Wordt het niet eens tijd om naar ouders te luisteren? (nav week van de opvoeding)

Nou ja

Annej natuurlijk (iPad correctie grrrrr)

Eigen kamer vs bij de ouders (naar aanleiding van annej)

Ik heb de indruk dat de meesten, net als ik, in dit draadje het bij de ouders slapen tot latere leeftijd toch anders bedoelen dan Tirza's Ted. (Ik vind het overigens jammer dat Tirza een citaat van een ander als afsluiter neerzet en er dan verder niet meer over mee praat.) Ik geloof dat er niet veel (Nederlandse) ouders zijn die een kind afwijzen als het naast hun bed staat, omdat het eng gedroomd heeft. En ik denk dat heel veel (Nederlandse) mensen er begrip voor hebben als families of gezinnen in bepaalde situaties in een ruimte slapen, zoals vanwege ruimtegebrek, de warmte, kou, veiligheid, of gewoon omdat dat een keer gezellig is. Dat is heel iets anders dan je kind geen eigen slaapkamer te geven tot het een jaar of 11 is als dat wel mogelijk is. Misschien kun je zelfs stellen dat als je je kind een eigen plek ontzegt, je negeert dat je kind eigen behoeftes heeft. De ouder vult voor dat kind in wat zijn behoeftes zijn, gezellig en veilig bij pap en mam op de kamer, maar kan daarmee de plank volkomen misslaan. Wie weet gedijt zo'n kind wel veel beter op een eigen ruimte.
Tirza's Ted heeft voor zijn kinderen besloten dat ze bij hem en zijn vrouw op de kamer moeten slapen, omdat ze zich daar veiliger bij zullen voelen. Maar wie weet waren zijn kinderen nooit angstig geweest in een eigen kamer en vonden ze de rust van een eigen kamer eigenlijk wel fijn. Ik zeg niet dat het zo is, maar zijn aanname dat een kind zich beter voelt bij de ouders op de kamer tot dat kind bijna naar het voortgezet onderwijs gaat, kan hij alleen maar op waarheid toetsen door zijn kinderen in verschillende situaties te plaatsen. Uiteraard zal hij dat niet doen, dus heeft hij te weinig bewijs om andere ouders zijn mening op te dringen.

Maar...

Mijn kinderen hebben vanaf hun geboorte in ons bed geslapen. Met daarnaast overigens gewoon een eigen kamer met een eigen bed. Het een sluit het ander niet uit natuurlijk. Dus het feit dat je dit toestaat wil helemaal niet zeggen dat je hen een eigen plek ontzegt.

Cobi

I don't give a shit parenting. Like like like.

Ja cobi

Je hebt precies samengevat waarom ik altijd de kriebels krijg van citaten zoals die van Tirza.

Eigen kamer

Inderdaad denk ik dat samen slapen nog wat anders is dan een eigen kamer, met een eigen bed, maar toch samen slapen. En ja, blijkbaar roept het irritatie op, net als met borstvoeding geven. Het is geen wedstrijd en het kan natuurlijk geen reden zijn om het te veroordelen en inderdaad flauw te doen alsof het alleen de wens van de ouder zou zijn en niet van het kind.

Voorbeeldje van druk

Ik weet niet hoe de nederlandse cb's eruit zien, maar ik was hier laatst in een voor mij nieuw "family centre", waar je kind kan spelen, en jezelf thee kunt drinken. Erg populair onder jonge moeders, want dan ben je even het huis uit.

Ik geef zelf nog steeds borstvoeding, dus heb niets om me ongemakkelijk te voelen, maar zelfs ik kreeg de kriebels van de muren die vol hingen met "waarom borstvoeding het beste is voor je kind", vol met leuterpraat als "dat je sneller je oude figuur terugkrijgt", "je minder naar de dokter toe hoeft, omdat je kind minder vaak ziek zal zijn", "je kind slimmer zal worden", etc.

