kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten

Oh Diyer, dit klinkt niet een beetje als ass, maar gewoon 100%.
Ik schrik hier wel van, denk dat hechtingsproblematiek echt een totaal verkeerde benadering was! Zowel voor haar als voor jullie. 
En die laatste dingen die je opsomt komen idd nog wel eens voor bij ass maar echt zeker niet altijd. 

Hier vind je de criteria voor ASS: https://hulpgids.nl/informatie/ziektebeelden/neurobiologische-ontwikkelingsstoornissen/autistische-stoornis/autistische-stoornis-dsm . Voor een diagnose moeten alle drie de punten onder A aanwezig zijn en in elk geval twee van de vier onder B. Zoals je al zegt, is er natuurlijk onderzoek nodig voor een diagnose, maar dit kan je wel helpen om je beeld van wat ASS inhoudt en wat je daarvan herkent bij je kind aan te scherpen.

Ze lijkt heel erg in haar eigen wereld te leven en zichzelf al middelpunt te zien.
Zijn haar vriendschappen wel wederkerig? Of is ze ook niet geïnteresseerd in hun doen en laten? Speelt haar verstoorde werkelijkheidsbeleving in haar vriendschappen ook een rol? 

Daarnaast is ASS heel breed en uit het zich niet bij iedereen hetzelfde. Ik herken sommige dingen wel van mezelf als kind, maar sommige dingen ook totaal niet.

"Dus alles bij elkaar lees ik ASS dingen, maar vooral het wel willen knuffelen/aangeraakt worden als jong kind, wel aankijken toen ze nog klein was, geen moeite met sensorische prikkels als geluid, licht, tactiel, dat maakt dat ik me afvraag of het wel hierbij past."
Mijn zoon van 22, met officiële diagnose, is een ontzettende knuffel, nog steeds. Aankijken, ook van vreemden, is geen probleem. Hij heeft ook absoluut geen moeite met licht en geluid (is DJ nota bene), alleen is hij wel gevoelig voor materialen en bijvoorbeeld labeltjes in kleding.
Waarmee ik maar wil zeggen dat geen enkele autist standaard is. En bij meisjes uit het zich vaak nog weer heel anders. Ik had het idee al ergens bij de eerste posts, maar ik ben geen specialist en alle gedrag dat je benoemt kan misschien ook wel bij hechtingsproblematiek horen, dat weet ik niet. Ik ben het dus met Pinokkio eens, mij klinkt dit allemaal als autistiform gedrag in de oren. En als je dat anders behandelt, haar anders behandelt, kan dat desastreus uitpakken.
Jammer dat AnneJ hier niet meer mee schrijft, die had nogal eens goede, gerichte adviezen. Zomaar in het wilde weg wat gaan lezen is zeker in jouw huidige conditie ook niet echt helpend. Je zou contact op kunnen nemen met Balans digitaal, een vereniging voor ouders van kinderen met (leer)problemen. Die hebben nogal wat kennis in huis. Misschien kunnen ze je ook helpen met het vinden van een plek waar je dochter snel opnieuw onderzocht kan worden. Haast is wel geboden namelijk, ze is nu nog 17 en dus hebben jullie als ouders nog net iets meer in de melk te brokkelen dan vanaf haar 18e verjaardag. Als ze al bij een instelling als Youz onder behandeling is, kan die voortgezet worden tot haar 23e (dacht ik).

Diyer, wat een verdrietig en moeilijk verhaal. 
Ik lees heel veel schuldgevoel. Misschien helpt dit. Ik heb laatst in een podcast gehoord dat in onderzoek met muizen is aangetoond dat trauma 7 generaties overerfelijk is. Dus als je terugdenkt aan jouw trauma's, jouw ouders en grootouders trauma, dan is het niet raar dat zij daar sowieso wat van meegekregen heeft. Het klinkt alsof je ontzettend je best hebt gedaan om de cirkel te willen doorbreken. Wie weet hoe het eindigt als je dochter volwassen is.

Daarnaast werd ik ook wel getriggerd door jouw post met "ik kan niet anders". Ik denk dat een mens een leven lang blijft leren. Misschien kan je hier iets mee, misschien niet. Lukt het jou om in verbinding te staan met je emoties en met de mensen om je heen? Ik heb zelf een traumatische jeugd gehad (lang niet zo heftig als jij). Ik heb jarenlang in de overlevingsstand geleefd. Pas de laatste jaren word ik mij bewust van mijn emoties, leer ik ermee in verbinding te staan. En dit komt de oprechte verbinding met de mensen om mij heen ten goede.

Diyer schreef op 20-04-2022 om 14:00:

[..]

Oeh, dat is wel herkenbaar. Ze heeft veel moeite met labeltjes, knipt alles miniscuul uit. Vroeger kon ze ook bijna geen enkel paar schoenen verdragen, want alles deed pijn of zat niet lekker. Dus ze droeg altijd hetzelfde paar. Dingen moeten altijd precies goed zitten, dus ze doet er rustig een kwartier over om dingen te schikken totdat het precies goed zit, ook als dat betekent dat ze dan te laat komt.

