Zijn we elkaar niet gek aan het maken met de etiketjes

Polly

Ik ben benieuwd naar je onderzoeken. Ik weet dat ritalin gebruik ook leidt tot betere schoolprestaties bij niet ADHD-ers en door studenten als smartdrugs wordt gebruikt. Ik weet ook dat Ritalin gebruik kan leiden tot verminderde eetlust en depressiviteit. Het doet goed en het doet kwaad.
Therapie mag dan niet de instant oplossing bieden, maar heeft ook geen heftige bijwerkingen.
Jaren geleden kreeg mijn ADHD buurjongetje (naast andere therapie) een training in conflicten oplossen omdat hij met zijn kwaal vaak in de problemen raakte. Echt petje af wat ik het joch heb zien doen. Dat zijn vaardigheden waar hij de rest van zijn leven enorm mee vooruit kan en een gigantische boost geven aan zijn eigenwaarde. Maar inderdaad op school zat hij nog steeds niet stil en hij raakte toch eerst vaak in de problemen al kon hij escalatie voorkomen.

Maar Polly jij schrijft (als ik je goed begrijp) dat je de weg bent in gegaan van therapie én medicatie. Is de medicatie dan tijdelijk en als ondersteuning van de therapie of is er geen afbouw in het plan opgenomen?

Eugenie

Ritalin is ons absoluut niet door de strot geduwd. Ik heb er zelf om gevraagd omdat het thuis zo heftig was met agressieve buien van zoon, meerdere malen per dag. Ik heb overlegd en besloten dat we beginnen met Ritalin om rust in de tent te krijgen, want niks sloeg meer aan bij zoon. de rust is voor een heel groot gedeelte wedergekeerd, we zitten nu in verdere diagnose traject (vermoeden co-morbideit), maar als dat afgerond is wil ik beginnen met therapie voor zoon en psycho-sociale trainingen voor ons de ouders. Kijken hoe dat goed en kijken of we de medicatie kunnen afbouwen. Medicatie was nu ons redmiddel omdat het echt vreselijk uit de hand liep hier. Ik ben er van overtuigd dat dat echt even nodig was voor zoon voordat we ook maar iets verder met hem konden beginnen

Ingridt

, (en echt, als ik mijn best wil doen dan heb ik denk ik in no time een gelabeld hoogsensitief kind, een randgeval ADHD, en eentje die zo dromerig is en bij vlagen motorisch onhandig dat we daar wel iets concentratie dan wel dyspraxie-achtigs aan kunnen hangen. Maar we redden ons zo ook wel),

En dat is het verschil met ons. Hier redden we het absoluut niet meer en dan ga je wel aan de bel hangen hoor, geloof me. Nogmaals, in mijn geval en ik geloof ook in veel gevallen van mede-forummers met zorgenkinderen gaat het veel verder dan kinderen die wat dromerige zijn, wat drukker, of wat onhandiger. En dat is wat mij een beetje stoort in deze discussie, dat steeds weer wordt geroepen: mogen kinderen dan niet meer anders zijn? tuurlijk, graag, ik ben gek op kinderen die wat anders zijn, maar zodra de boel kort en klein geslagen wordt thuis is het 'anders' zijn niet meer leuk.

Eugenie

"Ritalin gebruik kan leiden tot verminderde eetlust en depressiviteit. Het doet goed en het doet kwaad. " Dat wil ik nuanceren: Ritalingebruik KAN leiden tot verminderde eetlust en depressiviteit. Het niet gebruiken van Ritalin zal vermoedelijk meer depressies opleveren dan het wél gebruiken van Ritalin.
Het is niet de bedoeling om "even tijdelijk" Ritalin te gebruiken. En dat is ook niet nodig in de meeste gevallen. Met ritalin erbij slaat een therapie veel beter aan. Omdat het kind dan de rust in zijn hoofd heeft om het aangereikte te kunnen opnemen, verwerken en er iets mee te doen. Zonder Ritalin mag je veelal al blij zijn als het kind voorbij "opnemen" komt.
Een therapie kan behulpzaam zijn voor een ADHD-kind dat vanwege zijn problematiek een achterstand heeft in bv. sociale vaardigheden. Maar je kunt een kind dag in, dag uit therapie aanbieden en toch nooit het resultaat bereiken dat je met zo'n pilletje wel bereikt. Wat is dan schadelijker? Die therapie maar door blijven drammen, of dat pilletje?

