Verder na ontrouw - deel 8

miss1984 schreef op 13-01-2024 om 23:14:

Ik heb nog wat aan mijn bovenstaande post toegevoegd tussen haakjes.

Maar Irtje, je weet het toch?
Het is allemaal bevestigt!?
Je ziet het goed en twijfel vooral niet aan jezelf. Mijn man deed het ook op 101 momenten waarvan ik het niet wist en ergens in mijn onderbuik wel!! Dagjes sauna, voor hij naar werk ging en ik al werken was, zogenaamd motor rijden, zogenaamd naar een vriend, zogenaamd sporten, zogenaamd naar zijn ouders, zogenaamd bij andere familieleden op bezoek, zomaar even tanken, ik kan een pagina vol typen..

Daarom zie het goed.
Hij had ook een eigen bank rekening! Dat is juist wat ik ook bedoel, je ziet het goed, je hoeft niet meer verder te struinen.

Toen der tijd zei ik tegen mezelf: Sherlock Holmes zal zich erbij neer moeten gaan leggen dat het de mount everest is geweest aan bedrog!

Erken jezelf!

Het gaat hier ook echt om heeeel veeel geld maar dat heb ik los gelaten. Daar komt hij mij overigens in tegemoet want hij wil nu van alles voor mij betalen, wat echt niet hoeft, en krijg ik er soms bijna kriebels van.

Ik begrijp goed wat je zegt en ik kan ook een pagina vol schrijven met waar hij geweest zou zijn. Maar op de een of andere manier ben ik gevoelsmatig nog niet zover dat ik het kan laten. Er zit nog veel boosheid bij mij denk ik. Ik heb zelfs even nagedacht over eventueel EMDR maar ik ben nog niet zover merk ik.

Ik ben overigens wel voor en met mijzelf bezig. Ik volg sinds kort een creatieve cursus, nieuwe baan, wil straks een opleiding gaan volgen ed en hij support mij hier volledig in. Dat voelt goed en ben ik ook echt heel blij mee maar het spookt ondanks dat toch nog bij mij.

Ik ben eigenlijk, bedenk ik mij nu, gewoon boos omdat hij mij nooit de keuze heeft gegeven. Was hij eerlijk geweest dan was uit elkaar gaan een reeele optie want als jd niet het juiste gevoel hebt bij iemand zeg dat dan dan hadden we er samen aan kunnen werken. Daarnaast ook boos omdat in die jaren anderen zijn beste en leukste versie te zien kregen die er voor mij niet meer was. Jaloers ook terwijl ik dat echt nooit/niet ben. 

Hmmm zo terugkijkend veel boosheid dus… ik ga hier op kauwen.

Anna Cara schreef op 05-01-2023 om 05:11:

Ik heb geconstateerd dat het last hebben van bepaalde dingen vaak komt door een vorm van jaloezie (in mijn geval ontdekken van cadeautjes die hij haar gaf, vaker sex met haar in bepaalde perioden,, weekendjes weg), Ik merkte de gedachte op waarom wel met haar en niet met mij. Gedachtes of hij haar misschien leuker vond? Of sex soms met haar lekkerder was? Of hij meer moeite deed voor haar? Ben of was ik dan niet leuk genoeg? Sexy genoeg? Ik betrok het op mijzelf. Maar daar was mijn partner helemaal niet mee bezig.

Iemand gaf een zin terug van Esther Perel: dat iemand die vreemdgaat zichzelf ziet door de ogen van de ander: leuker, sexier, gewild. Een versie die je wil zijn of weer wil zijn. Ik las ook ergens dat als je vreemdgaat je hetzelfde wat je met je minnares doet ook met je eigen partner moet doen.

Ik zag terugkijkend duidelijk dat omdat hij ook sex had met een ander, wij minder vaak vreeen. Dat hij niet meer investeerde in ons. Of beduidend minder.Hij gaf zijn tijd, aandacht en geld aan een ander.

Kan het bij jullie ook jaloezie zijn?

Ik kwam deze tekst tegen en dit sluit aan bij mijn vorige bericht. Zo herkenbaar dit, zo boos, verdrietig en pijnvol…

Ik kan de zoektocht van Irtje wel voorstellen. En Miss heeft helemaal gelijk: stop die tijd in vergeving. Maar het is zo moeilijk om dingen te vergeven die je niet weet.

