Verder na ontrouw - deel 8

Haaika schreef op 04-01-2024 om 13:52:

Ik merk dat de gevoelens rondom het vertrouwen, in hem maar ook in onze relatie in het algemeen, schommelt. Een tijdje terug vond ik dat ik het ergste echt wel gehad had en had ik veel vertrouwen in de toekomst samen. We waren ontzettend lief en verzorgend naar elkaar en droegen elkaar op handen zeg maar. Dat wordt nu minder merk ik. Het lijkt haast weer de kant op te gaan naar hoe het destijds was. Met van tijd tot tijd zwijgen en onverschilligheid.
Ik ben erg gevoelig voor sfeer o.a. en ik voel de verkilling / verwijdering.
Als ik, bijvoorbeeld, iets niet heb verstaan en hij moet het herhalen, hoor ik de irritatie in zijn stem. Ik vraag me dan af in welke mate zoiets normaal is binnen een relatie.

Er over praten heeft niet veel zin. Hij heeft nog steeds niet het hart op zijn tong en hetgeen wat hij zegt, neem ik automatisch niet voor waar aan. Heel erg ja.
Hij zegt dat hij het nooit meer zal laten gebeuren en het ook niet wil. En ik geloof ook wel dat hij daar op dit moment echt van overtuigd is. Ik denk alleen dat hij er geen reële inschatting van kan maken, op welke plaats hij zichzelf zal zetten op het moment dat hij zich ontevreden voelt en er iemand op zijn pad komt en het hem makkelijk maakt.

Ik zit weer erg in de piekermodus momenteel.

Wat ik hier in lees en herken, is dat je op deze manier makkelijk manipuleerbaar bent. Maar vooral: Met die onverschilligheid en stiltes ga je makkelijk piekeren: "oh jee, gaat het nu weer een bepaalde kant op? " En ook dat je gewoon subtiele signalen meent te herkennen die de ander niet eens doorheeft van zichzelf. Waarbij ik denk (en ervaren heb in het verleden) dat je dingen echt wel bij het rechte eind kan hebben maar je kan er niets mee, want de ander zal het ontkennen (en zelfs ook denken dat hij de waarheid spreekt, wat ook zo is voor hem op dat moment)

Ik voelde me altijd heel erg machteloos in zo'n situatie. Vooral als ook nog eens bleek dat waar ik voor vreesde ook nog eens uitkwam maar ik het niet tijdig in de kiem had kunnen smoren omdat de ander er niet voor open stond. Dus ik ging ook piekeren of het gesprek aangaan zonder enig effect waarna ik weer verder ging piekeren. 

Terugkijkend had ik beter mijn eigen plan kunnen trekken: me wat terug trekken en meer mijn eigen dingen gaan doen. Misschien had persoon in kwestie dat gevoeld en gedacht 'oh maar ik wil haar wel behouden, laat ik er meer energie in stoppen'. Sommige mensen reageren nu eenmaal meer op daden dan op woorden. Nu lijkt het er op dat hij in de kussens terugzakt en (onbewust) ervan uitgaat dat hij je wel weer terug heeft. Laat hem wat anders voelen. En probeer ook te genieten van dingen voor jezelf of met vriendinnen.  

Zo herkenbaar dit alles. 

Ja, ik denk ook dat het 'for life' is en ook ik sta nu heel anders in het leven en de relatie, dwz dat het onvoorwaardelijke  'naieve' vertrouwen dat ik altijd had toch echt wel weg is. Ook het wantrouwen (wat is gezond en wat is ongezond, waar ligt de grens?) is er nog steeds. Dat blijkt uit het feit dat ik soms moeite heb om te geloven wat er gezegd wordt ik ben al zo vaak voorgelogen en het gaat hem blijkbaar zo makkelijk af.

In het samen verdergaan heb ik wel aangegeven dat hij moet accepteren dat 'dit' niet meer weggaat dat er triggers/vragen zijn en blijven en dat het herstel niet zo (snel) gaat als dat hij zou willen. Langzaam zie ik hiervoor steeds meer begrip van zijn kant en realiseert hij ook zijn rol in dit alles.

