Zijn we elkaar niet gek aan het maken met de etiketjes

Diagnoses stellen

Er is veel onduidelijheid over diagnoses stellen, dit is mijn bijdrage eraan (in hoeverre dat duidelijkheid geeft?!)

Als een student psychologie of orthopedagogiek volgt kunnen zij in hun praktijkstage een diagnostiek basis aantekening halen (BAPD)als zij dit niet doen tijdens de stage, kunnen zij na hun afstuderen dus geen testen afnemen en daar een conclusie aan verbinden. Zonder de BAPD mag je wel testen afnemen (dat mag een HBO'er ook) maar er geen conclusie aanverbinden. Let wel: een conclusie aan een test verbinden is nog geen diagnose!!

Een GZ psycholoog is iemand die na de BAPD en diploma psychologie of orthopedagogiek de GZ opleiding is gaan doen. Na deze opleiding is de GZ psycholoog bevoegd om diagnoses te stellen.

En dan natuurlijk nog de (kinder) psychiater, ook die is bevoegd tot het stellen van psychiatrisches diagnoses.

In mijn ogen kunnen dus maar 2 mensen een diagnose stellen, de GZ psycholoog en de psychiater. Alle overige peuten en gogen kunnen dus wel conclusies trekken uit testen, mits zij de BAPD hebben! Maar geen diagnose daaraan koppelen.

Deze info kan ik alleen niet onderbouwen met materiaal, dit is zoals ik het uit mijn praktijk situatie (werk) weet.
groet

Naar aanleiding van ingridt

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/8a/Normal_approximation_to_binomial.png
Voor wie hem niet kennen: de normaalverdeling. Ik denk zelf dat het een combinatie van factoren is die leidt tot het idee dat tegenwoordig zoveel kinderen een label krijgen. De factoren die bijvoorbeeld Polly noemt: meer openheid, voortschrijdend inzicht. Maar aan de andere kant denk ik zeker ook dat de grenzen van wat nog "normaal" is, versmallen. Een oorzaak daarvan kan bijvoorbeeld de feminisering van het onderwijs zijn: de juffen zijn veruit in de meerderheid. En vrouwen classificeren bepaald jongetjes/mannen-gedrag eerder als "ADHD-achtig" of "in het autistisch spectrum". Überhaupt zijn eisen die gesteld worden, tegenwoordig wat hoger, het leven is hectischer. Ook dat kan bijdragen aan het versmallen van de "normaal"-grenzen. Om even bij mijn plaatje te blijven: Als voorheen alles tussen 5 en 20 normaal werd gevonden en de kinderen op zich tegenwoordig niet anders zijn dan vroeger en stel dat de grenzen van normaal nu verschoven zijn naar 8 en 17, dan zijn er plotseling veel meer kinderen met een etiketje. Ik denk dat met name dat de groep is waar onder meer Eugenie op doelt. Niet zozeer de groep kinderen van wie vroeger niet herkend zou zijn wat ze hadden en met de huidige diagnostiek wel.
Ook wij mogen ons intussen verheugen in "kinderen met lettertjes". Om eerlijk te zijn, ben ik er op zich wel blij mee. Want die lettertjes geven ons handvatten over hoe het best met onze unieke spruiten om te gaan. Daar floreren ze bij

Pippin, eens!

