Wat willen ouders van of met de jeugdgezondheidszorg?
Toestemming van Forumredactie
Beste ouders,
Wat verwachten jullie van de jeugdgezondheidszorg (JGZ) van de GGD? Wat zou je willen dat het was, wat zou je er willen halen?
Meestal is de JGZ aan je school verbonden in de persoon van een 'schoolarts' en een jeugdverpleegkundige.
Op dit moment schrijft de wet voor dat 'de JGZ' (voor de leeftijd 4 jaar tot 19 jaar) je kind in groep 2/rond de leeftijd van 5 jaar moet uitnodigen voor een periodiek geneeskundig onderzoek, en ook weer in groep 7/rond de leeftijd van 10 jaar, en in de tweede klas van het Voortgezet Onderwijs.
Daarnaast verzorgt de JGZ van de GGD het Rijksvaccinatieprogramma met de prikken in het jaar dat je kind 9 wordt, en voor meisjes nog de HPV-prikken vanaf haar 12e.
De JGZ is ook bereikbaar tussen die zogeheten contactmomenten door, voor alle vragen en zorgen die met opgroeien, opvoeden en ontwikkeling te maken hebben.
Maar wat verwachten jullie? Wat zou je direct schrappen of onmiddelijk oprichten als je nu een JGZ mocht verzinnen?
Bij voorbaat hartelijk dank voor jullie bijdragen.
Groet,
de jeugdarts van de GGD (JGZ voor kinderen van 4 jaar tot 19 jaar)
Obesitas
Constateren is een ding. Je kunt er als jeugdarts niets mee. Je mag geen dieetadvies geven, zie het gedonder maar over dokter Frank. Dus waarom zou je mensen ongerust maken? En is die curve niet gewoon een natuurlijke curve in de aanloop naar een groeispurt, of een kwestie van erfelijkheid, niet iedereen voldoet aan het gemiddelde van de meetlat?
Ik denk dat je het rustig met de ouders kunt bespreken maar in een relatieve formulering, het zou kunnen dat maar het kan ook zijn dat.
Dan kunnen ouders zelf bedenken wat ze daarmee willen. En het zou natuurlijk goed zijn als je zelf een goed verwijsadvies hebt waar mensen kunnen leren om gezondere keuzes te maken zonder een eetstoornis op te lopen.
Jeugdarts
Laagdrempeligheid...met een laagdrempelige huisarts practisch om de hoek vergeet ik gewoon dat er een jeugdarts is, weet je dat? Ik bedoel, in hoeverre kom je nou in contact hiermee? In groep 2 zie ik een jeugdarts, maar in groep 7 en klas 2 van het vo alleen een verpleegkundige.
Eigenlijk vergeet je in deze gemeente gewoon dat jullie bestaan..
En dan vind ik het allemaal dermate een momentopname dat ik ook niet zoveel zin heb in bemoeienis van de jeugdarts uit.
Het staat er wel
Jeugdarts:"Waar jullie te snel gaan, maar ik vrees menig school ook dus ik zal dat zeker gaan bekijken in de praktijk, is dat een kind puur na een x aantal verzuimuren wordt opgeroepen door de jeugdarts zonder verder verhaal. Er staat duidelijk uitgelegd wat school al moet hebben gedaan, en dat er altijd een gesprek met de mentor moet zijn geweest voorafgaand aan de overweging of de jeugdarts dient te worden ingeschakeld"
Waar je overheen leest is dat ene zinnetje in die handreiking dat alles in een klap regelt (laatste zin pagina 17):"In ieder geval vindt doorverwijzing plaats indien bij langdurig of frequent verzuim voldaan is aan een van de drempelcriteria."
Dat is de automaat in het geheel. Zo zit het ook in de schoolgids en in de verzuimcomputer. Zie die criteria en elk meisje met een lastige menstruatie staat dit traject te wachten. Elke leerling met astma kan er op wachten, ongeacht wat er over het kind en het verzuim bekend is.
En jij mag het dan met een telefonisch consult oplossen, maar die handreiking gaat daar niet van uit, zie pagina 19 1e alinea:"De twijfel over de legitimiteit kan rijzen rond of tijdens het verzuimgesprek. Dit geldt ook als zonder plausibele redenen de jongere en de ouders niet verschijnen op het consult van de jeugdarts."
Het hele traject is heus opgezet als hordeloop: horde gemist = vervolgen.