Ik heb er ook heel lang last van gehad. En ook ik heb bewust besloten: ik weet genoeg zo. Maar ik kan me goed voorstellen dat het blijft wringen. Ook omdat het zo dubbel is: dus omdat ik besluit dat hij het niet hoeft te delen, laat ik hem “ermee weg komen”. En bovendien: als niet alles op tafel ligt, hoe gelijkwaardig is het dan? Ik zocht vooral naar bewijs dat hij echt spijt had. Veranderd was. En dat zit hem voor mij niet alleen in gesprekken over herstel, maar ook in eerlijk worden en met de billen bloot durven gaan. En als dat eerlijk zijn niet gebeurt.. Is hij dan wel zo “veranderd”? Dit was een spiraal van gedachten waar ik helemaal vast in kon komen te zitten. 

Moet wel zeggen dat naarmate de tijd verstreek, dit gevoel ook verstreek. Uiteindelijk ben ik automatisch meer tijd in mezelf gaan steken en veranderde dat beeld. Maar het kan me (als ik er langer over nadenk) nog steeds boos maken merk ik nu.

Ik schrik hier echt wel van Iertje. Vraag jezelf af of hoe zinvol dit is. Jij probeert controle terug te krijgen die jou is afgenomen door je in het ongewisse te laten. Maar besef dat hoeveel maanden jij ook gaat speuren. Jij zult nooit alles weten. Nooit! Deels omdat gegevens niet meer terug zijn te halen en omdat hij ze oprecht niet meer weet. Maar ook deels omdat hij ze niet met jou zal delen. Hij heeft er alle belang bij zaken kleiner te maken, te verdraaien of bagitaliseren. Want hij wil jou behouden en niet nog verder pijn doen. Dan is het natuurlijk niet helpend om te zeggen dat hij zo genoten heeft van minarres X, of zo verliefd was op dame Y. Die dames hebben wellicht zaken die jij niet hebt en daar kan je niets aan veranderen behalve het te accepteren. 

Als jij niet kunt accepteren dat je niet alles weet. En hem niet daadwerkelijk kunt vergeven kan je niet verder. Vergeten zal trouwens nooit gebeuren. Dit blijft jullie levenslang bij. Vergeving zou je alleen moeten doen als jij dat zelf wilt en daar voor jezelf voordeel uit haalt. Wat heeft hij nu nog te bieden als mens? En wat maakt dat je bij hem wilt blijven ondanks een onbetrouwbaar karakter of wellicht verslaving? En wat maakt dat je dat niet wilt of denkt te kunnen vinden bij een ander?

Tja het is natuurlijk een menselijke reactie alles te willen weten na het vreemdgaan van je partner. In poging van je hoofd het te kunnen begrijpen. Daarbij komt soms de vraag op of het zinnig is, want het kan je ook meer pijn opleveren. 
Maar waar het mij om ging toen ik zei "dit is toch geen basis voor een relatie?" is meer dat als alles uitspitten om erachter te komen waar de ander nog meer liegt, het een destructief patroon is geworden wat jezelf niet dient. Je zit voortdurend in wantrouwen en moet voortdurend voor jezelf bewijzen dat je wantrouwen terecht is. En als je dan iets vindt moet je nog meer zoeken. En dan kan je de ander de feiten voorhouden en bewijzen dat hij of zij daar ook gelogen heeft etc etc. En dan? Wat schiet de relatie daar mee op?
Is het niet zo dat je denkt dat als bedrogen partner te moeten doen omdat de vreemdganger niet genoeg vertrouwen en openheid aan de dag heeft gelegd. In de zin dat je voelt dat hij nu helemaal voor jou kiest? En dat daar de crux zit en dat daar aan gewerkt moet worden bij de therapeut? Want je intuïtie kan het helemaal bij het goede eind hebben vwb zijn houding, maar al die bewijzen die je met veel pijn moet zoeken gaan hem niet betrouwbaarder maken. Dat moet hij zelf doen. En zou hij dat zelf doen, dan zou je dat voelen en dan zou je het misschien veel meer los kunnen laten. 

Gedoe schreef op 14-01-2024 om 08:36:

Ik kan de zoektocht van Irtje wel voorstellen. En Miss heeft helemaal gelijk: stop die tijd in vergeving. Maar het is zo moeilijk om dingen te vergeven die je niet weet.

