Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
zo, na weer een slapeloze nacht en het overdenken van alle adviezen heb ik mijn hart gelucht bij de man en gezegd dat alleen doen alsof er niets gebeurd is voor mij niet voldoende is. Hij ziet ook wel dat het niet goed gaat. Het idee voor relatietherapie moet nog even inwerken (" dan moeten we alles weer oprakelen", alsof k er niet sowieso steeds mee bezig was). Meer eerlijk lucht op.
Pennestreek schreef op 31-12-2023 om 16:53:
[..]
Het boek Zelfcompassie van Kristin Neff. Ik denk dat het je nu goed kan helpen. Het gaat niet zozeer over zelfliefde, maar over hoe je minder streng en hard voor jezelf kunt zijn. Hoe je hulp kunt accepteren zónder je daar rot over te voelen. En weet je, alles wat je leest, hoort, ziet, komt toch pas binnen als je er klaar voor bent. Dus als je nog niet aan het boek begonnen bent is dat vast omdat je er niet aan toe was.
Je bent volgens mij op de goede weg. Hou vol en accepteer dat je af en toe ook mindere dagen zult hebben.
Het boek dat ik heb liggen is van Marian Mudder; Wat ik eerder had willen weten over angst, zelfliefde en acceptatie.
Ik heb jouw tip ook op mijn lijstje gezet.
Bir_F schreef op 28-12-2023 om 16:23:
[..]
Maar ik vraag me nu dus af, of eigenlijk vraag ik me dit al heel lang af in verschillende vormen en situaties:
(ik vul even een hij/zij in..)
Ziet hij dat niet van zichzelf? Weet jij dat? Of iemand anders?
En als je het bij hem onder de neus wrijft? Het kristalhelder uitspelt? (In mijn geval gebeurde er niks toen ik dat deed)
En hoe komt zoiets dan? Roepen we dan narcisme of narcistische trekjes? Of een andere stempel? Is het ‘gewoon’ een rotte karaktertrek of iets gemist in de opvoeding? Gedraagt hij zich dan ‘entitled’, bij gebrek aan een Nederlands woord ervoor?Wat vind je van 'bevoorrecht'?
Helaas, maar ik kom wel uit op een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Jouw man ken ik niet, dus daar kan ik moeilijker over oordelen. Maar ik heb twee jaar geleden mijn eerste boek over narcisme gelezen, na veel alarmsignalen en suggesties die ik ontving via o.a. dit forum, en ik herkende ontstellend veel. Een narcist heeft geen empathie, maar ook geen zelfreflectie. Alles wat er mis gaat in zijn leven is jouw schuld, want hij is perfect. En inderdaad, zijn enige bekommernis is of hij krijgt wat hij vindt dat hij krijgen moet.
Komt het misschien ook doordat zij te veel en te makkelijk geeft en moeite heeft met grenzen? Wat als zij nou niet vindt dat ze te veel geeft, maar wel dat ze te weinig terugkreeg. Wat ga je dan doen? Zelf maar minder geven? Hoe wordt het daar beter van?
Beter wordt het niet, natuurlijk. Anderzijds voel ik me wel minder leeggezogen sinds ik opgehouden ben hem constant aandacht te geven en niets terug te krijgen. Ik kreeg een potentieel dodelijke ziekte, die hem nog steeds niet op een ander spoor zette: hij bleef vooral behept met zijn eigen leven, wat vooral leuk moest blijven. Vlak voor de uitslag van het pathologisch onderzoek vroeg ik hem of hij zich nooit zorgen had gemaakt wat er zou gaan gebeuren met mij, of ik ook dood zou gaan. Nee, geen moment. Maar hij dacht er wel eens over na dat 'als de situatie zich weer zou voordoen' hij niet wist of hij weerstand zou willen bieden aan een andere vrouw. Hij dacht er geen seconde bij na dat dit een wel heel ongepast moment was om weer eens te dreigen met overspel.Samengevat: zijn behoeften staan centraal. Niet eigen behoefte eerst, maar alleen eigen behoefte.
Dus ik ben gestopt met geven. En dan is het wachten totdat hij een ander slachtoffer zoekt om leeg te zuigen. Want zelf moeite gaan doen om de relatie vlot te trekken, dat lijkt niet in hem op te komen.
