Zijn we elkaar niet gek aan het maken met de etiketjes

Eugenie

Ik wil niet verder op alles ingaan want wat mij betreft is dit een uitgekauwd onderwerp. 1 ding wil ik wel kwijt. Uit alles blijkt dat jij er niets van begrijpt: je noemt ADHD een lichte problematiek. Ik kan je verzekeren dat dat alles behalve dat is! De tieners met zware psychiatrische problemen zijn wellicht onbehandelde ADHD-ers! Geloof me als dat onbehandeld blijft kan het lijden tot ernstige problemen.

Eugenie

jij weet duidelijk niet waar je het over hebt.

Een mening hebben is prima, maar lees je eerst eens even in, en leef je eerst eens even in, voordat je een mening krijgt of uit!

Die criminele tieners zijn waarschijnlijk op de basischool niet zo goed geholpen als mijn zoons nu!

"vroeger" liepen mensen vast in hun opleidingen die ze dan niet afmaakte, rolde van het ene baantje in het andere, en kregen hun leven maar met moeite op de rit.
Zitten nu in banen vast die eigenlijk ver beneden hun nivo zijn, en zijn waarschijnlijk niet echt gelukkig met hun keuzes in het leven.

NU, worden kinderen op tijd gediagnostiseerd, krijgen op tijd hulp, kunnen daardoor zich WEL op hun eigen nivo ontwikkelen, Kunnen WEL de opleiding van hun keuze doen en afmaken! kunnen WEL de baan van hun keuze vinden en daarin zich verder ontwikkelen.

en over medicatie: als jij kiespijn hebt, en je neemt een paracetamol en je merkt dat het werkt, dan neem je er toch later nog een of niet?!?!?

En ik heb een zoon met reuma, die kan zonder medicatie niet lopen, dus geven we hem met liefde veel pillen, en nu kan hij lopen en zich "normaal" ontwikkelen.

en mijn andere zoon met adhd, die kan zonder medicatie niet nadenken, zijn hoofd loopt dan over en hij loopt dan achter in zijn ontwikkeling omdat het allemaal niet bol kan werken. Daarom geef ik hem met liefde een pil, zodat hij zich op een normale manier kan ontwikkelen en de achterstand die hij al die jaren heeft opgelopen in te halen.

groet, polly

Ahum! eugenie

Heb jij eigenlijk wel kinderen? en zo ja, dan hebben ze vast geen etiketje???
Was dat wel zo, dan snapte je er misschien iets meer van.
"ouders blijven de GGZ aflopen tot "bewezen is" dat er met het kind iets aan de hand is en als de heren/dames gogen "beet" hebben bij één kind uit het gezin, testen ze de brusjes meteen mee, want al hun etiketjes zijn uiteraard familiar." waar haal je het vandaan? Om even in mijn eigen straatje te blijven: autisme is erfelijk! En helaas hebben mijn kinderen dus allebei een "etiketje" dat is geen toeval. Een ouder nichtje heeft GEEN "etiketje" maar is wel op latere leeftijd zwaar in de problemen gekomen... ik hoop het mijn kinderen te besparen, je wilt echt niet op je 30e na heel veel problemen pas horen dat je een vorm van autisme hebt. Gelukkig weten we vandaag de dag meer, kunen kinderen eerder geholpen worden, en inderdaad opgroeien tot betere en evenwichtigere volwassenen!
Als jij geen "autisme gen" in je familie hebt... klap in je handjes en wees er blij mee. Als je een erfelijke vorm van kanker in je familie hebt wordt je vast niet zo argwanend bekeken. Maar ja, doe mij dan toch maar mijn kindjes met gebruiksaanwijzing, ik kweek wel een beetje dikkere huid
Tess

Zucht....

ik WIL hier niet eens op ingaan....

Omg

Ik hoop dat jij niet met kinderen werkt.

Jammer

Jammer dat deze vraag persoonlijk wordt opgevat en er zo emotioneel gereageerd wordt.
Ja ik heb ook kinderen (en neefjes en nicht) met etiketjes. En ja ik weet dat autisme erfelijk is. Ik weet overigens ook dat de diagnose PPD NOS iets anders is dan klassiek autisme en over die laatste heb ik het dus ook niet.
Ik stel deze vraag omdat ik werk in de GGZ en mij bezig houd met de financiering ervan. De kwestie hoe de komende decennia noodzakelijke basiszorg voor iedereen toegankelijk blijft is er één die mij zowel privé en professioneel bezighoudt. Als iedereen maximaal zorg gaat claimen dan zal het stelsel onhoudbaar blijken. Ik vraag mij ook of de toegenomen gebruik van medicatie onder kinderen hiermee verband houdt. Van de kosten van een half uur therapie kun namelijk je jaren Ritalin betalen.

