Zijn we elkaar niet gek aan het maken met de etiketjes

Klopt tirza

En als je in je leven één keer bij een psych bent geweest, en je begaat een misdaad, dan heb je "een psychiatrisch verleden". Terwijl die term in mijn ogen een soort psychopaat suggereert, of op zijn minst iemand die héél erg de weg kwijt is.

Nou nou, wat griezelig allemaal

Een keer bij een psychiater geweest ben je je leven lang voor gek verklaard! Zal het echt zo'n vaart lopen? het is natuurlijk ook een deel van je leven, want je gaat niet voor zweetvoeten naar een psychiater, dus daarin is het niet zo vreemd dat het je later nog eens kan "achtervolgen".
Van die controles die Tirza noemt schrik ik ook niet echt, is toch alleen maar goed om in de gaten te houden dat je niet weer zover weg zakt dat je de medicatie wel weer nodig hebt? Daarbij, eenmaal kanker gehad (of een aanwijzing in die richting dat je wel eens extra risico kunt lopen) en je blijft ook je hele leven extra onder controle, ik ben daar alleen maar blij mee, beter voorkomen dan genezen.
Overigens is dat ook zoiets engs dat je je leven lang achtervolgt, verzekeringen, werkgevers, allemaal worden ze niet vrolijk als ze horen dat je kanker hebt gehad...
Maar ja, helaas maak je in het leven niet alles zelf. Er zijn dingen die je overkomen, zowel lichamelijke als psychische ziektes. Eenmaal daarmee geconfronteerd ligt het per mens weer heel verschillend hoe ze daarmee om gaan, maar ga het a.u.b. niet negeren!!! dat kan wel eens heel gevaarlijk zijn.
groetjes, Tess

Maar tirza

Ik heb wel het gevoel dat we dat met z´n allen ook wel willen. Dat juist ´sleutelen aan jezelf` helemaal in is. In die zin heb ik het idee dat psychiatrie enorm verbreed is maar het taboe ook juist weer kleiner geworden is.
Ik zie dat ook goed hier op OOL. Zodra iemand met problemen post, of het nu gaat om een kind dat druk is, onverwerkte rouw, of een relatie probleem, massaal wordt er dringend geadviseerd contact te zoeken met huisarts of een goede therapeut te zoeken. Niet dat dat per definitie geen goede stap kan zijn, maar het lijkt me soms toe alsof het als de ultieme oplossing gezien wordt, en zeker als de enige vaak. Bovendien *mag* je ook geen depressieve gevoelens hebben, of bonje met je partner. Daar moet aan gewerkt worden. (alsof het altijd allemaal kan zomaar) De psychiatrie is commercie geworden, en dat is goed te merken.

Wat je niet ziet dat is er niet...

Het evenwicht tussen geestelijke en lichamelijke gezondheid is heel belangrijk, het hangt ook vaak met elkaar samen. Ik vind het in die zin helemaal niet gek om "aan jezelf te werken" dat is alleen maar gezond. Puur lichamelijk doen mensen ook preventief dingen, zoals gezond eten, extra vitamines slikken etc.(ik ben sporter dus ik kan nog wel wat gekkere dingen opnoemen ) Waarom zou je dat op geestelijk gebied niet doen? Je hoeft daarmee niet direct bij een psychiater te komen. Ik zie mensen die het geweldig doen met de nodige portie yoga, voor mij zelf zie ik meer in "runners therapy" je kunt een depressie ook voor zijn! Maar als jke er toch mee geconfronteerd wordt moet je ook hulp zoeken, en krijgen, en ik vind het een goede ontwikkeling dat daar niet meer zo'n taoe op rust.
Vroegah.... bestond er ook geen post natale depressie, dan zei de huisarts gewoon "ach mevrouwtje, neemt u 's avonds maar een glaasje sherry".
Lang leve de vooruitgang! ook in de psychiatrie.
Tess

Tess

Maar daar begint het al, Tess. Ik geloof helemaal niet zo hard in de samenhang tussen lichamelijk en psychisch welzijn. Ik ben lichamelijk een wrak, maar psychisch enorm in orde. En vice-versa gevallen ken ik ook. Psychiatrie kent stromingen en juist de in NL gehanteerde zet ik nog wel eens vraagtekens bij

Tirza

Tess

Lang leve de vooruitgang. Ik weet dat alles draait rondom vooruitgang, ook binnen de psychiatrie. Maar vraag me werkelijk af of we met z´n allen nu zo veel gezonder zijn, of zoveel gelukkiger.

