Verder na ontrouw - deel 8

Het lijkt er op dat het haar goed deed dat je het doorzag. Maar misschien weet ze nu gewoon ook niet hoe wel goed te reageren. Misschien probeert ze je ook wel uit. Misschien wil ze zien dat je dit ook aan kunt. Als het haar eerder gelukt is te manipuleren (ze is nog zo jong) dan kan het zijn dat het even een goed geval gaf dat jij sterker bent dan haar manipulatie mogelijkheden. Ik zit misschien teveel te fantaseren, maar het kan zijn dat ze juist niet wil dat jij door zwijgen van slag raakt, maar dat ze het niet kan laten het uit te proberen. 

En weet je, van iemand op dit forum leerde ik dat het wel ook naar kan voelen voor kinderen als je ze wijst op iets negatiefs waar jij tegenaan gelopen bent bij hun vader, ook al zeg je niet eens dat je dat in hen herkent. Maar zij voelen zich bewust of onbewust toch als iemand die die kenmerken ook via de bloedlijn in zich hebben. Ingewikkeld natuurlijk. Ik hoop dat je daar het gesprek nog wel eens over kunt hebben. Ik heb een beetje de theorie zelf dat je neutrale karaktereigenschappen kunt erven, maar dat het dan ook maar net is wat je er zelf mee doet. Bijvoorbeeld een heftig temperament kan verkeerd maar ook goed gebruikt worden. Zou je niet eens terug kunnen komen op dat gesprek van voor de vakantie? 

Onze dochter vindt het inderdaad erg vervelend als ik haar wijs op trekjes die ze met haar vader gemeen heeft. Ze wil beslist niet op hem lijken. Maar dat probeer ik in te kleden als neutrale eigenschappen. Ze vragen bv. allebei veel aandacht, maar het verschil met hem is, dat zij ook aandacht teruggeeft. Ze zijn allebei lawaaierig en druk, maar zij is er op aanspreekbaar. Ze houden allebei van mensen bezoeken. Zij oefent nu in ook visite ontvangen. Ze probeert haar eigen identiteit te ontdekken. 
Niemand vindt het leuk om te horen dat 'je precies je vader/moeder bent', en al helemaal niet in de jonge leeftijd. Maar als je het niet te zwaar en zeker niet verwijtend zegt, kan het best een hulpje zijn bij het afbakenen van de eigen persoonlijkheid.

Ik heb deze periode last van triggers. Truus is binnenkort jarig waar wij elk jaar 'gezellig' op viste gingen. Ik herinner mij goed dat de sfeer zo raar was de eerste keer dat ik daar was. Niet gek want achteraf bleken veel vriendinnen van haar er van af te weten. Zo awkward. En ook zijn er bepaalde terugkerende jaarlijkse concerten waar mijn man dan druk met haar bezig was. Met overnachtingen zogenaamd voor zijn werk.

 Ik heb het er nu niet over met mijn man,  maar merk dat ik in mijzelf wel ermee bezig ben. Ik hoef ook nooit meer naar zo'n concert. Enerzijds schiet toch door mij heen van hoe kan ik het niet hebben gemerkt. Anderzijds, beetje bozig over al die leugens die hij heeft bedacht om maar met haar te kunnen sexen. Dat het zo lang heeft geduurd voor ze betrapt werden. Dat best veel vriendinnen van haar en aantal vrienden van mijn man het wisten. Delen vrouwen het sneller met hun vriendinnen dan mannen? Zo gek dat ik niets wist. En zij gewoon jaren  in mijn leven rondliep. Blijft bah als ik hier aan denk.   

Alysa schreef op 12-01-2024 om 17:35:

Ik heb deze periode last van triggers. Truus is binnenkort jarig waar wij elk jaar 'gezellig' op viste gingen. Ik herinner mij goed dat de sfeer zo raar was de eerste keer dat ik daar was. Niet gek want achteraf bleken veel vriendinnen van haar er van af te weten. Zo awkward. En ook zijn er bepaalde terugkerende jaarlijkse concerten waar mijn man dan druk met haar bezig was. Met overnachtingen zogenaamd voor zijn werk.

