Zijn we elkaar niet gek aan het maken met de etiketjes
Zijn we elkaar niet volkomen gek aan het maken met de etiketjes-plakkerij op onze kinderen?
Juffen stellen psychiatrische diagnoses, ouders blijven de GGZ aflopen tot "bewezen is" dat er met het kind iets aan de hand is en als de heren/dames gogen "beet" hebben bij één kind uit het gezin, testen ze de brusjes meteen mee, want al hun etiketjes zijn uiteraard familiar.
Ik ken zeker 10 kinderen met de diagnose ADD of ADHD waarbij de ouders na de diagnose met de hand op het hart bezwoeren hun kind zeker niet aan de medicatie te doen en binnen een half jaar waren ze alle 10 overstag. Wat is dit voor mechanisme? En worden de kinderen er op lange duur echt beter van?
Waarom kan een kind niet gewoon lekker temperamentvol en energiek zijn, of zich vervelen in de klas, waarom moet dit de pathologie in getrokken worden?
De nieuwe DSM VI is aangevuld met een aantal nieuwe vage diagnoses waarmee de GGZ nog jaren vooruit kan. Maar helpen we hier onze kinderen nu werkelijk mee. Worden zij hier echt betere en evenwichtigere volwassenen van? Ik wil de problemen van de ouders en de kinderen niet bagatelliseren, maar ik vraag mij serieus af of dit de goede manier is om er mee om te gaan met zijn allen.
Wat ik hieraan vooral schrijnend vind is dat er heel veel geld en aandacht naar relatief lichte problematiek gaat, terwijl er voor kinderen in de tiener leeftijd met zware psychiatrische problemen geen (of onvoldoende) opvang of behandeling is en er een groot aantal van hen bij justitie beland zonder dat zij een delict hebben begaan. Nu er de komende jaren bezuinigd zal gaan worden op de zorg hoop ik van harte dat hierin de juiste keuzes gemaakt gaan worden.
Bibi
Bibi:
"De psychotherapeut is zelf niet bevoegd tot het uitschrijven van recepten, maar ik mag aannemen dat hij wel de nodige kennis/ervaring heeft met bepaalde medicijnen."
Assumption is the mother of all fuck ups.
Medicalisering van de gezondheidszorg
Volgens mij heeft het voorschrijven van medicatie met name een economische reden. Uit onderzoek blijkt dat het voorschrijven van medicatie meestal goedkoper is dan het volgen van langdurige therapieen (kost meer tijd/inzet en geld). Een combinatiebehandeling dus medicatie en therapie levert meestal het meeste op. Maar er wordt vaak gestart met het geven van medicatie. Als je daar de klachten mee kunt verminderen waarom zou je je dan nog verdere investeringen doen.
De rol van de psychiater is de afgelopen decennia enorm veranderd. Nu stuurt hij een multidisciplinair team aan. De psychiater is geworden tot een medicatievoorschrijvend persoon. De behandeling doet de psycholoog/psychotherapeut.
Onderschat de rol van de zorgverzekeraars niet....
Is dat dan erg?
Margriet:
"Volgens mij heeft het voorschrijven van medicatie met name een economische reden. Uit onderzoek blijkt dat het voorschrijven van medicatie meestal goedkoper is dan het volgen van langdurige therapieen (kost meer tijd/inzet en geld)."
Is dat erg?
Nee, natuurlijk niet. Waarom een dure therapie als een goedkope pil ook werkt?
Niet helemaal
Nee, zo is het niet helemaal, hoewel het natuurlijk waar is dat pillen goedkoper zijn. Uit onderzoek is gebleken dat pillen in de meeste gevallen effectiever zijn dan therapie. Een combinatie is prima natuurlijk.
Ik spreek overigens alleen over ADHD, ASS weet ik niet genoeg van.
Dure therapie
Ik vraag me echt af of dure therapie, of goedkope medicatie, altijd nodig zou zijn als er meer ruimte zou zijn voor kinderen met afwijkend gedrag. Meer ruimte hoeft helemaal niets te kosten. Mijn kind gebruikt dan wel geen medicatie maar er is wel een duur rugzakje aangevraagd. En ik vraag me werkelijk af of dat nodig is. Met wat aanpassingen van school uit waarschijnlijk niet, helaas doen ze dat zonder rugzak niet.
