Verder na ontrouw - deel 8

elledoris schreef op 06-01-2024 om 11:54:

[..]

Vroeg je ook "klopt dat" erbij? Ik heb (te laat) ervaren dat mensen het heel moeilijk vinden om te gaan draaien bij dat zinnetje.

Het spiegelen heb ik ook geprobeerd, had ie totáál niet door. Vond ie alleen mij maar stom doen. Wellicht omdat er onder dat spiegelen een boze gefrustreerde lading zat. Ik denk dat iets voor jezelf doen inderdaad wel belangrijk is, maar dat het dan ook belangrijk is dat daar een positieve lading onder zit. Dat je iets voor jezelf gaat doen omdat je daar op dat moment zelf een goed gevoel van krijgt of behoefte aan hebt en niet omdat je eigenlijk contact wil met de ander maar dat niet krijgt. Dus eigenlijk zou je op de momenten dat je juist wel contact hebt daarmee moeten beginnen. Blijft lastig.

Jazeker wel, ik vroeg altijd klopt dat? Het klopte nooit. 
Voor de rest eens: je moet niet iets voor jezelf gaan doen teneinde iets bij hem te bewerkstelligen maar omdat je je schouders op kan halen als hij zich terugtrekt en kan denken 'okay ik ga ook heerlijk wat voor mijzelf doen'. Waar ik dat als alleenstaande best goed vorm weet te geven, vind ik dat binnen een relatie heel lastig. Dan is er toch iets dieps in me dat eerst de relatie redelijk 'op orde' wil hebben voordat ik van alleen dingen doen kan genieten. Terwijl mijn partners dat helemaal niet hadden. Ik zie dat over het algemeen als een man-vrouw dingetje. Vrouwen hebben zo meegekregen het relatie werk te moeten doen. Van tien vriendinnen ken ik er één die dat niet heeft. Zij heeft juist dan weer heel aanhankelijke partners. Dus het kan wel, alleen zal het mij niet meer lukken vrees ik. 

Zoals ik het las, las ik de herkenning in het gepieker. Anders benoemd in mijn eigen woorden "mentale afhankelijkheid" in de vorm die je kunt ontwikkelen voor-tijdens- na het proces.
Het jezelf steeds afvragen, zou er wat zijn?
Zit hij ergens mee? Waar zou hij op dit moment aan denken? 
Geen van dat alles heeft mij 15 jaar geholpen en hield mij in het afhankelijke gevoel, want tja als ik dat niet vroeg was ik toch niet echt betrokken.
Het ging mij aan het hart als ik dat niet deed want dat hoorde zo, als kind moest ik lief en betrokken zijn dus ik wist ook niet beter ( net wat mri zegt mijn moeder is alcohol verslaafd, maar dat zag ik ook pas tijdens therapie, bij haar was er nóóit niks, mijn hele leven lang en nog, al huilt ze haar ogen uit haar hoofd en kom ik bij haar op de koffie is er niks aan de hand en bij mijn vader net zo, zeer ongezond want ik zie het toch!?)

Tot ik daarmee op hield met die bevestiging te vragen, dus ook op de manier zoals jij de terugkoppeling vroeg of het klopte Elledoris Want dat was toch nooit zo wat ik ook vroeg net als mri.
Daarom ben ik ook 15 jaar compleet voor de gek gehouden.

Ik dacht dan tjah, dan zal er wel niks zijn of ging ik mezelf afvragen of het misschien aan mij lag (?) en ging volledig aan dat wat ik letterlijk zag voorbij. De blik, het wegkijken, het verbergen. Man loog zo ontzettend veel, ik schreef het dan op in mijn dagboek en na de uitkomst bleek alles te kloppen. Vandaar dat dat dubbel checken voor mij vaak niet helpend is, de koe bij de horens pakken wel en direct benoemen. Daardoor ben ik gestopt met dat wat ik zie in twijfel te trekken. Maar goed, iedereen heeft natuurlijk een eigen methode en dat mag.