Vervolgens is jouw omgang met privacy óók een reden om te gaan vervolgen, zie de volgende zin op pag 19:"of als ze geen toestemming geven het advies van de jeugdarts door te geven aan de school"
Ik blijf niet citeren, maar zie pagina 23. Er wordt een gekunsteld onderscheid gemaakt tussen soorten informatie. Er wordt van de jeugdarts altijd een advies aan de schoolcontactpersoon verwacht (is de lln verschenen, is ie ziek).
Daarnaast noemt men inhoudelijke informatie, alsof het voorgaande dat niet is, die alleen met toestemming van de ouders/lln doorgegeven kan worden.
Die werkwijze is onrechtmatig, tenzij een Jeugdarts een SMA is. Maar die werkwijze is inmiddels wel gewoon en ligt met instemming van de AJN als foldertje klaar voor wie het maar wil weten.
Op pagina 25 wordt de jeugdarts die twee petten toegekend. Er wordt een constructie verzonnen waarbij de leerplichtambtenaar in strafvervolging de jeugdarts kiest die niet bij de school van de leerling hoort. "Deze (jeugd)arts is niet verbonden aan de school en heeft dus geen zorgrelatie met de betreffende jongere."
Ik geloof er niks van. Ik geloof vooral niet dat die jeugdarts geen toegang heeft tot het medisch dossier dat op de GGD aanwezig is. De GGD vestiging lijkt mij één gezondheidspraktijk. Daarmee bestaat die behandelrelatie.
Er staat ook nog:"De leerplichtambtenaar stelt het bezoek aan de onafhankelijke (jeugd)arts verplicht en sanctioneert zo nodig."
Dat mag dus helemaal niet, zie de uitspraak hoger beroep Vinkenoog.
Die hele handreiking is een aaneenschakeling van kunstgrepen zonder rechtsgrond.
De voorzitter van de AJN zat erbij en keek er naar, en was misschien wel trots op de productie van het boekwerkje met al die letters.
Maar het is flut, niks, nada. Het is een aanslag op de toch al niet zo eenvoudige relatie ouders - jeugdarts/GGD.
En dit is maar een voorbeeld. Wie weet wat er nog meer verzonnen is of wordt.
Ik denk dat je nog een hoop te doen hebt, maar de uitkomst lijkt me toch nog tamelijk ongewis. Wat _is_ die jeugdarts nou, een behandeld arts of een SMA?
Groet,
Miriam Lavell
Meer in detail
Jeugdarts:"Vervolgens blijf ik erbij dat ik ook telefonisch overleg kan plegen met ouders, er staat nergens dat het tot fysiek spreekuur contact moet komen. "
Het verschil behandelend arts/SMA zit in kleine dingen. Hoe kom je aan dat telefoonnummer en wat is de aanleiding van je telefoontje? Een échte behandelend arts (je ha bijvoorbeeld) belt je niet nav een telefoontje van een ander over jou. Die poeiert die ander af.
Maar stel dat je bedoelt dat de ouders _jouw_ telefoonnummer krijgen en van de leerkracht de opdracht jou te bellen in het kader van verzuimbeleid en eventuele vervolging, dan nog steekt er wat. Dat lijkt op behandeldwang en nog wel bij een arts met naam en toenaam. Je bent er in dat geval wellicht niet de primaire dader van, maar wel het instrument. Dat past niet samen met het willen zijn van behandelend arts.
Wat ík van een jeugdarts verwacht is dat ie, in het geval van een dik wordend Kareltje, uitleg geeft over groei en ontwikkeling en vooral ook hoe dat in grote lijnen door de dokters wordt geinterpreteerd. Bijvoorbeeld ook dat het tot de normalen kan horen dat de groei van het kind zich als een soort trekzak laat zien: dan weer iets te dik voor de lengte, dan weer iets te lang voor de dikte, niks aan de hand, maar wel in de gaten houden. Omgekeerd, dat terugkijkend naar de geschiedenis van een dik puberkareltje, de gewichtstoename al in de kleutertijd te zien was (het is geen voorspellend gegeven, wel een verklarend).
Vervolgens geef je die curve mee, met informatie en adviseer je de ouders wat preciezer op de groei te letten (vaker wegen). Bij vragen kunnen ze naar de eigen ha.
Dankuwel, alsjeblieft, tot de volgende keer.
Groet,
Miriam Lavell
Miriam
Als de jeugdarts Kareltje al ziet natuurlijk, hier zie je alleen in groep 2 een jeugdarts...