Je zult er maar voor kiezen (of geen keuze hebben) om geen borstvoeding te geven, hoe kun je dan niet het gevoel krijgen je kind iets vreselijks aan te doen?

En dat soort dingen vind ik dus veel te ver gaan. Voorlichting prima (postertje in de gang ofzo), maar niet zoiets waar je gewoon echt niet omheen kunt, met zulke boute uitspraken.

Dus in mijn ogen is er zeker druk over hoe ouders het moeten doen. Dit is maar een voorbeeldje. Als de kinderen wat ouder worden dan krijg je (nou ja ik) het gevoel ze heel wat te onthouden als ze niet op z'n minst 1 sport en 1 muziekinstrument beoefenen. En weet je, dat is volgens mij iets wat vooral ouders elkaar aandoen. Ik vind de mensen die helemaal neutraal kunnen blijven over dit soort vage verwachtingen echt knap.

De standaard

Goed genoeg is het dus niet. Er moet gestreefd worden naar beter, meer, enzovoort. Dat lijkt me toch een kantje van de huidige tijd waar ook het CB niet aan ontkomt. En ja, wie wil er nou niet voldoen aan het hoogste ideaal als het om je kind gaat, vooral als je net begint. Borstvoeding heeft de voorkeur om diverse redenen maar de alternatieven zijn ook goed. Gewoon goed dus. Geen mager zesje. Attachment parenting lijkt me lastiger aan te tonen waarom het de voorkeur zou moeten hebben. Het heeft in elk geval de dialoog tussen ouder en kind als focus en dat is natuurlijk een belangrijke zaak. Het komt op mij over als veganisme. Dat vind ik moreel hoogstaand en zou het best willen doen, maar aan de andere kant ben ik er niet echt mee bezig om er mijn levensstijl van te maken, zo als het nu gaat, soms vleesloos, soms veganistisch, meestal toch vlees. Ik denk dat er niet veel koeien meer in leven zouden zijn als we allemaal besloten om geen vlees meer te eten. Het is allemaal net even wat gecompliceerder. Dus ja, het stoort mij ook echt wel als mijn idealen, borstvoeding, AP en veganisme onder vuur liggen, aan de andere kant is het een futiele discussie. Kinderen in Nederland worden gelukkig en gezond groot omdat het allemaal goed is.

Als je zwanger bent beginnen de tips al. Ik hoorde zoveel verschillende manieren mbt het opvoeden van kinderen dat ik toen al besloten heb tips/adviezen over te nemen als ik dat nodig/handig vind. Dat werkt voor mij prima, ik voel niet zo'n druk van buitenaf. Onzekerheden zijn er natuurlijk altijd, maar dat is niet alleen mbt ouderschap.

Reclame voor borstvoeding schijnt in de UK erg nodig te zijn :o) Pas geleden reden de stadsbussen met grote reclame: Breast in the best ! Incl grote foto van moeder en baby.......

Mmmmm: " is the best"

moet het zijn.

Lobby

Ik denk ook dat het realistisch is dat de lobby's er zijn voor borstvoeding maar ook voor de thuisbevalling. Het zou wel heel erg treurig zijn als je straks niet meer zou kunnen kiezen voor borstvoeding of thuisbevallen, gewoon omdat er toch randvoorwaarden voor moeten zijn die dit mogelijk maken. Blijkbaar is de biologische standaard in onze tijd beslist niet vanzelfsprekend.

