Verder na ontrouw - deel 8

elledoris schreef op 28-12-2023 om 09:52:

[..]

Die valkuil dus, die is zo groot en heel moeilijk te doorbreken.

In een ander draadje zei iemand die een scheiding meemaakte en waar haar lange relatieverleden door de ander ook werd weggezet als "dat stelde niks voor":  "ach dat hebben mensen vaak nodig om zich los te kunnen maken dus daar heb ik niet zo veel van". 

Dat vind ik zo'n gezonde reactie. BirF en Elledoris (en Mri en anderen): het ligt niet aan ons, die relatie was best okay, het is de ander die dit nodig heeft om door te kunnen. Het is tevens een hypotheek trekken op je volgende relatie want hoe sta je daar dan in? Je hebt zaken niet verwerkt in de zin van alle goede en minder goede punten afgewogen maar bent gewoon voor je meer simpele behoeftes gegaan

MRI schreef op 28-12-2023 om 10:24:

[..]

In een ander draadje zei iemand die een scheiding meemaakte en waar haar lange relatieverleden door de ander ook werd weggezet als "dat stelde niks voor": "ach dat hebben mensen vaak nodig om zich los te kunnen maken dus daar heb ik niet zo veel van".

Ja, dat heb ik ook gelezen. Klinkt voor voor mij alsof die persoon zich emotioneel los heeft gemaakt van de ex-partner. Dat is mij (nog) niet gelukt. Ik heb het gevoel (en ik denk dat dat niet klopt, maar ik weet niet goed waarom niet!) dat hij mij iets verplicht was, of zo? Iets als ook inzet en moeite voor mij doen?

Dat vind ik zo'n gezonde reactie. BirF en Elledoris (en Mri en anderen): het ligt niet aan ons, die relatie was best okay, het is de ander die dit nodig heeft om door te kunnen. Het is tevens een hypotheek trekken op je volgende relatie want hoe sta je daar dan in? Je hebt zaken niet verwerkt in de zin van alle goede en minder goede punten afgewogen maar bent gewoon voor je meer simpele behoeftes gegaan

Wat bedoel je met ‘je bent voor je meer simpele behoeftes gegaan?’ Dat begrijp ik niet zo goed. 

Overigens ben ik helemaal niet geïnteresseerd in een nieuwe relatie. Ik zie dat absoluut niet gebeuren. Ik heb genoeg te doen aan mezelf en mijn kinderen op de rit krijgen, in praktische en emotionele zin. 

MRI schreef op 28-12-2023 om 10:42:

[..]

Daar bedoel ik mee dat hij blijkbaar geen zin had zelf meer te investeren in jullie relatie maar dat het zijn hang naar behoefte bevrediging goed uitkwam dat er een nieuwe vrouw langskwam die hem emotioneel en seksueel opving.

Oh, zo. 💡 

Je bedoelde zíjn behoeftes. Ik dacht even dat mijn reactie op hem voortkwam uit gaan voor mijn simpele behoeftes.
Ja, dat klopt wel wat je daar zegt. 
Ik wist het wel en toch door het me zo uit te leggen maakt het dingen duidelijk. 

Irtje schreef op 27-12-2023 om 23:33:

Aan MRI, dank voor je reactie en nee je komt er niet hard in. Je slaat bijna in alles de spijker op zijn kop incl mijn co-dependency. We zijn ondertussen ook in therapie bij een expert (sexverslaving) op dit gebied.

De sexverslaving heeft hij erkend (hij gaf nadien toe dat hij stiekem wel blij is dat het is uitgekomen) en na de uitkomst heeft hij het ook nooit meer gedaan.
Ik weet dit omdat ik al zijn rekeningen sindsdien controleer en ik tegenwoordig alle geldstromen voor hem en ons beheer. Hij heeft geen tweede inkomstenbron dus dat maakt het makkelijk.

De relatie nu gaat goed we lachen veel samen en hebben lol. Hij neemt zijn deel en verantwoordelijkheid in het huishouden en de zorg voor de jongens. Ik laat het ook bewust gaan en misgaan, even niet meer mijn probleem zeg ik dan nu mag jij. Hij pakt dit goed op en doet het gewoon.

Toch blijf ik het moeilijk vinden en dan vooral het bedrog en gelieg. Op het moment dat het mij teveel wordt dan spuug ik het ineens uit en geef gemene steken onder water. Hij reageert hier dan weer op en soms ontstaat er een woordenwisseling maar dan vooral in het kader van ik kan er niks meer aan doen om het te veranderen dus kijken we maar naar de toekomst. Dit vind ik te makkelijk en accepteer ik dan ook niet wat weer olie op het vuur is. Een beetje een vicieuze cirkel zeg maar.