Ik weet hoe het dagelijks leven van mensen met zware psychiatrische problemen eruit ziet, ik heb ze namelijk dagelijks om mij heen. Tegelijk lees ik hier draadje op draadje de roep om diagnoses en extra ondersteuning en hulp.
De grenzen van wat normaal is worden steeds nauwer, de stap naar stigmatiseren wordt steeds eerder gezet en ik vraag mij serieus af of dit de weg is. Een groot strijdpunt van de huidige cliëntenbeweging in de psychiatrie is dat een eenmaal gekregen psychiatrisch etiket je je leven lang achtervolgt.
Dit was waar mijn vraag door is ingegeven en niet omdat ik de problemen van andere ouders wil bagatelliseren. Maar als ik de reacties lees dan lijkt mijn vraag er één die hier niet gesteld mag worden.

Ha fijn!

Nu mijn zoons zo vroeg al een diagnose, hulp en medicatie hebben gekregen weet ik dat ik de maatschappij daarmee later veel geld bespaar, en daar doen we het natuurlijk allemaal voor. )

je spreekt jezelf enorm tegen eugenie, je bekritiseerd alle diagnoses bij jonge kinderen, maar wijst ons gelijk op de hoge kosten in de psychische ezondheids zorg, op volwassenleeftijd.
Ik denk dat door vroege diagnoses latere problemen voorkomen worden...!

Dus

klassiek autisme mag wel, maar andere "etiketjes" niet? Snap jij het eigenlijk wel? Ik kan me niet voorstellen dat je echt werkt in deze sector hoor, en als dat zo is ben ik blij dat ik jou niet getroffen heb...

Wie de bal kaatst

Je kan het jammer vinden dat er zo emotioneel gereageerd wordt, maar dan moet je niet zo gechargeerd openen. Tuurlijk vat ik dit persoonlijk op want wat lees ik er uit: mijn zoon van 7 met de diagnose ADHD zou eigenlijk minder recht hebben op een diagnose en begeleiding want er zijn tieners met veel ergere problemen. Dan kun je ook zeggen: laten we geen ab meer uitschrijven voor iemand met een longontsteking want er zijn mensen met kanker. En verder ben ik er van overtuigd dat juist door de vroege diagnose en hulp voor hem nu er ene grote kans is dat veel ernstigere problemen in toekomst voorkomen worden. Beter voor hem en de kosten natuurlijk! Als jij echt in de GGZ werkt dan zou je moeten weten dat iets als ADHD later voor ernstige problemen kan zorgen.
Verder ben je op nog een ander punt tegenstrijdig: eerst zeg je dat dat allemaal te veel geld kost en later zeg je dat ze maar medicijnen krijgen want dat is goedkoper dan therapie. Kosten ze nou meer geld of worden ze stilgehouden met ene goedkope pil en verder niet geholpen. Dus eigenlijk vind je ook dat ze geholpen moeten worden, nog een tegenstrijdigheid. Wat bedoel je dus precies?

