Verder na ontrouw - deel 8

MRI

Dan ben ik nieuwsgierig naar wat jouw reden is dat je dan op dit forum "verder na ontrouw" meeschrijft? 
Mijn man is bedrogen door zijn eerste vrouw. De affaire begon voor hun huwelijk al met zijn beste vriend en bijna een jaar na hun huwelijk kwam hij erachter. Zij koos toen voor die ander. 
Nu heeft hij mij 5,5 jaar samen met mijn vriendin bedrogen tot ik er 5 maanden geleden achter kwam. De verbijstering is groot! Is het dus naïef geweest dat ik altijd heb gedacht, als je weet hoe het is om op zo'n afschuwelijke manier bedrogen te zijn, dan doe je dat een ander waar je van zegt te houden, niet aan?

Hij zegt steeds dat het anders was en hij nooit heeft stilgestaan bij zijn eigen gevoel daarover. We zijn nu allebei bij een psycholoog. Ik ben nu 3 x meegeweest naar die van hem en hij met mij maar zij kunnen het mij niet uitleggen zodat ik het begrijp. 
Ik dacht even dat jij hetzelfde had meegemaakt. 
Vandaar mijn vraag....

LifeEvent! schreef op 27-12-2023 om 11:12:

MRI

Dan ben ik nieuwsgierig naar wat jouw reden is dat je dan op dit forum "verder na ontrouw" meeschrijft?
Mijn man is bedrogen door zijn eerste vrouw. De affaire begon voor hun huwelijk al met zijn beste vriend en bijna een jaar na hun huwelijk kwam hij erachter. Zij koos toen voor die ander.
Nu heeft hij mij 5,5 jaar samen met mijn vriendin bedrogen tot ik er 5 maanden geleden achter kwam. De verbijstering is groot! Is het dus naïef geweest dat ik altijd heb gedacht, als je weet hoe het is om op zo'n afschuwelijke manier bedrogen te zijn, dan doe je dat een ander waar je van zegt te houden, niet aan?

Hij zegt steeds dat het anders was en hij nooit heeft stilgestaan bij zijn eigen gevoel daarover. We zijn nu allebei bij een psycholoog. Ik ben nu 3 x meegeweest naar die van hem en hij met mij maar zij kunnen het mij niet uitleggen zodat ik het begrijp.
Ik dacht even dat jij hetzelfde had meegemaakt.
Vandaar mijn vraag....

1. Ik heb in de relatie daarna ontrouw meegemaakt. Als senior heb ik nogal wat levenservaring waar ik uit kan putten

2, Dat duidt op een gebrek aan empathie. Ik, die wel ontrouw heeft meegemaakt, zou nooit willen dat een ander dat overkwam, laat staan dat ik dat zelf zou entameren. Gebrek aan empathie is niet uit te leggen. Ook niet door een psycholoog. En zeker niet door de persoon die de empathie mist. Gebrek aan empathie moet je constateren bij je partner en zelf kijken wat je ermee wilt als je partner dat heeft. 

Bir-F, ik herken wat je schrijft, en onderschrijf ook MRI's idee dat sommige mensen het verguizen of ontkennen wat er was, nodig lijken te hebben om door te gaan na de scheiding.

Mijn ex-man deed exact hetzelfde. Hij zei mij dat hij al jarenlang ongelukkig was, en veel erger nog: hij zei dat ook meermaals tegen onze kinderen: dat hij al jarenlang vast zat in een intens ongelukkig huwelijk en toen ineens tegen iemand aanliep met wie hij weer perspectief zag en dat ie nu eindelijk eens voor zichzelf ging kiezen.

Ik weet zeker dat het niet klopt. Het laatste jaar van ons huwelijk hadden we het zelfs leuker dan ooit: we hadden een hoop toekomstplannen en omdat de kinderen wat ouder werden, hadden we eindelijk eens tijd om samen dingen te doen - en dat deden we ook veel. De avond voordat zijn bedrog uitkwam, waren we naar een concert geweest en eenmaal thuis in bed maakten we -op zijn initiatief!- uitvoerig plannen om dat vakantiehuisje in Frankrijk nu eindelijk te gaan kopen en droomden we ervan om daar een paleisje van te maken waar later altijd alle kinderen met aanhang welkom zouden zijn etc. We vielen hand in hand in slaap, en de volgende ochtend vertrok-ie naar zijn minnares (zo bleek later) en kwam 's avonds het bedrog eindelijk uit.

De eerste periode hierna was ik compleet in verwarring, want hoe kon ik nou gemist hebben dat hij zo ongelukkig was? Nachtenlang keek ik foto's, herlas zijn appjes en vroeg ik aan mensen die ons allebei goed kenden of zij signalen hadden gezien. En wanneer was dat ongelukkige gevoel dan begonnen, en vanaf wanneer had ik dat dan echt wel moeten zien, en waarom zag ik het dan niet? En was dan ons hele huwelijk een leugen, als hij zo goed de liefhebbende echtgenoot kon acteren?