Ik heb er ook heel lang last van gehad. En ook ik heb bewust besloten: ik weet genoeg zo. Maar ik kan me goed voorstellen dat het blijft wringen. Ook omdat het zo dubbel is: dus omdat ik besluit dat hij het niet hoeft te delen, laat ik hem “ermee weg komen”. En bovendien: als niet alles op tafel ligt, hoe gelijkwaardig is het dan? Ik zocht vooral naar bewijs dat hij echt spijt had. Veranderd was. En dat zit hem voor mij niet alleen in gesprekken over herstel, maar ook in eerlijk worden en met de billen bloot durven gaan. En als dat eerlijk zijn niet gebeurt.. Is hij dan wel zo “veranderd”? Dit was een spiraal van gedachten waar ik helemaal vast in kon komen te zitten.

Moet wel zeggen dat naarmate de tijd verstreek, dit gevoel ook verstreek. Uiteindelijk ben ik automatisch meer tijd in mezelf gaan steken en veranderde dat beeld. Maar het kan me (als ik er langer over nadenk) nog steeds boos maken merk ik nu.

@allen,

Dank voor jullie reacties. Bovenstaande reactie van Gedoe en wat GekkkeHenkie omschrijft komt in de richting hoe ik het voel. Het heeft deels met gelijkwaardigheid , met erkenning en er niet makkelijk mee weg te komen te maken. Daarbij hoever ben je bereid te gaan voor mij, durf je jezelf bloot te geven en ben je bereid door het stof te gaan voor mij, je spijt en schuld te laten zien! Het feit dat het nu 1,5 jaar geleden is dat het uitkwam en ik er nu nog zo mee bezig ben komt ook omdat ik in deze periode bezig was met mijn afstuderen. Dit maakte dat mijn primaire focus daarop lag (wel onbewust hier veel mee bezig) maar dus minder actief hiermee wat voor een uitgesteld rouwproces heeft gezorgd zeg maar.

We hebben zojuist een lange wandeling gemaakt en hoewel het niet de bedoeling was maakte hij zelf een opmerking waardoor we op dit specifieke deelonderwerp kwamen. Hij baalde hiervan maar uiteindelijk werd het een goed gesprek en kon ik redelijk goed aangeven waarom dit weten voor mij belangrijk is. Hij begrijpt het nu beter, nog niks toegegeven want hé geen actieve herinneringen en wil hij het eerst zien (waar het staat)…, en hebben we vooral gesproken over zijn drijfveren e.d. Hij gaf duidelijk aan dat het nooit zijn intentie is geweest mij te verlaten hij had gewoon een behoefte waar hij invulling aan gaf….

Ik heb daarop duidelijk kunnen teruggeven wat hiervan de gevolgen voor mij maar ook voor onze relatie waren. Het feit dat hij uit de verbinding stapte maakte dat hij anders naar mij/onze relatie ging kijken. Dat neem ik hem kwalijk want zolang je alleen naar jezelf kijkt zie je de ander en haar/zijn behoefte niet meer. Dat laatste doet pijn want dan sta je er eigenlijk alleen voor. Zo heb ik dat wel ervaren tenminste.

Izzy vraagt waarom blijf ik? Tja, dat is niet makkelijk aan te geven waarom blijft men als je zo bedrogen bent? Ik denk voor mij omdat er nog zoveel te halen valt. Vriend was voordat het uitkwam al aan het veranderen naar mij en onze relatie. Hij was erg met (zijn) gedrag bezig en liet zien in staat te zijn zonder verdere hulp van buitenaf positief te kunnen veranderen in een relatie. Dat maakt voor mij dat ik vertrouwen in hem heb vwb een toekomst samen. Hierbij bedoel ik overigens niet vertrouwen op zijn blauwe ogen, daarvoor is de periode te lang en intensief geweest en gaat het liegen en bedriegen hem te makkelijk af.