Wat ik net aan de telefoon besprak met hulpverlening, was de vraag of er in de familie ASS voorkomt, want dat vond ze heel belangrijk. Bij mijn weten komt er geen ASS voor.

In onze generatie werd het meestal nog niet gediagnosticeerd.

Diyer schreef op 20-04-2022 om 14:26:

Ik ken eerlijk gezegd geen mensen in mijn familie (behalve bij mijn man, gediagnosticeerd met borderline) die qua gedrag overeenkomsten hebben. Het is voor mij heel onbekend gedrag.

Je man, is dat haar vader? Of een nieuwe partner? Want die borderline, wie weet wat daar weer onder zit! Een persoonlijkheidsstoornis wordt vaak beschreven als een aangeleerde slechte ‘oplossing’ voor problemen waar je als kind/mens tegenaan loopt. Vanuit die logica is de kans dat je een persoonlijkheidsstoornis oploopt veel groter als je onbehandelde ontwikkelingsproblematiek hebt. Ik denk dat als ze ‘onze’ generatie (ik ben 50+) psychiatrische patiënten nog eens onder de loep nemen, er een hoop autisme en adhd uit komt rollen als onderliggende problematiek.

Geen idee hoe betrouwbaar deze bron is maar het komt mij vrij logisch over:

https://www.autismedigitaal.nl/avn/persoonlijkheidsstoornissen/

 "Volwassenen met autisme krijgen vaak eerst de diagnose persoonlijkheidsstoornis voordat autisme bij hen herkend wordt. Autistische volwassen scoren hoger dan niet-autistische volwassen op diverse persoonlijkheidsproblemen, waaronder wantrouwen, verharding, onthechting en subassertiviteit."

Volgens deze site voldoet 48% van de autistische volwassenen aan de criteria voor een of meerdere persoonlijkheidsstoornissen. 9% van de autistische volwassenen met een persoonlijkheidsstoornis is (?) borderline. Het is dus niet veelvoorkomend maar het bestaat wel. Ik zou overigens verwachten dat de correlatie borderline met AD(H)D hoger ligt: met impulsiviteit en onrust als kenmerken die zowel bij borderline als bij ADHD voorkomen. Maar goed, dat is nattevingerwerk. 

Diyer schreef op 20-04-2022 om 14:00:

[..]

Oeh, dat is wel herkenbaar. Ze heeft veel moeite met labeltjes, knipt alles miniscuul uit. Vroeger kon ze ook bijna geen enkel paar schoenen verdragen, want alles deed pijn of zat niet lekker. Dus ze droeg altijd hetzelfde paar. Dingen moeten altijd precies goed zitten, dus ze doet er rustig een kwartier over om dingen te schikken totdat het precies goed zit, ook als dat betekent dat ze dan te laat komt.

Wat ik net aan de telefoon besprak met hulpverlening, was de vraag of er in de familie ASS voorkomt, want dat vond ze heel belangrijk. Bij mijn weten komt er geen ASS voor.

Ha, hier ook herkenning! Schoenen kopen met zoon was heel overzichtelijk. Hij had 'moeilijke voeten' dus de schoenenwinkelmeneer had 5 paar waar hij uit kon kiezen. Die paste hij allemaal en koos dan de schoenen die het lekkerste zaten. Dit itt zijn zus, die puur op zicht koos (liefst glitters en roze, ieuw!) en die moesten het dan worden. Dat ze niet lekker zaten was bijzaak 

ASS is inderdaad nogal erfelijk, maar het is natuurlijk niet zo dat het niet 'spontaan' in een familie kan opduiken. Dus dat het niet 'in de familie zit' kan naar mijn idee niet betekenen dat het _dus_ geen ASS is.

Ik zou met de hulpverlening bespreken of je ASS niet als werkhypothese kunt nemen. Kijken wat er gebeurt als je haar als ASS-er benadert en daar het traject op afstemt. Zo gaat het ook vaak met AD(H)D en medicatie, slaat het aan, dan heb je dus zeer waarschijnlijk AD(H)D. En werk je meteen aan de behandeling. Ik zou beginnen met ontprikkelen. Even alles naar 0. Dus als ze bij haar vader het rustigst is, daar voorlopig verblijven. Kost school haar teveel (energie), voorlopig niet gaan. Geen eisen en/of verwachtingen. Maar vooral haar even met rust laten. Met uitleg, dat wel uiteraard. En wellicht kun je met je ex samen met haar bespreken waar je gedachten nu naar uitgaan.

Overigens eens met Omnik. Als mijn vader nu jong was geweest had hij ook minstens de etiketjes ASS en ADD gekregen. Ik scoor ook hoog op beide schalen; net niet genoeg voor een diagnose, wel genoeg om er (met vlagen flink) last van te hebben.

