. Maar ik snap wat erachter steekt; rekenschap afdwingen en de pijn van eenzaamheid.
Ook hier geadviseerd met een psycholoog dat oude zeer een plek te geven, maar de jongeman is vertrouwen in ‘deskundigen’ verloren, en verkiest eigen tempo.
Ik zie dat ook bij je dochter. Het automutileren en weglopen, grote mond of discussies zonder te luisteren, etc, lees ik als een stille schreeuw om aandacht en de behoefte aan rekenschap met haar gevoel. Niet dat je die aandacht haar niet geeft, maar wij kunnen ook niet in haar hart kijken.
In huis hebben we minder aandacht gegeven aan zaken zoals met koptelefoon films kijken ipv zich richten op een cursus thv zijn werk. Of in weekend laat uit bed komen, of geen gedag zeggen bij binnenkomst ( daar heeft hij geen zin in na dag hard werken) of vleeswaren op aanrecht laten liggen ipv in de koelkast terug te leggen.
En stap voor stap, zie ik meer interesse komen voor ons, de huisgenoten. Meer opener, meer indenkend. Langzaam aan verwerking van oud zeer. Maar het vraagt veel geduld en soms kan ik hem wederom achter behang plakken.
Je dochter kan zich wel inzetten voor haar baan. In ieder geval iets positiefs!! Ze maakt een omweg ( diploma), maar geef aan vertrouwen in haar te hebben dat het goed komt.
PS. Ieder mens houdt van complimenten, dat geeft hen een goed gevoel over zichzelf.
Courage schreef op 13-06-2022 om 17:00:
Ik vind het nogal wat om over iemand die in de pubertijd zit het over narcisme te hebben. Want de puberteit kenmerkt zich sowieso door egoïstische trekjes en iedereen weet dat het veel pubers moeite kost zich in een ander te verplaatsen.
Daarnaast lijken narcistische trekken soms ook op hechtingsproblematiek. En dát is in elk geval wél benoemd door mensen die de dochter van Diyer gezien hebben. En dat geldt verder voor niemand hier, behalve Diyer zelf. Wij horen alles uit tweede/derde hand.
Uit de OP:
"Ook hebben onderzoeken verder niet iets specifieks aan het licht gebracht, behalve dat ze hechtingsproblemen heeft."
Ze hebben nooit persoonlijkheidsonderzoek gedaan ter jouw informatie. Omdat dat niet kon bij iemand van 10 jaar. Ze hebben gekeken naar hechting (de basis voor hoe iemand zich qua persoonlijkheid kan gaan ontwikkelen), AD(H)D, autisme hebben ze zijdelings bekeken. Het waren intelligentie onderzoeken, hechtingsonderzoeken met aandacht voor dissociatie (kenmerken van) en aandachtsonderzoeken. Meer niet. Omdat je idd bij iemand die vol in de ontwikkeling zit nog niet kan zeggen dat het een bepaalde persoonlijkheidstype is. Maar op het moment dat je naar jong volwassenheid gaat, kan je wel steeds meer starre patronen gaan opmerken die onderdeel lijken te zijn geworden van iemands persoonlijkheid. Dus ik denk dat het in deze fase van haar leven inmiddels wel zinvol begint te worden om te kijken of er een naam aan gehangen kan worden. Al was het maar om narcisme, borderline, depressie etc. uit te sluiten en vol te gaan voor autisme bijvoorbeeld.
En ook al kan je nog niet zeggen op de leeftijd van 8 jaar dat iemand borderline heeft of narcisme heeft of schizofreen is. Je kunt wel zien dat het ene kind heel goed in staat is tot inleven in een ander, een ander iets gunnen, vragen aan een kind of het gaat als het gevallen is, plezier heeft met anderen, geniet van aanrakingen of juist niet, rustig is of juist druk, etc. etc. Bepaalde kenmerken kunnen natuurlijk al heel lang aanwezig zijn.
