kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten
pffff, ik wil graag even van me afpraten. Helaas is er nu na een jarenlange strijd met mijn dochter de situatie ontstaan dat er niks anders meer opzit e dan dat ze uit huis moet/gaat.
Als ouders zijn we al sinds haar jonge kinderjaren met haar aan het slepen van hulpverlener naar hulpverlener en daar is nooit iets écht heel duidelijks uit gekomen, behalve vermoedelijk ADD (maar sommigen twijfelen daar weer aan, omdat het symptomatisch zou kunnen zijn). Dochterlief vertoont al van jongs af aan moeilijk gedrag, maar iets waar we nooit de vinger op konden leggen. Ook hebben onderzoeken verder niet iets specifieks aan het licht gebracht, behalve dat ze hechtingsproblemen heeft.
We zijn geen makkelijk gezin, maar ook weer niet héél moeilijk. Veel van de problemen die er tussen mij en mijn ex waren, waren helaas ook weer terug te voeren naar de problemen die we ervoeren met onze dochter. Dat is waar we als ouders zeker de fout in zijn gegaan. Maar omdat er daarnaast nog zoveel andere fijne dingen in ons gezin hadden die wél goed gingen, hebben we allebei nooit kunnen vermoeden dat dit haar hechting dat zó onderuit heeft gehaald. We begrijpen simpelweg de grootte van haar problemen niet, afgezet tegen hoe het thuis was.
Niet dat het begrijpen iets aan de situatie veranderd, maar áls we het hadden kunnen begrijpen, hadden we er misschien iets mee kunnen doen. En nu? Nu staan we alleen maar machteloos toe te kijken hoe onze dochter niet meer op school mag komen, zichzelf automutileert, heel boos is op ons en ons als stront behandeld, niet communiceert, geen verantwoordelijkheid neemt voor thuis en nu dus uit huis gaat. Je kunt merken dat ze sinds het afgelopen jaar steeds sterker is gaan uitchecken en nu zijn we haar helemaal kwijt in het contact. Ik praat hier graag met anderen over, hoop dat er mensen zijn die dit herkennen of weten wat er mogelijk is.
dankjewel
Mijn moederhart bloedt ook bij het idee dat mijn kind buiten zou moeten slapen hoor. Dat zou echt het allerlaatste zijn wat ik zou doen. Maar als er gesteld wordt tien uur thuis en het wordt twee uur in de nacht en dat heeft geen enkele consequentie dan heeft het stellen van die tijd geen nut. Dreigen met dingen die je niet doet ook niet. Dat maakt geen indruk. Dus of je laat het helemaal los of je doet ook daadwerkelijk wat je zegt dat je gaat doen.
Ik kan me trouwens best voorstellen dat bij begeleid wonen er ook een tijd wordt gesteld waarop je in de avond thuis moet komen. Juist om dat dagritme te creëren en te bewaren.
Omnik schreef op 21-04-2022 om 19:16:
[..]
Jij blijft maar halsstarrig uitgaan van dwang naar het normale. Kennelijk heeft dat voor jou zo gewerkt maar ik heb er heel slechte ervaringen mee. Dit meisje is niet in de 'conditie' om via dwang te 'leren'. Die is diep de chaos ingedoken. Voeg daar meer druk aan toe en het vergroot de chaos. Als zij mensen niet vertrouwt, moeite heeft zich kwetsbaar op te stellen, misschien helemaal niet weet hoe ze dat moet doen zonder haar zelfrespect te verliezen, dan kan ze weerstand, onverschilligheid, arrogantie, afwijzing inzetten de spanning maar van zich weg te houden. Dan is het de wereld die het niet snapt, niet deugt, gek is, stom is. Proberen haar te overtuigen dat zij slecht functioneert, druk uitoefenen om haar in het gareel te krijgen, waarom zou ze daar in mee gaan? Dan voelt ze zich alleen maar een loser. Ze zal alleen maar harder terugdrukken. Ze kan het gewoon doen hoor, stoppen met school, vervuilen, slecht eten etc. Je moet het helemaal niet leren. Als je genoeg schijt hebt aan de wereld, heb je met 'het hoort er nou eenmaal bij' echt helemaal niks te maken. Niemand kan je dwingen. Als dit meisje in de wereld moet gaan functioneren, zal ze haar vorm moeten vinden. 'Het hoort nou eenmaal' is volstrekt onvoldoende motivatie. Eerder integendeel dus.