Gisteren via een ander onderwerp toch weer hierop gekomen. Omdat we het neutraler aanliepen kon hij daardoor goed, zonder weerstand, aangeven waarom en hoe hij het deed en hoe hij in de wedstrijd stond. Het had niks en toch alles met mij en de relatie te maken gezien vanuit zijn perspectief waarbij zijn verwachtingen onrealistisch waren. Heel pijnlijk en confronterend maar ik was/ben wel heel blij met deze openheid. 
Daarna in de avond had ik het er echt moeilijk mee omdat ik mij toen realiseerde hoe zijn beeld, in de loop der jaren, zich over mij gevormd had. Ik heb hem dit gelijk teruggegeven en hij gaf toe dat dit inderdaad totaal niet eerlijk was en dat hij zich hier nu voor schaamt en spijt heeft.

We zijn er nog niet maar stapje voor stapje gaan we voorruit waarbij ik mij realiseer dat we deze jaren kwijt zijn en niet meer terugkrijgen.

MRI schreef op 04-01-2024 om 14:19:

[..]

Wat ik hier in lees en herken, is dat je op deze manier makkelijk manipuleerbaar bent. Maar vooral: Met die onverschilligheid en stiltes ga je makkelijk piekeren: "oh jee, gaat het nu weer een bepaalde kant op? " En ook dat je gewoon subtiele signalen meent te herkennen die de ander niet eens doorheeft van zichzelf. Waarbij ik denk (en ervaren heb in het verleden) dat je dingen echt wel bij het rechte eind kan hebben maar je kan er niets mee, want de ander zal het ontkennen (en zelfs ook denken dat hij de waarheid spreekt, wat ook zo is voor hem op dat moment)

Ik voelde me altijd heel erg machteloos in zo'n situatie. Vooral als ook nog eens bleek dat waar ik voor vreesde ook nog eens uitkwam maar ik het niet tijdig in de kiem had kunnen smoren omdat de ander er niet voor open stond. Dus ik ging ook piekeren of het gesprek aangaan zonder enig effect waarna ik weer verder ging piekeren.

Terugkijkend had ik beter mijn eigen plan kunnen trekken: me wat terug trekken en meer mijn eigen dingen gaan doen. Misschien had persoon in kwestie dat gevoeld en gedacht 'oh maar ik wil haar wel behouden, laat ik er meer energie in stoppen'. Sommige mensen reageren nu eenmaal meer op daden dan op woorden. Nu lijkt het er op dat hij in de kussens terugzakt en (onbewust) ervan uitgaat dat hij je wel weer terug heeft. Laat hem wat anders voelen. En probeer ook te genieten van dingen voor jezelf of met vriendinnen.

Eens met MRI,

Ik heb mijzelf voorgenomen dat als ik merk dat of hij het nodig vind terug te vallen in oud gedrag ik niet meer als een gek ga vechten om alles stand te laten houden. Dat heb ik blijkbaar heel lang gedaan en dat heeft mij niks gebracht behalve veel verdriet en pijn.

Ik wil echt graag samen blijven maar dat moet dan ook echt van twee kanten komen. It takes two to tango zeg maar.

Haaika schreef op 04-01-2024 om 13:52:

Ik merk dat de gevoelens rondom het vertrouwen, in hem maar ook in onze relatie in het algemeen, schommelt. Een tijdje terug vond ik dat ik het ergste echt wel gehad had en had ik veel vertrouwen in de toekomst samen. We waren ontzettend lief en verzorgend naar elkaar en droegen elkaar op handen zeg maar. Dat wordt nu minder merk ik. Het lijkt haast weer de kant op te gaan naar hoe het destijds was. Met van tijd tot tijd zwijgen en onverschilligheid.
Ik ben erg gevoelig voor sfeer o.a. en ik voel de verkilling / verwijdering.
Als ik, bijvoorbeeld, iets niet heb verstaan en hij moet het herhalen, hoor ik de irritatie in zijn stem. Ik vraag me dan af in welke mate zoiets normaal is binnen een relatie.