Ik hoor net dat ze gestopt is met werken, want tijdens dit typen had ik iemand aan de telefoon. De begeleiding die hier thuis ook al kwam en nog contact heeft met haar daar, belde me net op om te vertellen van haar bezoekje en vertelde me dit. WTF, waarom vertelt het kamertraject begeleiding dit niet? Ik heb ze notabene zaterdag aan de telefoon gehad. Echt gribus
Ik merk dat ik het lastig vind nog te reageren, Dyer. Ik weet natuurlijk dat reageren helemaal niet hoeft, maar ik vind je verhaal ook heel aangrijpend en ik lees ook duidelijk je behoefte om van je af schrijven en te ventileren en hier op dit topic wat aandacht voor je probleem te (blijven) krijgen. Dat roept bij mij de behoefte op om te helpen, mee te denken, het leed wat te verzachten, een luisterend oor te bieden. Ik realiseer me dat dat mijn behoefte is, daar hoef jij niets mee te doen, maar ik denk dat je dat wel bij anderen oproept. Tegelijkertijd lijk je vooral zó intens boos dat er nergens anders ruimte voor is en ik lees dat je ook boos reageert naar de schrijvers hier, ze als het ware met kracht van je afduwt want wat weten de schrijvers hier nu van jouw ellende?! Of je negeert hetgeen er geschreven is. Dat maakt het, voor mij in ieder geval, lastig om nog te proberen iets zinnigs te zeggen omdat je best wel veel van wat er geschreven wordt afwijst. Dit contact hier tussen jou en de andere schrijvers lijkt ook minder wederkerig. Alleen maar stoom afblazen kan natuurlijk prima, maar dan wordt je topic misschien meer een dagboek. Ik weet niet of je iets met deze observatie en mijn interpretatie kunt, waarschijnlijk niet, maar ik wilde het toch even kwijt.
Dankjewel voor je input Zonne2017. Goed om te lezen en teruggekoppeld te krijgen. Het klopt dat ik idd vooral schrijf op momenten dat er zich iets nieuws voordoet en ik mede daardoor hoog in mijn emotie zit en idd niet veel ruimte voel voor iets anders en ik dit topic gebruik om te ventileren. Ik ben op die "stoom" momenten idd weinig geduldig, empatisch, begripvol of wat dan ook. Ik neem je feedback mee, goed dat je het zegt.
Diyer schreef op 13-06-2022 om 17:03:
[..]
Ik wil alle opties openhouden en ik geloof ook zeker dat dit gedrag voorkomt bij ASS en dat het dus heel moeilijk te diagnosticeren is. Maar ik ben wel heel benieuwd of je voor jezelf kan zeggen dat je in kleine dingetjes kunt zien dat het gedrag van je ASS kinderen verschilt van het gedrag van bijv. narcisme of iets anders. Ik heb overigens ook begrepen dat ASS zelfs kan voorkomen in combinatie met bijv. narcisme of een andere persoonlijkheidsstoornis, dus het staat niet altijd op zichzelf.
Maar stel dat je een persoonlijkheidsstoornis als narcisme zou isoleren en ASS ook, dan zijn er bepaalde kenmerken die behoren bij het een en bepaalde kenmerken die behoren bij het ander.
Ik heb dus idd vaak begrepen dat ASS mensen heel vaak graag gewoon goed willen doen. Maar dat het dus de beperking is die maakt dat het niet lukt. En dat als je iemand met ASS (hoogfunctionerend, want daar zouden we het in het geval van dochter dan over hebben) rustig zou aanspreken op een moment dat er geen stress is, dan merk je meestal verdriet of teleurstelling over het eigen (on)vermogen en het falen. Omdat iemand met ASS meestal graag leuk gevonden wil worden en willen kunnen voldoen.En dat zijn nu net dingen die ik bij mijn dochter weinig tot niet merk. Het lijkt haar weinig te interesseren wat anderen van haar vinden. Ook als je letterlijk zegt als iets niet aardig is of dat men andere dingen van haar verwacht. Dan kan ze letterlijk haar schouders ophalen en zeggen dat dat niet haar probleem is dat mensen dat vinden of willen of verwachten. En puur objectief bekeken klopt dat zelfs nog wel, want waarom zou zij zich druk moeten maken om wat anderen van haar verwachten. Is dat niet meer het 'probleem' van de ander? Ze berooft ze niet, ze slaat ze niet in elkaar, dus wat is het punt dan eigenlijk. Tja, maar ook al zou je dat nog wel ergens kunnen begrijpen, toch werkt het nu eenmaal niet.
Fijn gedrag (waarbij rekening houden met een ander een onderdeel is) is nu eenmaal de lijm binnen de samenleving, zelfs binnen een gezin, ook al zou je dat blijkbaar niet mogen verwachten. Zoals mijn dochter leeft is het ieder voor zich, wie het eerst komt, het eerst maalt en grijp je ernaast, heb je pech gehad, moest je maar zorgen dat je er was. En zo kijkt ze trouwens ook naar zichzelf hoor. Als ze thuiskomt en ze vindt de hond in de pot, is ze ook niet per se boos ofzo. Maar is dat een logisch gevolg van er niet op tijd zijn en dan pakt ze een boterham. Het is heel berekenend ofzo. Ik weet niet wat het is.