Ze werkt en ze doet het daar goed. Dat is een goede, verantwoordelijke, maatschappelijk aanvaardbare, gezonde activiteit waar ze zelf verantwoordelijkheid voor kan en wil dragen. Daar moet de focus liggen. Niet op al het falen.
Zo zie ik het ook. Een like voor dit bericht is niet genoeg.
Ik zou helemaal niet meer focussen op regels en op tijd thuis komen en straffen. Dat lijkt me in deze fase allemaal van ondergeschikt belang. Het restje energie dat je nog hebt, zou ik in verbinding met je dochter steken. Wat maakt het uit dat ze te laat thuis komt of niet meer naar school gaat, tegen alle problemen die er spelen. Nog los van de vraag of ze ertoe in staat is. Met alle ass kenmerken die je benoemt is het misschien ook wel een deel onmacht, waar ze steeds weer mee geconfronteerd wordt door alle regels die jullie haar opleggen. De druk op haar wordt zo veel te hoog.
Ze heeft een behoorlijke bijbaan waar ze het goed doet. Dat biedt echt hoop voor de toekomst voor wat betreft haar zelfstandigheid. Als je het nog op kunt brengen, richt je dan op veiligheid en haar het gevoel geven dat ze ok is, ondanks haar gedrag, steun haar in wie ze is met al haar tekortkomingen en positieve kanten, als je die nog kunt zien. Ga uit de strijd zodat je zelf ook wat tot rust kunt komen, dat hebben jullie denk ik allemaal nodig.
Heel veel sterkte, het is allemaal niet niks!
MamaE schreef op 21-04-2022 om 19:18:
Mijn moederhart bloedt ook bij het idee dat mijn kind buiten zou moeten slapen hoor. Dat zou echt het allerlaatste zijn wat ik zou doen. Maar als er gesteld wordt tien uur thuis en het wordt twee uur in de nacht en dat heeft geen enkele consequentie dan heeft het stellen van die tijd geen nut. Dreigen met dingen die je niet doet ook niet. Dat maakt geen indruk. Dus of je laat het helemaal los of je doet ook daadwerkelijk wat je zegt dat je gaat doen.
Ik kan me trouwens best voorstellen dat bij begeleid wonen er ook een tijd wordt gesteld waarop je in de avond thuis moet komen. Juist om dat dagritme te creëren en te bewaren.
MamaE, sommige kinderen hebben iets anders nodig dan regels over hoe het hoort. Niet iedereen kan aan de norm voldoen. Jouw advies kan prima helpen bij een doorsnee kind, maar in dit geval is er denk ik iets anders nodig. De deur op slot doen kan weleens een averechts effect hebben, daar is niemand bij gebaat.
Omnik formuleert het zoveel beter als ik zou kunnen. Alsjeblieft lees dat goed. Het is geen onwil van je dochter, maar onmacht. Jammer voor jullie dat ze dat uit door zoveel mogelijk tegen dingen aanschoppen. Het enige wat je op dit moment kunt doen is tijd overbruggen. Dat moet toch lukken als het maar om een paar maanden gaat? Hier werd dat uiteindelijk een jaar. Maar in de tussentijd zou zo veel druk verschrikkelijk averechts gewerkt hebben, dat weet ik wel. Dus richt je op de belangrijke dingen. Dat is voornamelijk veiligheid zou ik zeggen. School etc. zou ik echt even helemaal laten.
RosaMontana schreef op 21-04-2022 om 19:25:
[..]
MamaE, sommige kinderen hebben iets anders nodig dan regels over hoe het hoort. Niet iedereen kan aan de norm voldoen. Jouw advies kan prima helpen bij een doorsnee kind, maar in dit geval is er denk ik iets anders nodig. De deur op slot doen kan weleens een averechts effect hebben, daar is niemand bij gebaat.