Poeh tess

Ik vind je wel erg optimistisch hoor. Ik geloof er niet zo in dat de *dorpsgek* verdwenen is. (is misschien vaak wel wat anoniemer nu)

Te snel verzonden

was nog niet klaar...
En psychiatrische inrichtingen zitten vol hoor, meer dan genoeg mensen nog die een leven in de marge lijden. Ik wil niet zeggen dan het ook anders kan, ik weet het nl niet. (betaalbaar dan) maar of er echt zoveel verandert is...

Billie

Nu doe je de ontwikkelingen in de zorg voor psychiatrische patienten en verstandelijk gehandicapten geen recht.
Ik kan wel akelige plaatjes en verhalen gaan googlen, maar misschien wil je ook wel zo van mij aannemen dat we de laatste vijftig jaar echt veel menswaardiger en respectvoller met deze groepen mensen om hebben leren gaan.
Ik heb zelf in de gehandicaptenzorg gewerkt, op een groep met oudere bewoners. Wat bewoners en hun familieleden vertelden over 'vroeger', dat is voer voor nachtmerries. Het ging in deze gevallen om de jaren vijftig en zestig. Daarvoor was het nog minder.

De vooruitgang

Er zijn nog steeds inrichtingen, die zullen er ook altijd blijven. Er zijn nou eemaal altijd mensen die echt niet kunnen integreren in de maatschappij. Maar dan spreek ik over zeer ernstige gevallen.
Veruit de meeste psychiatrische patienten komen in de "gewone" woonwijken terecht of in woonprojecten, waar ze begeleid wonen. Dat dit niet altijd even soepeltjes verloopt weet ik ook, ik woon er tussen in, en ik ken ook genoeg mensen die in de zorg werken en die het ook niet altijd zo ideaal vinden.
Toch denk ik zeker wel dat veel van deze patienten een stuk menswaardiger bestaan hebben dan dat ze "vroegah" hadden gehad. En dat is voor een groot deel ook te danken aan meer kennis, onderzoeken, meer begrip (IN die wereld, niet altijd in de buitenwereld) voor psychiatrisch patienten. Er is een groot verschil tussen gek en gek ... waag het niet om ooit weer alles op een kluitje in een inrichting te gooien zodat we er vanaf zijn!
En optimistisch, ja, dat ben ik wel! ik zal wel moeten met twee kinderen in het autisme spectrum, als ik al niet optimistisch ben voor mijn kindjes, wie dan wel??? Ik zie heel veel kansen, maar in je mogelijkheden moet je ook je beperkingen kunnen zien, en om weer bij het begin terug te komen... DAAR helpt een "etiketje" enorm bij.
groetjes, Tess

Pippin

Ik reageerde op de opmerking van Tess dat mensen vroeger, weggestopt in inrichtingen, niet gelukkig waren. Maar er worden nu ook nog veel mensen weggestopt in inrichtingen en helaas (weet ik beroepshalve) zijn veel mensen daar allesbehalve gelukkig. Ook nu nog, maken mensen vreselijke dingen mee in de psychiatrie, door onmacht van behandelaars. (isoleer bijv, heb je de verhalen van mensen wel eens gehoord?) Natuurlijk ben ik erg blij met goede ontwikkelingen, maar niet elke vooruitgang is ook echt vooruitgang. Al het gelabel en gezorg dat nu gebeurd zorgt er iig voor dat de boel onbeheersbaar wordt, en hoe dan ook zal er een kentering moeten komen. Dat gaat straks ook ten koste van de meest kwetsbare mensen. (waarschijnlijk nu al, stopzetten PG
Dan krijg je vanzelf wel weer een omslag in cultuur, en kúnnen we onmogelijk nog voor iedere scheet een *therapietje doen*, maar eerlijk gezegd zie ik daar niet alleen nadelen van.