Om maar een voorbeeld te geven, niet wb mijn zoon. Bij ons in de kleuterklassen moesten de kleuters zich een uur lang samen met de overblijfkracht in het leslokaal amuseren. Ze gingen wel naar buiten, maar dat was dan voor en na de pauze. (van leerkracht) Ik heb weleens ingevallen, een ramp. Je kon niet echt met kinderen bezig zijn want dan was je het overzicht kwijt. Voor niemand was het echt leuk maar de rustige kinderen gingen tekenen oid. In de hoeken mochten ze ook niet. En voor wie was het een ramp? Uiteraard voor de drukkere kinderen, die niet rustig met wat materiaal konden gaan zitten of met een puzzel. (uit eigen vrije wil dan, het was ook hun pauze) Dus die gingen zich misdragen etc etc.
Nu zal dit vast een misser van onze school zijn. Maar ik kan me niet voorstellen dat er niet op veel scholen veel meer aanpassing mogelijk is. Het vergt alleen een andere visie. Meer aanpassing van leerkrachten en omgeving ipv van de kinderen.
Maar billie
Je doet nu alsof de omgeving last heeft van het gedrag van het kind, en daarom naar medicatie en therapie word gegrepen.
Dat is volgens mij de omgekeerde wereld, het kind heeft last van zichzelf, heeft last van een wervelstorm in zijn hoofd, heeft last van inpulsen die normaal contact met andere soms onmogelijk maakt. Het kind kan nog geen bladzijde uit een boek lezen omdat hij aan het eind al kwijt is wat er in het begin stond. Dat is lastig hoor!
Door gedragprogramma's word het kind geleerd bewust te focussen op de dingen die belangrijk zijn, zodat hij meer overzicht in zijn leven krijgt en hij zijn gedachte kan ordenen. Of het kind krijgt medicatie dat heeft het zelfde effect of zelfs nog beter effect als het eind resultaat van het gedragsprogramma, al word dat wel sneller bereikt.
groet, polly
Het is niet óf óf, maar én én
Ik denk dat het niet zinvol is om medicatie tegenover begeleiding/therapie te zetten. Het is meestal niet een kwestie van kiezen. Met therapie/begeleiding/goede opvoeding leer je kinderen (en ouders) kritisch naar zichzelf te kijken, je leert kinderen vaardigheden etc.
Medicatie doet dat niet. Maar medicatie doet iets wat therapie niet kan, namelijk mijn kind rust bieden in zijn hoofd/lijf.
Voor sommige kinderen is therapie/begeleiding/goede opvoeding voldoende. Dat is fantastisch! Andere kinderen hebben het zwaarder en hebben dan vaak veel baat bij medicatie.
Ik ben het er helemaal mee eens dat in 'de maatschappij' meer ruimte zou moeten zijn voor mensen die 'anders' zijn. Vervolgens kan ik ook weer helemaal niets met zo'n constatering, want wie is 'de maatschappij'? En wat denken we daaraan te kunnen veranderen? En wat zou er dan moeten veranderen? Het klinkt zo mooi, maar zijn we zelf altijd wel zo tolerant? En wat als ons niets-aan-de-hand kind in de klas zit met een druk-lastig-dominant-agressief-explosief kind, vinden we dan nog steeds dat er 'veel meer ruimte moet zijn voor ander gedrag'?
Daarnaast gaat het voorbij aan het kind zelf. Ter vergelijk: stel dat je zelf de hele dag met een MP3-speler op loopt, met harde muziek, en die MP3-speler kan niet af... Steeds weer andere muziek, en ondertussen willen er ook mensen met je praten, moet je werken, moet je dingen lezen, lopen anderen te mopperen dat je niet goed oplet en luistert...dan word je gegarandeerd hyper en gefrustreerd. En zo ziet de wereld van nogal wat ADHD'ers eruit. En dan kun je ze leren dat ze zich moeten focussen etc, dan kun je constateren dat anderen vooral begripvoller moeten zijn. Maar oh, wat is het fijn als de muziek eindelijk wat zachter staat, of misschien wel helemaal uit kan!
Tja
Je kan het kind uit de onrust halen ( structuur, goede begleiding, Rust Regelmaat en reinheid)
Maar kan je de onrust ook uit het kind halen ( jah!! medicatie!! )
Ik weet dat jullie denken dat ik het zie als een wondermiddel, maar hier is het dat ook echt.
Wij hebben zoveel jaren aangemodderd, de ene opvoedcursus na de andere. En dat was heel zwaar en altijd een strijd. Het heeft wel degelijk vruchten afgeworden, want mijn kinderen waren en zijn verre van ontspoort. Maar ondanks onze goede invloed, ging het nog te vaak mis, en lagen de kinderen met zich zelf overhoop en in de knoop.
Medicatie was hier in huis een zegen, en ook nu zijn we weer bezig met een curcus. Een gedragsprogramma opzetten voor onze jongens. Maar eindelijk, na al die jaren pikken ze het nu wel op! En leren ze nu wel!
Ze hebben eindelijk de rust in hun hoofd en lijf om zich te kunnen houden aan simpele huisregels, en schoolregels!
