Verder na ontrouw - deel 8

Gedoe schreef op 06-01-2024 om 21:40:

Je slaat voor mij de spijker op zijn kop MRI. Want ook dat van dat wandelen herken ik. Of dat iemand binnenkomt van een dag werken en ik als diegene het pad oploopt richting voordeur, ik mijn hele energie al voel shiften. Ik voel het gewoon veranderen en pas een paar seconde later, als ik de sleutel in de voordeur hoor, begrijp ik waarom. Ik voel iemands bui al voor die de hoek om is gekomen. Dat is soms zo vermoeiend, want ik verlies mijzelf daar in en dat is moeilijk tegen te gaan.

Ik stuur je even een persoonlijk bericht

Izza schreef op 07-01-2024 om 10:28:

mri bedankt voor je video. Heel erg herkenbaar. Dat iemand die echt wil en kan veranderen dat vanuit zichzelf (intrinsieke motivatie) doet. Daar alle tijd en moeite insteekt en blijft steken. Zonder excuses of aansporing van partner of anderen. Ik heb gemerkt dat zoveel zelfinzicht en kritisch denkvermogen maar weinigen is gegeven (in het algemeen).

Wat naar dat voor jou een relatie door omstandigheden niet meer haalbaar is.

Ja dat vind ik ook best triest.

@gedoe en @MRI

Voor mij ook heel herkenbaar, ik kom uit een gezin dat ook disfunctioneerde waardoor ik als overlevingsmechanisme mij altijd heb leren afstemmen op de ander. Dat maakt dat je de stemming overneemt (voelen hoe het zit) en vandaaruit gaat pogen het om te buigen naar positief zodat het leefbaar wordt. Dat maakt dat de ander eigenlijk niks meer hoeft te doen om zelf zijn gevoel/stemming aan te passen.
Mijn vriend vindt dit zowel makkelijk als juist ook wel vervelend want ik ga het voor hem invullen namelijk en omdat hij in zijn jeugd erg is mishandeld (mentaal en fysiek) en hij als overlevingsmechanisme afsluiten en weglopen voor de situatie heeft ontwikkeld heeft ons beider gedrag geleid tot een bepaalde manier van samenleven die hij moeilijk vond vooral toen de kinderen kwamen.

Hiermee wil ik hem zeker niet vrijpleiten voor wat hij gedaan heeft. Zowel ik als hij als in de therapie is dit zo niet benaderd en hebben zowel ik als de therapeut hem altijd aangesproken op zijn keuzes die hij gemaakt heeft. Hij had het ondanks zijn verleden ook niet hoeven doen. Hij geeft dit zelf ook aan en heeft nooit zijn verleden gebruikt als excuus. Dat het een belangrijke rol speelt (afsluiten en vluchten voor de situatie) is evident en ziet hij zelf ook maar het is geen excuus maar juist iets om aan te werken en zo pakt hij het ook op.

Vwb het ‘invoelen’ ik heb hierbij veel gehad aan de antroposofische leer dat uitgaat van ziele/geesteslichaam ed en hoe je eea hierin ontwikkelt. Hierbij ook hulp gehad van een oud antroposofische huisarts die mij hier veel inzichten over heeft gegeven. Dit moet wel bij je passen want het kan nogal zweverig overkomen. Bij mij werkte het goed en kan ik tegenwoordig beter bij mezelf blijven.

xx

MRI schreef op 06-01-2024 om 21:53:

[..]

Het heeft er wel toe geleid dat ik voor mijzelf heb besloten dat ik geen relatie meer kan hebben. Helaas.

Jammer MRI maar ook herkenbaar. Ik heb ook besloten dat ik na deze relatie geen andere partner meer wil. Het kost mij zoveel energie om telkens weer bij mezelf te blijven en dat hele gedoe van aftasten en de ander leren kennen in zijn buien e.d. vind ik niet meer de moeite waard tov mijzelf. Dan maar niet.

xx 

Irtje schreef op 07-01-2024 om 15:32:

