Weinig waardering

Watmoetik schreef op 08-01-2025 om 08:08:

Het huis is van mij en we zijn getrouwd met huwelijkse voorwaarden dus hier maak ik me allemaal niet zo'n zorgen over, ik zie gewoon het nut niet echt van scheiden omdat ik dan alleen ben maar dat ben ik nu ook en nu hoef ik niet alles zelf te betalen. En de verbinding blijft toch door de kinderen dus het gaat geen problemen oplossen behalve dat ik mensen alleen maar weer laat zien dat ik de boosdoener ben. Deze situatie speelt al zo lang dat we samen in 1 huis wonen en inderdaad ook niet echt ruzie hebben dus misschien ben ik er in de loop van de jaren een beetje hard in geworden maar we kunnen prima in 1 huis samen leven behalve dan dat ik geen stap in zijn kamer zou zetten.

Die werktijden kunnen omdat hij eigen baas is, maar we zijn helaas niet rijk ivm dat het grootste deel van zijn inkomen direct weer geïnvesteerd wordt. Ik draag 1/3e bij aan de financiën en hij 2/3e. Ik kan me er best iets bij voorstellen dat hij misschien echt geen behoeftes meer heeft, hij is wel echt heel moe altijd en na 10 minuten op de bank zitten of in de auto (als bijrijder) valt hij altijd gelijk in slaap. Maakt niet uit of hij zit of ligt.

Het probleem zit hem inderdaad echt mijn eigenwaarde, ik zou ook weleens bevestiging willen krijgen dat ik iets goed doe en soms vliegt dat me toch ineens aan. Omdat ik toevallig een vrouw ben is alles vanzelfsprekend en omdat hij een man is is alles wat hij voor de kinderen doet 'om mij te helpen'. De trigger was deze week vooral dat mijn vriendinnen zo enthousiast waren dat mijn man zo lief is dat hij vrij wilde nemen 'voor mij'. Ik weet ook echt niet zo goed hoe ik mijn eigenwaarde weer op kan bouwen. Ik heb al diverse therapieen gedaan maar niets werkt. Zelfs hypnose en emdr geprobeerd om de eerste fase van onze relatie te kunnen verwerken maar dit heeft geen zin gehad. Mediation, relatietherapie, noem maar op. Elke keer komt het er op neer dat we beter moeten communeren over oa de taken in huis maar in de praktijk komt het er op neer dat ik dan degene moet zijn die de taken uit moet delen. Dit kan misschien wel de oplossing zijn voor de praktische zaken maar het is niet de persoon die ik wil zijn.

Ook fijn hoe iemand het hier benoemde, word geen zeur maar een frisse vrouw. Hier ben ik inderdaad zo bang voor dat dit wel gebeurt. Misschien dat er daarom ook even de behoefte was om hier van me af te schrijven zodat ik dat niet bij mijn directe omgeving hoef te doen.

Waarom heb je emdr nodig gehad om het begin van de relatie te verwerken?

En op welke manier krijg jij van de omgeving te merken dat je de boeman bent? Los van dat mensen in jullie omgeving bepaalde traditionele verwachtingen hebben?

Op basis van wat je tot nu toe vertelt, klinkt het niet alsof je man jouw controleert of heel erg dominant is, maar eerder alsof jij zelf moeite hebt om je eigen pad te volgen en je grenzen aan te geven. Je lijkt erg bezig met wat anderen van jou vinden. En dat ligt toch echt vooral bij jou om aan te pakken. Is dat een patroon dat je in andere situaties ook herkent bij jezelf?

Je geeft aan dat je het nut van scheiden niet ziet, maar je bent ook heel ongelukkig in de relatie. Als je echt een ander leven wilt, kun je meer gaan werken. Het huis is van jou, zeg je. Dus waarom heb je jezelf zo vast gezet? Ik denk dat je bij jezelf te rade moet gaan, in plaats van de omgeving 'de schuld' te geven. Wat kan jij doen om de situatie te keren?

Huh emdr voor je relatie????