Maar annej

.... de biologische standaard is beslist niet vanzelfsprekend, zeg je. Maar vind je het dan wel biologissch standaard dat kinderen, naast school, de rest van de dag op de BSO zitten. Zelfs al zou dat maar 1 of 2 keer per week zijn. Ik heb niet uit je berichten opgemaakt dat je altijd thuis bent na school.
Gr. Bibi

Bso

Wel, ook al werk ik zelf, ik vind het ook fijn dat er nog steeds ouders zijn die kinderen zelf na school opvangen. Dat dat mogelijk blijft zeg maar, ook al is dat in mijn situatie anders. In beide situaties zijn er kansen voor kinderen. Je wil geen door de staat geformuleerde eenheidsworst. Je wil als ouder zo goed mogelijk, binnen je eigen mogelijkheden, kiezen hoe je met je kinderen leeft. En dat is allebei goed. Perfect is het nooit. Ik had wel wat vaker thuis willen zijn maar dat is wat lastig als je alleen je geld verdient. Gelukkig kon ik kiezen. Minder geld meer thuisblijven of meer geld en alles voor mijn kinderen doen wat ik wilde.

Bovendien

denk ik dat je zo goed mogelijk meeneemt wat er in het verleden positief is voor kinderen. Kinderen leven overal anders en in sommige samenlevingen zijn kinderen vanaf 6 jaar al verantwoordelijk voor gezinstaken waar je hier in deze technisch ontwikkelde samenleving toch niet meer aan moet denken. Ik heb mijn kinderen wel regelmatig meegenomen naar mijn werk om ze inzicht te geven en ook wat te laten bijdragen en hoe fijn dat kan zijn ook al hebben ze daar nog geen verplichtingen. Ik ervaar de scheiding van werk en thuis wel als logisch maar ik zie daar ook wel de beperkingen van.

We kunnen niet en, en, en

We kunnen niet alles maakbaar maken. We leven anno 2012, waar heel veel dingen beter zijn dan 50 jaar geleden (zeker niet alles), maar het heeft ook consequenties. Het is niet en, en, en. Los van ieders persoonlijke situatie, kun je niet alles hebben. Als je voor kids én cariere kiest, zullen de kinderen naar de BSO moeten (als je geen alternatief achter de hand hebt). Of dat erg is, is de vraag, maar als je wilt dat moeder(ouder) en kind nauwelijk gescheiden worden, dan is dat voor die persoon wel een punt. Maar ook een keuze (in geval dat er keuze is tussen 2-verdienersschap in je eigen persoonlijke situatie). Je kunt lang borstvoeding willen geven, lang willen genieten van ouderschapsverlof enz., maar niet alles kan. Vanuit de overheid is de eis dat elke werkgever ruimte/tijd/mogelijkheden biedt voor borstvoeding/kolven. Da's fijn, maar wat als je bij een klein bedrijfje werkt. Geen ruimte, of je staat alleen in een winkeltje achter de toonbank. Wat dan? Wie moet dat dan oplossen? De (kleine) werkgever? Of de overheid door subsidies voor invalpersoneel, extra ruimtes creeeren. Dat kan toch niet? Idem met ouderschapsverlof.
M.i. is het nog steeds zo, dat je als ouder ervoor kunt kiezen om ft voor je kind aanwezig te zijn. Maar velen, verkiezen toch iets anders, extra baan voor de 2e persoon. Eigen keus van ouders (grotere woning, meer vakanties, meer kleuren, uitjes, enz), waar je de overheid (lees belastinggeld van je medeburgers) niet zomaar voor op kunt laten draaien, laat staan de kleine bedrijven, middenstanders. Uitzonderingen zijn uiteraard 1-ouder gezinnen. Daar zou je als overheid iets mee moeten doen. Maar niet aan een gezin waarvan 1 persoon (pa?) een baan heeft, als is dat laaggeschoold en minimum betaald. Prima als de ander ook gaat werken, begrijpelijk wat mij betreft, maar geen must om je kinderen een warm thuis te geven, kleren aan hun kont en eten. De maatschappij dringt je van alles op: dure en veel kleren, vaak vakantie, groot huis en noem maar op. De overheid doet dat niet en zal dat ook niet (terecht) subsidiëren.
Mijn motto blijft: ouders doe lekker wat jezelf goed vindt en wil. Geeft liefde een aandacht aan je kinderen. En in geval van probleem situaties (zorgenkinderen, 1-ouderschap) kan er een beroep gedaan worden op de maatschappij.
Bibi

Geklets van die greiner

Mijn kinderen gaan nooit 'bang' slapen. Er ligt er misschien wel eens eentje een tijdje wakker (boekje lezen, neurien, enz. enz) maar niks gehuil of gezeur.