Praktijkgeval
Ik heb een dochter met (ernstig) astma. Aan het eind van de basisschool was ze goed ingeregeld qua medicatie en ik ging ieder jaar weer de docent exact uitleggen welke symptomen h/zij alert op moest zijn en hoe dan te handelen. Overigens kon ze dat op die leeftijd al tamelijk goed zelf 
Bij de overgang naar het VO een dilemma; al op het inschrijfformulier werd gevraagd of kind medicijnen gebruikte. Zo ja, welke en waarvoor? Tja, wat doe je in zo'n geval? Ik heb 'ja' ingevuld met het verzoek contact op te nemen. Nooit gebeurd. Ze liep, naar verwachting, in no-time vast bij gym. En de docent was boos. Toen ik die man eindelijk te pakken kreeg, was ík boos. In de 2e klas kwam de oproep van de GGD. En daarna een hoop trammelant - ik ben een aantal keren thuis gebeld omdat de JA het niet eens was met het dieet van mijn dochter (koemelkvrij, onder begeleiding van kinderarts en dietist) en omdat ze de medicatie en het ziektebeeld van dochter met de docenten wilde bespreken. Allemaal, echt dat geloof ik direct, om het leven van mijn dochter in deze schoolomgeving eenvoudiger te maken. Het is dat ik niet kan stampvoeten door de telefoon; ik was echt perplex van het gemak waarmee zij deze gevoelige informatie eens effe gezellie wilde delen. In Het Belang Van Uw Kind Mevrouw. Nou. Weet je. Ík ga over het belang van mijn kind. En als ik íets geleerd heb over scholen en ziektes, is het wel dat je aan elke docent apart moet vertellen, uitleggen, herhalen en blijven volharden. Dat is op een basisschool (40 weken lang dezelfde docent) nog wel te doen - op een VOschool niet. Ik heb haar gesmeekt om op beleidsmatig niveau te werken: hoe zorg je dat een school beter toegankelijk is voor astmapatienten? Wat is astma, wat is saneren, waarmee zijn kinderen geholpen? Schoonmaak snapt iedereen wel, maar wat te denken van de locatie van de rookplek, het stof van schoolbordkrijt, gym natuurlijk, warmte-kou-wisseling - enzovoort. Nou, zij begreep mij niet en ik begreep haar niet. So far for me and the GGD. Unplugged Dochter heeft vaak en veel moeten verzuimen vanwege haar astma. Ik ben blij dat ik toen nog niet naar de JA werd verwezen, dat was voor beiden niet goed geweest denk ik. Dochter was en is onder controle van zowel ha als longarts - om het even op z'n Hollands te zeggen: sodemieter op met je verdenkingen van spijbelgedrag.
Tirza
Geloofwaardigheid
"Ik ben blij dat ik toen nog niet naar de JA werd verwezen, dat was voor beiden niet goed geweest denk ik. Dochter was en is onder controle van zowel ha als longarts"
Nou, inderdaad.
Een van de telkens terugkerende beweringen over jeugdartsen is dat zij beter dan andere specialisten in staat zouden zijn een oordeel te geven over de ziekte en het naar school gaan. Ik zou werkelijk niet weten waar een jeugdarts die kennis vandaan zou moeten halen.
Je leeft zelf al met de dag. Met het uur soms. Daar is geen plan op te trekken anders dan het obligate: doe wat je kunt, luister naar je lichaam.
Nou ja, het beleidsniveau inderdaad. Schone scholen met evenwichtige jaarprogramma's (geen piekbelasting in nota beide benen november!) en meer van die voor de hand liggende zaken.
Maar goed. Voor de hand ligt ook dat er geen geld is voor dat soort structurele maatregelen.
Dus modder je zonder mopperen voort. Maar dan ook niet zeuren aub.
Groet,
Miriam Lavell
Teveel
Je wilt graag geloven in de goede bedoelingen van al die jgz-ers maar mijn ervaringen zijn zo anders. Door de signaleringsgekte zijn ze onmiddelijk bereid om de meest drastische zaken in te brengen, op grond van vage verhalen, in plaats van oplossingsgericht mee te denken. En hoe meer mensen je om zo'n kind heen hebt des te minder deskundigen nemen daar hun verantwoordelijkheid in. O, help mijn kinderen krijgen nu ook een ZATteam op het voortgezet. Ik begin me al weer schrap te zetten. En ik accepteer geen enkele flauwekul. Zelfs de leerplichtambtenaar moet er blijkbaar inzitten. En dat is dan het autismeteam. Ik houdt mijn hart vast. Daarvoor heb ik te vaak met die lui in totale spraakverwarring gezeten.
En allemaal het dossier lezen en vergaderen buiten de ouder om. Getver.
Precies
En allemaal het dossier lezen en vergaderen buiten de ouder om. Getver.
