Weinig waardering
Goedemiddag,
Het klinkt een beetje flauw om dit onderwerp aan te maken maar ik moet toch iets kwijt. Zelf had ik nooit een kinderwens en mijn man wel, het voelde toch wat 'normaler' om wel kinderen te krijgen en mijn man nam het me uiteindelijk toch wel kwalijk dus zo is het eigenlijk gegaan. Ik had voor die tijd nog nooit vrijwillig een baby vastgehouden maar van mijn eigen kinderen hou ik natuurlijk wel. Ik zorg voor de kinderen want mijn man is altijd weg. Daarnaast werk ik op de momenten dat de kinderen op school zijn zodat ik mijn eigen inkomen heb.
Ik merk dat ik er last van begin te krijgen hoe mensen tegen me doen. Ik werk dan misschien thuis maar ik ben er zelf juist trots op dat ik ondanks dat ik ook alles voor de kinderen moet regelen best een prima salaris verdien. Pas al iemand die vroeg of ik ook nog een echte baan heb behalve dit, of mijn moeder die mijn klanten steevast 'klantjes' blijft noemen. Als mijn man een luier verschoont zegt mijn vader zo jij hebt geluk zeg dat je een man hebt die dat doet, en mijn oma vond het zielig voor mijn schoonvader dat hij niet vernoemd is. We slapen al 4 jaar in aparte slaapkamers maar zijn kamer maakt hij nooit schoon en er komt een hele vieze geur uit, toen ik het hier met mijn zus over had zegt ze ach het is echt zon lieverd je moet hem gewoon een beetje helpen. Ik heb het al zo vaak geprobeerd maar ik word zo misselijk van die geur dat ik het echt niet wil. Heb al gezegd dat hij dan een schoonmaker moet regelen maar dat wil hij niet. Mijn man is standaard tot 12 uur in de nacht weg elke avond, pas moest ik 1 avond weg en dan krijg ik van mijn vriendinnen te horen hoe lief het van mijn man is dat hij vrij wilde regelen van zijn werk. Ik zeg dan maar ja maar ik kan dat helemaal niet lief vinden. Ik ben 7 dagen per week aan de kinderen gebonden, mijn man zegt gerust een week van tevoren ohja ik ben van woensdag tot zaterdag in Italie. Niemand die dan zal zeggen wat knap van je. Al 'mijn' contacten staan altijd aan de kant van mijn man en mijn schoonfamilie is ook allemaal lastig en dat komt ook allemaal door mij. Ik voel me al sinds ik met mijn man ben na de eerste aanvaring met mijn schoonvader (bijna direct nadat we elkaar leerden kennen) zo diep verdrietig. Ik heb altijd zo'n gevoel wat in mijn middenrif drukt wat voelt als verdriet. Niemand ziet mijn inspanningen en hoe knap het is dat ik voor de kinderen zorg terwijl ik helemaal niks van kinderen weet terwijl ik mijn hobby kwijt ben door geen tijd meer, mezelf heb moeten omscholen terwijl ik mijn oude werk zo leuk vond maar ik ben altijd de boosdoener. Sorry dat ik zo zeur ik weet ook niet wat ik wil bereiken. Het voelt gewoon alsof mijn man mijn grootste concurrent is en ik voel me zo onveilig bij hem omdat hij voor mijn gevoel iedereen in een oogwenk tegen me op kan zetten. Hij gaat alleen maar meer en meer en meer werken en krijgt er alleen maar complimenten voor want hij werkt zo hard maar ik werkte juist ook zo graag.
Mwoah om er nu meteen een narcisme-etiket op te plakken, vind ik wat voorbarig. Daar zijn meer elementen voor nodig. Het is in ieder geval een laffe man die liegt om er zelf beter uit te komen. Lijkt me al erg genoeg.
En na je laatste bericht: ik ben zeker niet voor maar snel scheiden, want het is niet niks en je zit toch ook voor altijd aan elkaar vast door de kinderen. Maar met zo'n manipulatieve man die je al zo'n tijd zo ongelukkig maakt ben je echt veel beter af zonder hem. Ook als je toch nog met elkaar te maken hebt door de kinderen, ook zonder zijn geld. Gewoon omdat je dan weer jezelf kunt zijn met de eigenwaarde die je had voor je met deze man een relatie kreeg.
Wat is er nog leuk aan deze man? Het leest alsof er meer een soort onaangepaste en asociale huisgenoot bij jullie woont, of beter gezegd slaapt.
Dit levensritme houdt echt geen mens vol. En waarom wilde hij eigenlijk kinderen als hij ze nooit ziet? Voor de heb en de status? Om aan de buitenwereld te laten zien hoe goed hij zijn leven op orde heeft?