Er over praten heeft niet veel zin. Hij heeft nog steeds niet het hart op zijn tong en hetgeen wat hij zegt, neem ik automatisch niet voor waar aan. Heel erg ja.
Hij zegt dat hij het nooit meer zal laten gebeuren en het ook niet wil. En ik geloof ook wel dat hij daar op dit moment echt van overtuigd is. Ik denk alleen dat hij er geen reële inschatting van kan maken, op welke plaats hij zichzelf zal zetten op het moment dat hij zich ontevreden voelt en er iemand op zijn pad komt en het hem makkelijk maakt.

Ik zit weer erg in de piekermodus momenteel.

Bedenk dat de affaire is ontstaan omdat hij niet meer gelukkig was in de relatie. Ik ben er echt van overtuigd dat in een gezonde en gelukkige relatie (van beide kanten) er geen ruimte is voor een derde. Er heeft dus iets in jullie relatie gezeten waardoor hij die kant op is gegaan. En als dat een jarenlang patroon is kan je dat niet zomaar veranderen (als het al te veranderen is. Sommige dingen blijven). Daarnaast wil het ontdekken van de affaire niet zeggen dat het onderliggende probleem nu is opgelost. 

Voor hem is alles opgelost dus je valt weer terug in vertrouwde patronen. Heel logisch. 

Piekeren is volkomen zinloos. Erover praten is noodzakelijk.

Mensen hier zeggen: je moet gaan praten.Maar gezien het feit dat Haaika aangeeft dat praten geen zin heeft, weet ik niet of dat de oplossing is hoor. Misschien toch praten met een therapeut erbij? Haaika?

Izza schreef: “Ik ben er echt van overtuigd dat in een gezonde en gelukkige relatie (van beide kanten) er geen ruimte is voor een derde.”

Het klopt dus niet dat affaires alleen ontstaan in ongelukkige relaties. Dat is al -tig keer weerlegd door ervaren therapeuten en onderzoek. Toch blijft Izza dit tot in den treure herhalen omdat dat voor haar zo is. Affaires ontstaan ook in goede relaties waarbij de vreemdganger absoluut niet het opzet heeft om de relatie op te blazen. Niet elke oorzaak van vreemdgaan moet binnen de relatie worden gezocht. De oorzaak kan binnen de vreemdganger zelf zitten (en soms zelfs banaal zijn), maar de affaire geeft wel een weerslag op de relatie. Met andere woorden … dikwijls zegt een  affaire meer over de vreemdganger zelf dan over de relatie. De bedrogene moet beslissen of hij/zij met de partner die hij/zij nu beter kent verder kan en wil. Elk verhaal is gewoon anders. En de vreemdganger leert zichzelf beter kennen als het goed is. Maar het klopt wel Haaika, als jullie niet kunnen praten, zal het waarschijnlijk niet draaglijk zijn voor jou. Dan blijf jij je last dragen. Dus het zou wel een goed idee zijn om er een therapeut bij te halen. Sla eens met je vuist op tafel… 

Haaika, mijn man kan-kon daar ook wel een handje van hebben. Vooral omdat zijn emotie regulatie heel anders verloopt dan bij een "normaal iemand". Wat ik geleerd heb is tegenwoordig direct de koe bij de hoorns te pakken en per direct op zijn reactie in te gaan. Bijv dat boos worden of geïrriteerd zijn, ik vraag dan meteen wat er is of ik spreek hem aan op zijn gedrag. Dat het onacceptabel is bijv. Hij kan enorm geïrriteerd uit de hoek komen tegen onze puber en ik merk echt dat hij/wij hier baat bij hebben. Dus eigenlijk het niet meer wachten- de lieve vrede bewaren- het wikken en wegen- de strubbelingen laten sudderen- ik doe het niet meer en hier helpt het enorm. 
Eigenlijk heb ik dat mezelf aan geleerd en niet meer af te wachten. Zo kwam ik laatst direct in een gesprek waarvan mijn gevoel klopte en ik niet meer een ziekelijk hoofd kreeg van het piekeren. 