Juist! En daarom wilde ik voor de diagnose van mijn zoon niet naar de GGZ/GGD. Ik wilde niet in de molen terecht komen. Waar hele hopen deskundigen vergaderen over mijn kind, zonder het kind gezien te hebben.
Obesitas en jgz
Hallo allemaal,
Graag wil ik terug naar de vraag wat ouders van jeugdgezondheidszorg zouden (kunnen) willen. Dus niet per se de jeugdarts, maar het hele team jeugdarts, jeugdverpleegkundige, assistente en eventueel toegevoegde disciplines?
Wat betreft obesitas, overgewicht of een neiging daartoe, een risico daarop, lijkt het mij logisch dat een flink deel in de benadering zit.
Maar daarna. Wat hier geschreven wordt, dat omwille van het Dokter Frank gebeuren je geen dieetadvies zou mogen geven, dat gaat gelukkig niet op. Dokter Frank haalde commercieel gewin uit een advies dat hij met zijn medische titel 'verkocht', en dat is een probleem. Hier wil ik niet de discussie over Dokter Frank voeren, maar het is in ieder geval geen belemmering om een dieetadvies binnen de spreekkamer te geven, en zelfs niet om dat daarbuiten te geven. Zolang je genoegen neemt met je salaris.
Dus dat is bijvoorbeeld wat nu kan: wanneer ouders of kind de diëtiste te veel moeite of te ver vinden gaan, kun je de verpleegkundige vragen samen te kijken naar 'leefstijl' in bredere zin, en een maatwerk-plan op te stellen wanneer je elkaar daarover terug ziet.
Belangrijk onderdeel van zo'n plan is benoemen wat goed gaat en dat behouden. Dat klinkt als een open deur, maar is het niet per se. Bovendien is het risico van leefstijlverandering dat goede gedragingen waar je je onbewust van was, verloren gaan.
Benieuwd naar reacties,
groet,
jeugdarts GGD
Terug in de wijk en in school?
Hallo beste ouders,
Een ander ding dat ik mij afvraag, deze discussie lezend, is in hoeverre jullie er op zitten te wachten dat de jeugdgezondheidszorg zich binnen school 'vestigt' met spreekuren.
Ik lees het wel, maar ik lees ook veel argwaan wanneer school en jeugdgezondheidszorg 'te pas en te onpas' kunnen overleggen en graag samenwerken.
Kan dat samengaan?
Groet, jeugdarts GGD
Niet interessant
Beste jeugdarts. Ik vind het een beetje jammer dat je nu over het knelpunt heen stapt en door wilt met een discussie, alsof de knelpunten niet bestaan.
"in hoeverre jullie er op zitten te wachten dat de jeugdgezondheidszorg zich binnen school \'vestigt\' met spreekuren."
Niet zolang die firma met drie petten tegelijk op zit (en behandelend arts, én SMA in dienst van school, én SMA in dienst van vervolging (lpa) of onderzoek kindermishandeling).
Leestip http://www.nrc.nl/nieuws/2011/07/05/acht-procent-van-bedrijfsartsen-lekt-medische-informatie/
De innige band die er nu al is tussen schoolmentor/zorgcoördinator en jeugdarts, gecombineerd met het vrij stelselmatig negeren van de privacy van kinderen, doet het ergste vermoeden.
"Ik lees het wel, maar ik lees ook veel argwaan wanneer school en jeugdgezondheidszorg \'te pas en te onpas\' kunnen overleggen en graag samenwerken. Kan dat samengaan? "
Kennelijk niet. Zie de bedrijfsartsen. Zie vooral ook die handreiking over verzuim. Iemand heeft bedacht dat gezondheidszorg voor leerlingen (artsenbezoek) ook onder de zorgplicht van scholen valt. Dit waarschijnlijk analoog aan wat er bij een bedrijfsarts gebeurt (en dat is ook niet pluis) en compleet voorbijgaand aan het feit dat kinderen ouders hebben die bij uitstek en uitsluiting bevoegd en verplicht zijn tot de zorgplicht. Zie 'ouderlijk gezag' in het wetboek.
Groet,
Miriam Lavell (is even weg)
Jeugdarts nu
Zolang het zo is zal ik als ouder altijd een zekere reserve houden.
Toch kun je wel wat voor de kinderen doen namelijk helpen om het schoolmilieu comfortabeler te maken voor alle kinderen. Meedenken hoe je regulier zoveel mogelijk kinderen binnenboord kunt houden.
En waar je die kennis vandaan moet halen weet ik niet. Ik kan je wel bijpraten hoor.
