kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten
pffff, ik wil graag even van me afpraten. Helaas is er nu na een jarenlange strijd met mijn dochter de situatie ontstaan dat er niks anders meer opzit e dan dat ze uit huis moet/gaat.
Als ouders zijn we al sinds haar jonge kinderjaren met haar aan het slepen van hulpverlener naar hulpverlener en daar is nooit iets écht heel duidelijks uit gekomen, behalve vermoedelijk ADD (maar sommigen twijfelen daar weer aan, omdat het symptomatisch zou kunnen zijn). Dochterlief vertoont al van jongs af aan moeilijk gedrag, maar iets waar we nooit de vinger op konden leggen. Ook hebben onderzoeken verder niet iets specifieks aan het licht gebracht, behalve dat ze hechtingsproblemen heeft.
We zijn geen makkelijk gezin, maar ook weer niet héél moeilijk. Veel van de problemen die er tussen mij en mijn ex waren, waren helaas ook weer terug te voeren naar de problemen die we ervoeren met onze dochter. Dat is waar we als ouders zeker de fout in zijn gegaan. Maar omdat er daarnaast nog zoveel andere fijne dingen in ons gezin hadden die wél goed gingen, hebben we allebei nooit kunnen vermoeden dat dit haar hechting dat zó onderuit heeft gehaald. We begrijpen simpelweg de grootte van haar problemen niet, afgezet tegen hoe het thuis was.
Niet dat het begrijpen iets aan de situatie veranderd, maar áls we het hadden kunnen begrijpen, hadden we er misschien iets mee kunnen doen. En nu? Nu staan we alleen maar machteloos toe te kijken hoe onze dochter niet meer op school mag komen, zichzelf automutileert, heel boos is op ons en ons als stront behandeld, niet communiceert, geen verantwoordelijkheid neemt voor thuis en nu dus uit huis gaat. Je kunt merken dat ze sinds het afgelopen jaar steeds sterker is gaan uitchecken en nu zijn we haar helemaal kwijt in het contact. Ik praat hier graag met anderen over, hoop dat er mensen zijn die dit herkennen of weten wat er mogelijk is.
dankjewel
Diyer schreef op 13-06-2022 om 13:15:
[..]
Daarom hebben mijn ex en ik altijd zoveel moeite gehad met onkunde. Omdat ze het vaak ook wel kan (als dat haar beter uitkomt). Maar dan nog moesten we aanhouden dat het onkunde was en geen onwil. Mijn worsteling hiermee staat hieronder uitgelegd en dat de conclusie dan idd is: onkunde
Tja, weet je wat ik dan denk, even heel plat gezegd, dan is er niks in de wereld onkunde. Dan is zelfs de grootste eikel ter wereld onkundig. Want ook de grootste eikel ter wereld zal vast en zeker niet gniffelend rondlopen en denken, ik ga nu even lekker de grootste eikel ter wereld zijn en iedereen lekker op stang jagen. Nee, die doet waarschijnlijk ook omdat hij of zij niet beter kan.
Waar ik wel in geloof is opzet. Ik geloof dat het niet een bewuste vorm van opzet is. Ik geloof niet dat mijn dochter niks van zich laat horen, zodat wij helemaal over de flip zijn. Ik geloof niet dat ze dan in haar knuistje zit te lachen en dat een geweldige sport vindt. Maar ik denk ook dat ze er simpelweg niet bij stilstaat en als ze er wel bij stilstaat, dat ze dan vooral denkt dat we "chill" moeten zijn en er niet zo'n probleem van hoeven maken. Omdat ze niet kan of wil invoelen hoe het voor een ander is. Ik geloof dat er een stukje onkunde zit in het kunnen (theory of mind) of willen (het belangrijk maken) van inleven. Kunnen zou van toepassing zijn op iemand met autisme. Willen zou van toepassing zijn op iemand met bijv. narcistische trekken. Maar beiden zijn onkundig in het inleven. Beiden vanuit een andere oorsprong.
Ik merk dat ik op een bepaald nivo heel erg ontzettend weinig kan met 'onkunde', omdat je wél opgescheept zit met de resultaten ervan. Maar er moet toch wel sprake zijn van onkunde, omdat het overal terugkomt, ongeacht bij wie en ongeacht hoeveel tekst en uitleg ze erbij gekregen heeft. Ze kan het alleen wel als ze het wil en ze wil het dus niet altijd. Niet naar ons iig. Daar zit voor haar niet genoeg belang.
