Verder na ontrouw - deel 8

ook ik heb weer de behoefte om te reageren. Afgelopen zomer heb ik mijn ( ons) verhaal verteld. In het kort: mijn man heeft me zeker 5 jaar bedrogen met meerdere vrouwen en 3 langdurige affaires.dit is wat ik nu denk te weten….

ik lees hier heel vaak nog mee. Maar ik loop zelf zo vast. Vanaf Juli vorig jaar geeft man aan met mij verder te willen . Ik heb aangegeven dat ik ook wil proberen verder te gaan , maar; 
- geen leugens meer, liever dan maar alles weten dan steeds opnieuw.
- met elkaar erover praten, waarom? Wat was de reden, waar ging het fout tussen ons?
- relatietherapie 
- stel me gerust

nu bijna 1,5 jaar verder. Er kwamen na onderzoek van mij nog wat dames uit de ‘hoge hoed’ eerst ontkennen, ruzies etc. Uiteindelijk na veel gedoe en keihard bewijs toch maar opgebiecht. Althans dat het zo was voor de rest geen info.
Eerste therapeut ( juli/aug/sept 2020) heeft hij keihard vd gek gehouden. En mij ook. In september betrapte ik hem met de dame in kwestie.

praten, hij was altijd al een slechte prater. Maar nu lijkt hij geblokkeerd. Hij zegt alleen ik hou van je en wil met jou verder. Als ik dieper doorvraag over gevoel, wat er nog tussen ons is etc eindigt het altijd in gedoe of ruzie. Hij zwijgt of loopt weg, ik wordt steeds verdrietiger en bozer. Wil zo graag vechten maar zo lukt dat niet.

ik heb hem ook weer betrapt op leugens, dingen over de affaires waar hij glashard over liegt. Je zou zeggen maakt het nog uit? Ja…. Dat hij erover liegt…. Is killing.

van de zomer zijn we begonnen met relatie therapie. 2x op gesprek, beidde een goed gevoel. Hij ook meer open dan ooit. Maar daarna gestopt… hij heeft geen tijd vh huiswerk. Ik weet ik laat het gebeuren…. 

Nu …. Ik kan dit zo niet meer! Op probeer van alles, misschien wel te. Het enige wat hij dan zegt; ik hou van je en we moeten het weer leuk hebben. Maar op het hoe dan? Wat gaan we daarvoor doen? Hoe gaan we met elkaar communiceren? Wat moet er ander? Hij haalt alleen zijn schouders op.

net tegen hem gezegd dat ik dit niet meer kan zo. Al bijna 1,5 jaar en we zijn nog geen cm opgeschoten. Ik kan zo niet verder….. maar hou zo van hem! Vraag ik te veel?

ik zie echt wel dat hij blokkeert, maar wat gaat hij er aan doen om dat te veranderen.

ik moest dit even kwijt. Ik zie mijn huwelijk de afgrond in gaan en weet niet hoe dat te stoppen…. Voel me zo boos, verdrietig en onzeker nu.

Anna Cara schreef op 13-12-2021 om 22:31:

Oh Muppet,

Wat verdrietig. Denk je dat hij weer bezig is wellicht? Hij kan zich ook enorm schamen. Maar meerdere affaires ... En dan niet willen praten. Blijven liegen. Ai.

Maar waarom trek je de grens niet? De therapie was fijn gestart? Maak gewoon elke twee weken afspraak relatietherapeut en verwijs naar de voorwaarden voor verder gaan na ontrouw.

Heb je er zelf nog wel zin in?

Ik denk nu niet dat hij bezig is met één of andere dame. Ik vermoed schaamte…. En dan zeg ik wel tegen hem schaamte voor het uitkomen! Toen ik er net achter kwam, of iig iets vermoede, was het nog 6 weken contact. Door het speuren erachter gekomen dat het vele malen groter was. Hij had een soort van eigen leven ernaast. Dat ik achter bepaalde zaken VGN gekomen had hij denk niet verwacht. En daar heeft hij last van….. maar ik nog meer.