Beste Irtje,

Voor mij ook heel herkenbaar. Beetje vergelijkbaar verhaal voor mij. Ook dat van de verslaving. Het is een zichzelf instant houdend destructief patroon. Je komt er zelf niet zomaar van los. Je gaat je ook steeds slechter over jezelf voelen. Door de therapie leerde man de patronen herkennen. Hij voelt zich heel dom dat hij dat destijds niet zelf zag. Maar heeft denk ik niets met intelligentie te maken. Het heeft meer te maken met hoe je gevormd bent. Je brein verzint van alles om je eigen gedrag goed te praten. 

Een van de eerste boeken die man las tijdens zijn therapie was over hoe je brein werkt en dat maakte ook veel indruk op hem. Daarna ook boeken van Gert Jan van Zessen over sex verslaving. Kwartje viel en alles viel als een puzzeltje in elkaar. 

Ook herkenbaar dat ik het huishouden en de kinderen makkelijker los kan laten en het man laat doen en uitzoeken. Ik was altijd ook wel bezig alles naar mij toe te trekken. Alles onder controle te houden. Ook voelde ik in mijn onder bewustzijn dat er iets niet goed zat dat ik onder controle moest houden. Dat het DIT was (bedrog) had ik nooit kunnen bedenken. Past totaal niet bij het beeld dat ik van hem had.

Na het uitkomen dagen lang foto's en filmpjes en brieven/email/app teruggelezen op zoek naar signalen. En in gedachten het verleden ontelbaar vaak opnieuw afgespeeld in mijn gedachten. 

Ik heb ook nog vaak triggers en voel dan de drang om hem opnieuw te ondervragen met vragen als waarom kon je dit, hoe voelde je nadien, dacht je niet aan... enz. Dan zie ik hem terugzakken in schaamte en boosheid op zichzelf. Niet echt helpend. Langzaam maar zeker worden deze gesprekken wel fijner en opbouwender. In begin was er heel veel boosheid en heel diep verdriet. Langzaam aan begint het besef steeds beter door te dringen dat het echt niet aan mij lag. Dat het zijn probleem was, waar hij mij in mee gezogen heeft.

Hij wil niets liever dan de rest van zijn leven de beste versie van zichzelf zijn voor mij. Eindelijk verlost van die lood zware rugzak. Eindelijk zichzelf zijn. Er was een groot aandachtsprobleem, en hij was zijn ware zelf kwijt. Als sinds zijn jeugd. 

Ik heb vertrouwen in de toekomst. Er is echt hoop. Ben ook dankbaar dat het uitkwam en dat ik niet de rest van mijn leven in een leugen hoef te leven. Hij was namelijk nooit bij mij weggegaan. Maar hij was er ook niet echt... Nu wel.♥️

Voor Irtje en Yessie: deze man is dé expert op het gebied van seksverslaving: aan zijn filmpjes en boeken kunnen je man en jij veel hebben: Doug Weiss

Het laatste filmpje valideert de partner van de seksverslaafde heel mooi

Irtje schreef op 27-12-2023 om 23:33:

Aan MRI, dank voor je reactie en nee je komt er niet hard in. Je slaat bijna in alles de spijker op zijn kop incl mijn co-dependency. We zijn ondertussen ook in therapie bij een expert (sexverslaving) op dit gebied.

De sexverslaving heeft hij erkend (hij gaf nadien toe dat hij stiekem wel blij is dat het is uitgekomen) en na de uitkomst heeft hij het ook nooit meer gedaan.
Ik weet dit omdat ik al zijn rekeningen sindsdien controleer en ik tegenwoordig alle geldstromen voor hem en ons beheer. Hij heeft geen tweede inkomstenbron dus dat maakt het makkelijk.

De relatie nu gaat goed we lachen veel samen en hebben lol. Hij neemt zijn deel en verantwoordelijkheid in het huishouden en de zorg voor de jongens. Ik laat het ook bewust gaan en misgaan, even niet meer mijn probleem zeg ik dan nu mag jij. Hij pakt dit goed op en doet het gewoon.