Ik heb geleerd altijd te geven doordat ik opgegroeid met met een narcistische vader en een daardoor misvormde moeder.Ziet diegene dan echt niet wat er zijn kant op komt? Gaat er dan bij hem niet automatisch ook iets ‘aan’ waarbij er als vanzelf ook naar de ander gekeken en teruggegeven wordt? Hoe bestaat het dat hij totaal niet meer opmerkt of waardeert wat hij wel krijgt, maar het wel blijft aannemen? En verder alleen ziet wat hij niet krijgt en wat hij ook nog wilde.
Lullig, maar waar: nee, hij waardeert niet wat hij van je krijgt. Ledigheid en ondankbaarheid is des duivels oorkussen, zeiden ze vroeger. Hij vindt het vanzelfsprekend. Erkennen dat jij dat doet voor hem betekent dat hij je dankbaar moet zijn. Daar heeft hij geen trek in. Hij is onafhankelijk immers?
Zou zo iemand dan iedere vorm van zelfreflectie missen of zodra er iets van begint te borrelen het totaal negeren en iets ter afleiding gaan doen?Je geeft het juiste antwoord al.
En dan eigenlijk ook nog het belangrijkste voor de toekomst: wat als je die trekjes ook ziet bij je kinderen? Als die alles maar als vanzelfsprekend nemen wat je geeft, maar er weinig tot niks voor terugkomt? Zijn het dan pubers en komt het vanzelf goed? Is het goede voorbeeld geven genoeg? Ik heb daar sterke twijfels bij.
Kinderen kun je opvoeden. Als ze nog pubers zijn, valt er nog heel veel recht te breien. Kinderen die opgroeien onder een narcistische ouder gaan overleven: ze kunnen zijn onverschillige, eisende gedrag kopiëren als strategie. Dat hoeft niet te betekenen dat ze zelf hetzelfde karakter hebben. Als de narcist eenmaal uit het gezin is, kun je als gezonde ouder nog heel veel rechtzetten. Bij ons is er eentje zich helemaal gaan terugtrekken op z'n kamer, de ander biedt altijd een weerwoord, maar die gaat straks het huis uit. Dan laat ze haar vader vallen.
Pubers hebben gedrag wat lijkt op wat je ex deed, maar dat hoort bij die fase. Ze zijn dwars, vertellen niets, eisen veel, zijn ondankbaar. Maar dat gaat voorbij en zeker als je ze steeds meer zelf dingen laat regelen en oplossen. Je kunt ze leren hoe ze het moeten doen, een keertje samen doen, en dan zelf laten doen. Blijf ze niet achter de broek lopen met dingen die ze moeten. Laat ze zelf tegen de consequenties van hun laksheid aan dreunen. Daar leren ze van. En bewaak daarbij je eigen grenzen: je zorgt voor de huishouding, maar je bent niet hun assepoester. Bovendien kunnen ze zelf ook taken gaan nemen, of jij deelt ze uit. Als alleenstaande ouder kun e niet alles alleen doen. Koken, afwassen, kleding wassen, opruimen, schoonmaken: als ze de deur uitgaan is het alleen maar goed als ze dat thuis geleerd hebben.
miss1984 schreef op 29-12-2023 om 22:20:
[..]
Hallo Irtje, ik las veel herkenning! Mocht je wat willen vragen hoor ik je graag, lees nog steeds mee en ben nu 5 jaar verder na uitkomst één. Het boek als hij maar gelukkig is van Robin Norwood deed mijn ogen open en toen viel voor mij het kwartje.Heb je dat boek al gelezen?
Ik heb dit hier al vaak gedeeld, dat boek, dus misschien heb je het in oudere posts al voorbij zien komen. Verder pas ik dagelijks affirmaties toe om te voorkomen dat ik terug val in oude patronen.
Veel sterkte en ik hoop dat je hier steun kunt vinden :hug
Iedereen hier de beste wensen op een beter 2024 en dat er wat licht en warmte mag gaan schijnen☀️
Hoi Miss,
dank voor je reactie. Ik heb de afgelopen dagen wat draadjes teruggelezen en jouw verhaal is zo herkenbaar idd.
Hierdoor ben ik toch ook wel weer wat opnieuw anders gaan kijken en kom tot de conclusie dat eea toch nog meer was dan eerder gedacht. Dit maakt het patroon toch weer net wat anders.