Vanuit mezelf gesproken klopt dit wel. Ik heb het heel lang heel moeilijk gevonden om mijn eigenwaarde uit mezelf te halen. Daarvoor had ik waardering van anderen nodig. Inmiddels lukt het me heel redelijk om ook zelf te zien dat ik best een leuk mens ben en heel aardig functioneer, al zeg ik het zelf.
Toch vond en vind ik het niet altijd belangrijk wat mensen van me vinden en wat hun verwachtingen zijn. Zo was er ook de verwachting dat je als meisje op een bepaalde leeftijd make-up ging dragen en uitgaan leuk ging vinden, met de mode mee ging etc. Dat ging dan weer niet op. Daar had verder niemand hinder van, maar mensen niet beroven of in elkaar slaan is wel echt een basisminimum aan fatsoen.
Tegelijkertijd doet ze met haar gedrag wel mensen pijn. Als je afspraken niet nakomt, ben je onbetrouwbaar. Als iemand plotseling agressief kan worden uit het niets ook.
Weet je ook waarom ze gestopt is met werken? Ik vind dat wel zorgelijk. Want ze heeft nu tijdelijk ontheffing van de leerplicht. Maar het lijkt me wel dat haar werk daar een voorwaarde voor was, naast dat ze haar leven op het moment verre van op orde heeft.
En weet de kamertraining begeleiding überhaupt dat ze gestopt is?
Diyer schreef op 13-06-2022 om 18:09:
Dankjewel voor je input Zonne2017. Goed om te lezen en teruggekoppeld te krijgen. Het klopt dat ik idd vooral schrijf op momenten dat er zich iets nieuws voordoet en ik mede daardoor hoog in mijn emotie zit en idd niet veel ruimte voel voor iets anders en ik dit topic gebruik om te ventileren. Ik ben op die "stoom" momenten idd weinig geduldig, empatisch, begripvol of wat dan ook. Ik neem je feedback mee, goed dat je het zegt.
Ook als dagboekfunctie is het niet erg om dingen van je af te schrijven. Zeker niet als je niemand anders hebt. Ja, je ex misschien, maar die is als vader net zo betrokken bij de hele situatie.
Ik heb ook wel eens op een later moment, als de emoties wat gezakt waren topics teruggelezen juist om voor mezelf alles beter op een rijtje te krijgen. En dat heb ik toch wel als waardevol ervaren.
Diyer schreef op 13-06-2022 om 18:09:
Dankjewel voor je input Zonne2017. Goed om te lezen en teruggekoppeld te krijgen. Het klopt dat ik idd vooral schrijf op momenten dat er zich iets nieuws voordoet en ik mede daardoor hoog in mijn emotie zit en idd niet veel ruimte voel voor iets anders en ik dit topic gebruik om te ventileren. Ik ben op die "stoom" momenten idd weinig geduldig, empatisch, begripvol of wat dan ook. Ik neem je feedback mee, goed dat je het zegt.
Sportieve reactie, dankjewel. Ik wilde je niet nog bozer maken 
Ik begrijp het wel. Ik heb zelf ook kinderen met diagnoses en trajecten waarbij niets vanzelf gaat/ging. Wij zitten nu, na jaren, eindelijk in rustiger vaarwater. Ze lijken op hun pootjes terecht te komen, de hemel zij dank, maar het gevoel van onmacht, boosheid, verdriet en frustratie is op de achtergrond nog steeds heel goed voelbaar in mijn lijf, dat is niet zomaar verdwenen. Dus ja, ik snap het wel.