Ik heb het er nu niet over met mijn man, maar merk dat ik in mijzelf wel ermee bezig ben. Ik hoef ook nooit meer naar zo'n concert. Enerzijds schiet toch door mij heen van hoe kan ik het niet hebben gemerkt. Anderzijds, beetje bozig over al die leugens die hij heeft bedacht om maar met haar te kunnen sexen. Dat het zo lang heeft geduurd voor ze betrapt werden. Dat best veel vriendinnen van haar en aantal vrienden van mijn man het wisten. Delen vrouwen het sneller met hun vriendinnen dan mannen? Zo gek dat ik niets wist. En zij gewoon jaren in mijn leven rondliep. Blijft bah als ik hier aan denk.

Herken ik Alysa . Bizar hoe mensen zo met je om kunnen gaan en de schein hoog houden. Bij mij is mijn man het wel gaan delen omdat hij er niet meer mee kon leven en kwijt wilde ( heb ik achteraf zeker gemerkt aan hem) maar ik dacht dat het stress was van andere oorzaken. Helaas heeft hij voor haar tot een bepaalde datum gewacht omdat volgens haar het tot dan stil gehouden moest worden omdat we gezamelijk iets een belangrijk hadden.  En zei dan nog veel extra tijd had om hem en mij verder te bespelen natuurlijk.....

mij helpt het idd ook om van die dingen afstand te nemen.  Verder blijft het denk ik heftig als je door zoveel mensen belazerd bent . 

Heeft iemand verder het boek. Scheiden of blijven gelezen ?  Ben benieuwd wat jullie bevindingen daar van zijn ! Mag ook via een privé bericht. 

Hallo Kim, ik heb het gelezen en de vragen allemaal doorgenomen en voor mijzelf beantwoord. Heel interessant, leerzaam maar ook confronterend!

Ik merk dat ik het met een aantal zaken wel moeilijk blijf houden. Dat zit vooral in het niet eerlijk zijn en het klein houden van de waarheid. We zijn nu ruim 1,5 jaar verder en ik merk dat de ‘vaagheden’ die er nog zijn blijven spoken.

Gisteren voor mijzelf op papier een balans opgemaakt en ik zag dat wat ik nu wel weet ik heb losgelaten (letterlijk erbij gezet opgelost en uit mijn hoofd) maar dat die andere zaken blijven terugkomen en dat ik daarover blijf malen. Overigens betekent uit mijn hoofd dat de pijn en verdriet niet weg is maar ik hoef daar dan niet over te raden en gissen. Het geeft rust.

Nu zijn we ook 1,5 jaar verder en wil zowel hij als ik gewoon verder en ook om dan eerst weer door de muur van je weet alles al ed. te moeten voordat er misschien wat komt…. Daarbij moet ik eerst nog een deel uitwerken (uitgerekend dat mij dat ong 16 dagen kost) zodat hij er ook niet omheen kan, daar zie ik ook tegenop. In eerdere stadia heb ik hier hele dagen aan gezeten maar die tijd heb en wil ik er niet meer aan besteden, het doet iets met je.

Moest het even kwijt!

Ik ben al tijdje verder en leerde waar je wakker van ligt kun je maar beter bespreekbaar maken. Ik begrijp niet zo goed waar je 16 dagen voor nodig hebt zodat je partner waar niet omheen kan?  

Zoals al eerder vermeld, meneer heeft alles van zijn betaalrekening gedaan waardoor ik 15 jaar aan maandelijkse afschriften heb die ik (opnieuw) wil doornemen maar nu met een andere blik/focus. Van die 15 jaar heb ik een tijdje geleden al 3 jaar gedaan en dat gaat echt langzaam want het is veel, goed lezen want betekent veel opzoeken op locatie ed, en op een gegeven moment zie je door de bomen het bos niet meer. 
Want als we nu de discussie aangaan dan vraagt hij: maar waar staat dat dan en om effe snel iets op te zoeken werkt gewoon niet is de ervaring. Zoals zoveel vreemdgangers, wat ik in dit draadje heb gelezen, net zo lang ontkennen/ klein maken totdat het niet meer vol te houden is. 
Om moe van te worden Pffff….