Ik doel hiermee op het uiten van jou gevoelens: wat het met jou doet, wat betreft het zwijgen wat hij bijv doet of het niet zeggen waar hij aan denkt. 

Misschien heb je er wat aan, ik zeg niet dat je dit meteen kunt, maar oefening baart kunst. Denk echt aan jezelf en je eigen gezondheid 

Steeds de focus op je eigen leggen kan dit patroon doorbreken. Ik vind dit lastig uit te leggen in een post maar hoop dat je begrijpt wat ik bedoel. Je hoeft niet egoïstisch te zijn maar steeds aan je eigen geest-lijf denken en het uitspreken van dat wat het met jou doet lucht op. 

Wat vind je fijn om te doen?

Zoals irtje, heel goed, de focus op studie, ontwikkeling, op alle vlakken en man beweegt dan mee of niet. Dat kan alleen de tijd uit wijzen en ik merk dat dat altijd wat blijft schommelen hoor dat vertrouwen. Dat is toch wat er ontstaan is en voor mij sprekend, het doet mij goed, het houdt mij helder en scherper op een positieve manier. Inplaats van weer die moeder-theresa miss te worden.

Hoi, dank aan iedereen die de moeite heeft genomen te reageren op mijn post, dat doet me goed merk ik.
Ja, ik ga het toch maar weer even ter sprake brengen, want het aan kijken en niks zeggen, maakt mij ook geïrriteerd en afstandelijk, en zo blijft t cirkeltje rond.
Wanneer ik denk te merken dat mn partner ergens mee zit, breng ik het eigenlijk altijd gelijk ter sprake, het is alleen inderdaad zo, wat MRI zei, dat ik hij altijd aangeeft dat er niets aan de hand is. Misschien is er voor hem dan ook niet echt iets aan de hand. En baalt ie van al die regen ofzo. Je moet er bij hem echt naar vissen.
Ik ben het wel ernee eens dat een affaire een goede relatie niet kan overkomen. Een slippertje misschien, maar wanneer je je partner voor liegt, kan er m.i. echt geen sprake zijn van een goede verstandhouding.
Misschien kom ik nu op een punt dat ik me afvraag of onze relatie ooit echt goed zal kunnen zijn. Ik baal er gewoon ook enorm van dat ik altijd degene ben die de discussie moet aanzwengelen. 

Haaika schreef op 05-01-2024 om 19:37:

Hoi, dank aan iedereen die de moeite heeft genomen te reageren op mijn post, dat doet me goed merk ik.
Ja, ik ga het toch maar weer even ter sprake brengen, want het aan kijken en niks zeggen, maakt mij ook geïrriteerd en afstandelijk, en zo blijft t cirkeltje rond.
Wanneer ik denk te merken dat mn partner ergens mee zit, breng ik het eigenlijk altijd gelijk ter sprake, het is alleen inderdaad zo, wat MRI zei, dat ik hij altijd aangeeft dat er niets aan de hand is. Misschien is er voor hem dan ook niet echt iets aan de hand. En baalt ie van al die regen ofzo. Je moet er bij hem echt naar vissen.
Ik ben het wel ernee eens dat een affaire een goede relatie niet kan overkomen. Een slippertje misschien, maar wanneer je je partner voor liegt, kan er m.i. echt geen sprake zijn van een goede verstandhouding.
Misschien kom ik nu op een punt dat ik me afvraag of onze relatie ooit echt goed zal kunnen zijn. Ik baal er gewoon ook enorm van dat ik altijd degene ben die de discussie moet aanzwengelen.

Ik had ook zo'n man. Je zou 's aan z'n huidige vriendin moeten vragen hoe zij 't met hem aanpakt😬. Of misschien heeft ie z'n lesje geleerd en praat hij nu wel🤷‍♀️. Ik heb met je te doen. 

Haaika schreef op 05-01-2024 om 19:37:

Ik ben het wel ernee eens dat een affaire een goede relatie niet kan overkomen. Een slippertje misschien, maar wanneer je je partner voor liegt, kan er m.i. echt geen sprake zijn van een goede verstandhouding.