Klopt

ook wat Guinevere zegt, in ons geval. Mijn zoon is veel vrolijker sinds hij aan de Ritalin is, hij straalt weer heel vaak ipv zo'n lege of verdrietige blik in zijn ogen. Hij maakt meer grapjes, is gezelliger. Hij is nu duidelijk niet down en daarvoor wel.

Psies sharon

Precies sharon, het gaat over kinderen die niet een "beetje anders" zijn, maar kinderen die volledig in de knoop (dreigen te) raken als je maar blijft doen alsof ze in de normale range vallen. Dan heb je het inderdaad niet meer over "wat drukker" of "wat dromeriger". Ik ken genoeg kinderen die wat drukker zijn of wat dromeriger, maar die hebben bepaald niet dezelfde problemen als mijn eigen kind.

Psies guinevere

En ik blijf me er aan ergeren (terecht of onterecht) dat niet iedereen dat begrijpt en terug blijft grijpen op het wat anders zijn van kinderen om te beweren dat diagnoses, medicatie, weet ik wat, overbodig is, maar dat de maatschappij ze maar moet accepteren zoals ze zijn. Ik verzucht nog ene maal: was hij alleen maar wat drukker en dromeriger.

Jamaar,jamaar

Sharon (ea)

Ik heb niet de hele discussie gevolgd, dus sorry als ik er raar inval...

Maar het is toch zo dat er tegenwoordig veel meer kinderen dan vroeger zijn met 'een etiket' of 'een diagnose' of 'een behandelplan' op 'een rugzak' of een combi daarvan?

Hoe komt dat dan? ZIJN er echt meer kinderen waar 'iets' mee is? Of vinden we 'iets' sneller een probleem? Is daar wel eens echt wat statistiek op losgelaten? Dat is waar ik nou echt benieuwd naar ben.

Ik heb er wel vage intuitieve ideeen over, hoe die verhoudingen liggen, en hoe dat zou kunnen komen.Maar die zijn niet echt gebaseerd op mij bekende wetenschappelijke info of zo, meer categorie 'gut feeling'.

Maar als iemand wat echte data heeft...ik ben heeel benieuwd!

Ingridt

Ik heb al eerder in het draadje gevraagd of het echt zo is dat er nu meer kinderen zijn met een diagnose. Ik wil graag cijfers. Ik heb ze nog niet gezien. Iedereen roept het maar, maar misschien lijkt het ook zo omdat er meer aandacht aan besteed wordt. Een beetje zoals: criminaliteit neemt toe, roept de burger. Ja, je leest er ook meer over zeggen anderen, maar het neemt niet toe, lijkt maar zo. Anderen roepen: er zijn meer mensen dus lijkt het of het toe neemt, maar relatief gezien is het niet zo.
Dat zou dus kunnen meespelen.
Wat ook kan meespelen is dat er misschien wel meer diagnoses gesteld worden, maar dat het aantal kinderen met gedragsproblemen niet toeneemt, domweg omdat het vroeger niet herkend werd: kind is dom, stom, lui, agressief, sluit maar op in het kolenhok of stuur het naar de lomschool, je kan ook aan dyslexie denken in dit veehaal, dat lijkt ook toe te nemen. Vroeger kende ik geen enkel kind met dyslexie, nu hoor je het veel vaker.
En praatjes als van mijn buurvrouw: mijn zoon is wel wat druk soms ja, ik denk dat hij ADHD heeft, helpen ook niet. Want zo zit het niet in elkaar, maar zo wordt wel de indruk gewekt dat er misschien ook wat mensen onterecht denken dat hun kind wat mankeert.

Sucht...

Sucht...doet me denken aan een discussie vanavond met mijn niet al te snuggere buurvrouw. Ze vroeg aan zoon: "Hoe gaat het op school?". Zoon: "Nou, het gaat wat moeilijk, want ik kan niet zo goed opletten als de andere kinderen. Want ik heb HD". (HD=ADHD). Begint ze tegen me: "Ja, ach, dat zal toch wel meevallen? Vind je ook niet dat ze tegenwoordig veel te vaak kinderen in hokjes willen indelen?". Grrrr. "Nee mevrouw Dinges, wat hij zegt is waar. En ik vind helemaal niet dat er teveel etiketjes worden geplakt.".
Dat laatste vind ik soms trouwens misschien wél (door niet-deskundigen), maar ik word zó moe van dat bagatelliseren van de problemen waar mijn zoon dagelijks mee te kampen heeft. Ik vind het overigens fantastisch hoe hij er mee omgaat, zelden zoveel realiteitszin gezien als bij mijn eigen ADHD-ertje.

Sharon, proest

Gut, heb jij óók al zo'n leuke buurvrouw?

