Verder na ontrouw - deel 8

Pief schreef op 28-12-2023 om 20:09:

[..]

Soms is het gewoon zo dat iemand niet meer wil. Maar niet de ballen heeft om daar verantwoordelijkheid voor te nemen en met de billen bloot te gaan en op een nette manier te gaan scheiden. Dus legt zo'n persoon de verantwoordelijkheid bij de ander neer. En als die dat oppakt, is dat lekker makkelijk voor hem, want dan hoeft hij zelf niet zo dapper te zijn om verantwoordelijkheid te nemen.

Dat is mijn analyse. En als je zelf niet zo in elkaar zit kun je dat niet begrijpen. Dus probeer dat ook gewoon niet te begrijpen, maar leer wat je moet leren om een volgende keer zelf niet opnieuw in die valkuil te stappen van alle aapjes op jouw schouder.

Zo zit ik erin.

Dat klopt wel. Ik zit zo niet in elkaar en ik kan het niet begrijpen. Sterker nog, ik kon het niet eens zelf bedenken dat iemand zo kon zijn. 

Bir_F schreef op 28-12-2023 om 21:44:

[..]

Hoe oud zijn jouw kinderen? Ouder dan mijne, denk ik. Met ze breken dat wil je toch niet.. Ik zit te denken dat je dan heel duidelijk grenzen moet gaan aangeven, maar ik kan dat dus nogal slecht. Alleen geven wat je echt intrinsiek wil geven en niks meer. Geen: omdat ik van ze hou, doe ik wel .. Maar goed, is dat hoe je in het leven wil staan? Lijkt mij helemaal niet leuk en ook niet kloppend in een relatie met wie dan ook als je alles af moet wegen of het wel gelijkwaardig geven/ontvangen is.

Ik denk wel eens na over iets wat hier denk ik mee te maken heeft. Ik zat/zit in een vergelijkbare situatie. Ik denk dat de periode van overleven met een innerlijke toestand van verbijstering die verlammend kan werken ons als moeders wat minder natuurlijk kan laten reageren naar de kinderen toe. Kinderen voelen dat denk ik ook bewust of onbewust. Daarbij zitten kinderen soms zelf ook in die toestand. Kan ook nog jaren na de scheiding. Zou dat mee kunnen spelen en zou het kunnen zijn dat we daar ook meer naar moeten kijken? En zoeken naar wegen om weer meer natuurlijk en met liefde (en nieuw zelfvertrouwen) met de kinderen om te kunnen gaan.  

Bir_F schreef op 28-12-2023 om 21:44:

[..]

Hoe oud zijn jouw kinderen? Ouder dan mijne, denk ik. Met ze breken dat wil je toch niet.. Ik zit te denken dat je dan heel duidelijk grenzen moet gaan aangeven, maar ik kan dat dus nogal slecht. Alleen geven wat je echt intrinsiek wil geven en niks meer. Geen: omdat ik van ze hou, doe ik wel .. Maar goed, is dat hoe je in het leven wil staan? Lijkt mij helemaal niet leuk en ook niet kloppend in een relatie met wie dan ook als je alles af moet wegen of het wel gelijkwaardig geven/ontvangen is.

Mijn kinderen zijn al volwassen. Maar je zegt het treffend, of het nou kinderen of een partner betreft. Ik las pas een paar spreuken van de Dalai Lama, weet ze niet precies meer, maar kwam erop neer dat je vooral moest zorgen dat anderen gelukkig zijn als je zelf gelukkig wil worden. Ik schoot even heel hard uit mijn slof want precies dát heeft dus heel averechts gewerkt. Ik las ook vlak daarna wat met budhistische grondslag. En die benadrukte inderdaad dat duidelijke grenzen een voorwaarde zijn. Klaar staan voor anderen is wat anders dan over je heen laten lopen. In mijn geval maakte mijn ex dankbaar gebruik van het gebrek aan grenzen en het steeds maar weer inleven van mij naar hem toe. En kinderen nemen zo'n patroon blijkbaar over helaas. 

elledoris schreef op 28-12-2023 om 22:25:

[..]

