Weinig waardering
Goedemiddag,
Het klinkt een beetje flauw om dit onderwerp aan te maken maar ik moet toch iets kwijt. Zelf had ik nooit een kinderwens en mijn man wel, het voelde toch wat 'normaler' om wel kinderen te krijgen en mijn man nam het me uiteindelijk toch wel kwalijk dus zo is het eigenlijk gegaan. Ik had voor die tijd nog nooit vrijwillig een baby vastgehouden maar van mijn eigen kinderen hou ik natuurlijk wel. Ik zorg voor de kinderen want mijn man is altijd weg. Daarnaast werk ik op de momenten dat de kinderen op school zijn zodat ik mijn eigen inkomen heb.
Ik merk dat ik er last van begin te krijgen hoe mensen tegen me doen. Ik werk dan misschien thuis maar ik ben er zelf juist trots op dat ik ondanks dat ik ook alles voor de kinderen moet regelen best een prima salaris verdien. Pas al iemand die vroeg of ik ook nog een echte baan heb behalve dit, of mijn moeder die mijn klanten steevast 'klantjes' blijft noemen. Als mijn man een luier verschoont zegt mijn vader zo jij hebt geluk zeg dat je een man hebt die dat doet, en mijn oma vond het zielig voor mijn schoonvader dat hij niet vernoemd is. We slapen al 4 jaar in aparte slaapkamers maar zijn kamer maakt hij nooit schoon en er komt een hele vieze geur uit, toen ik het hier met mijn zus over had zegt ze ach het is echt zon lieverd je moet hem gewoon een beetje helpen. Ik heb het al zo vaak geprobeerd maar ik word zo misselijk van die geur dat ik het echt niet wil. Heb al gezegd dat hij dan een schoonmaker moet regelen maar dat wil hij niet. Mijn man is standaard tot 12 uur in de nacht weg elke avond, pas moest ik 1 avond weg en dan krijg ik van mijn vriendinnen te horen hoe lief het van mijn man is dat hij vrij wilde regelen van zijn werk. Ik zeg dan maar ja maar ik kan dat helemaal niet lief vinden. Ik ben 7 dagen per week aan de kinderen gebonden, mijn man zegt gerust een week van tevoren ohja ik ben van woensdag tot zaterdag in Italie. Niemand die dan zal zeggen wat knap van je. Al 'mijn' contacten staan altijd aan de kant van mijn man en mijn schoonfamilie is ook allemaal lastig en dat komt ook allemaal door mij. Ik voel me al sinds ik met mijn man ben na de eerste aanvaring met mijn schoonvader (bijna direct nadat we elkaar leerden kennen) zo diep verdrietig. Ik heb altijd zo'n gevoel wat in mijn middenrif drukt wat voelt als verdriet. Niemand ziet mijn inspanningen en hoe knap het is dat ik voor de kinderen zorg terwijl ik helemaal niks van kinderen weet terwijl ik mijn hobby kwijt ben door geen tijd meer, mezelf heb moeten omscholen terwijl ik mijn oude werk zo leuk vond maar ik ben altijd de boosdoener. Sorry dat ik zo zeur ik weet ook niet wat ik wil bereiken. Het voelt gewoon alsof mijn man mijn grootste concurrent is en ik voel me zo onveilig bij hem omdat hij voor mijn gevoel iedereen in een oogwenk tegen me op kan zetten. Hij gaat alleen maar meer en meer en meer werken en krijgt er alleen maar complimenten voor want hij werkt zo hard maar ik werkte juist ook zo graag.
Ja nou hoe langer ik er over na denk hoe minder er een uitweg is. 50/50 kinderen is absoluut geen optie en papa de hele week niet zien ook niet.