Nu, 12 jaar later denk ik: hij was helemaal niet zo ongelukkig; hij heeft dat bedacht als reden om verder te kunnen EN om zijn eigen gedrag te kunnen goedpraten. Want iemand besodemieteren die jou zo enorm ongelukkig maakt lijkt een stuk minder erg. 

Aan mij deugde ook ineens niks meer. Ik was een intens dominant en naar mens dat hem het leven zuur maakte, en nu had-ie iemand gevonden waar hij "weer warmte bij voelde". Ik weet echt zeker dat het allemaal niet klopt, maar in zijn hoofd is ontstaan ter rechtvaardiging en een manier om verder te kunnen.

De reden dat ik je dit vertel, is dat ik het gevoel dat jij beschrijft nog zo goed kan terughalen: die verwarring, die wanhoop ook, dat gevoel dat alles niet echt was en hoe kun je nu ooit weer vertrouwen etc.

Maar het goede nieuws is: dat gaat echt over. Tegenwoordig maakt het me oprecht niks meer uit wat hij voor verhaaltje in zijn hoofd haalde: ik weet dat niet al die 22 jaar huwelijk slecht en een leugen was. Dus ik heb ook gewoon weer goede herinneringen aan hem, en hoewel de liefde al erg lang over is, kan ik me nog wel herinneren -zonder pijn!!!- dat ik ooit erg veel van hem gehouden heb. En hij van mij.

Dat wens ik jou ook toe, ik wens jou toe hoe het mij vergaan is: dat de wanhoop van nu langzaam overgaat in acceptatie en dat de drang om alles maar te kunnen begrijpen ook langzamerhand verdwijnt. En als dat allemaal gebeurd is, dan komt de Grote Onverschilligheid. En dat is dan ook ok. 

MRI schreef op 27-12-2023 om 10:28:

[..]

Nou ja wat er niet klopt is dat het natuurlijk een rare manier van je verbinden is: de ene moet helemaal ontkend worden zodat je door kan met de ander. Ik vermoed zelfs dat er achter zit, dat er nog wat gevoelens zijn voor de partner maar die zijn niet praktisch meer dus "weg ermee, ook in mijn hoofd." lijken ze te denken, (niet bewust natuurlijk). Nee het klopt niet, maar mensen zijn vreemde wezens zeker als het om hechtingsstijlen gaat.

Misschien had het er ook iets mee te maken dat ik hem probeerde vast te houden met alles in me. Hoewel ik me er niet bewust van was, zag ik  dat alles om me heen zou instorten. Ik wilde dat hij terug op aarde kwam van zijn verliefdheid en keek naar wat hij wel had. Wat wij samen wel hadden. Ik heb eerst met hellevuur mijn emoties en diepe afkeuring over het vreemdgaan op hem losgelaten en toen hem geprobeerd te overtuigen dat ik ons leven zo anders zag dan wat hij zei. Er is overal wel eens wat, nergens is het perfect, maar we kunnen er toch over praten?
Misschien is dan het enige wat hij kon doen vol het tegendeel beweren?

Wat voor mij niet klopt erin is het vage ‘5 jaar, 10 jaar, toen de kinderen geboren zijn, toen we trouwden, eigenlijk altijd al’. Het had allemaal niks met het vreemdgaan te maken, dat was een jaar als ik het goed uitgepuzzeld heb met een aanloop er naartoe van een half jaar.

Zij heeft niks te maken met die jaren ervoor. Het was volkomen onnodig en wreed om me zo al die jaren af te nemen. Om mij met terugwerkende kracht te vergelijken. En omdat ik toen werkelijk steeds dacht dat hij nog bij zijn verstand zou komen, heb ik alles wat hij zei over mij aangehoord om er iets mee te doen. Bleek zinloos, maar ik zit er nog steeds mee. Al mijn mindere kanten die hij benoemd heeft, alle redenen waarom hij niet van mij hield, blijven steeds bij me omhoog poppen in mijn hoofd in iedere relatie met alle anderen om me heen en ik kan er moeilijk vertrouwen in hebben dat iemand mij kan waarderen om míj. 