Deze ochtend een lange wandeling met de hond gemaakt en voor mijzelf bedacht of ik hier iets mee moet en of wil. Wat schiet ik ermee op en maakt dat de hele situatie anders?
Het antwoord is ja en nee, feit is dat hij 12 jaar lang mij op allerlei manieren en in mate bedrogen heeft. Wat telt en wat er toe doet is dat in dit proces hij ‘mij’ steeds minder zag en respect voor mij had dat mij als zijn partner toekomt. Daar zit ook mijn grootste pijn.
Terugkijkend op het patroon kan ik zeggen dat vanaf 2016 het dieptepunt begon na al 8 jaar hoerenbezoek. Toen abonneerde hij zich op Tinder en veranderde het patroon enigszins en werd zijn gevoel voor mij merkbaar minder met als diepte dieptepunt 2019/2020. Vanaf eind 2020 zie ik dat hij langzaam weer mijn kant opkomt, op FB zijn profielfoto met ons samen geplaatst op Valentijnsdag ed.
Dit maakt dat ik zie dat zijn gevoelens voor mij al uit zichzelf beter werden maar ja, sexverslaafd hè!
Dat het uitkwam is ook heel bijzonder gegaan, een verhaal apart, en het duurde ook bijna een jaar totdat de grootste brokken (onder druk) toegegeven zijn en nu dus deze week weer iets maar dat is denk ik klein bier.
En zoals jij ben ook ik de afgelopen tijd bezig met mijzelf, affirmaties, cursus boetseren ed gaan doen. Daarnaast heb ik afgelopen jaar onder deze omstandigheden mijn afstuderen gehaald en op mijn werk een primair proces weten aan te passen (veel politiek en diplomatie) zonder enige focus dus hoe dat vraag ik mij af…??!
Heeft mij wel een nieuwe uitdagende baan opgeleverd waar ik volgende week aan ga beginnen. Wel spannend want dat houdt in dat ik weinig tijd voor hem heb… maar als dit niet kan dan houdt het op en ik heb er wel vertrouwen in. Hij vindt het wel stoer en leuk voor mij en steunt mij hier volledig in maar ja dat is geen garantie weet ik inmiddels😉
Weer een lang verhaal geworden sorry daarvoor maar moest het even kwijt!
Ieder verhaal is anders maar het HOE omgaan met, vind ik een van de lastigste dingen. Mijn man heeft ook lang geprobeerd het klein te houden. Door te ontkennen. Korter maken. Bagatelliseren. Boos reageren als ik dichtbij kwam. Paar weekjes affaire ipv de harde waarheid van x jaren. Zo lang met die 'vriendin" bezig. Allemaal uit angst dat ik de volledige lelijke waarheid zou weten en hem buiten zou zetten. En lelijk bleek het. Ik weet ook eerlijk gezegd niet wat ik zou hebben gedaan als ik in 1 keer zou ontdekken wat ik nu weet. Maakt het nog verschil of iemand 10x of 20x seks heeft met Truus? Maakt het uit of iemand 1 jaar liegt voor sex of 2? Grenzen vervaagden. Daar waar ik zei ik geef het een kans met idee dat het paar weken had geduurd, gleden door naar ontdekken dat het al 2 jaar bezig was. En 3. En 4 jaar. Ik zag mijzelf ineens als ontzettend blond. Hoe goedgelovig was ik geweest. Hoe kon ik het niet gemerkt hebben? Hoe kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Hoe ga ik om met al die vreselijke dingen die ik hoorde of ontdekte?
Stap voor stap. Dag na dag. Geen woorden maar daden. Ik denk dat het 'for life' is. Denk je ook niet?
Ja, naar hè dat het ‘for life’ is. Mijn vrouw en ik hebben het echt goed. En toch, in aanloop naar kerst is het alsof het zich die week weer afspeelt. Herinneringen aan die periode, gedachten aan gesprekken die we destijds hadden, beelden die zich zo kwellend opdringen. In het hier en nu is het goed en veilig, maar soms zo moeilijk om in het moment te zijn. Wat een tragiek, ook omdat het zo niet de moeite waard was.
