Zijn we elkaar niet gek aan het maken met de etiketjes

En daarom ook

is het toch niet gek dat het meer lijkt voor te komen?? Stel je voor, stel dat mijn opa een stoornis had. Hij heeft 2 zoons gekregen, welke dus ook kans op die stoornis maken of om het door te geven. Mijn vader kreeg 3 kinderen, deze 3 hebben ook alledrie kinderen gekregen. De broer van mijn vader kreeg ook 3 kinderen, die ook alledrie weer kinderen hebben. Dan is het toch niet zo gek dat het meer lijkt te worden??

Precies

Het vermenigvuldigt zich. Wat heb ik de maatschappij aangedaan door 4 kinderen op de wereld te zetten met alle 4 kans op een etiketje??
Het doet me een beetje denken aan de discussies die er ooit zijn geweest over ME. Werd ook nooit door mensen serieus genomen, leek ook toe te nemen. Maar hetzelfde geldt ook voor dyslexie, die diagnose lijkt ook toegenomen, wrs omdat het vroeger niet herkend werd, kinderen die er aan leden waren dom en lui en werden naar de lomschool gestuurd.

Hihi

Bij mijn middelste 2 weet ik het soms ook niet, heb nu mijn hoop gevestigd op jongste spruit, lijkt tot nu toe voorbeeldig

Klok en klepel

"Doet zwaar onrecht aan al die kinderen die zwaar in de sh&t zitten vanwege hun temperament en energie."
Goed punt, dat wordt nog wel eens vergeten in dit soort discussies.
Wat Dendy schrijft, vind ik wel heel typerend, en ik denk dat het zo dus inderdaad gebeurt. Veel aandacht voor een onderwerp/thema/stoornis heeft voordelen, maar onmiskenbaar nadelen.
Maar het probleem zit volgens mij niet in de diagnoses (dat lijkt mij nu echt iets tussen patiënt en arts), maar in de betekenis die er door anderen aan wordt gegeven. Je weet wel, die de klok hebben horen luiden, maar niet weten waar de klepel hangt.

En...

ik ken trouwens ook maar weinig kinderen met een diagnose. Bij oudste zoon (nu brugklas) zat jaren een autistische jongen en iemand met ADHD in de klas. Dat was het volgens mij wel. Bij jongste zou ik het niet weten, geen idee.
We hebben trouwens ook nog steeds niet op school verteld dat hij inmiddels een officiële diagnose heeft. We praten wel met de juf over zijn gedrag en over de juiste aanpak, en ze weet ook dat hij inmiddels medicijnen heeft. Hij wordt geaccepteerd zoals jij is, en de juf kijkt goed naar wat hij nodig heeft, ze heeft helemaal geen behoefte aan een 'etiketje' (en wij ook niet). Ze bestaan dus heus, dit soort leerkrachten!

Diagnose

Natuurlijk bestaan stoornissen als PDD-NOS en ADHD. Het probleem met ADHD echter (en autisme lijkt die richting ook op te gaan) dat te veel mensen menen er verstand van te hebben. Nu is dat geen probleem als het de buurvrouw betreft maar wel als het de leraar op school betreft. Als ik een euro had voor elke keer dat iemand mij heeft gevraagd of mijn jongste zoon ADHD heeft dan zou ik nu al een leuk spaarpotje hebben voor zijn studie. Nu vind ik dat niet zo'n ramp want de meeste mensen denken druk=adhd. Wat ik kwalijker vind is dat er vanuit de school altijd ontzettend gepushd is om hem te laten testen en dan vaak ook nog onder valse voorwendselen. Niet expres maar omdat ze het zelf niet helemaal weten. Zo zei de leraar van mijn zoon vorig jaar dat we hem maar moesten laten testen want dan kreeg hij een rugzakje en dan hadden ze extra geld om aandacht aan hem te besteden. Echter met een ADHD diagnose krijg je helemaal geen rugzakje meer. School geeft ook aan dat testen bij een orthopedagoog kan. Hoort dat niet door een psychiater te gebeuren vroeg ik nog maar volgens de school was dat overbodig. School meent dus verstand van zaken te hebben maar dat hebben ze niet echt. Dat hoeven ze ook niet te hebben maar geef dat dan gewoon toe. Juist door dat amateur gepsychologiseer krijgen mensen dus de indruk dat de hoeveelheid diagnoses enorm toeneemt of dat nu wel of niet zo is.