Ik heb er zo veel over nagedacht. Het is een hele rare dynamiek geweest. Of misschien is die er wel veel vaker, geen idee. Hij wilde wel van alles van mij, met mij. En omdat ik van hem hield, wilde ik daar best in tegemoet komen. Ik bedacht en regelde dingen/uitjes samen of met het gezin; wil je dit? wil je dat? wil je daarheen? zullen we..? Ik regelde alles thuis, gaf hem vrijheid om met vrienden wat te doen enz, maar het was nooit genoeg. Ik gaf en gaf en bewoog mee met wat hij wilde, maar andersom vrij weinig. Sterker nog, hij gaf me juist het gevoel dat ik nooit genoeg meebewoog met wat hij wilde. Als ik iets voor míj of gewoon voor ons dagelijks gezinsleven wilde van of met hem, dan was het altijd moeilijk of er moest ook iets in zitten wat hem wel aanstond voor zichzelf. Dat zie ik nu pas, toen echt niet. En op het laatst wordt ik afgebrand omdat ik op een of andere manier op bepaalde vlakken tekort ben geschoten, maar echt.. hoezo ligt alles bij mij èn wordt er ook nog van me verwacht dat ik daarnaast zeeën van tijd en energie heb om de leukste persoon op aarde te zijn, het liefst met duizend vrienden en activiteiten buitenshuis waarbij rijkelijk alcohol gedronken wordt en er nooit verplichtingen zijn? In die anderhalf jaar dat hij dus alleen nog oog voor haar had, heb ik mezelf helemaal opgebrand om het maar leuk en gezellig te krijgen. Hij heeft dat niet gezien en hij wilde het na het uitkomen nog steeds niet zien. Dat vind ik zo óntzettend rot, dat hij dat niet zag. Dat hij mij niet zág. 
Laatst zei mijn jongste dochter dat ik nu minder snel ongeduldig of boos ben. Ik zei dat ik dat voorheen natuurlijk ook helemaal niet wilde, maar dat het kwam door een soort overbelasting. Dat ik er spijt van heb en er mijn best voor doe om niet ongeduldig of boos te zijn, maar dat ik ook niet goed wist waarom dat gebeurde. Zij zei: jawel, ze noemen het *insert naam vader*. Nou, dat heeft ze denk ik goed gezien. Dat vind ik wel een spiegel die me even tussen neus en lippen door voorgehouden wordt. 😵‍💫 

En ik heb ook niks te maken met hoe zijn relatie nu is. Ik wil er niks van weten. Misschien kinderachtig van mij, of slecht. En misschien zou het ook beter voor de kinderen zijn als ik me daar overheen zou kunnen zetten, maar dat kan ik niet. Wat ik zie vanaf de zijlijn is dat zij overal mijn plek inneemt, langzaam maar zeker. Eerst in onze vriendengroep, op het werk was ze al maar nu dan als liefje van de directeur, en binnenkort wordt ze vast in mijn schoonfamilie opgenomen. Ik heb overal een stap of 10 achteruit gedaan, dus misschien is het wel zo’n self fulfilling prophecy geweest. Ik kon niks meer en nu kan ik dit nog steeds niet, in gezelschap zijn van mensen die hen ook samen opnemen als vrienden of familie alsof het allemaal maar normaal is en dan denken dat ik er gezellig bij aansluit. Gewoon nee. Ik heb ook geen idee wat ze anders zouden moeten doen, maar het betekent voor mij dat ik er niet meer bij zal zijn. Overigens kan ik dat inmiddels wel ietsje beter loslaten. Mijn leven gaat ook verder zonder die mensen en er zijn zelfs weer nieuwe contacten met anderen aan het groeien. 
Ik probeer eerlijk waar mijn kinderen niet te beïnvloeden en het te verbergen, maar ik haat het met álles in me als zij 🤮 zelfs maar in dezelfde ruimte is als mijn kinderen. 
Ik hoef er ook niks over te horen als het over mocht gaan, dan kan hij lekker bij iemand anders gaan vertellen hoe hij ook eigenlijk niet van haar hield. 

(Sorry, ik ging even los… 🫣)

Bir_F schreef op 27-12-2023 om 21:02:

[..]

Misschien had het er ook iets mee te maken dat ik hem probeerde vast te houden met alles in me. Hoewel ik me er niet bewust van was, zag ik dat alles om me heen zou instorten. Ik wilde dat hij terug op aarde kwam van zijn verliefdheid en keek naar wat hij wel had. Wat wij samen wel hadden. Ik heb eerst met hellevuur mijn emoties en diepe afkeuring over het vreemdgaan op hem losgelaten en toen hem geprobeerd te overtuigen dat ik ons leven zo anders zag dan wat hij zei. Er is overal wel eens wat, nergens is het perfect, maar we kunnen er toch over praten?
Misschien is dan het enige wat hij kon doen vol het tegendeel beweren?

Wat voor mij niet klopt erin is het vage ‘5 jaar, 10 jaar, toen de kinderen geboren zijn, toen we trouwden, eigenlijk altijd al’. Het had allemaal niks met het vreemdgaan te maken, dat was een jaar als ik het goed uitgepuzzeld heb met een aanloop er naartoe van een half jaar.