@gedoe en @MRI

Voor mij ook heel herkenbaar, ik kom uit een gezin dat ook disfunctioneerde waardoor ik als overlevingsmechanisme mij altijd heb leren afstemmen op de ander. Dat maakt dat je de stemming overneemt (voelen hoe het zit) en vandaaruit gaat pogen het om te buigen naar positief zodat het leefbaar wordt. Dat maakt dat de ander eigenlijk niks meer hoeft te doen om zelf zijn gevoel/stemming aan te passen.
Mijn vriend vindt dit zowel makkelijk als juist ook wel vervelend want ik ga het voor hem invullen namelijk en omdat hij in zijn jeugd erg is mishandeld (mentaal en fysiek) en hij als overlevingsmechanisme afsluiten en weglopen voor de situatie heeft ontwikkeld heeft ons beider gedrag geleid tot een bepaalde manier van samenleven die hij moeilijk vond vooral toen de kinderen kwamen.

Hiermee wil ik hem zeker niet vrijpleiten voor wat hij gedaan heeft. Zowel ik als hij als in de therapie is dit zo niet benaderd en hebben zowel ik als de therapeut hem altijd aangesproken op zijn keuzes die hij gemaakt heeft. Hij had het ondanks zijn verleden ook niet hoeven doen. Hij geeft dit zelf ook aan en heeft nooit zijn verleden gebruikt als excuus. Dat het een belangrijke rol speelt (afsluiten en vluchten voor de situatie) is evident en ziet hij zelf ook maar het is geen excuus maar juist iets om aan te werken en zo pakt hij het ook op.

Vwb het ‘invoelen’ ik heb hierbij veel gehad aan de antroposofische leer dat uitgaat van ziele/geesteslichaam ed en hoe je eea hierin ontwikkelt. Hierbij ook hulp gehad van een oud antroposofische huisarts die mij hier veel inzichten over heeft gegeven. Dit moet wel bij je passen want het kan nogal zweverig overkomen. Bij mij werkte het goed en kan ik tegenwoordig beter bij mezelf blijven.

xx

Oh maar ik ben volkomen op de hoogte van de antroposofie hoor, al vijftig jaar Dus ik heb ook wel inzicht in hoe een en ander energetisch 'werkt'. Het betekent helaas niet dat ik dat tij ook kan keren. Ik ben er in de loop van mijn leven zeker in gegroeid, maar de laatste relatie heeft zo me gesloopt, qua energetische 'bezetting'. Dat icm altijd maar het goede in de ander willen blijven zien en geloven dat liefde alles op kan lossen (eigenlijk co-depedant gedrag dus) maakt dat ik geen vertrouwen meer heb in mijzelf dat ik dat een volgende keer niet ga doen. En hoewel alleen zijn ook zwaar en eenzaam kan zijn, voel ik me net iets beter zonder verkering. Het is superzonde want ik kan ook heel leuk en gezellig zijn in een relatie (zeggen mijn exen) en ik heb veel liefde te geven die ik nu niet kwijt kan. Dan zeggen mensen 'ja maar dat kan je aan jezelf geven, of aan vrienden of de kat, of in vrijwilligerswerk etc' En ja dat doe ik ook allemaal. Maar het is fundamenteel anders dan dat je die ene speciale hebt. Ik hoorde gister iemand zeggen 'ik heb genoeg mensen om mee te praten maar niemand om mee te zwijgen'. 

MRI schreef op 07-01-2024 om 15:58:

Maar het is fundamenteel anders dan dat je die ene speciale hebt. Ik hoorde gister iemand zeggen 'ik heb genoeg mensen om mee te praten maar niemand om mee te zwijgen'.

Ik heb de laatste dagen nog steeds meegelezen. Ik vind het ook naar voor jullie als je eigenlijk weet dat je nooit meer een relatie aan zult gaan. Ik denk dat nu ook, maar toch vanuit een andere kijk. Niet vanuit meerdere ervaringen in ieder geval, maar meer omdat ik niet meer weet wie ik ben, wat ik wil en weinig vertrouwen heb. En ook heel erg omdat ik stabiel voor de kinderen wil zijn. 