Overigens denk ik wel dat naar mate de maatschappij gecompliceerder wordt er steeds minder ruimte ontstaat voor mensen die afwijkend gedrag vertonen en dat iemand ook vlugger afwijken wordt gevonden.

Maylise

Nanny

Als ik een diagnose wil voor mijn zoon van een psychische stoornis zou ik dat altijd laten uitvoeren voor een psychiater. Natuurlijk mag een ander die diagnose ook stellen. Er is geen verbod op het stellen van diagnoses ten slotte maar of het wenselijk is weet ik niet. Ik heb trouwens ook gehoord van een kennis dat zij haar zoon heeft laten testen door een orthopedagoog en dat er vervolgens door de huisarts medicijnen zijn uitgeschreven dus daar is geen psychiater aan te pas gekomen. Dat vind ik dus wel kwalijk.

Maylise

Terechte en onterechte diagnoses

Het lukt mij niet om in één keer door al deze reacties heen te lezen, maar ik wil even reageren op de kwestie van de onterechte diagnose. Het gaat mij er niet om dat kinderen diagnoses krijgen die ik (of de buurvrouw of de collega psych) onterecht vind. Ik bedoel dat er heel veel diagnoses worden afgegeven die volkomen terecht zijn volgens de systematiek (DSM), maar waarvan je je kunt afvragen of het zinvol is om er een diagnose op te plakken.
De DSM is zeker geen wiskunde en er komt een nieuwe versie met meer ruime diagnoses. De DSM is een classificatie van stoornissen, maar als 95% van de mensheid er ergens in valt kun je je afvragen of je nog van stoornissen kunt spreken en of dit nog een zinvol instrument is.
Dit afgezet tegen de situatie waarbij er forse bezuinigingen in de gezondheidszorg aankomen deed bij mij de vraag opkomen hoe zinvol de etiketjes zijn. Wie helpt het?
Ik weet dat het etiketje mijn kinderen geholpen heeft om te begrijpen waarom ze zijn zoals ze zijn en hun sterke kanten goed uit te nutten, zonder hun zelfbeeld te laten bepalen door hun zwakke kanten. Ik weet dus uit ervaring dat een diagnose helend kan werken. Ik weet uit mijn omgeving ook dat in andere gevallen het de handicap kan vergroten (en ik weet uit de psychiatrie dat dit een wankel evenwicht is waarbij maatwerk dient te worden geleverd)
En nu ga ik eerst verder lezen.

Eens met eugenie...

Hier een moeder van drie, allen nog onbeplakt. Maar ikzelf ga na heel lang wikken en wegen het traject in op weg naar een add-etiketje, en oudste en jongste zullen waarschijnlijk volgen (gokje: adhd en add).

Toch geef ik Eugenie groot gelijk met haar scepsis ten opzichte van de DSM. Ik merk aan mezelf dat ik anders functioneer dan veel anderen en daar heb ik last van, in deze maatschappij die van iedereen verlangt dat 'ie gezond en stoornisvrij door het middenpad marcheert. Ik wil graag hulp om daar anders mee om te gaan: om in de maatschappij te kunnen blijven functioneren en mezelf te kunnen redden.

Maar is er daarmee een stoornis, iets waarvoor medicatie noodzakelijk is? Gegeven de maatschappelijke omstandigheden waarschijnlijk wel. Maar met meer ruimte en begrip in de maatschappelijke situatie zou ik echt geen behoefte hebben aan pillen, ik voel me prima zoals ik ben! Als de anderen dat nou ook maar zouden inzien... als er begrepen zou worden dat mijn gebrek aan daadkracht niet voortkomt uit gebrek aan betrokkenheid maar uit gebrek aan overzicht; als er begrip zou zijn voor het niet halen van deadlines en voor het afdwalen van gedachten tijdens een gesprek - dan hoefde ik écht geen pillen.