Guinevere

Ik had het laatst ook. Ik was verontwaardigd omdat er eerst sprake van zou zijn dat zoon alle citotoetsen in 1 middag moest inhalen. Zei tegen half bevriende moeder op school: dat kan toch niet, voor geen enkel kind, maar hem met zijn ADHD is dat bijna onmogelijk. Zegt ze: dat zal toch wel meevallen, want hij kan dan toch apart zitten in een rustige omgeving, dan kan hij zich toch wel goed concentreren. En zij laat notabene haar kind testen op adhd, hoeveel heb je je er dan in verdiept, vraag ik me dan af???

En ja

ik heb inderdaad ook zo'n leuke buurvrouw... Het is dat je ze niet voor het uitkiezen hebt

Ingridt

zie een aantal postings geleden van mij, diagnoses zijn erfelijk, naarmate je dus meer kinderen krijgt, is de verspreiding van een diagnose als een olievlek....

Verder heb ik het gevoel dat ik alles wel gezegd heb hierover, of anderen mijn gedachten al verwoord hebben...

Polly

Polly, bedankt voor de tips! Er gaat een wereld voor me open!!!

Sharon.....

dat er meer kinderen zijn met een 'officieel' label dan vroeger dat geloof ik zo. Daar heb ik geen onderzoek voor nodig.

Maar waar ik ECHT nieuwsgierig naar ben is of er tegenwoordig echt een groter percentage van de jeugd dan vroeger 'problematisch' is. (ah, vast weer het fout woord, maar ik weet even niks beters, ik bedoel het goed)

Als er procentueel net zoveel kindern zijn 'waar iets mee is' als vroeger, dan kunnen we een mooie discussie voeren over hoe ver je wilt en moet gaan met al dat gediagnosticeer. Waar de grens ligt tussen 'wat druk, en ADHD. Of Ritalin voor alleen onder schooltijd nou wel OK is. Hoe grijs en breed het autistisch spectrum nou mag worden. Dat soort dingen.

Maar als er ergens cijfers te vinden zijn waaruit blijkt dat er tegenwoordig echt veel meer kinderen zijn met ADHD/PDD/weetikveelwatvoorgerelateerde problemen dan vroeger, dan hebben we een hele andere discussie. Als dat echt zo is...waardoor komt dat dan???? En wat kun je er aan doen? Ook erg interessant, maar beetje prematuur om daarover te gaan speculeren als er geen data zijn die deze aanname ondersteunen....

Ingrid

Voor ingridt

Ik heb dit gevonden, maar er staan geen cijfers in:
http://www.trouw.nl/onderwijs/article1398954.ece

Ingridt

anna van nomienen heeft eerder in deze discussie een link geplaatst waaruit blijkt dat er nu niet meer kinderen zijn met gedragsproblemen dan vroeger. Daaruit kun je afleiden dat er nu meer kinderen gelabeld worden omdat het beter herkend wordt. Want de vraag is niet: zijn er meer kinderen met een etiket, maar zijn er meer kinderen met gedrags- of ontwikkelingsstoornissen en dat laatste lijkt niet zo te zijn.
En waar ligt de grens tussen een beetje druk en ADHD, voor mij is de grens heel duidelijk, maar dat komt misschien door mijn zoon. Nogmaals ADHD behelst zo vreselijk meer dan alleen maar wat (of heel) druk zijn. Als een kind ernstige problemen heeft met het functioneren dan is er sprake van een probleem.

Ik ben van mening

dat het misschien lijkt dat het vaker voorkomt vanwege de betere diagnostiek. Als ik terugdenk aan mijn eigen schooltijd waren daar een fiks aantal "ettertjes"....1 ervan heeft nog een aantal maanden in een "internaat" doorgebracht....wat voor internaat vertelt het verhaal niet....toen hij terugkwam was hij toch wel veranderd....Het kwam dus wel voor, alleen waren het vroeger de etters....

En gelet op de erfelijkheid, niet zo gek dat het vaker voorkomt. 1 persoon - 2 kinderen - deze 2 kinderen ook weer - 2 kinderen. Kun je zomaar 7 personen tegelijk met een diagnose hebben....

