Weinig waardering
Goedemiddag,
Het klinkt een beetje flauw om dit onderwerp aan te maken maar ik moet toch iets kwijt. Zelf had ik nooit een kinderwens en mijn man wel, het voelde toch wat 'normaler' om wel kinderen te krijgen en mijn man nam het me uiteindelijk toch wel kwalijk dus zo is het eigenlijk gegaan. Ik had voor die tijd nog nooit vrijwillig een baby vastgehouden maar van mijn eigen kinderen hou ik natuurlijk wel. Ik zorg voor de kinderen want mijn man is altijd weg. Daarnaast werk ik op de momenten dat de kinderen op school zijn zodat ik mijn eigen inkomen heb.
Ik merk dat ik er last van begin te krijgen hoe mensen tegen me doen. Ik werk dan misschien thuis maar ik ben er zelf juist trots op dat ik ondanks dat ik ook alles voor de kinderen moet regelen best een prima salaris verdien. Pas al iemand die vroeg of ik ook nog een echte baan heb behalve dit, of mijn moeder die mijn klanten steevast 'klantjes' blijft noemen. Als mijn man een luier verschoont zegt mijn vader zo jij hebt geluk zeg dat je een man hebt die dat doet, en mijn oma vond het zielig voor mijn schoonvader dat hij niet vernoemd is. We slapen al 4 jaar in aparte slaapkamers maar zijn kamer maakt hij nooit schoon en er komt een hele vieze geur uit, toen ik het hier met mijn zus over had zegt ze ach het is echt zon lieverd je moet hem gewoon een beetje helpen. Ik heb het al zo vaak geprobeerd maar ik word zo misselijk van die geur dat ik het echt niet wil. Heb al gezegd dat hij dan een schoonmaker moet regelen maar dat wil hij niet. Mijn man is standaard tot 12 uur in de nacht weg elke avond, pas moest ik 1 avond weg en dan krijg ik van mijn vriendinnen te horen hoe lief het van mijn man is dat hij vrij wilde regelen van zijn werk. Ik zeg dan maar ja maar ik kan dat helemaal niet lief vinden. Ik ben 7 dagen per week aan de kinderen gebonden, mijn man zegt gerust een week van tevoren ohja ik ben van woensdag tot zaterdag in Italie. Niemand die dan zal zeggen wat knap van je. Al 'mijn' contacten staan altijd aan de kant van mijn man en mijn schoonfamilie is ook allemaal lastig en dat komt ook allemaal door mij. Ik voel me al sinds ik met mijn man ben na de eerste aanvaring met mijn schoonvader (bijna direct nadat we elkaar leerden kennen) zo diep verdrietig. Ik heb altijd zo'n gevoel wat in mijn middenrif drukt wat voelt als verdriet. Niemand ziet mijn inspanningen en hoe knap het is dat ik voor de kinderen zorg terwijl ik helemaal niks van kinderen weet terwijl ik mijn hobby kwijt ben door geen tijd meer, mezelf heb moeten omscholen terwijl ik mijn oude werk zo leuk vond maar ik ben altijd de boosdoener. Sorry dat ik zo zeur ik weet ook niet wat ik wil bereiken. Het voelt gewoon alsof mijn man mijn grootste concurrent is en ik voel me zo onveilig bij hem omdat hij voor mijn gevoel iedereen in een oogwenk tegen me op kan zetten. Hij gaat alleen maar meer en meer en meer werken en krijgt er alleen maar complimenten voor want hij werkt zo hard maar ik werkte juist ook zo graag.
Wat ik mij ook afvraag is hoe assertief je man is, ook zakelijk betreft. Als je een eigen bedrijf hebt en zoveel uren daarin moet stoppen voor een relatief eenvoudig inkomen, dan zet dat te denken. Is zijn uurtarief wel hoog genoeg, kan hij andere klussen aannemen, die meer opbrengen. Of kan hij beter niet ergens in vaste dienst gaan, waar hij minder uren hoeft te werken.
Je lijkt meegesleurd in een relatie met een man die je continue andere dingen vertelt dan dat hij aan de rest van de wereld zegt. Gaslighten wordt dat genoemd, en het is iets waar je zelfvertrouwen en eigenwaarde behoorlijk van verdwijnt.
Bovendien; een man die van half 6 tot 24 werkt en zo weinig verdient met zijn eigen bedrijf, kan beter in loondienst gaan. Meer inkomen, betere uren en meer ruimte voor deelname aan het gezin.
Het goede en het vervelende nieuws is; de verandering ligt bij jou. Het maakt niet uit of hij doet wat hij doet omdat hij een narcist/eikel/luiwammes/vreemdganger of wat dan ook is. Het maakt niet uit of je omgeving jou als het kwade wijf ziet. ‘Wat zij vinden, dat mogen ze naar de gevonden voorwerpen vinden’ zei mijn wijze oma altijd en ik citeer haar graag.
