kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten

Als je altijd doet wat je doet , krijg je altijd hetzelfde resultaat. 
Stap zelf uit deze herhalende dynamiek en laat de opvoeding/kaders stellen aan een ander over. Jullie triggeren elkaar voortdurend. Welke diagnose jouw dochter ook heeft. Ze zal het meeste baat hebben bij een emotionele neurale en voorspelbare houding. Deze kun jij niet bieden omdat je haar moeder bent én waarschijnlijk zelf onveilig gehecht bent. 
Richt je op de dingen waar je wel invloed op hebt. Zoek hulp voor jezelf om met deze gevoelens van onmacht en afwijzing om te gaan. 
Als je voldoende draagkracht voelt investeer dan in de binding/hechting met je dochter zonder eisen of verwachtingen. Piep kleine baby stapjes…. 

Oh, ik meen me te herinneren dat ze vorig jaar geslaagd was voor de havo. Daarom ging ik uit van het feit dat ze wel een startkwalificatie had.
Maar ook als ze geen startkwalificatie heeft kan BBL een optie zijn als werken haar beter ligt dan school. Bovendien verdient ze dan al geld, wat blijkbaar stimulerend voor haar werkt om wel afspraken na te komen en te functioneren.
Maar eerst even alles op de rit krijgen. En geef jezelf vooral ook de ruimte om verdriet te hebben om het hele gebeuren. En haar ook. Maar grenzen heeft ze blijkbaar wel nodig.

Ik snap goed dat je zegt dat vertrouwen verdiend moet worden. En dat jij wil dat 22:00 dus ook 22:00 uur is. Tegelijkertijd lukt het niet om dat ook daadwerkelijk af te dwingen met als gevolg dat 22:00 toch ergens na middernacht wordt. En het wordt ook niet gehandhaafd. En je dochter weet dat ook dus die gaat haar gang. De enige leerervaring die dit voor dochter oplevert is dat regels breken geen directe consequenties heeft en dus dat zij ze kan breken. 

Nu heb je misschien wel ingegrepen als straf, maar dat is geen logische straf. Bovendien is ook onduidelijk of de straf nu betrekking heeft op het niet naar school gaan of op het laat thuis komen. Als je echt al zou willen straffen dan kun je dat het beste van te voren duidelijk aankondigen bijvoorbeeld na 22:00 zit de deur op slot en kom je er niet meer in (en dat dan dus ook doen).

Ik begrijp de machteloosheid van jou, je ex en school.
Iemand die niet tot nauwelijks op school komt, die leert ook niks en gaat al helemaal geen diploma halen. Iemand die tot diep in de nacht weg is, is in de ochtend niet fit genoeg om op school te zijn of iets op te steken. Ze kunnen niks met haar, ze toont geen inzet, ze komt afspraken niet na. Dan houdt het een keer op. 
De vraag is wel wat ze dan wel wil. Wat er wel mogelijk is. 

Ik snap de regels en het kort houden. Ze gedraagt zich als een kleuter, dan wordt ze ook zo behandeld. Vertrouwen moet ze inderdaad verdienen en keer op keer laat ze zien die verantwoordelijkheid niet aan te kunnen. 

Het klinkt heel hard, maar de deur op slot doen na te thuiskomtijd zou best eens kunnen leiden tot een vallend kwartje. Zeker nu het niet vriest buiten gaat ze niet dood van een nachtje in het tuinhuisje/schuurtje. 

MamaE schreef op 21-04-2022 om 15:29:

Als het op haar werk wel goed gaat en ze daar wel op tijd kan komen en doen wat er gevraagd wordt, dan lijkt het meer op een kwestie van niet willen dan niet kunnen. Blijkbaar zijn dingen als school en thuis niet belangrijk genoeg om je aan afspraken te houden. 