To tijd om regie te nemen over je eigen leven , je laat nu anderen alles beslissen, zelfs beslissingen als kinderen krijgen, de meeste mensen weten niets van kinderen als ze er aan beginnen dat is zo'n ding wat je echt moet beleven om het echt te begrijpen, zelfs als je bijvoorbeeld in de kinderopvang of het onderwijs hebt gewerkt. Je wilt waardering en die verdien je van je man maar de rest van de omgeving klinkt heel hard daar kun je niet van verwachten dat ze ontzettend waarderen dat jij een goede moeder bent want als je dat niet had willen zijn had je daar niet voor moeten kiezen. Je man zal toch echt minder moeten werken/ander werk moeten gaan doen want zoals al gezegd als jullie hier niet ontzettend rijk van worden van zoveel werken dan is dit geen goede baan om met een gezin te hebben

Los van het feit dat het natuurlijk niet goed is dat jij ongelukkig bent en dat daar best wat meer aandacht voor mag zijn van de mensen om je heen, denk ik dat het heel goed zou zijn om eens diep na te denken over waar jouw behoefte aan waardering vandaan komt.
Ik vind het enorm opvallend hoe ontzettend graag je bevestigt wilt krijgen dat je het goed doet. Waarom? Continue bevesting is namelijk volgens mij niet zo hard nodig als je zelf sterk in je schoenen staat en overtuigd bent van je eigen waarde en je eigen kunnen. Daarin kun je misschien wel de meeste 'winst' behalen. 

Maar nogmaals: als alles wat je doet wel gewaardeerd zou worden of goed betaald, zou het probleem dan opgelost zijn? 

Je kan erover blijven klagen of je kan er wat aan gaan doen.  Of er wat gaat veranderen ligt toch echt aan jou, hoeveel berichten je er nog over vol schrijft, alleen erover schrijven verandert nooit wat.  

To zo te lezen heb jij maar heel weinig eigenwaarde. Dat blijkt ook wel uit jouw verhaal. Iemand met eigenwaarde laat dit niet gebeuren. Je hebt alleen en samen al veel therapie gehad. Maar dat is zinloos als jij of hij niet kan of wil veranderen. Dan blijf je net zoals nu in de situatie. Zoals ik het lees gaat hij niet veranderen. Zijn werk is zijn leven. Ik heb een idee wat hij doet. En dat zal inderdaad niet anders worden. Dat is een levensstijl. Inderdaad eentje waarbij je uiteindelijk fysiek kapot gaat. En de verdiensten zijn minimaal in combinatie met het aantal uren. Feitelijk is het totaal niet rendabel maar dat zal niet veranderen. Een zakenman etc is hij vermoedelijk niet met zo'n slechte persoonlijke hygiëne. 

Ik begrijp dat jij niet wilt scheiden. Dan moet je de huidige situatie accepteren. -- - Die waardering komt er niet en als die komt omdat jij het zegt of erom vraagt heeft het geen betekenis. 
- Wat jij kunt veranderen is je eigen leven. Kijk naar mogelijkheden voor opvang. 
- Ga tijd investeren in eigen vrienden en hobby's. 
- En kijk of je een baan buitenshuis kunt doen. Dan is er recht op kinderopvangtoeslag.

 Zie jezelf als alleenstaande ouder. Een beetje zoals mensen die een partner hebben in het leger of op een boorplatform. Jij hebt je eigen leven met de kinderen en hij waait af en toe langs. Neem zelf beslissingen en deel die mede. Hij is een huisgenoot en jij bent van de organisatie. De korte tijd dat hij thuis is verblijft hij grotendeels in zijn stinkhol. Ik zou daar overigens wel eens een raam openen en misschien toch gaan schoonmaken. Grote kans dat er namelijk sprake is of komt van schimmel, vocht of ongedierte! Dat kan in jouw woning trekken en klachten veroorzaken bij jou of jonge kinderen. In het kader van jullie gezondheid en het behouden van jouw huis kan je niet altijd de deur dicht trekken. Straks krijg je ratten, vlooien of andere ellende. 

Poeh, lastig hoor. Ik denk dat het van buitenaf moeilijk is om te oordelen wat er echt in jullie relatie gebeurt. Sommige zaken zijn misschien vanzelfsprekend geworden, jij interpreteert zijn gedrag vanuit jouw bepaalde bril en omgekeerd. Jij vat veel wat tegen jou wordt gezegd op vanuit een standpunt dat weinig zelfwaardering laat zien.