Mijn kinderen zijn al volwassen. Maar je zegt het treffend, of het nou kinderen of een partner betreft. Ik las pas een paar spreuken van de Dalai Lama, weet ze niet precies meer, maar kwam erop neer dat je vooral moest zorgen dat anderen gelukkig zijn als je zelf gelukkig wil worden. Ik schoot even heel hard uit mijn slof want precies dát heeft dus heel averechts gewerkt. Ik las ook vlak daarna wat met budhistische grondslag. En die benadrukte inderdaad dat duidelijke grenzen een voorwaarde zijn. Klaar staan voor anderen is wat anders dan over je heen laten lopen. In mijn geval maakte mijn ex dankbaar gebruik van het gebrek aan grenzen en het steeds maar weer inleven van mij naar hem toe. En kinderen nemen zo'n patroon blijkbaar over helaas.

Maar het is natuurlijk niet zo dat je daar zelf geen rol in speelt. Dus dat stukje kun je zelf wel veranderen. Je hoeft geen slachtoffer te zijn. Hoe mijn exman zich gedraagt staat mijlenver van mij af. Ik ben daar niet toe in staat. Maar hij wel en ik zie hoe het in zijn hoofd werkt. Dat betekent niet dat ik het goedkeur. Maar wel dat ik zie dat ik daar eigenlijk buiten sta. Dat is iets waar ik eigenlijk helemaal niks mee te maken heb. Hij probeert het wel bij mij te leggen, maar als je die bal niet accepteert en gewoon je eigen pad loopt, dan laat je die bal liggen waar hij hoort: bij hem. 

Dat doet wel veel verdriet hoor, maar daar kom je wel doorheen. Met tijd. 

Pief schreef op 28-12-2023 om 22:41:

[..]

Maar het is natuurlijk niet zo dat je daar zelf geen rol in speelt. Dus dat stukje kun je zelf wel veranderen. Je hoeft geen slachtoffer te zijn. Hoe mijn exman zich gedraagt staat mijlenver van mij af. Ik ben daar niet toe in staat. Maar hij wel en ik zie hoe het in zijn hoofd werkt. Dat betekent niet dat ik het goedkeur. Maar wel dat ik zie dat ik daar eigenlijk buiten sta. Dat is iets waar ik eigenlijk helemaal niks mee te maken heb. Hij probeert het wel bij mij te leggen, maar als je die bal niet accepteert en gewoon je eigen pad loopt, dan laat je die bal liggen waar hij hoort: bij hem.

Daar ben ik ook zeker mee bezig, maar de praktijk is heel wat hardnekkiger dan de theorie. Als 1 van de 2 blijft vasthouden aan oude patronen, dan is de oplossing vaak om uit elkaar te gaan. Met een partner kan je dat doen, daar kan je van scheiden. Als je die lijn doortrekt, zou je dus ook van je kinderen moeten scheiden als die degene zijn die vasthouden aan t oude patroon. Dat is nogal wat hoor. 

elledoris schreef op 29-12-2023 om 09:24:

[..]

Daar ben ik ook zeker mee bezig, maar de praktijk is heel wat hardnekkiger dan de theorie. Als 1 van de 2 blijft vasthouden aan oude patronen, dan is de oplossing vaak om uit elkaar te gaan. Met een partner kan je dat doen, daar kan je van scheiden. Als je die lijn doortrekt, zou je dus ook van je kinderen moeten scheiden als die degene zijn die vasthouden aan t oude patroon. Dat is nogal wat hoor.

Kan je het niet open met ze bespreken? 

‘Rekening houden met iemand’ is ook nog al een vaag begrip om uit te leggen aan iemand waarbij dat niet vanzelf gaat. 

MRI schreef op 27-12-2023 om 23:13:

[..]