Het kan ook een slippertje zijn vanuit een goede relatie die dan uitgroeit tot een affaire omdat op dat moment ineens de relatie niet meer als goede relatie ervaren wordt. De mantra van Izza gaat in mijn ogen niet altijd op en in ieder geval niet zo absoluut als zij het stelt. Ik denk dat er iets aantrekkelijks in dat mantra zit maar dat het geen recht doet aan alle gevallen. Dirk de Wachter stelt het zich ook anders voor als Izza. Een noodlot ofzoiets kan een stel treffen daar hoeft niet altijd een reden voor te zijn. Misschien doorgaans wel maar je kunt er geen wet van maken.

Haaika, je hoeft niet eens te vragen naar wat er is, je kunt bijv zeggen, ik zie dat je geïrriteerd-boos bent of dat wat je aan hem ziet benoemen en bijv zeggen dat het je mateloos irriteert of dat wat jij voelt benoemen.
En dan weer door! 
Je hoeft helemaal geen discussie meer aan te gaan maar jezelf bevrijden van dat waar jij mee zit en uit. 
Kijk je hoeft niet van alle muggen, olifanten te gaan maken, maar zo kom je totaal niet op me over, maar dat je je gevoelens ter sprake brengt kan echt verlichting geven. Dat gissen en daarin blijven hangen kan weer een soort vorm van " mentale-afhankelijkheid" zijn.
Het steeds weer bezig zijn met hem.

Je roept jezelf daarmee tot een soort van halt en benoemd concreet gedrag.

Man kan hier ook wel eens zeggen dat er niks is, dan benoem ik precies wat ik hoor en zie ( ik ben een natuur talent in observeren) en dan is het snel over hoor. Dan treed ik tegenwoordig best streng op met bijv: dan wil ik ook dat je nu stopt met je stem te verheffen-wegkijken-zuchten-steunen-kreunen of zoals ze dat bij ons zeggen: ophouden met dat gejank!

Tijd om de regie inderdaad weer even terug te pakken om de cirkel te doorbreken en tijd in jezelf te stoppen en te stoppen met gissen. 

miss1984 schreef op 05-01-2024 om 23:01:

Haaika, je hoeft niet eens te vragen naar wat er is, je kunt bijv zeggen, ik zie dat je geïrriteerd-boos bent of dat wat je aan hem ziet benoemen en bijv zeggen dat het je mateloos irriteert of dat wat jij voelt benoemen.
En dan weer door!
Je hoeft helemaal geen discussie meer aan te gaan maar jezelf bevrijden van dat waar jij mee zit en uit.
Kijk je hoeft niet van alle muggen, olifanten te gaan maken, maar zo kom je totaal niet op me over, maar dat je je gevoelens ter sprake brengt kan echt verlichting geven. Dat gissen en daarin blijven hangen kan weer een soort vorm van " mentale-afhankelijkheid" zijn.
Het steeds weer bezig zijn met hem.

Je roept jezelf daarmee tot een soort van halt en benoemd concreet gedrag.

Man kan hier ook wel eens zeggen dat er niks is, dan benoem ik precies wat ik hoor en zie ( ik ben een natuur talent in observeren) en dan is het snel over hoor. Dan treed ik tegenwoordig best streng op met bijv: dan wil ik ook dat je nu stopt met je stem te verheffen-wegkijken-zuchten-steunen-kreunen of zoals ze dat bij ons zeggen: ophouden met dat gejank!

Tijd om de regie inderdaad weer even terug te pakken om de cirkel te doorbreken en tijd in jezelf te stoppen en te stoppen met gissen.

"ik zie dat je boos bent" is nou net wat je níet moet zeggen, dat is invulling van gedrag zoals je verderop benoemt. Maar wel mee eens om dát te benoemen "je hebt de hele avond al niks gezegd, ik heb het gevoel dat je boos bent, klopt dat?" 

elledoris schreef op 06-01-2024 om 09:40:

[..]