Ze zal het vast niet doen met de insteek 'laat ik mijn moeder maar weer eens lekker heel de nacht wakker houden van de stress'. Maar op de een of andere manier komt het dus niet binnen wat haar gedrag en nalatigheid met anderen doet.
Ik vond mijn ouders ook wel eens te overbezorgd, welke puber niet? Maar ik snapte echt wel dat het vervelend was als er gekookt was en ik kwam niet opdagen. Of dat mijn ouders het wilden weten als ik ergens anders sliep of op vakantie ging.
Hoewel ik zelf altijd graag mijn eigen plan heb getrokken, begrijp ik wel dat deze basiscommunicatie nodig is om samen te kunnen leven en te functioneren in maatschappelijke systemen (school, werk, sport, vrienden, gezin etc.) en ik zou ook niet kunnen samenleven met iemand waar ik niet van op aan kan.
De resultaten van haar onbetrouwbaarheid zitten in frustratie bij haar omgeving, maar komen uiteindelijk ook bij haar te liggen. Er zit namelijk aan alles in het leven een bepaalde voorwaardelijkheid. En die bepaalt zij niet alleen.
ToetieToover schreef op 13-06-2022 om 14:10:
[..]
Ik trek de stekker van de cv eruit als ik ook nog wil douchen na haar en dat uiteraard heb gemeld en ze houdt er geen rekening mee. Koud douchen houdt ze nog maximaal 5 minuten vol.
Ik ben niet altijd thuis Tootie en ze doucht wanneer het haar uitkomt, bij voorkeur als ik er dus niet ben en geen grip heb op de situatie. Schoonmaken doet ze niet. Hoe vaak ik dat ook heb aangegeven dat ze x of y moest doen (in overleg uiteraard, voordat ik daar weer een uitleg aan moet geven), ik kwam steevast thuis en dan was het niet gebeurd en kon ik de puinzooi in huis opruimen die ze gedurende de dag ervan had gemaakt. En ondanks uitleg over wat dit doet, wat dit betekent, wat consequenties zijn of wat dan ook, het maakt niet uit. Heb me daar vaak over gefrustreerd, maar het is realistischer om te werken met de situatie dat ik het zelf moet doen en ze weinig achter haar kont opruimt.
MamaE schreef op 13-06-2022 om 14:27:
[..]
Ze zal het vast niet doen met de insteek 'laat ik mijn moeder maar weer eens lekker heel de nacht wakker houden van de stress'. Maar op de een of andere manier komt het dus niet binnen wat haar gedrag en nalatigheid met anderen doet.
Ik vond mijn ouders ook wel eens te overbezorgd, welke puber niet? Maar ik snapte echt wel dat het vervelend was als er gekookt was en ik kwam niet opdagen. Of dat mijn ouders het wilden weten als ik ergens anders sliep of op vakantie ging.
Hoewel ik zelf altijd graag mijn eigen plan heb getrokken, begrijp ik wel dat deze basiscommunicatie nodig is om samen te kunnen leven en te functioneren in maatschappelijke systemen (school, werk, sport, vrienden, gezin etc.) en ik zou ook niet kunnen samenleven met iemand waar ik niet van op aan kan.
De resultaten van haar onbetrouwbaarheid zitten in frustratie bij haar omgeving, maar komen uiteindelijk ook bij haar te liggen. Er zit namelijk aan alles in het leven een bepaalde voorwaardelijkheid. En die bepaalt zij niet alleen.
Dit leg je goed uit. Ze doet het niet om ons op de kast te jagen. Daarvan ben ik overtuigd. Want heel soms heb ik wel een goed gesprek met haar gehad over de impact van haar gedrag en dan lijkt ze het meestal wel te begrijpen. Met heeeel rustig uitleggen op een niet boze toon, vaak ook als ik er heel verdrietig over ben geweest en heb moeten huilen, dan héél soms kon je door een muur breken en dan leek ze even een kleine opening in het fort te hebben en dan zei ze inderdaad dat ze het wel snapt en niet doet om ons te 'pesten'. Waarom ze het dan wel deed, haalde ze haar schouders meestal op en zei, dat weet ik niet. Dus ik geloof zeker dat ze het niet doet om te pesten.
