kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten
pffff, ik wil graag even van me afpraten. Helaas is er nu na een jarenlange strijd met mijn dochter de situatie ontstaan dat er niks anders meer opzit e dan dat ze uit huis moet/gaat.
Als ouders zijn we al sinds haar jonge kinderjaren met haar aan het slepen van hulpverlener naar hulpverlener en daar is nooit iets écht heel duidelijks uit gekomen, behalve vermoedelijk ADD (maar sommigen twijfelen daar weer aan, omdat het symptomatisch zou kunnen zijn). Dochterlief vertoont al van jongs af aan moeilijk gedrag, maar iets waar we nooit de vinger op konden leggen. Ook hebben onderzoeken verder niet iets specifieks aan het licht gebracht, behalve dat ze hechtingsproblemen heeft.
We zijn geen makkelijk gezin, maar ook weer niet héél moeilijk. Veel van de problemen die er tussen mij en mijn ex waren, waren helaas ook weer terug te voeren naar de problemen die we ervoeren met onze dochter. Dat is waar we als ouders zeker de fout in zijn gegaan. Maar omdat er daarnaast nog zoveel andere fijne dingen in ons gezin hadden die wél goed gingen, hebben we allebei nooit kunnen vermoeden dat dit haar hechting dat zó onderuit heeft gehaald. We begrijpen simpelweg de grootte van haar problemen niet, afgezet tegen hoe het thuis was.
Niet dat het begrijpen iets aan de situatie veranderd, maar áls we het hadden kunnen begrijpen, hadden we er misschien iets mee kunnen doen. En nu? Nu staan we alleen maar machteloos toe te kijken hoe onze dochter niet meer op school mag komen, zichzelf automutileert, heel boos is op ons en ons als stront behandeld, niet communiceert, geen verantwoordelijkheid neemt voor thuis en nu dus uit huis gaat. Je kunt merken dat ze sinds het afgelopen jaar steeds sterker is gaan uitchecken en nu zijn we haar helemaal kwijt in het contact. Ik praat hier graag met anderen over, hoop dat er mensen zijn die dit herkennen of weten wat er mogelijk is.
dankjewel
Omnik schreef op 22-04-2022 om 11:21:
[..]
Dit dus. En ik snap het want ik zit min of meer in hetzelfde schuitje met mijn zoon. Ik heb me ook afgevraagd: ben ik nou te hard, te afwijzend of veroordelend geweest tegen Diyer? Want dat is echt het allerlaatste wat ik wil. Ik wil niet met het vingertje wijzen naar (andere) ouders alsof het allemaal veel beter zou kunnen zijn als zij het maar veel beter zouden doen. Zo is het echt niet en dat weet ik uit eigen ervaring helaas maar al te goed. Maar wat ik uit eigen ervaring ook weet is dat ik alleen verantwoordelijkheid kan dragen voor mij eigen aandeel in de dynamiek. Als ik uit de bocht vlieg met geschreeuw en gedoe, en dat gebeurt af en toe, dan kan ik volhouden dat dat komt omdat kind onhandelbaar is, me het bloed onder de nagels vandaan haalt, omdat ik nou eenmaal bepaalde dingen voor elkaar moet zien te krijgen etc. En dat is ook waar. Maar als het niet werkt, werkt het niet, wat er dan ook voor verklaring, motivatie of bedoeling achter zit bij mij. Iets blijven doen wat aantoonbaar niet het doel bereikt, zo heb ik bij mezelf ontdekt, is starheid. Ik blijf dan hangen in wat ik (be)denk, in hoe het zou moeten zijn, zou kunnen zijn als …, in plaats van de realiteit onder ogen te zien. En ik wil die realiteit niet onder ogen zien omdat die somber en angstig maakt. Ik wil gewoon dat het goed gaat met mijn kind. Ik wil niet dat hij lijdt. Ik heb allemaal goede bedoelingen. Goede ideeën ook. Maar als ik mijn kind ga forceren omdat ik wil dat het goed met hem gaat, help ik hem niet. Integendeel zelfs. Hij wordt alleen maar gekker en keert zich nog meer tegen mij. Het is een constante evenwichtsoefening. Daarover praten, schrijven, hoe je dat kan doen, is gemakkelijk. Het daadwerkelijk doen is heel erg moeilijk. Je zit met je eigen belastbaarheid, je eigen emoties, de eisen die de buitenwereld stelt aan jou, aan je kind, de oordelen, de mogelijkheden en perspectieven qua school en werk en toekomst die er (niet) zijn enzovoorts.