Ik ben het helemaal eens met je!
Ik denk daarbij ook nog dat onze maatschappij (misschien is het al genoemd, ik heb uiteindelijk nog niet alles gelezen), veel ingewikkelder is geworden. ER zijn veeeeel meer prikkels. Kijk alleen al eens naar de tv. Niet alleen is er veel meer tv, maar ook is de tv veel onrustiger, een veel verspringender beeld dan vroeger toen films en ook shows bv veel trager waren. Dit soort flitsende verspringende beelden dragen ook bij tot onrust in het brein. Dan komt daarbij nog dat ook de scholen nu veel onrustiger zijn (niet negatief bedoeld). Niet alleen moet je nu juist je eigen mening gaan vormen, vaak kun je zelf kiezen wanneer je wat wilt doen, worden er ondertussen powerpoint presentaties gegeven en kijken de kinderen ook nog even naar vosje en dasje of naar nieuws uit de natuur. Allemaal leuk (vind ik zelf) maar ook veel drukmakender. En dan heb ik het nog niet over de nintendo ed.
Dus naast het betoog dat Pippin houdt, over dat er vroeger net zoveel mogelijke 'probleemgevallen' waren, denk ik ook er eigenlijk meer kinderen dan vroeger signalen vertonen, omdat het steeds moeilijker wordt in deze tijd om drukte of afwijkend gedrag te verbergen of er niet aan toe te geven.
En in een ingewikkelder maatschappij krijg je natuurlijk ook dat er steeds minder mensen probleemloos in passen (dit is ook al ergens genoemd).
Zelf heb ik ook een kind met een plakkertje, en ik ben alleen maar blij dat hij beplakt is. Het heeft mij de schellen van de ogen doen vallen, ik heb veel geleerd over hoe bij hem prikkels binnen komen, wat zijn brein ermee doet, wat er voor hem nodig om een duidelijker referentiekader te krijgen. En nu gaat het zo ontzettend veel beter met hem! Zonder mediatie overigens, ik denk dat wij na de diagnose nauwelijks kosten hebben gemaakt die de maatschappij moet dragen, dus dat kan ook nog. (wrang grapje).
Inmiddels zit zoon ook niet meer op de heerlijke fantastische Daltonschool waar de kinderen eerst naartoe gingen, maar op een erg klassikale school met veel minder mondig makend onderwijs (we wonen nu in Dld.) en voor pdd-nossers is een gouden greep. Adhd'ers hebben het er overigens wel heel slecht, en daarvan zie je dat er heel veel ongelooflijk onderpresteren, moeten zittenblijven terwijl ik een gewoon slim maar druk kind zie. Daarvoor is hier geen ruimte. Kun je beter pdd-nos hebben...
Enfin, ik ben dus juist enorm blij met de aandacht voor dit soort problemen en ik durf ook te stellen dat je met aandacht in de vroege jeugd veel grotere problemen later kunt voorkomen. Dus we zijn met z'n allen gewoon kostenbesparend bezig jongens!! (En dat meen ik echt).

Hmm, ik zit op een laptop

met een eigen wil. Soms haalt hij ineens stukken tekst weg of begint ergens anders te typen... Enfin, er zitten nogal wat foutjes en hiaten in mijn tekst...

Mirreke o.t.

Mirreke, je moet ook niet OP een laptop gaan zitten. Het moet andersom.

Tinus bedankt

Bedankt Tinus! Dat geeft perspectief voor mijn amateur-psychologiepraktijk (hier op OO)!

Polly (beetje ot)

Natuurlijk zouden er mensen zijn die je geloven als je morgen een bordje bij de deur hangt met een leuke niet beschermde naam zoals holistisch therapeute. Denk maar aan alle Onno's in de wereld die ook links en rechts allemaal diagnoses stellen en daar vervolgens "medicijnen" en "therapie" voor geven. Kwakzalvers genoeg op deze wereld.

Maylise

De andere kant

Omdat de vigerende mening is dat tegenwoordig alle kinderen beplakt worden, heb ik besloten mijn kind niet te laten onderzoeken. Ik weet dat het een beplakt kind zou kunnen zijn. Ik weet dat er 'iets' mankeert aan het kind. Samen met de papa heb ik besloten dat we niet gaan testen, onderzoeken enz. Omdat het kind zelf weet dat ze anders is dan anderen, en zo'n onderzoek is fnuikend voor haar zelfvertrouwen. Samen hebben we besloten dat in haar geval het enige criterium is of ze in staat is haar eigen geluk te maken. Pas als dat in de knel komt ondernemen we actie. En tot die tijd hebben we 'alleen maar' een heel bijzonder kind.

Bellefleur?

Je zegt: "en zo\'n onderzoek is fnuikend voor haar zelfvertrouwen." Hoezo?