Maar ondanks zo'n goed gesprek in de middag, gebeurde hetzelfde in de avond weer opnieuw. Ik heb het letterlijk over 2 a 3 uur later!! En dan kon je zeggen, 'schat, weet je nog het gesprek van vanmiddag? En dat je snapte waarom je dit of dat niet meer zou doen?'. Maar dan haalde ze haar schouders erover op, kon je aankijken en zeggen dat ze dat helemaal niet had gezegd of dat ze dat anders had bedoeld of wat dan ook. Of dan was deze situatie nét weer anders, waardoor het niet gold. Of je kon uberhaupt niet meer tot haar doordringen en dan liep ze weg, einde gesprek. Echt.......
Lisabette schreef op 13-06-2022 om 13:53:
Lastige situatie! Toch snap ik jou niet goed. Je dochter heeft hele heftige problemen en woont daarvoor zelfs niet meer thuis. Waarom ga je je dan druk maken om iets als de tijd die ze onder de douche staat of dat ze wel of niet eet wat jij gekookt hebt? Mijn oudste dochter is jonger en zelfs daar bemoei ik mij niet met deze zaken. Dochter staat hier ook altijd lang en graag onder de douche. Enige regel die wij hebben is dat ze tussen tijd x en y niet mag douchen, omdat wij dan de badkamer nodig hebben voor de rest van de kinderen (en onze Oekraïense gasten). Ook met warm eten.. mijn dochter kan tot 17:00 aangeven of ze mee-eet of niet. Als ze dan niet op tijd thuis is, bewaren wij het eten gewoon in de magnetron. Wil ze het toch niet, ook prima. Dan vriezen we een portie eten in. Gaat later wel een keer op. Kortom: ik zou mij focussen op de echte problemen.. en deze basale dingen echt laten rusten.
Werkelijk waar, je hebt geen benul waar je het over hebt, excuseer. Als dat het enige was waar ik me druk over zou hoeven maken. Om het maar even in voor jou begrijpelijke situaties te plaatsen:
Jouw dochter zou dus rustig WEL gaan douchen tussen tijd x en y. De badkamer als 1 grote puinbak achterlaten voor jou en je Oekrainse gasten, ondanks haar daarop aanspreken, hernieuwde afspraken maken waarvan je hoopt dat die wél haalbaar zijn voor je dochter, NUL verandering laten zien. Ze blijft douchen op de tijden die je met haar hebt afgesproken om niet te douchen.
Qua eten: ze zou om 16.00 uur appen dat ze graag mee wil eten en vervolgens zit jij om 22.00 uur 's avonds je af te vragen waar je dochter in godsnaam is en ze reageert niet op appjes en neemt ook de telefoon niet op. Goed, die situatie zou misschien 1 x kunnen voorkomen en daarop ga jij het gesprek met je dochter aan dat dit echt niet kan. Ze zegt ja en amen en de VOLGENDE DAG!! doet ze het weer. Van de aardbodem verdwenen en je hebt geen idee waar ze is. Enig inzicht in haar gedrag toont ze niet, laat staan dat ze sorry zegt.
Begrijp je het nu wel??
Als je kind uitwonend is kun je soms nog wel kinderbijslag krijgen: https://www.svb.nl/nl/kinderbijslag/kinderbijslag-voor-uw-kind/waar-verblijft-uw-kind
Diyer schreef op 13-06-2022 om 14:30:
[..]
Ik ben niet altijd thuis Tootie en ze doucht wanneer het haar uitkomt, bij voorkeur als ik er dus niet ben en geen grip heb op de situatie. Schoonmaken doet ze niet. Hoe vaak ik dat ook heb aangegeven dat ze x of y moest doen (in overleg uiteraard, voordat ik daar weer een uitleg aan moet geven), ik kwam steevast thuis en dan was het niet gebeurd en kon ik de puinzooi in huis opruimen die ze gedurende de dag ervan had gemaakt. En ondanks uitleg over wat dit doet, wat dit betekent, wat consequenties zijn of wat dan ook, het maakt niet uit. Heb me daar vaak over gefrustreerd, maar het is realistischer om te werken met de situatie dat ik het zelf moet doen en ze weinig achter haar kont opruimt.