Gehandicaptenzorg

Ik heb op een grote ( oude ) instelling gewerkt, er zaten daar mensen die als klein kind daar geplaatst waren ( ten onrechte) maar toen ze dat ontdekte waren die mensen inmiddels zo gehospitaliseerd dat ze er ook niet meer weg konden.
Vroeger werden de hele rare buitenbeentjes wat sneller in een instelling geplaatst dan nu. En als jij als normaal intelligente, klassiek autist, tussen een groep verstandelijk gehandicapten word geplaatst, word je niet uitgedaagd om je op je eigen nivo te ontwikkelen.
Vervolgens zit je dus je leven lang, on nodig in een instelling, en dat kost waarschijnlijk meer, dan een goede begleiding vanuit je eigen huis/gezin.

Greot, polly

Dat is dus de vraag

'Vervolgens zit je dus je leven lang, on nodig in een instelling, en dat kost waarschijnlijk meer, dan een goede begleiding vanuit je eigen huis/gezin.' En dat is dus de vraag: als je zeker weet dat iemand levenslang in een internaat zou verblijven en je vergelijkt dat met een PGB, dan klopt het op individueel niveau.
De kosten van de AWBZ blijven echter stijgen, daar heeft het PGB geen oplossing voor gebracht. Sterker nog: het aantal indicaties neemt toe. Waarschijnlijk krijgen nu meer kinderen een PGB dan dat er ooit in een internaat zouden zitten. Dus lagere kosten maar meer volume geeft toch meer kosten.

Tsjor

Kosten pgb versus kosten problemen op latere leeftijd

Ik vraag me af of je wat het pgb nu kost af moet zetten tegen kinderen in een internaat, het aantal kinderen wat dan niet in een internaat komt.
Is het niet zo, dat is althans mijn mening, dat je met een vroegtijdige herkenning van gedrag(sproblemen) een kind zodanig in balans brengt met zichzelf dat daarmee problemen op latere leeftijd worden voorkomen? Niet alleen kosten van psychiatrische behandeling, of eerst maar eens tot een diagnose zien te komen, eventueel kosten van arbeidsinproductiviteit, maar ook kosten van scheidingen enz. Ik heb geen idee of op deze manier onderzoek wordt verricht? Ik vraag me ook af of het überhaupt mogelijk is dit te vergelijken.

Cobi?

Cobi, wat bedoel je met "Kenmerk van een stoornis is dat ie in principe pervasief is"? Euh? Mijn kind heeft een stoornis, ja, maar die is beslist niet pervasief.

Euh cobi?

de mijne ook niet hoor!

Psychiaters

Mijn ervaring is dat wij ons enorm hebben moeten verweren tegen de psychiater. Die dramde echt dat wij onze zoon medicatie moesten geven. Toen ze na een uur drammen ons nog niet overtuigd had, stelde ze voor dat wij nog een gesprek met een andere arts van het centrum zouden hebben. Ook die andere arts deed haar uiterste best ons te overtuigen. Ik vond het heel erg vervelend hoe dat ging. Ik kreeg het gevoel dat ik een domme ouder was die alleen maar in de weerstand zat.

We hebben vastgehouden. We zijn nu een jaar verder, zonder medicatie en onze zoon is enorm vooruit gegaan dankzij de dramatherapie, die de psychiater nu juist zinloos achtte.

Als ik naga hoeveel weerstand wij hebben moeten bieden om ons níet te laten overreden tot medicijngebruik, dan ben ik echt bang dat er meer kinderen aan de medicijnen gaan dan strikt genomen nodig is.
Dat ligt dan m.i. niet aan de ouders, maar aan de psychiaters.

