Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
RoodVruchtje schreef op 02-09-2024 om 14:56:
Oei Elpisto, wat confronterend om te lezen dat er dus tóch een ander is en jij daarvan zelfs bewijzen hebt ontvangen! Ik lees je strijdlust, maar ook je verdriet en boosheid tussen de regels door, welke overigens heel erg begrijpelijk zijn hoor!!
Oh boosheid is er totaal niet hoor. Daar is wat mij betreft ook geen plek voor op dit moment. Ik zie haar precies zoals ze is op het moment en ergens heb ik daar best medelijden mee. Maar voor nu is de blik op de kinderen en het z.s.m. regelen van zaken zodat ze duidelijkheid hebben en dat is het allerbelangrijkste. De rest komt wel.
Denk dat nu het allerbelangrijkste is dat jullie zsm de meest belangrijke zaken kunnen regelen, want dit gaat natuurlijk niet lang op ‘gemoedelijke basis’ plaatsvinden (ook begrijpelijk vanuit jouw kant welteverstaan).Het gaat hardstikke gemoedelijk hoor. Mijn gevoel voor haar is compleet weg en heeft plek gemaakt voor een soort medelijden. Dus ik ben super rustig en benadruk enkel en alleen dat ik niet meer hoef te praten over ons of over wat er gebeurd is, maar enkel over hoe we dit zo goed mogelijk en zo snel mogelijk voor onze kinderen gaan regelen.
Jouw vrouw heeft dus blijkbaar zaterdag al de nacht elders doorgebracht? Misschien zou je kunnen voorstellen dat ze daar voorlopig maar helemaal kan blijven ipv 1 nacht? Heb jij eventueel ook mogelijkheden om tijdelijk elders te verblijven, zodat jullie huis voorlopig de ‘thuisbasis’ is voor omgang met de kinderen (birdnesting dus)?Dat is inderdaad mijn idee. Ik kan altijd bij mijn ouders in. Ik denk dat ze dat afslaat, want dat zou betekenen dat ze moet bekennen dat er wat gebeurd is en dat ontkent ze nog steeds. Maar het is natuurlijk heel normaal dat je bij een kerel zogenaamd in het logeerbed slaapt en mij verteld dat je bij een vriendin slaapt "om even uit de situatie weg te zijn". Nog los van het feit dat ze zich misdragen heeft op een feest waar aardig wat bekenden liepen van mij.
En begrijp ik het nu goed dat jullie de kinderen inmiddels ook op de hoogte hebben gebracht?We hebben het inderdaad direct aan de kinderen verteld. Dat was natuurlijk niet de bedoeling, maar na haar acties van zaterdagnacht was het een kwestie van tijd voor dit bekend zou worden en de kinderen het op een andere manier zouden krijgen te horen. Ik krijg vandaag al van de een na de andere een bericht over wat er op dat feest gebeurd is en wat er allemaal gezien is en dat die kerel heel trots aan anderen allemaal berichtjes tussen hun heeft laten lezen, dus ik denk dat dat absoluut de goede manier is geweest. En we waren ons er allebei van bewust dat we dit maar 1 keer kunnen doen, dus ik ben hardstikke rustig en we zijn zo eerlijk mogelijk geweest en hebben echt op alle vragen die ze hadden antwoord gegeven en kunnen geven. We hebben ook aangegeven: We moeten alleen wel de tijd nemen om een prachtig plekje te kunnen vinden voor mama en jullie en dat kan wel even duren. We zullen hier om de week een week zijn. Toen gaven ze zelf aan dat ze ons nodig waren en we hebben ook tot laat gepraat, dus gisteren ben ik of zij niet vertrokken, maar vanavond gaan we in elk geval direct nu een regeling bespreken een mediator inschakelen en dan gaan we z.s.m. onze eigen weg. Waarin ik alleen maar wil dat ze er is voor onze kinderen en voor de rest wil ik geen excuses of verhalen meer horen. Dat is niet meer aan mij.
Ik bedoelde met boosheid ook niet hysterische woede, maar misschien was het ook wel wat foutief benoemd en was frustratie een betere benaming geweest 😉
Ondanks dat het voor jou helemaal klaar is, duidelijk ook, kan ik mij desondanks ook voorstellen dat er enige frustratie is dat zij nog steeds niet ‘simpelweg eerlijk’ kan zijn, dat zou ikzelf namelijk ontzettend frustrerend vinden. Misschien vul ik het ook wel in vanuit mijn eigen gevoel, dus excuses daarvoor ☺️
Verder vind ik je zeker heel krachtig en vastberaden klinken en dat is exact hetgeen je nu ook nodig hebt, verdere verwerking komt heus later wel.
Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn, maar hoe hebben ze de boodschap verder ontvangen? Als je hierop niet wil antwoorden, ook oké hoor….