Zelfvertrouwen

Weten dat je anders bent, maar niet weten WAAROM jij niet kunt wat al die anderen wel kunnen, niet snappen waarom het allemaal zoveel moeite kost... DAT is fnuikend voor je zelfvertrouwen! Bij een jong kind volstaat het vaak nog wel om gewoon het probleem van dat moment uit te leggen, bij harde geluiden waar mijn dochter absoluut niet tegen kan, vertelden we zowel haar als omstanders die er op dat moment bij betrokken zijn "haar oortjes zijn TE goed, je hoort teveel meiske, en daarom raak jij in paniek en je buurmeisje niet, buurmeisje hoort gewoon niet wat jij hoort." is ook wel met honden te vergelijken die op geluiden feller reageren. Maar nu ze wat ouder wordt vind ik dat een beetje zelfinzicht wel handig is,en dat betekend ook inzicht in autisme. We hebben het er niet vaak over tropuwens, maar wel als zich iets voordoet waar ze moeite mee heeft. Zo leert ze zelf ook om de problemen niet op te zoeken, en om indien nodig hulp te zoeken of een ander uit te leggen wat er aan de hand is.
Laatst nog zo'n leuke op school; buurmannetje had in haar neus geknepen, groot verdriet alom... tot de avond aan toe huilbuien... De volgende dag is het onder leiding van de juf uitgepraat. (na een tip van mij, het incident was zo klein dat juf het op dat moment niet eens opgemerkt had) Buurman had helemaal niet de bedoeling gehad haar pijn te doen, hij schrok daar zelfs een beetje van, het was een geintje, en zo hard had hij toch niet geknepen? meiske vond dat dat dan wel zo kon zijn, maar het deed toch pijn! "en dat komt omdat mijn neus wel heel gevoelig is" voegt ze daar wijs aan toe. Daarmee was de brand weer geblust, en ze heeft het zelf gedaan! ik heb niet mee hoeven praten, daar was ik best trots op.
Het zinnetje: "dat komt door jou autisme" vermijden we hier trouwens wel. Ik vind het fijner om dingen echt te benoemen, door te zeggen "je weet dat je autisme hebt, daardoor werken jou oren (bijvoorbeeld) anders; jij hoort dingen harder dan mensen zonder autisme en dat is niet altijd fijn" (denk aan kermissen en zo) Op die manier proberen we haar ook te leren met problemen om te gaan. Je kunt verschillende dingen doen; je kunt niet naar een kermis gaan, of je kunt oordopjes in doen, of je kunt wat korter gaan, we kunnen een teken afspreken wanneer het genoeg is dat we dan direct naar huis gaan etc. Hoe ouder ze wordt, hoe meer ik haar ook mee laat denken en beslissen in dit soort dingen.
Dat vraagt wel wat kennis en inzicht in autisme ja! dus een diagnose was al onze eerste stap, je goed erin verdiepen de tweede. Zonder diagnose weet je niet waar je je in zou moeten verdiepen, toch?! Dus waarom geen onderzoek? je kind verandert er toch niet door, en wat je met de uitslag doet is echt totaal aan jou!
groetjes, Tess

Reactie

Guinevere, ik vermoed dat ze als volgt gaat redeneren: 'ik moet naar een psychiater (verschil psychiater, psycholoog zegt haar nog niets), om te kijken wat er mis is met mij. Ik ben namelijk niet goed in mijn hoofd'. Tot nu toe doen we alle wonderlijke dingen af met 'dat komt omdat jij Bellekind bent. En niet Miep of Toos'. Ik ben bang dat haar omgeving haar anders gaat benaderen als ze haar etiketje heeft. Tess, ik probeer ook zo veel mogelijk dingen te benoemen; ja, je bent nu eenmaal niet zo dol op veel mensen om je heen.

Etiket

Ik ben blij dat wij voor 2 van onze kinderen het traject in zijn gegaan. Kind 1 heeft geen etiket gekregen maar wel heeft ze naar aanleiding van de onderzoeksresultaten andere stof aangeboden gekregen en een sovacursus gevolgd waarmee ze de basisschooltijd is doorgekomen. Op de middelbare school gaat het nu lekker. Kind 2 heeft diagnose adhd (onderzoek door psychologe gedaan, diagnose gesteld door psychiater bij wie hij nog steeds een paar keer per jaar komt en bij wie ik ook al mijn vragen kwijt kan).
Ik ben wel blij dat deze onderzoeken gedaan zijn want hierdoor hebben de kinderen betere begeleiding waarbij de frustratie aanzienlijk is ingeperkt. Ik zie echter niet mijn zoon als die adhd´er maar als mijn zoon die op bepaalde punten extra hulp nodig heeft en die gelukkig ook grotendeels krijgt. Hierdoor is hij een stuk evenwichtiger.