Ik zag ook nog een bericht over dat vrouwen mannen willen veranderen, zo zie ik dit niet. Toen ik mijn man leerde kennen had hij gewoon schone en hele kleren aan, simpelweg omdat zijn moeder dat regelde. Nu krijgt hij nog steeds af en toe een nieuwe stapel kleren van zijn moeder of zus omdat hij het zelf niet oppakt en ik ook niet. Toen we lang geleden even een tijdje uit elkaar waren appte zijn zusje ook gelijk of ze kon helpen met schoonmaken nu ik weg was. Is dat dan echt aan mij dat ik iemand wil veranderen of kon ik dit vooraf niet weten. En dat er werk bij gekomen is omdat er kinderen zijn, is het dan echt gek dat ik had verwacht dat hij bij zou dragen omdat ik altijd heb gezegd ik ben geen huisvrouw en hij zou ook dingen gaan doen. Als ik zeg ik trek het niet zegt hij 'ik wil ze ook wel een keer wegbrengen hoor' maar vervolgens moet ik ze dan wel kant en klaar klaar hebben staan dat hij alleen maar het ritje school van 5 minuten hoeft te doen en dan is hij weer weg en zit zijn taak er weer op. Maar ergens ben ik hier al lang aan gewend. Heb mijn werk perfect om de kinderen heen gepland,hoe meer ik hier typ hoe meer ik denk wat is het probleem nu eigenlijk. Ik wil eigenlijk het leven hoe het nu is helemaal niet veranderen omdat ik denk dat dit echt het beste is van de situatie.
Het enige wat ik nu kan doen of moet leren is denk inderdaad een gladdere rug krijgen. Gisteren ook mijn vader weer; kind was eigenlijk ziek maar wilde toch naar school dus ik had het maar gewoon geprobeerd, krijg ik weer een opmerking oh is het zo vervelend thuis dat hij zo graag weg wil. Ik hoor weleens van mensen dat ik er helemaal niet uit zie alsof ik onzeker ben, waarschijnlijk overschatten mensen me daarom. Als ik zeg dat ik iets niet kan geloven mensen me niet. En dat eeuwige schuldgevoel als ik een verjaardag of iets anders mis. Vooral ook door de angst wie zal er dan weer boos op me worden.
" Ja nou hoe langer ik er over na denk hoe minder er een uitweg is. 50/50 kinderen is absoluut geen optie en papa de hele week niet zien ook niet."
Ik snap dit oprecht niet. Ik heb niet meer alle berichten uit dit draadje helder op het netvlies, maar als ik het goed heb, zijn jouw kinderen nog heel jong. Het lijkt mij ook geen optie dat je nog 14 jaar ofzo de voetveeg bent en blijft.
Die 50/50 zorg gaat er waarschijnlijk niet komen, want dat roept hij nu wel, maar dat kan hij helemaal niet waarmaken. En ik betwijfel ernstig of de ondersteuning van zijn familie zover gaat dat die daadwerkelijk de halve zorg voor jullie kinderen gaan overnemen.
Waarschijnlijker lijkt mij het scenario dat hij wel roept dat hij 50/50 de zorg wil, maar dat al snel blijkt dat dat er in de praktijk niet van komt en dat jij dan de zorg moet leveren. Maar dat doe je nu ook al. Als je het dan echt onoverkomelijk vindt dat de kinderen hun vader de hele week niet zien (alweer: waarom? Hij is er nu ook amper als ik het goed begrijp) dan kan je misschien afspraken maken dat hij door de week kort langskomt ofzo en in het weekend omgang heeft.
Jij hebt het ontzettend slecht getroffen met zowel je schoonfamilie als je eigen familie. Misschien moet je hulp zoeken om uit te vogelen waarom je in deze positie bent beland, maar hoe dan ook lijkt me dat er geen reden is waarom je in die positie zou moeten blijven zitten. Dus mag ik voorstellen dat jouw goede voornemen voor 2025 wordt: een plan maken om deze relatie te beëindigen. Breng je financiële mogelijkheden in kaart, inventariseer je opties voor huisvesting, trek je plan en trek dan de stekker eruit. Als je dan toch de zorg voor jezelf en je kinderen alleen moet dragen, dan zonder dat dood gewicht van je toekomstige ex en zijn familie.
Of wacht tot je kinderen late tieners zijn en minder zorg nodig hebben. Dan heb je dus nog meer dan 10 jaar leven als voetveeg in het vooruitzicht. Lijkt me ook niet te doen.
Scheiden is rot. Hoe eerder je de pleister eraf trekt, hoe langer het vrije leven dat je nog voor de boeg hebt.
" En dat eeuwige schuldgevoel als ik een verjaardag of iets anders mis. Vooral ook door de angst wie zal er dan weer boos op me worden."
Jouw leven zou echt enorm verbeteren als je meer schijt zou hebben 😊. Toch maar eens naar een therapeut?
to heeft toch al eindeloos behandeling gehad? Individueel en relatietherapie. Het probleem ligt in het niet toepassen daarvan. Ze laat over zich heenlopen. Trekt zich kritiek van anderen aan. Geeft geen weerwoord en zorgt dat alles geregeld is voor haar partner. Die doet wat hij wil. En schuift problemen op haar af.