Hm ik ben het niet per se eens dat het geen leuke man zou zijn (nou ja, toch wel, liegen bedriegen en dan ook nog eens kwaad worden). Wat ik vooral lees is dat het een seksverslaafde man is. Als hij dat niet heeft erkend als een probleem, er aan 'gewerkt' met een therapeut aan de onderliggende problematiek, én wekelijks naar SLAA meetingen (AA voor seksverslaafden) gaat, is de kans op terugval groot. Sowieso is seksverslaving de verslaving met de meeste kans op terugval. Dat maakt voor jou, Irtje dat je in een rotpositie zit. De kans dat je een co-addict bent is groot, het controlegedrag wat je logischerwijs aan de dag legt, is een teken co-dependency. Er is ook een kans dat je liefdesverslaafd bent. Dat is niet dat je per se een relatie moet hebben maar dat je bindingen aangaat men een man die een verslaving heeft of op een andere manier onbereikbaar is en dat jij die dan wilt gaan 'redden'.

De dynamiek van de vreemdganger met een seksverslaving is weer heel anders dan die van de vreemdganger die 1x in zijn huwelijk een affaire van twee maanden of zo heeft. Daar kan je je licht over opsteken. Ik hoop dat Miss reageert, zij zat in een soortgelijke situatie.

Sorry als ik er hard in kom, je zit in een onwijs moeilijke situatie en: Het is NIET jouw schuld. Veel sterkte en welkom nog.

Hallo Irtje, ik las veel herkenning! Mocht je wat willen vragen hoor ik je graag, lees nog steeds mee en ben nu 5 jaar verder na uitkomst één. Het boek als hij maar gelukkig is van Robin Norwood deed mijn ogen open en toen viel voor mij het kwartje.Heb je dat boek al gelezen?

Ik heb dit hier al vaak gedeeld, dat boek, dus misschien heb je het in oudere posts al voorbij zien komen. Verder pas ik dagelijks affirmaties toe om te voorkomen dat ik terug val in oude patronen.

Veel sterkte en ik hoop dat je hier steun kunt vinden

Bir_F schreef op 28-12-2023 om 16:23:

[..]

Maar ik vraag me nu dus af, of eigenlijk vraag ik me dit al heel lang af in verschillende vormen en situaties:

(ik vul even een hij/zij in..)
Ziet hij dat niet van zichzelf? Weet jij dat? Of iemand anders?
En als je het bij hem onder de neus wrijft? Het kristalhelder uitspelt? (In mijn geval gebeurde er niks toen ik dat deed)
En hoe komt zoiets dan? Roepen we dan narcisme of narcistische trekjes? Of een andere stempel? Is het ‘gewoon’ een rotte karaktertrek of iets gemist in de opvoeding? Gedraagt hij zich dan ‘entitled’, bij gebrek aan een Nederlands woord ervoor?
Komt het misschien ook doordat zij te veel en te makkelijk geeft en moeite heeft met grenzen? Wat als zij nou niet vindt dat ze te veel geeft, maar wel dat ze te weinig terugkreeg. Wat ga je dan doen? Zelf maar minder geven? Hoe wordt het daar beter van?
Ziet diegene dan echt niet wat er zijn kant op komt? Gaat er dan bij hem niet automatisch ook iets ‘aan’ waarbij er als vanzelf ook naar de ander gekeken en teruggegeven wordt? Hoe bestaat het dat hij totaal niet meer opmerkt of waardeert wat hij wel krijgt, maar het wel blijft aannemen? En verder alleen ziet wat hij niet krijgt en wat hij ook nog wilde.
Zou zo iemand dan iedere vorm van zelfreflectie missen of zodra er iets van begint te borrelen het totaal negeren en iets ter afleiding gaan doen?

En dan eigenlijk ook nog het belangrijkste voor de toekomst: wat als je die trekjes ook ziet bij je kinderen? Als die alles maar als vanzelfsprekend nemen wat je geeft, maar er weinig tot niks voor terugkomt? Zijn het dan pubers en komt het vanzelf goed? Is het goede voorbeeld geven genoeg? Ik heb daar sterke twijfels bij.

