Wordt het niet eens tijd om naar ouders te luisteren? (nav week van de opvoeding)

Nou

1. Herken ik niet zo.
2 t/m 5: volmondig ja!

Tirza

1 en 4

1: ik ervaar het niet als onverantwoord grote druk.
4: Dankzij degelijk wetenschappelijk onderzoek is er inmiddels goed inzicht in wat een kind nodig heeft. Wij willen mede op basis daarvan een brede maatschappelijke dialoog over wat kinderen en hun ouders nodig hebben. Het streven naar een kindvriendelijke samenleving is een zorg van de hele samenleving. ===
De uitkomsten van wetenschappelijk onderzoek vind ik razend interessant. Maar als de uitkomsten ervan besproken gaan worden in de zin van ' een brede maatschappelijke dialoog over wat kinderen en hun ouders nodig hebben' impliceert dat toch dat de samenleving dus gaat goed- en afkeuren wat kinderen en hun ouders nodig hebben. Geeft dat ouders meer vrijheid en houvast dan ze nu hebben? De opvattingen van alle ouders zijn zo divers, hoe wil je daar een goede uitkomst uit filteren? Wat is 'goed'?

1. De druk op gezinnen is onverantwoord groot en wordt steeds groter.
Mwah. Er wordt inderdaad van alles geschreven over munttheemoeders en bakfietsvaders en en faciliterende kratjes bier (in Haren), maar ik voel me daar meestal niet door aangesproken. Lijkt me een eeuwig zichzelf recyclend thema dat naadloos aansluit op dat van 'de jeugd van tegenwoordig'.
2. Wij willen dat er een einde komt aan het wantrouwen jegens ouders (..) Ondersteuning moet er alleen zijn voor de kleine minderheid waar het misgaat.
Ja. Al heb ik van dat wantrouwen zelf nooit iets gemerkt, maar ik heb hier genoeg vreemde verhalen over cb's gelezen om hier een voorzichtige 'eens' te zeggen.
3. Ouderschap is een vak dat veruit de meeste ouders van nature beheersen.
Nou, nee. Ik ben het eens met Mea's moeder, en met mijn vader, die het er tegenwoordig op houdt dat zijn kinderen eerder hem hebben opgevoed dan andersom. En zo voelt het voor mij soms ook: je groeit mee met je kind, loopt meestal net een fractie achter de feiten aan en wordt samen groter.
4. Dankzij degelijk wetenschappelijk onderzoek is er inmiddels goed inzicht in wat een kind nodig heeft (...)Het streven naar een kindvriendelijke samenleving is een zorg van de hele samenleving.
Ik heb laatst het boek Nurture Shock gelezen.(http://www.amazon.com/NurtureShock-New-Thinking-About-Children/dp/0446504122) Daarin worden veel voor waar aangenomen opvattingen over opvoeden doorgelicht en bijgesteld, zo niet onderuitgehaald. Het is net als met de kennis over eten en gezondheid: de ene dag zit je nog aan het bruine brood voor de vezels en de vitamines, de volgende dag verwijst de bakker je naar de groenteboer voor venkel en verklaart dat zijn gewone brood alleen maar lekker is. Dat van die kindvriendelijke samenleving, overigens, kan ik alleen maar onderschrijven. Kindvriendelijk = mensvriendelijk.
5. Wij willen dat er keuzes worden gemaakt die in het belang zijn van onze kinderen.
Ja!

Samenvattend: nobel streven, maar aan de andere kant voegt dit ook gewoon weer een nieuwe schil toe van gepraat en getheoretiseer en ge-normen/waarden-doe over het ouderschap. Heb vertrouwen in ouders, laat ze met rust zolang het kan.

Reactie

1. Natuurlijk is niet alles altijd even makkelijk maar de druk op gezinnen is niet veel groter dan op anderen. Onverantwoord groot is een heftige uitspraak en ik zie daar weinig van terug in de praktijk.

2. Wantrouwen jegens ouders heb ik persoonlijk nooit ervaren maar ik weet dat het bestaat. Nee, dat is niet goed. Aan de andere kant ken ik wel een paar mensen die vrijwillig gebruik hebben gemaakt van opvoedondersteuning en daar baat bij hebben gehad. Op zich is het dus goed dat die ondersteuning er is. Echter ik vind inderdaad dat de overheid zulke dingen zeker niet op mag dringen. Er is niet maar één goede manier van opvoeden en ouders moeten zelf keuzes kunnen maken.