Toch blijf ik het moeilijk vinden en dan vooral het bedrog en gelieg. Op het moment dat het mij teveel wordt dan spuug ik het ineens uit en geef gemene steken onder water. Hij reageert hier dan weer op en soms ontstaat er een woordenwisseling maar dan vooral in het kader van ik kan er niks meer aan doen om het te veranderen dus kijken we maar naar de toekomst. Dit vind ik te makkelijk en accepteer ik dan ook niet wat weer olie op het vuur is. Een beetje een vicieuze cirkel zeg maar.

Dat is een beetje de vervelende wisselwerking na zoiets. De bedrogen partner wil antwoorden, openheid en bevestiging. 

De bedriegende partner wil er het liefst niet meer over praten, omdat alles weer een trigger kan zijn tot ruzie. Misschien vertelt diegene het weer net even anders. Of toch weer een nog niet eerder verteld detail. Of een van de andere triggers, die hier al besproken zijn, zoals bijvoorbeeld "ik wilde je niet kwijt", "ik weet niet wat me bezielde", "het stelde niks voor". 

Maar er niet over praten betekent natuurlijk niet dat het niet meer speelt bij de bedrogen partner. 

De bedriegende partner kan meteen verder. Is waarschijnlijk blij dat de relatie gered lijkt te zijn, ondanks het bedrog. Is waarschijnlijk vol goede moed om het allemaal weer goed aan te pakken. De bedrogen partner blijft echter zitten met wantrouwen, frustraties, vragen, etc. 

Het punt met iedere verslaving is dat je altijd verslaafd blijft. Je leert er in therapie alleen mee omgaan. Met de drang, leert patronen en triggers kennen. En hebt een veiligheidsplan wat je moet doen. Je moet je daar altijd van bewust blijven. Want het grote gevaar is dat het op een gegeven moment zou zijn opgelost. Waarbij de ex- verslaafde niet meer drinkt, rookt, gebruikt etc. Het in het verleden wil laten want het zou zijn afgesloten. Bij een echte verslaving is dat niet hoe het werkt. Je moet er actief mee bezig blijven. Het juist niet wegstoppen. En het gevaar bij seks is dat je daar anders dan bij alcohol niet radicaal mee kunt stoppen in een relatie. Dat maakt het soms ingewikkelder om het verlangen te beheersen. En ook om er eerlijk over te spreken met iemand die je op een heel andere manier pijn hebt gedaan dan met drugs of gokken bijvoorbeeld. 

Dank Alysa en MRI voor jullie reacties.

Met  onze therapeut is het heel goed gegaan, er is aandacht voor hem (best hard en confronterend door de therapeut) maar ook voor mij en wat dit alles voor mij betekent.

Met mijn co-dependency ben ik aan de slag en gaat redelijk goed. Toevallig hebben we vanmorgen samen een lange wandeling gemaakt en deze zaken besproken.
Wat bijvoorbeeld o.a. mijn triggers zijn en wat dat met mij doet. Dat ik de uitspraak ‘ik kan het niet veranderen laten we maar naar de toekomst kijken’ echt heel vervelend vind en ook dat ik niet meer probeer ‘perfect’ te zijn en diegene te zijn waarvan ik denk dat hij dat wilt.

Hij pakte dit alles goed op en ik realiseer mij dat we er nog lang niet zijn maar dit soort gesprekken helpen wel. 

Yessie2000 schreef op 28-12-2023 om 11:28:

[..]

Beste Irtje,

Voor mij ook heel herkenbaar. Beetje vergelijkbaar verhaal voor mij. Ook dat van de verslaving. Het is een zichzelf instant houdend destructief patroon. Je komt er zelf niet zomaar van los. Je gaat je ook steeds slechter over jezelf voelen. Door de therapie leerde man de patronen herkennen. Hij voelt zich heel dom dat hij dat destijds niet zelf zag. Maar heeft denk ik niets met intelligentie te maken. Het heeft meer te maken met hoe je gevormd bent. Je brein verzint van alles om je eigen gedrag goed te praten.

Een van de eerste boeken die man las tijdens zijn therapie was over hoe je brein werkt en dat maakte ook veel indruk op hem. Daarna ook boeken van Gert Jan van Zessen over sex verslaving. Kwartje viel en alles viel als een puzzeltje in elkaar.

Ook herkenbaar dat ik het huishouden en de kinderen makkelijker los kan laten en het man laat doen en uitzoeken. Ik was altijd ook wel bezig alles naar mij toe te trekken. Alles onder controle te houden. Ook voelde ik in mijn onder bewustzijn dat er iets niet goed zat dat ik onder controle moest houden. Dat het DIT was (bedrog) had ik nooit kunnen bedenken. Past totaal niet bij het beeld dat ik van hem had.