Die waardering die je zoekt? Die moet uit jezelf komen. Want je fixt het toch maar, kinderen groot te brengen. Je staande te houden met zo’n nare vent. Dat je man alleen iets doet als jij het zegt slaat nergens op. Hij kan op zijn werk toch ook zelfstandig functioneren? Zelf bedenken wat er moet gebeuren?
De echte waardering geef je jezelf als je jezelf de ruimte gunt om te zeggen dat dit geen houdbare relatie is. Wat anderen ook denken, dat is hun denkwijze. Jij weet in jouw situatie beter. In plaats van te smachten naar iets wat je toch niet gaat krijgen, is het veel effectiever om te gaan werken aan iets waar je zelf de controle over hebt. Een exitplan. Zoek kinderopvang, neem meer klanten aan of ga buitenshuis werken en overleg met advocaat inclusief het opvragen van de cijfers van zijn bedrijf.
Voelt dat eng? Stel je toch voor dat je straks helemaal van die akelige kring en man verlost bent. Dat je oprecht je schouders op kan halen als iemand je een kwaad wijf vindt. Stel je voor dat je wel die keuze maakt en niet meer een stinkende kamer of afwezige vader voor je kinderen hebt. Dan kun je je leven vorm geven zoals jij wil, dat zou toch super zijn?
Vind je die gedachte akelig? Dan heb je misschien iets aan gesprekken met iemand buiten je bubbel. Iemand die je helpt om je eigen waarde weer te zien en te snappen wat voor schadelijke omgeving je zit. POH-ggz bijvoorbeeld, via de huisarts.
Als laatste; ik kreeg het ook te horen 25 jaar geleden ‘wat goed dat mijnheer biebel de luier verschoont’. Dat pareerde ik heel snel ‘daar is niets goeds aan, het is tenslotte ook zijn kind.’ En ik liep weg. Mensen met zo’n achterhaalde visie op het ouderschap hoefde ik niet te spreken.
Knap dat je hier zo over praat. Dat is een eerste stap. Hoewel ik de nijd snap van sommigen, is het voor je man waarschijnlijk totaal niet duidelijk dat dit speelt. Hoe open je zo'n gesprek op een veilige manier. Dat lijkt me knap lastig. Met een therapeut kan heel beladen zijn. Met wederzijdse begripvolle vrienden misschien? Het klinkt ergens wel alsof hij bereid is om te luisteren en dat zou ik zeker niet zomaar weggooien door met het vingertje te gaan wijzen en emoties op te wekken.
Als je er wat zweveriger naar kijkt kun je jezelf ook de vraag stellen wat heb ik hier te leren en is dit mijn tijd om te leren om voor mezelf op te komen? En ja, leren doet bijna altijd pijn. Maar wie weet is er een mogelijkheid tot verbinding tijdens dat leren.
bedankt voor alle reacties. Voor mijn man is het wel duidelijk dat het speelt, we hebben al 3 keer een traject bij een relatietherapeut doorlopen en nog een keer een traject mediation met schoonouders erbij maar daaruit was ook de conclusie dat gespreken niet tot verbetering van de situatie leiden. Hij heeft eerder aangegeven bij een scheiding de kinderen voor de helft bij zich te willen. Dit is voor mij natuurlijk best zuur omdat hij nu niet de helft doet en het dan wel zou kunnen. En dan de kinderen die overal heen gesleept zullen moeten worden en bij wie belanden ze dan al die tijd? En dat allemaal omdat mama wilde scheiden want papa wilde niet. Dit zijn wel dingen wat het allemaal nog moeilijker voor me zullen maken. Het is voor mij echt beter om af te wachten tot er een moment komt dat mijn man wel uit zichzelf wil scheiden of tot een moment dat de kinderen het huis uit zijn.
Het voelt voor mij rot dat ik eigenlijk nieteens boos ben op mijn schoonouders maar er toch echt nooit meer heen wil, wellicht wel als ze ooit verhuizen dat weet ik nog niet, maar ik wil in ieder geval niet naar de plek waar ze nu wonen ivm de dingen die zich daar voorgevallen hebben en waar ik niet meer aan terug wil denken. Tegelijk denk ik dan tja mijn eigen ouders zijn nu ziek, wat als er ook ooit iets met mijn schoonouders gebeurt. Als ik er dan nog steeds niet heen ga, zal ik dan mensen kwetsen en wat zal dat dan teweeg brengen. Maar dat zijn allemaal situaties die nu nieteens spelen. Misschien worden ze allebei wel 90 en zijn we tegen die tijd al gescheiden.