Irtje schreef op 13-01-2024 om 19:16:

Zoals al eerder vermeld, meneer heeft alles van zijn betaalrekening gedaan waardoor ik 15 jaar aan maandelijkse afschriften heb die ik (opnieuw) wil doornemen maar nu met een andere blik/focus. Van die 15 jaar heb ik een tijdje geleden al 3 jaar gedaan en dat gaat echt langzaam want het is veel, goed lezen want betekent veel opzoeken op locatie ed, en op een gegeven moment zie je door de bomen het bos niet meer.
Want als we nu de discussie aangaan dan vraagt hij: maar waar staat dat dan en om effe snel iets op te zoeken werkt gewoon niet is de ervaring. Zoals zoveel vreemdgangers, wat ik in dit draadje heb gelezen, net zo lang ontkennen/ klein maken totdat het niet meer vol te houden is.
Om moe van te worden Pffff….

Maar op zo´n manier een detective moeten worden in je eigen relatie is toch geen  doen? Relatie therapie?

Wohw Irtje, ik schrik daar wel een beetje van heel eerlijk gezegd.
Na anderhalf jaar nog steeds zo op zoek naar " vroeger in wat er gebeurd is". Waarom werk je er niet aan je daarbij neer te leggen in dat je " een soort van onwetend bent en blijft". 

Mijn man is erg vaak en veel vreemd gegaan en na mijn zoektocht kwam ik op minimaal 4 vrouwen uit. Daarna hakte ik voor mezelf de knoop door (vooral mentaal) meer wil en hoef ik niet meer te weten. Ik wist voldoende, hij had veel gelogen, gemanipuleerd,  verdraait en ga zo maar door. Misschien zijn het er wel 10, 20, 30(?) Wie zal het zeggen? Met die onwetendheid zal ik door moeten, de rest van mijn leven. Maar daar koos ik voor op het moment dat ik aan herstel en vergeving ging werken.

Daar hoefde ik dus niet nog meer bevestiging over te hebben. Deze zoektocht duurde 3 a 4 maanden en dat vond ik persoonlijk al killing. Het maakte me waakzaam, paniekerig en angstig. 
Vanuit hier komt mijn vraag ook.

Het lijkt me heel gezond en goed voor je eigen herstel dat je hier over na gaat denken. Want wat levert het je op dit steeds te doen? 
Je weet toch dat hij het gedaan heeft, de details maken je zieker en zieker. 
Neem jezelf in bescherming, echt waar. Zo doorgaan lijkt me een ticket naar nog meer traumatische ervaringen. 

Ohja, ik heb dit nog even extra toegevoegd: (om op het geld te komen waar je het over hebt in wat man uitgaf. Daar kan ik nog tot mijn dood heel veel leuke dingen van blijven doen, dat is enorm veel, onbetaalbaar veel, daarom is het aan mij om te genieten van het leven. Niet om het hem op financieel gebied betaald te zetten of gelijkheid te creëren, maar omdat ik nu weet hoe kort het leven kan zijn en je echt op veel momenten voor je eigen geluk moet zorgen, dus doe veeeeeeeel meer leuke fijne dingen na anderhalf tot twee jaar na de uitkomst toen, kocht meer leuke kleren, ging vaker uit met vriendinnen en voor het vreemdgaan spaarde ik belachelijk veel en gaf weinig uit. Het heeft mij de eerste twee jaar ook boos gemaakt maar nu niet meer omdat ik nu veel vrijer leef dan toen)

Relatietherapie hebben we en dat slaat goed aan. Maar ondanks de therapie vind hij het lastig om over zijn vreemdgaan te praten. Eerst vertelde hij dat het alleen maar om erotische massages ging maar gaandeweg werd het steeds meer.

Ik voel mij dan soms ook net sherlock Holms/de fiod en had hij op een andere manier betaald dan was ik er nooit achter gekomen want ik heb echt nooit gemerkt dat hij dit deed. Of eigenlijk ik wilde het niet zien, mijn onderbuik vertelde weleens wat anders maar goed het is moeilijk bewijzen als je niet weet wat en waar te zoeken. Hij deed het vooral onder werktijd, tussen afspraken door, waardoor het minder opviel.