Ik lees overal dat de vreemdgangers dingen verzwijgen, afzwakken of erover liegen. In het begin kan ik me dat voorstellen. Op een gegeven moment heb ik aan hem gevraagd om alles op tafel te gooien , geen gelieg en gedraai meer en vooral eerlijke antwoorden. En als hij het antwoord op dat moment echt niet wil/ kan geven hij dat moet aangeven, maar geen leugens meer. Dan blijkt dat hij bijv wel cadeautjes heeft gekocht voor haar verjaardag ( lingerie). Ik heb vorig jaar niets gekregen en ben vandaag jarig…. Een jubileum , en dan doet het me pijn dat hij niet met de kids wat heeft geregeld. Er ligt wel een cadeautje. Maar dat stapje extra…. Ik wil voelen dat ik er toe doe, misschien ook kinderachtig van mij.

Waarom ik mijn grens steeds verschuif? Vermoedelijk ook omdat ik soms denk hij heeft het echt zwaar. En kan hij ineens veranderen mbt communiceren? En hij heeft van dag 1 gezegd dat hij voor mij wil gaan. Aan de andere kant zie ik de telefoontjes ( dagelijks soms 2/3 uur) , ongeveer 80/90 berichten per dag. Hij kon het met iig die laatste wel…..

en dan baal ik weer dat ik me soms zo kinderachtig opstel. Zo kwetsbaar, onzeker. Maar aan de andere kant , blijkbaar kon hij de casanova uithangen…. Nu graag iets meer moeite voor mij en het gezin!

Of ik er zin in heb? Sommige momenten denk ik echt …. Stort maar af! Ik blijf achter je aanlopen. Andere momenten denk ik wat als hij hem nu wel pakt en we gaan samen aan de slag mbt communiceren.

Maar ben soms ook zo boos dat hij na 1,5 jaar nog zegt het moeilijk te vinden….. wat ga je er dan aan doen? 

Eens met Anna Cara!

En ook van mij: Proficiat met je verjaardag, Muppet81.

dank jullie wel voor de felicitaties! Het was een leuke dag.

dank voor de tips Anna Cara, kan ik zeker wat mee. Ga even nadenken hoe ik het beste kan brengen zodat ik zo duidelijk mogelijk mijn verwachtingen kan overbrengen. 
ik probeer al een paar maanden geen verwijten te maken of beschuldigingen, alleen als hij dan niet reageert, aanvallend reageert of beloofd erover na te denken en dat vervolgens niet doet…… gebeurd dat toch een beetje vanzelf bij mij. Voelt dan zo alsof het er niet toe doet…….

ik lees hier soms ook terug dat je op een gegeven moment moet stoppen met vragen of dat je sommige dingen niet moet willen weten. Maar er zijn bij mij nog zoveel open eindjes dat het ook lastig is dat los te laten en weer verder te gaan. Ik wil sommige dingen echt niet weten! Maar wel wat belangrijk is voor ons om samen verder te kunnen. 
- wat maakte dat hij deze stap zette?
- was hij ongelukkig, met ons? Met mij? Met zichzelf?
- hoe kon het dat als het niets voorstelde ( zijn woorden) dat je me zo veel pijn hebt gedaan en verraden?

waar ik enorm mee worstel is kan ik van hem op aan, kan ik hem nog vertrouwen.