In de “WTF wat-nu-weer-modus” zitten is heel stressvol. Ik heb daar in gezeten toen dochter uit huis ging op kamertraining, die plek was ongeschikt voor haar en (een jaar!) later was er plek in een gezinshuis, beter geschikt. Toen pas kwam er rust bij mij. Maar het wordt -helaas- altijd eerst erger voordat het beter wordt. En zelfs op deze geschikte woonplek moet ik haar meer loslaten en accepteren dat anderen voor haar zorgen en die doen dat nooooooit zo goed als ik. Natuurlijk. Maar ja, ik moest ook nog voor mij zorgen en voor andere dochter en voor mijn moeder. En werken. En ik kan nu eenmaal niet alles. Voor mezelf zorgen gaat nu weer goed. Dat gun ik jou ook 
Beste Diyer, mijn reactie was niet bozig of niet invoelend bedoeld. Ik probeerde ook gewoon mee te denken. Het begrijpen zal ik natuurlijk nooit volledig. Ik zit zelf immers in een hele andere situatie. Misschien heb ik mijzelf ook onduidelijk uitgedrukt. Ik bedoelde meer je te focussen op de problemen die er echt zijn en de kleinere dingen te laten voor wat het is. Misschien was dat geheel verkeerd. Ik wilde je in ieder geval niet beledigen of jouw gevoel onbelangrijk maken. Ik wil je in ieder geval sterkte wensen! Hopelijk komen er toch weer kleine lichtpuntjes. Groetjes, Lisabette
Hoi Lisabette, ik moet mijn excuses aanbieden. Ik stoof op als verongelijkt aangereden wild en dat is niet terecht. Je hebt in het algemeen gelijk dat ik me moet focussen op het grote geheel en niet op de details. Ik zou willen dat ik soms meer in staat was tot loslaten en die helicopterview te houden. Ik blijk dat op zich redelijk te kunnen nu dochter ergens anders woont en ik niet meer dagelijks geconfronteerd wordt met die "kleine" dingen. Echter op het moment dat ik net rauw een paar telefoontjes heb gekregen en signalen opvang dat het niet goed gaat, schiet ik meteen weer in die enorme stress die ik had toen ze nog thuis was. Ik val terug en ben dan niet meer in staat tot welke vorm van relativeren. Dat is mijn fout, mijn gebrek en dat is waar ik mezelf, maar ook mijn dochter ten tijde van thuiswonen, mee heb geconfronteerd. Het is goed als andere mensen dat tegen me zeggen, want dat geeft mij de kans om er even over na te denken.
Ik bedenk me altijd wel dat het beter is dat ik hier compleet uit mijn plaat ga (en hopelijk lezen jullie het dan met genoeg afstand) en stoom afblaas, om daarna mezelf weer te herpakken als het er toe doet en ik met dochter in gesprek ga. Dit forum werkt voor mij als het stoomventiel op een hoge drukpan. Zonder ventiel bouwt het op en kook ik over. Met ventiel kan er bij momenten hele hete lucht ontsnappen en gaat het goed. Voor mij werkt dat heel goed, maar kan me voorstellen dat als je het leest, het vervelend voelt.
Zonne2017 schreef op 13-06-2022 om 18:25:
[..]
Sportieve reactie, dankjewel. Ik wilde je niet nog bozer maken
Ik begrijp het wel. Ik heb zelf ook kinderen met diagnoses en trajecten waarbij niets vanzelf gaat/ging. Wij zitten nu, na jaren, eindelijk in rustiger vaarwater. Ze lijken op hun pootjes terecht te komen, de hemel zij dank, maar het gevoel van onmacht, boosheid, verdriet en frustratie is op de achtergrond nog steeds heel goed voelbaar in mijn lijf, dat is niet zomaar verdwenen. Dus ja, ik snap het wel.
Wat heerlijk om te lezen Zonne2017. En ik kan me goed voorstellen dat die stress zich ergens een plek heeft gevreten in je cellen als je terugdenkt of herinnert wordt aan die tijd. Zoiets verdwijnt denk ik nooit helemaal meer uit je systeem. Maar wat fijn zal het voelen als je langzaam maar zeker steeds een beetje meer vertrouwen kunt krijgen in je kinderen en dat het hoe dan ook linksom of rechtsom wel goedkomt. Ik hoop dat je kunt genieten van het gevoel dat de ontspanning langzaam over je heen komt 
Diyer schreef op 13-06-2022 om 17:31:
[..]
Ze hebben nooit persoonlijkheidsonderzoek gedaan ter jouw informatie. Omdat dat niet kon bij iemand van 10 jaar. Ze hebben gekeken naar hechting (de basis voor hoe iemand zich qua persoonlijkheid kan gaan ontwikkelen), AD(H)D, autisme hebben ze zijdelings bekeken. Het waren intelligentie onderzoeken, hechtingsonderzoeken met aandacht voor dissociatie (kenmerken van) en aandachtsonderzoeken. Meer niet. Omdat je idd bij iemand die vol in de ontwikkeling zit nog niet kan zeggen dat het een bepaalde persoonlijkheidstype is. Maar op het moment dat je naar jong volwassenheid gaat, kan je wel steeds meer starre patronen gaan opmerken die onderdeel lijken te zijn geworden van iemands persoonlijkheid. Dus ik denk dat het in deze fase van haar leven inmiddels wel zinvol begint te worden om te kijken of er een naam aan gehangen kan worden. Al was het maar om narcisme, borderline, depressie etc. uit te sluiten en vol te gaan voor autisme bijvoorbeeld.