Bellefleur

Bellefleur, volgens mij zit het hem er in hoe je zo'n traject brengt. Vertel haar dat ze prima is, maar dat er dingen zijn die voor haar wat lastiger zijn. En dat er mensen zijn die kinderen daarmee willen helpen. Zo'n onderzoek is niet belastend voor een kind.
En de omgeving? Je hoeft toch niet iedereen te vertellen wat de uitkomst is? Bij mijn zoon zijn overigens steeds meer mensen op de hoogte van zijn etiket. Naarmate we sommige ouders beter leren kennen, vertellen we natuurlijk wat meer over zoonlief. En weet je? Hij wordt helemaal niet anders benaderd!

Blij met adhd, zelfvertrouwen

Therapeut vertelde dat ze met zoon had gehad over zijn 'etiket'.

Zou je er vanaf willen?
Neehee, want ik heb ook heel veel van dat goede. Ik ben en denk heel snel en ik ben creatief. Ik kan heel goed knutselen. etc etc.
En dat lastige?
Ja, dat is wel vervelend. Maar ik ga heel goed leren om daar beter mee om te gaan.

En hij weet dat hij daarbij op steun kan rekenen. Want de omgeving heeft inzicht in zijn kunnen.
Het hoeft niet ten koste te gaan van het zelfvertrouwen. Hier wordt er heel opbouwend met de diagnose omgegaan.

(dit echt wel na een verwerkingsproces waarin hij zijn adhd verfoeide en haatte, maar het heeft een plek)

Bellefleur

Ik kan mij heel goed voorstellen dat je met je dochter geen testcircuit in wilt. Als ik jou goed begrijp, is het enige probleem momenteel dat jouw dochter 'anders' is. En kunnen jullie daar goed mee omgaan en is jouw dochter gelukkig. Prima dan toch? Ik vind het belangrijk dat je de 'gebruiksaanwijzing' van je kind begrijpt. En zolang je je kind begrijpt, kun je je afvragen wat het toevoegt om te weten dat haar 'eigenaardigheden' een naam hebben.
In tegenstelling tot anderen in dit draadje, heb ik de ervaring dat je echt geen diagnose nodig hebt om eventuele hulp te krijgen. Onze jongste zoon had veel last van frustraties en was erg explosief. Een kinderpsycholoog heeft hem daar heel goed mee geholpen. Op school hebben we gezocht naar oplossingen voor zijn concentratieproblemen. Samen met de juf hebben we gewoon dingen uitgeprobeerd. Het ene werkt goed, het ander niet. Ook daar hebben we dus inmiddels een juiste 'aanpak' gevonden. Zonder diagnose of wat dan ook maar.
Inmiddels weten we dat zijn eigenaardigheden inderdaad een naam hebben: ADHD. Die officiële diagnose was nodig om met medicatie te kunnen starten. Maar verder hebben we er helemaal niets aan, het voegt voor ons niets toe. Voor zoon zelf trouwens ook niet. De eerste weken na de diagnose hadden we het er nog wel eens over thuis, maar nu valt het woord ADHD hier eigenlijk nooit meer. Er zijn ook maar weinig anderen die weten over zijn 'etiket', ook op school niet. X is gewoon X, een kind waarvan er geen 13 in een dozijn gaan, die sommige dingen heel goed kan en andere dingen minder goed.

Ijsvogeltje,

Als we weten wat haar bijzonder maakt, als we een etiketje hadden, hadden we ook meer handvatten om met haar om te gaan. Als we niet weten wat haar bijzonder maakt, zetten we haar niet in het stramien van de aandoening. Dat dwingt ons om steeds met een open blik naar haar te kijken. Die twee zijn het spanningsveld. Het zou voor mij slikken zijn als ze een diagnose had, maar ik zou het wel kunnen verwerken. Ik ben bang dat juist de omgeving, de school haar anders gaan behandelen als ze een etiket heeft. Hebben jullie de school ook niet verteld dat jullie kind de diagnose ADHD heeft?