3. Ik weet niet of mensen het van nature beheersen maar ik denk inderdaad dat je met gezond verstand een heel eind komt. Ouderschap zou ik ook niet als een vak zien wat je wel of niet kan beheersen. Het is een deel van je leven en er zal nooit een punt komen dat je kan zeggen dat je het beheerst. Je zult altijd fouten blijven maken. Het is toch trial and error. Wederom zou ik voor willen waken dat er vanuit de overheid een soort ideaal beeld opgelegd wordt van hoe een goede opvoeding er uit ziet,

4. Nee, zie hier boven. Het is helemaal niet zo dat we weten wat een kind nodig heeft. Iedereen heeft daar zijn eigen ideeën over en het staat mensen vrij om daar anders over te denken. Wat een kindvriendelijke samenleving is daar zal ook geen overeenstemming over zijn.

5. Dat is inderdaad een mooi streven.

Wie is er hier wantrouwend?

1. Herken ik niet.
2. Wat negatief. Zelf geen last van gehad, vooral steun. De relatie kan heel gelijkwaardig zijn. Waarom alleen hulp als het echt misgaat?
3. Niet mee eens. Met gezond verstand kom je een eind. Maar het gaat niet vanzelf. Ook ouders maken fouten, wat (vrijblijvende)hulp is best handig. Ik vind ouderschap overigens geen vak.
4. Ik vind dat Nederland al een kindvriendelijke samenleving is.
5. Langer betaald ouderschapsverlof: nee, en liever geen Zweeds model waarbij je na de geboorte een jaar thuis moet zitten. Verder wel mee eens. Hoewel ik mij afvraag hoe je kwetsbare gezinnen wilt steunen als je 2 aanhangt (algemene opvoedondersteuning voor alle ouders afschaffen). Waar en wanneer komen deze kwetsbare gezinnen dan in beeld?
Ik vind de stellingen nogal negatief en wantrouwend. Ik herken mij daar niet in.

Mijn antwoorden

1. Geen herkenning, totaal niet eigenlijk
2. Ik heb nog nooit iets gemerkt van opgedrongen professionele opvoedingsondersteuning. Heb ook nog nooit te maken gehad met centrum voor jeugd en gezin.
3. Eh, nou het is geen vak. En vanzelf gaat het ook al niet. Met vallen en opstaan leer je steeds meer bij. Wat zelf gezochte ondersteuning, bv bij andere ouders zoals hier op het forum, heeft mij wel geholpen.
4. Klinkt ogenschijnlijk wel oke, maar ik vraag me af hoe de concrete invulling van dit plan is. Wie gaat er in discussie met wie? Wat gaat er met de uitkomsten gebeuren. En is de samenleving wel zo kindonvriendelijk op dit moment?
5. 100% mee eens! Dat wil ik ook allemaal.

Met alle stellingen eens

Die druk voelen veel mensen niet omdat het nu wel loopt. Maar er hoeven maar een paar dingen mis te gaan of het loopt spaak. Bijvoorbeeld gezondheidsproblemen bij ouders, kinderen of grootouders; een kind dat een zorgenkind blijkt te zijn; financiële tegenvallers.

Ook voor dat wantrouwen geldt dat je er natuurlijk niets mee te maken hebt als alles geweldig gaat, maar je ziet toch wel wat er om je heen allemaal gebeurt? En als het in je omgeving net zo voorbeeldig gaat als bij jou zelf, kun je de krant of OO nog lezen.

Nederland is helemaal niet kindvriendelijk. Als je ergens met een paar kinderen binnenkomt, wordt er vaak al wat viezig naar je gekeken, ook al zijn de kinderen rustig. En de openbare ruimte is totaal niet kindvriendelijk ingedeeld: te weinig speelplaatsen, gevaarlijke fietsroutes, noem maar op.