Moet ik daar dan maar de conclusie uit trekken dat mijn manier van 'parenting' de beste is en dat iedereen die het anders doet er beter niet aan kan beginnen?

Nou, nee, lijkt me niet. Je moet wel behoorlijk ver heen zijn om jezelf zo op een (guru) voetstuk te zetten.

Hombre

Hear hear!

Bibi

Zullen we even afstappen van de gedachte dat je van een minimumsalaris normaal kunt rondkomen met een huis vol kinders? En realiseer je je dat twee inkomens in veel gezinnen gewoon nodig zijn? En niet voor dure huizen en vakanties,maar gewoon om rond te komen?

Minimumloon (bibi)

Oh, als één fulltime salaris genoeg is voor een gezin, dan kunnen we dus ook als mininum voor een alleenstaande de helft van het minimumloon nemen: 728,10 Euro bruto per maand. Eigenlijk minder, want die alleenstaande hoeft er ook nog eens geen kinderen van te betalen...

Alles daarboven is "luxe", dus kan best extra belast worden en zo...

Inderdaad de ideale wereld, iedereen werkt halftime, zodat er genoeg werk is voor iedereen, geen werkloosheid meer, genoeg tijd voor zorgtaken, etc. Heb ik meteen nog een voorstel: voor iedereen die geen kinderen heeft en geen mantelzorg, verplicht een flink aantal uur maatschappelijke zorgtaken per week. En zelfs dan hou je nog meer vrije tijd over dan bij een 40-uriger werkweek! En de gezinnen? Daar werken pa en ma lekker ieder halftime, en samen leveren ze fulltime zorg voor de kinderen.

Prima izar

Ik vind het prima als vrouwen/moeders ook werken. Maar e.e.a. is wel tegenstrijdig met de diverse stellingen: bij ouders slapen tot middelbare schoolleeftijd, moeder/kind niet scheiden enz. Die combi zie ik niet helemaal. Dat bedoel ik met een en, en, en situatie. Dat gaat niet. Zwangerschapsverlof is er al heel lang en wordt door de overheid betaald. Betaald ouderschapsverlof binnen overheid en evt. grote bedrijven/CAO's is er ook. Maar wordt wel door de gemeenschap betaald uiteindelijk. En blijft nog steeds het feit dat dit voor kleine bedrijfjes een ondoenlijke situatie is. Ideaal plaatjes kunnen we allemaal bedenken, maar dat kost heel veel geld en is soms gewoon niet mogelijk. Overigens is in veel situaties betaald ouderschapsverlof een raar fenomeen. Moeder werkt 4 dagen, wil uiteindelijk na zwangerschapsverlof 3 dagen gaan werken, maar doet dat de eerste periode op kosten van de overheid (

Sorry laatste stukje tekst mist

Ouderschapsverlof gebeurt dus op kosten van de overheid, waarna moeder na dit betaalde verlof alsnog minder gaat werken. In mijn ogen moet dat niet kunnen.
Gr. Bibi

Fiorucci en adama

Uiteraard snap ik dat dat zeker geen vetpot is. Natuurlijk niet. Maar je kunt niet zomaar met bedragen gaan rondslingeren, want in dergelijke situaties zijn er de nodige subsidies en toeslagen. Tweeverdieners met beiden een min.loon zullen dat grotendeels niet krijgen en uiteindelijk ongeveer op hetzelfde niveau zitten wbt hun kosten. Maar los daarvan begrijp ik heel goed dat een extra inkomen gewenst is én dat moeders het misschien wel fijn vindt om ook een baan te hebben. Maar het gaat uiteraard niet alleen om min.inkomens, er zijn natuurlijk vele en vele 2 verdieners waarvan het gezin ook met het inkomen van 1 ouder zou kunnen rondkomen. En ja, dan minder luxe uiteraard. Maakt mij niet uit wat iedereen doet of wil, maar dergelijke situaties hoeven niet vanuit de overheid gesubsidieerd te worden. En waar het hier in beginsel over ging, is dat ouders en kinderen minder gescheiden zouden moeten zijn enz., maar daar kiezen vele ouders zelf voor.
Bibi