Dankzij deze afschriften ben ik er dus achter gekomen wat er speelde, hoe vaak, waar ed. maar om een goed beeld te krijgen moet je wel alles doorspitten. Waar anderen in een telefoon/laptop oid bewijs vinden (waar alles bij elkaar staat) heb ik alleen dit. In zijn telefoon is niks (meer terug) te vinden. 
Het enige positieve hieraan is dat het een compleet beeld/patroon geeft waarmee je veel terug kunt reconstrueren maar het blijft een feitelijk beeld dus het hoe is moeilijker in te vullen.
Ik merk dan ook dat ik behoefte heb aan het hoe. Niet zozeer de details van zijn uitstapjes maar hoe ging hij te werk en hoe heb ik dit zo grandioos kunnen missen!

Ik heb nog wat aan mijn bovenstaande post toegevoegd tussen haakjes.

Maar Irtje, je weet het toch?
Het is allemaal bevestigt!?
Je ziet het goed en twijfel vooral niet aan jezelf. Mijn man deed het ook op 101 momenten waarvan ik het niet wist en ergens in mijn onderbuik wel!! Dagjes sauna, voor hij naar werk ging en ik al werken was, zogenaamd motor rijden, zogenaamd naar een vriend, zogenaamd sporten, zogenaamd naar zijn ouders, zogenaamd bij andere familieleden op bezoek, zomaar even tanken, ik kan een pagina vol typen..

Daarom zie het goed. 
Hij had ook een eigen bank rekening! Dat is juist wat ik ook bedoel, je ziet het goed, je hoeft niet meer verder te struinen.

Toen der tijd zei ik tegen mezelf: Sherlock Holmes zal zich erbij neer moeten gaan leggen dat het de mount everest is geweest aan bedrog! 

Erken jezelf! 

miss1984 schreef op 13-01-2024 om 22:54:

Wohw Irtje, ik schrik daar wel een beetje van heel eerlijk gezegd.
Na anderhalf jaar nog steeds zo op zoek naar " vroeger in wat er gebeurd is". Waarom werk je er niet aan je daarbij neer te leggen in dat je " een soort van onwetend bent en blijft".

Mijn man is erg vaak en veel vreemd gegaan en na mijn zoektocht kwam ik op minimaal 4 vrouwen uit. Daarna hakte ik voor mezelf de knoop door (vooral mentaal) meer wil en hoef ik niet meer te weten. Ik wist voldoende, hij had veel gelogen, gemanipuleerd, verdraait en ga zo maar door. Misschien zijn het er wel 10, 20, 30(?) Wie zal het zeggen? Met die onwetendheid zal ik door moeten, de rest van mijn leven. Maar daar koos ik voor op het moment dat ik aan herstel en vergeving ging werken.

Daar hoefde ik dus niet nog meer bevestiging over te hebben. Deze zoektocht duurde 3 a 4 maanden en dat vond ik persoonlijk al killing. Het maakte me waakzaam, paniekerig en angstig.
Vanuit hier komt mijn vraag ook.

Het lijkt me heel gezond en goed voor je eigen herstel dat je hier over na gaat denken. Want wat levert het je op dit steeds te doen?
Je weet toch dat hij het gedaan heeft, de details maken je zieker en zieker.
Neem jezelf in bescherming, echt waar. Zo doorgaan lijkt me een ticket naar nog meer traumatische ervaringen.