Niet zo persoonlijk nemen, is wel een trend

Ik ben het met alle stellingen eens. Niet dat ik alles wat er staat persoonlijk gevoeld heb. Daar gaat het ook niet om, volgens mij. De algemene trend is er wel: negatief en betuttelend naar ouders, druk uitoefenen om alles beter te doen, het is nooit goed genoeg (denk: minister die vindt dat ouders nog meer op school moeten doen), een wantrouwige houding dat het onmogelijk is dat ouders het vanzelf wel aardig doen met opvoeden, eigenlijk moet iedereen op opvoedcursus, kijk maar naar alle problemen in de samenleving: die beginnen toch duidelijk bij de moeder die haar peuter geen time-out geeft?!

Druk op ouders

Die druk is er volgens mij ook wel, ook ervaar je het misschien zelf niet echt zo. Deden jullie ouders wat jullie allemaal doen? Hielpen ze op school? Waren ze leesouder? Hadden ze kantinebeurt op de sportclub? Reden ze je uberhaupt naar een sportclub buiten je woonplaats? Of naar pianoles? Of naar een vriendinnetje? Ging je alleen met vriendjes naar het zwembad, of ging je moeder de hele vakantie mee? Hielpen ze je met je werkstukken? Gingen ze naar opvoedkundige ouderavonden? Gingen ze mee naar de studievoorlichtingsdagen? Noem het maar op. De mijne echt niet dus. Ook niet toen mijn moeder nog niet werkte. En die van mijn vriendinnen ook niet. Dus ze werden er ook niet door anderen op aangekeken. Ouders zijn nu vele malen meer tijd kwijt aan hun kinderen, de druk daarop is erg groot (want iedereen doet het), dat is heus wel zo.
Plus, zoals al gezegd, dat ouders en gezinnen nu wel heel erg als de hoeksteen van de samenleving worden gezien, in negatieve zin: alles wat mis is, is uiteindelijk de schuld van onprofessionele opvooeders (=ouders).

Precies stenna

je zegt het beter dan ik. En je moet maar eens vragen wat de thuiszorg doet als jij onverwacht in het ziekenhuis belandt: helemaal niets. Tja, ze zijn geen oppasorganisatie, dus dat moet je zelf maar regelen. Ook als je maar half bij bewustzijn bent. Word je opeens ernstig ziek en heb je jonge, slapende kinderen in huis, dan heb je pech, er zal geen dokter komen. De dame van de huisartsenpost vindt dan dat "er maar even een buurvrouw moet komen" (waar haal ik die opeens vandaan?), of dat je de kinderen maar moet wakker maken, aankleden en in een taxi stoppen met je zieke lijf.

Dat is een noodsituatie, maar ook bij sommige probleemgezinnen zal het volgens mij beter helpen als er hulp in de huishouding komt, dan als de kinderen uit huis worden geplaatst. Echte hulp dus, in plaats van opgeheven vingertjes.

Stenna

Mijn moeder deed het grootste deel van de dingen die jij noemt inderdaad niet. Echter ik ook niet. Ik weet niet of ik daar op wordt aangekeken maar dat heb ik in elk geval nooit zo ervaren. Oh er zal vast wel eens een moeder op het schoolplein zijn die vindt dat ik meer moet doen maar roddelen over elkaar is van alle tijden. Dat deden moeders vroeger ook al. Dat ging dan niet over helpen op school maar wel over hoe netjes de kinderen er uit zagen bijvoorbeeld en hoe vaak je in de kerk hielp.

Evanlyn

In mijn jeugd kwam de thuiszorg dan ook niet maar wel de buurvrouw of tante of een nichtje. Toen mijn moeder in het ziekenhuis lag kwam mijn toen ongeveer 13jarige nichtje het huishouden draaiend houden. De samenleving is wel veel individueler geworden en hierdoor hebben mensen minder natuurlijke netwerken om zich heen (familie, kerk, buurvrouw). Dit heeft echter niks met druk op gezinnen te maken maar alles met dat we nu in een meer individualistische heterogene samenleving wonen. Dat heeft allemaal voordelen maar een duidelijk nadeel is dat je veel meer zelf op zoek moet naar dat netwerk ipv dat het er gewoon automatisch al is.

Maylise

Mijn moeder stond nooit op het schoolplein. Vanaf ons 6e gingen wij alleen naar school.
Dus nog een voorbeeld!