De DSM meet vooral symptomen. Zoveel vinkjes en je krijgt het plakkertje. Het is de maatschappij die dat niet aanmerkt als een neutrale combinatie van eigenschappen maar als een stoornis.

Ja maar, ja maar

Tuurlijk, geloof ik onmiddellijk dat voor mensen het de maatschappij is die het hen moeilijk maakt normaal te functioneren en daardoor gedwongen beplakt worden MAAR er zijn ook genoeg gevallen waarbij het gedrag van de persoon zelf zo ernstig kan zijn, onhandelbaar en de persoon in kwestie zich zo doodongelukkig voelt dat een etiket plus de daarbij behorende behandeling en/of medicatie noodzakelijk is. Laten we dat ook vooral niet uit het oog verliezen. Het is wel leuk om steeds te roepen: het is de maatschappij die andere mensen niet accepteert waardoor mensen een etiket krijgen, maar in veel gevallen gaat het véél verder dan alleen acceptatie van de maatschappij

Waar haal jij die 95% vandaan?

Eugenie, hoe kom jij erbij dat 95% van de mensheid in de DSM hoeveel-dan-ook te passen is? Als je amateurs op de diagnoses loslaat, inderdaad, dan kun je iedereen er wel inproppen. Maar daarom is het ook de bedoeling dat je naar de specialist gaat.
En ja, ik heb zelf ook de indruk dat er tegenwoordig meer kinderen met diagnoses zijn. Zie mijn NADHdraadje van een tijdje geleden. Om dan die diagnoses als regel te gaan zien, en de mensen die `niks` hebben als de uitzondering, lijkt me nogal overdreven. Zeker als je ziet wat voor een ernstige problemen er gepaard gaan met die stoornissen. Fantastisch dat er nu in een vroeg stadium meer aandacht voor is, dat bespaart veel frustratie, ongeluk en op de lange duur ook veel gemeenschapsgeld.
Wat jammer is, is dat iedereen denkt iets van die stoornissen af te weten. Zie het verhaal van Maylise en Joep.

Guinevere

Ik heb al eerder gezegd in dit draadje: het stoort mij enorm dat er zoveel mensen in het onderwijs rondlopen die menen stoornissen te kunnen vaststellen. Ik zou willen dat die mensen eens bij zichzelf te rade zouden gaan. Ik werk met kinderen met een stoornis en ik weet een ding zeker: wat je zaait, zul je oogsten. Je hebt als leerkracht/docent een groot aandeel in het gedrag van een kind. Dat hoor je zelden van al die amateurpsych-juffen, maar het is wel zo.
Enne, beetje ot, mag ik jou een vraagje stellen over een chronische aandoening die bij ons allebei welbekend is? Zou je mij even willen mailen op massi-oo hetemail punt com? Het heeft geen haast, ik ga ook op schoolkamp deze week.
Groetjes
Massi

Precies guinevere

Maar je kan ook zeggen dat het lijkt of er meer kinderen met de diagnose hb of dyslexie rondlopen, maar daar hoor ik nooit iemand over. De vraag is dan inderdaad: zijn het er meer, of wordt het beter (h)erkend.
Pseudo psych juffen e.d. is inderdaad een rampzalige ontwikkeling. Maar het is jammer dat door dat soort mensen kinderen die écht wat mankeren niet serieus genomen zouden worden.

Zullen we de psychiatrie dan maar afschaffen?