Hoera, we kunnen het niet als ouders
Ik kreeg via Facebook (wat ben ik toch hip) een link naar een artikel:
http://www.medicalfacts.nl/2011/07/06/pedagogische-mishandeling-nederlandse-ouders-mishandelen-er-volgens-jeugdzorg-op-los/
Het begint met:
Opvoeden? We kunnen het niet meer. Althans, zo wil Jeugdzorg ons doen geloven met hun jaarcijfers. Sinds zij in 2008 begonnen met meten, is pedagogische verwaarlozing met stip de meest voorkomende vorm van ‘kindermishandeling.’ Ouders van nu schieten blijkbaar …
Helaas krijg ik de rest van het artikel (nog) niet geopend. Nou. Da's toch maar weer een mooi begin van de dag.
Tirza
Terug in wijk en op school
Ik snap het 'terug' niet helemaal, maar goed. Nergens voor nodig, is mijn reactie. In de wijk hebben we de huisarts, op school de BHV-er/EHBO-er die kordaat optreedt bij valpartijen en bloedneuzen. En daarnaast zijn er telefoons waarmee 112 gebeld kan worden. Ik zou niet weten wat een schoolarts op school zou moeten doen. Aspirinetjes geven aan kinderen met hoofdpijn? Pleisters plakken? Of moet je met je zieke kind dan naar school komen om hem door de schoolarts te laten bekijken? Lijkt me een beetje weird he?
Hoera we kunnen het niet (volledig artikel)
Opvoeden? We kunnen het niet meer. Althans, zo wil Jeugdzorg ons doen geloven met hun jaarcijfers. Sinds zij in 2008 begonnen met meten, is pedagogische verwaarlozing met stip de meest voorkomende vorm van ‘kindermishandeling.’ Ouders van nu schieten blijkbaar ernstig tekort. Ze stellen te weinig grenzen, verwennen kinderen, hebben geen belangstelling in hun hobby’s of zorgen voor te weinig structuur en regelmaat.
Het zal je als ouders gezegd worden. Sta je je uit de naad te werken om niet kopje onder te gaan in de economische crisis, om te voorkomen dat baan, huis of erger in geding komt, krijg je het AMK op de stoep omdat je te weinig belangstelling hebt getoond voor de hobby’s van je kind, of omdat je een paar keer vijf minuten later was op school vanwege het verkeer. ‘Het is de medemens ontgaan dat je aandacht aan je kind besteedt en daarom zijn er zorgen gemeld.’ Te weinig grenzen stellen? Hoeveel grenzen moet je stellen voor een optimaal pedagogisch resultaat? Drie, vijf of tien? Wie bepaalt waar deze grenzen liggen? De sportleraar? De juf? De buurvrouw? Jeugdzorg? En hoe objectief is de term ‘verwennen’?
The Stepford kids
Pedagogisch verwaarloosde kinderen zouden geregeld driftbuien hebben, of juist somber of teruggetrokken zijn. En dat kan natuurlijk niet. Alle Nederlandse kinderen horen blij, opgetogen en uitermate wederkerig te zijn. Ze moeten niets liever doen dan buiten spelen, interactief zijn, met iedereen om kunnen gaan, lief voor hun ouders zijn en gehoorzaam aan de leerkracht. Pietje Bel is van harte welkom in de klas, zolang zijn streken maar in de boekenkast blijven.
Ruzies moeten kinderen dezelfde dag nog oplossen. Gebeurt dat niet op school, dan is het vanzelfsprekend dat moeders elkaar opbellen om een en ander glad te strijken. Driftbuien komen natuurlijk niet voor bij niet-pedagogisch-mishandelde kinderen. En komt dat wel voor, dan heeft het kind een onzichtbaar oormerkje waarop bijvoorbeeld ADHD of PDD-NOS staat. Een discrete verstandhouding over het label maakt volwassenen duidelijk dat de gang naar het AMK niet gemaakt hoeft te worden… Het kind zit immers al in de molen en krijgt straks een pilletje.
Dolende dertigers
Van de huidige dertigers is al vastgesteld dat zij niet goed met teleurstellingen of tegenslag kunnen omgaan omdat zij zo zorgeloos zijn opgegroeid.[1] Problematiek die hoort bij een welvaartsstaat. Moeten kinderen wel zonder butsje opgroeien? Wie heeft dat bedacht? Maakt dat hen tot een gelukkiger kind of een betere volwassene? En zou Femke Halsema echt iedere avond zelf Winnie de Pooh of De Kleine Prins aan haar kinderen voorlezen? Hoeveel vaders kunnen het zich als Wouter Bos veroorloven om voor het gezin te kiezen?