Eens

Met de stellingen van Justine. Stenna licht nog eens toe wat er inmiddels van ouders, vaak moeders, werkende ouders, verandert is in de verwachtingen.
Ouders bashen is in (Martine Borgdorff) is ook mijn ervaring. Met name toen mijn kinderen klein waren heb ik die afkeuring sterk ervaren. Ik ben weleens bijna weg gelopen, kon helaas geen kant op, van een leuk theateravondje van mijn werk, waar de jongens de ene na de andere enormiteit over ouders debiteerden. Daar zat ik dan als jonge moeder.
Ook zijn wij zelf slachtoffer geworden van de kindermishandelingshysterie waardoor wij als gezin niet meer geholpen werden. En dat is een understatement. Ik vind dan ook dat de hulpverlening op moet houden met die meldingshysterie zonder hulp. Men heeft geen idee waar je mensen in terecht laat komen. Ik vind dan ook dat wie dan ook in de ondersteuning op moet houden met die meldingskippedrift, beter moet luisteren naar ouders, hun autonomie meer respecteren en zich nu eindelijk eens gaan richten op hands-on deskundige hulpverlening aan gezinnen met respect voor de eigenheid van het gezin en het kind en de eigen oplossingsmogelijkheden. De meldingsindustrie moet fors teruggedrongen worden ten gunste van oprechte en deskundige hulp en informatie, ook naar het grotere publiek. Inderdaad: niet melden maar je zelf betrokken maken bij situaties om je heen. Het kan namelijk wel.
In de zoektocht naar het juiste spoor voor mijn kinderen met autisme zijn we ook een aantal zeer adekwate mensen tegengekomen op school en in de hulpverlening, in ouderorganisaties en in familie- en kennissenkring. Er is kennis over autisme maar die wordt verdrongen door de flipflap naar mishandeling en de publieke afwijzing.
Opvoedingsondersteuners zouden zich bezig moeten houden met kinderen waar iets mee is, niet met het gemiddelde kind. Die deskundigheid had ik graag veel eerder willen krijgen. Niet alles is opvoeding, dat is ook een soort hype. Rondom kinderen een optimaal klimaat scheppen heeft, naast goede gezondheidszorg, veel meer te maken met investeren in ouderschapsverlof, werk en inkomen, huisvesting, scholing, vrije tijd, gemeenschapsopbouw enzovoort. En alsjeblieft geen minister meer van jeugd en gezin. Dat is een naief doelwit voor instanties in plaats van een vertegenwoordiger van de belangen van gezinnen.

Ja maar stenna

Als ik deze vragen niet persoonlijk neem, maar ze beantwoord voor anderen, ga ik ook op die waardeoordelende, betuttelende stoel zitten waarvan hier de instanties/overheid beschuldigd wordt. Pas als elke ouder de 5 vragen persoonlijk kan beantwoorden, heb je een volledig en eerlijk beeld. Niet door voor een ander te gaan denken.

Stenna

Ik liep ook alleen naar school op die leeftijd. Roddelen gebeurde niet op het schoolplein misschien maar meer op een overdrachtelijk schoolplein. Ik weet nog goed hoe er altijd schande werd gesproken van kinderen die vaak vlekken hadden of snottebellen. Ik hoor de buurvrouw nog zeggen dat Marietje een vieze zakdoek meehad naar de kerk en wat een schande toch, naar de kerk nog wel. Daar werd je dan wel weer op beoordeeld, hoeveel je voor de kerk deed en zo. Dat was dan wel weer belangrijk.

Luisteren naar elkaar

Luisteren doe je volgens mij naar elkaar. Dus ja, het is goed als er naar ouders geluisterd wordt. Maar wat mij betreft blijft het wel tweerichtingsverkeer. Ouders zijn (als het goed is) deskundig met betrekking tot hun eigen kind. Professionals kunnen (alweer: als het goed is) het individuele kind vergelijken met andere kinderen van dezelfde leeftijd of in vergelijkbare situaties. Allebei is nodig volgens mij. Té eenzijdig richten op het standpunt van de ouders lijkt me ergens ook niet gezond...
n@nny

Wat nu weer.....?