Zullen we alle kinderen die niet meekomen op school gewoon achteraan in de klas zetten? en als ze daar vervelend worden sturen we ze naar een apart schooltje voor vervelende kinderen.
Zullen we stoppen met etiketjes plakken? en autisten weer gewoon als dom en lui gaan bestempelen?
Zullen we onze pubers gewoon lekker vast laten lopen? onder het motto, ach het zijn dwarse pubers en het trekt later vanzelf wel weer recht.
Dat is misschien op de korte termijn wel een gemakkelijke en goedkope oplossing. Maar op den duur komen er dan heel veel gefrustreerde volwassenen bij, misschien dat dat ooit een probleem wordt, maar ach, dat zien we dan wel weer
Er past echt geen 95% van de bevolking in de dsm4... degenen die daar wel in vallen doen dat niet voor de gein. Een diagnose wordt gesteld door een psychiater (of in ieder geval ondertekend door een psychiater na overleg met het team), alle "diagnoses" gesteld door kleuterjuffen en buurvrouwen mogen van mij morgen overboord, maar hou eens op met het bekritiseren van kinderen die wel echt iets mankeren en daar ook echt hulp bij nodig hebben!
Het zoekt en gij zult vinden verhaal komt mij overigens ook helemaal niet bekend voor. (uit ieder onderzoek moet wel een diagnose komen) Ik heb een hele tijd op het mkd rondgelopen, en van daaruit ook veel kinderen gezien die helemaal geen etiketje kregen, omdat ze er gewoon maar niet uit wisten te halen wat er precies aan de hand was. Problemen zijn er zeker, anders kom je niet in die molen terecht, maar het is lang niet altijd het gevolg van een stoornis. Bij twijfel GEEN diagnose dus. Hier op het forum zie je idd veel andere verhalen voorbij komen, maar ik zie het in mijn omgeving niet zo.
Eigenlijk denk ik dat we aardig op de goede weg zijn, door autisme en adhd vroeg te herkennen. Alleen nu maar hopen dat er niet teveel bezuinigd gaat worden op onderwijs en andere hulp voor deze groep... want dan gaan we weer 20 jaar terug in de tijd, en zijn mijn kinderen weer gewoon stilletjes, niet al te snugger, bang, of moeilijk in de omgang... en dat zou erg jammer zijn, ik heb namelijk fantastische kinderen! Die het met de juiste zorg helemaal gaan redden, ook in deze maatschappij.
groetjes, Tess

Amen

T&T, daar valt niets meer aan toe te voegen!

Zullen

we dan ook meteen maar de hele medische wereld afschaffen. Daar worden fouten gemaakt! En vooral al die buurvrouwen en juffen met al die huis tuin en keuken middeltjes en rare adviezen als je kind ziek is of juist niet maar ze vinden hem ziek, zorgen er voor dat ik geen enkele arts meer vertrouw!

En homo's!

Die zijn er nu ook veeeeeel meer dan vroeger !!!

)))

Precies sharon

Ik zie tegenwoordig om mij heen zoveel mensen die een medische diagnose krijgen. Het is gewoon heel erg. Zijn we elkaar niet gek aan het maken met al die medische diagnoses?
Kinderen krijgen tegenwoordig veel vaker bijvoorbeeld het label: diabetes. Erg is dat hoor! En die ouders geven hun gelijk medicijnen! Zo heb ik een neefje, gewoon een heerlijk joch. En nu moet hij opeens medicijnen gebruiken!
Weet je wel hoeveel kinderen buisjes in hun oren moeten? Vroeger had je dat niet! Ach die kinderen hoorden wat minder, tja, dan moest de juf gewoon wat harder tegen ze praten? Was dat nu zo erg? Maar tegenwoordig is het zo: een beetje afwijkend gehoor en hup doe dat kind maar aan de buisjes!
En dan al die rare helmpjes die je tegenwoordig ziet! Heeft een baby een beetje afwijkend hoofd, moet het gelijk zo'n helmpje. Alles wat afwijkt willen we gelijk corrigeren.
Nee, alle gekheid op een stokje. Dit is een beetje flauw, maar voor mij als ouder van een kind met een diagnose voelt het wel zo! Waarom is het erg dat we veel meer psychische diagnoses hebben in onze maatschappij en heeft niemand het over alle andere medische diagnoses? We weten steeds meer en daardoor zorgen we veel beter voor onze kinderen. Dat is in mijn ogen een positieve ontwikkeling.
Iedere ouder wil zijn individuele kind zo'n goed mogelijke start geven in het leven. Als het kind dan problemen heeft in zijn ontwikkeling (psychisch of lichamelijk) ben je alleen maar goed bezig als je naar een professional gaat en daar een oplossing voor probeert te vinden. Op lichamelijk gebied vinden de meeste mensen dat zeer normaal en wenselijk. (Wat alterneuten daar gelaten.) Maar als het over een psychisch probleem gaat, moet je je als ouder steeds verdedigen. Snap ik niet!