Iemand om mee te zwijgen.. dat klinkt zo fijn! Dat je beide gelukkig en tevreden bent. En dat je even genoeg hebt aan stilte met elkaar. 
Ik heb nu alleen de ervaring dat degene die zwijgt, zijn negatieve stemming op mij legt. Met z’n ziel onder z’n arm constant non-verbaal zond dat er iets niet leuk genoeg was. En ik nam het aan; het gevoel dat ik ‘iets’ (?) moest zeggen, doen, zijn, regelen, helpen, oplossen. Bleek dat ìk het was, die eigenlijk moest verdwijnen uit het plaatje.
Ik schiet ook in die houding bij het zwijgen van mijn jongste dochter. Bij mijn oudste niet. Die zegt gewoon als ze in een slechte bui is, ook als dat kwetsend is voor een ander, en wat ze nodig heeft en ook als ze niks van me nodig heeft.
Ik merk volgens mij ook niet dat ik dat bij andere mensen doe; daar luister ik naar, stel vragen en denk evt mee in oplossingen (want ja, zo ben ik nu eenmaal heb ik in de gaten -> oplossingen), maar laat het verder gewoon bij diegene zelf, of ze mijn oplossing willen of niet is mij prima verder (privé dan, ik weet dat ik op mijn werk graag oplossingen uitdeel die niet gewenst zijn). Andere mensen leggen ook niet zo overduidelijk zwijgend hun humeur bij mij neer. 

Bir_F schreef op 07-01-2024 om 20:09:

[..]

Ik heb de laatste dagen nog steeds meegelezen. Ik vind het ook naar voor jullie als je eigenlijk weet dat je nooit meer een relatie aan zult gaan. Ik denk dat nu ook, maar toch vanuit een andere kijk. Niet vanuit meerdere ervaringen in ieder geval, maar meer omdat ik niet meer weet wie ik ben, wat ik wil en weinig vertrouwen heb. En ook heel erg omdat ik stabiel voor de kinderen wil zijn.

Iemand om mee te zwijgen.. dat klinkt zo fijn! Dat je beide gelukkig en tevreden bent. En dat je even genoeg hebt aan stilte met elkaar.
Ik heb nu alleen de ervaring dat degene die zwijgt, zijn negatieve stemming op mij legt. Met z’n ziel onder z’n arm constant non-verbaal zond dat er iets niet leuk genoeg was. En ik nam het aan; het gevoel dat ik ‘iets’ (?) moest zeggen, doen, zijn, regelen, helpen, oplossen. Bleek dat ìk het was, die eigenlijk moest verdwijnen uit het plaatje.
Ik schiet ook in die houding bij het zwijgen van mijn jongste dochter. Bij mijn oudste niet. Die zegt gewoon als ze in een slechte bui is, ook als dat kwetsend is voor een ander, en wat ze nodig heeft en ook als ze niks van me nodig heeft.
Ik merk volgens mij ook niet dat ik dat bij andere mensen doe; daar luister ik naar, stel vragen en denk evt mee in oplossingen (want ja, zo ben ik nu eenmaal heb ik in de gaten -> oplossingen), maar laat het verder gewoon bij diegene zelf, of ze mijn oplossing willen of niet is mij prima verder (privé dan, ik weet dat ik op mijn werk graag oplossingen uitdeel die niet gewenst zijn). Andere mensen leggen ook niet zo overduidelijk zwijgend hun humeur bij mij neer.

Ach Bir F, toch ook verdrietig! {{{{{{{{BirF}}}}}

Ja je hebt veel manieren van zwijgen. Ik had het natuurlijk over de harmonieuze variant, waarbij je tevreden in elkaar gezelschap bent en woorden niet altijd nodig zijn om toch te genieten van het samenzijn.

Maar waar jij over spreekt klinkt meer als de silent treatment: een passief agressieve manier om iemand te manipuleren, te straffen of zich naar te laten voelen. Ook dat heb ik mee gemaakt in relaties en ik haat het!  Wees boos op me, zeg wat er is, of zeg dat je even alleen moet zijn: allemaal prima. Niet dat bunzige zwijgen en als je vraagt wat er is, niet eerlijk zijn maar zeggen 'nee niets hoor'. Nee dat is iets waar ik niks meer mee te maken wil hebben. 

Ik heb het juist weer anders ervaren. Heb een heel andere relatie gekregen waarin ik veel meer tot mijn recht kom. Nu kon ik iemand kiezen die beter bij mij paste. Ook omdat ik mijzelf beter heb leren kennen. En omdat er geen sprake van samen kinderen krijgen en opvoeden of van samenwonen krijg je een andere dynamiek. Er is meer tijd om eigen dingen te doen voor beiden. Er zijn ook geen triggers meer en de affaire is volledig afgesloten door een nieuw begin. 

