Wordt het niet eens tijd om naar ouders te luisteren? (nav week van de opvoeding)

Helemaal eens met kaaskopje

Ik ervaar het net zoals zij. Ik vond de opmerking dat het opvallend is, dat de kids op school veel meer moeten en zelfstandiger moeten zijn versus het feit dat kinderen vanuit de thuissituatie veel minder alleen mogen, inderdaad een eye-opener. Wel apart ja.
Verder is het wel zo dat we anno 2012 heel wat bewuster zijn van gevaren dan 30/40/50 jaar geleden. Denk eens aan stopcontactafdekkers, dat had je vroeger niet, traphekjes ook niet. Gordels in de auto, ook achterin en veilige autostoeltjes, allemaal van deze tijd. Waarschuwingen op speelgoed (niet geschikt voor onder de 3) enz enz. Maar ook op het gebied van eten. Aan de ene kant is er veel meer aan allerlei lekkers/ongezonds, aan de andere kant worden we constant gewezen op het gevaar van suiker en vet. Ook uit deze zaken komt wel een bepaalde druk op ouders. T'was vroeger toch een stuk simpeler. Maar je kunt deze zaken niet negeren en als je je er bewust van bent, dan zul je je daar ook druk over maken. De mens wil van nature zoveel mogelijk risico's vermijden, en hoe meer je je bewust wordt van risico's, hoe ingewikkelder het wordt. Maar je kan er niet omheen.
Ben echt benieuwd hoe kids over 50 jaar opgroeien.
Gr. Bibi

Nog wat

Sporten deed je vroeger voor 'de leuk', nu omdat het 'moet'. Fietsen/lopen naar school deed je vroeger omdat er meestal geen andere optie was, nu doe je dat omdat het 'moet'. Gewoon spelen was vroeger gewoon spelen, nu is het leerzaam, dus het moet. Wat dat betreft zijn er een heleboel 'moeten' bijgekomen. Niet dat iedereen zich daaraan houdt of zich daar druk over maakt, maar dan wordt er wel over geoordeeld (veroordeeld).
Gr. Bibi

Nee

Het is niet overal zo, maar als we het hebben over dat de druk is toegenomen, bij wat dan ook, kun je dat niet over iedereen heen rekenen. Ik bedacht me dat ik wel een paar zaken heb waar ik druk door ervaar, maar jij ervaart dat mogelijk niet zo.
Volgens mij heb je voor de tweede keer genoemd dat het geen garantie voor de toekomst is als ik nu goed heb onder mijn steen. Nee natuurlijk niet, maar zo wil ik niet denken. "Ik heb nu een fijne fiets, maar hij kan morgen wel stuk zijn." Ik heb nu gezonde kinderen, maar dat kan over een maand wel anders zijn." "Ik heb nu een fijn huis, maar volgend jaar moet ik er misschien wel uit." "Ik heb nu genoeg geld, maar dat kan over een half jaar wel heel anders liggen." Okee, dat laatste ervaar ik wel als druk, maar ik heb al zoveel ellende meegemaakt dat ik wéét dat ik ondanks die ellende toch optimistisch blijf en niet het gevoel heb dat de druk mij uiteindelijk definitief teveel wordt.
Dat er altijd wel geld te vinden is als je iets maar belangrijk genoeg vindt, is wat makkelijk gezegd. Op persoonlijk vlak zéker niet, maar op regeringsniveau ook niet. We maken nu mee dat de koek op is. En wat is er onder die omstandigheden belangrijker dan iets anders? Elke beslissing raakt wel een bepaalde bevolkings- of beroepsgroep. Als het aan mij ligt worden bestaande parkeerplekken volgebouwd met speelplaatsen. Ik heb dan ook geen auto.

Tjee, zo ervaar ik dat helemaal niet tirza

Het televisietje in de winkel ervaar ik totaal niet als dwang om kinderen uit de winkel zelf weg te houden. Als ik kleren wil passen en mijn kleuter kijkt ondertussen naar een tekenfilmpje,dan heb ik even tijd voor mezelf. Ik vind die tv dan dus handig. Als ik boodschappen doe, zou ik helemaal niet op mijn gemak zijn als mijn kleuter bij de tv zit. Daar heb ik geen zicht op. De énige reden waarvoor ik gebruik maak van zo'n voorziening is als ik er zélf profijt van heb, of mijn kind er plezier aan beleeft. Kinderen in de ballenbak? Man, wat een herrie geeft dat! Méér dan kinderen die aan tafel zitten. Mij doe je er al jaren geen plezier meer mee. Maar ik gun het de kinderen van een ander wel hoor.
Maar wat noem jij normaal kindergedrag in een winkel? Dat ze alles uit de schappen halen, de boel bij elkaar krijsen? Hoezo worden kinderen steeds aparter? Is dat iets typisch Zeeuws of hoor ik dat in Noord Holland ook te vinden?
Wat een naargeestig draadje is dit eigenlijk.