Ik herken het wel een beetje, heb zelf ook zo'n periode gehad. Ik heb veel gehad aan een goede coach. Geen therapie, maar een opbouwende coach. In de eerste plaats in het opbouwen van een eigen leven en mijn gevoel van zelfwaardering. Maar ook in het interpreteren van opmerkingen en gedrag van anderen. En ik heb gemerkt dat ik in mijn eigen communicatie veel kan doen richting anderen. Zo'n opmerking als in de OP dat je moeder je klanten steevast 'klantjes' noemt, kon mij vroeger tot op de grond afbranden. Nu reageer ik daar heel anders op en heeft het niet meer zo'n impact. Ik denk dat als je, zoals meerderen al schreven hier, eerst je eigen leven leuker maakt, je dan wel kunt zien wat je vervolgstappen zijn. Eerst zorgen voor jezelf dus.

Watmoetik schreef op 08-01-2025 om 11:28:

Mijn man is inderdaad niet dominant, hij heeft wel faalangst en ik heb al aangegeven dat hij mij niet als scherm moet gebruiken en toen zei hij eerst ja nou jij bent nu verbaal eenmaal wat sterker dan ik, en nu een paar jaar later zegt hij wel dat hij me nooit zo voor de leeuwen had mogen gooien. Ik kan wel wat voorbeelden geven maar niet alles, maar dingen in de trant van dat zijn vrienden ons hadden uitgenodigd voor eten waarvan ik niets wist, toen kwam er later 1 van die vriendinnen naar me toe van jamme dat jullie al wat hebben die dag. Maar ik had geen flauw idee waar het over ging, later zag ik in zijn appjes dat hij het uit mijn naam had afgezegd. En 1 van mijn laatste sportwedstrijden wilde hij komen kijken maar het was in de avond, dus ik zei ik ga liever alleen ivm bedtijd baby, hij stond er op om mee te gaan en ik heb gezegd als baby gaat huilen moet je wel in de auto wachten. Nou je raadt het al, baby ging huilen maar hij bleef langs de zijlijn staan, hoor ik later op de film dat hij zegt 'ja ik moest van haar filmen'. Dan lijkt net alsof ik baby bedtijd heb ontzegd voor mijn plezier. Dus mijn wedstrijd verpest omdat er heel hard doorheen gegild werd en ik stond ook nog eens voor schut in de sportkantine en hij was weer de arme man die moest filmen. Zo zijn er echt heel veel dingen voorgevallen waardoor binnen 2 jaar heel mijn zelfvertrouwen naar de knoppen is gegaan. Ook dingen die hij uit mijn naam tegen zijn ouders heeft gezegd die hij zelf niet durfde te zeggen waardoor ze dan boos op mij werden en ik werkelijk geen benul had waar het over ging. Waarna ze alleen maar NOG bozer werden omdat ik dan de leugenaar zou zijn. Voor deze gesprekken heb ik emdr gehad omdat het echt heel heftig was. En hij zegt wel nou dat doe ik nu toch niet meer maar ten eerste moet ik dat maar geloven en ten tweede heb ik me zo erg voor hem afgeschermd dat hij de kans niet krijgt. Er zijn daarna eigenlijk geen dingen meer gebeurt om het weer op te bouwen. Met mijn verstand probeer ik wel te geloven dat ik geen 'boeman' ben maar ik heb wel elke keer alle schijn tegen me waardoor ik dan denk ben ik dan echt zo slecht. Waarom sta ik steeds onderaan die afwentel orde of hoe je het ook wilt noemen. En ik kan best voor mezelf opkomen als het moet alleen het voelt niet eerlijk dat ik het voor ons allebei moest dragen.

Toen er eenmaal spanningen kwamen tussen mij en zijn ouders door dit alles heeft hij uiteindelijk tegen ze gezegd dat ik heb gezegd dat ze niet tegen me mogen praten. Zijn logica: zo dan is dat geregeld. Mijn schoonouders natuurlijk verdrietig en boos omdat ik dat gezegd zou hebben waardoor die bom ook een keer gebarsten is. Ik dacht al die tijd waarom negeren ze mij. Toen ik zei dat het niet waar was werd het niet geloofd. Dus ik was al bang en onzeker maar alle initiatief moest ook van mijn kant komen omdat ik dat gezegd zou hebben. Bij relatie therapie was het: conflict tussen mij en schoonouders, man staat er tussenin. En ik dacht alleen maar nee hij staat er helemaal niet tussenin, IK ben hier tussenin gezet ik heb helemaal niet erom gevraagd dat zij zonder mij dingen over mij gingen bespreken.