1. De druk op gezinnen is onverantwoord groot en wordt steeds groter.
-- Uhh, dat doen de ouders zelf! Kinderen moeten op teamsport, waardoor al 3x per week heen en weer gesjouw, incl. uit-wedstrijden. Daarnaast nog liefst een andere sport én muziekles of weet ik wat. Ouders willen zelf graag cariere, veel werken. E.e.a. voor zelfontplooiing en luxe. Én kinderen moeten presteren, liefst zo hoog mogelijk. Ja, dat geeft druk, tenminste als je er niet tegen zou kunnen.

2. Wij willen dat er een einde komt aan het wantrouwen jegens ouders. Stop het van overheidswege opdringen van professionele opvoedondersteuning aan alle ouders, bijvoorbeeld via het centrum voor jeugd en gezin. Ondersteuning moet er alleen zijn voor de kleine minderheid waar het misgaat.
-- Huh? Dat gebeurt toch ook alleen maar als er problemen zijn? Nooit iets te maken gehad met CJG.

3. Ouderschap is een vak dat veruit de meeste ouders van nature beheersen.
-- Vast wel, maar je leert ook gaandeweg en doet ervaring op. En verder is er legio info te vinden als je twijfelt. Ik heb totaal niet het gevoel dat wie dan ook zich met ons gezin bemoeit.

4. Dankzij degelijk wetenschappelijk onderzoek is er inmiddels goed inzicht in wat een kind nodig heeft. Wij willen mede op basis daarvan een brede maatschappelijke dialoog over wat kinderen en hun ouders nodig hebben. Het streven naar een kindvriendelijke samenleving is een zorg van de hele samenleving.
-- Wat zouden we dan missen, zolang het redelijk goed gaat met het kind? Een kind heeft liefde en aandacht nodig: daarvoor zijn de ouders er in de eerste plaats. Kind heeft dak boven het hoofd, verzorging en eten nodig. Ook daar zorgen de ouders voor. En kind heeft school nodig. Nou dat is simpel: is een recht en een plicht. Klaar.

5. Wij willen dat er keuzes worden gemaakt die in het belang zijn van onze kinderen: langer en betaald ouderschapsverlof; investeringen in onderwijs, speelruimte en kwaliteitsopvang, tijd en ruimte voor kinderen, ook als ze zich niet gemiddeld ontwikkelen; betaalbare faciliteiten om de zorg voor opgroeiende kinderen op je te nemen; versterking van kwetsbare gezinnen; aandacht voor de autonomie van ouders.
--- Langer en betaald ouderschapsverlof: toemaar, en wie gaat dat betalen? Alleen in situaties van 1-ouder gezinnen is dit een punt. Niet bij 2-oudergezinnen, dan is de keuze aan de ouders zelf om gewoon wat minder te gaan werken. Pech voor je cariere en je luxe, maar je kunt niet alles hebben. Meer investeren in onderwijs is prima, zolang het maar om noodzakelijke dingen gaat. Genoeg buitenspeelruimte is nodig, maar hou het simpel, dat vinden kinderen prima. Kwaliteitsopvang: prima, maar ook dat kost geld. Als je voor je cariere gaat, dan zal je in je buidel moeten tasten voor kwaliteitsopvang. Voor 1-ouder gezinnen e.d. zou dan wel voldoende subsidie moeten zijn.
'betaalbare faciliteiten om de zorg voor opgroeiende kinderen op je te nemen'...??? Die zorg ligt toch gewoon bij de ouders. School is er en verder is dat aan de ouders.
En uiteraard moet er wel adequate en betaalbare zorg van buitenaf zijn, indien er problemen zijn.

Ik begrijp echt niets van deze punten. Waar wordt nu weer over gemiept. Volgens mij is het juist het probleem, dan bij ontsporing, de hulp niet adequaat is. DAAR zou aandacht aan besteed moeten worden. Maar voor een 'gewoon' gezin ligt de verantwoording en de keuze toch echt bij de ouder zelf. En volgens mij bemoeit niemend zich daarmee, zolang daar geen daadwerkelijke aanleiding voor is.