in 2015 was er een situatie met een buurvrouw . Kinderen speelden met elkaar etc. Zij stuurde hem een blozend poppetje, ik zag dat ( telefoon lag op tafel) ik voelde aan alles dat het mis was. Veel gepraat met elkaar, ook veel ruzie. Ik moest niet zo jaloers zijn. Hij zou nooit vreemdgaan etc. Die ruzies of woorden hebben lang gespeeld of kwamen  op als zij wat meer in beeld was. Iets meer dan een jaar later ging zij scheiden en verhuisde ( in zelfde dorp maar uit zicht) dat bracht meer rust…. Ik had de gevoelens niet meer dat er iets niet klopte als ik ze samen zag praten etc. Toch heeft het bij mij nog wel even geduurd totdat ik echt meer rust had hierover. Ik ben er vorig jaar achter gekomen dat ze idd een lange affaire hadden. Uiteindelijk heeft hij toegegeven, hoelang weet hij niet meer is zo lang geleden….. zij is voor hem gescheiden en uiteindelijk is het over gegaan omdat ze gek werd dat hij de stap niet maakte om bij haar in te trekken. ( zijn woorden) ws heeft het tot begin 2017 geduurd, denk ik dan. 
Vorig jaar ( 12 juli 2020) kwamen er allemaal sms’jes bij hem binnen. Bleek van een andere buurvrouw te zijn. Berichten waren niet seksueel maar waren er wel heel veel. Hem aangesproken op. Zijn verklaring er is wat telefonisch contact. Ik ben weggegaan om hoofd leeg te maken. Toen ik terug kwam heb ik zijn telefoon rekening geopend en toen ik weg was heeft hij weer heel veel berichten met haar uitgewisseld. Dit ontkende hij. Ik heb gevraagd of hij wilde vertrekken, wilde nadenken en hij gaf geen antwoord op vragen. Hij is toen naar schoonouders gegaan. Andere dag gepraat, er is niets met haar maar wilde scheidde is ongelukkig. Voor mij een klap, hij kon ook niet benoemen waar het precies in zat. Afspraak gemaakt beide nadenken, minimaal contact even pas op de plaats. Hij was in die tijd veel online , buurvrouw ook. Als ik daar naar vroeg… zei hij zie je wel daarom gaat het niet werken, jaloers! Haar ook gesproken, zelfde verhaal telefonisch contact heel stom. Contact verbroken.
Na een paar weken hebben man en ik veel gepraat. Besloten het een kans te geven, wel moet communicatie beter. Op 9 aug is hij terug gekomen. De eerste weken gingen goed. Uiteindelijk moest hij weer werken en werd hij stiller. Geprobeerd te praten, er was niets. Gevraagd naar haar, onzin. Gevraagd of ik zijn telefoon mocht inzien, hoe durf ik het te vragen!
Meer ruzies over haar en man weigert te praten. Gaat vroeg slapen of negeert me. Op 14 september heb ik hem voor de keuze gesteld… of we gaan nu praten, geeft openheid van zaken en telefoon of ik wil dat je weggaat. Ik heb hem bemoeder ik zeker weet dat ze wat hebben en dat ik weiger hier aan mee te doen. Hij is weer naar schoonouders gegaan en we hebben gesprekken met therapeut gepland. Op vrijdag 18 september zie ik als ik op weg ben naar een vriendin mijn man zijn auto op een vreemde plek. Ik besluit te gaan kijken en ik zie man en buurvrouw op een kleedje in een bos zitten ( gelukkig gekleed!) ik vraag wat er gaande is ze geven aan dat ze gingen praten ( yeah right) ik ben weggelopen, man kwam me niet achterna… ik heb haar man gebeld.
Lang verhaal kort : het speelde al meer dan 1,5 jaar. Zagen elkaar 3/4 per week. Belde elkaar elke dag meerdere keren en stuurden 100 en sms per dag. ( haar man had zicht op haar rekeningen) er werd steeds een verhaal verteld: 3 maanden , bewijs, O nee toch niet….
zo werd er elke keer een stukje van de puzzel gelegd. Mijn man heeft helemaal niets uit zichzelf verteld…. Behalve stelde niets voor was voor de Fun.

man veel gesprekken nog 1x een kans. Want hij wil met mij verder. Als hij had bewolken had hij wel met haar verder gegaan. Afgesproken geen leugens meer , openheid, communiceren etc.

afgelopen mei kwam er nog een dame uit de hoge hoed. Een Engelse waar hij als hij aan het werk was de tijd mee doorbracht. Dit heeft 3 weken geduurd dat ze samen hebben doorgebracht in zijn hotel kamer. Daarna nog 2 jaar telefonisch contact.