Nikckelo

Ik begrijp die weerstand tegen medicatie niet zo.
Toen wij met onze jongste zoon bij de kinderarts kwamen heeft de man ook erg aangedrongen op medicatie, waarom zou ik dat dan tegen houden, Dan doe ik mijn kind toch te kort?? Er gaat iets mis in het lichaam van mijn kind, en daar heeft hij last van. Door medicatie is het euvel nu onder controle en kan mijn kind zich gelukkig "normaal" ontwikkelen
Dit gaat over mijn jongste, maar ook bij de oudste 2 voel ik het zo.
Neem jij geen paracetamol als je koorts en hoofdpijn hebt?
Ik begrijp heel goed waarom een arts erop aan dringt, medicatie heeft in 70 tot 80 % van de gevallen ook een heel goed resultaat, waarom zou je daar niet op aandringen?

groet, polly

Bijwerkingen

Hoi Polly

Mijn zoon heeft Asperger. De psychiater wilde het proberen met Ritalin. Van Ritalin in combinatie met Asperger is bekend dat dit acute psychoses kan veroorzaken. De psychiater wilde het langzaam opvoeren. Mocht er dan een acute psychose ontstaan, dan waren we er hopelijk op tijd bij......Hopelijk. Ik vond het risico dat mijn zoon suicidaal of paranoide zou worden veel te groot. Overigens: dit risico bestaat bij autistische stoornissen, niet bij ADHD. Dat is een verschil.

Het alternatief was Risperdal. Risperdal heeft als bijwerking dat het de stofwisseling verstoort, waardoor overgewicht kan ontstaan. Tevens is er inmiddels bekend dat dit ook langetermijn risico's heeft op de stofwisseling.

De psychiater bagatelliseerde de risico's. Ik heb de medische wetenschappelijke publicaties gelezen. Het zijn bekende risico's. Als de situatie thuis onhoudbaar geweest zou zijn, dan zou ik wellicht dat risico hebben willen nemen. Maar het was niet onhoudbaar. Wij hadden nog ruimschoots genoeg rek in ons gezin om hem op te vangen. Ja, hij is een tijdlang minder naar school gegaan, maar dankzij zijn hoge intelligentie kon dat. Man en ik hebben extra verlof genomen op ons werk. Dat kon gelukkig ook. Ik ga niet beweren dat het makkelijk was, maar ik heb een paar keer in mijn omgeving een psychose meegemaakt. Ik was dus heel gemotiveerd om dat te vermijden.

Tegelijkertijd keek de psychiater vreemd van onze voorstellen mbt therapie en psycho-educatie. Wederom vanwege zijn intelligentie had ik er vertrouwen in dat hij cognitief kon leren zijn gedrag aan te passen.

Ik vind het heel jammer (understatement) dat de psychiater liever medicatie met risico's voorschrijft dan meewerkt aan een therapie-alternatief.

Cobi

Cobi, taaltechnisch heb je vermoedelijk gelijk. In termen van "stoornissen" gesproken niet: http://nl.wikipedia.org/wiki/Pervasieve_ontwikkelingsstoornis
ADHD is dus géén pervasieve ontwikkelingsstoornis.

Bijwerkingen van ritalin

Bijwerkingen van Ritalin:
Zeer recent heeft de Europese Commissie een onderzoek laten starten door de Europese Medicijnen Instantie (de EMEA) naar de veiligheid van Ritalin, het meest gebruikte medicijn in de behandeling tegen ADHD. Dit vanwege het veelvuldig toepassen bij zeer jonge kinderen en de ernstige bijwerkingen die Ritalin heeft. Er worden momenteel in Nederland bijna 40.000 kinderen tussen de 6 en 16 jaar behandeld met Ritalin. Omdat Ritalin een stimulerend middel is, dat hetzelfde effect op de hersenen heeft als amfetamine (speed) en cocaïne, is het niet meer dan logisch om dit middel niet zo maar klakkeloos aan uw kinderen te verstrekken en te overwegen of de voordelen wel opwegen tegen de nadelen. Juist vanwege de nadelen van Ritalin zijn er inmiddels vele alternatieve therapieën ontwikkeld. Ook wordt er binnen de farmaceutische industrie aan de monopoliepositie van Ritalin geknaagd door een nieuw middel, Strattera genaamd.

* Tot bijna de helft van de kinderen heeft problemen met de eetlust: Speed wordt wel eens gebruikt als eetlustremmer om af te vallen, Ritalin heeft dezelfde bijwerking. Aangezien een kind met ADHD meestal al niet zo’n geweldige eter is (lastig, stilzitten aan tafel... ) is deze bijwerking een behoorlijk groot probleem.