In de professionele hulpverleners wereld word dat zeker aangeleerd, dat navragen en daar heb ik begrip voor. Ik zeg ook niet dat ik het nooit toepas. Maar zoals ik zei zo werkt het goed bij mijn man, maar zoals vaker benoemd is, is hij een apart exemplaar en is het meer een tip vanuit mijn eigen ervaring die ik mee wil geven omdat ik altijd bezig was met hem ( op mentaal vlak, hoe zit hij erbij, zou het echt goed zijn, of is hij verdrietig, het gaslighting effect want ik zag iets anders en ging daarom compleet vanuit een andere visie kijken) 

Haaika kan doen wat bij haar past en ik denk dat dat een goede start kan zijn om uit het hoofd te komen. 
Ook het oppakken fijne dingen voor haar zelf te doen en terug te gaan naar heel gezond gedrag. 

Wie weet helpt het en misschien ook niet, maar het is vast het proberen waard om los te komen van het cirkeltje.

Misschien komen er nog meer tips voorbij. Ik weet wel dat het een ontzettend moeilijk proces kan zijn als het zo geprogrammeerd is. 

Ik heb zelf bijvoorbeeld gemerkt dat ik nu veel gezonder leef door niet meer teveel bezig te zijn met de ander en het zorgt voor een gezonde balans. 

Ik bedenk me nu, mijn ex had waarschijnlijk ook erg behoefte aan bevestiging (okay, ik zit weer in te vullen en voor de ander na te denken... 🙃). Hij ging liefst om met mensen waar hij tegenop kon kijken, goede sporters, hoge functies. En vond onze verschillen steeds moeilijker. Naar mijn idee wilde hij dat ik een kloon van hem werd. Hoeveel meer bevestiging kan je krijgen dan een partner die hetzelfde denkt en doet🤷‍♀️. Achteraf had ik ook wel wat vaker of beter mijn waardering kunnen/moeten uitspreken over wat ie wél (goed) deed. 

miss1984 schreef op 06-01-2024 om 14:08:

Zoals ik het las, las ik de herkenning in het gepieker. Anders benoemd in mijn eigen woorden "mentale afhankelijkheid" in de vorm die je kunt ontwikkelen voor-tijdens- na het proces.
Het jezelf steeds afvragen, zou er wat zijn?
Zit hij ergens mee? Waar zou hij op dit moment aan denken?
Geen van dat alles heeft mij 15 jaar geholpen en hield mij in het afhankelijke gevoel, want tja als ik dat niet vroeg was ik toch niet echt betrokken.
Het ging mij aan het hart als ik dat niet deed want dat hoorde zo, als kind moest ik lief en betrokken zijn dus ik wist ook niet beter ( net wat mri zegt mijn moeder is alcohol verslaafd, maar dat zag ik ook pas tijdens therapie, bij haar was er nóóit niks, mijn hele leven lang en nog, al huilt ze haar ogen uit haar hoofd en kom ik bij haar op de koffie is er niks aan de hand en bij mijn vader net zo, zeer ongezond want ik zie het toch!?)

Tot ik daarmee op hield met die bevestiging te vragen, dus ook op de manier zoals jij de terugkoppeling vroeg of het klopte Elledoris Want dat was toch nooit zo wat ik ook vroeg net als mri.
Daarom ben ik ook 15 jaar compleet voor de gek gehouden.

Ik dacht dan tjah, dan zal er wel niks zijn of ging ik mezelf afvragen of het misschien aan mij lag (?) en ging volledig aan dat wat ik letterlijk zag voorbij. De blik, het wegkijken, het verbergen. Man loog zo ontzettend veel, ik schreef het dan op in mijn dagboek en na de uitkomst bleek alles te kloppen. Vandaar dat dat dubbel checken voor mij vaak niet helpend is, de koe bij de horens pakken wel en direct benoemen. Daardoor ben ik gestopt met dat wat ik zie in twijfel te trekken. Maar goed, iedereen heeft natuurlijk een eigen methode en dat mag.