Het is idd EN/EN en niet of/of. Maar door de medicatie slaat de therapie WEL aan, en zonder maar nauwelijks.
greot, polly
Polly
Polly:
"Je doet nu alsof de omgeving last heeft van het gedrag van het kind, en daarom naar medicatie en therapie word gegrepen."
Eh, ja?
Dat gebeurt op enige schaal. Een deel van de kinderen heeft gedrag dat thuis in de hand te houden is, en op school niet.
Ja tinus
dat was ook met sarcasme bedoelt,
natuurlijk hebben wij "last" van onze adhd'ers, maar geloof me, dat staat niet in verhouding tot de Last die ze er zelf van hebben....
als mijn zoon hoofdpijn en koorts heeft, dan heb ik daar last van.. hij ligt op de bank, hij zeurt wat, hij huilt wat, hij helpt me niet met afwassen.. ja daar heb ik last van!
maar natuurlijk heeft hij er zelf het meeste last van!
en daarom krijgt hij ook een paracetamol! niet omdat ik er last van heb!
Het zelfde met ritalin, dat krijgt het kind omdat hij zelf er last van heeft.
Als ouders zeggen: ach wij hebben er thuis geen last van, en in de vakanties hoeft hij ook niet te slikken. Dan denk ik: lekker dan?!?! dat arme kind! DIE heeft er wel last van!
groet, polly
Polly ik weet het niet
Ik kan me niet voorstellen dat het zo rechtlijnig is. Het kan best zijn dat er mensen zijn met een enorme innerlijke onrust die nauwelijks door omgevingsfactoren te beïnvloeden is. Maar iig vaak zal het een wisselwerking zijn. De onrust kan ook opgeroepen/verstrekt worden door een niet-passende omgeving. Bovendien kan ik me zo voorstellen dat zo´n kind van jongs af aan negatieve feedback krijgt over zijn gedrag. Dat zal ook niet bevorderlijk zijn. Kinderen worden op school toch enorm langs een meetlat gelegd. De vraag is of alle kinderen hun eigen gedrag daadwerkelijk zo lastig vinden of dat ze dat (deels) is aangeleerd.
Ik weet nog dat ik zelf, als kind, enorm verlegen was. Als kind had ik daar helemaal geen last van. Maar wel van de negatieve feedback, die ik daardoor kreeg.
Van onze zoon heeft overigens niemand last op school. Alleen hijzelf. Maar ook dat was iig minder nodig denk ik, als er meer ruimte zou zijn voor hem, en die anderen. (ik ben helemaal niet tegen medicatie, therapieën, rugzakjes of wat dan ook, maar vraag me af of het niet minder kan)
Billie
je hebt volkomen gelijk, natuurlijk was het voor mijn zoon vreselijk om 24 uur per dag gecorrigeerd te worden, altijd afgeremt te moeten worden enz enz. Dat is ook vreselijk! Maar wat wij ook deden, zoon noch ik kon iets aan de situatie veranderen.
Vanuit de GGZ zijn er mensen bij ons thuis geweest, en hebben ons als gezin geobserveerd. Om te zien of ze ons konden helpen dmv gedragsprogramma;s om zo de rust te laten wederkeren hier.
Helaas konden ze ons niks leren, volgens de deskundigen, waren wij allemaal al zo gestructureerd, en waren de regels allemaal al zo duidelijk dat ze zelf ook niks konden bedenken wat er nu nog moest veranderen.
En dan is medicatie je laatste redmiddel!
Nadat hij aan de medicatie is gegaan, zijn we wel weer begonnen met een gedragsprogramme, als ondersteuning, maar dat gaat zo ontzetten probleemloos en goed dat je haast zou zeggen dat het niet nodig is.
Terwijl hetzelde programme voorheen, gewoon niet lukte, en niet te doen was.
groet, pol
De etiketjes
Ik zou willen dat die 'etiketjes' er 30 jaar geleden ook waren. Mijn broer was altijd anders dan andere kinderen. Hoe anders, weet ik veel, hij was ànders. Kon wel gewoon leren, heeft een goede mbo-opleiding, had een baan en is daar compleet kapot gemaakt omdat hij 'anders' is. Na jaren en jaren van tobben, voor hem, voor ons, een zelfmoordpoging later en een lange opname in een psychiatrisch ziekenhuis is een diagnose gekomen. Hij heeft therapie gehad, slikt heel veel pillen, werkt in de sociale werkplaats, vertrouwt geen mens meer en wordt nooit meer de oude. Ik zou willen dat er destijd meer aandacht was voor kinderen die anders zijn dan gemiddeld. Er zou hem veel leed zijn bespaard!