Wij worstelen wel met het samen stilstaan bij de wat er gebeurd is. Ik heb geen behoefte om haar zoveel tijd later te belasten met iets waarin ze nu niets meer heeft te doen. En ik wil haar niet terughalen naar iets waar zij zelf zoveel afstand toe voelt. Maar het niet delen werkt ook niet, ik bouw dan toch iets op waarin ik mij alleen voel. Zij kwam zelf met het voorstel om eens in de zoveel tijd een soort van ritueel te hebben om er nog eens bij stil te staan. Hebben nu afgesproken af en toe samen een podcast oid te luisteren over het onderwerp. En dan maar kijken wat het bij ons losmaakt. Het idee geeft me lucht.
Hoeveel jaar ben jij verder Anna-Cara? Merk jij nog steeds dat het ‘makkelijker’ wordt om het te dragen of stokt het op een punt?
Dag Anna,
Ik denk ook dat sommige aspecten for life zijn, maar je kunt die aspecten ook ten goede keren, in die zin dat enige alertheid, gezond wantrouwen of noem het zelfs aandacht, de relatie levendig houdt. Veel mensen hebben dat gezond wantrouwen gewoon al van in de kinderjaren. Het valt me op dat veel van de bedrogenen hier, en ikzelf ook, gewoon nu beseffen dat hun grenzeloos vertrouwen misschien gewoon naïef was. Wel een heel mooi en zuiver gevoel, maar blijkbaar voor maar weinig mensen weggelegd. We kennen onze partner beter nu. We kunnen onmogelijk ooit nog zo verrast worden. We houden rekening met het feit dat het nog kan gebeuren. De kunst is om daar niet angstig voor te zijn. We weten nu dat het niet aan ons lag. Dat onze liegende partner er veel voor over heeft om de relatie te herstellen. Dat hij nog steeds van ons houdt. Dus ik laat hem los. Wil hij mij nog eens voorliegen, dan zal dat alleen zijn verlies zijn, niet het mijne. Ik wil een partner die vrijwillig bij mij is of anders geen partner. Mijn man heeft in de spiegel gekeken en het beviel hem niet wat hij zag. En wie een tweede kans wil geven, moet dus op een bepaald moment loslaten. Ook om terug tot een gelijkwaardige relatie te komen. Ik heb daar 5 jaar moeten over doen, maar het kan. We blijven praten als het nodig is, niet meer over het bedrog, maar over ons. Ik ben ook niet geremd om ernaar te vragen of er vrouwen in de buurt zijn tot wie hij zich aangetrokken voelt. Of als hij dingen zegt of doet die niet duidelijk zijn voor mij. Dat kan zonder in beschuldigingen te vervallen. Zo leer je elkaar kennen. En zoals ik zei … loslaten is de sleutel. Liegt hij … dan is dat voor zijn rekening. Kom ik het te weten, dan is de relatie voorbij.
Dat laatste zeg ik nooit meer, want dat is een soort bedreiging. In het beginstadium van de verwerking heb ik dat wel gezegd. Het is gewoon iets dat ik voor mezelf besloten heb en dat een rotsvaste overtuiging in mijn binnenste is.
Ondertussen ben ik ook veranderd. Inderdaad… zoals ik hierboven lees bewaak ik veel meer mijn eigen grenzen… eindeloos geven is niet gezond. Gelukkig ervaar ik wel wederkerigheid, maar soms moet ik op de grens gaan staan. Daar voelde ik me vroeger schuldig over, nu niet meer.
We doen veel meer dingen samen, lachen en vrijen veel, praten over onze wederzijdse bezigheden (beide drukke job), we maken het gezellig, ofwel met ons tweetjes ofwel met de kinderen erbij. Het gaat dus goed. Ik heb weer kriebels in de buik. We zijn weer verliefd. Maar ik vergeet nooit wat ons overkomen is. Het een staat het ander niet in de weg.
Dirk de Wachter denkt ook dat de gevolgen van vreemdgaan ‘for life zijn’ en dat het er dan meer om gaat dat je ermee dealt zeg maar. Mooie podcast, met nog een vleugje kritiek denk ik op de maakbaarheidsgedachte.
ZfBztcONw07a7?si=DkrJl-ICSrCg661DTqy8zw" target="_blank" rel="nofollow">https://open.spotify.com/episode/7zjKBym
ZfBztcONw07a7?si=DkrJl-ICSrCg661DTqy8zw
Wat mij betreft blijft het altijd bestaan. Vergeten is onmogelijk maar vergeving is noodzakelijk om verder te kunnen. En daar hoort ook bij er niet continu meer over te beginnen. Een ander kan daar ook weinig mee. Je hebt er voor gekozen om verder te gaan dan moet je dat ook doen. Als er iedere keer triggers komen of je echt last hebt of blijft houden is het tijd om na te denken over andere opties zoals het loslaten van een ander. Er zwemmen namelijk meer vissen in de zee. Het leven is kort en niemand krijgt applaus omdat hij doorvecht tot het bittere einde terwijl het niet verwerkt is.