En ook al kan je nog niet zeggen op de leeftijd van 8 jaar dat iemand borderline heeft of narcisme heeft of schizofreen is. Je kunt wel zien dat het ene kind heel goed in staat is tot inleven in een ander, een ander iets gunnen, vragen aan een kind of het gaat als het gevallen is, plezier heeft met anderen, geniet van aanrakingen of juist niet, rustig is of juist druk, etc. etc. Bepaalde kenmerken kunnen natuurlijk al heel lang aanwezig zijn.
Ik hoor net dat ze gestopt is met werken, want tijdens dit typen had ik iemand aan de telefoon. De begeleiding die hier thuis ook al kwam en nog contact heeft met haar daar, belde me net op om te vertellen van haar bezoekje en vertelde me dit. WTF, waarom vertelt het kamertraject begeleiding dit niet? Ik heb ze notabene zaterdag aan de telefoon gehad. Echt gribus
Als je de volgende vraag niet wil beantwoorden dan snap ik dat volledig. Wat is er uit de hechting onderzoeken gekomen?
Het is lastig oordelen zo van afstand en zonder jouw dochter te kennen. Bepaalde situaties die je omschrijft passen wel in het plaatje van hechtingsproblematiek.
Hoi Jillz, wat bedoel je precies? Er is uit de onderzoeken van de verwijzende instantie naar voren gekomen dat ze vermoeden hadden van hechtingsproblematiek. Meer niet. Niks nader gespecificeerd als je dat bedoelt? En bij het bureau gericht op hechting is ze niet verder onderzocht. Ze hebben daar wel heel duidelijk onderstreept dat het géén hechtingsstoornis is, want dat is veel heftiger.
Diyer schreef op 13-06-2022 om 22:51:
Hoi Jillz, wat bedoel je precies? Er is uit de onderzoeken van de verwijzende instantie naar voren gekomen dat ze vermoeden hadden van hechtingsproblematiek. Meer niet. Niks nader gespecificeerd als je dat bedoelt? En bij het bureau gericht op hechting is ze niet verder onderzocht. Ze hebben daar wel heel duidelijk onderstreept dat het géén hechtingsstoornis is, want dat is veel heftiger.
Dat vroeg ik mij inderdaad af of ze echt onderzocht is.
Jillz schreef op 14-06-2022 om 06:14:
[..]
Dat vroeg ik mij inderdaad af of ze echt onderzocht is.
Bedoel je daarmee welke hechtingsstijl ze heeft? Het onderzoek wat ze heeft gehad (meerdere, verschillende onderzoekers) was rond 8 jaar op gebied van adhd. Daar kwam toen add uit (ze hebben zijdelings gekeken naar autisme, maar dat was het zeker niet) en add zou alle problemen verklaren (altijd fijn als iets alle problemen kan verklaren). Maar wij konden ons daarin niet echt vinden. Vroegen ons af of dat ALLE problemen wel klopte. Ook omdat medicatie wel iets hielp (of projectie), maar niet echt wegnam dat dochter nog steeds bepaald typisch gedrag had wat neerkwam op de leerbaarheid en kwartjes die niet vielen.
Later is ze bij een landelijk onderzoeksburo (RIO) terecht gekomen. Deze heeft de add diagnose in twijfel getrokken, omdat dat geen consistent beeld was. Maar ze scoorde op sommige onderdelen net genoeg om het te kunnen laten staan. En daar kwam vooral het vermoeden van hechtingsproblematiek met een gemiddeld tot iets bovengemiddelde intelligentie (wel sprake van een diffuus beeld of hoe heet dat?) naar voren, waarbij de doorverwijzing is afgegeven naar een gespecialiseerd buro. Dit buro heeft de waarschijnlijkheidsdiagnose overgenomen en niet nog zelf (door)getest en dit buro heeft hechting als oorzaak van ALLE problemen overgenomen. Dus eerst was dat add en later hechting. Autisme is bij beide buro's verworpen.