Anna v noniemen

ik plak even uit je eerdere bericht:

'is het toch niet gek dat het meer lijkt voor te komen?? Stel je voor, stel dat mijn opa een stoornis had. Hij heeft 2 zoons gekregen, welke dus ook kans op die stoornis maken of om het door te geven. Mijn vader kreeg 3 kinderen, deze 3 hebben ook alledrie kinderen gekregen. De broer van mijn vader kreeg ook 3 kinderen, die ook alledrie weer kinderen hebben. Dan is het toch niet zo gek dat het meer lijkt te worden'

Dat is natuurlijk wel heel erg kort door de bocht. Wat wel en niet erfelijk is is al een heel ingewikkeld verhaal. Zeker als het gaat om mentale dingen (van blauwe en bruine ogen is het redelijk helder hoe het zit) En het simpele bestaan van dominante en recessieve eigenschappen, en dat de genen van vader en moeder bij voortplanting fijn samengevoegd worden zorgt ervoor dat veel evolutionair niet voordelige eigenschappen maar mondjesmaat de kans krijgen zich te manifesteren. Anders waren we trouwens al lang uitgestorven, als dat niet zo werkte.

Micro vs macro

Sharon:

'En waar ligt de grens tussen een beetje druk en ADHD, voor mij is de grens heel duidelijk, maar dat komt misschien door mijn zoon. Nogmaals ADHD behelst zo vreselijk meer dan alleen maar wat (of heel) druk zijn. Als een kind ernstige problemen heeft met het functioneren dan is er sprake van een probleem.'

Dat is nou het beroemde probleem tussen micro en macro. Tuurlijk is het voor jou duidelijk.

Maar als je naar 10.000 kinderen kijkt die om wat voor reden dan ook getest zijn op (noem maar eens wat) ADHD....

Wie bepaalt dan hoeveel kinderen wordt geadviseerd om aan de ritalin te gaan?

Dat is wat ik bedoel met 'grijs' en 'grens' En volgens mij is die helemaal niet duidelijk die grens, en het zou me niks verbazen als ie schuift.

En dat staat dan nog weer los van de vraag of er tegenwoordig echt meer ADHD-ige kinderen bestaan dan vroeger.

(ik ga de links morgen lezen, ik beloof het)

Ingrid

Wat bedoel je ingridt?

dat het niet erfelijk is? ik snap je bericht niet zo goed...

Van internet

Erfelijk
Barkley (1994) schat dat 40% van de kinderen met ADHD een ouder heeft met ADHD. Uit tweelingonderzoek valt af te leiden dat ongeveer 50% van alle verschillen in hyperactief gedrag, impulsiviteit en concentratieproblemen toe schrijven zijn aan erfelijke factoren. Ook blijken biologische ouders veel vaker ook ADHD-kenmerken te hebben dan adoptiefouders. Uit familiestudies blijkt dat 25% van de familieleden kans heeft om ook ADHD te hebben.

Ok, mijn berekening is dan misschien wat ruim gesteld, maar het is niet ONmogelijk....

Tempo

In dit tempo van de discussie krijg ik het niet meer bijgelezen op een doordeweekse avond.
Daarom even alleen voor Polly: wil je ook nog met mij praten als ik geen verpulverde paracetamol wil snuiven, want dat zie ik namelijk echt niet zitten )))En snijbonen gebruik ik doorgaans alleen als ze minstens een half uur gekookt hebben.
Voor de rest: welterusten en morgen verder.

Swaen

De belangrijkste reden die ik daarvoor heb is dat een psychiater een arts is een orthopedagoog niet. Niet dat de medische professie nooit fouten maakt of dat artsen alles weten maar in zijn algemeenheid zou ik voor psychiatrische aandoeningen toch het liefst een psychiater consulteren.

Maylise

Het is toch allemaal logisch mensen!

natuurlijk hoor je het nu veel vaker als "vroeger" om verschillende redenen:

1) je verkeerd nu in de kringen, dat je daar over hoort nl, je praat met andere ouders, vroeger zat je zelf in de zandbak
2) mensen worden opener, en vertellen dus vaker gewoon wat er aan de hand is.
3) er is meer bekend en er kan eerder en makkelijker gediagnostiseerd. "vroeger" moest je bijvoorbeeld om adhd te diagnostiseren, 1 week opgenomen worden om geobserveerd te worden. Vele ouders vonden dat te belastend voor hun kind en kozen dan maar voor geen diagnose.
Nu zijn er methodes ontwikkeld waarin de observaties gewoon thuis kunnen plaatsvinden. en duidelijke vragenlijsten. Maar dat wil niet zeggen dat het nu minder zorgvuldig gebeurt.

Ik blijf erbij, vroeger zullen er net zoveel mensen met een stoornis zijn geweest als nu, echter nu heeft het een naam: vroeger heete het DOM, LUI, ACHTERLIJK.