Maar wat ik in jouw verhaal, Diyer, tot nu toe wel mis is het echte besef dat deze enorme kramp, haast een dwang, die je als ouder van zo’n kind de hele tijd kunt voelen om in te grijpen, iets te doen, flink op te treden, nog steviger de grens aan te geven, misschien wel een deel van het probleem is. Niet dat het een oorzaak is van de problemen van je kind. Maar het is wel een factor in de dramatisch verslechterde relatie met je kind. En dat de veilige basis van de ouder-kind band wegvalt, is natuurlijk heel erg slecht voor een kind wat zelf al zo instabiel en problematisch is. Het beste wat je voor je kind kunt doen, is dus misschien wel de ouderrol anders vorm te geven waardoor je wel (iets van) die basis kunt blijven bieden.
Die heel dwingende energie die je voelt als ouder is misschien wel begrijpelijk maar daarom nog niet ‘goed’ of ‘effectief’. Je lijkt er zo van overtuigd dat je bepaalde dingen nou eenmaal moet doen, Diyer en juist dat is voor mij een rode vlag. Want als ik dat dwingende gevoel heb, kan ik niet meer nadenken, geen ander perspectief meer zien, niet meer luisteren of kijken naar mijn kind, zie ik alleen nog maar catastrofes naderen, vind ik mijn kind een klootzak of een loser. Als ik in zo’n gemoedstoestand ben, komt daar helemaal niks goed van. Van daaruit kan ik geen heldere, strategische, constructieve en duurzame beslissingen nemen. Dan moet ik eerst kalmeren. Het is niet helemaal te voorkomen dat ik in zo’n gemoedstoestand kom. Dat is een combi van mijn eigen karakter en de situatie. Maar zodra ik zie: ‘daar ga ik weer,’ heb ik wel de keuze om de dwingende energie ‘achterna te gaan’ of pas op de plaats te maken. Ik weet steeds beter wat ik moet doen om mezelf daar doorheen te manoeuvreren. Mezelf emotioneel terugtrekken is dan het eerste wat moet gebeuren. En dus stoppen met de triggerende interactie met kind. Want ouder en kind die met ‘dwingende energie’ op elkaar inbeuken, daar komen brokken van. En dat heeft niets te maken met wel of niet van elkaar houden. Misschien wel juist niet. Zoon en ik zijn altijd intens verbonden geweest. Zoon lijkt te verlangen dat ik hem in alles kan volgen en begrijpen en steunen en dat kan natuurlijk niet tussen twee volwassenen. Daar zit altijd ruimte tussen. En ik verdraag slecht dat hij zich in de steek gelaten voelt, dat hij lijdt en eenzaam is. Ik wil aan zijn verlangen naar diepe verbinding voldoen maar doe het in zijn ogen natuurlijk nooit goed genoeg want wat hij nodig heeft, moet hij allereerst bij zichzelf zoeken en niet bij een ander mens. Als ik dat niet op de een of andere manier onder ogen zie, steeds opnieuw, blijven we elkaar pijn doen omdat we niet aan elkaars verwachtingen voldoen. En ik realiseer me heel goed: dit is voor mij net zo’n betekenisvol leerproces als voor hem. Wat iets totaal anders is dan te zeggen dat het mijn schuld is, dat het aan mij ligt, dat ik zijn problemen zou kunnen oplossen als ik maar beter mijn best zou doen. Dat kan ik nou juist niet. Dat is het leerproces.
Heel mooi verwoord Omnik, en zo sterk dat je het zo goed kan vertellen vanuit het ouder-perspectief.
Voor jou en je dochter hoop ik Diyer dat de woorden van Omnik bij je binnen komen. Dat gun ik jullie beiden.
Opnieuw bedankt Omnik. Ik heb echt heel veel aan jouw tekst.