Nee hoor bibi

Het ging in beginsel helemaal niet over dat ouders en kinderen minder gescheiden moeten zijn. Dat is een iets wat Tirza in bracht via de heer Greiner.
De beginvragen waren oa of je druk voelt als ouder en een heel lang verhaal over hoe onze maatschappij kindvriendelijker zou kunnen zijn, en nog een paar in mijn ogen nogal negatieve stellingen.
Als je een bepaalde opvoedingsleer aanhangt zal je meer druk voelen en de maatschappij minder kindvriendelijk vinden dan jouw ideaal. Je kunt ook wat pragmatischer zijn en het doen met de omstandigheden die er zijn. Ik blijf vinden dat de omstandigheden voor ouders en kinderen in Nederland prima zijn. Je kunt gaan "huilen" dat je moet werken om rond te komen (ik had een vrouwelijke collega die zich daar erg zielig onder voelde, werken als moeder), je kunt ook blij zijn dat je werk hebt en dus rond kan komen.

Bibi

Maar je kunt niet zomaar met bedragen gaan rondslingeren, want in dergelijke situaties zijn er de nodige subsidies en toeslagen. Tweeverdieners met beiden een min.loon zullen dat grotendeels niet krijgen en uiteindelijk ongeveer op hetzelfde niveau zitten wbt hun kosten. ===
Bedoel je dat twee minimumloonverdieners na aftrek van alle kosten net zoveel overhouden als met 1 inkomen met de toeslagen en subsidies erbij? Dan stop ik gelijk met werken Als de tweede maar voor een paar uur per week werkt, zou dat best eens waar kunnen zijn, maar als je net als wij samen 72 uur werkt, krijg je echt wel iets meer dan een inkomen met toeslagen erbij. Het loont de moeite dus.
M.i. is het nog steeds zo, dat je als ouder ervoor kunt kiezen om ft voor je kind aanwezig te zijn. Maar velen, verkiezen toch iets anders, extra baan voor de 2e persoon.===
Wat een aparte formulering. Een éxtra baan voor de tweede persoon? Dus als de helft van een stel werkt en de andere helft heeft ook werk, dan is het werk van die ander éxtra? Extra kun je vertalen naar 'luxe' of 'misbaar'.
In de huidige economische situatie van ons land, is het denk ik niet zo heel realistisch om te zeggen dat tweeverdieners de keus hebben om beiden te gaan werken of niet. Er moeten eigenlijk zoveel mogelijk mensen werken om de AOW nog enigszins betaalbaar te houden. In dat licht bezien vind ik het dan ook best erg dat kinderopvang weer duurder is geworden, waardoor ouders zich genoodzaakt zien hun kinderen van de opvang af te halen en dan maar minder te werken. Dat is een stap terug. Bij ons in de stad, en waarschijnlijk overal, vallen kinderdagverblijven al om wegens te weinig kinderen en dus inkomsten. Deze ontwikkeling getuigt niet erg van toekomst gericht denken van de vorige kabinetten.

Ja bibi

"M.i. is het nog steeds zo, dat je als ouder ervoor kunt kiezen om ft voor je kind aanwezig te zijn."

Ja, ik heb daar voor gekozen. De keuze zal vast niet voor iedereen mogelijk zijn, maar wel voor meer mensen dan de pessimisten denken. Ik ken er nog wel meer namelijk.