En die omgeving van jullie, leven die nog in de jaren vijftig? Want hij is toch zo lief en zorgzaam als hij één avond wel naar zijn kroost omkijkt in een jaar. Nou nou...
Wat ik ook heel problematisch zou vinden is zijn gelieg en het niet nemen van verantwoordelijkheid. Niet voor jullie relatie, niet voor jullie kinderen en zelfs niet voor zijn eigen levenskeuzes, want hij legt de verantwoordelijkheid daarvoor achter je rug om bij jou neer zodat mensen niet boos op hem worden. Echt heel naar.
Dus nee, ik zou niet eens meer relatietherapie overwegen, hier valt echt geen eer meer aan te behalen. Je doet het nu ook al alleen, maar zonder hem hoef je ook geen verwachtingen en bijbehorende teleurstellingen te hebben. En geen omgeving die hem de hemel in prijst als hij een keer een vinger naar zijn kinderen uitsteekt en jou aankijkt op zijn leugens. Liever kwijt dan rijk.
En dan mag hij ook eens nadenken over een omgangsregeling, want zelfs een om het weekendregeling wordt nog lastig als hij zeven dagen per week van 's ochtends vroeg tot middernacht werkt.
Zorg goed voor jezelf. Zoek iemand van buitenaf om mee te praten, bijvoorbeeld in het wijkcentrum of de praktijkondersteuner van de huisarts.
Ik krijg een beeld van jou dat het leven je allemaal overkomen is, je hebt erbij gestaan en naar gekeken en dat doe je nu ook. (je trouwerij, de kinderen, je werkzame leven, etc., je zelfbeeld...).
JIJ hebt geen eigen autonome keuzes genomen. Als de kinderwens voornamelijk bij je man lag, dan had je daar toch meteen alleen afspraken over kunnen maken. Zoals ik blijf wel werken.
Jij bent zelf niet assertief geweest, maar laat je allerlei beelden van andere aanleunen.
MAAK je eigen KEUZES, maak je eigen beelden, volg je eigen waarden, en begin zelf eens jezelf waardevol te vinden. Ook wat je zelf dagelijks doet.
Eens met wat iemand anders al schreef:
'Op basis van wat je tot nu toe vertelt, klinkt het niet alsof je man jouw controleert of heel erg dominant is, maar eerder alsof jij zelf moeite hebt om je eigen pad te volgen en je grenzen aan te geven. Je lijkt erg bezig met wat anderen van jou vinden. En dat ligt toch echt vooral bij jou om aan te pakken. Is dat een patroon dat je in andere situaties ook herkent bij jezelf?"
Stop inderdaad met zeuren, ga dingen doen die jezelf wil doen, maak nieuwe werk-/samenwerkingsafspraken met je man.
Dat jij met je man in zo'n patroon bent gekomen, ook daar was jij bij. Stop met dat slaapwandelen en word wakker!
goed van je dat je hier van je afschrijft en wat steun zoekt. Zie je dat iedereen erg eensgezind is in hun mening: dit ligt niet aan jou en je 'ziet' hopelijk steeds meer in dat het niet klopt wat jou man laat zien aan gedrag. Je bent terecht achterdochtig naar hem toe, want dat krijg je door zijn gelieg, gedraai, gemanipuleer en niet integer zijn. Door zijn gedrag raak je in de war, omdat hij vanalles achter jou rug om liegt, je loopt dus steeds twee stappen achter.
Maar even voor jou nog wat duidelijk; jou man is juist erg weerbaar, kan prima voor zichzelf opkomen en neemt veel ruimte voor zichzelf in. Trap alsjeblieft niet in wat hij zegt. Kijk naar zijn gedrag en wat steeds niet klopt...
En wat je schoonfamilie betreft...hou er in je achterhoofd rekening mee gezien hun reacties naar jou toe, dat bij hun waarschijnlijk hetzelfde speelt.
Hoop dat het je wat interne rust en bevestiging geeft dat jou onderbuikgevoelens kloppen. Als je dat eenmaal goed beseft, dan doorzie je het manipulerende gedrag van je man steeds duidelijker.
Hoop voor jou dat je een leuke en oprecht lieve man leert kennen ooit in de toekomst.
Zoek steun bij huisarts of huisartsondersteuner. En ga in therapie voor jezelf om sterker te worden.
Dank jullie wel. Die afspraken zijn vooraf wel gemaakt maar ik had natuurlijk ook beter kunnen weten dat de kans dat ze ook daadwerkelijk nageleefd zouden worden erg klein was. Maakt ook niet uit want het heeft ook mooie dingen gebracht want ik had nooit gedacht dat ik van kinderen zou kunnen houden en dat doe ik wel.