Na het uitkomen dagen lang foto's en filmpjes en brieven/email/app teruggelezen op zoek naar signalen. En in gedachten het verleden ontelbaar vaak opnieuw afgespeeld in mijn gedachten.

Ik heb ook nog vaak triggers en voel dan de drang om hem opnieuw te ondervragen met vragen als waarom kon je dit, hoe voelde je nadien, dacht je niet aan... enz. Dan zie ik hem terugzakken in schaamte en boosheid op zichzelf. Niet echt helpend. Langzaam maar zeker worden deze gesprekken wel fijner en opbouwender. In begin was er heel veel boosheid en heel diep verdriet. Langzaam aan begint het besef steeds beter door te dringen dat het echt niet aan mij lag. Dat het zijn probleem was, waar hij mij in mee gezogen heeft.

Hij wil niets liever dan de rest van zijn leven de beste versie van zichzelf zijn voor mij. Eindelijk verlost van die lood zware rugzak. Eindelijk zichzelf zijn. Er was een groot aandachtsprobleem, en hij was zijn ware zelf kwijt. Als sinds zijn jeugd.

Ik heb vertrouwen in de toekomst. Er is echt hoop. Ben ook dankbaar dat het uitkwam en dat ik niet de rest van mijn leven in een leugen hoef te leven. Hij was namelijk nooit bij mij weggegaan. Maar hij was er ook niet echt... Nu wel.♥️

@Yessie2000,

Zo herkenbaar dit lijkt echt op mijn verhaal. GertJan heeft ons goed geholpen, heeft hem laten zien in welk patroon hij zat en hoe deze te doorbreken.

Het is en blijft moeilijk maar ik geloof zeker in onze toekomst samen.

MRI schreef op 28-12-2023 om 10:42:

[..]

Kwestie is alleen dat veel mensen energie in een relatie steken en het als vanzelfsprekend achten dat dat wel eens terug komt. Maar voor die ander is dat helemaal niet zo logisch. Zij vinden het prima zo. Dat het naar hem toekomt. Dat is hij zo gewend van zijn moeder en/of van andere vrouwen. In feite gebruiken ze de ander die dat uit liefde geeft. En ja, daar ben je in gekwetst en teleurgesteld. En dat is volkomen logisch en menselijk. Het is een rotstreek om je zo op te stellen

Maar ik vraag me nu dus af, of eigenlijk vraag ik me dit al heel lang af in verschillende vormen en situaties: 

(ik vul even een hij/zij in..)
Ziet hij dat niet van zichzelf? Weet jij dat? Of iemand anders?
En als je het bij hem onder de neus wrijft? Het kristalhelder uitspelt? (In mijn geval gebeurde er niks toen ik dat deed) 
En hoe komt zoiets dan? Roepen we dan narcisme of narcistische trekjes? Of een andere stempel? Is het ‘gewoon’ een rotte karaktertrek of iets gemist in de opvoeding? Gedraagt hij zich dan ‘entitled’, bij gebrek aan een Nederlands woord ervoor?
Komt het misschien ook doordat zij te veel en te makkelijk geeft en moeite heeft met grenzen? Wat als zij nou niet vindt dat ze te veel geeft, maar wel dat ze te weinig terugkreeg. Wat ga je dan doen? Zelf maar minder geven? Hoe wordt het daar beter van? 
Ziet diegene dan echt niet wat er zijn kant op komt? Gaat er dan bij hem niet automatisch ook iets ‘aan’ waarbij er als vanzelf ook naar de ander gekeken en teruggegeven wordt? Hoe bestaat het dat hij totaal niet meer opmerkt of waardeert wat hij wel krijgt, maar het wel blijft aannemen? En verder alleen ziet wat hij niet krijgt en wat hij ook nog wilde.
Zou zo iemand dan iedere vorm van zelfreflectie missen of zodra er iets van begint te borrelen het totaal negeren en iets ter afleiding gaan doen?

En dan eigenlijk ook nog het belangrijkste voor de toekomst: wat als je die trekjes ook ziet bij je kinderen? Als die alles maar als vanzelfsprekend nemen wat je geeft, maar er weinig tot niks voor terugkomt? Zijn het dan pubers en komt het vanzelf goed? Is het goede voorbeeld geven genoeg? Ik heb daar sterke twijfels bij. 

Veel vragen.. 🤪

Bir_F schreef op 28-12-2023 om 16:23:

[..]