Veel vragen.. 🤪

Okay, je stelt hele interessante vragen en het roept veel herkenning bij mij op, ik heb jaren met deze vragen gelopen en ze zijn er nog, dus vat veel van wat ik zeg vooral op als een projectie. 

Ten eerste herken ik het 'overthinking':  hoe zit dit dan, hoe zit dat dan? Ook kenmerkend voor de veelgever imho: een ander had al lang haar schouders opgetrokken en gedacht: ja dag ik mag ook wel eens wat terug krijgen, ik vind je zo niet leuk meer. (voor het vreemdgaan bedoel ik, eigenlijk al tijdens de verkeringstijd misschien). Maar de veelgever heeft de verwachting dat iedereen zo in de relatie staat, denkt er niet eens bij na en vindt niet dat ze te veel geeft. Ten tweede denk ik dat dat overthinking eigenlijk ook een vorm is van nog steeds te veel in te relatie investeren: je (wij) bent er nog steeds mee bezig terwijl die ander allang verder is gegaan. Alsof je nog hardloopt op gewone grond nadat je eerst op de snelle band op Schiphol hebt gestaan.  Het duidt ook op trauma: ergens van binnen niet begrijpen hoe het zo heeft kunnen lopen en maar blijven denken hoe dat dan zit in de hoop dat je hoofd er chocola van kan maken. En dat heeft dan weer te maken met de argeloosheid van verwachten dat de ander net zo in de relatie staat. Ja het is schokkend om te merken dat dat niet zo is. Maar was het, terugkijkend, eigenlijk niet de hele tijd al zo?

Of de ander het verschil merkt en er mee zit: mwaoh ik denk dat er veel mensen zijn die zijn opgevoed met het gevoel dat zij recht hebben op dat er van alles naar hen toe kwam. Zij hebben dat geïnternaliseerd en vinden het echt normaal dat de ander zo veel moeite voor hen doet. Dan zijn ze inderdaad entitled geworden, als je er een woord op zou willen plakken. Of ze hebben vanuit een jeugdtrauma besloten dat het voortaan om hen gaat en gaan de kant op van sterk narcistische trekken. Voor dat soort mensen is het niet uit te leggen: zij zien het gewoon niet. Of eventjes maar dan zit het 'recht hebben op' en het 'je mag al blij zijn dat je met me mag gaan' zo diep dat het binnen korte tijd weer terug is in de fabriekssetting. 

En er zijn ook mensen die ergens de overtuiging hebben opgepakt en geïnternaliseerd dat zij veel moeten en willen doen voor een relatie: zorgzaamheid, het verbindingswerk doen e.d. Dat kost ze niet eens moeite: ze doen het graag en ach het komt wel eens terug en dat hoeft niet eens als de verbinding maar redelijk fijn is en in stand blijft.  
En vaak vinden die twee typen mensen elkaar en past het naadloos in elkaar als een harmonieus ongelijkheidsmodel. En misschien niet eens ongelijk: als de een veel klusjes doet en de ander zorgzaam is voor familie is het gewoon een verdeling. (onnodig te zeggen dat er enige sprake is van een gender-divide: vrouwen worden nog steeds opgevoed het relatie'werk' te doen, veel mannen vinden dat ook logisch en willen een vrouw ook voor de emotionele opvang en verzorging die zij zelf lang niet altijd terug geven. Maar goed, het kan ook andersom zijn natuurlijk, dat een vrouw meer entitled is). En door die gender divide denk ik ook dat het qua opvoeding belangrijk is dat jongens geleerd wordt (en vooral voorgeleefd wordt) dat empathie en wederkerigheid in zorg voor elkaar in de relatie een skill is die relaties mooi houdt. En voor meisjes dat zij hun grenzen voelen, hun eigen persoon mogen zijn en dat zij niet al het relatie en verbindingswerk hoeven te doen. Beide aspecten zijn fijn ook voor jezelf als individu. 
Tja om antwoord te geven op: hoe werkt het dan als je het opmerkt, moet je dan minder gaan geven en gaat die ander meer geven? Ik denk dat dat per relatie verschilt. Als er in de entitlede persoon toch een sprank van empathie schuilt en het weinig geven is alleen een soort gewoonte,  en er kan samen gewerkt worden mbv een therapeut, dan is er groei mogelijk. Maar het kan ook zijn dat iemand zo entitled is dat hij op een gegeven moment vindt dat hij te weinig krijgt en het elders gaat zoeken op het moment dat je minder gaat geven. Hard maar zo lijkt het soms te werken. 
Voor de rest kan je alleen maar kijken wat het in jezelf is dat je zoveel geeft imho. Ik weet dat wel voor mijzelf: eenzaam opgegroeid in een dysfunctioneel gezin (moeder narcist, vader autist, ik enig kind) dus bij mij is het een overlevingsmechanisme. Het is iets wat ieder voor haar zelf uit moet zoeken.  