Bij AD(H)D-trekken werkt dit zo niet. Dan is er in die werksituatie iets wat haar sterk genoeg positief prikkelt om haar aandacht vast te houden en is dat in die andere situaties niet het geval. Sterker nog, Diyer schrijft dat alles moet wijken voor het werk. Dan trekt dat dus heel sterk de aandacht, oftewel hyperfocus. Ik concludeer daaruit dat werk  haar kennelijk een goed gevoel geeft, wat stimulerend en belonend is. Al die andere gebieden, waar ze haar aandacht niet bij kan houden, geven haar waarschijnlijk een slecht gevoel of ze vindt het saai en daardoor schakelt ze uit. Het gaat niet per se over 'belangrijk genoeg' maar of het haar genoeg en de juiste, voor haar stimulerende prikkels geeft om 'aan te gaan'. Daar heeft een AD(H)D-er maar beperkt controle over. Als je uitschakelt, voelt dat als een blokkade. Het lukt gewoon niet.

Het is heel erg positief dat ze dat wel heeft trouwens, een activiteit waar ze zoveel verantwoordelijkheid voor draagt en waarvoor ze aandacht en structuur kan opbrengen. Dat had ik op basis van het verhaal eigenlijk niet verwacht! Het lijkt mij heel erg goed om van daaruit te kijken welke activiteiten haar dat nog meer zouden kunnen bieden. Ze moet succeservaringen gaan opdoen om haar 'ik-kracht' te versterken. Dan hoeft ze niet meer zo te schoppen tegen alles en iedereen. 

Sorry, verkeerde reactie. 

Omnik schreef op 21-04-2022 om 18:10:

[..]

Bij AD(H)D-trekken werkt dit zo niet. Dan is er in die werksituatie iets wat haar sterk genoeg positief prikkelt om haar aandacht vast te houden en is dat in die andere situaties niet het geval. Sterker nog, Diyer schrijft dat alles moet wijken voor het werk. Dan trekt dat dus heel sterk de aandacht, oftewel hyperfocus. Ik concludeer daaruit dat werk haar kennelijk een goed gevoel geeft, wat stimulerend en belonend is. Al die andere gebieden, waar ze haar aandacht niet bij kan houden, geven haar waarschijnlijk een slecht gevoel of ze vindt het saai en daardoor schakelt ze uit. Het gaat niet per se over 'belangrijk genoeg' maar of het haar genoeg en de juiste, voor haar stimulerende prikkels geeft om 'aan te gaan'. Daar heeft een AD(H)D-er maar beperkt controle over. Als je uitschakelt, voelt dat als een blokkade. Het lukt gewoon niet.

Het is heel erg positief dat ze dat wel heeft trouwens, een activiteit waar ze zoveel verantwoordelijkheid voor draagt en waarvoor ze aandacht en structuur kan opbrengen. Dat had ik op basis van het verhaal eigenlijk niet verwacht! Het lijkt mij heel erg goed om van daaruit te kijken welke activiteiten haar dat nog meer zouden kunnen bieden. Ze moet succeservaringen gaan opdoen om haar 'ik-kracht' te versterken. Dan hoeft ze niet meer zo te schoppen tegen alles en iedereen.

Diyer schrijft ook dat haar dochter het belangrijk vindt om geld te hebben omdat ze veel kleding koopt. En daarvoor moet ze dus werken, anders komt dat geld en de kleding er niet. Het is zeker heel goed en fijn dat het meisje graag werkt en daar ook verantwoordelijkheid in toont. Een BBL-opleiding lijkt me daarom nog helemaal niet zo'n slecht idee voor haar.

Toch vind ik een financiële prikkel voor het nemen van verantwoordelijkheid op andere gebieden niet wenselijk. Je kind geld betalen als het naar school gaat, op tijd thuiskomt etc. vind ik vreemd en onwenselijk. Ik ben namelijk nogal tegen het belonen van normaal gedrag. Ik ga mijn kind ook niet belonen voor jas aan de kapstok hangen, schoenen uittrekken, afval in de prullenbak gooien. Ook met beloningen geldt dat overdaad schaadt.

Ik snap dat bij ADHD/ASS alles iets anders werkt. Die drempels bij dingen die ik lastig of niet leuk vindt (zoals belastingaangifte, nog steeds niet gedaan), herken ik wel. Maar het hoort wel bij het leven om soms ook dingen te moeten doen waar je geen zin in hebt of die niet leuk zijn. Die vaardigheid is wel belangrijk om te leren. Bij op jezelf wonen horen ook verantwoordelijkheden als boodschappen doen, koken, wassen, opruimen, poetsen.