Mijn man heeft er wel therapie voor gevolgd om zelf wat weerbaarder te zijn maar het heeft echt iets gebroken in mij. Ik ben echt heel achterdochtig geworden. De week voor de bruiloft kon ik alleen nog maar huilen maar mijn ouders zeiden ja het is nu een beetje te laat om alles nog af te blazen. Het werd door iedereen een beetje afgedaan als spanning voor de bruiloft, uiteindelijk met kalmeringstabletten alles wel doorgekomen en het is ook niet de schuld van mijn ouders. Ik ben er alleen wel stapje voor stapje steeds dieper ingestapt en ik zou zo graag weer een fractie willen zijn van wat ik voor die tijd was.

Hij liegt dus tegen mensen en maakt jou onderdeel van die leugen , dat heeft niets met faalangst te maken. Maar hier ook weer anderen hebben voor jou bepaald wat je doet , nu je ouders dat je ging trouwen... pak zelf je regie 

Watmoetik schreef op 08-01-2025 om 11:28:

Mijn man is inderdaad niet dominant, hij heeft wel faalangst en ik heb al aangegeven dat hij mij niet als scherm moet gebruiken en toen zei hij eerst ja nou jij bent nu verbaal eenmaal wat sterker dan ik, en nu een paar jaar later zegt hij wel dat hij me nooit zo voor de leeuwen had mogen gooien. Ik kan wel wat voorbeelden geven maar niet alles, maar dingen in de trant van dat zijn vrienden ons hadden uitgenodigd voor eten waarvan ik niets wist, toen kwam er later 1 van die vriendinnen naar me toe van jamme dat jullie al wat hebben die dag. Maar ik had geen flauw idee waar het over ging, later zag ik in zijn appjes dat hij het uit mijn naam had afgezegd. En 1 van mijn laatste sportwedstrijden wilde hij komen kijken maar het was in de avond, dus ik zei ik ga liever alleen ivm bedtijd baby, hij stond er op om mee te gaan en ik heb gezegd als baby gaat huilen moet je wel in de auto wachten. Nou je raadt het al, baby ging huilen maar hij bleef langs de zijlijn staan, hoor ik later op de film dat hij zegt 'ja ik moest van haar filmen'. Dan lijkt net alsof ik baby bedtijd heb ontzegd voor mijn plezier. Dus mijn wedstrijd verpest omdat er heel hard doorheen gegild werd en ik stond ook nog eens voor schut in de sportkantine en hij was weer de arme man die moest filmen. Zo zijn er echt heel veel dingen voorgevallen waardoor binnen 2 jaar heel mijn zelfvertrouwen naar de knoppen is gegaan. Ook dingen die hij uit mijn naam tegen zijn ouders heeft gezegd die hij zelf niet durfde te zeggen waardoor ze dan boos op mij werden en ik werkelijk geen benul had waar het over ging. Waarna ze alleen maar NOG bozer werden omdat ik dan de leugenaar zou zijn. Voor deze gesprekken heb ik emdr gehad omdat het echt heel heftig was. En hij zegt wel nou dat doe ik nu toch niet meer maar ten eerste moet ik dat maar geloven en ten tweede heb ik me zo erg voor hem afgeschermd dat hij de kans niet krijgt. Er zijn daarna eigenlijk geen dingen meer gebeurt om het weer op te bouwen. Met mijn verstand probeer ik wel te geloven dat ik geen 'boeman' ben maar ik heb wel elke keer alle schijn tegen me waardoor ik dan denk ben ik dan echt zo slecht. Waarom sta ik steeds onderaan die afwentel orde of hoe je het ook wilt noemen. En ik kan best voor mezelf opkomen als het moet alleen het voelt niet eerlijk dat ik het voor ons allebei moest dragen.