MRI schreef op 30-12-2023 om 11:24:

[..]

Okay, je stelt hele interessante vragen en het roept veel herkenning bij mij op, ik heb jaren met deze vragen gelopen en ze zijn er nog, dus vat veel van wat ik zeg vooral op als een projectie.

Ten eerste herken ik het 'overthinking': hoe zit dit dan, hoe zit dat dan? Ook kenmerkend voor de veelgever imho: een ander had al lang haar schouders opgetrokken en gedacht: ja dag ik mag ook wel eens wat terug krijgen, ik vind je zo niet leuk meer. (voor het vreemdgaan bedoel ik, eigenlijk al tijdens de verkeringstijd misschien). Maar de veelgever heeft de verwachting dat iedereen zo in de relatie staat, denkt er niet eens bij na en vindt niet dat ze te veel geeft. Ten tweede denk ik dat dat overthinking eigenlijk ook een vorm is van nog steeds te veel in te relatie investeren: je (wij) bent er nog steeds mee bezig terwijl die ander allang verder is gegaan. Alsof je nog hardloopt op gewone grond nadat je eerst op de snelle band op Schiphol hebt gestaan. Het duidt ook op trauma: ergens van binnen niet begrijpen hoe het zo heeft kunnen lopen en maar blijven denken hoe dat dan zit in de hoop dat je hoofd er chocola van kan maken. En dat heeft dan weer te maken met de argeloosheid van verwachten dat de ander net zo in de relatie staat. Ja het is schokkend om te merken dat dat niet zo is. Maar was het, terugkijkend, eigenlijk niet de hele tijd al zo?

Of de ander het verschil merkt en er mee zit: mwaoh ik denk dat er veel mensen zijn die zijn opgevoed met het gevoel dat zij recht hebben op dat er van alles naar hen toe kwam. Zij hebben dat geïnternaliseerd en vinden het echt normaal dat de ander zo veel moeite voor hen doet. Dan zijn ze inderdaad entitled geworden, als je er een woord op zou willen plakken. Of ze hebben vanuit een jeugdtrauma besloten dat het voortaan om hen gaat en gaan de kant op van sterk narcistische trekken. Voor dat soort mensen is het niet uit te leggen: zij zien het gewoon niet. Of eventjes maar dan zit het 'recht hebben op' en het 'je mag al blij zijn dat je met me mag gaan' zo diep dat het binnen korte tijd weer terug is in de fabriekssetting.