Evanlyn

Het lijkt volkomen normaal dat je probeert het leven dusdanig in te richten dat je inderdaad zo min mogelijk druk en stress ervaart en het lijkt me ook volkomen normaal dat het alleen loopt zolang de bouwstenen waarmee je het leven hebt ingericht niet wegvallen. Dat heeft niks met het wel of niet hebben van kinderen te maken. Natuurlijk heb je een probleem als je wordt ontslagen, de oogst mislukt, de oppas er van door gaat of een familielid zwaar ziek wordt. Dan is de situatie uit balans en zul je een nieuwe balans moeten zien te vinden en dat zal niet altijd lukken.

Ik snap niet zo goed wat dit te maken heeft met een extreem hoge druk op gezinnen.

De meeste mensen zullen een probleem hebben als hun baan, huis en/of netwerk wegvalt. En helaas sommige mensen komen daar inderdaad niet meer bovenop. Echter ik zie niet in dat gezinnen hier nu speciaal meer last van hebben.

Kindvriendelijk

Ik vind Nederland wel kindvriendelijk. Ik heb nooit gemerkt dat kinderen hier enorm weggehouden worde van de maatschappij. Ik nam/neem mijn kinderen in Nederland gewoon mee naar de winkel of naar restaurants. Soms met een speelhoek, soms zonder speelhoek.

Ik heb ook nooit gemerkt dat er in Nederland meer of minder toleratie was voor kindergedrag dan in andere landen. Niemand houdt erg van gekrijs maar ik heb niet gemerkt dat in Nederland daar anders over wordt gedacht dan in andere landen.

Evanlyn

Nogmaals een deel van de problemen die jij noemt zijn net zo goed een probleem als je geen kinderen hebt.
En opmerkingen als "als jij het fijn hebt" vind ik dus echt niet kunnen. Jij weet niet wat ik voor zorgen in mijn leven heb of heb gehad. Maar daar ga ik niet de maatschappij de schuld van geven.

Ik snap niets meer van deze discussie

Hebben kinderen het nu ineens slecht hier in NL? Volgens mij alleen de kinderen die e.o.a. probleem hebben, al dan niet veroorzaakt door ouders. Ballenbakken bij de Ikea? Waar GAAT het over. Die ballenbak kan gebruikt worden of niet gebruikt worden, aan de ouder de keus. We zijn volgebouwd, dus ja, als je in hartje stad woont is het wat lastig om kinderen speelruimte te bieden. Maar dat geldt ook voor de volwassenen (waar is dat lekkere rustige parkje?).
Gr. Bibi

Het gaat niet over ballenbakken

Het gaat mij om het feit, dat een kind niet als een gewoon, gebruikelijk aanhangsel van een volwassene wordt gezien. Zoiets In NL ligt de nadruk op het scheiden van moeder (ouders) en kind, dat begint al meteen na de geboorte en dat blijft eigenlijk zo.
Kinderen zijn vrijwel nergens een automatisch aanwezig persoontje, ze zitten in speelhoekjes, andere gebouwtjes met een knutseljuf, ze doen niet 'mee'.

Tirza

Precies tirza,

Het is een wat vage discussie geworden, maar dat is waar het om draait. Kinderen doen niet mee en ouders zien maar, of ze worden bekritiseerd omdat ze best een tandje bij kunnen zetten volgens de regering, of omdat ze alle maatschappelijke problemen veroorzaken door hun foute opvoeding, of omdat ze meer moeten mantelzorgen.

FayW, ik zeg niet dat jij het makkelijk hebt, dat zeg je zelf - ik kan niets weten over jouw situatie. Wel over de mijne en die van een heleboel mensen in mijn omgeving. En ik vind het helemaal niet verkeerd om een beetje om me heen te kijken.