Ik geloof voor dit kind totaal niet in het op slot draaien van de deur. Lijkt me zelfs link. Ze heeft zichzelf al helemaal in de soep gedraaid, gedraagt zich stoer, onverschillig en woest maar die komt echt niet uit die negatieve spiraal omdat haar ouders de deur op slot draaien en ze 's nachts op straat staat. Ze zal haar ouders nog eerder gaan straffen omdat ze haar in de steek laten. Ze is toch al zelfdestructief. Daar kan best nog een schepje bovenop.

Die uithuisplaatsing is aangevraagd omdat beide ouders het niet meer aankunnen. Ze worden gek van de spanning en hun hele godganse leven draait om dat kind. En ze zijn zelf ook gecompliceerde mensen met hun eigen issues. Er moet dus rust komen. Heel dringend! En ik kan er met mijn pet niet bij dat jullie als ouders denken dat ze zich nu ineens wel aan afspraken gaat houden en wel gaat luisteren en wel positief gaat reageren op heftig gedrag en straf. Als je op weg bent naar uithuisplaatsing heb je toch begrepen en toegegeven: het lukt ons echt niet meer? Als je dan in het zicht van de finish bent, kan je toch niet anders dan de teugels vieren want je kán het namelijk niet meer. Als vader niet kan loslaten, die chaos niet meer aankan, wat voor mij eerlijk gezegd heel goed voorstelbaar is, moet hij dat eerlijk zeggen en dan moet er nú een crisisplaatsing worden geregeld, omdat vader (anders) psychisch onderuit gaat. Niet omdat dochter zich 'weer niet aan de afspraken houdt'. Dat narratief treft mij op dit moment in de dynamiek als echt heel oneerlijk naar jullie dochter. Die doet helemaal níks anders als wat ze eerder deed en daar zijn al consequenties aan verbonden en als dat niet genoeg is, is dat niet voor haar rekening. Dan moet je daar als ouder(s) voor gaan staan. 

Jullie lijken me als ouders aan het eind van je Latijn en ook niet meer goed in staat tot helder denken. Drie vragen: 

Wat is het ergste dat kan gebeuren als jullie tweeën je kind de komende twee maanden, tot ze uit huis gaat, helemaal niet meer achter de broek aan zitten. In de wetenschap dat ze daarna uit huis gaat en begeleiding van anderen houdt/krijgt? 

De rampspoed die je hierboven hebt verzonnen, is die te voorkomen door er wél bovenop te blijven/gaan zitten zoals je/jullie de afgelopen jaren hebben gedaan? Als je kijkt naar de resultaten uit het verleden, geven die dan aanleiding om te verwachten dat er de komende twee maanden iets heel ánders uit gaat komen? 

Als je jullie eigen chaos onder ogen zien, het jojo-en; enerzijds met zero tolerance dreigen, anderzijds 'moet ik Veilig Thuis bellen?', kennelijk aanleiding te geven te denken dat hij haar weer een 500ste nieuwe kans zal geven, mijmeren over een crisisplaatsing omdat vader doordraait, je kind fysiek buiten gooien in haar pyjama. Al dit chaotische gedrag van júllie, is het logisch om te denken dat dat ook maar íets gaat bijdragen aan het temperen van de chaos van jullie kind? 

Echt Diyer, kom bij zinnen. Kom uit die kramp dat het moet - moet - moet. Het is echt helemaal niet mijn bedoeling jou of vader te beschamen of fout te maken. Ik heb het enorm met jullie te doen en jullie zitten hartstikke klem in bijzonder moeilijke omstandigheden. Maar dit extreme gedrag gaat niet de gewenste resultaten opleveren. Als jullie er niet op de één of andere manier in slagen de situatie te de-escaleren, loopt dit alleen nog maar verder uit de hand. Dan krijg je 'borderline-drama' in de hoogste versnelling. En dat wil niemand, neem ik aan want daar gaan jullie alle drie psychisch grote schade van lijden. Dus trek of nu de stekker eruit met het eerlijke maar pijnlijke verhaal: beide ouders zitten er finaal doorheen. Het is niet meer vol te houden thuis. Zelfs geen twee maanden. Of vier de teugels, laat haar voor nu dobberen en laat het aan de hulpverlening over. In die komende twee maanden wordt het heil echt niet meer bereikt door jullie, als dat in de afgelopen jaren al nooit is gelukt. Als ze uit huis is, rust ontstaat, is dat ook voor je dochter 'nieuwe ronde, nieuwe kansen'. Maar jullie als ouders moeten er nu alles aan doen om deze ‘vechtronde’ te stoppen, voordat er nog veel meer kapot gaat. Bij haar én bij jullie zelf.