Het leven kent ups en downs, ieder gezin kent meer en minder ideale jaren. Dat deze periodes voor het kind ook minder prettig zijn kan iedereen zich voorstellen, maar ze zijn wel een representatieve afspiegeling van het echte leven waarop het kind voorbereid dient te worden. Vroeger noemden we dat de tropenjaren, een periode die altijd voorbij gaat. Nu maak je je al gauw schuldig aan pedagogische verwaarlozing en mag je het komen uitleggen.
Meldcultuur verhufterd
Als de overheid of Jeugdzorg van mening is dat pedagogische verwaarlozing kindermishandeling is, is het wel zaak dat zij eens uitleggen wat dit precies is. Wat zijn de mogelijke gevolgen of ‘schade’ hiervan voor de ontwikkeling van het kind? De publiekscampagne Twee ons knuffelen en drie stuks tijd is immers niet voorbijgekomen. Niemand is geïnformeerd over het Nieuwe Mishandelen. Waarom worden buren en familie opgejut tot een AMK melding? Weten zij wel wat pedagogische verwaarlozing is, of is het AMK de nieuwe locatie waar zij hun mening over de opvoeding van een ander mogen deponeren?
Deze meldcultuur die Jeugdzorg aanwakkert vergroot de verhuftering van de samenleving en het verstoort de ontwikkeling van goede zorgverhoudingen binnen de leefomgeving van het kind. Op school, in de familie, in de buurt. Verstoring van deze kleine leefomgeving is bijzonder schadelijk, omdat deze juist bijdraagt aan de ontwikkeling van het kind. Hier experimenteert het kind hoe het met anderen om moet gaan, waar grenzen liggen, wat hen geliefd maakt.
Maar een belangrijke vraag is ook: hoeveel ‘aaien over de bol’ moeten mensen hun kinderen volgens jeugdzorg geven, en waar? – op een plek waar iedereen het kan zien? Moet er constant bewijs van liefde en affectie aan onze medemens getoond worden? Dat is namelijk waar dit op uitdraait: ouders die zichtbaar gaan maken dat ze hun kinderen liefhebben om een melding te voorkomen. Van fatsoenlijke voorlichting is immers geen sprake. Het is daarnaast geen geheim dat Jeugdzorg niet aan waarheidsvinding doet en deze wetenschappelijk ongefundeerde insinuaties zijn in de rechtszaal nauwelijks te weerleggen. Door het label ‘kindermishandeling’ toe te passen op een fenomeen dat een logische ontwikkeling binnen een welvaartsstaat is die een andere aanpak behoeft, kan Jeugdzorg ongehinderd blijven turven. Een kostbare en schadelijke zaak voor de samenleving.
Lakse leraren?
Maar er schuilt ook een ander gevaar. Is er werkelijk sprake van een schadelijke vorm van verwaarlozing of worden minder ‘gemiddelde’ kinderen niet meer door beroepskrachten of de omgeving geaccepteerd? Is het gemakzucht van leerkrachten om dingen waar zij ‘de vinger niet kunnen opleggen’ zonder eigen inspanning door te sluizen naar Jeugdzorg? Een ouder vertelde eens dat zij tijdens een oudergesprek op incidenteel storend gedrag van haar zoon werd gewezen. In dezelfde zin sprak de leerkracht over ‘Jeugdzorg en begeleiding.’ De eerste reactie van de moeder was; ‘Meester, heeft u al eens in een één op één gesprek aan mijn zoon gevraagd of hij daarmee wil ophouden? Dat werkt thuis namelijk heel goed.’ De man zag scheel van verbazing en rood van schaamte. Het antwoord was nee: het was niet bij hem opgekomen. Jeugdzorg leert de samenleving om de verantwoordelijkheid bij een ander te leggen. Hoe pedagogisch verantwoord is dat?
IJdel of nobel streven?
Sommige ouders werken keihard zodat hun kinderen later naar de Universiteit of naar het onderwijs van hun keuze kunnen, sommigen denken wellicht aan zichzelf. Wie zal het zeggen? Maar als Jeugdzorg moet bepalen of de inspanningen van ouders om een welvarend bestaan op te bouwen een nobel of ijdel streven is, wordt het spannend in Nederland. Uit Brits onderzoek[2] kwam onlangs naar voren dat ruim 60% van de kinderen meer tijd met hun ouders zou willen doorbrengen. Wordt 60% van de Britse kinderen naar huidige Nederlandse maatstaven mishandeld? Dan kan het niet anders dan dat we volgend jaar wederom een spectaculaire groei van pedagogische mishandeling in de Jeugdzorgrapportage tegemoet kunnen zien. U bent alvast gewaarschuwd!