Dat het vroeger allemaal nog erger was wil ik trouwens ook best geloven (weet niet meer wie dat zei), maar is dat een reden om nu maar alles te laten waaien?

Nou tirza

Ik geloof dat je daarmee een heel erg persoonlijke mening neerzet. Ik zie dat echt niet zo. Wat is er mis met speelhoekjes? Waarom is het verkeerd dat een knutseljuf met kleine kinderen frutselt? Als die kinderen daar nou plezier aan beleven? Ik lees hier op OO zo vaak dat kinderen verplichte nummers moeten afdraaien van hun ouders. Muziekles, sport, toneel... dat hoort er echt bij. Liefst alle drie. Maar als een kind iets aangeboden krijgt wat gewoon voor luchtig vermaak is, voor de lol dus, zoals een speelhoekje in een winkel, is het afzonderen? Ik realiseer me overigens dat zo'n speelhoekje op de twééde plaats is neergezet voor het plezier van kinderen. Het éérste doel is dat de ouders zich kunnen ontspannen en daardoor (meer) geld uit zullen geven in een winkel. Maar gelukkig beseffen die kinderen dat niet en zitten gewoon gezellig een film te kijken, lego te stapelen, of te tekenen. Ik heb ze er regelmatig van los moeten weken.
Hoezo ligt in Nederland de nadruk op scheiden van ouder en kind? Omdat het in Nederland voorkomt dat een baby/peuter niet 24 maanden bij de ouders in bed slaapt? Volgens mij is Nederland júist een land wat van oorsprong hardnekkig probeert kind en moeder of vader zolang mogelijk bij elkaar te houden, zonder tussenkomst van 'professionals'. Terwijl veel ouders zelf juist gebruik willen maken van die professionele opvangmogelijkheden. Hoe vaak heb ik al gelezen dat men baalt dat er nog geen continurooster is? Thuis een broodje met mamma eten is zóóó van de vorige eeuw.... Hoe prettig en zeer wenselijk wordt het door ouders gevonden als je kinderen van 's morgens tot 's avonds af kunt leveren en ze van natje en droogje voorzien weer mee naar huis gaan? Ouders dus. De maatschappij in het algemeen hobbelt hier met vertraging achteraan. In andere landen is men hier veel verder mee.

40 jaar geleden

40 jaar geleden had ik de basisschoolleeftijd. Nu heeft mijn kind de basisschoolleeftijd. Ik zie niet zo veel verschil daartussen.

40 jaar geleden waren er bij ons in huis wel degelijk stopcontactafdekkers, die net zo rot functioneerden als die nu bij ons.

40 jaar geleden bracht onze moeder ons tot hoge leeftijd naar school, omdat er een paar drukke wegen moesten worden overgestoken onderweg. Moeder was bovendien wat aan de bezorgde kant (maar ze had wel vaak gelijk). Ze liep meestal met de fiets in de hand, oudste kind liep er naast, jongste zat achterop (o.i.d., dit varieerde natuurlijk met de leeftijd).

40 jaar geleden had mijn vader een auto en mijn moeder geen rijbewijs. Nu idem dito voor mij en mijn partner. Een groot verschil is dat ik nu een bakfiets heb, dat had mijn moeder wel handig geleken!

40 jaar geleden waren er inderdaad geen autostoeltjes, en lagen we lekker achterin languit te slapen onderweg naar het vakantie-adres. Ook zaten we bij verjaardagspartijtjes gerust in de achterbak. Maar veiligheid van auto's was toen ook al een issue (op een gegeven moment waren er wel gordels achterin), alleen was men nog niet zo "ver" als nu daarmee.

40 jaar geleden was men ook al alert op het inslikken van kleine voorwerpen door baby's en peuters. Onder de vier mochten kinderen geen pinda's eten bijv. Er was misschien geen EU-richtlijn maar de ouders waren zich wel degelijk van het gevaar bewust.

40 jaar geleden was de straat voor het huis van mijn ouders drukker en gevaarlijker dan nu, en werd er harder gereden. Nu zijn er allerlei drempels e.d. aangebracht om te zorgen dat de auto's niet keihard erdoorheen racen (mede dankzij actiewerk van mijn moeder, overigens, veel te laat voor haar kinderen, maar fijn voor de volgende generatie). Bovendien is het verkeer afgenomen door aanleg van de ringweg, waardoor er minder doorgaand verkeer door de stad gaat.