Bibi

Knurf

Ouders bashen elkaar. Laten we daar mee ophouden dus. Spreek elkaar er op aan. Toch ben ik blij met het stuk van Borgdorff. Het is namelijk niet gereserveerd voor ouders. Het is een algemene teneur in de samenleving. Al dan niet in de media worden ouders in het algemeen onderuit gehaald door kinderlozen, door andere ouders, door instanties, door deskundigen, door scholen, door leerkrachten en misschien wordt je wel onderuit gehaald door jezelf. Daar heb ik geen last van.
Ik ben alleen nog nooit onderuit gehaald door kinderen, voor zover ik weet. Behalve degenen in mijn omgeving die hun ouders napraten.

Knurf

Hear hear.

De vrouw van prins harry?

Vertel, vertel! Gaat ie trouwen?

Evanlyn

Evanlyn je schrijft: "Die druk voelen veel mensen niet omdat het nu wel loopt. Maar er hoeven maar een paar dingen mis te gaan of het loopt spaak. Bijvoorbeeld gezondheidsproblemen bij ouders, kinderen of grootouders; een kind dat een zorgenkind blijkt te zijn; financiële tegenvallers."
Gezondheidsproblemen en financiele tegenvallers, daar wordt niemand blij van. Daar heeft het hebben van kinderen weinig mee te maken.
Bovendien vind ik het nogal wat om te beweren dat bij mensen die geen druk voelen alles nu wel loopt. Wat weet jij daarvan? Natuurlijk loopt niet altijd alles lekker, shit happenes, dat hoort bij het leven. Ik voel ondanks dat geen druk etc. Nou ja, zie eerste reactie.

Stenna

Die druk is er volgens mij ook wel, ook ervaar je het misschien zelf niet echt zo.=== Wat je niet als druk ervaart is daarmee ook geen probleem, toch?
Deden jullie ouders wat jullie allemaal doen? Hielpen ze op school? Waren ze leesouder? Hadden ze kantinebeurt op de sportclub? Reden ze je uberhaupt naar een sportclub buiten je woonplaats? Of naar pianoles? Of naar een vriendinnetje? Ging je alleen met vriendjes naar het zwembad, of ging je moeder de hele vakantie mee? Hielpen ze je met je werkstukken? Gingen ze naar opvoedkundige ouderavonden? Gingen ze mee naar de studievoorlichtingsdagen?===
Nee, vroeger lag dat inderdaad anders, maar ze hielpen wel op bepaalde momenten. Zo is het afscheidsfeest van de zesde klas helemaal door een aantal ouders van de zesde georganiseerd. Hulp bij verkleedkleren, eten, etc.. Er gingen ook ouders mee op schoolreis en werkweek.
In 'mijn tijd' was het nog niet zo gebruikelijk dat vader en moeder beiden een eigen auto hadden, dus als vader er met de auto vandoor was, had moeder geen auto. Mijn moeder hielp mij overigens keer op keer met werkstukken, spreekbeurten, tekeningen en handwerkjes die ik niet afkreeg. "We" kregen daar vaak een mooie voldoende voor. Zwemmen werd onder schooltijd gedaan. Er was geen sprake van zwemles buiten schooltijd. Ik ben daar nog steeds een voorstander van, maar ik heb begrepen dat sommige ouders daar anders over denken. In plaats van zwemles kunnen ze beter leren lezen en rekenen. Nou, het halen en brengen in eigen tijd is daar een consequentie van.
Want 'iedereen doet het' is geen druk van overheidswege, maar van de ouders zelf. Die maken elkaar gek met het kan beter, mooier en leuker.

Zwemles

Hier gingen we al jong naar zwemles. Maar daar gingen we toch ook alleen heen. Als basisschoolkind ging ik met mijn jongere broers en zussen 'smorgens vroeg voor school, met een krentenbol in de hand, naar het koude bad. Het lijkt wel een andere wereld. De afstanden waren ook kleiner en er was minder autoverkeer. Ik denk dat we het met zijn allen doen. De hele samenleving staat meer onder druk om te presteren.