Geld

Alle verhalen die vertellen over hoe gelukkig het kind is juist door de diagnose en de goede behandeling laten onverlet dat er een andere vraag in de beginpost zit, namelijk de financiële vraag: 'Wat ik hieraan vooral schrijnend vind is dat er heel veel geld en aandacht naar relatief lichte problematiek gaat, terwijl er voor kinderen in de tiener leeftijd met zware psychiatrische problemen geen (of onvoldoende) opvang of behandeling is en er een groot aantal van hen bij justitie beland zonder dat zij een delict hebben begaan.
Het antwoord dat preventie uiteindelijk minder kost dan later grote problemen lost die vraag niet echt op, want dan zouden we ergens anders juist een reductie van kosten moeten zien. En dat zie ik nog niet gebeuren.
De reductie van de WAO is slechts een administratieve reductie, geen reële. Reductie in de kosten van de GGZ voor volwassenen of in de gezondheidszorg zie ik ook nog niet gebeuren.
Er komen eerder meer grote kostenposten:
- juiste diagnoses stellen is in het preventieve kader heel erg belangrijk, dus meer en meer en meer gaan doen;
- behandelingen vragen aanpassing van omgeving: als het kind klein is is dat nog te overzie: ouders, school, eventueel familie. Buren worden al lastiger. Maar die aanpassing van de omgeving gaat door: middelbare school, hoger onderwijs, werk etc.
- en de wajong-uitkering die explosief toeneemt: als een kidn met een erkende beperking 18 kan het kind wajong aanvragen en krijgt dat ook nog, zelfs als het kind studeert (studiebeurs krijgt het kind dan ook) en stage loopt of werkt (loon krijgt het kind ook). Kortom: het levert een aardige basisinkomenszekerheid op.

Het geluk van mijn eigen kind is mij heel veel waard, maar alle individuele verlangens bij elkaar opgeteld moeten wel betaald kunnen worden. En daarvoor lees ik nog geen oplossing.

Tsjor

(NB: Overigens begrijp ik de diagnosestellende juffen ook wel: alle verhalen over hoe belangrijk het voor een kind is dt de omgeving het kind op de juiste manier benadert levert per ommegaande het verlangen op (en de structurele onzekerheid) om dan te weten wát het kind mankeert en wat de juiste benadering is. De succesverhalen roepen de vraag op. )

Bellefleur

"Als we weten wat haar bijzonder maakt, als we een etiketje hadden, hadden we ook meer handvatten om met haar om te gaan."
Ik bekijk het juist net andersom. Een diagnose is geen oorzaak van eigenaardigheden. Een kind heeft eigenaardigheden en als het 'voldoende punten scoort', dan heet het dat je kind een bepaalde stoornis heeft. Mijn kind is niet druk slecht geconcentreerd omdat hij ADHD heeft - hij is druk en slecht geconcentreerd en dat noemen we ADHD.
Wij hebben ons dan ook niet verdiept in ADHD, we hebben ons verdiept in het gedrag van onze zoon. Natuurlijk wel met in ons achterhoofd dat hij op z´n minst ADHD-achtig gedrag vertoonde. Zo hebben wij dat gedaan, maar de kinderpsycholoog en fysiotherapeut ook. Het is toch kijken wat voor jouw kind werkt, het kind is zoveel meer dan zijn stoornis!
Pas na een lange tijd fysio en kinderpsycholoog, hebben we besloten dat we medicatie een kans zouden willen geven. Toen was dus een officiële diagnose nodig. De psychiater heeft de diagnose feitelijk gesteld op basis van het dossier van de kinderpsycholoog + een extra vragenlijst (ingevuld door ons en door school).
Met de leerkracht hebben we altijd een heel open contact gehad over zijn gedrag en hoe zij daar het beste mee kan omgaan. En dat gaat heel goed. En daarom hebben we haar niets verteld over de diagnose (die pas dit voorjaar is gesteld). Het hoeft (op dit moment) gewoon echt niet in zijn schooldossier, het voegt niets toe. Ik wil dat ze gewoon mijn kind zien - en niet zijn etiket.
En de realiteit is nu eenmaal dat veel mensen een volledig verkeerde betekenis geven aan dit soort diagnoses - dat zoeken wij dus niet op.