En voor ik het vergeet: ga je niet schuldig voelen als het ASS blijkt dat je dat nooit door hebt gehad. De diagnostiek bij meisjes is bar slecht. En als je kind een beetje slim is (zoals mijn zoon) dan kun je heel veel compenseren. Wij hebben de diagnose ook pas gekregen toen hij op zijn 16e compleet vastliep op school. Ik heb me daar uiteraard ook vreselijk schuldig over gevoeld. Want we pasten al best veel aan, vonden we zelf, maar het was niet genoeg om hem overeind te houden. Als we hem eerder hadden laten onderzoeken, eerder de diagnose hadden gekregen, was hem veel leed bespaard, denk ik. Maar dat hoeft niet zo te zijn natuurlijk. Het leven is voor iemand met een ASS gewoon een enorme uitdaging. Als ouders doe je je best, leer je gaandeweg en maak je de nodige fouten. Daar hebben wij gelukkig (met beide kinderen) altijd goed over kunnen praten. Dat scheelt.

Ik hoop en denk dat als je echt naast haar gaat staan, open bent over jouw eigen issues (niet als excuus, maar als uitleg) en als je laat zien dat jij kunt meebewegen en kunt leren, dat jij je gedrag aan wil en kan passen, dat je daarmee een heel mooi voorbeeld voor je dochter kunt zijn. Misschien niet direct, maar wel op termijn.

Autisme en adhd zit in dezelfde hoek
Ook ptts heeft overeenkomsten. Helaas schiet de ggz of hulpverlening vaak tekort bij complexe problematiek.

Heeft de hulpverlening vandaag nog wat opgebracht TO ??

Als ik naar de criteria kijk en naar jouw observaties, dan zie ik best wat gedrag wat onder de B-criteria zou kunnen vallen.

B1: stereotype of repetitieve motorische bewegingen, gebruik van voorwerpen of spraak

• werd als kind in de klas als irriterend ervaren door andere kinderen, omdat ze op een negatieve manier aandacht trok. Bijv. tikken met de pen of schoppen tegen iemand anders stoel en als kinderen dan meermaals vroegen om te stoppen, dat ze gewoon doorging.

B2: hardnekkig vasthouden aan hetzelfde, star gehecht aan routines of geritualiseerde gedragspatronen

• bazige manier van spelen als klein kind, weinig inschikkelijk naar andere kinderen. Ze wilde haar spel doen en als andere kinderen iets anders wilde, dan speelde ze liever niet mee. Mijn manier en anders niet was duidelijk aanwezig.
• initiatiefloos en als jonger kind wel iets willen doen, maar het liefst altijd hetzelfde. Nieuwe dingen proberen was eng.

B3: zeer beperkte, gefixeerde interesses die abnormaal intens of gefocust zijn

• heel gedetailleerd en hoog opmerkingsnivo
• chronisch ontevreden, misgund en achtergesteld voelen. Je kon haar de wereld geven, maar dan onthield ze vooral wat ze niet had gekregen.
• Praten over zichzelf of dingen die ze interessant vindt maar nooit (!) vragen aan een ander wat deze heeft gedaan of hoe de dag was, hoe het was bij die en die. Contact lijkt daarmee niet wederkerig. Maar ze mist ook nieuwsgierigheid. Ze geeft ook letterlijk aan het niet interessant te vinden wat de ander denkt,vindt of doet. Terwijl filmpjes van tiktok haar wel fascineren.

B4: over- of onderreageren op zintuiglijke prikkels of ongewone belangstelling voor zintuiglijke aspecten van de omgeving

• van jongs af aan een angstige persoonlijkheid
• Heel erg gericht op zichzelf. Egoistisch.
  Maar het ook letterlijk niet zien als anderen haar hulp kunnen gebruiken. Letterlijk moeten zeggen dat ze even om zich heen mag kijken en zich verplaatsen in anderen, zodat ze ziet (10 jaar, 12 jaar) dat iedereen zware tassen loopt te sjouwen en zij niks draagt, maar het allerergst loopt te mopperen en niet even aanbiedt om ook wat te helpen dragen.
• Ze lijkt op een bepaalde manier onderprikkeld, want kan heel mat reageren, lijkt soms weinig mee te krijgen van de wereld om zich heen (leeft in haar eigen werkelijkheid).
• Ze kan rap en fel van tong zijn, maar is traag qua in beweging komen. Waar anderen haast maken als ze zich verslapen of er druk op staat, gaat bij haar een tegengestelde beweging in gang. Hoe drukker iedereen om haar heen doet, hoe langzamer zij wordt.
• Maar als ze ergens geen zin in heeft (bijv. als ze erbij is met boodschappen doen), is ze me heel erg aan het opjagen, zuchten, met ogen aan het rollen, pinnige opmerkingen maken en zegt letterlijk 'schiet eens op'.
• Ontzettende knuffelkont als kind, wilde graag op schoot, was aanhankelijk, vond het heerlijk om gekriebeld te worden over haar rug en haren.

Het hoeft niet zo te zijn, maar veel van het gedrag zou ook op deze manier bekeken kunnen worden.