Maar

ik begrijp de boosheid op Eugenie niet helemaal. Ze stelt dat er misschien teveel etiketjes worden geplakt. Dat zou kunnen. Er zitten ook mensen in de WAO die daarin gemanoeuvreerd zijn door een werkgever, bijvoorbeeld, niet omdat ze nu speciaal ziek waren. Verder stelt ze dat je, in haar beroepservaring en die van haar patienten, een etiket nooit meer kwijtraakt. Ook hier kan ik me iets bij voorstellen.
En tenslotte vraagt ze hoe we de zorg kunnen blijven betalen als de definitie van 'normaal' steeds verder wordt verengd. Goede vraag.
Ik zie in deze vragen eigenlijk niet de aanval die anderen hierin lezen. Ze zegt niet: alle kinderen met een diagnose hebben die onterecht.
Ik vraag me dit soort dingen ook regelmatig af. Ik zie bijvoorbeeld leerlingen die een foute diagnose hebben gekregen, en daardoor jarenlang een foute/nutteloze behandeling - op basis van soms wat magere bewijsvoering (CBCL's van de juf, een uurtje observatie, een gesprek met een psych).
Ik zie ook dat er juist vanuit het onderwijs veel te snel wordt aangedrongen op een etiketje/rugzak, vaak door een ongemakkelijke mengeling van bemoeizucht, handelingsverlegenheid en de hang naar helderheid (terwijl er weinig zo diffuus en zo veranderlijk is als een kind in de lange periode tussen 0 en 18, en men een diagnose nog wel eens verwart met een oplossing).
En aan de andere kant zijn er (gelukkig) veel kinderen die juist opbloeien na een diagnose en adequate behandeling. Ook dat zie ik op mijn werk veel gebeuren. Het is dan zoals Polly beschrijft, het kind kan eindelijk zichzelf helemaal laten zien en de wereld om zich heen helemaal in zich opnemen.
Ik bedoel maar, het is een ingewikkeld vraagstuk en om nu Eugenie meteen af te serveren met 'jij hebt duidelijk geen kind met X' of 'jij weet er niets van' of 'zucht, steun, kreun, daar gaan we weer' lijkt me wat kort door de bocht.
Groetjes
Massi

Massi

Daar kun je op zich helemaal gelijk in hebben. Ik voel me aangevallen (misschien onterecht) omdat mijn jonge kind net een diagnose heeft gekregen en medicijnen en ontzettend opbloeit en dan lees ik de begin posting dat aan dit soort lichte gevallen te veel geld wordt uitgegeven itt tieners met echte grote problemen. Ik voel dan dat het probleem van mijn kind zwaar gebagatelliseerd wordt. Maar wie weet heb ik het wel helemaal verkeerd opgevat!

Weet je wat het is?

Als je zelf een kind hebt met een etiketje dan kan je misschien toch gevoelig reageren hierop. Ik weet zeker nl dat het bij hem terecht is. Als ik dan dit lees dan weet ik er dat wrs zo veel mensen in mijn omgeving vinden dat het allemaal wel onzin is en denken: ja hoor, daar heb je er weer een. Ik ga dan in de verdediging en denk meteen: je hebt geen idee, het gaat hier niet om een kind wat alleen maar wat anders is, was het maar waar.
Uiteraard moet je hierover kunnen discussieren en het zal ook best zo zijn dat er wel eens ten onrechte een diagnose wordt gegeven. Ik vraag me af: hoe vaak? Is daar iets over bekend? Of is het giswerk, vermoeden?

Beginposting eugenie

Ik denk zomaar dat Eugenie haar beginposting in wat verhitte staat van geest heeft geschreven, daar ze in haar tweede posting al een stuk genuanceerder is. Deed ik ook in mijn begindagen op het forum, er iets te hard ingaan (ja sorry, voetbalmetaforen liggen voor de hand in deze tijden). Ik denk dat er mede daarom ook wat stekelig is gereageerd. Wat ik jammer zou vinden is als de discussie dan maar meteen wordt afgekapt. Ze werpt zinnige vragen op.
Groetjes
Massi

Gezondheidszorg en ongenuanceerd

Even doortrekken naar de gezondsheidszorg: ook daar worden foute diagnoses gesteld. Dat zal ook handen vol geld kosten. Ik ga over anderhalve week met mijn dochter naar de KNO arts, misschien ook onterecht, geld verspild. Ben wel eens voor jan l*l met haar naar de ha geweest. Kost ook geld. Moeten we ook daar op bezuinigen? Dacht het niet. Hetzelfde is dat met de geestelijke gezondheidszorg. Het zal best dat er veel kinderen onterecht het traject in gaan waar niks uitkomt, maar beter 1 keer voor niks dan 1 keer te laat.
En wat ik verder weer ongenuanceerd vind in Eunenie's 2 posting is dat ze lijkt te beweren dat klassiek autisme wel bestaat maar PDD-nos daarentegen niet!