Zij heeft niks te maken met die jaren ervoor. Het was volkomen onnodig en wreed om me zo al die jaren af te nemen. Om mij met terugwerkende kracht te vergelijken. En omdat ik toen werkelijk steeds dacht dat hij nog bij zijn verstand zou komen, heb ik alles wat hij zei over mij aangehoord om er iets mee te doen. Bleek zinloos, maar ik zit er nog steeds mee. Al mijn mindere kanten die hij benoemd heeft, alle redenen waarom hij niet van mij hield, blijven steeds bij me omhoog poppen in mijn hoofd in iedere relatie met alle anderen om me heen en ik kan er moeilijk vertrouwen in hebben dat iemand mij kan waarderen om míj.

Ik heb er zo veel over nagedacht. Het is een hele rare dynamiek geweest. Of misschien is die er wel veel vaker, geen idee. Hij wilde wel van alles van mij, met mij. En omdat ik van hem hield, wilde ik daar best in tegemoet komen. Ik bedacht en regelde dingen/uitjes samen of met het gezin; wil je dit? wil je dat? wil je daarheen? zullen we..? Ik regelde alles thuis, gaf hem vrijheid om met vrienden wat te doen enz, maar het was nooit genoeg. Ik gaf en gaf en bewoog mee met wat hij wilde, maar andersom vrij weinig. Sterker nog, hij gaf me juist het gevoel dat ik nooit genoeg meebewoog met wat hij wilde. Als ik iets voor míj of gewoon voor ons dagelijks gezinsleven wilde van of met hem, dan was het altijd moeilijk of er moest ook iets in zitten wat hem wel aanstond voor zichzelf. Dat zie ik nu pas, toen echt niet. En op het laatst wordt ik afgebrand omdat ik op een of andere manier op bepaalde vlakken tekort ben geschoten, maar echt.. hoezo ligt alles bij mij èn wordt er ook nog van me verwacht dat ik daarnaast zeeën van tijd en energie heb om de leukste persoon op aarde te zijn, het liefst met duizend vrienden en activiteiten buitenshuis waarbij rijkelijk alcohol gedronken wordt en er nooit verplichtingen zijn? In die anderhalf jaar dat hij dus alleen nog oog voor haar had, heb ik mezelf helemaal opgebrand om het maar leuk en gezellig te krijgen. Hij heeft dat niet gezien en hij wilde het na het uitkomen nog steeds niet zien. Dat vind ik zo óntzettend rot, dat hij dat niet zag. Dat hij mij niet zág.
Laatst zei mijn jongste dochter dat ik nu minder snel ongeduldig of boos ben. Ik zei dat ik dat voorheen natuurlijk ook helemaal niet wilde, maar dat het kwam door een soort overbelasting. Dat ik er spijt van heb en er mijn best voor doe om niet ongeduldig of boos te zijn, maar dat ik ook niet goed wist waarom dat gebeurde. Zij zei: jawel, ze noemen het *insert naam vader*. Nou, dat heeft ze denk ik goed gezien. Dat vind ik wel een spiegel die me even tussen neus en lippen door voorgehouden wordt. 😵‍💫

En ik heb ook niks te maken met hoe zijn relatie nu is. Ik wil er niks van weten. Misschien kinderachtig van mij, of slecht. En misschien zou het ook beter voor de kinderen zijn als ik me daar overheen zou kunnen zetten, maar dat kan ik niet. Wat ik zie vanaf de zijlijn is dat zij overal mijn plek inneemt, langzaam maar zeker. Eerst in onze vriendengroep, op het werk was ze al maar nu dan als liefje van de directeur, en binnenkort wordt ze vast in mijn schoonfamilie opgenomen. Ik heb overal een stap of 10 achteruit gedaan, dus misschien is het wel zo’n self fulfilling prophecy geweest. Ik kon niks meer en nu kan ik dit nog steeds niet, in gezelschap zijn van mensen die hen ook samen opnemen als vrienden of familie alsof het allemaal maar normaal is en dan denken dat ik er gezellig bij aansluit. Gewoon nee. Ik heb ook geen idee wat ze anders zouden moeten doen, maar het betekent voor mij dat ik er niet meer bij zal zijn. Overigens kan ik dat inmiddels wel ietsje beter loslaten. Mijn leven gaat ook verder zonder die mensen en er zijn zelfs weer nieuwe contacten met anderen aan het groeien.
Ik probeer eerlijk waar mijn kinderen niet te beïnvloeden en het te verbergen, maar ik haat het met álles in me als zij 🤮 zelfs maar in dezelfde ruimte is als mijn kinderen.
Ik hoef er ook niks over te horen als het over mocht gaan, dan kan hij lekker bij iemand anders gaan vertellen hoe hij ook eigenlijk niet van haar hield.

(Sorry, ik ging even los… 🫣)

Zoveel herkenbare dingen, zóveel!!

Persephone schreef op 27-12-2023 om 17:16:

Bir-F, ik herken wat je schrijft, en onderschrijf ook MRI's idee dat sommige mensen het verguizen of ontkennen wat er was, nodig lijken te hebben om door te gaan na de scheiding.