Toen er eenmaal spanningen kwamen tussen mij en zijn ouders door dit alles heeft hij uiteindelijk tegen ze gezegd dat ik heb gezegd dat ze niet tegen me mogen praten. Zijn logica: zo dan is dat geregeld. Mijn schoonouders natuurlijk verdrietig en boos omdat ik dat gezegd zou hebben waardoor die bom ook een keer gebarsten is. Ik dacht al die tijd waarom negeren ze mij. Toen ik zei dat het niet waar was werd het niet geloofd. Dus ik was al bang en onzeker maar alle initiatief moest ook van mijn kant komen omdat ik dat gezegd zou hebben. Bij relatie therapie was het: conflict tussen mij en schoonouders, man staat er tussenin. En ik dacht alleen maar nee hij staat er helemaal niet tussenin, IK ben hier tussenin gezet ik heb helemaal niet erom gevraagd dat zij zonder mij dingen over mij gingen bespreken.

Mijn man heeft er wel therapie voor gevolgd om zelf wat weerbaarder te zijn maar het heeft echt iets gebroken in mij. Ik ben echt heel achterdochtig geworden. De week voor de bruiloft kon ik alleen nog maar huilen maar mijn ouders zeiden ja het is nu een beetje te laat om alles nog af te blazen. Het werd door iedereen een beetje afgedaan als spanning voor de bruiloft, uiteindelijk met kalmeringstabletten alles wel doorgekomen en het is ook niet de schuld van mijn ouders. Ik ben er alleen wel stapje voor stapje steeds dieper ingestapt en ik zou zo graag weer een fractie willen zijn van wat ik voor die tijd was.

Sorry, maar ik hoop dat je zelf nog eens in wilt zoemen op de voorbeelden die je geeft.

Het voorbeeld van jou sportwedstrijd en dat jij liever alleen wilde zodat hij verantwoordelijk bij baby thuis kan blijven in verband met bedtijd baby en hij erop stond om te gaan kijken met de baby langs de zijlijn. Je gaf duidelijk aan dat als de baby moe is dat hij dan met de baby in de auto moet wachten.
 En je hem vervolgens op de film die hij maakte hoort zeggen tegen degene naast hem, terwijl de baby inmiddels huilde:" Ja, ze zei dat ik moest filmen".

En zo had je meer voorbeelden dat hij dus bewust feiten verdraaid, en jij erop aangekeken wordt. Manipulatie. En gebracht door een ogenschijnlijk "goede man". Maar dat is dus niet zo. Heb jij niet met verborgen narcisme te maken?

Ik zou je willen aanraden naar de huisarts te gaan. En dat je eens duidelijk dit soort voorbeelden geeft. Hier kloppen de zaken niet hoor!

Dit heeft ook niks met "niet weerbaar zijn"van jou man te maken, dit is om je op een verkeerd spoor te zetten....om je in de war te brengen.

Sorry, maar je bent een slachtoffer van N.

Watmoetik schreef op 08-01-2025 om 11:28:

Mijn man is inderdaad niet dominant, hij heeft wel faalangst en ik heb al aangegeven dat hij mij niet als scherm moet gebruiken en toen zei hij eerst ja nou jij bent nu verbaal eenmaal wat sterker dan ik, en nu een paar jaar later zegt hij wel dat hij me nooit zo voor de leeuwen had mogen gooien. Ik kan wel wat voorbeelden geven maar niet alles, maar dingen in de trant van dat zijn vrienden ons hadden uitgenodigd voor eten waarvan ik niets wist, toen kwam er later 1 van die vriendinnen naar me toe van jamme dat jullie al wat hebben die dag. Maar ik had geen flauw idee waar het over ging, later zag ik in zijn appjes dat hij het uit mijn naam had afgezegd. En 1 van mijn laatste sportwedstrijden wilde hij komen kijken maar het was in de avond, dus ik zei ik ga liever alleen ivm bedtijd baby, hij stond er op om mee te gaan en ik heb gezegd als baby gaat huilen moet je wel in de auto wachten. Nou je raadt het al, baby ging huilen maar hij bleef langs de zijlijn staan, hoor ik later op de film dat hij zegt 'ja ik moest van haar filmen'. Dan lijkt net alsof ik baby bedtijd heb ontzegd voor mijn plezier. Dus mijn wedstrijd verpest omdat er heel hard doorheen gegild werd en ik stond ook nog eens voor schut in de sportkantine en hij was weer de arme man die moest filmen. Zo zijn er echt heel veel dingen voorgevallen waardoor binnen 2 jaar heel mijn zelfvertrouwen naar de knoppen is gegaan. Ook dingen die hij uit mijn naam tegen zijn ouders heeft gezegd die hij zelf niet durfde te zeggen waardoor ze dan boos op mij werden en ik werkelijk geen benul had waar het over ging. Waarna ze alleen maar NOG bozer werden omdat ik dan de leugenaar zou zijn. Voor deze gesprekken heb ik emdr gehad omdat het echt heel heftig was. En hij zegt wel nou dat doe ik nu toch niet meer maar ten eerste moet ik dat maar geloven en ten tweede heb ik me zo erg voor hem afgeschermd dat hij de kans niet krijgt. Er zijn daarna eigenlijk geen dingen meer gebeurt om het weer op te bouwen. Met mijn verstand probeer ik wel te geloven dat ik geen 'boeman' ben maar ik heb wel elke keer alle schijn tegen me waardoor ik dan denk ben ik dan echt zo slecht. Waarom sta ik steeds onderaan die afwentel orde of hoe je het ook wilt noemen. En ik kan best voor mezelf opkomen als het moet alleen het voelt niet eerlijk dat ik het voor ons allebei moest dragen.

Toen er eenmaal spanningen kwamen tussen mij en zijn ouders door dit alles heeft hij uiteindelijk tegen ze gezegd dat ik heb gezegd dat ze niet tegen me mogen praten. Zijn logica: zo dan is dat geregeld. Mijn schoonouders natuurlijk verdrietig en boos omdat ik dat gezegd zou hebben waardoor die bom ook een keer gebarsten is. Ik dacht al die tijd waarom negeren ze mij. Toen ik zei dat het niet waar was werd het niet geloofd. Dus ik was al bang en onzeker maar alle initiatief moest ook van mijn kant komen omdat ik dat gezegd zou hebben. Bij relatie therapie was het: conflict tussen mij en schoonouders, man staat er tussenin. En ik dacht alleen maar nee hij staat er helemaal niet tussenin, IK ben hier tussenin gezet ik heb helemaal niet erom gevraagd dat zij zonder mij dingen over mij gingen bespreken.

Mijn man heeft er wel therapie voor gevolgd om zelf wat weerbaarder te zijn maar het heeft echt iets gebroken in mij. Ik ben echt heel achterdochtig geworden. De week voor de bruiloft kon ik alleen nog maar huilen maar mijn ouders zeiden ja het is nu een beetje te laat om alles nog af te blazen. Het werd door iedereen een beetje afgedaan als spanning voor de bruiloft, uiteindelijk met kalmeringstabletten alles wel doorgekomen en het is ook niet de schuld van mijn ouders. Ik ben er alleen wel stapje voor stapje steeds dieper ingestapt en ik zou zo graag weer een fractie willen zijn van wat ik voor die tijd was.

Dit verhaal kaan ook bij de voorberlden van gaslighting

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Gaslighting

Auwereel schreef op 08-01-2025 om 12:29:

[..]

Dit verhaal kaan ook bij de voorberlden van gaslighting

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Gaslighting

Dit dus. Hij is een nare man. Aardige mannen doen dit niet. Hoop dat je dit inziet of in gaat zien

Watmoetik schreef op 08-01-2025 om 08:08:

Die werktijden kunnen omdat hij eigen baas is, 

Die werktijden kunnen als je eigen baas bent en verder geen relatie of kinderen hebt. Als je een relatie hebt waarin je er voor elkaar wil zijn en als je verantwoordelijkheid hebt over kinderen dan kan het in mijn ogen absoluut niet. 

Waarom wilde hij kinderen? Om iets met ze te doen en er voor ze te zijn of enkel voor de status, als hij ze 6 van de 7 dagen helemaal niet ziet?

Echt een gelijker verdeling van werk en zorg eisen. Hij gebruikt je aan alle kanten als voetveeg, je bent meer dan dat.