kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten
pffff, ik wil graag even van me afpraten. Helaas is er nu na een jarenlange strijd met mijn dochter de situatie ontstaan dat er niks anders meer opzit e dan dat ze uit huis moet/gaat.
Als ouders zijn we al sinds haar jonge kinderjaren met haar aan het slepen van hulpverlener naar hulpverlener en daar is nooit iets écht heel duidelijks uit gekomen, behalve vermoedelijk ADD (maar sommigen twijfelen daar weer aan, omdat het symptomatisch zou kunnen zijn). Dochterlief vertoont al van jongs af aan moeilijk gedrag, maar iets waar we nooit de vinger op konden leggen. Ook hebben onderzoeken verder niet iets specifieks aan het licht gebracht, behalve dat ze hechtingsproblemen heeft.
We zijn geen makkelijk gezin, maar ook weer niet héél moeilijk. Veel van de problemen die er tussen mij en mijn ex waren, waren helaas ook weer terug te voeren naar de problemen die we ervoeren met onze dochter. Dat is waar we als ouders zeker de fout in zijn gegaan. Maar omdat er daarnaast nog zoveel andere fijne dingen in ons gezin hadden die wél goed gingen, hebben we allebei nooit kunnen vermoeden dat dit haar hechting dat zó onderuit heeft gehaald. We begrijpen simpelweg de grootte van haar problemen niet, afgezet tegen hoe het thuis was.
Niet dat het begrijpen iets aan de situatie veranderd, maar áls we het hadden kunnen begrijpen, hadden we er misschien iets mee kunnen doen. En nu? Nu staan we alleen maar machteloos toe te kijken hoe onze dochter niet meer op school mag komen, zichzelf automutileert, heel boos is op ons en ons als stront behandeld, niet communiceert, geen verantwoordelijkheid neemt voor thuis en nu dus uit huis gaat. Je kunt merken dat ze sinds het afgelopen jaar steeds sterker is gaan uitchecken en nu zijn we haar helemaal kwijt in het contact. Ik praat hier graag met anderen over, hoop dat er mensen zijn die dit herkennen of weten wat er mogelijk is.
dankjewel
In begin is aangegeven dat er een onderzoek is gedaan waar niet duidelijk iets uit rolde. Is het niet belangrijker te weten hoe je haar kan helpen, met oog op de toekomst?
Op OO werd ook wel eens aangegeven wanneer iemand geen diagnose had maar wel overeenkomsten vertoonde, diegene dan te benaderen zoals bv Balans ouders adviseren.
Even een updaten vanuit hier. We hebben een goed en vertrouwenwekkend gesprek gehad. De instantie die namens de gemeente handelt (bij gebrek aan personeel, maar dit keer wel in ons voordeel, want hakt makkelijk knopen door) had al heel voortvarend contact opgenomen met een aantal instanties en wist dus ook meteen te vertellen waar er plek was en waar niet. Er wordt ingezet op een lichte variant van begeleide kamertraining. Met licht bedoel ik, de mate van problematiek. Kamertraining zelf moet ook niet letterlijk worden opgevat, want het lijkt een beetje op een combinatie van groepswonen en zelfstandig wonen. Dat vinden wij erg fijn, want dat betekent nog wat bescherming, wat warmte, wat zorg. Iets waar ze in onze optiek nog heel veel behoefte aan heeft. Verder heeft ze zelf aangegeven graag in de weekenden thuis te zijn, dus dat voelde ergens ook heel fijn. Dat het voor haar dus nog fijn genoeg is om (ook) thuis te willen zijn.
Zoals het er nu naar lijkt, zou ze misschien al wel binnen 1 a 2 maanden een plekje gevonden kunnen hebben, omdat er waarschijnlijk geen wachtlijst is. We horen er maandag meer over, maar de tekenen zijn gunstig.
Ik voel na een hele zware dag vanmiddag (het gevoel dat er een zware deken op me rustte) een beetje opluchting. Een beetje ademruimte.
Wat fijn Diyer, wat een goede berichten. De ademruimte is je zeer gegund!
Wat fijn Diyer! Fijn dat er waarschijnlijk al op afzienbare termijn plek is, dat de mogelijke plekken vertrouwen wekken en dat jullie dochter heeft aangegeven nog graag in de weekends thuis te willen komen. Misschien kan het uiteindelijk wel voor iedereen (ook) een goede stap zijn; met meer afstand en daardoor juist weer meer ruimte voor fijn contact in plaats van conflict de hele tijd. Het is natuurlijk nooit fijn als het zo noodgedwongen moet gebeuren maar als het dan toch moet, klinkt dit wel oké! Ik hoop dat je wat kunt ontspannen en loslaten na dit gesprek. Je hebt het verdiend: dit voor je kind regelen is ook verantwoordelijk ouderschap. En wat een vreselijke klus is het. Alle ouders hopen dat ze dit nooit voor hun kind hoeven te doen.
wat fijn Diyer!
Lief van je dochter dat ze aangeeft in de weekenden thuis te willen zijn. Het is voor haar ook een hele grote verandering.
Wauw, fijn dat er goede vooruitzichten zijn Diyer.
Fijn dat het zo voortvarend wordt opgepakt Diyer. Ik hoop van ganser harte dat het je dochter en jou en haar vader goed gaat doen.
Goed ouderschap is soms ook moeilijke beslissingen nemen in het belang van je kind. Twee stappen terug om er vervolgens drie vooruit te kunnen zetten.
Afstand is soms ook wel goed voor een relatie.