Voor de goede orde, de hoeveelheid aan dames (of het er nu 1 of 100 of meer zijn geweest) en wat hij daarmee gedaan heeft of ze er nu beter uitzagen, leuker waren maakt mij niet zoveel uit. Het gaat mij echt om de gelijkwaardigheid en eerlijk durven zijn in de relatie nu. Je hebt dingen gedaan waar je je waarschijnlijk voor schaamt. Durf je je kwetsbaar op te stellen en dit te delen en mij daarbij in de ogen aan te kijken? Dit en het gevoel dat hij er niet ‘zomaar mee wegkomt’ daar gaat het mij om. Misschien vraag ik teveel en zijn mijn verwachtingen omtrent dit onrealistisch, ik weet het niet alleen dat ik het zo voel. 

Fijn om dit hier zo op te kunnen schrijven maakt mijn hoofd wat leger en ordent wat meer mijn gedachten!

Als voorbeeld in het niet meer gezien worden in je eigen relatie omdat de ander naar buiten/uit de verbinding is gestapt: hij gaf aan dat hij soms niet eens s.x had met zo’n meid maar dat ze dan gewoon fijn en gezellig tegen elkaar lagen en praten over van alles en nog wat. 

Dit doet/deed mij meer pijn dan als hij s.x met sterren van de hemel had gehad. 

Want hij was ervan overtuigd dat hij dit niet (meer) bij mij kon vinden. Dit bedoel ik met totaal niet meer gezien worden voor wat je (waard) bent. En dit punt wil ik hem echt duidelijk laten beseffen; dit is wat hij deed en wat de gevolgen voor ONS waren!

hoi allemaal, 
Ik was na mijn vorige bericht even content met meelezen en zelf aan de slag mar nu hoop ik toch op jullie advies. In de kerstvakantie had ik gesuggereerd dat ik relatietherapie wilde. Dat heb ik even laten inwerken. Nu kwam ik er op een rustig moment op terug. Dat wil manlief wel als ik dat nodig vind. Toen raakten we voor het eerst sinds tijden serieus in gesprek (waar een lange autorit met zijn tweeën al niet goed voor is!) Wat mij man heeft verteld schokt me.even wat meer achtergrond: zijn 'truus' woonde via een vluchtelingenprogramma bij ons in huis. ( Ik kan mijn goede bedoelingen achteraf wel vervloeken). Ergens ging het mis. We merkten wel dat ze mentale problemen had, ik denk iets als borderline of persoonlijkheidsstoornis. Ik vermoed (allemaal mijn invulling) dat Truus op een bepaald moment bedacht dat haar beste kans op een nieuw leven,- net zo leuk als dat van ons-, was om maar mijn plek in te nemen. Ze begon ongevraagd dingen in huis te veranderen,  bood zich aan om mee te gaan als mijn man boodschappen deed enz . En zo begon met het vreemdgaan een spel vol manipulatie waar we beiden ingetrapt zijn. Ik had medelijden met haar, was boos op mezelf als ik haar aansprak op dingen die me niet bevielen enz enz.

 Tegen mijn man zei ze dat ze onze relatie kapot zou maken als hij het zou vertellen etc. Ze heeft hem min of meer bedreigd. Toen alles uitkwam heb ik haar er meteen uitgetrapt natuurlijk. Ze stuurde mij gemene appjes en hem zielig berichten over zelfmoord . Alle contact is verbroken. Natuurlijk is mij. Man niet alleen slachtoffer maar nu blijkt dat hij nog steeds echt bang is, bang voor haar mogelijke agressie. Ze woont voor zover ik weet in de buurt (nooit meer gezien). Er is niks concreets waar ik wat mee kan maar ik schrik me rot dat hij zo bang is en denkt dat E ergens toe in staat is. Wat nu?

Ik begrijp nu beter waarom je zo blijft zoeken doordat je zegt dat het een soort van uitgestelde rouw is. 

Wens je veel sterkte en als je het even niet meer weet kun je mijn twee posts altijd terug lezen. Mij hielp meditatie na lang herhalen en oefenen ook erg goed met het afschakelen van het gepieker en blijven zoeken naar bewijs van.
Overigens wist mijn man ook op heel veel vragen geen antwoord te geven. Ik denk oprecht dat we daar nooit achter zullen komen en dan kom je weer uit op vergeving en acceptatie zoals gedoe, net als ik zei ook zij als je met je partner verder gaat. Maar goed neem je tijd, maar bescherm jezelf van het "door draaien". Dat was mijn intentie van mijn andere posts ook 😊

Sterkte.