bovenstaande in een notendop wat er ongeveer gespeeld heeft…..
Ik heb zoveel last van al die leugens. En wat is er nou echt? Wat speelde er bij hem , wat speelde er nou tussen ons? Is hij nou gelukkig, en waarom nu wel? 
Ik baal dat ik zo onzeker ben. En dat ik soms zo enorm twijfel aan hem en alles. We zijn bijna 23 jaar samen, ik hou van hem en mijn gezin. Maar kan ik dit loslaten? Was dit nu echt alles wat er gespeeld heeft? Zoveel vragen…. En krijg er niet echt antwoorden op.
Ik wil niet altijd in onzekerheid leven of denken zal er weer wat….. ik wil dat we samen goed communiceren en weer maatjes worden.
Zelf heb ik daar ook wat in te doen….  Maar lukt me soms echt niet.

moest het even allemaal van me afschrijven. Kan het niet echt met mensen delen

Ik wil even wat van me afschrijven. Ik ben eigenlijk gewoon een beetje boos.
Boos op alle vreemdgangers en dan met name op mensen die in het geheim met anderen 'minnaren', en dan voor zichzelf, met die minnaar of minnares samen, een 'eigen wereldje', eigen leven, dubbelleven, bubbel, utopie hebben gecreëerd naast hun bestaande, in principe in de basis goede, vaste relatie/huwelijk. Maar die alles maar vanzelfsprekend vinden, niet meer tevreden zijn met hoe de relatie nu is, in een sleur terecht zijn gekomen en daar vervolgens zelf ook niet echt het initiatief toe nemen om daar iets aan te veranderen en daarintegen maar al te graag wél ingaan op die wel heel speciale, bovenmatige, flirterige en heerlijke aandacht die ze van een ander krijgen. Want ineens voelen ze zich wel weer 'gezien', voelen ze zich speciaal, geliefd, gewaardeerd, begeerd, hebben ze het gevoel ze dat iemand ze nodig heeft. Echt nodig. Alsof hun eigen partner ze niet meer nodig heeft, ze overbodig vindt, niet meer speciaal. Túúrlijk. Zonder naar zichzelf te kijken of ze het daar dan niet ook zelf wel een beetje naar gemaakt hebben, if you know what I mean.

Terwijl datgene wat ze dan met een ander, nieuw persoon meemaken, allemaal vaak maar een stiekeme schijnwereld is, een zeepbel, waarin ze beiden in feite één groot 'toneelspel' aan het opvoeren zijn, met en voor elkaar, door het spel der verleiding met elkaar te spelen. Door de verlusting, door elkaar op te geilen met spannende berichtjes, seksueel getinte foto's te sturen, elkaar alvast op te winden door te beloven wat ze wel niet allemaal van plan zijn om straks allemaal met die ander te gaan doen, om elkaar vooral maar het hoofd op hol te brengen, de aandacht op zich te vestigen en allerlei complimentjes te geven, elkaar complete liefdesbetuigingen te sturen met uitspraken dat ze nog nooit eerder zoiets hebben gevoeld, dat dit wel èchte, ware liefde moet zijn, omdat ze alles zo goed samen kunnen delen, lief én leed, dat het daarom 'meant to be' is dat zij bij elkaar zijn gekomen, elkaar gevonden hebben en dat ze elkaar nooit meer kwijt willen, omdat ze echt niet weten hoe ze ooit nog zonder elkaar kunnen leven...ach hoe groots en meeslepend is dat dan toch op die spaarzame momentjes die ze met elkaar kunnen delen, hoe spijtig en verdrietig dat het niet voor eeuwig kan zijn, want ja: ze zijn helaas bezet (één van hen of zelfs beiden), voor het leven gebonden aan iemand anders, hebben de verantwoording voor hun gezin(nen), die kunnen ze toch niet zomaar opbreken door er van weg te gaan? Maar wat zij nu samen hebben, is ook te bijzonder, is once in a lifetime, maak je niet snel nog eens kans op om mee te mogen maken, dus ondoenlijk om zomaar op te geven...bla, bla, bla, bla en nog eens blablabla. Allemaal 'roze bril' geneuzel.