En er zijn ook mensen die ergens de overtuiging hebben opgepakt en geïnternaliseerd dat zij veel moeten en willen doen voor een relatie: zorgzaamheid, het verbindingswerk doen e.d. Dat kost ze niet eens moeite: ze doen het graag en ach het komt wel eens terug en dat hoeft niet eens als de verbinding maar redelijk fijn is en in stand blijft.
En vaak vinden die twee typen mensen elkaar en past het naadloos in elkaar als een harmonieus ongelijkheidsmodel. En misschien niet eens ongelijk: als de een veel klusjes doet en de ander zorgzaam is voor familie is het gewoon een verdeling. (onnodig te zeggen dat er enige sprake is van een gender-divide: vrouwen worden nog steeds opgevoed het relatie'werk' te doen, veel mannen vinden dat ook logisch en willen een vrouw ook voor de emotionele opvang en verzorging die zij zelf lang niet altijd terug geven. Maar goed, het kan ook andersom zijn natuurlijk, dat een vrouw meer entitled is). En door die gender divide denk ik ook dat het qua opvoeding belangrijk is dat jongens geleerd wordt (en vooral voorgeleefd wordt) dat empathie en wederkerigheid in zorg voor elkaar in de relatie een skill is die relaties mooi houdt. En voor meisjes dat zij hun grenzen voelen, hun eigen persoon mogen zijn en dat zij niet al het relatie en verbindingswerk hoeven te doen. Beide aspecten zijn fijn ook voor jezelf als individu.
Tja om antwoord te geven op: hoe werkt het dan als je het opmerkt, moet je dan minder gaan geven en gaat die ander meer geven? Ik denk dat dat per relatie verschilt. Als er in de entitlede persoon toch een sprank van empathie schuilt en het weinig geven is alleen een soort gewoonte, en er kan samen gewerkt worden mbv een therapeut, dan is er groei mogelijk. Maar het kan ook zijn dat iemand zo entitled is dat hij op een gegeven moment vindt dat hij te weinig krijgt en het elders gaat zoeken op het moment dat je minder gaat geven. Hard maar zo lijkt het soms te werken.
Voor de rest kan je alleen maar kijken wat het in jezelf is dat je zoveel geeft imho. Ik weet dat wel voor mijzelf: eenzaam opgegroeid in een dysfunctioneel gezin (moeder narcist, vader autist, ik enig kind) dus bij mij is het een overlevingsmechanisme. Het is iets wat ieder voor haar zelf uit moet zoeken.

Bedankt voor je uitgebreide overdenkingen hierover. Het helpt me zeker. De conclusie die anderen misschien vrij makkelijk trekken: iemand is ‘gewoon’ zo, die landde bij mij niet echt. Eigenlijk moet de reden van ex-man die zo is ook niet echt meer uitmaken, die kant ga ik langzaam op.

Nu gingen als gevolg daarvan mijn gedachten richting: ik wil zo níet zijn. Maar ik wil ook niet meer mezelf weggeven zonder wederkerigheid waardoor het wegcijferen wordt. Het maakt dan wel uit waarom ik ben zoals ik ben? Ik ben alleen bang dat dat ook iets in mijn fabriekssetting (leuke omschrijving 😊) is waardoor ik me heel bewust moet zijn van waar ik mee bezig ben en wat mijn verwachtingen zijn om dat te kunnen veranderen.
Iets met gezonder in relaties met anderen staan? Ik heb nu denk ik geen mensen om me heen waarbij er geen wederkerigheid is. Ik denk, nou ik weet eigenlijk zeker, dat ik meer krijg nu dan geef van de mensen om me heen en dat geeft me een naar gevoel wat ik niet goed kan omschrijven. Ik voel me daardoor onaf? Alsof ik geen heel mens ben, niet compleet, niet capabel genoeg, maar afhankelijk van hulp en steun en duwtjes in de rug. Een beetje als een kind ipv een volwassene? 

Kom ik denk ik toch ook weer bij het boek over zelfliefde en acceptatie uit wat iemand pagina’s geleden adviseerde. Het ligt al weken klaar om te gaan lezen. 🫣 

Bir_F schreef op 31-12-2023 om 15:38:

[..]

Bedankt voor je uitgebreide overdenkingen hierover. Het helpt me zeker. De conclusie die anderen misschien vrij makkelijk trekken: iemand is ‘gewoon’ zo, die landde bij mij niet echt. Eigenlijk moet de reden van ex-man die zo is ook niet echt meer uitmaken, die kant ga ik langzaam op.