Zelfs een tijdje een open relatie gehad. En daarbij ook contacten gehad met mensen waarbij het geweldig klikte en waar ik veel aan gehad heb. Maar waarbij een traditionele relatie nooit een optie was geweest. Ik zie geen enkele relatie als mislukt. Maar als ervaringen waarvan ik kan leren en groeien als mens. En zonder relatie ben ik ook gelukkig. Ik vind het jammer dat er soms zo'n oordeel over singles wordt gegeven. 

Izza schreef op 07-01-2024 om 22:58:

Ik heb het juist weer anders ervaren. Heb een heel andere relatie gekregen waarin ik veel meer tot mijn recht kom. Nu kon ik iemand kiezen die beter bij mij paste. Ook omdat ik mijzelf beter heb leren kennen. En omdat er geen sprake van samen kinderen krijgen en opvoeden of van samenwonen krijg je een andere dynamiek. Er is meer tijd om eigen dingen te doen voor beiden. Er zijn ook geen triggers meer en de affaire is volledig afgesloten door een nieuw begin.

Zelfs een tijdje een open relatie gehad. En daarbij ook contacten gehad met mensen waarbij het geweldig klikte en waar ik veel aan gehad heb. Maar waarbij een traditionele relatie nooit een optie was geweest. Ik zie geen enkele relatie als mislukt. Maar als ervaringen waarvan ik kan leren en groeien als mens. En zonder relatie ben ik ook gelukkig. Ik vind het jammer dat er soms zo'n oordeel over singles wordt gegeven.

Op wie reageer je nu?

Bir_F schreef op 07-01-2024 om 20:09:

[..]

Ik heb nu alleen de ervaring dat degene die zwijgt, zijn negatieve stemming op mij legt. Met z’n ziel onder z’n arm constant non-verbaal zond dat er iets niet leuk genoeg was. En ik nam het aan; het gevoel dat ik ‘iets’ (?) moest zeggen, doen, zijn, regelen, helpen, oplossen. Bleek dat ìk het was, die eigenlijk moest verdwijnen uit het plaatje.

Ik schiet ook in die houding bij het zwijgen van mijn jongste dochter. Bij mijn oudste niet. Die zegt gewoon als ze in een slechte bui is, ook als dat kwetsend is voor een ander, en wat ze nodig heeft en ook als ze niks van me nodig heeft.

Het kan helpend zijn om te bedenken dat er misschien een heel andere oorzaak achter dat zwijgen zit dan je denkt. Ik had zelf een dochter die in een vergelijkbare situatie zwijgzaam was met iets bozigs, Wat er later achter bleek te zitten was dat ze dacht dat ik er veel te weinig ook voor had gehad hoe moeilijk de situatie voor haar was geweest. 

Het kan ook zijn dat een kind veel verdriet heeft over de situatie maar het nog helemaal niet kan plaatsen. Misschien weet ze gewoon niet hoe ze zich erover zou moeten voelen. Misschien is ze bang dat ze zichzelf niet in de hand heeft als ze uiting zou geven aan haar gevoelens en denkt ze dat jij dat ook niet aan zou kunnen. 

Probeer je gevoel van frustratie te onderdrukken. Als het iets beter met je gaat, komt er misschien wel een doorbraak als jullie vertrouwen naar elkaar weer wat groeit. 

Thera schreef op 07-01-2024 om 23:42:

[..]

Het kan helpend zijn om te bedenken dat er misschien een heel andere oorzaak achter dat zwijgen zit dan je denkt. Ik had zelf een dochter die in een vergelijkbare situatie zwijgzaam was met iets bozigs, Wat er later achter bleek te zitten was dat ze dacht dat ik er veel te weinig ook voor had gehad hoe moeilijk de situatie voor haar was geweest.

Het kan ook zijn dat een kind veel verdriet heeft over de situatie maar het nog helemaal niet kan plaatsen. Misschien weet ze gewoon niet hoe ze zich erover zou moeten voelen. Misschien is ze bang dat ze zichzelf niet in de hand heeft als ze uiting zou geven aan haar gevoelens en denkt ze dat jij dat ook niet aan zou kunnen.