* Bij ongeveer 20% kan misselijkheid, buikpijn en maagpijn optreden: dit bevordert de eetlust natuurlijk ook niet echt.

* Op langere termijn kunnen we vermageren en een groeiachterstand zien: dit ten gevolge van de eetlustproblemen, zie boven.

* Sommige kinderen krijgen last van hoofdpijn, ongeveer 15%

* Net als bij het gebruik van speed en cocaïne zien we soms het optreden van een droge mond, hartkloppingen, een gejaagd gevoel, diarree, nerveusiteit, geïrriteerdheid en stemmingswisselingen.

* Ritalin kan een verhoogde bloeddruk en een verhoogd risico op hartritmestoornissen en herseninfarcten veroorzaken. Alleen al daarom mag Ritalin nooit zonder tussenkomst van een arts voorgeschreven worden, bestaan er al problemen op het gebied van hart-en vaatziekten dan is behandelen met Ritalin uit den boze.

* Bij 10 tot 20% van de kinderen treden slaapproblemen op. Ze hebben òf meer moeite om in slaap te komen, òf ze slapen niet lekker door.

* Bijwerkingen die te maken hebben met het afhankelijk worden van amfetamine-achtigen: medicijnverslaving, ontwenningsverschijnselen, overdosis, zelfmoord.

* En dan is er nog een scala aan psychologische bijwerkingen zoals daar zijn: veranderingen in het beoordelingsvermogen; abnormaal denken, emotionele onevenwichtigheid, angstig, vijandig gedrag, snel geïrriteerd of minder spontaan zijn; . het optreden van tics, epilepsie, depressie, geestelijke verwarring, hallucinaties en/of psychose. Deze bijwerkingen kunnen optreden wanneer het middel bijna is uitgewerkt en het tijd is voor een nieuw dosis, of juist bij het langdurig gebruik.

Daar komt nog eens bovenop dat bij lang gebruik van amfetamine-achtige stoffen, zoals Ritalin, hersenweefsel vernietigd kan worden en het herstel ervan geremd wordt. Aangezien kinderen, en dus hun hersenen ook, nog volop in de groei zijn, is dat een bedenkelijke zaak. Dit gecombineerd met de groeiachterstand door eetlustproblemen, kan op termijn tot ontwikkelingsachterstanden leiden.

Boeiend

Erg boeiend Eugenie, om hier de bijsluiter zo ongeveer op te dreunen. Wat wil je hier nou mee? Elk medicijn heeft *mogelijke* bijwerkingen, daarom is het ook de bedoeling dat je het onder toezicht van een arts gebruikt.
Wil je soms dat ik me ga zitten verdedigen voor het medicijngebruik van mijn kind? Ga ik niet doen, daar ben ik wel klaar mee.

Boeiend

Guinevere, als jij je niet wilt verdedigen, waarom dan zo aanvallend?

De bijsluiter is een reactie op de vergelijking hierboven met paracetamol; paracetamol valt niet onder de opiumwet, de bijwerkingen zijn van een totaal ander kaliber. En wat mij puzzeled is dat ik om mij heen verstandige mensen overstag zie gaan om hun kind dit te geven, terwijl zij er eerst fel op tegen zijn. Werking en bijwerking van medicijnen is een afweging. Als je bijwerkingen van een chemokuur bekijkt dan zijn die zeker niet mals en komen bij iedereen in een zekere mate voor. Toch zullen de meeste mensen die voor lief nemen om dat het alternatief een heel voorspelbaar resultaat heeft.
Het is ieders goed recht om zich hier mee bezig te houden en niemand hoeft zich tegenover mij te verdedigen. Ik ben geïnteresseerd hoe mensen tot deze afweging komen.

Nickelo; psychiaters

Psychiaters zijn opgeleid om pillen voor te schrijven. Veel mensen zien een psychiater als iemand met de meeste kennis van zaken op het gebied van psychopathologie, maar psychiaters hebben de meeste kennis van psychopathologie in combinatie met medicatie. Professionals zien de oplossing van een probleem in de eerste plaats binnen hun eigen vakgebied, voor psychiaters zijn dat meestal pillen.