Maar ik vraag me nu dus af, of eigenlijk vraag ik me dit al heel lang af in verschillende vormen en situaties:

(ik vul even een hij/zij in..)
Ziet hij dat niet van zichzelf? Weet jij dat? Of iemand anders?
En als je het bij hem onder de neus wrijft? Het kristalhelder uitspelt? (In mijn geval gebeurde er niks toen ik dat deed)
En hoe komt zoiets dan? Roepen we dan narcisme of narcistische trekjes? Of een andere stempel? Is het ‘gewoon’ een rotte karaktertrek of iets gemist in de opvoeding? Gedraagt hij zich dan ‘entitled’, bij gebrek aan een Nederlands woord ervoor?
Komt het misschien ook doordat zij te veel en te makkelijk geeft en moeite heeft met grenzen? Wat als zij nou niet vindt dat ze te veel geeft, maar wel dat ze te weinig terugkreeg. Wat ga je dan doen? Zelf maar minder geven? Hoe wordt het daar beter van?
Ziet diegene dan echt niet wat er zijn kant op komt? Gaat er dan bij hem niet automatisch ook iets ‘aan’ waarbij er als vanzelf ook naar de ander gekeken en teruggegeven wordt? Hoe bestaat het dat hij totaal niet meer opmerkt of waardeert wat hij wel krijgt, maar het wel blijft aannemen? En verder alleen ziet wat hij niet krijgt en wat hij ook nog wilde.
Zou zo iemand dan iedere vorm van zelfreflectie missen of zodra er iets van begint te borrelen het totaal negeren en iets ter afleiding gaan doen?

En dan eigenlijk ook nog het belangrijkste voor de toekomst: wat als je die trekjes ook ziet bij je kinderen? Als die alles maar als vanzelfsprekend nemen wat je geeft, maar er weinig tot niks voor terugkomt? Zijn het dan pubers en komt het vanzelf goed? Is het goede voorbeeld geven genoeg? Ik heb daar sterke twijfels bij.

Veel vragen.. 🤪

Heel veel vragen waar je geen antwoord op gaat krijgen. Ik heb ze ook allemaal regelmatig door mijn hoofd zoemen (of gehad). Ik denk wel dat er een wisselwerking inzit. Mijn valkuil is/was om oorzaken bij mezelf te zoeken en me schuldig te voelen en van daaruit te handelen. Maar dat wist ik nog niet toen ik nog in de relatie zat helaas. Terugkijkend is er een negatieve spiraal ontstaan waar mijn eigen valkuil zeker debet aan was. Neemt niet weg dat ik echt wel veel energie in ex en relatie heb gestoken en op allerlei manieren (behalve de juiste) geprobeerd die onbewuste spiraal te verbreken en ex daar niet aan mee wilde werken. En daar zit wel een verwijtbaar stuk vind ik. Hij bleef achterover hangen en weigerde elke vorm van zelfreflectie of gesprek over emoties. En hij weigerde sex en intimiteit. 

Helaas zie ik bij mijn kinderen dat die de rolverdeling ook in stand houden. Ik ben en blijf de moeder waar ze geen rekening mee hoeven te houden. Dat krijg ik waarschijnlijk alleen doorbroken door echt te breken met ze. En dat vind ik ook wel wat... 

Bir_F schreef op 28-12-2023 om 16:23:

[..]

Maar ik vraag me nu dus af, of eigenlijk vraag ik me dit al heel lang af in verschillende vormen en situaties:

(ik vul even een hij/zij in..)
Ziet hij dat niet van zichzelf? Weet jij dat? Of iemand anders?
En als je het bij hem onder de neus wrijft? Het kristalhelder uitspelt? (In mijn geval gebeurde er niks toen ik dat deed)
En hoe komt zoiets dan? Roepen we dan narcisme of narcistische trekjes? Of een andere stempel? Is het ‘gewoon’ een rotte karaktertrek of iets gemist in de opvoeding? Gedraagt hij zich dan ‘entitled’, bij gebrek aan een Nederlands woord ervoor?
Komt het misschien ook doordat zij te veel en te makkelijk geeft en moeite heeft met grenzen? Wat als zij nou niet vindt dat ze te veel geeft, maar wel dat ze te weinig terugkreeg. Wat ga je dan doen? Zelf maar minder geven? Hoe wordt het daar beter van?
Ziet diegene dan echt niet wat er zijn kant op komt? Gaat er dan bij hem niet automatisch ook iets ‘aan’ waarbij er als vanzelf ook naar de ander gekeken en teruggegeven wordt? Hoe bestaat het dat hij totaal niet meer opmerkt of waardeert wat hij wel krijgt, maar het wel blijft aannemen? En verder alleen ziet wat hij niet krijgt en wat hij ook nog wilde.
Zou zo iemand dan iedere vorm van zelfreflectie missen of zodra er iets van begint te borrelen het totaal negeren en iets ter afleiding gaan doen?