Toch begrijp ik Diyer wel. Opa en oma worden 70. Zouden jullie het echt oké vinden als een kleinkind daar niet heen gaat 'omdat ze geen zin heeft'? Ik zou het bijzonder onbeleefd vinden als je om die reden wegblijft en het kan mensen ook echt kwetsen.
Als je altijd uitstraalt en laat merken dat anderen jou totaal niet boeien, dan interesseren mensen zich uiteindelijk ook niet meer voor jou. En dan sta je er alleen voor. Je mag best iets van wederkerigheid verwachten. That's life. Ook met ASS, ADHD, hechtingsproblemen of eender welke aandoening.
Soms doe je iets voor een ander. Dat dat voor dit meisje moeilijk is, begrijp ik, maar het is geen reden om haar volledig haar eigen plan te laten trekken en alleen te laten doen waar ze zin in heeft.
Die drempels herken ik heel erg. Mijn ouders moesten me vroeger ook stimuleren om nieuwe dingen aan te gaan. Ik ben blij dat ze dat gedaan hebben. Inmiddels kan ik mezelf stimuleren om nieuwe dingen aan te gaan en weet ik ook dat het in de praktijk vaak heel erg meevalt.
Ja, het zou goed zijn als ze meer kon werken. Maar ze is wel nog kwalificatieplichtig, dus ze zal een opleiding moeten volgen en daar ook naartoe gaan, opdrachten moeten maken, etc.
Als je een afspraak hebt bij eender welke hulpverlener maakt diegene tijd vrij voor jou. Om jou te helpen. In die tijd kan diegene niet een ander helpen. Het is dus voor jou en voor de samenleving van belang dat je dan gaat. Want als je keer op keer hulpverleners laat wachten voor niets, gaat de goodwill echt wel over.
Je helpt een kind niet door altijd mee te gaan in de weerstand en dat alles wat het kind niet wil of moeilijk vindt dan niet hoeft. Mijn dochter is een 'normaal' kind, maar ze kan enorm vastzitten in haar weerstand. Ze moet daar even doorheen. Als ik mee zou veren en die weerstand zou afbuigen of omzeilen, had ik haar op menig moment zeker niet verder geholpen.
Ik denk dat het wel belangrijk is om uit de strijdmodus te komen en niet over alles een gevecht aan te gaan. Heeft je dochter zelf een idee over wat ze nodig heeft en wat ze van jullie verwacht?
MamaE schreef op 22-04-2022 om 13:56:
Toch begrijp ik Diyer wel. Opa en oma worden 70. Zouden jullie het echt oké vinden als een kleinkind daar niet heen gaat 'omdat ze geen zin heeft'? Ik zou het bijzonder onbeleefd vinden als je om die reden wegblijft en het kan mensen ook echt kwetsen.
Ik heb mezelf moeten leren dat het niet altijd gaat. Dat kind niet in staat is om aan alle verwachtingen van de buitenwereld te voldoen. Dat is moeilijk, en soms voel je je ook schuldig als je dingen niet afdwingt, want was het niet beter voor kind om wel dit of dat te doen.
Het gaat niet om 'geen zin', dat is het probleem hier helemaal niet.
Diyer, je zult wel moe zijn van alle reacties lezen en van het overdenken wat je anders had kunnen doen; allemaal energievergelijking hersenspinsels. Probeer je energie te steken in die dingen die er echt toe doen.
Voorbeeld feest opa en oma. Je wilt dat ze daar bij is en eenmaal daar dat ze omdraait en toch blij is dat ze gekomen is. De gedachte dat het niet gaat zoals je hoopt, houdt je wrs bezig. Want het hoort toch zo...
Op de begrafenis van mijn vader bleef één van mijn kinderen thuis. Het wilde er niet bij zijn. Om mij niet te kwetsen, gaf kind aan te leren voor een belangrijk tentamen. Hoe het ook zij, ik heb geaccepteerd dat kind de plechtigheid niet bijwoonde. Ik kon het ook moeilijk aan de lurven meetrekken. Dat wilde ik ook niet want gebeuren vroeg al genoeg energie van mij. Mocht kind later spijt hebben van afwezigheid, dan was het diens eigen keus. Ik kan niet iemand dwingen iets tegen eigen wil te laten doen. Dat is ergens ook een vorm van respectloos handelen. Je verlangt dat een kind respect toont, maar heb ook geen respect voor de gevoelens van het kind.