Enige twijfels?

DAT vind ik nogal zachtjes uitgedrukt! Het gaat hier niet om enige twijfels... ouders worden beschuldigd van van alles en nog wat, en hier in de begin posting ook weer: het rondshoppen voor een diagnose, alsof je dat voor de lol doet.
Het afschaffen van de psychiatrie is natuurlijk een overdrijving van mijn kant, maar wat wil je dan? moeten er minder kinderen onderzocht worden? moeten er minder diagnoses gesteld worden? moet er bezuinigd worden op de hulp daarna, of het speciaal onderwijs? ik snap het niet.
Ik snap wel hoe popie het is om te roepen dat er wel erg veel kinderen met "iets" zijn (ik hoor dat niet alleen op dit forum) en ik hoor dat ik o.a. de starter van dit draadje daarin een beetje kan "bekeren". Het valt nl best wel mee. De vergelijking van Pippin vond ik ook erg goed: ieder kid krijgt tegenwoordig maar buisjes in zijn oren, je kunt toch gewoon wat harder tegen hem praten, wat een gedoe. Dat klinkt idd heel overdreven, belachelijk zelfs, niemand die het in zijn hoofd haalt zoiets te zeggen. Waarom mag je als ouder van een kind in de psychiatrie dan wel op zo'n manier aangesproken worden?
groetjes, Tess

Oeps...

ik hoor is natuurlijk ik hoop.

Verschil

Het verschil tussen ADHD en Diabetes of slechthorendheid is dat de laatste twee door een simpele test kunnen worden vastgesteld. Bij aandoeningen als ADHD en de meeste andere psychiatrische aandoeningen hou je altijd een grijs gebied over. Ik weet dat ADHD soms kan worden vastgesteld dmv hersenscans maar het grootste deel van de tijd gebeurd het op basis van vragenlijsten en observaties. Ik zal niet zeggen dat die diagnoses meestal niet correct zijn maar het lijkt me logisch dat er altijd een grijs gebied is tussen wel of niet ADHD.

Als ik mijn zoon als voorbeeld neem dan denk ik dat het best kan dat hij een ADHD diagnose zou krijgen. Ik herken veel er van in een vriendje met ADHD. Het zou natuurlijk ook kunnen dat hij net niet die diagnose zou krijgen. Bij hem zou het echt een geval zijn van net wel of net niet. Ik vind hem duidelijk in dat grijze gebied zitten. Natuurlijk hebben wij er over gedacht om hem te laten testen. Ik heb hier zelfs onder een andere nick nog eens wat vragen over gesteld op het forum. Uiteindelijk besloten dit voorlopig niet te doen omdat wij op dit moment een diagnose niks vinden toe voegen. Het wel of niet weten vinden we nu niet relevant. Dit even ter zijde verder want het doet er in deze discussie niet toe.

Echter het lijkt me evident dat de meeste psychiatrische afwijkingen nooit vastgesteld kunnen worden op dezelfde objectieve manier als veel fysieke aandoeningen. Dat betekend niet dat die aandoeningen niet bestaan maar dat er dus automatisch meer discussie bestaat over de diagnose.

Verder heb ik al eerder gesteld dat ik wel het idee heb dat de marges van normaal zijn kleiner lijken te zijn geworden. Denk maar aan de enorme nadruk die er op sommige scholen wordt gelegd op de sociale en emotionele ontwikkeling waardoor ik wel het gevoel krijg dat een kind steeds minder zichzelf mag zijn.