Okee dan

Elk medicijn heeft bijwerkingen en risico's. Daarom moet je het gebruik ook opbouwen en zorgvuldig monitoren wat er gebeurt. Dat is gewoon een standaard procedure die elke arts uit zou moeten voeren.
Overigens: geen van de genoemde bijwerkingen treedt hier thuis op. Is dat afweging genoeg voor jou?

Eugenie

"En wat mij puzzeled is dat ik om mij heen verstandige mensen overstag zie gaan om hun kind dit te geven, terwijl zij er eerst fel op tegen zijn."

Hier op het forum zijn de meeste ouders aanvankelijk 'tegen' medicatie. Er zijn bijvoorbeeld geregeld draadjes van ouders die zich afvragen lof ze een testcircuit in moeten, want ze willen toch geen medicatie aan hun kind geven. Onder veel ouders leeft het beeld dat medicatie 'zombies' maakt, dat pillen zomaar worden voorgeschreven, dat het verslavend werkt etc.
Weet je, dat beeld had ik zelf ook.
En ik ben ook zo'n verstandige ouder die uiteindelijk overstag is gegaan.
En waarom? Omdat het beeld dat ik had, niet gebaseerd bleek op feiten. Het bleek te zijn gebaseerd op 'van horen zeggen'. En wat het belangrijkste was: na veel aanpassingen in de opvoeding en op school én begeleiding van een kinderpsycholoog, constateerden we dat we er nog lang niet waren. Er kwam een moment dat we ons realiseerden dat wij ons kind tekort deden door hem nog langer medicijnen te onthouden. En medicijnen werken voor hem, hij zit zoveel beter in zijn vel! En dat is dus ook precies de reden waarom ouders hier op het forum nog wel eens geïrriteerd reageren op het zoveelste draadje waarin gesteld wordt dat ouders onverantwoorde keuzes maken (in welke bewoordingen dan ook maar). Ouders maken uiteindelijk een keuze op basis van wat voor HUN kind op DAT moment het beste lijkt. En ze zien dan dat medicatie hun kind vaak enorm helpt. En dan is het - zeg maar - een beetje vermoeiend om die keuze steeds weer te moeten verdedigen voor anderen.

Iestje genuanceerder

Eugenie:
"Psychiaters zijn opgeleid om pillen voor te schrijven. Veel mensen zien een psychiater als iemand met de meeste kennis van zaken op het gebied van psychopathologie, maar psychiaters hebben de meeste kennis van psychopathologie in combinatie met medicatie. Professionals zien de oplossing van een probleem in de eerste plaats binnen hun eigen vakgebied, voor psychiaters zijn dat meestal pillen."
Dat vind ik wat kort door de bocht.

Het punt lijkt me, dat psychotherapeuten geen arts zijn, en dus niet mogen voorschrijven. Iedereen die dus pillen nodig heeft, komt bij de psychiater terecht, wie dat niet nodig heeft of nodig vindt, kan ook naar een psychotherapeut. Psychiaters hebben dus een geselecteerde patientengroep voor zich, en handelen daarnaar. Zeker als je bedenkt, dat er veel situaties zijn, waar pillen een essentieel en waanzinnig effectief onderdeel van de behandeling zijn.

Ja tinus, maar....

als je bij een psychotherapeut in behandeling bent en het lijkt hem/haar wenselijk om met medicatie te beginnen, dan kan dat natuurlijk ook gewoon via de huisarts. De psychotherapeut is zelf niet bevoegd tot het uitschrijven van recepten, maar ik mag aannemen dat hij wel de nodige kennis/ervaring heeft met bepaalde medicijnen. Hij kan dit voorstellen aan de h.a. Eventueel kan de huisarts (vanuit zijn bevoegdheid tot het uitschrijven van medicijnen en dan dus ook, naar ik mag aannemen, daar voldoende kennis van hebbend) overleggen met de psychotherapeut welke of andere medicijnen.
Gr. Bibi