40 jaar geleden waren er acties als "snoep verstandig, eet een appel", en mijn moeder was eeuwig aan het vermageren met gezonde Weight Watchers diëten (altijd groente bij de lunch, heb ik daar als gezonde gewoonte aan over gehouden). Gezond eten was toen wel degelijk een issue, en anorexia ook.

40 jaar geleden werden wij gebracht en gehaald naar zwemles, muziekles, sport, e.d. (Teamsport met wedstrijden, voetbal, deden we gelukkig niet aan.) Pas aan het eind van de lagere school mochten we alleen (samen met een vriend(in)) gaan, lopend of met de tram.

40 jaar geleden behoorde mijn moeder tot de generatie die de ouderparticipatie heeft uitgevonden. Daar hadden ze begrijpelijke beweegredenen voor: veel hoogopgeleide, ambitieuze, intelligente, actieve moeders waren het huishouden zat maar hadden geen baan of carriëre (meer). Nog niet lang daarvoor werden vrouwen automatisch ontslagen als ze trouwden, en kinderopvang was er nog nauwelijks. Deeltijdwerk bestond nog niet, zeker niet voor mannen. Dus werden de moeders actief binnen school. Ze wilden meer inzicht in en invloed op wat er op school gebeurde, en verandering van in hun ogen ouderwetse, onwenselijke praktijken. Ze wilden meer inspraak voor ouders (moeders!) op school. Bovendien vonden ze het fijn om sociaal, organisatorisch en intellectueel actief te zijn, en dit bood hen een voor de hand liggende mogelijkheid. Ze vonden het niet alleen leuk om te helpen, maar richten ook een oudercommissie op om wezenlijke kwesties aan te kaarten. De leerkrachten waren niet altijd even blij met de bemoeienis en het kijkje in hun 'keuken'.

Het zal er heel erg aan liggen in welke omgeving je bent opgegroeid, maar ik zie juist verbazingwekkend weinig verschil tussen nu en 40 jaar geleden (maar de geografische en sociale omgeving is weinig veranderd, daar zal het veel mee te maken hebben). Het verschil tussen mijn jeugd en mijn moeders jeugd is ontiegelijk veel groter – maar dat komt misschien niet alleen door de tijd, maar ook door de verandering van geografische en sociale omgeving.

Kinderen doen niet mee

Nou, vooruit, waar doen ze niet mee? Ik ben nu toch wel benieuwd.

Tirza

Ik begrijp echt niet goed wat je precies bedoelt. Wat is er zo anders in Nederland dat kinderen niet als personen worden gezien? Wat zijn dan concrete voorbeelden van dat kinderen niet mee mogen doen en apart gezet? Ik heb dit zelf dus echt nooit zo ervaren.

Natuurlijk zijn er wel dingen die wat beter zoals meer zwangerschapsverlof (hoewel ik ook genoeg vrouwen ken die het zo wel prima vonden. Natuurlijk is niet alles perfect maar het beeld van Nederland als een weinig kindvriendelijke maatschappij kan ik echt niet zo volgen.

Het echte probleem

Het echte probleem is volgens mij dat onze maatschappij tussen twee samenlevingsmodellen in wiebelt: het kostwinnersmodel en het individualistische model. Dit heeft vooral grote weerslag op de financiële en praktische verzorging van kinderen. En het wringt bij belastingen, toeslagen, uitkeringen, e.d.

Aan de ene kant wordt er vaak nog van uitgegaan dat er een ouder thuis beschikbaar is, aan de andere kant worden veel salarissen niet meer als hoog genoeg beschouwd voor een heel gezin, willen en kunnen vrouwen ook werken, wil men de parnter-alimentatieduur verkorten, en zijn veel ouders niet eens getrouwd. Maar bijv. bij bijstanduitkeringen gaat men wel degelijk uit van de onderhoudsplicht van (vermeende) partners. En co-ouderschap bestaat niet voor de belastingen, toeslagen en gemeentelijke administratie. Als co-ouder, die de lasten keurig deelt met de andere co-ouder, moet je kiezen tussen "alleenstaande ouder" (met een in dit geval onterechte overdaad aan voordelen) of "geen ouder" (met een onterecht gebrek aan voordelige regelingen).