Oh ik zie dat Omnik een en ander nog veel beter verwoord heeft.
RosaMontana schreef op 21-04-2022 om 19:25:
[..]
MamaE, sommige kinderen hebben iets anders nodig dan regels over hoe het hoort. Niet iedereen kan aan de norm voldoen. Jouw advies kan prima helpen bij een doorsnee kind, maar in dit geval is er denk ik iets anders nodig. De deur op slot doen kan weleens een averechts effect hebben, daar is niemand bij gebaat.
Dat klopt, maar dan moet je er ook niet mee dreigen. Dan kom je in een soort machtsstrijd terecht. Dus of je doet wat je zegt, of je laat het los. Elke keer een preek en weer een nieuwe kans geven lost het niet op en zorgt alleen maar voor frustratie.
Wat ik wel zorgelijk vind is dat dit meisje blijkbaar halve of hele nachten wegblijft, niet laat weten waar ze is, onbereikbaar is, politie is al eens geweest in de nacht omdat ze vermist was. Als je het hebt over veiligheid vind ik dat ook wel een ding.
Als het puur onmacht is waarom lukt het nakomen van afspraken dan wel als het over het baantje gaat?
Ik zie toch ook een gedeelte onwil.
Alhambra, lees de bijdrage van Omnik nog eens. Mensen met AD(H)D (en ook mensen met een ASS) kunnen alleen genoeg focus opbrengen voor zaken die ze op een bepaalde manier triggeren of interesseren. Dat is echt geen onwil, maar onmacht. Alleen, de buitenwereld ziet het meestal als onwil, en zo worden deze mensen ook behandeld. Of ze worden weggezet als dom. Dat werkt dan weer faalangst in de hand, wat de drempel om tot actie te komen alleen maar verhoogt.
Nee, het is geen onwil. Het is onmacht. En die onmacht frustreert alleen maar meer omdat het op sommige vlakken wel lukt. Als je zelf niet weet waar het vandaan komt, die geestelijke horde die je iedere keer weer, bij alles wat je doet, moet nemen, dan ga je echt heel erg twijfelen aan jezelf. Je gaat ook denken dat je lui bent, dom. En dat je ‘gewoon’ jezelf een schop onder je kont moet geven. Maar het is echt ontstellend vermoeiend om jezelf de hele dag bij zo ongeveer alles die schop onder je kont te moeten geven. Je zou er depressief van worden.
Been there, done that, got T-shirts genoeg voor half Ouders Online…
alhambra schreef op 21-04-2022 om 21:40:
Als het puur onmacht is waarom lukt het nakomen van afspraken dan wel als het over het baantje gaat?
Ik zie toch ook een gedeelte onwil.
Heb jij zelf nooit gehad dat je iets in de ene situatie wel (of makkelijk) kan en in de andere situatie niet of alleen met heel veel moeite?
Daarnaast is onwil en onmacht sowieso niet altijd zo makkelijk uit elkaar te trekken denk ik. En al helemaal niet als het gaat om een 16-jarige puber met hechtingsproblematiek die op het punt staat uit huis geplaatst te worden.
Onwil en onmacht zijn ook zo'n beetje de sleutelwoorden geweest vd afgelopen twee jaar. Waar wij in alle eerlijkheid ook heel erg hebben geworsteld (en nog steeds) om iets te kunnen zien als onmacht en niet als onwil.
Het is verdomde moeilijk te verteren dat je kind (als voorbeeld) wel op tijd kan zijn voor een dag naar de efteling en zelfs op geirriteerde toon de gezinsleden loopt op te jagen (en daarbij blind is voor wat er nog moet gebeuren). Maar als je dan twee weken later naar een familie reunie moet en daarvoor een bepaalde tijd moet aanrijden, je na het helemaal doorspreken ervan, uitleggen, de waarde van op tijd komen in de dagen ervoor meerdere keren benadrukken, dan op de dag zelf een kind hebt dat zich onder geen beding laat opjagen en alle dwarse streken er tegenaan gooit.
