Weinig waardering

Ik zie geen enkele reden waarom je nog bij je man zou moeten blijven.

Anouk1234 schreef op 07-01-2025 om 16:26:

Ik zie geen enkele reden waarom je nog bij je man zou moeten blijven.

Jouw opmerking wilde ik verwoorden als: wat was de reden dat je met hem getrouwd bent? Wat vond je leuk aan hem? En sinds wanneer/waarom is dit veranderd?

Je zeurt niet . Je bent ongelukkig. Weet je man hoe jij je voelt en zijn daar oplossingen voor ?

Kan je niet terug naar je oude werk en de kinderen naar de opvang? Dan heb je in elk geval weer iets waar je blij van wordt.

Anouk1234 schreef op 07-01-2025 om 16:26:

Ik zie geen enkele reden waarom je nog bij je man zou moeten blijven.

Nou, ik ook niet eigenlijk. Waarom was dit een goede man om kinderen mee te krijgen, behalve dat hij het wel zag zitten (wat lekker makkelijk gezegd is als je toch de lasten niet draagt).

Ik kan me haast niet voorstellen dat hij van hele behulpzame en betrokken partner in 1 nacht is veranderd naar iemand die het liefst nooit thuis is en alles aan jou overlaat.
Gezien je omgeving, vrees ik dat je een bepaalde opvoeding gewend bent. Maar was je helemaal niet bekend met het concept dat er zoiets bestaat als gelijkwaardige zorg en dat je dit soort gedrag al moet zien, ruim voordat je besluit om kinderen te krijgen?

Je verhaal is samen te vatten met: hij wilde kinderen en jij bent zijn nanny en huishoudster. Hij heeft het mooi voor zichzelf geregeld. Logisch dat je er helemaal klaar mee bent. Ik zou niet streven naar meer waardering, maar een eerlijke verdeling eisen. Beiden evenveel werken, zorgen en huishouden. Of op z'n minst 60-40 ofzo. Kinderen eventueel een paar dagen naar de opvang. Dan volgt de waardering vanzelf, want dan snapt hij eindelijk ook hoe het is om zelf voor je kind te zorgen in plaats van zelf zich als een soort kind op te stellen. Als hij zeurt dat de nieuwe verdeling voor hem niet leuk is omdat hij bijv niet van schoonmaken, luiers verschonen of zwemles regelen houdt dan gewoon direct terugkaatsen met dat jij er ook niet van houdt dus dat het dan het best is om het gewoon eerlijk te verdelen. Waarom zou jij voor een groter deel dan hij op moeten draaien? Als familieleden zich ermee bemoeien aangeven dat jij 50/50 wel zo eerlijk vindt en ze er voor de rest niks mee te maken hebben en hun mening in hun eigen relatie mogen uitvoeren, niet in de jouwe.

Eens met zo ongeveer iedereen hierboven, maar het lijkt me knap lastig als je hele sociale context dit allemaal kennelijk doodnormaal vindt.
Een noodzakelijke stap lijkt me dat je gaat zien dat een boel andere mensen dit niet normaal vinden, dat je man niet automatisch een medaille verdient als hij eens een luier verschoont. De voorbeelden die je noemt geven het beeld van een man die jou als fulltime verzorgster beschouwt, en alles wat hij doet is dan een soort cadeautje aan jou. Applaus! 
Wat voor omgeving heb jij, waar ben je mee opgegroeid, dat zovelen dit kennelijk normaal vinden?

Je bent eigenlijk al alleen. Allener dan met deze man kán haast niet. Ik zou deze relatie het laatste zetje geven. Wil hij niet, dan zal hij geheel op eigen initiatief  moeten gaan achterhalen wat de oorzaak is, en hoe hij het kan tegenhouden en kan keren. Ik zou het hem niet makkelijk maken. Laat hem maar bungelen en zweten.

Ik weet niet hoe ouderwets jouw familie is. Maar ik denk dat het goed is jouw moeder en zus eens in vertrouwen te nemen. Niet zijn familie dus. Maar die van jezelf op een rustig moment. Geef aan dat jullie verhouding volledig scheef is en dat je niet gelukkig bent op deze manier. En dat je hoopt dat ze je steunen. 