Aan de ene kant "moeten" beide ouders werken, aan de andere kant wordt dit afgekeurd of moelijk gemaakt, maar het is ook niet normaal als beide ouders parttime werken.

En ergens op dit forum was een draadje over een toeslag voor zorgenkinderen die ouders alleen krijgen als ze partners zijn.

En zo zitten ouders steeds in een spagaat tussen het kostwinners- en het individualistische model.

De oplossing volgens mij is een consequente formele individualisering van inkomenspolitiek, belastingen, toeslagen en zorg, met daarbij een consequente, eigen plaats voor kinderen. Het uitgangspunt daarbij moet zijn dat kinderen geen hobby, luxe of eigendom van ouders zijn, maar zelfstandige personen-in-wording die onderdeel uitmaken van onze maatschappij. Concreet zou dit bijv. betekenen dat de toeslagen naar het kind gaan (en uiteraard beheerd worden door de ouders). Dat er een soort "basisinkomen" voor ieder kind is. Dat beide ouders financiële en praktische zorgplicht hebben, maar dat de maatschappij daaraan zoveel mogelijk probeert bij te dragen. Dat er een speciale regeling komt voor kinderen met één ouder (waarbij de andere ouder dus uit het zicht is verdwenen).

De grote scheefheid is tussen mensen die wel of geen kinderen hebben. Kinderen kosten ontzettend veel geld en tijd. "Dat iedereen dat zomaar doet!", verwonderde ik me na de komst van mijn eerste kind... Maar dat is betrekkelijk: er worden niet voor niets steeds minder kinderen geboren, en de landen met de slechtste voorzieningen voor kinderen en ouders, hebben het laagste geboortecijfers. Er is dus wel degelijk sprake van een soort "ouderstaking". Kinderen krijgen is geen must. Het is een reëel alternatief om geen kinderen te krijgen, en veel meer geld en tijd over te houden om zelf te besteden. Ik vind het werkelijk ongelooflijk dat de kosten van kinderen zoveel op de ouders worden afgewenteld.

Dit laatste is een feit, en iets anders dan hoe het ervaren wordt. Ouders die het normaal vinden om kinderen te hebben en tevreden zijn over hun leven, zullen meestal niet klagen. Maar vergelijk ze eens met kinderloze tweeverdieners, qua inkomen en mogelijkheden!

Meer gezamenlijk de kosten van kinderen dragen, als maatschappij, vind ik volkomen terecht (ook toen ik nog geen kinderen had vond ik dit!). Behalve een vast basisinkomen/kinderbijslag voor elk kind, zouden ouders ook nog een (belasting)voordeel moeten krijgen voor de tijd die ze in hun kind(eren) steken.

Afschuwelijk vind ik de kinderlozen die klagen dat ze niet willen betalen voor kindkosten als ze zelf geen kinderen hebben. Heel kortzichtig. Iedereen is kind geweest.

Huh evanlyn?

Waar zeg ik dat ik het makkelijk heb? Ik zeg dat ik geen druk voel omdat ik een ouder ben. En dat ik mij niet herken in deze negatieve stellingen over ouders vs maatschappij. Jij maakt daarvan dat mensen die die druk niet voelen het dus "fijn hebben" en "onder een steen leven". Zucht, nou ja laat maar, geloof niet dat jij mij gaat begrijpen. Tuurlijk is het leven niet altijd makkelijk, maar ik zie het verband niet met wel of niet hebben van kinderen.
Een perfecte maatschappij bestaat niet. Ik vind de dingen die hier genoemd worden niet het bewijs dat we hier in een kindonvriendelijke, druk op de ouders leggende, maatschappij leven. Ik herken dat beeld gewoonweg niet.

Uit eten

In mediterrane landen is het volstrekt normaal om met de hele familie te eten, inclusief baby's en kinderen. Dat is hier behoorlijk not done in veel eetgelegenheden.

Maar verder...

Verder valt het toch reuze mee? Wij nemen ze heel vaak mee, naar wedstrijden of trainingen vooral, en daar doen ze lekker mee, sociaal. Ik ken wel zeurpieten die vinden dat het teveel werk is en dus hun eigen kinderen thuislaten, maar dat wil niet zeggen dat ze worden weggekeken als je ze wél meeneemt. (En uiteraard hoe vaker je ze meeneemt, hoe minder werk het wordt. Zoals met alles in het gewoon even investeren.)