Jolanda Clement
Artikel
Bedankt Jolanda.
Deze mensen zijn dus meer geinteresseerd in populistische kletspraatjes en hun eigen superieure positie daarin dan in het helpen van ouders en kinderen.
Je kunt dus als kindermishandelaar te boek staan als je niet genoeg kopjes thee hebt gedronken met je kind of genoeg spelletjes hebt gedaan en dat bepaald natuurlijk de individuele Jeugdzorgmedewerker op basis van evidence based onderzoek uit de krant, verjaardagen, radio en televisie en aankomende onderzoekers die zich willen profileren en meedeinen op de populaire cultuur.
Even OT ben ik blij met de artikelen onlangs van een aantal jonge criminologen en ouderen dat straffen echt niet helpt en de samenleving onveiliger maakt. Zo is het hier ook. Populistische praatjes helpen niet dan gezinnen naar de knoppen. Kan dat ook weer een keer ophouden?
Het 'terug' van tirza
Wat verdwenen is Tirza, dat zijn de zogeheten kruisverenigingen (witte kruis, wit-gele kruis etc.) met hun gebouwen en wijkverpleegkundigen. Juist voor alles waarvoor je eigenlijk niet naar een huisarts hoefde te gaan, maar wat toch onder 'volksgezondheid' viel. Verenigingen die pas opgericht werden als mensen erom vroegen en die gedragen werden door contributies van mensen. Daar zat o.a. uitleen bij, en huishoudelijke hulp. Zodat weduwnaars een gezinsverzorgster kregen ipv. het AMK en RvdK.
Tsjor
Tsjor
Maar iets dergelijks is er toch nog steeds? Hier hebben we een thuiszorgorganisatie, die ook de uitleen doet, pedicure aan huis,cursussen geeft, ook voor ouders en noem maar op. En ook hiervan ben je lid en betaal je contributie. Alleen de wijkzuster valt onder een andere plu.
Commercieel
Thuiszorgorganisaties zijn gewone marktpartijen, die commercieel moeten werken, aanbestedingen moeten binnenslepen en een toplaag van managers moeten onderhouden.
Het zijn geen verenigingen waar je lid van kunt worden.
Tsjor
Overigens
Het kan best dat ze bij jou nog bestaan. In sommige landen bestaan ze nog steeds. Dus dat kan ook in sommige dorpen of steden. Het waren zelfstandige eenheden die een eigen beleid voerden.
Tsjor
Tsjor
Die waren vast geboren op Valentijnsdag !
Anna
Tsjor
Ja, inderdaad, commercieel, maar je moet hier wel eerst lid worden om gebruik te maken van hun aanbod..
Dankjulliewel
Beste ouders,
Knelpunten gaan we in deze discussie, dit gesprek, niet oplossen. Ik vind het al waardevol genoeg om ze hier op te pikken, om ze te zien, en dan in het verdere echte leven aan te pakken. Als dat me lukt zal ik hier vast wel trots komen vertellen.
Dat bericht over de bedrijfsartsen kwam bij mijn ontbijtnieuws ook voorbij. Het is mogelijk het 'rotte appels'verhaal, maar het maakt het vertrouwen in de rest van de appels niet makkelijker. Ik zal het dus zeker meenemen.
Ik ben er maar één. Ik ben er zomaar één.
Ik kwam hier omdat dit voor mij een logische plek is om te vragen 'wat willen ouders eigenlijk van de JGZ'. De ouders om mij heen, weten dat ik daar werk. Ofwel is hun beeld van JGZ al veranderd door mijn verhalen, ófwel vertellen ze mij niet volledig wat zij verwachten, omdat een en ander kan krenken. Dus zocht ik een plek waar ik redelijk anoniem, zonder uitgebreid en uitgekauwd protocol, kan vragen: wat zou je willen?
Ik denk steeds meer dat wanneer de JGZ maatwerk kan bieden, dat jullie niet de ouders zijn die veel aanspraak zullen maken op meer dan het meten en wegen. Dat is prima. Het betekent ook dat ik de vraag 'wat zouden jullie willen', ook elders moet stellen. En dan heb ik hier al kunnen oefenen met het luisteren naar het antwoord.
Dankjulliewel, en vast wel tot ziens.
Groet,
jeugdarts GGD
Toch licht teleurstellend
Beste jeugdarts,
Ik vond dit een prachtig topic waar heel veel zinnigs is gezegd. Net als anderen prijs ik je instelling en de manier waarop je je ideeën en vragen hier hebt neergelegd.