Mijn ex-man deed exact hetzelfde. Hij zei mij dat hij al jarenlang ongelukkig was, en veel erger nog: hij zei dat ook meermaals tegen onze kinderen: dat hij al jarenlang vast zat in een intens ongelukkig huwelijk en toen ineens tegen iemand aanliep met wie hij weer perspectief zag en dat ie nu eindelijk eens voor zichzelf ging kiezen.

Ik weet zeker dat het niet klopt. Het laatste jaar van ons huwelijk hadden we het zelfs leuker dan ooit: we hadden een hoop toekomstplannen en omdat de kinderen wat ouder werden, hadden we eindelijk eens tijd om samen dingen te doen - en dat deden we ook veel. De avond voordat zijn bedrog uitkwam, waren we naar een concert geweest en eenmaal thuis in bed maakten we -op zijn initiatief!- uitvoerig plannen om dat vakantiehuisje in Frankrijk nu eindelijk te gaan kopen en droomden we ervan om daar een paleisje van te maken waar later altijd alle kinderen met aanhang welkom zouden zijn etc. We vielen hand in hand in slaap, en de volgende ochtend vertrok-ie naar zijn minnares (zo bleek later) en kwam 's avonds het bedrog eindelijk uit.

De eerste periode hierna was ik compleet in verwarring, want hoe kon ik nou gemist hebben dat hij zo ongelukkig was? Nachtenlang keek ik foto's, herlas zijn appjes en vroeg ik aan mensen die ons allebei goed kenden of zij signalen hadden gezien. En wanneer was dat ongelukkige gevoel dan begonnen, en vanaf wanneer had ik dat dan echt wel moeten zien, en waarom zag ik het dan niet? En was dan ons hele huwelijk een leugen, als hij zo goed de liefhebbende echtgenoot kon acteren?

Nu, 12 jaar later denk ik: hij was helemaal niet zo ongelukkig; hij heeft dat bedacht als reden om verder te kunnen EN om zijn eigen gedrag te kunnen goedpraten. Want iemand besodemieteren die jou zo enorm ongelukkig maakt lijkt een stuk minder erg.

Aan mij deugde ook ineens niks meer. Ik was een intens dominant en naar mens dat hem het leven zuur maakte, en nu had-ie iemand gevonden waar hij "weer warmte bij voelde". Ik weet echt zeker dat het allemaal niet klopt, maar in zijn hoofd is ontstaan ter rechtvaardiging en een manier om verder te kunnen.

De reden dat ik je dit vertel, is dat ik het gevoel dat jij beschrijft nog zo goed kan terughalen: die verwarring, die wanhoop ook, dat gevoel dat alles niet echt was en hoe kun je nu ooit weer vertrouwen etc.

Maar het goede nieuws is: dat gaat echt over. Tegenwoordig maakt het me oprecht niks meer uit wat hij voor verhaaltje in zijn hoofd haalde: ik weet dat niet al die 22 jaar huwelijk slecht en een leugen was. Dus ik heb ook gewoon weer goede herinneringen aan hem, en hoewel de liefde al erg lang over is, kan ik me nog wel herinneren -zonder pijn!!!- dat ik ooit erg veel van hem gehouden heb. En hij van mij.

Dat wens ik jou ook toe, ik wens jou toe hoe het mij vergaan is: dat de wanhoop van nu langzaam overgaat in acceptatie en dat de drang om alles maar te kunnen begrijpen ook langzamerhand verdwijnt. En als dat allemaal gebeurd is, dan komt de Grote Onverschilligheid. En dat is dan ook ok.

Hoi Persephone, 

bedankt voor jouw verhaal. Het klinkt een beetje gelijk, maar zo gelukkig als jij omschrijft waren we niet. Ik hoop eigenlijk wel bij de Grote Onverschilligheid uit te komen. Lijkt me een fijne plek. Op dit moment is dat toekomstmuziek. 😅
Er gingen wel dingen mis, maar ik wist niet goed wat. Zocht het altijd bij mezelf, ik kan vast dit meer en dat minder en zus leuker en zo .. noem maar wat. Ik stond iedere dag met nieuwe moed op na een nacht lepeltje lepeltje om er een goede dag van te maken. Mijn uitgangspunt is dat het huwelijk voor altijd is en dat je er samen aan moet werken om het leuk te hebben. Wist ik veel dat ik in mijn eentje aan het werken was en blijkbaar ook nog op de verkeerde vlakken. 