Ik heb verder ook mijn vraagtekens bij gevallen zoals de zoon van een kennis die een ADD diagnose heeft en ritalin slikt. Kennis geeft zelf aan dat ze geen problemen heeft met zoon. De enige problemen zijn er op school. In het weekend en op vakantie slikt hij dus geen ritalin. Dat vind ik dus wel zorgwekkend. Dat een kind blijkbaar in het leven wel prima functioneert maar alleen op school niet en daarom dus maar medicijnen krijgt. Is de school er nou voor het kind of het kind er voor de school? Het lijkt wel een beetje op mijn zoon aangezien daar de problemen ook voornamelijk op school bestaan. Ik zou er dan nog liever voor kiezen om te emigreren en mijn kind thuis les te geven.

Maylise

Cobi

kom je soms uit eindhoven in amerika is nl ook zo'n gebied (sillicon valley) waar veel it-ers op een kluit zitten, en ook veel autisme voorkomt... daar zijn ook hele theorieen over.
Ik denk wel dat de veranderende maatschappij van grote invloed is. Niet zozeer voor het aantal mensen dat autisme heeft, maar wel voor het aantal dat daardoor in de problemen komt. Als jij geen probleem hebt laat je ook niks onderzoeken. Tegenwoordig wordt er zoveel gevraagd van kinderen op sociaal emotioneel gebied, ze moeten al zo vroeg zelfstandig zijn, en zelf leren plennen, zelf orde scheppen in de chaos die school heet. Dat is voor veel kinderen met een autisme spectrum stoornis niet te doen, en nu lopen ze vast! Vroeger waren ze er ook al, maar was het leven een stuk gestructureerder en de regels duidelijker. Ik vraag me wel eens af of mijn man het vandaag de dag had gered op school (nee, hij heeft geen diagnose) en dat terwijl hij absoluut goed kan leren, net als onze kinderen, maar het gaat om dat grote vage gebied er rondom heen.
Ik ben heel boos geweest op de (in mijn ogen) rommelige school waar mijn zoon heeft gezeten. Hij was toen 4! en dan moet je gaan uitleggen dat hij idd nog niet zo zelfstandig is, en dat hij niet zelf zijn werkjes kan plennen, en dat hij het fijn vind als mama hem naar binnen brengt en helpt met zijn jas en schoenen... dan word er ijskoud gezegd dat andere kinderen dat toch ook kunnen, het ligt echt niet aan school, het ligt aan mijn kind! Ook de wirwar van geluiden, en rondrennende kinderen en de vele prikkels om hem heen maakten dat hij vaak echt "op slot" sloeg, er kwam geen woord meer uit, echt murw geslagen dacht ik wel eens, in al dat kabaal zou ik ook geen moeite meer doen om mijn mond open te trekken.
Maar wat zegt dat nou? Dat mijn zoon, als hij 30 jaar eerder was geboren, OOK autistisch was geweest. Maar dat hij er toen misschien nog wat langer "normaal" mee had kunnen functioneren. Nu wordt er meer van hem gevraagd, daar ben ik van overtuigd, en dus valt hij meer op, en komt hij sneller in de problemen, want... andere kinderen kunnen dat immers WEL! En daar zijn we meteen op het punt waarom er steeds meer diagnoses komen: dat vakje "andere kinderen die wel normaal meedraaien" wordt steeds kleiner... dat ligt niet aan de kinderen, dat ligt aan de eisen die er gesteld worden.
Eisen overigens, die papa en mama niet verzonnen hebben, die worden je door school wel opgedrongen, en vervolgens wordt het probleem toch weer bij de ouders neergelegd.
Oh pfoeh, sorry als het wat waarig wordt, als je begrijpt wat ik bedoel
groetjes, Tess

Ik heb er de ballen verstand van....

...van kinderen met etiketjes, maar wat ik wel weet is dat heel veel dingen (IQ, lengte, ruimtelijk inzicht, sociaal gevoel, onhandigheid, noem maar op) zich in een grafiek als een 'normaal-curve' laten uitzetten. Een soort kerk-klok. Dus de meerderheid vd mensen heeft een vrij gemiddelde lengte/IQ/schoenmaat/noem maar op, en relatief weinig mensen hebben een 'grote' afwijking van het gemiddelde.

Het is dus heel normaal dat er mensen bestaan met een heeel,heel,heel erg hoog IQ, of een bijzonder kleine schoenmaat. Normaalverdeling heet dat. Geldt voor de wereld aan dingen.