Terwijl in 'real life' de relatie die ze met die spannende persoon uit zo'n affaire zouden beginnen ook echt wel heel snel heel veel van de ultieme glans zou verliezen. Echt niet dat het in die relatie allemaal vanzelf blijft gaan, de dagen uit niets anders bestaan dan elkaar de hele tijd lopen opgeilen en dat je verder met niets en niemand anders in de wereld bezig hoeft te zijn. Alsof er dan ineens nóóit meer ergernissen, irritaties, discussies, verschil van mening zullen zijn, geen sleur, alleen maar liefde, genegenheid, intimiteit en eenheid. Nee, met die ander is en zal alles altijd perfect zijn. Want die ander, ja, die wil me tenminste. Elke dag van de week, overal. Túúrlijk! Alsof er dan geen sleur meer kan ontstaan. En alsof er maar één ding heel belangrijk is, belangrijker dan al het andere.

Kijk, ik snap heus wel dat aandacht, waardering, je geliefd en begeerd voelen iets met je doen. En als je dat mist in je eigen relatie en je dat dan van een ander ineens wel krijgt, dat dat voelt als iets heel moois en fijns; iets nieuws is altijd spannender en opwindender dan alles wat je al kent, het is verfrissend, up-lifting. Het geeft je een boost, een gevoel van er nog/weer toe doen.
Er wordt (weer) iets in je wakker, je (her)ontdekt een kant/kanten van jezelf  die je vervolgens graag de ruimte wil geven en ook aan die fijne gevoelens. Maar eigenlijk wordt dat dan zó opgehangen aan die ander, die nieuw is in je leven, dat je er van overtuigd bent dat het door diegene veroorzaakt wordt en denk je dat die ander er verantwoordelijk voor is. In je eigen vaste relatie voelt het al lang niet meer zo, dus die wordt dan al heel gauw als veel minder goed gezien, wordt het negatieve al heel snel alleen maar uitvergroot, zodat je voor jezelf kunt goedpraten waar je mee bezig bent als vreemdganger. Oogkleppen op, kop in  het zand. Alleen maar aan jezelf denken en daarbij compleet voorbij gaan aan het belang van je (ooit/eerst zo geliefde) vaste partner. Waarom is het voor velen zo moeilijk om open in gesprek te gaan en elkaar deelgenoot te maken van nieuwe gevoelens, behoeften en verlangens. Omdat men zich daar de tijd niet voor gunt? Omdat toegeven aan de verleiding, wanneer dit ineens mogelijk blijkt te zijn, 'makkelijker' is/lijkt, omdat de ander (partner) er immers niets van hoeft te weten, er niet achter hoeft te komen? Omdat je dit puur even voor jezelf wilt, dènkt nodig te hebben? Pfffft, ik krijg er mijn gedachten maar niet omheen. 
Maar ben er ook absoluut niet op uit om een discussie op gang te brengen hierover, of over het waarom van wel of niet monogaam zijn. Dat is voor iedereen een eigen keuze. Iedereen mag dat zelf weten. Wil je niet monogaam zijn, vind ik het ook best. Maar ben daar wel open en eerlijk over, zeker naar je partner(s). Al dat liegen en bedriegen, dat achter iemands rug om bezig zijn en dan in iemands gezicht wel mooi weer spelen, dat hypocriete gedoe, dát staat me zo tegen.
Sorry, heel verhaal maar moest het even van me afschrijven. Hoort allemaal nog bij het verwerken van alles. Zo is er stapje voor stapje steeds meer wat ik los kan laten, achter me kan laten. Drie jaar lang al mee bezig, maar ook de laatste losse eindjes zullen verwerkt worden. Ik durf steeds meer te geloven en er op te vertrouwen dat het met ons samen echt wel weer goed komt. Dat we er steeds minder mee bezig zijn en het op een dag achter ons kunnen laten.