Wat anderen er ook van vonden en hoe fijn de opmerkingen over het onacceptabel vinden dat kind niet kwam. Ik dacht, ‘dat zijn onze zaken, bemoeide er niet mee’.
Kind was blij dat ik niet ging pushen, blijk van begrip en van liefde van mij voor kind. Dat schept vertrouwen.
Ik was blij geen energie in die strijd gestoken te hebben. Het was ook in mijn voordeel, daar niet achteraan te zitten.
Dat bedoelde ik met de flexibiliteit. Jarenlang zorg verkrampt je vermogen er flexibel mee om te gaan. Grip verliezen is een moeilijk te accepteren ervaring, eentje die je beter met professionele hulp kan doen.
MamaE schreef op 22-04-2022 om 13:56:
Toch begrijp ik Diyer wel. Opa en oma worden 70. Zouden jullie het echt oké vinden als een kleinkind daar niet heen gaat 'omdat ze geen zin heeft'? Ik zou het bijzonder onbeleefd vinden als je om die reden wegblijft en het kan mensen ook echt kwetsen.
Als je altijd uitstraalt en laat merken dat anderen jou totaal niet boeien, dan interesseren mensen zich uiteindelijk ook niet meer voor jou. En dan sta je er alleen voor. Je mag best iets van wederkerigheid verwachten. That's life. Ook met ASS, ADHD, hechtingsproblemen of eender welke aandoening.
Soms doe je iets voor een ander. Dat dat voor dit meisje moeilijk is, begrijp ik, maar het is geen reden om haar volledig haar eigen plan te laten trekken en alleen te laten doen waar ze zin in heeft.
Die drempels herken ik heel erg. Mijn ouders moesten me vroeger ook stimuleren om nieuwe dingen aan te gaan. Ik ben blij dat ze dat gedaan hebben. Inmiddels kan ik mezelf stimuleren om nieuwe dingen aan te gaan en weet ik ook dat het in de praktijk vaak heel erg meevalt.
Ja, het zou goed zijn als ze meer kon werken. Maar ze is wel nog kwalificatieplichtig, dus ze zal een opleiding moeten volgen en daar ook naartoe gaan, opdrachten moeten maken, etc.
Als je een afspraak hebt bij eender welke hulpverlener maakt diegene tijd vrij voor jou. Om jou te helpen. In die tijd kan diegene niet een ander helpen. Het is dus voor jou en voor de samenleving van belang dat je dan gaat. Want als je keer op keer hulpverleners laat wachten voor niets, gaat de goodwill echt wel over.
Je helpt een kind niet door altijd mee te gaan in de weerstand en dat alles wat het kind niet wil of moeilijk vindt dan niet hoeft. Mijn dochter is een 'normaal' kind, maar ze kan enorm vastzitten in haar weerstand. Ze moet daar even doorheen. Als ik mee zou veren en die weerstand zou afbuigen of omzeilen, had ik haar op menig moment zeker niet verder geholpen.
Ik denk dat het wel belangrijk is om uit de strijdmodus te komen en niet over alles een gevecht aan te gaan. Heeft je dochter zelf een idee over wat ze nodig heeft en wat ze van jullie verwacht?