En natuurlijk praat ik ook met mensen die niet high zijn van de paracetamol! whahahah
Maar het is maar om aan te geven dat gewone huis tuin en keuken middelen net zo goed gebruikt kunnen worden om high van te worden als je ze op een andere manier gebruik dan waar ze voor bedoelt zijn, net zo als met ritalin.

Ik verglijk het met insuline, het is een combie van medicatie en levensstijl aanpassing.
Je kan als diabetisie elke dag slagroomtaart eten en jezelf suf spuiten met insuline. Of je kan je eet en beweegpatroon aanpassen en dan de insuline gebruiken om gezond te blijven.
Je kan zeer caotisch leven, zonder regels, en er een potje van maken, daarnaast ritalin slikken dan zal het niet zo goed helpen.
Als je structuur aanbrengt, duidelijke regels enz en daarnaast ook nog ritalin, nou dan merk je nauwelijks dat je adhd hebt...!

en hoe je de adhd'ers onderscheid van de mensen zonder stoornis die wel eens ongeconcentreerd en druk zijn, Dat is een taak van de artsen, psychiaters en orthopedagogen.
Goed observeren is een kunst die je moet leren, of die je in je moet hebben. Ik ken een aantal artsen die hier helemaal niet goed in zijn, terwijl orthopedagogen die kunst wel beheersen.
Hier hebben de kinderatsen het ook veel te druk om diagnoses te stellen, en stellen zelf al voor om het voortraject door de kleinere buro's met orthopedagogen te laten doen.

zo dat was weer een heel verhaal op de vroege ochtend.
Dit word weer een lange dag. Misschien moet ik toch eens een ritalinnetje snuiven )))

Polly

Polly, ik vind dat je het mooi hebt gezegd!

Wat ik persoonlijk altijd opvallend vind, is dat als men het heeft over de toename van diagnoses onder kinderen, men ervan uitgaat dat het vroeger beter was. Want, vroeger waren er minder diagnoses.
Dat is zo'n enorme misvatting. Vroeger was de maatschappij niet toleranter dan nu (mijn vader ging in zijn boerendorp op de vuist met de katholieken, want die waren slecht!).
In het verleden was de hele schoolopleiding (van de 'massa') erop gericht om kinderen te leren hun mond te houden en klakkeloos te doen wat ervan hen verwacht werd. Originele gedachten werden eruit geslagen. Zo werden ze brave, goede werknemers.
Als iemand fors afweek werd hij of zij opgesloten (later in 'mooie' klinieken in de bossen), mishandeld en/of doodgezwegen. Mensen met relatief milde 'afwijkingen', redden zich door zelfmedicatie (alcohol), ver beneden hun verstandelijke vermogens te functioneren (de dyslect die straatveger werd), of bijvoorbeeld vast te gaan zitten in rigide gedragpatronen.
Deze mensen waren niet 'gelukkig', natuurlijk niet. Maar dat viel niet op, want 'geluk' was niet zozeer iets wat na gestreefd werd in de samenleving. Men was blij als er een woning was, eten en kleding voor het hele gezin.
Tegenwoordig liggen onze verwachtingen veel hoger. We hoeven ons als ouders (in de regel; ik weet dat dit niet voor iedereen geldt helaas), geen zorgen te maken over of we onze kinderen wel iets te eten kunnen geven morgen. We willen ontwikkeling, zelfontplooiing, zingeving.
En daardoor verwachten we zoveel meer voor onze kinderen. (ik schrijf VOOR onze kinderen, niet VAN onze kinderen). We willen dat ze 'gelukkig' worden. En dat is met een stoornis nu eenmaal verrekte moeilijk, gelukkig worden. Vandaar dat ouders van zorgenkinderen op zoek gaan, naar wijzen om hun kind te helpen. Een diagnose kan handvatten geven om te helpen. Dan weet je dat het geen zin heeft om tegen die add-er te gaan schelden omdat hij weer iets is vergeten, maar maak je samen met hem een vast stappenplan, zodat hij het niet meer kan vergeten. Het klinkt zo logisch, maar als je er middenin zit, zie je dit soort oplossingen niet meer.
Is dit zorgelijk? Ik vind van niet.

Izar

Ja, ik denk ook dat het "grijze gebied" groter is geworden. Door alle zelf-benoemde deskundigen. Daarom zou ik het een goede zaak vinden als dergelijke diagnoses alleen door iemand gesteld mogen worden die daar een specialistische opleiding voor heeft gedaan, en een voorgeschreven protocol volgt. Dus niet de orthopedagoog die even een paar testjes doet.
By the way, ik was inderdaad een beetje aan het afdwalen van de discussie. Even spuien over de buurvrouwen..