Je kunt jezelf als betaalde kracht inzetten om voor je dochter te zorgen. Dat is even een geregel, maar het kán wel. Vooral handig als ze na haar 18 nog thuis woont omdat op dat moment alle toeslagen ed vervallen. Na haar 18e valt ze in een ander ‘zorgpotje’ dus houd er rekening mee dat je dan weer een berg papierwerk hebt. Maar dan heb je ook wat, als je het dan toch zelf op je wilt nemen.
ToetieToover schreef op 13-06-2022 om 14:57:
[..]
Je kunt jezelf als betaalde kracht inzetten om voor je dochter te zorgen. Dat is even een geregel, maar het kán wel. Vooral handig als ze na haar 18 nog thuis woont omdat op dat moment alle toeslagen ed vervallen. Na haar 18e valt ze in een ander ‘zorgpotje’ dus houd er rekening mee dat je dan weer een berg papierwerk hebt. Maar dan heb je ook wat, als je het dan toch zelf op je wilt nemen.
Het valt echt niet mee om een PGB voor een zeventienjarige thuiswonende te krijgen, zeker als er nog niet sprake is van een officiële diagnose.Aan de andere kant wordt dit traject waar ze nu woont ook betaald uit een of ander zorgpotje neem ik aan? Dus daar zou je wel naar kunnen kijken, of dat om te zetten valt van ZIN in PGB.
Maar lieve Diyer, met iemand die zich zo gedraagt valt toch helemaal niet samen te leven? Dat zou al lastig zijn wanneer het je weinig kon schelen, maar je zit nog zo hoog in je emotie (wat overigens heel begrijpelijk is), dat het in mijn ogen een heel slecht idee zou zijn om haar weer in huis te halen. Ik denk dat je daar niet alleen financieel, maar ook psychisch aan onderdoor zou gaan. En wat dan? Je kun pas voor een ander zorgen als je eerst goed voor jezelf zorgt.
Als haar vader het ziet zitten om haar in huis te nemen, mooi, maar lieve schat, jij hebt het volste recht om nee te zeggen tegen wonen bij jou.
Wat betreft je werkhypotheses: ik heb veel ervaring met narcisme en autisme (verschillende personen in mijn directe omgeving) en ik heb er cursussen over gevolgd.
Even heel kort door de bocht, want elke mens is uniek: het grote verschil is dat mensen met autisme over het algemeen inzicht hebben in het feit dat ze anders zijn en binnen hun mogelijkheden graag mee willen werken om te komen tot een leefbaar (samen)leven. Mensen met narcisme hebben meestal geen ziekte-inzicht, weinig/geen inlevingsvermogen (behalve gespeeld), vinden dat er niets met ze aan de hand is en dat de ander gewoon niet zo moeilijk moet doen.
Het onderscheid maken tussen narcisme en bepaald pubergedrag is natuurlijk lastig, vandaar dat er onder de 18 geen diagnose narcisme wordt gesteld.
Ik weet niet of je zelf professionele hulp hebt, want de aanpak van beide soorten persoonlijkheden verschilt enorm en daar kunnen jullie wel wat hulp bij gebruiken. Waar je bij de narcist keihard je grenzen moet aangeven, bewaken en handhaven (!), is bij de autist meer soepelheid geboden - nog steeds binnen de grenzen van wat jij aankunt natuurlijk. Vandaar dat ik toch zou kijken of er ern diagnosetraject gestart kan worden. Ook voor haarzelf, zodat ze zichzelf beter kan begrijpen en hulp/begeleiding kan krijgen die wel werkt.
Diyer schreef op 13-06-2022 om 14:36:
[..]
Dit leg je goed uit. Ze doet het niet om ons op de kast te jagen. Daarvan ben ik overtuigd. Want heel soms heb ik wel een goed gesprek met haar gehad over de impact van haar gedrag en dan lijkt ze het meestal wel te begrijpen. Met heeeel rustig uitleggen op een niet boze toon, vaak ook als ik er heel verdrietig over ben geweest en heb moeten huilen, dan héél soms kon je door een muur breken en dan leek ze even een kleine opening in het fort te hebben en dan zei ze inderdaad dat ze het wel snapt en niet doet om ons te 'pesten'. Waarom ze het dan wel deed, haalde ze haar schouders meestal op en zei, dat weet ik niet. Dus ik geloof zeker dat ze het niet doet om te pesten.