Lieve Dyer,
ik heb net je verhaal en vele reacties gelezen en wil je heel veel sterkte wensen. Wat een heftige situatie met jou en je dochter, en wat span je je ontzettend hard in voor haar welzijn. Ik hoop van harte dat de begeleide kamertraining haar en jou en je ex veel goeds gaat opleveren.
Het even afstand van elkaar kunnen nemen zal vast al veel van de spanningen wegnemen. Op bepaalde momenten kan het als een opluchting voelen. Tegelijk denk ik dat er ook nog veel nieuwe emoties bij zullen komen, ook verdrietige van gemis en teleurstelling. Want het is niet niks, zo'n keuze voor uit huis plaatsing.
Gun het jezelf om straks dingen te doen waar je blij van wordt en waarmee je je gedachten even helemaal op iets anders kunt richten. Of het nu een keer naar de sauna is, of een lange fietstocht maken of koffie drinken met een vriendin. Even die zorgtaak en zorgen loslaten.
En zoals Jonagold ook al schreef: het kan heel fijn zijn om een dagboek bij te houden. Vergeet dan ook niet de dingen te noteren die wel goed zijn. Ik kreeg ooit de tip om elke dag ten minste één positief punt over mijn dochter te noteren. Als ik voor die dag niets kon verzinnen, putte ik uit leuke herinneringen uit haar kindertijd.
En Dyer, ik wil ook nog terugkomen op de opmerkingen over je eigen traumatische jeugd en de mogelijke effecten daarvan op je dochter. Ikzelf heb een volkomen normale jeugd gehad. Toch heb ook ik een dochter met heftige problemen. Het één sluit het ander dus niet uit.
De problemen van mijn dochter kan ik zelf ook niet begrijpen, gezien de (in mijn ogen) normale en zelfs gelukkige jeugd die ze in principe had. Of zoals jij het verwoordt: We begrijpen simpelweg de grootte van haar problemen niet, afgezet tegen hoe het thuis was.
Misschien heb jij vanwege je jeugd soms 'verkeerd' gereageerd op je dochter. Waarschijnlijk heb je vanwege je jeugd vaak juist ook heel góed gereageerd.
Ondanks mijn gemakkelijke jeugd heb ik met zekerheid ook vaak 'verkeerd' gereageerd. Misschien zelfs wel vaker dan jij, omdat ik niet goed aanvoel wat hoe het voor een kind is om met zichzelf in de knoop te zitten en zich niet thuis te voelen in het gezin waarin het opgroeit.
Misschien kwam de afwijzing door je dochter bij jou harder aan vanwege je moeilijke jeugd. En zorgde dat voor een moeizame wisselwerking met je dochter.
Omgekeerd voel ook ik me ontzettend afgewezen en gekwetst. Het falen als moeder komt nu juist keihard aan omdat het gebeurt met een kind uit een 'normaal' gezin met 'normale' ouders. Dan moet je als moeder wel echt een sukkel zijn, zegt een stemmetje in mij.
Nogmaals veel sterkte met alles. Probeer je vast te houden aan de goede momenten met je dochter. Schrijf je op, zodat je op moeilijke momenten kunt teruglezen hoe fijn het vaak ook was.
He wat naar Wilmamaa dat je met vergelijkbare stress en verdriet loopt. Ik gun het niemand. Waren bij jullie de problemen met je dochter ook al voor de puberteit aanwezig of zijn deze losgebarsten tijdens de puberteit en heeft ze die nu heel heftig?
Ze zeggen wel eens vaker dat je vertrouwen moet hebben in je kind. Want dat wat je ze geleerd en voorgeleefd hebt, ze dat niet "kwijt" zijn en weer terugvinden na de puberteit. Ik hoop dat dat een beetje houvast geeft.
Ik heb net mijn kind 'uit huis' gezet bij haar vader (we wonen in dezelfde wijk). Ze had gisteren wederom weer eens compleet schijt aan de afspraak die haar vader had gemaakt met haar, nl. om 22.00 thuis, want de volgende dag gewoon weer school om half negen. Maar uiteraard was ze om 23.00 nog niet thuis en is hij uit armoe maar naar bed gegaan, want wel werken de volgende dag. En natuurlijk zat ze om 11.00 nog gewoon in haar pyjama te tiktokken toen ik bij hem binnenkwam (ik zag op haar schoolrooster dat ze weer niet aanwezig was, ik werk thuis, dus ben naar zijn huis gelopen). Ik heb haar naar buiten gebonjourd in haar pyjama en de deur op slot gedraaid en ze gaat maar naar haar opa om onderdak bedelen of godweetwaar. Grrrrr, ben er zó klaar mee.
Nu heeft ze al helemaal de houding van 'hé, ik ga toch het huis uit, dus doe helemaal waar ik zelf zin in heb'.
Even een vraag; je schreef in je OP dat ze niet meer welkom was op school. Hoezo zou ze er nu dan toch naartoe moeten?
waarom het nou nog op de spits drijven ?
Ze is ook niet meer welkom, maar de hulpverlening heeft deze week een gesprek gehad op school dat ze zorgplicht hebben (of iets dergelijks, iig iets wettelijks waar ze niet zomaar onderuit kunnen) en haar niet kunnen weren totdat er een vervolg is. Die snel komt, binnen een paar weken, maar dat die tijd overbrugt moet worden. Dus tot die tijd is de 'dagbesteding' school. Ze vormt geen gevaar of wat dan ook, dus dat is geen reden om haar te weren.
Dit komt vast niet heel aardig over, maar wat was je doel om haar bij haar vader uit huis te zetten? Het komt op mij niet heel constructief over.