Probeer je gevoel van frustratie te onderdrukken. Als het iets beter met je gaat, komt er misschien wel een doorbraak als jullie vertrouwen naar elkaar weer wat groeit.

Ja  ik ben het met je eens dat je bij een kind/ jong iemand meer geduld moet opbrengen vwb stilzwijgen naast het feit dat je ook nog niet-beschuldigend kunt uitleggen wat het met je doet of dat je het juist fijn zou vinden als zij zegt waarom ze boos is. 

Maar bij een volwassen partner kan je dat een keer doen maar doodzwijgen mag geen manipulatieve strategie van de ander worden imho

Zeer zeker niet MRI en ik weet er alles van. Ik leerde mezelf toen het mij overkwam om er tegen te kunnen. Vooral ook door juist in te zien dat het manipulatief was bedoeld. Maar ik kan het niemand aanraden om langere tijd in zo’n situatie te zitten. 
Ik denk dat juist het impactvolle van zo’n situatie ervoor kan zorgen datje als moeder tijd nodig hebt om de band met de kinderen als die wat verstoord is geraakt weer opnieuw vorm te kunnen vinden. 

Na die slechte dagen, was er een goede dag en toen volgden er nog meer redelijk goede dagen. Dus dat was fijn. 
Over die zwijgende ex-man van mij, daar ben ik nog steeds niet goed uit of het bewust manipulatief was of dat hij werkelijk zo met zichzelf in de knoop zat en dat dit zijn manier van ermee omgaan was. Blijft een feit dat het enorm contraproductief is voor een goede relatie, maar dat ik daar wel op een bepaalde manier faciliterend op gereageerd heb wat het ook niet beter heeft gemaakt. In een milde bui denk ik: hij kon het niet beter en ik kon het niet beter. In een boze bui denk ik dat het manipulatief was en dat hij mij ermee heeft gebruikt. Wat ik nu vooral probeer is er niet meer aan te denken tot ik het begrijp, want ik ga het niet echt begrijpen. 

Voor de vakantie was er een gesprek met mijn beide dochters waarbij we het hadden over slechte eigenschappen van mensen. Dat iedereen die heeft, maar dat het van belang is hoe je er mee om probeert te gaan. Ik probeerde ze te laten praten wat ze kwijt wilden. Het kwam hierop door de plannen voor kerst en de vakantie. De schoonfamilie wilde dat ze mee gingen op wintersport en ze begonnen over de manier van vragen. De ene (18) noemde het chantage, want er is blijkbaar gezegd dat ze heel dankbaar moeten zijn voor die vakanties en dus meegaan. De ander (14) noemde het manipulatie. Het zijn allemaal dezelfde manipulerende ‘achternaampjes’, dat zei ze.
Ik vind dat dus echt heel bizar en ook moeilijk als ze zulke dingen (denken te) zien. Voorheen was mijn eerste reactie altijd: zo bedoelden ze het vast niet, blabla. En nu zei ik iets van: ik denk dat jullie gelijk hebben. En het gesprek ging verder toen, waar het voorheen altijd stopte en de luikjes dicht gingen. 
Daarna zei ik: jullie zijn ook voor de helft ‘achternaampjes’ hè. Jongste lachte een beetje, ze was open. Dus ik zei: jij doet het soms ook, hè? Als je wilt dat iets gaat zoals jij wilt, dan zet je je zwijgende donderwolk op om dat voor elkaar te krijgen. De manier waarop ze toen lachte, maakte me duidelijk dat ze dat wel wist van zichzelf. Ik weet ook van haar dat ze wel iets uit dit gesprek heeft gehaald zonder dat ik dat nog extra hoef te benoemen, namelijk dat ze zelf eigenlijk niet zo wil zijn. Iets met ‘wat gij niet wilt dat u geschied..’ De zwijgende donderwolk (die kon echt zo intens zijn en me verschrikkelijk naar laten voelen!) is daarna nog niet meer voorgekomen. Alleen die stilte die me soms zo aanvliegt en dat we allemaal maar zo langs elkaar heen leven, maar dat gevoel zit in mij. Goede dagen maken de mindere dagen beter te verdragen.