Op straat vind ik het ook erg meevallen. Mijn beginnende fietser krijgt verrassend veel spontane complimenten van voorbijfietsende mensen, ook al moeten ze even inhouden. De infrastructuur is er niet echt op ingesteld, maar de mensen blijkbaar wel.

Adama

Interessant, je bijdragen. Stof tot nadenken.

Adama

Zit veel in, jouw verhaal. Wat die kinderlozen die niet willen betalen betreft zag ik ergens de volgende redenatie. Kinderen zijn niet 'van de ouders', zodra ze geboren worden zijn het burgers van de samenleving. Het is niet onredelijk dat diezelfde samenleving verantwoordelijk is voor de (kosten van de) opleiding van haar nieuwe burgers. Net zoals die samenleving toezicht moet houden op de ouders om te verzekeren dat die nieuwe burgers niet worden mishandeld of verwaarloosd.

Kinderen zijn geen 'hobby van de ouders', maar een bijdrage aan (en een deel van) een gezonde samenleving.

Vaak gaan dit soort verhalen gepaard met een litanie over het milieu en/of overbevolking. Daar zit natuurlijk een grond van waarheid in, maar dat is niet de ware reden dat dat argument gebruikt wordt.

Uiteindelijk willen we allemaal onze beslissingen graag als de enige juiste zien. Ouders met kinderen bezingen de voorelen van het ouderschap, maar kinderlozen doen juist het omgekeerde.

Naarmate de 'beslissingen' (ik vermoed dat het vaak niet eens een echte beslissing is) ingrijpender worden (wel of niet kinderen) worden de rechtvaardigingsmechanismen rigoreuzer en worden mensen die een andere weg hebben genomen zelfs (verbaal) aangevallen.

Maar de essentiele schizofrenie zit 'm natuurlijk inderdaad in het feit dat al die klagers en kinderhaters zelf ooit ook kind zijn geweest.

Veel beschermender

Een groot verschil met veertig jaar geleden vind ik dat ouders in de opvoeding vele malen beschermender zijn geworden. Adama's voorbeeld dat haar moeder haar overal haalde en bracht was in mijn omgeving echt een uitzondering. Mijn klasgenoten en ik liepen vanaf de eerste klas zelf naar school (over twee drukke wegen).

Er is nu een grotere angst om kinderen los te laten dan toen, terwijl de omgeving volgens mij niet onveiliger is geworden.

Chris

35 jaar geleden

35 jaar geleden bracht mijn moeder mij alleen de eerste dag naar school daarna moest ik met mijn grotere zus mee. Vanaf klas 1, nu groep 3, moest ik alleen over buitenwegen in de polder. Regen of geen regen, wind of geen wind.
35 jaar geleden had de docent nog altijd gelijk volgens mijn ouders want die had geleerd.
35 jaar geleden had mijn moeder wel allerlei clubjes en kwam ik dus regelmatig in een leeg huis, niks geen opvang.
Ik vind deze tijd wel degelijk anders dan toen ik groot werd.

J@ost

j@ost, is er een geografisch en/of sociaal verschil tussen de omgeving van je ouders toen en die van jou nu? Leef je nu in een ander soort omgeving dan je ouders toen? Ander inkomen, andere opleiding, ander werk, ander soort vrienden, andere hobby's?

Mijn ouders hadden zelf "geleerd" en gingen er helemaal niet van uit dat de onderwijzer altijd gelijk had. Mijn ouders leken destijds wel op de OOL-ers nu, alleen was er toen geen Internet.

Overheidsgeld voor kinderen

Ik vind het wel goed als overheidsgeld gebruikt wordt voor algemene voorzieningen als goed onderwijs voor iedereen, goede gezondheidszorg, veilige steden. Dat soort zaken. Dat lijkt mij nuttiger dan een zak geld per kind aan ouders geven.

Dub 35 jaar

Geleden ging iedereen nog op de fiets en was er veel minder verkeer.

Laat maar

Ik krijg het niet over het voetlicht, laat maar. Ik wil graag besluiten met de woorden van Ted Greiner.

"Child care advice is so full of fake science. I'm a believer in what they now call 'attachment parenting.' Recalling the gazillion hours I laid alone and a bit scared in the dark as a kid trying to fall asleep but not able to, I never let me kids fall asleep alone til they were about 10, and they never needed a teddy bear, sucked their thumbs or thought the dark was anything one needed to be scared of.