"ik zie dat je boos bent" is nou net wat je níet moet zeggen, dat is invulling van gedrag zoals je verderop benoemt. Maar wel mee eens om dát te benoemen "je hebt de hele avond al niks gezegd, ik heb het gevoel dat je boos bent, klopt dat?"

Ja okay, dan zegt Haaika dat. Maar dan komt er terug: nee hoezo? of: nee ik ben gewoon stil, mag dat niet? 

Zo vaak meegemaakt en dan wist ik niets meer te zeggen terwijl ik voelde dat er iets veranderd was. En daar later ook gelijk in kreeg. Of ik ging toch doorvragen en gaf hij het wel toe maar wilde er verder niet over praten. wanhopig makend. 

Nee ik had echt beter wat voor mijzelf kunnen gaan doen toendertijd. Dat voelt contra intuitief want (als vrouw?) wil je altijd de verbinding voelen. Maar juist dat maakte dat de ander dacht ' oh de verbinding is er toch wel, ik kan in de kussens terugzakken en in mijn eigen wereld gaan zitten'. Ik denk dat dingen voor mijzelf gaan doen, dus hem eigenlijk spiegelen, wellicht voor meer toenadering van zijn kant had gezorgd op den duur. Maar ook dat weet ik niet zeker. Ik weet wel dat het gesprek maar aan willen gaan niet hielp

En ik bedenk nu dat het eigenlijk ook een vorm van co-dependency is: zoals de co-addict van de alcoholist wil voorkomen dat hij naar dat feestje of die vriend gaat want daar wordt gedronken, wil degene die vreemdgaan heeft meegemaakt voorkomen dat de ander weer ´ afglijdt'.  Maar is dat eigenlijk niet zijn proces, moet hij dat eigenlijk niet zelf bewaken?

MRI schreef op 06-01-2024 om 11:13:

[..]

Ja okay, dan zegt Haaika dat. Maar dan komt er terug: nee hoezo? of: nee ik ben gewoon stil, mag dat niet?

Zo vaak meegemaakt en dan wist ik niets meer te zeggen terwijl ik voelde dat er iets veranderd was. En daar later ook gelijk in kreeg. Of ik ging toch doorvragen en gaf hij het wel toe maar wilde er verder niet over praten. wanhopig makend.

Nee ik had echt beter wat voor mijzelf kunnen gaan doen toendertijd. Dat voelt contra intuitief want (als vrouw?) wil je altijd de verbinding voelen. Maar juist dat maakte dat de ander dacht ' oh de verbinding is er toch wel, ik kan in de kussens terugzakken en in mijn eigen wereld gaan zitten'. Ik denk dat dingen voor mijzelf gaan doen, dus hem eigenlijk spiegelen, wellicht voor meer toenadering van zijn kant had gezorgd op den duur. Maar ook dat weet ik niet zeker. Ik weet wel dat het gesprek maar aan willen gaan niet hielp

En ik bedenk nu dat het eigenlijk ook een vorm van co-dependency is: zoals de co-addict van de alcoholist wil voorkomen dat hij naar dat feestje of die vriend gaat want daar wordt gedronken, wil degene die vreemdgaan heeft meegemaakt voorkomen dat de ander weer ´ afglijdt'. Maar is dat eigenlijk niet zijn proces, moet hij dat eigenlijk niet zelf bewaken?

Vroeg je ook "klopt dat" erbij? Ik heb (te laat) ervaren dat mensen het heel moeilijk vinden om te gaan draaien bij dat zinnetje. 

Het spiegelen heb ik ook geprobeerd, had ie totáál niet door. Vond ie alleen mij maar stom doen. Wellicht omdat er onder dat spiegelen een boze gefrustreerde lading zat. Ik denk dat iets voor jezelf doen inderdaad wel belangrijk is, maar dat het dan ook belangrijk is dat daar een positieve lading onder zit. Dat je iets voor jezelf gaat doen omdat je daar op dat moment zelf een goed gevoel van krijgt of behoefte aan hebt en niet omdat je eigenlijk contact wil met de ander maar dat niet krijgt. Dus eigenlijk zou je op de momenten dat je juist wel contact hebt daarmee moeten beginnen. Blijft lastig.