De vraag is alleen wat jij in zo'n 'normaalverdeling' nog als normaal accepteert, en vanaf waar je het als 'bijzonder' of 'problematisch' gaat zien.

Ik heb zelf het gevoel dat de bandbreedte van wat als 'normaal' wordt gezien (of in geval van kinderen...waar een gemiddelde school probleemloos mee om kan gaan) steeds smaller wordt. Zonder wat voor stoornis dan ook te willen bagatelliseren heb ik wel de indruk dat je tegenwoordig veel minder gemakkelijk 'gewoon een beetje nerdy' of 'dromerig' of 'sociaal niet zo handig' of 'levendig' mag zijn dan vroeger. Over waar dat van komt (verwachtingspatronen? hogere eisen? drukkere scholen? te veel beeldscherm? degenererende genen?), en of het erg is daar ga ik mijn vingers niet aan branden, maar dat het waar is staat denk ik als een paal boven water.

Ingrid (en echt, als ik mijn best wil doen dan heb ik denk ik in no time een gelabeld hoogsensitief kind, een randgeval ADHD, en eentje die zo dromerig is en bij vlagen motorisch onhandig dat we daar wel iets concentratie dan wel dyspraxie-achtigs aan kunnen hangen. Maar we redden ons zo ook wel)

Mode dan wel voortschrijdend inzicht

T&T: "Ik snap wel hoe popie het is om te roepen dat er wel erg veel kinderen met "iets" zijn (ik hoor dat niet alleen op dit forum) en ik hoor dat ik o.a. de starter van dit draadje daarin een beetje kan "bekeren". Het valt nl best wel mee. De vergelijking van Pippin vond ik ook erg goed: ieder kid krijgt tegenwoordig maar buisjes in zijn oren, je kunt toch gewoon wat harder tegen hem praten, wat een gedoe. Dat klinkt idd heel overdreven, belachelijk zelfs, niemand die het in zijn hoofd haalt zoiets te zeggen. Waarom mag je als ouder van een kind in de psychiatrie dan wel op zo'n manier aangesproken worden? "
Ben je een dagje op je werk ben je ineens "bekeerd"
Om de parallel met de buisjes te gebruiken; er worden inderdaad veel meer buisjes gezet dan vroeger, toen werden er namelijk massaal amandelen geknipt (ook de mijne, 2 keer zelfs). En dit geeft precies aan wat ik bedoel met mijn posting. Oplossingen zijn aan mode (of noem het voortschrijdend inzicht) onderhevig. Met de huidige state of the art had ik waarschijnlijk een koemelk allergie gehad. En met mijn eerste posting was dit precies wat ik aan de orde wilde stellen.
Mijn posting is zeker niet popie als je de reacties hier leest, ik ben al voor van alles uitgemaakt. En als je mijn vorige postings hebt gelezen dan kun je daarin lezen dat mijn vraag is ingegeven door de zorg om de beschikbaarheid van noodzakelijke basiszorg voor iedereen en nergens een roep is tot het afschaffen van psychiatrie (sterker nog ik verdien er mijn boterham
Wat ik ter discussie stel is of het stellen van enge kaders voor wat "normaal" is en het expliciet benoemen van afwijkingen daarvan helpt aan een oplossing.
Ik zeg nergens dat ik tegen het gebruik van medicatie ben. Wel dat ik zie dat ouders die eerst falikant tegen zijn overstag gaan. Ik constateer dat de kosten van Ritalin een fractie zijn van die van therapie en dan vraag ik mij af in hoeverre mensen (ouders) in een richting worden gestuurd of een keus maken op basis van objectieve informatie. Ritalin valt niet voor niets onder de opiumwet. Ik wil hier zeker niet beweren dat geld alleen richtinggevend is en ik vraag mij in dit geval af in hoeverre het niet teveel richtinggevend is en in hoeverre ouders gestuurd worden in een bepaalde richting. Ik zoek hierin de discussie (en niet specifiek over Ritalin, maar de keuze voor een bepaalde oplossingsrichting) en niet een veroordeling.