Bedankt dat jullie me helpen om inzichtelijk te maken waar nu echt mijn probleem zit waar ik het meeste tegenaan loop.
Watmoetik schreef op 08-01-2025 om 17:51:
Dank jullie wel. Die afspraken zijn vooraf wel gemaakt maar ik had natuurlijk ook beter kunnen weten dat de kans dat ze ook daadwerkelijk nageleefd zouden worden erg klein was. Maakt ook niet uit
Het maakt wél uit, want je voelt je doodongelukkig onder de huidige situatie, en terecht. Tijd om erop te staan dat je man zich aan zijn afspraken gaat houden, zelf er ook naar te gaan leven en eerlijk voor jezelf te bedenken of je gelukkiger wordt met deze man zoals het nu gaat of zonder en zelf je leven kunnen vormgeven. Je lijdzame het-overkomt-me-allemaal houding lost helemaal niets op en maakt je alleen maar ellendiger en een nog grotere prooi voor manipulatie.
Speelt jouw eigen jeugd en familie ook niet een grote rol in hoe jij geworden bent? Uit jouw verhaal over hun huidige reacties komt een beeld van onderdanigheid naar voren. Van weinig eigenwaarde. En van een omgeving die belangrijker is dan jij als individu. Als jij zo gevormd bent door je ouders is het niet vreemd dat je nu zo in het leven staat. Jij bent gewend dat anderen beslissen. Je hebt geen regie over je eigen leven. En geeft geen grenzen aan. De mening van "anderen " is belangrijker dan jouw mening en intussen ook jouw welzijn. Zelfs het gedrag van jouw partner doorzie je niet.
Wil jij het graag goed doen voor een ander (en dus gezien worden en waardering krijgen)?
Ik heb het juist pas aan mijn moeder gevraagd hoe het kan dat ik zo'n laag zelfbeeld heb maar het komt echt niet uit mijn jeugd. Het is bij mij echt pas een klein beetje vanaf de middelbare school ontstaan, en van mijn 18e tot mijn 24ste voelde ik me echt weer goed en daarna is dit hele verhaal gekomen en voor mij toch een trigger geweest om me rot te voelen waar ik te lang in blijf hangen. Voor die tijd heb ik eigenlijk ook nog nooit iemand gehad die boos op me werd of iets dergelijks, ik ben altijd een beetje rustig en op de achtergrond ik schijn een vriendelijke uitstraling te hebben dus ik heb altijd het gevoel gehad dat mensen me gewoon zien als hoe ik zelf dacht dat ik was en voelde me daar gewoon prima bij. Ik weet eigenlijk niet wat er gebeurd zou zijn als ik eerder in mijn leven iemand zou hebben ontmoet die op die manier boos op me zou worden, blijkbaar maakt het toch iets los in mij dat er ineens 3 personen tegenover me staan die me verwijten compleet het tegenovergestelde te zijn. Komt ook bij dat zowel mijn vader als moeder ernstige gezondheidsklachten hebben dus die zijn de laatste jaren ook wat 'harder' in de uitspraken af en toe en hebben hulp nodig maar dat komt niet uit mijn jeugd. Toen ik nog jonger was had ik weleens mensen die mij uit de brand hielpen als er wat was, misschien is het gewoon lastig dat ik in een korte tijd niemand meer heb die 'boven' mij staat die ik kan vragen om hulp of die een arm om me heen kan slaan en kan zeggen komop je kan het of je doet het goed.
Watmoetik schreef op 09-01-2025 om 07:11:
Ik heb het juist pas aan mijn moeder gevraagd hoe het kan dat ik zo'n laag zelfbeeld heb maar het komt echt niet uit mijn jeugd. Het is bij mij echt pas een klein beetje vanaf de middelbare school ontstaan, en van mijn 18e tot mijn 24ste voelde ik me echt weer goed en daarna is dit hele verhaal gekomen en voor mij toch een trigger geweest om me rot te voelen waar ik te lang in blijf hangen. Voor die tijd heb ik eigenlijk ook nog nooit iemand gehad die boos op me werd of iets dergelijks, ik ben altijd een beetje rustig en op de achtergrond ik schijn een vriendelijke uitstraling te hebben dus ik heb altijd het gevoel gehad dat mensen me gewoon zien als hoe ik zelf dacht dat ik was en voelde me daar gewoon prima bij. Ik weet eigenlijk niet wat er gebeurd zou zijn als ik eerder in mijn leven iemand zou hebben ontmoet die op die manier boos op me zou worden, blijkbaar maakt het toch iets los in mij dat er ineens 3 personen tegenover me staan die me verwijten compleet het tegenovergestelde te zijn. Komt ook bij dat zowel mijn vader als moeder ernstige gezondheidsklachten hebben dus die zijn de laatste jaren ook wat 'harder' in de uitspraken af en toe en hebben hulp nodig maar dat komt niet uit mijn jeugd. Toen ik nog jonger was had ik weleens mensen die mij uit de brand hielpen als er wat was, misschien is het gewoon lastig dat ik in een korte tijd niemand meer heb die 'boven' mij staat die ik kan vragen om hulp of die een arm om me heen kan slaan en kan zeggen komop je kan het of je doet het goed.