"If you give your kid as much 'you' as s/he wants, it's not only good for the kid, but for you. Far from creating a kid who's "clingy", it creates one who's had enough mamma and pappa and wants to explore the rest of the world (coming back occasionally to touch home base of course).

"Nor does attachment parenting mean we don't discipline kids. When mine screamed because I wouldn't let them have any of the candy placed on shelves at the check out counter just at their eye level when you're holding them, I'd simply leave the store, ignoring the stares of others who thought I was a bad parent. But I didn't yell at them or beat them. Just let them know I was waiting till they stopped crying before going back in. And on things that were important to me I NEVER gave in. (Most of the Skinnerian psychology I studied in college I would never use, but you really do have to avoid putting your kid on an intermittent reinforcement schedule. Then they'll NEVER stop bugging you because they never know when screaming at you will hit paydirt.)

"Yes, having kids is a 'waste of time' but hey, if that sounds like too much of a drag, just don't have any. Really. No harm, dishonor or dishonesty in that!"

Fietsen (margriet)

Ik zie niet om mij heen dat men nu minder fietst dan vroeger. Integendeel, de voorzieningen voor fietsers zijn de afgelopen 35 jaar veel beter geworden. Hier in de stad zijn nu veel fietspaden die er vroeger niet waren. De snelheid van auto's wordt beperkt door verkeersdrempels e.d. Er zijn tal van regelingen in het leven geroepen, bijv. om (belasting)voordelig een fiets te kopen via het werk. Er zijn gratis bewaakte en overdekte stallingen. Er zijn veel meer manieren om jonge kinderen per fiets te vervoeren dan vroeger. Het fietsen wordt aangemoedigd. Etc.

Ik ken werkelijk geen voorbeelden uit mijn omgeving van mensen die voor een bepaalde rit nu de auto pakken en vroeger daarvoor de fiets hadden gepakt. Hier in de stad is fietsen verreweg de snelste en makkelijkste manier van zich voortbewegen. Maar het kan heel goed dat dit in andere sociale en geografische omgevingen anders is.

Wel is er in het algemeen meer verkeer gekomen. Mensen zijn zich meer gaan verplaatsen. Men is veel meer gaan forensen. Vroeger had men langer dezelfde baan, en werkten vrouwen nauwelijks. Men woonde dichter bij het werk. Als beide partners een baan hebben is de kans groter dat een verder weg moet. Ook de komst van de slaapsteden heeft het forensen gestimuleerd.

Adama, inderdaad meer fietsen

Ik woon 22 jaar in ons huis. We wonen bij een basisschool. toen we hier net woonden had de school nog niet zo'n groot aantal leerlingen dat het halen en brengen met de auto een probleem vormde. Ouders brachten de kinderen dan ook tot aan de deur met de auto en vergasten daarbij mijn kruidenplantjes. Er werd een betonnen paal in het pad gezet, dus dat probleem werd verholpen gelukkig, maar die auto die mijn plantjes stond te vergassen was van mensen die echt waar lopend in 3-5 minuten bij school hadden kunnen zijn. We wisten niet wat we meemaakten toen we dat door kregen. Ik ben dan ook heel blij dat deze en andere scholen met het groeien van het aantal leerlingen, grenzen hebben gesteld aan dit soort praktijken. Als je binnen een bepaalde straal woont kun je lopend/fietsend/met de auto komen. Dus als je maar 3 minuten hoeft te lopen, is het niet de bedoeling dat je met de auto of fiets komt. Als je iets verder woont, kom je op de fiets. Het scheelt echt in hoe druk het nu met auto's is. Een positieve ontwikkeling dus. En de mensen die dan toch met de auto (moeten) komen zetten hem in een straat verderop.
Overigens: ik ben in 1970 naar een kustplaats verhuisd vanuit Amsterdam en toen was forensen al heel normaal. Mijn vader deed het en alle andere vaders eigenlijk ook. Dus dat is inmiddels alweer ruim 40 jaar

Tirza

fijn dat Ted zo zeker weet dat zijn kinderen niet duimden omdat ze 10 jaar bij hun ouders op de kamer mochten slapen. Die van mij deed dat ook de eerste maanden en vond haar duim na 7 weken toch verdraaide lekker