Buitenstaander

Even als buitenstaander met kinderen zonder etiketjes. Ik begrijp heel goed dat mensen graag willen weten wat er met een kind aan de hand is om op die manier te weten wat de juiste vervolgstappen zijn. Maar als buitenstaander zie ik soms ook wel (in mijn ogen) vreemde dingen gebeuren. Ik heb een hele leuke collega met een 8 jarig zoontje. Sinds de geboorte van haar zoon heb ik al een riedel aan diagnoses langs horen komen. Hoog sensitief, hoogbegaafd, indigo. Noem maar op. Nu mankeerde het jochie ook echt wel wat dus ze hebben de jongen laten testen en hij blijkt ADHD te hebben. Hij gebruikt nu ritalin en het gaat nu heel goed met hem. De school is bezig met een traject voor hem. Hij gaat nog een jaar groep 4 doen. Of te wel het gaat nu best goed. Zegt ze zelf ook. Maar nu komt het. Moeder en vader zitten nu in een begeleidingstraject om het verlies van een gezond kind te verwerken. Zoon gaat naar groepstherapie om te leren dat hij anders is en wat dat dan betekent en om om te gaan met kinderen die ook ADHD hebben. Verder heeft hij ook dyslexie en daarvoor krijgt hij straks ook aparte therapie. En toen gingen mijn wenkbrauwen toch wel even omhoog. Volgens mij is het nog steeds hetzelfde jongetje als altijd. Hij ziet er nog hetzelfde uit. Doet nog steeds dezelfde dingen. Maar toch wordt hij opeens gezien als een probleemgeval.

Buitenstaander

"verlies van een gezond kind verwerken" dat gaat mij echt te ver hoor, Maar groepstherapie lijkt me niet verkeerd. Natuurlijk is het nog altijd het zelfde jongentje, maar nu ze weten wat er "mis" is kunnen ze hem gericht gaan helpen.
Want Adhd geeft een kind best problemen hoor, of gaat het geven en dan wil je het voor zijn.
Dat een kind uit groep 4 niet kan plannen is zeer normaal, maar als je daar bij een adhd'er niks aan doet gaat hij het nooit leren, terwijl een ander kind dat misschien wel als vanzelf aanleert als hij een maal op het VO zit. Een adhd'er kan je zeker goed nieuwe vaardigheden aanleren, maar het gaat met "babysteps". Iets moet heel langzaam aan een routine worden en zelfs dan is het nog is het geen garantie dat het goed blijft gaan.
groet, Polly

'een kind met een diagnose'

weten jullie dat ik altijd zo'n raar gevoel krijg als ik hoor praten over 'een kind met een diagnose'?

Als je kind iets 'fysieks' heeft, dan zeg je toch (indien nodig) 'mijn kind heeft flaporen', of 'is allergisch voor noten' of 'heeft suikerziekte' of weet ik veel. Dan is dat gewoon zo. Maar een kind met iets mentaals/gedrags/achtigs heet dan een kind 'met een diagnose' of 'met een etiketje' .Klinkt eigenlijk helemaal niet leuk. Alsof er echt iets aan je kind mankeert, wat je tegelijkertijd op een of andere eufemistische manier wilt vergoeilijken, of niet specifiek wilt benoemen. Een soort 'niet OK sticker' zonder verdere specificatie.

'T is misschien maar taalkundig geneuzel, maar toch. Ik vind het gewoon niet leuk klinken.

Ingrid

Ingridt

Hier niet hoor, hier heeft 1 zoon Reuma, en 2 zoons ADHD

maar vooral op ouders online praten mensen hier over diagnosesen om alles samen te vatten.
Dus de adhd en de kinderen met een stoornis in het autistisches spectrum.
Hier op oo valt "een kind met een diagnose" over het algemeen in die groep.

Terwijl reuma ook een diagnose is natuurlijk.
Ik merk dit idd alleen op oo, in het dagelijks leven word het beesje gewoon bij zijn naam genoemd

groet, pol

Beemer....

Ik heb geen idee hoe jij (of anderen) IRL over je kind praten. Vast anders, dat snap ik ook wel. Ik reageer alleen op wat ik hier (en ook elders) lees en hoor.

En mijn verbazing was echt puur taal-technisch hoor, ik vind het zo'n rare woordkeuze. En zo vreemd dat de groepsbenaming 'kind met een diagnose' alleen gedrags-achtige toestanden benoemd, en niet bijvoorbeeld kinderen met een allergie of platvoeten.

Het was echt niet mijn bedoeling wie dan ook te irriteren met mijn opmerking. Misschien ben ik wel raar met mijn vreemde taal-associaties, het zou kunnen...