Het gaat niet om opa en oma die 70 worden en wat dan normaal is. Om toekomstvoorspellingen over consequenties als je niet af en toe belangstelling toont, over ‘ze is nou eenmaal leerplichtig’, over wat dan ook wat in het normale ‘nou eenmaal moet gebeuren’. Het gaat om de hoeveelheid druk die kennelijk moet worden uitgeoefend en het effect dat dat heeft. Natuurlijk stimuleer je als ouder je kind om goede, fijne, aardige en normale dingen te doen. Er is niemand hier die iets anders beweert. De vraag is: als er zoveel druk moet worden uitgeoefend, is dat dan nog te kenschetsen als ‘stimuleren’? Als de interactie tussen ouders en kind zo hoog is opgelopen dat er een uithuisplaatsing in het verschiet ligt en de met de ‘stimulatie’ beoogde doelen helemaal niet gehaald worden, denk ik dat het een no brainer is om te zeggen: het is niet stimulerend. Als het al iets heeft gedaan, is het schade aanrichten in de relaties en in alle drie de betrokken individuen. Of zie jij het meegaan naar een familiefeest als een voldoende succes om al die verliezen, pijn en nederlagen te compenseren? Geen school, niet meer bij moeder kunnen wonen, niet meer bij vader kunnen wonen, automutileren, uit verbinding zijn. Dat staat toch niet in verhouding? Het werkt niet. En als het niet werkt, is het niet stimulerend. Stimulerend betekent nou eenmaal dat het wel moet helpen om een stap in de goede richting te zetten.
nogmaals is het achteraf altijd makkelijk praten. Er zullen ook genoeg ouders zijn bij wie die druk er niet is en dan beslissen 'laat maar, pushen heeft geen zin' en die óók een kind hebben met hetzelfde gedrag en waarbij loslaten geen positief effect lijkt te hebben of misschien wel bijdraagt in steeds verder in zichzelf keren. Dus ik en jullie kunnen dat simpelweg niet als een uitkomst nemen. Ik had ook niet kunnen pushen en met een kind thuis hebben kunnen zitten die zichzelf 5 x harder automitileert, want weggezakt in een diepe depressie. Ik had ook niet kunnen pushen en een kind dat na een half jaar tegen ons zegt hoe fijn het was dat we niet liepen te pushen, want dat ze toen een hele slechte periode had en zich blij voelde met de rust die we haar gaven. Maar dat weet je allemaal pas achteraf.
Ik vind het niet aan jullie om deze conclusies te kunnen trekken op basis van wat ik schets. Omdat het altijd maar een zeer oppervlakkig beeld geeft van een jarenlange zoektocht en we simpelweg niet weten wat werkt.
Neemt niet weg dat ik de verkramping herken als mechanisme en dat het heel goed is voor mij om daar bij stil te staan en dat jullie hier op wijzen. Want dat is een terechte constatering. Uit verkramping komt nl. zelden iets goeds. Ook dat zie ik. En ik zie ook dat ik daardoor dingen heb gedaan die ik beter niet had kunnen doen. Dat ik zelfs schadelijk ben geweest in het contact. Maar wat mij betreft valt daar het voorbeeld van opa en oma niet onder. Daar sta ik nog steeds achter en daar worden ook de banden gesmeed die familie heet. En ze heeft het gewoon leuk gehad. Soms zijn grenzen schadelijk. Soms zijn ze nodig. Soms zijn ze rigide. Soms zijn ze soepel. In dit geval heb ik de indruk dat het goed was. Dat wij de spanning geen ruimte hebben gegeven, waardoor er een positieve uitkomst was die ze ook meeneemt in haar succes ervaringen.
Dat klopt helemaal Diyer, wat je zegt. Het is niet in zijn algemeenheid te zeggen. Daarom is het ook zo moeilijk om per situatie weer opnieuw te moeten beslissen hoe je het zult aanpakken. Bij ons is de situatie alleen ook echt wel nijpend. Daarom peil ik inmiddels juist als eerste mijn eigen energie en ‘hoe de vlag erbij hangt’ voor ik een battle pick. Mijn inschatting van mijn eigen incasseringsvermogen is leidend. Daarna de verwachte flexibiliteit van zoon. En pas daarna de belangrijkheid van de kwestie. Als ik inschat dat mijn frustraties hoog zullen oplopen als hij halsstarrig en met veel misbaar weigert en dat ik dan tegen hem ga roepen dat hij maar %#{£$ een ander huis moet zoeken, ga ik het niet meer aan. Maakt me niet uit hoe belangrijk het is. Soms lukt dat niet, trap ik er toch in dat het echt super-super-super belangrijk is en ontstaat een grote schreeuwpartij. Dat ligt echt niet alleen aan mij. Zoon is echt heel extreem in zijn uitingen en het is bijzonder moeilijk om kalm te blijven. Maar juist daarom moet ik in een goede mentale conditie zijn om belangrijke zaken aan te gaan, zodat ik ook nog weet wanneer ik moet stoppen in plaats van me door mijn frustratie te laten piepelen en in mijn woede de situatie nog verder te laten escaleren. Ik probeer dus zoveel mogelijk mijn focus af te halen van het dringende belang en eerst/meer aandacht te besteden aan mijn eigen en zoons mentale toestand. Als een van ons beiden niet goed in ons vel zit en al overprikkeld is, kan ik er beter niet aan beginnen. Maakt eigenlijk niet uit waar het dan over gaat en hoe belangrijk het is. Het loopt gewoon fout.