Mijn man is opgegroeid met een vader die er in een woede aanval vanalles uit gooit wat hij volgens hun zeggen niet meent, hij gooit dat over zijn schouder en is het kwijt en dan is het klaar. Ik kan dat niet en daarom heb ik er wel last van. Dit heeft ook als gevolg dat hij dingen die ik zeg of waar ik boos over ben ook zo over zijn schouder gooit en gelijk weer kwijt is.
Wat een leuk gezegde trouwens, wat ze vinden mogen ze bij de gevonden voorwerpen leggen
Wat ik lees is dat je in elk geval jezelf heel weinig waardeert. Als je al gaat werken moet dat onder schooltijd zijn, zodat niemand er niets van merkt. Dat is nu het duidelijkste voorbeeld dat je jezelf helemaal ondergeschikt hebt gemaakt aan de kinderen, en aan je man, en aan.....
Waar waardeer je jezelf in? Als dat 'de zorg voor de kinderen' is en 'het huishouden doen' dan accepteer maar dat de waardering daarvoor groot is, maar dat die zorg vo vanzelfsprekend is dat het maar sporadisch benoemd zal worden en helemaal niet financieel gewaardeerd wordt. Maar als dat is wat jij het belangrijkste vindt, dan is dat zo en dan kun je jezelf daar in elk geval in waarderen.
Als er ook andere dingen zijn, bijvoorbeeld je werk, en je wil daar meer waardering voor, dan kun je bedenken hoe je dat zichtbaarder maakt, kun je bijvoorbeeld ergens een werkruimte huren van het geld dat je hiermee verdient; kun je meer tijd daarvoor maken en laten merken dat het soms prioriteit heeft boven de zorg voor de kinderen en het huishouden?
En wellicht zijn er nog andere dingen waarin je jezelf meer zou kunnen waarderen. Of zou je daarnaar op zoek kunnen gaan: wat kun je goed, wat vind je leuk, wat vind je belangrijk om te doen?
Als je gaat scheiden staat er niet iemand klaar die jou wel waardeert. Als alleenstaande moeder krijg je wel veel waardering als je zelf voor de kinderen en inkomen zorgt, maar ook dan krijgt een man nog meer begrip voor hoe zwaar het is (zelfs als hij zijn moeder daarvoor inschakelt).
Dus vóór alles is het toch het beste als je gaat onderzoeken hoe je jezelf beter kunt waarderen.
Tsjor
Watmoetik schreef op 12-01-2025 om 08:27:
… Hij heeft eerder aangegeven bij een scheiding de kinderen voor de helft bij zich te willen. …
Kan dat zomaar dan? Ik weet niet hoe de omgangsregeling bij een scheiding tot stand komt, maar als jij dat niet wil kun je toch aantonen dat hij nu niets doet met de kinderen, omdat hij altijd weg is, zodat ze aan jou worden toegeven en hij ze bv alleen in het weekend ziet.
Watmoetik schreef op 12-01-2025 om 08:27:
bedankt voor alle reacties. Voor mijn man is het wel duidelijk dat het speelt, we hebben al 3 keer een traject bij een relatietherapeut doorlopen en nog een keer een traject mediation met schoonouders erbij maar daaruit was ook de conclusie dat gespreken niet tot verbetering van de situatie leiden. Hij heeft eerder aangegeven bij een scheiding de kinderen voor de helft bij zich te willen. Dit is voor mij natuurlijk best zuur omdat hij nu niet de helft doet en het dan wel zou kunnen. En dan de kinderen die overal heen gesleept zullen moeten worden en bij wie belanden ze dan al die tijd? En dat allemaal omdat mama wilde scheiden want papa wilde niet. Dit zijn wel dingen wat het allemaal nog moeilijker voor me zullen maken. Het is voor mij echt beter om af te wachten tot er een moment komt dat mijn man wel uit zichzelf wil scheiden of tot een moment dat de kinderen het huis uit zijn.
Ik begrijp je gedachtengang en gevoelens helemaal. Ik heb zelf ook in zo’n soort situatie/relatie gezeten. Zijn zorgdragen zal hij dan hoogstwaarschijnlijk uit handen geven aan zijn ouders, een nanny of nieuwe liefde. Hartverscheurend voor jou en dat houdt je (m.i. terecht) tegen om zelf de stap tot scheiding te nemen.
Het enige dat ik je (nogmaals)kan adviseren: stop je energie in jezelf en je eigen welbevinden (en natuurlijk is er dan ook -of juist- genoeg energie voor de kinderen) Dat betaalt zich altijd uit en heb je hard nodig. Dan word je zichtbaarder en sterker en iemand om rekening mee te houden. Niet dreigend, maar respectvol.
dankjewel!
