kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten

Ow. Jeetje Diyer, ik wilde net schrijven dat ik het zo fijn voor je vind dat er een positieve ontwikkeling is, en dat is nog steeds zo natuurlijk, maar jeetje, haar in haar pyjama eruit zetten en ga-maar-naar-je-opa. Echt? Daar schiet je toch niets mee op joh. 
Ik snap je frustratie hoor, ik zou ook zó geirriteerd zijn, maar of dit nu de oplossing is?

 Probeer het wat meer los te laten. Ze is bij haar vader,  dus dat is op dit moment de eerst verantwoordelijke ouder. Ze is een beetje te oud voor de strategie als je je niet aankleed dan ga je maar zo mee, dat is met iets voor peuters of misschien kleuters.

"Waren bij jullie de problemen met je dochter ook al voor de puberteit aanwezig of zijn deze losgebarsten tijdens de puberteit en heeft ze die nu heel heftig?"

Van allebei een beetje. Ze reageerde altijd al veel heftiger, emotioneler dan onze andere kinderen. Einde basisschool werden de problemen steviger en kreeg ze de diagnose ADHD en op de middelbare school werd het voor haar zelf echt heftig. Maar toen stonden we er nog samen in, mijn dochter en ik. Ik dacht dat we een heel goede band hadden, ookal begreep ik haar vaak niet. Toen het op het MBO weer fout ging, gooide ze echt de kont tegen de krib, wilde geen hulpverlening meer en keerde zich ook echt van de ene dag op de andere van mij en ons gezin af. En deed allerlei nare dingen waarvan je niet wilt dat je kind ze doet. In het begin probeerden we er rustig met haar over te praten, maar zonder effect. Ze heeft op eigen initiatief geprobeerd uit huis geplaatst te worden (kreeg dat niet voor elkaar omdat ze het thuis 'te goed' had o.i.d.). Bijna zodra ze 18 was, scharrelde ze een ("foute") vriend op en trok bij hem in. 

We hebben nu incidenteel contact. Ook hoor ik soms van 'derden' hoe het met haar gaat. Sommige dingen gaan goed, sommige dingen gaan slecht. Ik denk dat het zeker beter met haar gaat dan toen ze thuis was en psychisch aan het einde van haar latijn was (tot zelfmoorddreiging aan toe). Alleen, laat ze nu haar ware gezicht wel zien? 

Ik heb leren aanvaarden dat ik haar niet kan redden. Dat dit kennelijk de weg is die zij moet gaan om haar plek het leven te ontdekken. Het heeft me heel wat therapeutische gesprekken gekost om dit alles te verwerken, voor zover dat ooit lukt. In ieder geval is de rust in huis teruggekeerd, is mijn stress niveau een stuk lager. Ik onderneem nieuwe activiteiten, probeer mijn leven leuk te maken, maar er zit een enorme beurse plek rond mijn hart. 
"Want dat wat je ze geleerd en voorgeleefd hebt, ze dat niet "kwijt" zijn en weer terugvinden na de puberteit."
Dat zinnetje is ook vaak tegen mij gezegd. En het gekke is: ik hoor soms van anderen dat ze dingen precies zo zegt en doet of adviseert als wij het haar 'voorgeleefd' hebben. Maar van ons wilde ze het niet aannemen. Er is dus inderdaad hoop. 

Ik begrijp dat het allemaal lastig is en dat jullie aan het einde van je latijn zijn.
Maar zomaar bij je ex naar binnen gaan vind ik toch vreemd. En dan gaat ze in pyjama naar opa en dan? Gaat ze daar heel de de dag in pyjama zitten tiktokken.

Je schreef eerder dat ze zich vaak niet herinnert dat er afspraken gemaakt zijn, bijvoorbeeld om te bellen met een of andere hulpverlener. Heeft ze dat ook met afspraken thuis? Ik kan me wel voorstellen dat je daar na al die jaren klaar mee bent.
Het lijkt alsof ze niet leerbaar is, maar dat zelf niet als een probleem ziet.
Toch is het dat wel. Ook als ze bijvoorbeeld een baantje zou hebben, dan moet je ook zorgen dat je op tijd bent en dat je daar doet wat er van je gevraagd wordt.