Petje af Omnik. Ik wou dat ik dit eerder/beter doorhad, want deze hele volwassen en realistische insteek is veel gezonder. Vind het oprecht knap dat het je zo vaak lukt. En dat zie ik aan mijn kant als steken die ik heb laten vallen. De rationele feitelijke aanpak zonder in goed contact te staan met mijn/onze emotionele incasseringsvermogen. Die heb ik vaak verkeerd ingeschat of aangevoeld: bij mezelf, mijn dochter, mijn toen nog partner etc.
Ik herken het heel erg hoor Diyer. Het is ook mijn default. Het vervelende is ook dat hoe beter ik in mijn vel zit, hoe beter ik dit natuurlijk kan hanteren. Terwijl je die vaardigheid het hardst nodig hebt als je er helemaal doorheen zit. Maar juist dan heb je de helderheid niet meer om de goede beslissing te nemen. Het is heel frustrerend. Maar ook daar probeer ik zo kalm mogelijk mee om te gaan. Als ik uit de bocht ben gevlogen, ben ik daarna meestal eerst heel woest op mezelf en op zoon en heb ik allemaal hele lelijke gedachten en dan komt er zo’n stemmetje tussen wat zegt: ‘wat een klotezooi weer zeg! Eerst maar eens even laten zakken.’ En dan sudder ik een dag of twee, ga zoon uit de weg en soms loop ik dan een keer enorm leeg tegen een vriendin of hulpverlener en dan kom ik weer langzaam op aarde. Ik beschouw het wel als een wake up call want ik vind het heel erg belastend, die emotionele drama’s. Het zou beter zijn om de spanningsopbouw bij mezelf nog wat eerder en wat volwassener te onderbreken maar ik neem mezelf maar niet kwalijk dat dat (nog) niet altijd lukt.
Ik heb voor dit stuk heel erg veel gehad aan een ouderbegeleider. Dat is echt zo’n goede hulpverlener! Er zijn er al een heleboel voorbij gekomen maar zij wist precies hoe ze mij deze dingen duidelijk moest maken. Soms moet je dus ook een beetje geluk hebben.
Lees mij post niet als kritiek op jou ( conclusies) maar als een andere aanpak.
Een aanpak waar je het voor jezelf ook minder zwaar maakt. Dat is niet hetzelfde als handen eraf trekken, maar alleen die ballen in de lucht houden die voor jullie samen van waarde zijn.
Lees het ook niet als steken laten vallen. Lees het als leren wegen.
Ik heb door een mindfulnesstraining geleerd minder streng voor mijzelf te zijn en niet te snel ergens in springen. Ik heb daardoor geleerd minder controle over gebeurtenissen te willen houden.
Groot respect voor jou Omnik!
Diyer schreef op 22-04-2022 om 16:12:
Ik vind het niet aan jullie om deze conclusies te kunnen trekken op basis van wat ik schets. Omdat het altijd maar een zeer oppervlakkig beeld geeft van een jarenlange zoektocht en we simpelweg niet weten wat werkt.
Ik probeer vooral voorbeelden te gebruiken uit onze eigen gezinssituatie. Ik probeer vanwege de privacy van mijn gezin het enigszins neturaal te schrijven. Maar ik heb zelf\ het ook op de harde manier, met vallen en opstaan moeten ondervinden en leren. En daar zijn we ook nu nog niet mee klaar.