Goed discussiestuk

Ik zat al even te puzzelen hoe ik zou reageren. Maar Massi verwoordt het heel mooi, ik kan mij heel goed in die reactie vinden.
Ik denk dat je een discussie hierover moet proberen los te zien van je eigen persoonlijke situatie. We hebben al vaker geconstateerd dat dit forum geen afspiegeling is van de maatschappij. Wij zijn niet de norm, er is buiten dit forum ook nog een andere werkelijkheid.
Maar kijk deze week nou op dit forum: Joep opent een draadje dat de juf haar - toch best normale kleuter - als autistisch bestempelt. En we zijn het er geloof ik allemaal over eens dat dit geen goede situatie is. Maar er zijn veel meer van dit soort juffen, dit is geen uitzondering. En is het de juf niet, dan is het wel een buurvrouw of tante die een mening klaar heeft. Ik heb bij onze beide kinderen zó ontzettend vaak de vraag gehad 'hij heeft zeker ADHD?'. Ja, zelfs van een arts van de GGD waar we naar toe moesten voor reisvaccinaties. Goed, de jongste heeft inderdaad ADHD, maar de oudste is na zijn kleutertijd toch 'netjes opgedroogd' hoor. Zo'n rustige en beheerste puber zie je niet zo vaak.
De enorm toegenomen aandacht voor stoornissen heeft veel goeds gebracht (vroege signalering, betere hulp), maar heeft ook een keerzijde: iedereen heeft er wel een mening over. En meent er verstand van te hebben, en het te kunnen herkennen. En praat elkaar dingen aan. Want weet je, als je wekelijks te horen krijgt dat je kind vast ADHD heeft, dan doet dat toch iets met je als ouder.
Ik geeft geregeld cursussen aan vrijwilligers die met groepen kinderen werken, en we behandelen dan ook 'omgaan met probleemgedrag'. En ik word steeds weer onaangenaam verrast door de vooroordelen en ideeën die zij hebben over allerhande stoornissen. Ze hebben er allemaal een mening over, zien etiketten vooral als groot probleem, maar weten er ondertussen amper iets van af. Het etiket staat al snel centraal, en niet meer het kind. En dat vind ik echt een slechte ontwikkeling.

Pdd-nos versus klassiek autisme

Hier een kind met klassiek autisme (dat telt WEL) en eentje met pdd-nos (tja zo'n vervelend twijfelgevalletje). Waarbij de "pdd-nosser" op jonge leeftijd veel ernstigere problemen had dan de "klassieker". Daar hadden we heel wat mee te stellen. Nee, dan onze echte rain-man... daar wou de kleuterjuf wel een klas vol van; helemaal niet vervelend, lekker in een hoekje alleen met de lego's aan het bouwen, en dan thuiskomen en uitgeput op de grond met een autootje liggen rollen... wat een feest! Hij was continu zwaar overprikkeld, dat zag juffie aan de buitenkant niet, maar wij gelukkig wel! Bij "verkeerd gebruik" is onze lekkere rustige doedel een ware tijdbom, en als hij mept kun je erop tellen dat het raak is... en wie heeft het dan gedaan??? (er loopt hier ook ergens een draadje over joran van der sloot denk ik net)
Ik ben blij dat we er op tijd bij zijn, en meer van deze kinderen kunnen en willen begrijpen, voordat ze in de puberteit echt ontsporen, want dan is er echt een probleem! en dan is holland te klein!
En ja ik vraag me ook wel eens af of het er niet erg veel zijn. Maar goed, ik zit dan ook in een omgeving dat ik er veel zie, en dat heeft Eugenie gezien haar werk ook. Ik blijf er wel bij dat je beter een keer te vaak kunt testen dan te weinig.
Oh ja, ik zal het ook niet persoonlijk opvatten eugenie maar er word zoveel geroepen door mensen die er niks van weten, je moet je zo vaak verdedigen, dat veel ouders hier (waaronder ikzelf ook) op dat gebied nogal een kort lontje hebben.
groetjes, Tess

Naar

Sorry hoor, maar als ik die beginposting lees vind ik het gewoon een hele nare toon hebben. Alsof het de regel is dat ouders persé een etiket willen hebben voor hun kind, dus met het kind blijven leuren, en die kinderen allemaal na een half jaar huppa! aan de medicatie zitten. Wat een Telegraafachtige mening over trajecten en de gevolgen ervan (excusez, Telegraaflezers). En vooral de zin "Waarom kan een kind niet gewoon lekker temperamentvol en energiek zijn, of zich vervelen in de klas, waarom moet dit de pathologie in getrokken worden?" stoort me. Doet zwaar onrecht aan al die kinderen die zwaar in de sh&t zitten vanwege hun temperament en energie.
Verder wil ik dit nog kwijt: een kind heeft een diagnose, de maatschappij maakt er een stigma van. Zo is het en niet andersom.