Alysa schreef op 26-12-2023 om 14:56:

@Melancholie, heftig nietwaar al deze emoties die in jou zitten. Vreemdgaan kan heel impactvol zijn. Ook al weet je dat je door wil met je man. Dat hij ziek was en is maakt het voor jou nog lastiger. Pas op met (vooral) zorgen voor zijn welzijn en niet jouw welzijn. Ik lag nacht na nacht wakker. Ook huilbuien. En zo moe. En toneel spelen naar iedereen. Werk. Kinderen. Familie. Mij hielp het om erover te kunnen praten. In therapie met vreemdgaan specialiste. Met een dierbare vriendin. Maar ook met mijn man. Zijn keuzes hebben gevolgen gehad. Doen of het nooit is gebeurd vond ik niet helpend. Tijd geven maakte het minder heftig.

Je kan ook hier op het forum een gesprekspartner (lotgenoot) zoeken. Heb ik ook. Dat is privé en fijn.

Hoi Alysa , is daar een 'procedure' voor? Ook Safia bedankt voor de reactie. Herkenbaar wat jullie schrijven!

Goedenavond allen, 
Ik ben zo blij dat ik dit forum gevonden heb. Het blijkt dat ik toch niet (een van) de weinigen ben die dit (bedrogen) overkomen is. 

1,5 jaar geleden ben ik er, bij toeval, achter gekomen dat mijn partner al 12 jaar zijn vertier en behoeften buiten zoekt. In deze 1,5 jaar heb ik, samen met hem, een hele rolercoaster doorgemaakt en waar ik een paar weken geleden dacht dat ik er overheen was blijkt niet toch niet het geval.

Elke keer vind ik (komt er weer in mijn hoofd) een nieuw draadje waarna ik verder ga speuren of een tandje dieper. Dit heeft er ook mee te maken dat hij pas iets toegeeft als het echt niet meer te ontkennen is. Dat laatste is nu een stuk beter maar openheid en toegeven blijft lastig, voor hem is het vooral naar de toekomst kijken en dooorrr, dat zegt hij ook elke keer als ik (weer) over begin bij iets wat mij nu weer 'te binnen schiet'/als trigger fungeert.

Om het hele verhaal kort te schetsen; kort na de komst van onze tweede is hij begonnen met Privehuizen en privebezoeken via s.xmarktplaats e.d.. Dit is in de loop van jaren steeds intensiever geworden. Daarnaast heeft hij rond 2016 ook heel kort een bevlieging gehad (ik weet niet of ze ooit sex met elkaar hebben gehad, ik vermoed toch van wel) maar ging hier niet meer verder omdat hij inzag tegen dezelfde zaken aan te lopen als met mij. De bezoeken en het leven buiten de deur, veel eten van fastfood werd steeds intensiever met als hoogtepunt 2019 waarin hij opeens niet meer naar de p-huizen ging. In dat jaar keek hij alleen nog maar op zijn telefoon en glimlachte dan vaag, was nog meer weg, was nog meer passief agressief e.d. Tijdens en na corona verviel hij weer terug in zijn oude gedrag met p-huizen en p-bezoek en dit hield aan totdat ik een half jaar na dat ik het ontdekt had hem hiermee confronteerde. 

Hoe weet ik dit allemaal? Heel simpel hij deed bijna alles van zijn gewone privebetaalrekening die gezamenlijk is. (Wij hebben onze priverekeningen gedeeld) zodat ik de hele historie in kaart kon brengen, wat ik overigens ook gedaan heb. Vele uren werk maar een schat aan 'bewijsmateriaal' in excel. Alleen de vele losse opnames en creditcard afschriften kan ik niet 'bewijzen'  maar als je zoveel opneemt en ik weet ondertussen wat iets kost dan kan je dat op een gegeven moment niet meer ontkennen. Het gebeuren in 2019 zoals hierboven omschreven kan ik helaas niet bewijzen anders dat wat vage etentjes e.d.

Wat ik hier snel beschrijf is voor mij een proces geweest van 1,5 jaar waarin ik beetje bij beetje ben gaan beseffen wat er nu allemaal is gebeurt en in kaart heb gebracht. Het feit dat ik dit alles veel eerder had kunnen weten vreet soms nog het meest aan mij. Ik had toegang tot zijn rekening e.d. maar vertrouwde hem volledig, ik was in dat opzicht zeer naief ook omdat het mij achteraf zeer veel geld heeft gekost zeker de helft van de totale uitgaven (vele 10duizenden euro's) omdat wij ons geld % naar inkomsten verdeelden en ik er verder niet naar keek of deze berekening wel klopte. Daarnaast had ik vaak een onderbuik gevoel, ook al in 2016 maar zeker in 2019 maar heb (durfde??) hem hier niet mee geconfronteerd. 

De situatie was ook wel dat ik met 3 kleine kinderen, baan, huishouden aan het overleven was en dit ook niet wilde zien. 

Toen het uitkwam was hij eerst heel boos op mij, het was mijn schuld, ik had na de geboorte van onze tweede geen aandacht meer voor hem daardoor was hij begonnen. Daarbij had ik zogenaamd geen interesse meer maar hij was juist degene die mij niet meer zal als vriendin/minnares/maatje en toonde geen affectie meer naar mij toe. Hij was heel kil en afstandelijk. Deed zijn vaderlijke plicht, ging mee op vakanties maar verder was hij weinig tot niet aanwezig.