Nu gingen als gevolg daarvan mijn gedachten richting: ik wil zo níet zijn. Maar ik wil ook niet meer mezelf weggeven zonder wederkerigheid waardoor het wegcijferen wordt. Het maakt dan wel uit waarom ik ben zoals ik ben? Ik ben alleen bang dat dat ook iets in mijn fabriekssetting (leuke omschrijving 😊) is waardoor ik me heel bewust moet zijn van waar ik mee bezig ben en wat mijn verwachtingen zijn om dat te kunnen veranderen.
Iets met gezonder in relaties met anderen staan? Ik heb nu denk ik geen mensen om me heen waarbij er geen wederkerigheid is. Ik denk, nou ik weet eigenlijk zeker, dat ik meer krijg nu dan geef van de mensen om me heen en dat geeft me een naar gevoel wat ik niet goed kan omschrijven. Ik voel me daardoor onaf? Alsof ik geen heel mens ben, niet compleet, niet capabel genoeg, maar afhankelijk van hulp en steun en duwtjes in de rug. Een beetje als een kind ipv een volwassene?

Kom ik denk ik toch ook weer bij het boek over zelfliefde en acceptatie uit wat iemand pagina’s geleden adviseerde. Het ligt al weken klaar om te gaan lezen. 🫣

ja inderdaad, welk boek was dat? Ikzelf durf geen relatie meer aan moet ik zeggen, juist om de reden dat ik te veel ga geven zonder het door te hebben. Bij mij zit die fabriekssetting er zo in dat ik me eigenlijk beter voel als ik alleen ben, hoewel dat ook eenzaam kan zijn. 

Bir_F schreef op 31-12-2023 om 15:38:

[..]

Bedankt voor je uitgebreide overdenkingen hierover. Het helpt me zeker. De conclusie die anderen misschien vrij makkelijk trekken: iemand is ‘gewoon’ zo, die landde bij mij niet echt. Eigenlijk moet de reden van ex-man die zo is ook niet echt meer uitmaken, die kant ga ik langzaam op.

Nu gingen als gevolg daarvan mijn gedachten richting: ik wil zo níet zijn. Maar ik wil ook niet meer mezelf weggeven zonder wederkerigheid waardoor het wegcijferen wordt. Het maakt dan wel uit waarom ik ben zoals ik ben? Ik ben alleen bang dat dat ook iets in mijn fabriekssetting (leuke omschrijving 😊) is waardoor ik me heel bewust moet zijn van waar ik mee bezig ben en wat mijn verwachtingen zijn om dat te kunnen veranderen.
Iets met gezonder in relaties met anderen staan? Ik heb nu denk ik geen mensen om me heen waarbij er geen wederkerigheid is. Ik denk, nou ik weet eigenlijk zeker, dat ik meer krijg nu dan geef van de mensen om me heen en dat geeft me een naar gevoel wat ik niet goed kan omschrijven. Ik voel me daardoor onaf? Alsof ik geen heel mens ben, niet compleet, niet capabel genoeg, maar afhankelijk van hulp en steun en duwtjes in de rug. Een beetje als een kind ipv een volwassene?

Kom ik denk ik toch ook weer bij het boek over zelfliefde en acceptatie uit wat iemand pagina’s geleden adviseerde. Het ligt al weken klaar om te gaan lezen. 🫣

Het boek Zelfcompassie van Kristin Neff. Ik denk dat het je nu goed kan helpen. Het gaat niet zozeer over zelfliefde, maar over hoe je minder streng en hard voor jezelf kunt zijn. Hoe je hulp kunt accepteren zónder je daar rot over te voelen. En weet je, alles wat je leest, hoort, ziet, komt toch pas binnen als je er klaar voor bent. Dus als je nog niet aan het boek begonnen bent is dat vast omdat je er niet aan toe was.

Je bent volgens mij op de goede weg. Hou vol en accepteer dat je af en toe ook mindere dagen zult hebben.