Klopt berber

en dat is inderdaad erg jammer.Ieder mens is anders en iedere situatie is anders,jammer dat mensen zich niet in een ander kunnen verplaatsen.Of is dit misschien toch de druk van buitenaf,waardoor men bang is om het verkeerd te doen???Zodat mensen zichzelf gaan verdedigen.
Een kind is vooral gelukkig als ouders dat ook zijn.Als iemand het fijn vind om thuis te blijven voor de kinderen en die keus kan maken is dat prima,toch?Voor een ander kan thuisblijven betekenen dat die persoon zich niet nuttig voelt,geen uitdaging heeft en zich huis ongelukkig gaat voelen.Dan is het fijn dat we goed kinderopvang hebben en dat deze moeders er voor kunnen kiezen om te gaan werken.Ook prima,toch.Laten we dan ook even stilstaan bij de moeders voor wie het werken geen keuze is van willen, maar moeten.En andersom voor moeders die wel zouden willen werken,maar om wat voor reden dan ook niet kunnen.
Hetzelfde bij het slapen.Als een baby,kind heerlijk op zijn eigen kamer slaapt,is dat toch prima.Als een kindje een paar keer per nacht wakker wordt en het is geen probleem om er steeds uit te gaan is dat prima toch.Ikzelf heb mijn nachtrust nodig,van gebroken nachten wordt ik geen aangenaam persoon overdag.Dus mijn kinderen hebben veel en lang tussenin geslapen.Later de jongste toen hij te groot werd om tussenin te liggen met een matras naast ons bed,voor ons de beste oplossing.Ik heb echter wel geleerd om dit niet te veel te vertellen op school enzo.Kind heeft nare dromen(Kind heeft angsten) kind slaapt bij ons want dat is beter voor mij nachtrust(moeder kan opvoeding niet aan).Ik vertel op school niet veel meer over thuissituatie's.

Reactie vanuit week van de opvoeding

Afgelopen week was het Kinderboekenweek, Week van de Smaak, Nationale Onderwijsweek, Week van de Opvoeding… Maar liefst elf ‘weken van…’! Dat is veel en dat zou beter afgestemd moeten worden. Daar kan ik inkomen. Hoeveel weken er ook bestaan, ik heb nog nooit iemand kritisch horen vragen ‘waarom is er een Kinderboekenweek’ of een Week van de Smaak? Maar als je de Week van de Opvoeding organiseert, staat de ene na de andere columnist op om die waarom-vraag te stellen. Waarom er een Week van de Opvoeding is? Eigenlijk om dezelfde reden dat de Kinderboekenweek er is: ergens aandacht op vestigen, in de hoop dat dit gedurende al die weken daarna wordt vastgehouden en omarmd. Alleen gaat het bij de Week van de Opvoeding niet om boekenverkoop of (voor)lezen. Nee, het gaat om opvoeden. En dát doen we allemaal.

Aandacht
De Week van de Opvoeding vraagt aandacht voor opvoeding: voor alles wat bij het gewone dagelijkse opvoeden komt kijken en voor iedereen die daarbij hoort: ouders, kinderen, jongeren, opa’s, oma’s, oppassen, vrijwilligers, beroepsopvoeders, enzovoort. Dat betekent niet, dat wij vinden dat het slecht gaat met opvoeden in Nederland. Om nog maar een keer de vergelijking te maken: organiseren ze een Kinderboekenweek omdat het slecht gaat met het Nederlandse kinderboek? Of een Week van de Smaak omdat de smaak van alle inwoners in Nederland zo slecht is? Nee dus. Eigenlijk vieren we in de Week van de Opvoeding een feestje, omdat het over het algemeen in Nederland heel erg goed gaat met opvoeden. En omdat wij vinden dat opvoeders wel eens in het zonnetje gezet mogen worden.