Dirk de Wachter vindt het niet een goed idee om je er maar heel snel overheen te willen zetten. Misschien is het ook wel een kwestie van levensinstelling. Jij framed die andere levensinstelling vaak behoorlijk. Je vult hem ook behoorlijk in.
@gekkehenkie: Hoe lang geleden het is, hangt af vanaf wanneer je telt. Hubby bleek tot zijn en mijn verrassing na het uitkomen iets van vier jaar geleden verslaafd aan het contact. Als een alcoholist. Niet willen. Toch doen. Haar niet als partner willen. Toch contact zoeken. Dat heeft hem heel veel gekost. Mij ook. En ja het wordt makkelijker. Draaglijker. Net als rouw. Maar het is bij mij nooit weg gegaan. Dat komt volgens mij vooral door de teleurstellingen de jaren erna. Nu is mijn conclusie dat ik nooit zal vergeten en bepaalde dingen (nog) niet kan vergeven. Maar het is wel verleden tijd. We leven nu.
@Theekannetje: Ik genoot van mijn volle vertrouwen in hem. Ik wil helemaal geen 'gezond' wantrouwen. Onze relatie is nu niet meer onvoorwaardelijk. Ook jouwe zo te lezen niet meer.
@Thera: ik geloof ook dat een belangrijk deel zit in hoe deal je met vg dingen. Maar elk verhaal is anders. Persoonlijkheden. Reden van vg. Verwerken ook. Ik blijk een sterke vrouw. Maar doe lang over verwerken. En dat mag. Van mijzelf.
Xxx
Izza schreef op 03-01-2024 om 19:39:
Wat mij betreft blijft het altijd bestaan. Vergeten is onmogelijk maar vergeving is noodzakelijk om verder te kunnen. En daar hoort ook bij er niet continu meer over te beginnen. Een ander kan daar ook weinig mee. Je hebt er voor gekozen om verder te gaan dan moet je dat ook doen. Als er iedere keer triggers komen of je echt last hebt of blijft houden is het tijd om na te denken over andere opties zoals het loslaten van een ander. Er zwemmen namelijk meer vissen in de zee. Het leven is kort en niemand krijgt applaus omdat hij doorvecht tot het bittere einde terwijl het niet verwerkt is.
Zoals ik probeerde uit te leggen hierboven, kun je ook loslaten binnen de relatie. Of toch bepaalde aspecten van het verleden. Dat loslaten gebeurt voornamelijk binnen in jezelf, niet zozeer gericht naar een persoon. En het heeft tijd nodig. Je bepaalt voor jezelf hoeveel tijd. Ik zou net hetzelfde wantrouwen hebben bij een nieuw lief. Dat is nu eenmaal wat er gebeurt als een vertrouwenspersoon je verraadt … het basisvertrouwen is geschonden… niet alleen naar je partner toe, maar algemeen.
Anna Cara schreef op 04-01-2024 om 00:49:
@gekkehenkie: Hoe lang geleden het is, hangt af vanaf wanneer je telt. Hubby bleek tot zijn en mijn verrassing na het uitkomen iets van vier jaar geleden verslaafd aan het contact. Als een alcoholist. Niet willen. Toch doen. Haar niet als partner willen. Toch contact zoeken. Dat heeft hem heel veel gekost. Mij ook. En ja het wordt makkelijker. Draaglijker. Net als rouw. Maar het is bij mij nooit weg gegaan. Dat komt volgens mij vooral door de teleurstellingen de jaren erna. Nu is mijn conclusie dat ik nooit zal vergeten en bepaalde dingen (nog) niet kan vergeven. Maar het is wel verleden tijd. We leven nu.
@Theekannetje: Ik genoot van mijn volle vertrouwen in hem. Ik wil helemaal geen 'gezond' wantrouwen. Onze relatie is nu niet meer onvoorwaardelijk. Ook jouwe zo te lezen niet meer.