Zwembad

Ik ging ook alleen naar zwemles, was toen 9-10 jaar. Het was een heel eind fietsen ( net gegoogled 4,7 km !) voor schooltijd op de fiets naar een koud natuurbad. Ik heb het 2 zomers gedaan, denk 2 x per week. Het was inderdaad een andere wereld ;o)

We doen het met elkaar

AnneJ, inderdaad, wij gingen ook zelfstandig naar en van zwemles. Dat was nog best een stukje lopen. Maar ik was toen al 10/11 jaar. Dus dan kan dat. De kinderen van mijn vriendin gingen in groep 3 al met school naar zwemles. Mijn kinderen in groep 5.
Er worden andere eisen aan kinderen gesteld dan in 'mijn' tijd. Meer zelfstandig werken op school, maar wonderlijk is dat búiten school de zelfstandigheid juist beperkter lijkt te zijn geworden. De wereld is gevoelsmatig veel gevaarlijker geworden voor de kinderen van nu vergeleken met de kinderen van vroeger. Of dat echt zo is, vraag ik mij af. Vroeger reden auto's je ook plat. Misschien werd je door minder auto's platgereden, maar het gevaar was er net zo goed. Ik heb ruim 40 jaar geleden op de stoep leren fietsen, omdat mijn ouders de weg te gevaarlijk vonden. We woonden in een betrekkelijk rustige buurt met flats, met tussen de flats in een parkeerterrein voor de bewoners. Een soort woonerf dus, maar dan nog zonder de woonerfstatus van tegenwoordig. In theorie mocht je daar dus 50 km per uur rijden. Maar ik ging op die leeftijd wel alleen naar school. Dat was niet ver, 10 minuten denk ik, maar ik moest er wel straten voor oversteken en een echt drukke weg. Daar stond een klaar-over met een mooi spiegelei het verkeer te regelen. Een ouder. In de jaren tussen die tijd en de hedendaagse tijd is dat allemaal verdwenen. Redenen: wat school en verkeer betreft zijn de veiligheidsregels voor scholen aangescherpt waardoor onderwijzers niet meer alleen met een klas op stap mogen. Ouders hebben meer haast en/of durven hun kinderen pas op latere leeftijd los te laten. Is het niet omdat men écht het gevoel heeft dat het beter is, dan wel omdat het zo hoort volgens 'men'. Als ik 's morgens vroeg een klein kind alleen naar school zie lopen, ben ik bijna verbaasd. Die ouders durven!

Fayw

Als jij geen druk voelt, is dat toch prima? Maar dat wil niet zeggen dat dat voor iedereen geldt. Bovendien, vergis je niet: het kan jou zomaar overkomen. Ieder mens heeft een bepaalde draagkracht en het kan iedereen overkomen dat hij hulp nodig heeft, ook jou. Ik voel nu zelf bijvoorbeeld veel minder druk doordat mijn moeder net is overleden. Daar hoef ik dus niets meer mee en dat scheelt enorm.

Bovendien doet de vraag of jij al dan niet druk voelt, niets af aan het feit dat het in Nederland niet erg kind- en oudervriendelijk geregeld is. Kort zwangerschapsverlof, weinig speelplekken, rare schooltijden, geen echte ondersteuning bij problemen, noem maar op. Er is genoeg om je druk over te maken. Je kijkt toch ook naar wat er om je heen gebeurt?

Evanlyn

Kort zwangerschapsverlof, weinig speelplekken, rare schooltijden, geen echte ondersteuning bij problemen, noem maar op. ===
Of je hier druk van ondervindt of niet, is heel erg persoonlijk, dus niet tot algemeen probleem te maken. Ik woon in een zeer kind/speelvriendelijke omgeving, heb steun gekregen toen dat nodig was of leek en heb nooit moeite gehad met het 'hollandse' schoolrooster.
Als je naar andere landen kijkt zou het hier beter kunnen op gebied van zwangerschapsverlof en kinderopvang. Maar waar haalt de werkgever en de overheid het geld vandaan? Als het aan mij zou liggen zou het verlof naar 4 maanden mogen en de kinderopvang gratis. Maar dan moet Nederland wel bereid zijn weer een schepje meer premie af te dragen. Naar inkomen dus.

Ach,

geld is altijd wel te vinden als je iets echt belangrijk vindt. Maar wat is belangrijker, speelplekken of parkeerplaatsen? Kosten evenveel, maar je moet wel een bewuste keuze maken voor het een of het ander. En ja, ik vind dat kinderen daar in het algemeen slecht af komen.

En nogmaals: je leeft toch niet onder een steen? Dat het bij jou goed gaat is hartstikke fijn (al geeft het geen garantie voor de toekomst), maar dat is echt niet overal zo.