Ohja, ik heb dit nog even extra toegevoegd: (om op het geld te komen waar je het over hebt in wat man uitgaf. Daar kan ik nog tot mijn dood heel veel leuke dingen van blijven doen, dat is enorm veel, onbetaalbaar veel, daarom is het aan mij om te genieten van het leven. Niet om het hem op financieel gebied betaald te zetten of gelijkheid te creëren, maar omdat ik nu weet hoe kort het leven kan zijn en je echt op veel momenten voor je eigen geluk moet zorgen, dus doe veeeeeeeel meer leuke fijne dingen na anderhalf tot twee jaar na de uitkomst toen, kocht meer leuke kleren, ging vaker uit met vriendinnen en voor het vreemdgaan spaarde ik belachelijk veel en gaf weinig uit. Het heeft mij de eerste twee jaar ook boos gemaakt maar nu niet meer omdat ik nu veel vrijer leef dan toen)

Ha Miss,

Ik snap je vraag en bezorgdheid. Ik kan het niet goed uitleggen want het is voor mij een dubbel gevoel. Aan de ene kant geeft het mij rust omdat ik de gevonden informatie kan koppelen aan mijn onderbuik; zie je wel ik ben/was niet gek. Aan de andere kant maakt het mij soms razend als ik alles feitelijk bij elkaar zet en hij dan nog probeert te bagatelliseren. Ik kan het moeilijk naast mij neerleggen. Het heeft denk ik te maken met het feit gevoel dat ik soms denk je komt er zo goed vanaf. Ik zit hiermee for live en hij wil gewoon doorrrr.

Niet dat hij niet veranderd is, ik merk in bijna alles dat hij echt moeite doet voor mij ons. Vorige week na een moeilijk gesprek en ik die daar ‘s avonds overstuur van was gaf hij ook aan dat het hem zo spijt dat hij mij niet de liefde en respect heeft gegeven die ik verdiende en dat hij ging kijken hoe dit goed te maken en dat doet en probeert hij ook echt.

Maar terugkomend op je vraag, ik vroeg mijzelf deze week ook af wat levert het mij op dit alles op elke keer weer opnieuw zoeken. Ik ben er nog niet geheel uit.

miss1984 schreef op 13-01-2024 om 23:14:

Ik heb nog wat aan mijn bovenstaande post toegevoegd tussen haakjes.

Maar Irtje, je weet het toch?
Het is allemaal bevestigt!?
Je ziet het goed en twijfel vooral niet aan jezelf. Mijn man deed het ook op 101 momenten waarvan ik het niet wist en ergens in mijn onderbuik wel!! Dagjes sauna, voor hij naar werk ging en ik al werken was, zogenaamd motor rijden, zogenaamd naar een vriend, zogenaamd sporten, zogenaamd naar zijn ouders, zogenaamd bij andere familieleden op bezoek, zomaar even tanken, ik kan een pagina vol typen..

Daarom zie het goed.
Hij had ook een eigen bank rekening! Dat is juist wat ik ook bedoel, je ziet het goed, je hoeft niet meer verder te struinen.

Toen der tijd zei ik tegen mezelf: Sherlock Holmes zal zich erbij neer moeten gaan leggen dat het de mount everest is geweest aan bedrog!

Erken jezelf!

Ik vermoed dat het vooral met een stuk acceptatie en erkenning te maken heeft. Maar dat stuk haal je niet uit de bevestiging keer op keer op te zoeken maar in troost van je man. Het goed voor jezelf zorgen en lief te zijn voor jezelf en daarin vooral te erkennen dat je het niet wist en je vol vertrouwen was. Wat ook heel normaal gezond gedrag is. De acceptatie dat je het goed ziet en je je niks meer wijs laat maken.

In één klap was ik niet meer naïef en geloofde ik niet meer in sprookjes. Dat heeft man van mij afgepakt. Maar na 5 jaar ben ik er blij om, anders was ik altijd die oude miss gebleven. Deze miss is gezonder en zelfverzekerde. Nog steeds net zo lief hoor ik vaak maar wel iemand met goede grenzen. 

Wat zijn jou grenzen, tot hoe ver blijf je gaan in het zoeken van " bewijs "? Nog één maand, drie uur per dag? In die drie uur per dag of per week kun je gaan wandelen of gaan sporten, of misschien wel met een lieve vriendin naar een cabaret voorstelling of film, of uiteten 😊 ik kan nog even doorgaan... ☺️

En wat daarbij nog een mooie vraag naast wat levert het je op.

Waar heb je behoefte aan? (Buiten het zoeken om) je hoeft mij geen antwoord te geven maar ga het voor jezelf eens uitvogelen.