Wat mij vooral veel pijn, verdriet doet en zeer boos is het bedrog, het niet willen vertellen, het leven van (zo zie ik het) mijn geld, het gebrek aan respect voor mij als vrouw in zijn leven. Ik was de moeder van zijn kinderen en dus zijn verantwoordelijkheid. Ik heb hier nooit om gevraagd en geen keus in gehad.

Toch is het een hele fijne man, is echt veranderd, houdt ook echt van mij en laat dat in bijna alles zien. Maar het erkennen van zijn schuld en schaamte blijft een ding en daardoor ook het ten volle accepteren van mijn pijn/verdriet/boosheid. Ik vind eigenlijk dat hij er wel heel goed vanaf is gekomen en dat ik het meeste werk doe omdat ik moet dealen met elke keer een trigger e.d.

Al met al een te lang verhaal en zeker niet zoals ik het had willen schrijven maar het lucht wel op.

Sorry dat ik het zeg. Maar je man bedriegt je al 12!! Jaar met prostitutie en en minnaressen. Tienduizenden euro's ook nog eens van jouw geld? Als jij er niet met stapels bewijs achter was gekomen was het nog steeds gaande. Dat is echt geen fijne leuke man. Waar is je eigenwaarde en zelfstandigheid dat je dit kunt accepteren van iemand? Je relatie is een grote leugen en nog wil je samen verder. Wellicht goed om te onderzoeken wat maakt dat je zo hangt aan iemand die je zoiets aan kan doen. 

Izza schreef op 27-12-2023 om 22:55:

Sorry dat ik het zeg. Maar je man bedriegt je al 12!! Jaar met prostitutie en en minnaressen. Tienduizenden euro's ook nog eens van jouw geld? Als jij er niet met stapels bewijs achter was gekomen was het nog steeds gaande. Dat is echt geen fijne leuke man. Waar is je eigenwaarde en zelfstandigheid dat je dit kunt accepteren van iemand? Je relatie is een grote leugen en nog wil je samen verder. Wellicht goed om te onderzoeken wat maakt dat je zo hangt aan iemand die je zoiets aan kan doen

Hm ik ben het niet per se eens dat het geen leuke man zou zijn (nou ja, toch wel, liegen bedriegen en dan ook nog eens kwaad worden). Wat ik vooral lees is dat het een seksverslaafde man is. Als hij dat niet heeft erkend als een probleem, er aan 'gewerkt' met een therapeut aan de onderliggende problematiek, én wekelijks naar SLAA meetingen (AA voor seksverslaafden) gaat, is de kans op terugval groot. Sowieso is seksverslaving de verslaving met de meeste kans op terugval. Dat maakt voor jou, Irtje dat je in een rotpositie zit. De kans dat je een co-addict bent is groot, het controlegedrag wat je logischerwijs aan de dag legt, is een teken co-dependency. Er is ook een kans dat je liefdesverslaafd bent. Dat is niet dat je per se een relatie moet hebben maar dat je bindingen aangaat men een man die een verslaving heeft of op een andere manier onbereikbaar is en dat jij die dan wilt gaan 'redden'. 

De dynamiek van de vreemdganger met een seksverslaving is weer heel anders dan die van de vreemdganger die 1x in zijn huwelijk een affaire van twee maanden of zo heeft. Daar kan je je licht over opsteken. Ik hoop dat Miss reageert, zij zat in een soortgelijke situatie.

Sorry als ik er hard in kom, je zit in een onwijs moeilijke situatie en: Het is NIET jouw schuld. Veel sterkte en welkom nog. 

Aan MRI, dank voor je reactie en nee je komt er niet hard in. Je slaat bijna in alles de spijker op zijn kop incl mijn co-dependency. We zijn ondertussen ook in therapie bij een expert (sexverslaving) op dit gebied. 

De sexverslaving heeft hij erkend (hij gaf nadien toe dat hij stiekem wel blij is dat het is uitgekomen) en na de uitkomst heeft hij het ook nooit meer gedaan. 
Ik weet dit omdat ik al zijn rekeningen sindsdien controleer en ik tegenwoordig alle geldstromen voor hem en ons beheer. Hij heeft geen tweede inkomstenbron dus dat maakt het makkelijk.

De relatie nu gaat goed we lachen veel samen en hebben lol. Hij neemt zijn deel en verantwoordelijkheid in het huishouden en de zorg voor de jongens. Ik laat het ook bewust gaan en misgaan, even niet meer mijn probleem zeg ik dan nu mag jij. Hij pakt dit goed op en doet het gewoon. 