Triest hè LaBelladonna. Dikke knuffel voor jou!  Mijn man kan nog zovaak zeggen dat hij dacht dat ik ongelukkig met hem was en we langs elkaar heen leefden, maar hij leefde langs ons heen. Is zelf heel bewust uit de verbinding gestapt en zette ons met zoveel gemak aan de kant dat het eigenlijk niet te bevatten is. Het bewijs daarvoor is dat hij in januari al een andere whatsapp profielfoto aannam, terwijl hij daarvoor er 1 van ons samen had. In januari ging hij ook met haar sporten. Voorheen vertelde hij altijd alles over andere vrouwen op de sportschool of over collega’s, maar haar heeft hij nooit genoemd. Nee, over haar is hij heel bewust vanaf het begin stiekem geweest en dat zegt al genoeg. Ook toen we nog wel echt goed waren samen, we ons 18-jarig jubileum vierden en ik hem heel vaak door kleine dingen liet weten hoe blij ik met hem was. Hij heeft het heel bewust opgezocht al zegt hij natuurlijk van niet. Ook mij kan dat besef me heel boos maken. Alles zo verdraaien om er zelf beter vanaf te komen, terwijl het zo glashelder is. Dat geeft hij nu ook wel toe, maar het blijft vooral een ‘ik was mezelf kwijt verhaal’. Natuurlijk geloof ik dat, maar dat was hij niet meteen. Hij wist echt dondersgoed waar hij mee bezig was. Of je jezelf nou kwijt bent of niet. Dat hij er nu heel veel spijt van heeft en nooit meer in een dergelijke situatie terecht wil komen, dat geloof ik ook. Of hij het ook echt nooit meer zal doen dat weet ik alleen niet en dat vind ik lastig. De tijd zal het leren. Ook ik hoop net als jij het ooit echt achter ons te kunnen laten. Hoewel ik inmiddels een jaar verder ben na de ontdekking en regelmatig het gevoel heb dat ik een enorme zeur ben want ik kies er immers zelf voor om met hem door te gaan, ben ik daar voor mijn gevoel nog lang niet. 

Muppet, jouw man moet denk ik eerst zelf in therapie en jij moet echt duidelijk je grenzen aangeven. Ik heb er bewondering voor dat je hem nog een kans geeft, maar hij lijkt die alleen niet met beide handen aan te nemen. Hij zou je juist dankbaar moeten zijn dat je er nog zo voor wil strijden. Zet jezelf alsjeblieft op de 1e plek, dat verdien je en mag hij ook best gaan inzien!

Anna, aan de ene kant heb ik er soms wel spijt van. Ik heb hem veel te snel gezegd dat ik ervoor wilde gaan nadat ik het net wist. Daarna kwamen er nog heel veel leugens uit en verschoof ik steeds mijn grens. Ik hield vast aan hoe hij veranderd was, maar achteraf hield hij me toen nog steeds voor de gek. Aan de andere kant, ik wil niet zonder hem en geniet echt van ons samen en ons gezin. Hij is enorm in zijn voordeel veranderd, maar het heeft mijzelf wel heel veel gekost en dat doet het me nog. Als ik alles wat ik nu weet vorig jaar zomer geweten had, dan had ik nooit mijn eigen huis weer afgezegd. Dus aan de ene kant is het goed dat ik het niet in 1x wist omdat ik nu zie hoe het ook kan zijn en we hechter dan ooit zijn, maar aan de andere kant vraag ik me weleens af of het mij dit verdriet wel allemaal waard was want jeetje, wat blijft het moeilijk te verteren en wat heb ik toch voor de moeilijkste weg gekozen…

De emdr is juíst goed. Goed dat het bepaalde blokkades opheft om daar ook weer mee aan de slag te gaan. Dat brengt juist rust. Het moet eerst even slechter gaan om er nog beter uit te komen. Ik ben nu ook alweer een stuk rustiger dan vorige week. Heb minder last van triggers en beelden. Het is alsof ik het door een glazen wand kan bekijken. Ik zie het wel, maar het raakt me minder. Niet net na de emdr, maar na een paar dagen zakt het. De emdr zelf haat ik haha, maar het is voor een goed doel! 