Erkenning
De meeste ouders doen hun uiterste best om hun kind voldoende aandacht te geven, te begeleiden, te stimuleren en waar nodig te begrenzen. De afgelopen jaren zijn zowel vaders als moeders meer tijd gaan besteden aan hun kinderen. Nederlandse ouders voeden hun kinderen vooral op met het doel zelfstandig te worden en straffen relatief weinig, zo schreef het Sociaal Cultureel Planbureau in haar Gezinsrapport uit 2011. Dat er veel goed gaat in gezinnen, is niet hetzelfde als zeggen dat iedereen het altijd automatisch goed doet of dat opvoeden onproblematisch is. Ouders kunnen wat dat betreft nog wat meer erkenning gebruiken. Een steuntje in de rug, een luisterend oor als er wat is en de mogelijkheid om je vragen te stellen aan iemand die je serieus neemt en deskundig is. Want uit datzelfde gezinsrapport blijkt dat ouders het opvoeden vaak als zwaarder ervaren dan ze van te voren hadden gedacht. En als ouders praten over school of het consultatiebureau, klinkt daar niet zelden het gevoel in door dat er over hen en niet met hen wordt gesproken. Erkenning van ouders is één van dingen die we met de Week van de Opvoeding nastreven.

Speeltje van professionals?
Als het over opvoeden gaat schieten we al snel in allerlei reflexen. Als ouder: ‘Als jij het met mij over opvoeden wilt hebben, dan bedoel je zeker dat ik een opvoedprobleem heb’ en als professional: ‘Deze ouder vertelt mij over haar peuter die geen tanden wil poetsen. Ik verwijs haar gauw door naar specialistische hulp.’
Die reflexen zie je ook terug in reacties op de Week van de Opvoeding. Het zou ‘het speeltje zijn van de professionals’. In de Week van de Opvoeding zien we juist heel veel mooie dingen gebeuren waarop die reflexen en reacties weinig vat hebben. Tientallen workshops luisteren naar je kind, gegeven door ouders aan ouders. Kinderen die hun ouders interviewen, tot groot plezier van beide partijen. Honderden kaarten die ouders en kinderen aan elkaar sturen met een bijzondere boodschap. En gesprekken tussen kinderopvangleidsters, leerkrachten en ouders om elkaar beter te leren kennen en begrijpen.

Opvoedingskramp
Die reflexen komen ergens vandaan. Micha de Winter spreekt in zijn boek ‘Verbeter de wereld, begin bij de opvoeding’ wel over een opvoedingskramp. Ouders komen moeilijk los van de eisen die im- en expliciet aan hen worden gesteld. Door henzelf, door hun omgeving, door media, door beroepsopvoeders. De lat ligt hoog als het om opvoeden gaat: er mag maar weinig mis gaan. Ouders voelen onmacht als het niet loopt zoals verwacht. Er zijn vele cursussen voor ouders, en ouders stappen, al dan niet op advies van school of Centrum voor Jeugd en Gezin, snel naar een professional voor hulp, of surfen internet af op zoek naar de juiste informatie. De Week van de Opvoeding brengt ouders met elkaar in contact en laat hen ervaringen uitwisselen. Hopelijk niet alleen in die Week, op dat moment, maar ook daarna. Zodat ze beseffen dat opvoeden nu eenmaal met hobbels gepaard gaat, hoe goed je het als opvoeder ook doet, en dat je daar met wat steun van anderen een heel eind in kunt komen.

Onmacht

Ik voel helemaal geen onmacht. Ik snap ook niet waar die observatie vandaan komt. Ik ervaar communicatie over opvoeding tussen ouders onderling en met instanties wel als een soort taboe, zeer gevoelig onderwerp met zeer vaste standpunten. Het kan een extreem lastig onderwerp zijn om rechstreeks te bespreken. Dat maakt OOL zo handig. Iedereen kan dan zijn of haar eigen wijsheid in pacht hebben en toch realiseren dat als iemand op je tenen staat dat het niet uitmaakt. Je haalt eruit wat je kan gebruiken.