Meerbegaafd

Op de school van mijn dochter hebben alle leerkrachten een cursus gehad over het herkennen van hoog/meerbegaafdheid. Een week na die cursus had ik een gesprek met juf over mijn dochter die geen reet uitvoerde in de klas. Juf wist eigenlijk wel zeker dat dochter meerbegaafd is en daarom onderpresteerde. Tjonge dacht ik, dus eigenlijk is ze niet gemakzuchtig,maar juist heel slim. Ergens was ik nog wel trots ook.
Maar in de weken die volgden hoorde ik van minstens 10 ouders van kinderen in verschillende klassen dat hun kind waarschijnlijk meerbegaafd is. Volgens de juffen hadden al die kinderen die kenmerken. Het werd gewoon grappig.
HB is wel wat anders dan een autistische stoornis, maar ik moest gelijk hieraan denken.
Overigens ken ik genoeg peuters waarvan de peuterspeelzaaljuf zeker wist dat kind ADHD had omdat het een stuiterbal was. Of het zoontje van een vriend die tot autist werd bestempeld door een stagiere van een kdv, omdat het een rustig kind was wat graag alleen speeld. Vooral in dit geval was het erg, omdat die diagnose ook in zijn dossier werd gezet. Ouders waren geschrokken en hebben hem laten onderzoeken, Niets aan de hand. Maar de school waar ze hem later naartoe hebben gestuurd wilde hem eerst wel weigeren, omdat in zijn dossier stond dat hij autist is. Ik geloof dus zeker wel dat er onnodig kinderen worden doorgestuurd naar hulpverleners omdat ze wat afwijkend gedrag vertonen. Aan de andere kant ken ik ook mensen die vroeger graag een stempeltje hadden gekregen, omdat het leven voor hun dan een stuk makkelijker was geweest.

Dendy ( die dochter tegenwoordig voor de zekerheid

Aanvulling

Ik wilde eindigen met grt Dendy ( die dochter tegenwoordig voor de zekerheid maar regelmatig een schop voor haar meerbegaafde kont geeft)

Ik zit te typen op een notebook wat iedere keer als ik erop werk een eigen wil lijkt te hebben.

Nee redactie, geen zorgenkinderen

Daar zitten immers ouders van zorgenkinderen, en daar is dit draadje niet voor en daar gaat dit draadje niet om. Het gaat erom of we niet teveel bezig zijn met aan iedere opvallende karaktertrek een diagnose te willen. Dus als je wilt verhuizen, please, naar Algemeen.

Hoeveel?

Iedereen heeft het er steeds over dat er zo veel kinderen nu een diagnose krijgen. Maar roept iedereen nu niet iedereen achterna? Om hoeveel gaat het dan? Heeft iemand cijfers en hoeveel verschilt het met 10 jaar geleden?

Dendy

Dat verhaal van jou over dat zgn autistische kind vind ik shockerend. Dat kan toch niet? Dit soort ontwikkelingen zouden niet mogen. Gelukkig mogen deze mensen geen diagnoses stellen, maar ze kunnen toch een hoop leed berokkenen.

Sharon*

Het is echt waar gebeurt. Ik heb toenertijd hier nog advies van Miriam Lavell over gekregen.

Dendy

Sharon

Ik vraag me ook altijd af of dit wel klopt. Ik heb het weleens proberen op te zoeken op internet, maar kan er eigenlijk niets over vinden. Ik kan wel vinden dat adhd nog steeds ondergediagnostiseerd wordt. Volgens mij geldt dit ook voor dyslexie.
Maar ik heb altijd al moeite met het serieus nemen van mensen die het hebben over 'etiketjes'. Ik zie dan altijd een kind voor me dat net een beloningssticker van de leerkracht heeft gehad en trots met een dinosaurus op zijn voorhoofd naar zijn moeder toe rent. Leuk beeld, maar niet bepaald zorgelijk.
In mijn omgeving ken ik helemaal niet zoveel kinderen met een diagnose. Vandaar dat ik zoveel heb aan dit forum.