Van mij krijg je een knuffel 🤗 Niet omdat ik boven je zou staan, maar juist naast je. Je hebt ongemerkt (te) veel verantwoordelijkheden op je bordje gekregen en je ontvangt (te) weinig steun daarbij en (te) weinig waardering daarvoor. Begin nu eens met jezelf een schouderklopje of compliment te geven voor alles wat je toch maar mooi voor elkaar krijgt. En zeg dat liefst tegen jezelf als je jezelf in de spiegel aankijkt. En doe vooral eens iets liefs en leuks voor jezelf, elke dag een keer. En zoek die nanny/oppas/babysit, die kan bij jou de druk ook verlichten. Zet em op, you go girl!
dankjewel, lief van je!
Auwereel schreef op 08-01-2025 om 12:29:
[..]
Dit verhaal kaan ook bij de voorberlden van gaslighting
Nou inderdaad! TO, je hebt een vreselijk nare partner, ik zeg het expres zo hard, in de hoop dat het je aan het denken zet. Kies voor jezelf, leer jezelf weer kennen. Jij bent niet de kwade, dat is hij, honderd procent.
Labyrinth schreef op 08-01-2025 om 17:36:
Ik krijg een beeld van jou dat het leven je allemaal overkomen is, je hebt erbij gestaan en naar gekeken en dat doe je nu ook. (je trouwerij, de kinderen, je werkzame leven, etc., je zelfbeeld...).
JIJ hebt geen eigen autonome keuzes genomen. Als de kinderwens voornamelijk bij je man lag, dan had je daar toch meteen alleen afspraken over kunnen maken. Zoals ik blijf wel werken.
Jij bent zelf niet assertief geweest, maar laat je allerlei beelden van andere aanleunen.
MAAK je eigen KEUZES, maak je eigen beelden, volg je eigen waarden, en begin zelf eens jezelf waardevol te vinden. Ook wat je zelf dagelijks doet.
Eens met wat iemand anders al schreef:
'Op basis van wat je tot nu toe vertelt, klinkt het niet alsof je man jouw controleert of heel erg dominant is, maar eerder alsof jij zelf moeite hebt om je eigen pad te volgen en je grenzen aan te geven. Je lijkt erg bezig met wat anderen van jou vinden. En dat ligt toch echt vooral bij jou om aan te pakken. Is dat een patroon dat je in andere situaties ook herkent bij jezelf?"
Stop inderdaad met zeuren, ga dingen doen die jezelf wil doen, maak nieuwe werk-/samenwerkingsafspraken met je man.
Dat jij met je man in zo'n patroon bent gekomen, ook daar was jij bij. Stop met dat slaapwandelen en word wakker!
Precies dit. Ik krijg er een beetje de kriebels van, dat passieve gedoe.
Ergens vind ik ook dat jij schouderklopjes verdient, je hebt een eigen huis, zorgt goed voor de kinderen, hebt werk. (werk je vanuit huis, verdien je voldoende?) Ga zorgen dat je weer wat meer kunt gaan doen wat je echt zelf wil. Wil je je oude baan terug, zou dat gaan lukken? (met eventueel kinderopvang, naschoolse opvang?) Wat moet je doen om je hobbies weer op te pakken?
Als je door wil met je man dan zou ik echt om de tafel gaan zitten en een nieuw schema maken, wat doet hij, wat doe jij? Is hij er wel bij het avond eten en gaat hij daarna weer weg? Wat maakt dat hij aldoor tot zo laat weg is, is dat wel nodig?
Die kamer van hem; als hij zo lief is en doet wat jij zegt als je het vraagt, dan zou ik opdragen dat hij die kamer iedere week schoonmaakt en dat je hem daar best de eerste keer even mee wil helpen, dat jullie het dan samen doen, maar dat hij het daarna wel moet bijhouden.
En van die familie en vrienden die hem alleen maar ophemelen zou ik ook gek worden en ik vind het vrij ouderwetse opvattingen. Hoezo is het superlief en bijzonder als hij een luier verschoont...dat is toch normaal voor een vader?