Dank je Miss, de posts van jouw en anderen helpen mij zeker. Ze geven veel herkenning en tips waar ik zeker wat mee kan. En zoals vaak gezegd iedereen is anders en elke situatie is anders maar er is zeker een rode draad in alle verhalen te herkennen.

Dank je😘

Anna Cara schreef op 14-01-2024 om 22:41:

Tja, hubby zei ook meteen dat hij mij nooit wilde verlaten. Ik geloof dat hij dat zelf een heel goed argument vond. Alsof het dan minder erg is of zo? Ik kan er best knorrig van worden als ik het lees. Want het is heel egoïstisch. Van twee walletjes eten en weten dat je de vaste wal wil behouden. Ik zou meer begrip hebben gehad voor een verliefdheid. Ik vind het niet iets om trots op te zijn. En hij ging voorbij aan dat ik hem misschien niet meer zou hoeven! Maar goed, even mijn frustratie daarover geuit hebbende ... Waarom wil een man eerst bewijs zien. Mijne deed dat ook. Ik vond het terugkijkend eigenlijk niet okay. Het voelt als stiekem blijven. Eerst kijken wat je weet. Maar daarnaast wist hij gewoon dingen ook niet meer. Schijnt echt zo te kunnen werken. Ik snapte dat niet maar las er wel over in theorie boeken. WT wel.goed is is dat goede gesprekken wel ontstaan als het onderwerp wordt aangeraakt. Hoop dat je gewoon zonder bewijs zo kan blijven praten met elkaar.

bold 1: ja dat heb ik ook eigenlijk

bold 2: ja waarom wil hij eerst bewijs zien? Wat dacht je van tijd rekken en kijken waar je nog mee weg kunt komen?

Anna Cara schreef op 14-01-2024 om 22:41:

Tja, hubby zei ook meteen dat hij mij nooit wilde verlaten. Ik geloof dat hij dat zelf een heel goed argument vond. Alsof het dan minder erg is of zo? Ik kan er best knorrig van worden als ik het lees. Want het is heel egoïstisch. Van twee walletjes eten en weten dat je de vaste wal wil behouden. Ik zou meer begrip hebben gehad voor een verliefdheid. Ik vind het niet iets om trots op te zijn. En hij ging voorbij aan dat ik hem misschien niet meer zou hoeven! Maar goed, even mijn frustratie daarover geuit hebbende ... Waarom wil een man eerst bewijs zien. Mijne deed dat ook. Ik vond het terugkijkend eigenlijk niet okay. Het voelt als stiekem blijven. Eerst kijken wat je weet. Maar daarnaast wist hij gewoon dingen ook niet meer. Schijnt echt zo te kunnen werken. Ik snapte dat niet maar las er wel over in theorie boeken. WT wel.goed is is dat goede gesprekken wel ontstaan als het onderwerp wordt aangeraakt. Hoop dat je gewoon zonder bewijs zo kan blijven praten met elkaar.

Vet: ja dat dus…

Hij heeft bekend dat in al die jaren eenmalig ooit eens gedacht heeft bij iemand hoe zou het… maar realiseerde zich dat het groenere gras niet veel later waarschijnlijk ook dezelfde bruin/gele plekken krijgt.Voor zover ik hem ken ben ik wel geneigd deze zienswijze van hem te geloven.

Voor mij geldt eigenlijk dat ik vooral wel blij ben dat er geen verliefdheid in het spel was want dat betekent dat ik mij niet hoef te meten aan een ander die iets heeft wat ik waarschijnlijk niet heb.

Daarnaast hij ging er altijd vanuit dat als de kinderen groter/uit huis zouden zijn wij weer ons oude leventje zouden oppakken. Waar hij echter totaal aan voorbij ging was dat dit leven door zijn toedoen ondertussen een lege huls was, zonder kinderen al helemaal, en hij daarom nooit zijn twee walletjes zou opgeven.

Zoals eerder aangegeven doordat hij er deels was uitgestapt zag hij mij niet meer als volwaardige partner dus dat oude leventje waarin ik dan ineens weer aan deel mocht nemen was een illusie. Maar dat realiseert/de hij zich niet en dat is wat toch wel mijn mantra is hier, het oude leventje wat we hadden is niet meer dat is door zijn keuze tenietgedaan.