Toch blijf ik het moeilijk vinden en dan vooral het bedrog en gelieg. Op het moment dat het mij teveel wordt dan spuug ik het ineens uit en geef gemene steken onder water. Hij reageert hier dan weer op en soms ontstaat er een woordenwisseling maar dan vooral in het kader van ik kan er niks meer aan doen om het te veranderen dus kijken we maar naar de toekomst. Dit vind ik te makkelijk en accepteer ik dan ook niet wat weer olie op het vuur is. Een beetje een vicieuze cirkel zeg maar. 

@Irtje, het kiezen voor verder gaan na ontrouw betekent niet hup vergeven en vergeten en doorrrrr. Psychologisch is het zo heftig. Hij is heel fout geweest. Maar hem steeds herinneren aan zijn fouten is niet helpend. Hij zal er echt niet trots op zijn. Toch hebben jij en ik triggers. En kan je daar niks mee. En voelt dat zo oneerlijk.
Jouw man kan idd niets meer veranderen aan al zijn keuzes in het verleden. Wel kunnen jullie de communicatie erover veranderen. Het litteken zit bij jou én hem. Verdergaan is niet makkelijk. Ook al houdt je van elkaar. En is hij nu eerlijk. En betrouwbaar. En veranderd. Gevoel wat komt kijken bij verraad is niet mals. Maar je kan de vicieuze cirkel uitkomen door zelf te veranderen. 

PS: Overigens heb ik een heel duur iets voor mijzelf gekocht, waarmee ik mijn boosheid over zijn (jarenlange) uitgaven aan haar heb geneutraliseerd. Voelde goed 😀.

Bir_F schreef op 27-12-2023 om 21:28:

[..]

Hoi Persephone,

bedankt voor jouw verhaal. Het klinkt een beetje gelijk, maar zo gelukkig als jij omschrijft waren we niet. Ik hoop eigenlijk wel bij de Grote Onverschilligheid uit te komen. Lijkt me een fijne plek. Op dit moment is dat toekomstmuziek. 😅
Er gingen wel dingen mis, maar ik wist niet goed wat. Zocht het altijd bij mezelf, ik kan vast dit meer en dat minder en zus leuker en zo .. noem maar wat. Ik stond iedere dag met nieuwe moed op na een nacht lepeltje lepeltje om er een goede dag van te maken. Mijn uitgangspunt is dat het huwelijk voor altijd is en dat je er samen aan moet werken om het leuk te hebben. Wist ik veel dat ik in mijn eentje aan het werken was en blijkbaar ook nog op de verkeerde vlakken.

Die valkuil dus, die is zo groot en heel moeilijk te doorbreken. 

Irtje schreef op 27-12-2023 om 23:33:

Aan MRI, dank voor je reactie en nee je komt er niet hard in. Je slaat bijna in alles de spijker op zijn kop incl mijn co-dependency. We zijn ondertussen ook in therapie bij een expert (sexverslaving) op dit gebied.

De sexverslaving heeft hij erkend (hij gaf nadien toe dat hij stiekem wel blij is dat het is uitgekomen) en na de uitkomst heeft hij het ook nooit meer gedaan.
Ik weet dit omdat ik al zijn rekeningen sindsdien controleer en ik tegenwoordig alle geldstromen voor hem en ons beheer. Hij heeft geen tweede inkomstenbron dus dat maakt het makkelijk.

De relatie nu gaat goed we lachen veel samen en hebben lol. Hij neemt zijn deel en verantwoordelijkheid in het huishouden en de zorg voor de jongens. Ik laat het ook bewust gaan en misgaan, even niet meer mijn probleem zeg ik dan nu mag jij. Hij pakt dit goed op en doet het gewoon.

Toch blijf ik het moeilijk vinden en dan vooral het bedrog en gelieg. Op het moment dat het mij teveel wordt dan spuug ik het ineens uit en geef gemene steken onder water. Hij reageert hier dan weer op en soms ontstaat er een woordenwisseling maar dan vooral in het kader van ik kan er niks meer aan doen om het te veranderen dus kijken we maar naar de toekomst. Dit vind ik te makkelijk en accepteer ik dan ook niet wat weer olie op het vuur is. Een beetje een vicieuze cirkel zeg maar.

Okay fijn dat hij het onderkent. Jullie zijn bij een therapeut voor zijn seksverslaving. Vaak wordt de impact die dat heeft op de partner niet onderkend en gaat alle aandacht naar de verslaafde. Heb je ook deskundige hulp voor jouw co-dependency? Want het feit dat je alle rekeningen moet checken (en miss zijn telefoon etc) is toch een teken dat je daar nog onderdeel van bent. 

En het feit dat je (volkomen terecht) boos bent om het gelieg en bedrog vraagt toch misschien om nog meer verwerking. Bij een verslavingstherapeut is daar misschien niet altijd ruimte voor?

Hebben jullie ook afspraken over wat te doen mocht hij een terugval hebben?