T&T "Waarom mag je als ouder van een kind in de psychiatrie dan wel op zo\'n manier aangesproken worden?"
Mijn werk en interesse betreft de GGZ daarom stel ik deze vraag. En inderdaad de eerste posting was polemisch gesteld en ongenuanceerd en kwam voort uit irritatie over andere draadjes. Maar dezelfde vraag zou over de somatische zorg gesteld kunnen worden. Die vraag heb ik niet gesteld en je kan mij moeilijk kwalijk nemen dat ik vragen niet stel Maar nu een wedervraag, waarom mag deze vraag niet gesteld worden?
(Voor de duidelijkheid: ik spreek geen ouders met een kind in de psychiatrie aan, ik stel een vraag. Er zijn mensen hier die zich sterk aangesproken voel, maar dat is wat anders)

Last

Hoe de statistieken ook zijn, wat ook 'normaal' heet... Het is voor ons duidelijk dat onze zoon niet met de alledaagse dingen mee kan zoals de kinderen om hem heen. De diagnose heeft hem geholpen. In die zin dat wij nu weten waar hij het moeilijk vind. De school kan dat ook beter in schatten en de therapeut kan gericht te werk.

Als er nog heel veel kinderen zijn die daar ook mee geholpen zijn, dan is het maar zo. Natuurlijk kan je kijken of het aanbod, de verwachting voor de kinderen nu wel zo goed is afgestemd of dat die te veel gestandaardiseerd is. Alle kinderen dezelfde, en op dezelfde wijze, onderwijs. Misschien moeten we het daar eens over hebben.

Als ouder van een etiket-kind heb je te leven met veel oordelen, afkeuringen etc. De diagnose zou voor de ouders zijn. Dit soort discussies komt ook weer zo vaak opborrelen.

De insteek is fout. Het gaat niet om het gedrag van het kind, het gaat om zijn moeilijkheden, zijn last van het 'anders' zijn.

Dat de kosten dit ook tot een discussie punt maken.... dat is al helemaal triest. Als ouder betaal ik ook al jaren premies en belastingen ten goede van bijv. de zorg in ons land. Dat beetje wat wij voor ons kind terug zouden zien is toch terecht? Hij mag ook een toekomst.

Duwen richting ritalin

dat is een vraag van jou he? omdat ritalin goedkoper is, of wij als ouders ook merken dat we richting ritalin geduwt worden door de artsen?
en dat het jou opvalt dat ouders die eerst heel erg tegen zijn, toch medicatie gaan geven.

Ik heb me niet gepusht gevoelt om mijn kinderen ritalin te gaan geven, echter heb ik er genoeg over gelezen, en zat ik genoeg met mijn handen in het haar dat ik het wilde gaan proberen.
Als het niet het gewenste effect had gehad, waren we natuurlijk weer snel gestopt.
maar het heeft wel effect! en nog een groot ook,

ritalin werk ook bij 70 tot 80 % van de adhdérs
en het werkt beter dan alleen therapie, de combi geeft nog het beste resultaat dus die weg zijn wij ook ingegaan,
hulp voor de ouders, hulp voor de kinderen, en medicatie!

De hulpverleners hebben gezegt: dit is de diagnose: deze soorten behandeling zijn mogelijk, kies maar!
Geen gepush.

ik ga even zoeken, want er is een onderzoek waarin de cijfers genoemt worden, ritalin gebruikers toz van thearpie gebruikers...
ik zoek even

Maylise

Even uit nieuwsgierigheid: waarom zou je een diagnose laten stellen door een psychiater en niet door een orthopedagoog/gedragswetenschapper?

Vragen staat vrij eugenie

Natuurlijk, je mag hier iedere vraag stellen, maar op zo'n vraag KUN je natuurlijk ook wel een paar vinnige antwoorden verwachten, wat had je zelf dan gedacht? Mijn vraag aan jou: kun je nu ook iets met de antwoorden, want buiten het feit dat ik me misschien iets te persoonlijk aangevallen voel, heb ik wel e.e.a. proberen uit te leggen. Toch wel in de hoop om mensen aan het denken te zetten...
groetjes, Tess