Het schoolgebeuren begrijp ik niet helemaal. Ze is niet meer welkom, maar ze is ook geen gevaar. In het geval duidelijk is dat ze de opleiding niet gaat halen, is dat geen reden om iemand de toegang tot de school te ontzeggen. Ik kan me wel voorstellen dat het voor haar compleet nutteloos voelt om er nog heen te gaan. Maar het siert dan weer niet om de afspraak te maken te komen als dagbesteding en dat vervolgens niet te doen. Daarmee laat ze niet zien betrouwbaar te zijn en te werken aan verbetering. 
Is er al een plan voor wat ze na de zomer gaat doen qua opleiding of werk? Het lijkt me in ieder geval belangrijk om een dagritme te hebben.

Dat wonen op jullie voorwaarden is denk ik wel een goede stok achter de deur voor als ze straks in de weekenden thuis wil zijn. Want ook dan kan ze niet doen en laten waar ze zelf zin in heeft. Dat mag best heel duidelijk gesteld worden.

Ik weet het niet Diyer. Je schreef dat je het zo moeilijk vindt dat ze niet in verbinding staat met jullie en uit het contact. 
Of dit nu de manier is om in contact te komen? 
Ik vind dat je even heftig reageert als zij doet. 
Dit is een machtsstrijd en omdat de inzet haar leven is (en niet het jouwe) ga je die sowieso verliezen. 
Zeker nu de stap genomen is om apart te gaan wonen zou ik uit de rol van (koste wat kost) opvoeder gaan en insteken op goed contact en steunen vanaf de zijlijn. 
Anders heeft uit huis plaatsing toch ook 0,0 zin? 

Als het op haar werk wel goed gaat en ze daar wel op tijd kan komen en doen wat er gevraagd wordt, dan lijkt het meer op een kwestie van niet willen dan niet kunnen. Blijkbaar zijn dingen als school en thuis niet belangrijk genoeg om je aan afspraken te houden. Of ze weet dat ze toch telkens een nieuwe kans krijgt, in ieder geval van haar vader.
Ze heeft een havodiploma, dus met haar intelligentie is niks mis. Ze zou dus in principe wel leerbaar moeten zijn. 
Ik heb sterk het vermoeden dat ze het blijkbaar nodig heeft om het op de harde manier te leren. Een keiharde grens en die ook handhaven. Zo lang vader die grens niet stelt, verandert er ook niks in haar gedrag. Want ze weet dat ze er mee weg komt.
Het gaat niet zo zeer om straf. Het gaat om dat ze de gevolgen van haar handelen gaat inzien. 

Op school komt ze vaak niet, doet niks, houdt zich niet aan afspraken; gevolg is dat school dan stopt met energie in haar steken, want het is trekken aan een dood paard.
Ze komt te laat thuis, maar krijgt toch telkens weer de kans om in de avond weg te gaan voor een nieuwe poging om op tijd te zijn, terwijl dat weer niet gebeurt.

Die grenzen en verwachtingen moeten duidelijk zijn. En gehandhaafd worden. Dan doet het maar een keer pijn. Of twee keer. Of drie keer.
Op dit moment zitten er heel veel mensen hun stinkende best te doen om haar te helpen en zelf zegt ze ja maar doet ze nee en draagt zo niets bij aan verbetering. Ze mag best eens wat meer waardering krijgen voor alle mensen die zich zo voor haar inspannen. 

TO: ’School noemt haar niet leerbaar. Middelbare school noemde haar ook niet leerbaar. Thuis noemen we haar ook niet leerbaar. Haar werk vindt haar ongetwijfeld wel leerbaar, want daar vindt ze het belangrijk en is ze gemotiveerd voor. Wat we thuis zeggen gaat het ene oor in en het andere uit. Het lijkt (voelt) alsof het inderdaad voor haar niet belangrijk (genoeg) is, ondanks de uitleg, smeekbedes, sancties, etc.’