Ingrid

Precies beemer

Precies, "met een diagnose" is hier op OO een term om ADHD en diverse ASS-stoornissen aan te duiden. Hier wordt dat begrepen, tenminste, dat dacht ik.

Tsjor

Tsjor, ik begrijp niet veel van je redenering. Wil je jezelf toelichten?
"Er komen eerder meer grote kostenposten:
- juiste diagnoses stellen is in het preventieve kader heel erg belangrijk, dus meer en meer en meer gaan doen;
- behandelingen vragen aanpassing van omgeving: als het kind klein is is dat nog te overzie: ouders, school, eventueel familie. Buren worden al lastiger. Maar die aanpassing van de omgeving gaat door: middelbare school, hoger onderwijs, werk etc.
- en de wajong-uitkering die explosief toeneemt: als een kidn met een erkende beperking 18 kan het kind wajong aanvragen en krijgt dat ook nog, zelfs als het kind studeert (studiebeurs krijgt het kind dan ook) en stage loopt of werkt (loon krijgt het kind ook). Kortom: het levert een aardige basisinkomenszekerheid op. "
Hoe kom je erbij dat deze kosten hoger zijn dan de kosten die andere, door niet tijdig behandelen, problemen zouden opleveren? Ik snap het echt niet. Door mijn eigen zoon te behandelen hoop ik hem juist te kunnen laten meedraaien in de maatschappij. Dus met werk en alles erop en eraan. Moet je eens opletten hoeveel geld hij dan later terug de maatschappij in gaat pompen.

Woordkeuze

Ik denk dat de woorden diagnose en etiketje hier soms ook gebruikt worden met een licht ironisch ondertoontje. Het is fijn om hier redelijk anoniem je verhaal te kunnen doen, en te praten over je kind in wat extremere termen, het wat grappig te maken, het zware wat lichter. Zo zou ik in het dagelijkse leven Bellekind nooit een loner noemen. Hier doe ik het met liefde Toen ik met een vriendin sprak over het etiketteren van een kind, keek zij me vreemd aan. En ik realiseerde me toen pas dat dat meer OOLtaal is.

Financieringsvraagstuk

Het is ook eerder een financieringsvraagstuk dan de vraag of de hulp wel of niet terecht is en nuttig is.

Geen tijd nu om uitvoerig te zijn. Even één klein citaatje van de website over wajong:

'Studiefinanciering

Krijgt u studiefinanciering? Dan kunt u gewoon een Wajong-uitkering krijgen. Let er wel op dat u naast uw studiefinanciering, niet te veel mag bijverdienen. Een Wajong-uitkering geldt als bijverdienste. Meer informatie hierover vindt u bij DUO - IB-Groep.

Tsjor

Wat ik persoonlijk griezelig vind

is het maatschappelijke stigma op psychiatrische afwijkingen en de "klauwen" van de GGZ. Als je ooit bij een psych bent geweest omdat je er effe doorheen zat, kom je daar níet meer zomaar van af. Psychiatrische aandoeningen lijken (in mijn leefomgeving) ongeneeslijk. Ik heb het dan over volwassenen met bijv. depressieve klachten. Ook al zijn ze medicijnvrij, ze gaan tóch twee keer per jaar op consult bij de psych, vullen een lel van een vragenlijst in en warempel: ze hebben toch altijd wel een soort van kleine klachtjes waardoor ze op moeten letten dat ze weer niet verder afglijden enzovoort. Terwijl ik van die vragenlijsten/klachtjes denk: mja, dat heeft iedereen. Wat dat aangaat is inderdaad die DSM-indeling een behoorlijk vage. Of je regelmatig last hebt van dit of dat. Tja. Wat is regelmatig? Als je zoekt met iets in je achterhoofd, vind je het daar altijd wel een soort van vaag in bevestigd. We zijn voor zoon ooit bíjna in een diagnose-traject gestapt. Gelukkig realiseerden we ons net op tijd dat het ook gewoon aan de school kon liggen (inderdaad), aan zijn IQ (te hoog) en aan zijn familiegeschiedenis. Vroeger, toen ik jong was, heette iemand zoals hij een Eigenheimer. Of een Groninger. En aangezien daar zijn roots liggen, is dat ook weer verklaard.

Tirza