@Thera: ik geloof ook dat een belangrijk deel zit in hoe deal je met vg dingen. Maar elk verhaal is anders. Persoonlijkheden. Reden van vg. Verwerken ook. Ik blijk een sterke vrouw. Maar doe lang over verwerken. En dat mag. Van mijzelf.
Xxx
@Anna Het klopt wat je zegt, ook mijn relatie is voorwaardelijk nu, maar het is net dat aspect dat ik heb losgelaten. Ik heb dat aanvaard. Dat heeft echt heel veel rouw en tijd gekost. En ook alle eventuele volgende relaties zullen dezelfde voorwaardelijkheid hebben. Ik zal nooit meer 100% vertrouwen. Ik heb dit aanvaard en daardoor kan ik het ook loslaten. Ik probeer me uit te drukken, maar dat is niet altijd gemakkelijk. De bal ligt volledig in zijn kamp… wil hij me houden, dan zal hij niet meer mogen liegen. Ik ga dat niet meer proberen beïnvloeden. Of uitleg blijven vragen die hij me niet kan geven. Of er proberen voor zorgen dat het niet meer gebeurt. Het lag immers nooit aan mij en nu ook niet.Misschien is mijn basishouding nu dat ik niet meer bang ben om hem kwijt te raken. Al zou het me verdriet doen. Maar hij moet vrijwillig bij mij zijn. Ik kan ook alleen leven of een andere relatie zoeken. En het is raar, maar ik voel meer toenadering van hem nu hij dat voelt.
Anna, ik vind je een heel sterke vrouw en natuurlijk doe je er zo lang over als je zelf wil. Groot gelijk! Ik heb zoveel gehad al aan je getuigenissen. Ik heb er zelf ook heel lang over gedaan.
Misschien voel ik me volgende maand ook weer anders dan nu, kan ook. Alles kan.
xxx
Theekannetje schreef op 04-01-2024 om 08:17:
[..]
Zoals ik probeerde uit te leggen hierboven, kun je ook loslaten binnen de relatie. Of toch bepaalde aspecten van het verleden. Dat loslaten gebeurt voornamelijk binnen in jezelf, niet zozeer gericht naar een persoon. En het heeft tijd nodig. Je bepaalt voor jezelf hoeveel tijd. Ik zou net hetzelfde wantrouwen hebben bij een nieuw lief. Dat is nu eenmaal wat er gebeurt als een vertrouwenspersoon je verraadt … het basisvertrouwen is geschonden… niet alleen naar je partner toe, maar algemeen.
Dat herken ik ook wel hoor. Ik sta na deze gebeurtenis anders in het leven. Ook in nieuwe relaties niet meer naïef en onvoorwaardelijk. Het besef dat het altijd bij iedereen kan gebeuren. Met daarnaast wel veel meer zelfvertrouwen dat ik mijzelf prima kan redden en ook zonder partner gelukkig kan zijn.
Ik merk dat de gevoelens rondom het vertrouwen, in hem maar ook in onze relatie in het algemeen, schommelt. Een tijdje terug vond ik dat ik het ergste echt wel gehad had en had ik veel vertrouwen in de toekomst samen. We waren ontzettend lief en verzorgend naar elkaar en droegen elkaar op handen zeg maar. Dat wordt nu minder merk ik. Het lijkt haast weer de kant op te gaan naar hoe het destijds was. Met van tijd tot tijd zwijgen en onverschilligheid.
Ik ben erg gevoelig voor sfeer o.a. en ik voel de verkilling / verwijdering.
Als ik, bijvoorbeeld, iets niet heb verstaan en hij moet het herhalen, hoor ik de irritatie in zijn stem. Ik vraag me dan af in welke mate zoiets normaal is binnen een relatie.
Er over praten heeft niet veel zin. Hij heeft nog steeds niet het hart op zijn tong en hetgeen wat hij zegt, neem ik automatisch niet voor waar aan. Heel erg ja.
Hij zegt dat hij het nooit meer zal laten gebeuren en het ook niet wil. En ik geloof ook wel dat hij daar op dit moment echt van overtuigd is. Ik denk alleen dat hij er geen reële inschatting van kan maken, op welke plaats hij zichzelf zal zetten op het moment dat hij zich ontevreden voelt en er iemand op zijn pad komt en het hem makkelijk maakt.
Ik zit weer erg in de piekermodus momenteel.