RoodVruchtje schreef op 02-09-2024 om 15:56:
Ik bedoelde met boosheid ook niet hysterische woede, maar misschien was het ook wel wat foutief benoemd en was frustratie een betere benaming geweest 😉
De enige frustratie die ik echt heb, is dat ik niet eerder op de rem getrapt heb. Er komen nu zoveel dingen los ook in gesprekken met de vriendengroep ( de vrouwelijke kant daar van) dat we er echt wel over eens zijn dat sommige dingen niet normaal zijn. Dat heb ik natuurlijk altijd wel al geweten, maar ik vond het altijd waard om daar voor te vechten of om er akkoord mee te gaan. Ik zie nu wel in dat dat niet altijd normaal is geweest.
Ondanks dat het voor jou helemaal klaar is, duidelijk ook, kan ik mij desondanks ook voorstellen dat er enige frustratie is dat zij nog steeds niet ‘simpelweg eerlijk’ kan zijn, dat zou ikzelf namelijk ontzettend frustrerend vinden. Misschien vul ik het ook wel in vanuit mijn eigen gevoel, dus excuses daarvoor ☺️
Gek genoeg is die frustratie er niet echt: Ik wist natuurlijk al dat het grote kletspraat was. Als jij zo liegt over waar je slaapt, en je gaat met iemand mee, doet daar zoveel moeite voor ook. Ze heeft er alles aan gedaan om naar dat feest te gaan, terwijl de ene na de andere vriendin afhaakte omdat ze wisten dat er wat ging gebeuren en ze met elkaar allemaal besproken hadden dat het niet handig was om daar bij te zijn. En laten we wel zijn: Je gaat natuurlijk niet zomaar bij een andere kerel slapen, neemt die stap met het risico dat ik heel makkelijk naar de "alibi" bellen kan of ze daar daadwerkelijk is, om vervolgens in een logeerbed te gaan liggen en niks te doen. Die kans is 0,00000001 procent.
Verder vind ik je zeker heel krachtig en vastberaden klinken en dat is exact hetgeen je nu ook nodig hebt, verdere verwerking komt heus later wel.Zo sta ik er ook in hoor. Het gaat vast komen, de verwerking van het verdriet komt ook nog wel. Ik heb een hele prettige groep met vrienden om mij heen, ik weet van mezelf dat ik een hele leuke vent ben en ben dan ook vastberaden om dit zo goed mogelijk af te ronden.
Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn, maar hoe hebben ze de boodschap verder ontvangen? Als je hierop niet wil antwoorden, ook oké hoor….Ja vreselijk. Het aller moeilijkste wat ik ooit gedaan heb. Maar, zoals gezegd, met het vizier op hun. Dus aangeven dat het aan papa en mama ligt, met respect over mijn vrouw pratend, duidelijk maar toch zacht zijn: Nee het is niet mogelijk om nog samen op vakantie te gaan, nee papa en mama gaan het echt niet meer proberen. We gaan zo snel mogelijk zorgen dat papa en mama afzonderlijk van elkaar wonen, een week op en af, totdat we een prachtig plekje gevonden hebben waar jullie ook blij mee zijn. En antwoord geven op hun vragen, zoveel mogelijk proberen te vragen hoe het met ze gaat, dat zij voor ons het allerbelangrijkste zijn, dat we altijd voor hun zullen staan en dat we altijd goed met elkaar zullen omgaan, dat hoewel we het samen niet meer kunnen redden, papa en mama wel van elkaar houden als gezamenlijke ouders. Helaas, doordat mijn vrouw dit op deze manier aangepakt hebben, konden we nog geen antwoord geven op waar mama dan heen gaat, maar daar gaan we vanavond direct voor zitten.
Maar verder zijn ze, begrijpelijk, heel erg aanhankelijk en heel erg verdrietig en daar proberen we ze zo veel mogelijk bij te helpen, zodra mijn zoon belt neem ik direct op, ik ga niet sporten maar blijf bij ze en elke keer als ze bij ons komen nemen we de tijd om ze gerust te stellen dat dit absoluut goed gaat komen, dat we dit voor hun op een goede manier los van elkaar verder willen zetten en dat ze ten alle tijde welkom zijn bij ons, op het moment dat de ene ouder weg is, ze altijd kunnen bellen, en we altijd direct langs zullen komen als ze ons nodig zijn. Maar ze zijn echt heel erg verdrietig. Gelukkig zijn we wel altijd al een heel open gezin geweest en hebben we de kinderen altijd verteld/geleerd dat we overal voor open staan en we alles bespreekbaar willen maken, dus ze kunnen wel vrij goed praten over wat ze dwars zit en ze hebben ook best wel al hele goede vragen waar we naar mijn mening een goed antwoord op gegeven hebben.
Ach, je bent een lieve papa Elpisto, dat spat van het scherm en kan me voorstellen dat dit zo ontzettend moeilijk moet zijn geweest om het hen te vertellen. Ook dit gaat natuurlijk ‘goedkomen’, velen gingen jullie al voor, maar het klinkt al een gigantisch cliché en geen toegevoegde waarde ook. Toch wilde ik het je even gezegd hebben…..