De sleutel ligt uiteindelijk bij jou to. Harder zijn naar je man. Omgeving meer op afstand houden. Meer eigen tijd en ruimte innemen. Geen woorden maar daden mbt je man.
Je kinderen zien hun vader nu ook al nauwelijks, zelfs al wonen ze in hetzelfde huis.
Dei 50/50 zorg gaat er niet komen, tenzij je man zijn leven radicaal omgooit of zijn familie met de zorg opscheept. En dan komen ze er vanzelf achter dat ze geen volwassen individu maar een groot kind hebben afgeleverd aan de maatschappij. En hoeveel werk kinderen zijn. Of ze vinden het normaal dat dat soort dingen door de vrouw worden gedaan en doen het allemaal. Rest nog steeds de vraag waarom deze man kinderen wilde.
Of de kinderen blijven bij jou en hebben omgang met hem. Hopelijk ziet hij dan in dat hij ze niet meer vanzelfsprekend elke dag kan zien en dat hij in zijn weekenden dus tijd voor ze vrij moet maken en die tijd dan ook op een waardevolle manier invult. Als hij dat daadwerkelijk ook doet, is het voor de kinderen misschien nog wel beter dan de vader die hij nu is.
En wat mensen vinden; heb schijt inderdaad. En je hoeft je ook niet schuldig te voelen als je een keer ergens niet bij bent. Nee is ook een antwoord, dingen gaan ook door zonder jou/jullie. Kunnen mensen jammer vinden, niet alles is jouw verantwoordelijkheid.
" Die 50/50 zorg gaat er niet komen, tenzij je man zijn leven radicaal omgooit of zijn familie met de zorg opscheept."
Dat zou me ook een hard gelag lijken voor TO: dat man inderdaad zijn leven radicaal omgooit en dat hij dan daadwerkelijk de zorg voor de kinderen halftijds draagt. Zodat je denkt: was het nou g...me nodig om te scheiden voordat je mij en je eigen verantwoordelijkheid een keertje serieus nam? Maar ja, soms is dat kennelijk zo, moet er eerst een scheiding komen voordat de andere ouder die dingen doet die je eigenlijk in het huwelijk had willen zien.
Ook in dat geval geldt: hoe eerder de scheiding, hoe langer je kan profiteren van de voordelen van de scheiding 
Temet schreef op 15-01-2025 om 14:01:
" Die 50/50 zorg gaat er niet komen, tenzij je man zijn leven radicaal omgooit of zijn familie met de zorg opscheept."
Dat zou me ook een hard gelag lijken voor TO: dat man inderdaad zijn leven radicaal omgooit en dat hij dan daadwerkelijk de zorg voor de kinderen halftijds draagt. Zodat je denkt: was het nou g...me nodig om te scheiden voordat je mij en je eigen verantwoordelijkheid een keertje serieus nam? Maar ja, soms is dat kennelijk zo, moet er eerst een scheiding komen voordat de andere ouder die dingen doet die je eigenlijk in het huwelijk had willen zien.
Ook in dat geval geldt: hoe eerder de scheiding, hoe langer je kan profiteren van de voordelen van de scheiding
Sunk cost fallacy; ze heeft er al zoveel tijd in geïnvesteerd dat het zonde lijkt het nu te laten schieten.
Voor To; ik gun je een gesprekspartner buiten je bubbel die net zoals de meeste mensen hier je laten zien dat er meer is dan dit leven. De kans dat je man 50/50 gaat fixen is heel klein. Je verdient het los te Komen van die benauwde kliek, waar vrouwen maar alles moeten doen en mannen helden zijn. Om niet meer zo bang te zijn voor oordelen; dat is hun probleem, niet het jouwe.
Begin met dat plan, zoek hulp via je huisarts of een sociaal wijkteam. En zoek mensen die aan jouw kant staan, zodat bijvoorbeeld de financiën goed verdeeld worden. want het bestaat haast niet dat een man zoveel werkt en zo weinig verdient.
Dat is eng en akelig en spannend. Maar wel zo spannend dat je weet dat je na die akelige periode een beter leven hebt. Zonder die stinkende kamer en een man die niets flikt. Zonder allerlei zeurende familie, maar met mensen die niet in de jaren 50 zijn blijven hangen.