En dan eigenlijk ook nog het belangrijkste voor de toekomst: wat als je die trekjes ook ziet bij je kinderen? Als die alles maar als vanzelfsprekend nemen wat je geeft, maar er weinig tot niks voor terugkomt? Zijn het dan pubers en komt het vanzelf goed? Is het goede voorbeeld geven genoeg? Ik heb daar sterke twijfels bij.

Veel vragen.. 🤪

Soms is het gewoon zo dat iemand niet meer wil. Maar niet de ballen heeft om daar verantwoordelijkheid voor te nemen en met de billen bloot te gaan en op een nette manier te gaan scheiden. Dus legt zo'n persoon de verantwoordelijkheid bij de ander neer. En als die dat oppakt, is dat lekker makkelijk voor hem, want dan hoeft hij zelf niet zo dapper te zijn om verantwoordelijkheid te nemen. 

Dat is mijn analyse. En als je zelf niet zo in elkaar zit kun je dat niet begrijpen. Dus probeer dat ook gewoon niet te begrijpen, maar leer wat je moet leren om een volgende keer zelf niet opnieuw in die valkuil te stappen van alle aapjes op jouw schouder. 

Zo zit ik erin.

Bir_F schreef op 28-12-2023 om 10:37:

[..]

Dat was ik denk ik, maar dat betekent niet dat ik los ben van hem. Daar ben ik nog lang niet, helaas. Het is gewoon hoe het menselijk brein werkt. Als je nu eenmaal een bepaalde stap hebt genomen dan zoek je bewijs dat het de juiste stap was. En dat is dan in dit geval dat de ex wel verschrikkelijk moet zijn en dat je al jaren doodongelukkig was, anders kun je het niet naar jezelf (en anderen) verkopen dat je je gezin zo overhoop hebt gegooid. Daar komt dat hele hysterische 'grote liefde'- gedoe ook vandaan bij een nieuwe relatie. Ik neem dat allemaal met een korreltje zout. Want mijn ex neemt ook zichzelf mee in zijn nieuwe relatie. Met alle onverwerkte pijn.

elledoris schreef op 28-12-2023 om 17:36:

[..]

Heel veel vragen waar je geen antwoord op gaat krijgen. Ik heb ze ook allemaal regelmatig door mijn hoofd zoemen (of gehad). Ik denk wel dat er een wisselwerking inzit. Mijn valkuil is/was om oorzaken bij mezelf te zoeken en me schuldig te voelen en van daaruit te handelen. Maar dat wist ik nog niet toen ik nog in de relatie zat helaas. Terugkijkend is er een negatieve spiraal ontstaan waar mijn eigen valkuil zeker debet aan was. Neemt niet weg dat ik echt wel veel energie in ex en relatie heb gestoken en op allerlei manieren (behalve de juiste) geprobeerd die onbewuste spiraal te verbreken en ex daar niet aan mee wilde werken. En daar zit wel een verwijtbaar stuk vind ik. Hij bleef achterover hangen en weigerde elke vorm van zelfreflectie of gesprek over emoties. En hij weigerde sex en intimiteit.

Helaas zie ik bij mijn kinderen dat die de rolverdeling ook in stand houden. Ik ben en blijf de moeder waar ze geen rekening mee hoeven te houden. Dat krijg ik waarschijnlijk alleen doorbroken door echt te breken met ze. En dat vind ik ook wel wat...

Hoe oud zijn jouw kinderen? Ouder dan mijne, denk ik. Met ze breken dat wil je toch niet.. Ik zit te denken dat je dan heel duidelijk grenzen moet gaan aangeven, maar ik kan dat dus nogal slecht. Alleen geven wat je echt intrinsiek wil geven en niks meer. Geen: omdat ik van ze hou, doe ik wel .. Maar goed, is dat hoe je in het leven wil staan? Lijkt mij helemaal niet leuk en ook niet kloppend in een relatie met wie dan ook als je alles af moet wegen of het wel gelijkwaardig geven/ontvangen is.