Daar haalt ze haar waardering uit. Waardering als persoon.
Voor jou is het misschien een verwaarlozing van intelligentie omdat haar opleiding eronder wrs onder lijdt. Ze is 17; een jaar werkervaring kan ook leiden tot de behoefte een opleiding te starten.
Ik ken een jongedame die na de havo vwo ging doen maar die afbrak. Ze werkte parttime als kassière en is daar intern een opleiding gaan volgen. Ze is nu bedrijfsleider.
Soms gaan de wegen anders dan dat je voor ogen hebt, maar het gaat om haar weg.
(Als ze meer dagen gaat werken, heeft ze ook minder tijd om op die tiktak te hangen.)
Ik snap dat je gefrustreerd en moe bent, maar probeer iets vriendelijker te reageren. Lukt het niet, reageer dan niet.

Wat verdrietig deze situatie kent alleen maar verliezers. Ik begrijp dat je hier wanhopig van wordt want loslaten is niet makkelijk, maar lijkt wel de enige uitweg.

Ik lees dat als het belangrijk genoeg is voor je dochter dat zij wel in staat is afspraak te houden. Ook lees ik dat jij vroeg zelfstandig bent gaan wonen en dat je uiteindelijk gelukt is. Probeer er vertrouwen in te hebben dat je dochter dat ook kan.

Ik lees ook een dynamiek tussen jullie die niet werkt. Jij probeert wat je kunt en toch voel je daarbij zelf ook dat je dochter niet begrijpt en dat voelt dochter als onbegrip. Jij wil erkenning van dochter dat je doet wat je kunt (er is ook heel veel goed gegaan), terwijl dochter net zo goed erkenning zoekt (ze is niet alleen maar een slecht mens). Jullie lijken beide alleen te focussen op elkaars slechte punten.

Je dochter geeft aan dat ze graag de weekenden thuis wil zijn, dat is een opening. En tegelijkertijd geeft het ook aan dat ze ook liefst gewoon volledig thuis zou willen zijn. Onderschat niet hoe heftig het ook voor haar moet zijn om uit huis geplaatst te worden (vanuit je dochter beredeneerd: wat een slechte dochter ben ik dan wel niet). Je schrijft dat ze nu een houding heeft van wat maakt het ook allemaal nog uit ik ga toch het huis uit. Dat leest alsof je het ziet als een dikke middelvinger die ze naar jullie opsteekt. Terwijl het misschien wel gewoon een uiting is van de pijn en verdriet van de afwijzing die ze voelt.

Je geeft zelf al aan dat straffen niet lijkt te werken, dus waarom haar dan voor straf in pyjama de straat op of het bos in sturen? Dat lijkt alleen een manier om je eigen frustratie te uiten. Ik snap dat andere methodes zoals praten ook niets uithaalt. Maar waarom zou je dan überhaupt iets doen? Waarom niet gewoon negeren in de wetenschap dat er over twee maanden een oplossing komt. Ik snap dat het makkelijk gezegd klinkt, maar is het niet gewoon een oplossing om tijdelijk te accepteren dat ze de regels breekt?

Concreet zou ik het voor nu even bij je ex laten. Dus hij maakt de afspraken met dochter en hij handhaaft ze (of niet). School is wel het laatste wat op dit moment belangrijk is, dus ik zou dat tot dat ze een plek heeft gewoon maar even laten gaan.

Begrijp ik nu goed dat je dochter al een startkwalificatie heeft? Dan vraag ik me af hoe ver de zorgplicht van school nog reikt. Als dat inderdaad het geval is dan is er dus voor haar ook geen verplichting om dit schooljaar af te maken.
Nu ze in feite verwijderd is van school kan ik me voorstellen dat het extreem moeilijk is voor haar om daar naar toe te gaan. Dat kun je echt niet vergelijken met haar werk waar ze blijkbaar wel gewaardeerd wordt.
Ik zou proberen me te focussen op belangrijker dingen. Ze is al 17, is een thuiskomtijd echt nog heel belangrijk? Kun je daar geen andere afspraken over maken (bijvoorbeeld je bent bereikbaar, en je stuurt even een appje waar je bent en als je richting huis gaat, zodat we ons niet voor niets zorgen maken).
School zou ik dit schooljaar niets meer van verwachten. Als ze inderdaad niet meer kwalificatieplichtig is dan zou ik haar helpen om te stoppen en om meer uren te gaan maken met haar baantje. Wellicht kan ze volgend jaar ergens instromen in een BBL opleiding waar ze vier dagen werkt en maar 1 dag school heeft.