Aantal kinderen met gedragsproblemen stijgt niet

In tegenstelling tot wat iedereen beweert:

Aantal kinderen met gedragsproblemen stijgt niet

Uit de literatuurstudie Onderwijsraad Omgang met zorgleerlingen met gedragsproblemen, uitgevoerd door Hogeschool Windesheim in 2009, blijkt dat het aantal kinderen met een ernstige gedragsstoornis niet stijgt. Er is zelfs een lichte daling te zien.

Uit de cijfers blijkt dat vooral de gedragsproblematiek bij een groeiend aantal leerlingen steeds complexer en diverser wordt. Ook in de media en in de publieke opinie wordt met enige regelmaat gepubliceerd over toename van het aantal en type gedragsproblemen. Maar uit de onderzoeksliteratuur komt naar voren dat er van een stijging van het aantal kinderen met gedragsproblemen over het algemeen geen sprake is.

Onderzoekers vinden zelfs een lichte daling van het voorkomen (de prevalentie) van gedragsproblemen. Volgens Van Lieshout (2009) stelt Van der Wolf (2009) dat er geen wetenschappelijk bewijs is voor een toename van ernstige gedragsstoornissen onder scholieren. Ook Van der Wolf en Van Beukering (2009) vinden op basis van het bekijken van de onderzoeksliteratuur naar gedragsproblemen en probleemgedrag binnen Vlaanderen en Nederland geen toename van het voorkomen van gedragsproblematiek. Wel is het zo dat de diagnoses ADHD en PDD-NOS toenemen. Internationaal zijn de bevindingen niet anders. In Amerika bleek er bijvoorbeeld tussen 1983 en 2003 een kleine afname van stoornissen onder jongeren te zijn.

De toename van het aantal kinderen met ernstige gedragsproblematiek lijkt dus meer te maken te hebben met een betere bekendheid en verhoogde ontvankelijkheid van zogenaamde diagnostische kennis onder praktijkprofessionals en ouders. Ook het rugzakbeleid maakt het aantrekkelijk om een diagnose of een DSM-classificatie te hebben; als een kind, via psychodiagnostisch onderzoek vastgestelde gedragsproblematiek heeft, dan is daar extra geld en facilitering voor beschikbaar vanuit de LGF-wetgeving. Hierdoor is het dus lonend om kinderen met gedragsproblemen op te sporen en te laten onderzoeken.

Bron: Onderwijsraad

Pippin, hier ook niet

Soms vraag ik me af of het wel zo is dat er meer diagnoses gegeven worden of dat het misschien zo is dat er meer aandacht aan gegeven wordt.
Overigens hoor ik ook steeds meer over kinderen die hb hebben (wat dus niet wil zeggen dat het vaker voorkomt, maar wrs meer in de aandacht of beter herkend), maar daar hoor je dan niks over, dat is kennelijk prima.
Ik ken in mijn omgeving geen enkel ADHD-er, behalve mijn eigen kind en verder 2 kinderen met PDD-NOS (vriendjes van mijn zoon bij wie het er overigens duimen dik bovenop ligt). Verder ken ik geen kinderen met een etiket (of een dinosaurus op hun voorhoofd . In mijn kinderrijke vriendenkring ben ik de enige met een beplakt kind.

Ken er wel meer

en ook in onze famillie komt het veel voor, maar dat is op zich niet heel verwonderlijk natuurlijk, als je weet dat het erfelijk is. Veel ADHD-ers en ASS-ers in mijn directe famillie dus.

Op de school van mijn jongste 2 zitten ook een aantal "zorgen" kinderen, deels beplakt (leuk bedacht ) Deels nog onbeplakt, maar dat heeft vaak ook met ouders te maken die er niet aan willen, dat plakken....tja, of dat voor de kinderen zelf zoveel beter is? Ik waag dat de betwijfelen. In 1 specifiek geval vind ik het zo zielig, deze jongen heeft zo overduidelijk ADHD (en ja, ik mag geen etiketten plakken, maar ik herken het echt wel!). En moet nu groep 3 gaan overdoen omdat hij door zijn concentratie-problemen een half jaar achterloopt. sneu....Maar moeder zit er niet mee, nee hoor, hij is nog zo jong en speels, is niet erg, komt wel goed, blablabla....

Familie

Tja, in mijn familie kan ik er ook een paar aanwijzen bij wie ik vermoed dat er iets is, maar is nooit wat meegedaan, want in die tijd 'bestond' het niet...