Ik denk dat het verstandig is in dit topic om niet (teveel) uit te gaan van ADHD/ASS. Alleen Diyer kent haar kind en wij verder niet. Hulpverlening heeft dochter onderzocht er hier is geen ADHD/ASS uitgekomen, enkel 'hechtingsproblemen'.
Het feit dat dochter op werk heel anders functioneert dan op andere gebieden, geeft al aan dat er hier niet vanaf de zijlijn gediagnosticeerd kan worden.

Over het straffen: om te beginnen heeft het geen zin, dat is al gebleken. Daarnaast heeft het wat mij betreft geen zin als de ouder zo emotioneel involved is en het gedrag van kind als persoonlijke afwijzing opvat. Ik zou willen adviseren om nu zoveel mogelijk rust in de tent te houden, geen straffen, geen opvoedkundige handelingen, 'gewoon' die 2 maanden afwachten en geen confrontaties op te zoeken.
Tegelijkertijd lijkt het me helemaal niet gek als je voor jezelf hulp gaat zoeken. Je hebt zelf ook het nodige voor je kiezen gehad in je leven, je huwelijk/einde huwelijk is ook niet heel erg soepel gegaan. Ga aan de slag met het verwerken van je eigen bagage.

MamaE schreef op 21-04-2022 om 18:41:

[..]

Ik snap dat bij ADHD/ASS alles iets anders werkt. Die drempels bij dingen die ik lastig of niet leuk vindt (zoals belastingaangifte, nog steeds niet gedaan), herken ik wel. Maar het hoort wel bij het leven om soms ook dingen te moeten doen waar je geen zin in hebt of die niet leuk zijn. Die vaardigheid is wel belangrijk om te leren. Bij op jezelf wonen horen ook verantwoordelijkheden als boodschappen doen, koken, wassen, opruimen, poetsen.

Jij blijft maar halsstarrig uitgaan van dwang naar het normale. Kennelijk heeft dat voor jou zo gewerkt maar ik heb er heel slechte ervaringen mee. Dit meisje is niet in de 'conditie' om via dwang te 'leren'. Die is diep de chaos ingedoken. Voeg daar meer druk aan toe en het vergroot de chaos. Als zij mensen niet vertrouwt, moeite heeft zich kwetsbaar op te stellen, misschien helemaal niet weet hoe ze dat moet doen zonder haar zelfrespect te verliezen, dan kan ze weerstand, onverschilligheid, arrogantie, afwijzing inzetten de spanning maar van zich weg te houden. Dan is het de wereld die het niet snapt, niet deugt, gek is, stom is. Proberen haar te overtuigen dat zij slecht functioneert, druk uitoefenen om haar in het gareel te krijgen, waarom zou ze daar in mee gaan? Dan voelt ze zich alleen maar een loser. Ze zal alleen maar harder terugdrukken. Ze kan het gewoon doen hoor, stoppen met school, vervuilen, slecht eten etc. Je moet het helemaal niet leren. Als je genoeg schijt hebt aan de wereld, heb je met 'het hoort er nou eenmaal bij' echt helemaal niks te maken. Niemand kan je dwingen. Als dit meisje in de wereld moet gaan functioneren, zal ze haar vorm moeten vinden. 'Het hoort nou eenmaal' is volstrekt onvoldoende motivatie. Eerder integendeel dus. 

Ze werkt en ze doet het daar goed. Dat is een goede, verantwoordelijke, maatschappelijk aanvaardbare, gezonde activiteit waar ze zelf verantwoordelijkheid voor kan en wil dragen. Daar moet de focus liggen. Niet op al het falen.