Deels is het ook rouwen, rouwen om het beeld dat ik had, mijn verwachtingen die niet uitkomen. Maar ik probeer mezelf voor te houden dat ik allang blij ben dat de ergste depressie over is. Dat er weer gewerkt kan worden aan hele hele kleine doelen. Dan gaat het opeens niet meer om naar school gaan (op tijd komen hadden we al veel eerder opgegeven) maar om überhaupt het huis uit komen (of zelfs maar vanaf de slaapkamer).
Is er voor jullie ook ouderbegeleiding? Ik ben zo blij dat dat er voor ons afgelopen jaren wel was, daar kon ik in elk geval van mij afpraten zonder schade aan te richten.
MamaE schreef op 21-04-2022 om 13:42:
Ik begrijp dat het allemaal lastig is en dat jullie aan het einde van je latijn zijn.
Maar zomaar bij je ex naar binnen gaan vind ik toch vreemd. En dan gaat ze in pyjama naar opa en dan? Gaat ze daar heel de de dag in pyjama zitten tiktokken.
Je schreef eerder dat ze zich vaak niet herinnert dat er afspraken gemaakt zijn, bijvoorbeeld om te bellen met een of andere hulpverlener. Heeft ze dat ook met afspraken thuis? Ik kan me wel voorstellen dat je daar na al die jaren klaar mee bent.
Het lijkt alsof ze niet leerbaar is, maar dat zelf niet als een probleem ziet.
Toch is het dat wel. Ook als ze bijvoorbeeld een baantje zou hebben, dan moet je ook zorgen dat je op tijd bent en dat je daar doet wat er van je gevraagd wordt.
Het schoolgebeuren begrijp ik niet helemaal. Ze is niet meer welkom, maar ze is ook geen gevaar. In het geval duidelijk is dat ze de opleiding niet gaat halen, is dat geen reden om iemand de toegang tot de school te ontzeggen. Ik kan me wel voorstellen dat het voor haar compleet nutteloos voelt om er nog heen te gaan. Maar het siert dan weer niet om de afspraak te maken te komen als dagbesteding en dat vervolgens niet te doen. Daarmee laat ze niet zien betrouwbaar te zijn en te werken aan verbetering.
Is er al een plan voor wat ze na de zomer gaat doen qua opleiding of werk? Het lijkt me in ieder geval belangrijk om een dagritme te hebben.
Dat wonen op jullie voorwaarden is denk ik wel een goede stok achter de deur voor als ze straks in de weekenden thuis wil zijn. Want ook dan kan ze niet doen en laten waar ze zelf zin in heeft. Dat mag best heel duidelijk gesteld worden.
In sommige delen van NL is het heel normaal “zomaar” bij iemand langs te gaan, zeker in buitengebieden. En ook al is het een ex, je hoeft dan toch niet perse met ruzie uit elkaar te zijn gegaan. Juist fijn als je nog gewoon met elkaar om kunt gaan.
Courage schreef op 22-04-2022 om 17:10:
Groot respect voor jou Omnik!
Dankjewel Courage! Ik merk grappig genoeg dat het mezelf ook helpt om het op te schrijven. Het is alsof ik beter zie wat werkt en wat niet: ‘Oh zo doe ik dat!’ Of: ‘Daar kan ik nog wel eens wat beter op letten.’ Het is echt wel serieus pittig met zo’n kind in huis en het is soms een enorme struggle om je hoofd boven water te houden. Er zijn echt wel momenten dat ik het helemaal niet meer zie zitten. Dan vind ik het leven alleen maar zwaar. Het is ook niet alsof we hier happily ever after leven doordat ik een modelmoeder ben geworden. Dat ben ik echt niet. En het is gewoon ontzettend moeilijk. Ik wil niet dat er in huize Diyer wordt gedacht dat die Omnik van het forum de zaak zo goed onder controle heeft met die wilde zoon. Want dat is echt niet zo. Het is allemaal schipperen en hopen dat we de overkant van de oceaan halen. Ik durf er ook echt geen hand voor in het vuur te steken dat uithuisplaatsing hier nooit nodig zal zijn. In die mate heb ik de problematiek van zoon gewoon helemaal niet onder controle. Ik probeer vooral te doen wat ik kan om het niet nog erger te maken. En te zorgen dat ik er zelf niet aan onderdoor ga. En dat is echt al meer dan moeilijk genoeg!