Maar ondanks zo'n goed gesprek in de middag, gebeurde hetzelfde in de avond weer opnieuw. Ik heb het letterlijk over 2 a 3 uur later!! En dan kon je zeggen, 'schat, weet je nog het gesprek van vanmiddag? En dat je snapte waarom je dit of dat niet meer zou doen?'. Maar dan haalde ze haar schouders erover op, kon je aankijken en zeggen dat ze dat helemaal niet had gezegd of dat ze dat anders had bedoeld of wat dan ook. Of dan was deze situatie nét weer anders, waardoor het niet gold. Of je kon uberhaupt niet meer tot haar doordringen en dan liep ze weg, einde gesprek. Echt.......
Dit is heel herkenbaar: er blijft niks hangen. We hebben een keer in de vakantie de regel gehad dat ze elke dag een ijsje mocht. Ijswikkel hoort in de restafvalbak. Gooide ze consequent in het PMD. Echt 6 weken lang hè, echt elke dag instructie, uitleg, milieu enzo, zelf laten uitvissen uit de afvalbak... nope.
Diyer schreef op 13-06-2022 om 14:36:
[..]
En dan kon je zeggen, 'schat, weet je nog het gesprek van vanmiddag? En dat je snapte waarom je dit of dat niet meer zou doen?'. Maar dan haalde ze haar schouders erover op, kon je aankijken en zeggen dat ze dat helemaal niet had gezegd of dat ze dat anders had bedoeld of wat dan ook. Of dan was deze situatie nét weer anders, waardoor het niet gold. Of je kon uberhaupt niet meer tot haar doordringen en dan liep ze weg, einde gesprek. Echt.......
Dit doen de narcisten in mijn omgeving ook. Allemaal en al dat gedrag.
Dit is geen diagnosestelling van mij, maar ik wijs je er alleen op dat dit typisch gedrag is dat bij narcisme past. Maar nogmaals, het kan ook puberteit zijn.
IMI-x2 schreef op 13-06-2022 om 15:13:
[..]
Dit doen de narcisten in mijn omgeving ook. Allemaal en al dat gedrag.
Dit is geen diagnosestelling van mij, maar ik wijs je er alleen op dat dit typisch gedrag is dat bij narcisme past. Maar nogmaals, het kan ook puberteit zijn.
Het kan van alles zijn (hier 3x ASS met dit gedrag), het is met name heel vervelend, vooral als er nog geen “label” aan hangt want in die tijd twijfelde ik tussen onwil en onmacht en beide vergen een andere aanpak. Ik meende te lezen dat Diyer al uitgaat van onmacht.
Helaas moet ik zeggen dat ik de afgelopen jaren artikelen die gingen over narcisme tot me heb genomen en herkenbare dingen las. Ik heb dit nooit eerder openlijk uitgesproken, behalve 1 keer richting mijn ex en dat ze weer een bepaalde stunt had uitgehaald die zó ontzettend tergend onsympathiek was. Dus dat ik dit hier schrijf, is heel kwetsbaar.
Er is ooit eerder (toen ze tien was) door een coach die rots en water training gaf (wederom betaald vanuit de gemeente op advies van een hulpverlener en school) een terugkoppeling geweest naar ons met de mededeling dat onze dochter narcistische trekjes vertoonde. Ik heb dat als heel naar ervaren. Ik vind het zo'n beetje het rottigste wat je kunt zeggen over een persoon. Ik heb het ter kennisgeving aangenomen en terzijde geschoven, ook omdat een coach in mijn optiek niet de persoon is waarvan ik zoiets wilde horen. Maar goed, iedereen, psycholoog of niet, kan natuurlijk wel bepaald gedrag signaleren. Ik heb altijd gehoopt dat bepaald gedrag nog wel zou loslopen, maar ik ben idd te nauw betrokken om dit emotie vrij te kunnen doen.
Ik neem in mijn achterhoofd zeker jullie opmerkingen mee. En excuses als ik soms nogal boos uit de hoek kom. Ik merk dat opmerkingen dat ik dan dit of dat zou moeten proberen of me niet zo druk moet maken om futiliteiten, meteen in het verkeerde keelgat schieten. Omdat ik dan denk dat je het moet ervaren om te weten wat dit met je kan doen. Want natuurlijk gaat het niet om details en pick your battle is altijd een heel goed uitgangspunt. Maar wie denkt dat we dat niet geprobeerd hebben, wil hopelijk dit topic nog eens opnieuw lezen.