Naar je man toe mag en moet je meer voor jezelf opkomen. Jij doet het volledige huishouden, de opvoeding, naast je baan en daarnaast de mental load (dus de logistiek en planning van jullie gezin en huishouden). Daarnaast is het absoluut niet ok dat jij geen tijd meer hebt voor jezelf, voor je hobby's en je eigen werk moest laten gaan terwijl je dat niet wilde of niet meer. Het gaat niet alleen om waardering. Jullie onderliggende verhouding is volledig scheef. En daarnaast Jullie relatie ook (jarenlang in aparte slaapkamers en elkaar niets meer te vertellen hebben). In combinatie met een man die continu weg is. Hou in je achterhoofd er maar rekening mee dat daar mogelijk een ander is. Hij heeft alle tijd en ruimte om dat te doen. En hij werkt al zo hard dus even ontspannen? Jij merkt daar waarschijnlijk toch niets van (zeker niet als hij in het buitenland zit). 

Zo gemakkelijk als sommigen hierboven beschrijven gaat scheiden niet voor TO, denk ik. Met zo’n sociaal netwerk zal zij de schuld krijgen en hij gesteund. Voordat je het weet heb je een vechtscheiding of gaat vader negatief over moeder praten tegen de kinderen. Of hij zoekt een nieuwe vrouw/sloof die dat voor hem doet. Zo te lezen is haar man namelijk van de status: kinderen horen erbij, vrouw doet al het zorgwerk en hij maakt carrière met buitenlandreizen (en wie weet wat hij daar nog meer uitspookt) en heeft daardoor het goede imago wat bij zijn sociale kring hoort. Die gaat niet in lieve vrede akkoord met een scheiding, vrees ik.

Mijn advies aan TO is om een fijne oppas/nanny/hulp in de huishouding te regelen, die haar ontlast. Dan kan ze een leuke hobby of sport buitenshuis gaan doen, en daar sociale contacten en steun opdoen. Niet gaan lopen klagen over en tegen man, maar zelf weer een leuke frisse vrouw worden die goed voor zichzelf zorgt.

Sterkte en wijsheid gewenst Watmoetik!

ik zou tegen je man zeggen; nu in relatie therapie of het is klaar

en dan met een therapeut erbij een goed gesprek over waar het echt om gaat. 

en sorry voor mijn impertinente vraag maar hebben jullie nog wel seks dan? En zoja waar?
 

Als je man elke dag tot 12 uur 's nachts werkt, begint hij daar dan ook al 's ochtends mee, half 9 ofzo? Dan zou hij wel behoorlijk wat geld moeten verdienen voor zoveel uur, dus dan kan kinderopvang en een schoonmaakster daar wel van uit. En als hij pas in de middag begint, kan hij mooi de ochtendspits met de kinderen doen en jij lekker gaan werken of sporten zonder eerst de kinderen naar school te brengen. 

Dat hij al jaren op een aparte kamer slaapt geeft ook wel te denken, vind ik. Zou er ook sprake van een ander kunnen zijn op die buitenlandse reizen of lange werkuren, dat dat de reden is dat hij niet meer bij jou slaapt?

Watmoetik schreef op 07-01-2025 om 18:20:

[..]

Dit klopt inderdaad. Wat ik me ook afvraag, wat als hij echt te lief is? Als ik zeg je moet een luier verschonen of koken of wat dan ook doet hij het zonder klagen. Maar ik ben al die tijd degene die de taken uit moet delen en het voelt dan alsof hij mij gehoorzaamd. Dat legt een druk op mij want ik wil helemaal geen 'baas' zijn in huis. Dan ben ik weer de kat en hij de arme man die onderdrukt wordt. Ik kreeg pas ook nog een appje van mijn schoonzusje toen ik ergens niet bij kon zijn, met daarin dat ze het fijn vindt dat ik mijn man en kinderen wel naar hun toe laat gaan. Dan denk ik ze zitten toch zeker niet in een gevangenis waarin ik de bewaarder ben. En echt het zijn super lieve meiden hoor en ik snap de intentie ook wel maar toch doet het me elke keer weer zeer dat hij de lieverd is en ik 'de baas'. Ik heb mijn man nog nooit ergens weg gehouden.

Seks was 5 jaar terug toen onze jongste was verwekt maar hij heeft weinig tijd om nog aan zijn uiterlijk te besteden (denk aan dagelijks douchen/schone kleren, echt geen hele gekke dingen) dus dat gaat ook niet meer gebeuren. Ik merk ook niet echt aan hem dat hij dat jammer vindt ofzo.

Ik zou zeggen test of hij echt lief is. Door gewoon heel simpel hem het probleem voor te leggen: het gaat niet goed zo met mij, we moeten de opvoeding en huishoudelijke taken verdelen.  Natuurlijk gaat hij zeggen dat het niet kan met zijn werk, maar dan moet je benadrukken dat je hier ongelukkig van wordt. Als hij echt meedenkt en met oplossingen probeert te komen is hij wel echt lief