In de professionele hulpverleners wereld word dat zeker aangeleerd, dat navragen en daar heb ik begrip voor. Ik zeg ook niet dat ik het nooit toepas. Maar zoals ik zei zo werkt het goed bij mijn man, maar zoals vaker benoemd is, is hij een apart exemplaar en is het meer een tip vanuit mijn eigen ervaring die ik mee wil geven omdat ik altijd bezig was met hem ( op mentaal vlak, hoe zit hij erbij, zou het echt goed zijn, of is hij verdrietig, het gaslighting effect want ik zag iets anders en ging daarom compleet vanuit een andere visie kijken)

Haaika kan doen wat bij haar past en ik denk dat dat een goede start kan zijn om uit het hoofd te komen.
Ook het oppakken fijne dingen voor haar zelf te doen en terug te gaan naar heel gezond gedrag.

Wie weet helpt het en misschien ook niet, maar het is vast het proberen waard om los te komen van het cirkeltje.

Misschien komen er nog meer tips voorbij. Ik weet wel dat het een ontzettend moeilijk proces kan zijn als het zo geprogrammeerd is.

Ik heb zelf bijvoorbeeld gemerkt dat ik nu veel gezonder leef door niet meer teveel bezig te zijn met de ander en het zorgt voor een gezonde balans.

Hele waardevolle post. Maar tegelijkertijd vraag ik mij af: hòe dan. Het zit hier ook ingebakken in mijn hele zijn. Ik heb therapie gehad, ik heb boeken gelezen, podcasts geluisterd, alles. Maar toch.. Hoe stop je dat bezig zijn met een ander nou echt? Ik voel mij diep van binnen namelijk nog steeds lullig als ik ga lunchen met iemand en dat loopt uit. Dan zit ik ook continu te kijken op mijn telefoon of ik niet al moet gaan. Of heb ik het idee dat ik continu bereikbaar zou moeten zijn. Dat afleren is zo lastig, want rationeel iets beseffen wil niet zeggen dat het gevoel dan meekomt. Het is bij mij gauw ook zwart-wit. Of ik voel mij lullig en ben dus toch (onbewust of ongewild) afhankelijk.. of ik sla door en kom terecht in een soort bozige independent woman en “ik hou met niemand rekening”-modus. En die houding is moeilijk te combineren met een relatie, die slaat weer te veel door. Alsof ik niet mezelf kan behouden en in een relatie zitten. Of beter: alsof ik niet in verbinding kan blijven met iemand op een gelijkwaardige wijze en toch mijn eigen gevoel voorop kan zetten. 

re: gedoe, zo herkenbaar! Het zit zo diep om 'aan te staan', te kijken hoe de ander zich voelt en daar in te faciliteren en daarmee weg van mijzelf te gaan. Ik doe dat in relaties, dat is mijn manier van verbinden, ik wil dat niet. Ik wil samen verbinden, in gelijkwaardigheid. Maar ik heb het zo meegekregen vanuit mijn opvoeding (moeder narcist, vader autist, ik enig kind dat gewoon de hele tijd moest kijken hoe ieders pet stond) dat het in mijn DNA lijkt te zijn getrokken. Alle therapeutische trucs geprobeerd. Zelfs mij zelf dwingen dingen voor mijzelf te gaan doen als de ander in de buurt was. Bijvoorbeeld gaan douchen. En dan onder de douche voelde ik me ineens beter worden en voelde ik mijzelf weer Ik dacht "kijk het helpt" Nou vergeet het maar, het was het moment dat die partner zich van het huis verwijderde om te gaan wandelen en ik weer ruimte voelde. Dit gaat dus buiten mijn denken om want ik wist niet dat hij ging wandelen. Ja klinkt eng en dat is het ook 
Therapeuten komen er ook niet uit want alle interventies die ze voorstellen heb ik allang gedaan en meer heb ik gedaan en dat werkte allemaal niet. 

En dan weer inderdaad de onafhankelijke vrouw kunnen zijn aan de andere kant als ik alleen ben en dat ook weer heel goed kunnen. De eerste tijd dat ik een relatie heb en denk 'nou we zien wel' gaat het nog goed. Maar op het moment dat ik ga denken 'oh dit is leuk, hier wil ik wel mee door, gebeurt er iets waardoor ik mijzelf kwijt raak. Blijkbaar heb ik geleerd dat hechten is dat ik niet mijzelf mag zijn. 