Anna Cara schreef op 15-12-2021 om 14:18:

Muppet,

Ik denk dat je eigenlijk weet dat jouw man niet trouw kan zijn. Tenminste dat hij het als fun ziet. Is heel fout. Nou ja dat mag wel maar niet als jullie monogamie afspreken. Kan en wil hij wel trouw zijn?

Al die buurvrouwen. Al die leugens terwijl je het bij het rechte eind had.

Je stelt een paar goede vragen: wat zoekt hij bij andere vrouwen. Wat mist hij. Wat brengt het hem.

Alles over dat het jou pijn doet vermoeden vragen heeft geen zin. Daar is een vreemdganger niet zo mee bezig. Ook boos worden terwijl je hem betrapt (jij jaloers jij gek) en niet in zijn telefoon mogen: rode vlaggen.

Maar stel je ook de juiste vragen aan jezelf? Bijvoorbeeld waarom ga je niet weg bij hem? Wat houdt jou nou echt bij hem. Wat accepteer je nog wel. Of niet.

Ik ben zelf in therapie gegaan omdat ik grenzeloos leek te zijn geworden. Jij ook zo te lezen?

Mijn man ging van paar weken naar jaar naar járen. Bekennen is erg moeilijk. Maar het blijven doen is fout. Je man lijkt geen spijt te hebben? Een vrouw laten scheiden om met jou verder te gaan. En dan toch niet, komt vaker voor. Maar wat voor man ben jij dan mee getrouwd?

Anna cara je slaat met sommige dingen echt wel de spijker op zijn kop! En dat is ook wel mijn worsteling nu.

Dat wat hij aangeeft, voor de fun, geloof ik eerlijk gezegd niet zo. Als dat wel zo is , is het echt een eikel eerste klas. Door wat er nu allemaal naar boven is gekomen denk ik soms ook zo over hem. Maar dat is niet de man die ik denk te kennen, waar ik al 23 jaar mee samen ben en voor dit gebeuren echt wel mijn maatje was.

Ik vermoed dat hij is vastgelopen, verkeerde keuzes heeft gemaakt, gevleid was door alle aandacht en zo meer in de problemen is gekomen. Wat maakt het dan nog uit? Als ik nu terug kijk was er de afgelopen jaren ook wel veel ‘ellende’ in ons gezin wat ook zijn weerslag op ons samen heeft gehad. Door niet te praten ontstaan er dingen en lijkt de cirkel rond…..

Sinds vorig jaar oktober merk ik dat hij probeert zijn best te doen en heb ik niet het idee ( al twijfel ik soms door wat er allemaal gebeurt is ) dat er nog vrouwen in beeld zijn. Codes van zijn telefoon heeft hij gegeven, hetzij met protest omdat hij dat echt lastig vind ivm privacy. Ik kijk eigenlijk niet meer omdat het weinig zin heeft en ik mezelf helemaal gek maak🙄

Er zijn wel degelijk ( kleine) stapjes genomen samen. Maar het belangrijkste voor mij; communiceren en de vragen die ik heb beantwoorden, lijkt hem niet te lukken. Hij dacht …. We gaan verder en hebben het er niet meer over en komt het wel goed. Ik kan dat niet….. hij geeft aan het lastig te vinden om er op terug te komen. Maar ja….. al die tijd was het niet lastig om……,

Ik heb steeds mijn grenzen verlegd, zeker met de communicatie. Nu aangegeven dat dit echt een harde eis van mij is omdat ik hier niet zomaar overheen kan stappen en dat ook niet wil! Als we dit nu niet goed aanpakken blijft het ‘rotten’ en barst het steeds weer open . Als we samen verder gaan, zullen we hier doorheen moeten en het samen een plek moeten geven.

Ik twijfel zelf enorm of ik ook me gaan aanmelden voor therapie. Ik merk dat ik er soms te veel mee bezig ben en mezelf echt wel verloren ben. En daar mijn onzekerheid en verdriet  duw ik hem soms ook wel van me af of maak ik het hem expres moeilijk omdat ik het zwaar heb. Hij weet dan niet hoe te reageren en dat zorgt ervoor dat ik me niet begrepen voel en weer een cirkel.