Hoe vaak wij wel niet bij hulpverlening hebben gezeten en wanhopig hebben geroepen dat dat toch echt geen onmacht kon zijn. Maar altijd was het antwoord "ja, dat is onmacht"
En kon de hulpverlening ook aan jullie uitleggen waarom het onmacht is?
Hier zou onmacht kunnen zitten in het volgens verwachting moeten deelnemen aan de familie reünie. Dat zou wel eens een brug te ver kunnen zijn. En dan wordt de druk ook nog opgevoerd door het doorspreken en benadrukken van hoe belangrijk het allemaal is. Dat kan best weerstand oproepen. Wilde ze wel naar die reünie? Een alternatief had kunnen zijn om haar thuis te laten. Ik denk dat dat een hoop gedoe had gescheeld.
En zelfs al is het onwil, dan nog dien je dat op een bepaald moment dan ook te gaan respecteren, vind ik. 16 jaar is nog piepjong maar oud genoeg om steeds meer regie te dragen over eigen leven.
Onwil en onmacht lopen vaak door elkaar heen denk ik en je kunt daar echt niet precies de vinger opleggen.
Ass is bijv ook echt een enorme motivatie-stoornis. Ik schrijf stoornis maar in feite verloopt het hele proces rondom motivatie gewoon _anders_ dan bij andere mensen.
(en pubertijd is ook niet helpend tav motivatie)
Maar ieder mens staat in voortdurende relatie met z’n omgeving natuurlijk. In acute noodsituaties kunnen je spieren dingen die ze normaal echt niet kunnen, gewoon hormonen. Als je iets leuks gaat doen kun je vleugels krijgen en dan voelt alles lichter. Als je een heel zware taak voor je ziet (en dat kan natuurlijk heel goed zo voelen bij een familie dag) dan kan alles loodzwaar voelen. Je komt dan letterlijk niet in beweging.
Zelf kamp ik met zware fysieke problemen momenteel. Hoewel ik daar altijd veel last van heb varieert het ook enorm. Dat is afhankelijk van een hele hoop omstandigheden. Zelf trap ik daar ook nog altijd in: als het wat beter gaat denk ik meteen weer de wereld aan te kunnen en ga ik weer flink over mijn grenzen etc.
Tja, sorry, maar dan ben ik niet de juiste moeder, want soms heb je niks te willen als je opa en oma 70 worden en een feest(je) geven waar je (kleine) familie naartoe gaat. Je kunt niet enerzijds willen cashen (kado's ophalen met kerst) en verstek laten gaan als er niks te halen valt omdat het hier niet om kado's draait. Dat is voor mij (en ex) een onderdeel van opvoeden en zien we als fatsoen en respect. Geen zin en de hele dag op je telefoon hangen is niet altijd waar je ruimte voor krijgt. En aangezien ze geen diagnose ASS heeft met overprikkeldheid en niet tegen drukte of lawaai kunnen, zie ik geen reden om dit niet af en toe te verwachten. Maar goed, dat is hoe ik in dit soort dingen sta. Een ander zal het idd niet belangrijk vinden.
Het doorpraten is nodig om te benadrukken dat het belangrijk is, want niet zomaar een bezoekje, maar een feest waarvoor uiterlijk om tijd X de deur uitgegaan moet worden en wij meedachten of en hoe ze daarvoor een planning zou kunnen maken die voor haar realistisch was.
Je zult in dit soort situaties toch een strategie moeten kiezen. Andere strategien werken ook niet (niks doorpraten, 1 x doorpraten). Je weet altijd alleen maar achteraf of iets werkt en niet aan de voorkant. Achteraf kijk je een koe in de kont is zo'n uitdrukking. Je doet ook maar wat je denkt dat het beste is. Kun je vooraf wel bedenken dat het misschien teveel druk geeft. Maar hé, zelfs vooraf heb ik me dat afgevraagd en bedacht hoe ik het kon aanpakken zonder dat er teveel druk op zou liggen.
Aan iedereen die vraagtekens zet bij hoe je dingen aanpakt. Ik hoop dat jullie willen aannemen dat de meeste ouders hiervan al overbewust te werk gaan en alles al hebben geprobeerd. Van niks zeggen tot letterlijk uitspellen etc etc.