Wat dapper van je om het beest (narcisme) zo in zijn muil te kijken, Diyer.
Dan snap je waarschijnlijk ook waarom ik aandring op professionele hulp voor jou en een diagnosetraject voor je dochter. Want als het narcisme is, dan red je het niet zonder hulp. Maar ook bij ASS is hulp echt welkom.
Dikke knuffel!
Ik vind het nogal wat om over iemand die in de pubertijd zit het over narcisme te hebben. Want de puberteit kenmerkt zich sowieso door egoïstische trekjes en iedereen weet dat het veel pubers moeite kost zich in een ander te verplaatsen.
Daarnaast lijken narcistische trekken soms ook op hechtingsproblematiek. En dát is in elk geval wél benoemd door mensen die de dochter van Diyer gezien hebben. En dat geldt verder voor niemand hier, behalve Diyer zelf. Wij horen alles uit tweede/derde hand.
Uit de OP:
"Ook hebben onderzoeken verder niet iets specifieks aan het licht gebracht, behalve dat ze hechtingsproblemen heeft."
ToetieToover schreef op 13-06-2022 om 15:42:
[..]
Het kan van alles zijn (hier 3x ASS met dit gedrag), het is met name heel vervelend, vooral als er nog geen “label” aan hangt want in die tijd twijfelde ik tussen onwil en onmacht en beide vergen een andere aanpak. Ik meende te lezen dat Diyer al uitgaat van onmacht.
Ik wil alle opties openhouden en ik geloof ook zeker dat dit gedrag voorkomt bij ASS en dat het dus heel moeilijk te diagnosticeren is. Maar ik ben wel heel benieuwd of je voor jezelf kan zeggen dat je in kleine dingetjes kunt zien dat het gedrag van je ASS kinderen verschilt van het gedrag van bijv. narcisme of iets anders. Ik heb overigens ook begrepen dat ASS zelfs kan voorkomen in combinatie met bijv. narcisme of een andere persoonlijkheidsstoornis, dus het staat niet altijd op zichzelf.
Maar stel dat je een persoonlijkheidsstoornis als narcisme zou isoleren en ASS ook, dan zijn er bepaalde kenmerken die behoren bij het een en bepaalde kenmerken die behoren bij het ander.
Ik heb dus idd vaak begrepen dat ASS mensen heel vaak graag gewoon goed willen doen. Maar dat het dus de beperking is die maakt dat het niet lukt. En dat als je iemand met ASS (hoogfunctionerend, want daar zouden we het in het geval van dochter dan over hebben) rustig zou aanspreken op een moment dat er geen stress is, dan merk je meestal verdriet of teleurstelling over het eigen (on)vermogen en het falen. Omdat iemand met ASS meestal graag leuk gevonden wil worden en willen kunnen voldoen.
En dat zijn nu net dingen die ik bij mijn dochter weinig tot niet merk. Het lijkt haar weinig te interesseren wat anderen van haar vinden. Ook als je letterlijk zegt als iets niet aardig is of dat men andere dingen van haar verwacht. Dan kan ze letterlijk haar schouders ophalen en zeggen dat dat niet haar probleem is dat mensen dat vinden of willen of verwachten. En puur objectief bekeken klopt dat zelfs nog wel, want waarom zou zij zich druk moeten maken om wat anderen van haar verwachten. Is dat niet meer het 'probleem' van de ander? Ze berooft ze niet, ze slaat ze niet in elkaar, dus wat is het punt dan eigenlijk. Tja, maar ook al zou je dat nog wel ergens kunnen begrijpen, toch werkt het nu eenmaal niet.
Fijn gedrag (waarbij rekening houden met een ander een onderdeel is) is nu eenmaal de lijm binnen de samenleving, zelfs binnen een gezin, ook al zou je dat blijkbaar niet mogen verwachten. Zoals mijn dochter leeft is het ieder voor zich, wie het eerst komt, het eerst maalt en grijp je ernaast, heb je pech gehad, moest je maar zorgen dat je er was. En zo kijkt ze trouwens ook naar zichzelf hoor. Als ze thuiskomt en ze vindt de hond in de pot, is ze ook niet per se boos ofzo. Maar is dat een logisch gevolg van er niet op tijd zijn en dan pakt ze een boterham. Het is heel berekenend ofzo. Ik weet niet wat het is.