Voor degenen die de partner voelen wegglippen: hier een waardevolle video van een therapeut die punten aangeeft waaraan je kunt zien of je partner nog wel bezig is zich actief in te zetten voor heling van de verslaving die een affaire heet: 
Wel beetje Amerikaans maar de moeite waard:

Gedoe schreef op 06-01-2024 om 19:02:

[..]

Hele waardevolle post. Maar tegelijkertijd vraag ik mij af: hòe dan. Het zit hier ook ingebakken in mijn hele zijn. Ik heb therapie gehad, ik heb boeken gelezen, podcasts geluisterd, alles. Maar toch.. Hoe stop je dat bezig zijn met een ander nou echt? Ik voel mij diep van binnen namelijk nog steeds lullig als ik ga lunchen met iemand en dat loopt uit. Dan zit ik ook continu te kijken op mijn telefoon of ik niet al moet gaan. Of heb ik het idee dat ik continu bereikbaar zou moeten zijn. Dat afleren is zo lastig, want rationeel iets beseffen wil niet zeggen dat het gevoel dan meekomt. Het is bij mij gauw ook zwart-wit. Of ik voel mij lullig en ben dus toch (onbewust of ongewild) afhankelijk.. of ik sla door en kom terecht in een soort bozige independent woman en “ik hou met niemand rekening”-modus. En die houding is moeilijk te combineren met een relatie, die slaat weer te veel door. Alsof ik niet mezelf kan behouden en in een relatie zitten. Of beter: alsof ik niet in verbinding kan blijven met iemand op een gelijkwaardige wijze en toch mijn eigen gevoel voorop kan zetten.

Je hoeft niet af te leren met een ander bezig te zijn. Je moet vooral leren voldoende oog te hebben voor je eigen wensen en behoeftes en daar een mooie middenweg in te vinden. Dus leren te richten op je zelf. Je zelf vertellen dat jij het waard bent om aan jouw behoeftes tegemoet te komen.

@Gedoe en @MRI, heel herkenbaar weer wat jullie schrijven. Wat mij helpt bij mezelf te blijven - op de momenten om eraan te dénken - is een aanwijzing van Echart Tolle: "Als je niet handelt met vreugde, lichtheid of onbevangenheid, dan handel je vanuit het verleden of de toekomst."
Ook deze wijsheid vond ik natuurlijk pas weer ná m'n scheiding. 
Helaas vergeet ik 'm vaak, maar áls ik eraan denk, helpt het me wel om mijn handelen zuiver te krijgen. Nou ja, het is maar weer één van de vele hulpmiddeltjes. 

Pippeltje schreef op 06-01-2024 om 20:44:

[..]

Je hoeft niet af te leren met een ander bezig te zijn. Je moet vooral leren voldoende oog te hebben voor je eigen wensen en behoeftes en daar een mooie middenweg in te vinden. Dus leren te richten op je zelf. Je zelf vertellen dat jij het waard bent om aan jouw behoeftes tegemoet te komen.

Ja dat is wat veel therapeuten ook tegen me zeiden en God knows I tried. Maar zo simpel is het gewoon niet altijd. Als je zwaar narcistisch  misbruik hebt meegemaakt kan je nergens uit je wezen halen hoe het voelt dat je én aan je eigen wensen en behoeftes mag toegeven én in verbinding kunt zijn. Het gaat heel ver en is (voor mij) puur energetisch. Ik kon heel goed bij mijzelf zijn en me ineens rot gaan voelen. Op dat moment zette mijn zoon met een depressieve bui zijn fiets in de schuur (30 meter van het huis en onzichtbaar voor mij). Ik heb honderden voorbeelden (zie ook mijn doucheverhaal hierboven) van deze overgevoeligheid mijnerzijds en het zonder het door te hebben weg te gaan van mijzelf. En ja dan kan je op wilskracht iets voor jezelf blijven doen, werkt niet. Bij mijn verkeringen kwam ik pas weer bij mijzelf als ze minstens twintig meter van me vandaan waren. Bij mijn zoon heb ik me er wel doorheen kunnen werken. Voornamelijk doordat hij zo goed is in zaken aangeven en ook zo gevoelig en kon zeggen: laat mijn pestbui bij mij. Dan ging ik even wandelen en dan ging het weer. 
Nee het klinkt zweefteverig maar het is een soort van gescheurd aura, een soort handicap waar ik mee moet leven. En geloof me, heel veel therapie gedaan waarbij therapeuten later zeiden dat ze zoveel van me geleerd hadden maar dat ik er inderdaad alles aan gedaan had en ze niet wisten wat ze me nog verder konden aanreiken. Niet alles is maakbaar, hoe je het ook probeert

elledoris schreef op 06-01-2024 om 21:20:

@Gedoe en @MRI, heel herkenbaar weer wat jullie schrijven. Wat mij helpt bij mezelf te blijven - op de momenten om eraan te dénken - is een aanwijzing van Echart Tolle: "Als je niet handelt met vreugde, lichtheid of onbevangenheid, dan handel je vanuit het verleden of de toekomst."
Ook deze wijsheid vond ik natuurlijk pas weer ná m'n scheiding.
Helaas vergeet ik 'm vaak, maar áls ik eraan denk, helpt het me wel om mijn handelen zuiver te krijgen. Nou ja, het is maar weer één van de vele hulpmiddeltjes.

Ja bij mijn zoon kan ik dat dus wel. En dan moet ik er nog vaak hard aan trekken. En eigenlijk probeer ik dat bij mijzelf zijn dan ook voor hem: omdat ik zie dat het beter is voor hem om een moeder te hebben die een goede begrenzing laat zien. Maar dat is zo'n andere dynamiek dan in een relatie. Ik zeg dat nu wel over die begrenzing maar eigenlijk gaat het ook de hele tijd over hem als hij op bezoek is. Maar dat gelegitimeerd om als moeder te doen bij een jongvolwassene 

Je slaat voor mij de spijker op zijn kop MRI. Want ook dat van dat wandelen herken ik. Of dat iemand binnenkomt van een dag werken en ik als diegene het pad oploopt richting voordeur, ik mijn hele energie al voel shiften. Ik voel het gewoon veranderen en pas een paar seconde later, als ik de sleutel in de voordeur hoor, begrijp ik waarom. Ik voel iemands bui al voor die de hoek om is gekomen. Dat is soms zo vermoeiend, want ik verlies mijzelf daar in en dat is moeilijk tegen te gaan. 

Gedoe schreef op 06-01-2024 om 21:40:

Je slaat voor mij de spijker op zijn kop MRI. Want ook dat van dat wandelen herken ik. Of dat iemand binnenkomt van een dag werken en ik als diegene Jhet pad oploopt richting voordeur, ik mijn hele energie al voel shiften. Ik voel het gewoon veranderen en pas een paar seconde later, als ik de sleutel in de voordeur hoor, begrijp ik waarom. Ik voel iemands bui al voor die de hoek om is gekomen. Dat is soms zo vermoeiend, want ik verlies mijzelf daar in en dat is moeilijk tegen te gaan.

Jep er is een naam voor: empath. Zoveel voelen van anderen! Vaak ontstaan doordat je in een dysfunctioneel gezin voortdurend je voelsprieten uit moest hebben staan als overlevingsmechanisme. Ingewikkeld, heeft ook mooie kanten, maar is ook verdomd lastig af en toe.  Voor jezelf en voor degenen waarmee je leeft. Daarom was de uitspraak van mijn zoon ook zo goed "je moet mij mijn pestbui gunnen'. Dat was echt een eye-opener. Maar het is zo'n fabriekssetting bij mij dat het meer moeite kost het niet te voelen en me op mij zelf te richten (en dat voelt ook heel kunstmatig, al ben ik het al 30 jaar aan het oefenen, elke dag) dan gewoon er maar te zijn en dingen te voelen. Het heeft er wel toe geleid dat ik voor mijzelf heb besloten dat ik geen relatie meer kan hebben. Helaas. 

Anna Cara schreef op 06-01-2024 om 21:38:

[..]

Mooie informatieve film, sommige dingen had ik eerder moeten horen. Weten. Zien. Doen.

Ja hij heeft nog veel meer video's over heling na vreemdgaan, heb je dat gezien?