Maar nu ben ik toch teleurgesteld. Opeens, zo lijkt het, zijn de mensen hier niet de doelgroep waarvoor je je wil inzetten.
"Ik denk steeds meer dat wanneer de JGZ maatwerk kan bieden, dat jullie niet de ouders zijn die veel aanspraak zullen maken op meer dan het meten en wegen. Dat is prima. Het betekent ook dat ik de vraag \'wat zouden jullie willen\', ook elders moet stellen. En dan heb ik hier al kunnen oefenen met het luisteren naar het antwoord" schrijf je.
En zo wordt een potentiële markt afgeserveerd, terwijl volgens mij juist de kunst is om ook, júist, de kritische ouders hier te overtuigen van de meerwaarde van de jeugdarts.
"En dan heb ik hier al kunnen oefenen met het luisteren naar het antwoord. "
En dan zou je hier ook al kunnen oefenen met overtuigen van die doelgroep.
Niet overtuigen
Beste Sancy,
Een doelgroep overtuigen is precies wat ik niet wil. Het is precies het omgekeerde van 'wat kan ik voor u doen'.
Mijn dank is zeker niet bedoeld als afserveren!
"niet veel" is niet gelijk aan "helemaal niet" en al helemaal niet gelijk aan dat ik me niet zou inzetten wanneer de aanspraak wel gedaan zou worden.
Ik probeer enkel aan te sluiten bij de boodschap die ik hier steeds lees, en die klinkt als 'wij hebben jeugdarts niet nodig, wij hebben andere manieren om de vragen en zorgen te benaderen'.
Tegelijkertijd realiseer ik me (zoals ook benoemd werd door iemand eerder in deze discussie) dat in deze discussie maar een klein deel van de ouders door mij bereikt werd. Dus dat ik mezelf of 'de JGZ' niet direct hoef op te heffen. Wanneer je later aanspraak wil maken: gelukkig, we zijn er vast nog wel.
Wanneer het mij lukt om de hier geuitte kritiek terug te geven aan 'mijn collega's', en zo een werkwijze (zoals het protocol schoolverzuim bij ziekte) of nog beter een werkhouding te veranderen, dán zal ik hier misschien wat kritische ouders kunnen overtuigen van de meerwaarde van de JGZ. Ik blijf hoopvol, ik vind mijn vak(gebied) zeker meerwaarde hebben, voor alle ouders en alle kinderen. Dat wil niet zeggen dat ik of mijn vakgebied voor hen noodzakelijk of 'de enige weg' is, of zou moeten zijn.
Groet,
jeugdarts GGD
Ik vind het toch jammer.
Lastig
Jeugdarts GGD, het wordt lastig als je een vraag stelt en zoekt tot je het gewenste antwoord hebt.
Het volksgezondheidsaspect, het 'wegen en meten' heb ik al genoemd als waardevol.
Misschien helpt het als je zelf wat expliciter uitwerkt wat je hieronder verstaat: 'Ik blijf hoopvol, ik vind mijn vak(gebied) zeker meerwaarde hebben, voor alle ouders en alle kinderen.' Ik hoop dat je de kritische kanttekeningen van Mirjam over ongewenste functieveranderingen/vermenging daarbij ter harte neemt.
Wat versta je dan onder jouw 'vakgebied' en wat zie jij als de meerwaarde ervan.
Tsjor
Wat willen jullie weten?
Hallo beste ouders,
Leuk om te merken dat jullie graag zouden verder praten met mij hier. Wat zouden jullie willen weten van mij, over mijn werk en wat het kan betekenen voor ouder/kinderen?
Groet,
jeugdarts GGD
Passend onderwijs
Nu kinderen niet meer vanzelfsprekend naar speciaal onderwijs gaan vraag ik me af wat je zelf als scholing hebt gehad op het gebied van autisme en adhd, dyslexie, nld, add. Maar beter nog wat heb je zelf als concrete ervaring in je familie en kennisenkring of heb je aan concrete vaardigheden geleerd om met deze kinderen en hun ouders om te gaan. Ook zonder etiket zijn kinderen verschillend en hebben soms niet het juiste ritme van de klas.
En heb je goede verwijzers in je bestand? En heb je adekwatere verwijsadviezen dan Triple-P e.d in beeld? En kun je ouders ook verwijzen naar de NVA en Balans, oudersonline, bijvoorbeeld om hun licht op te steken over de gang van zaken zoals die zich voor ouders en kinderen zelf afspeelt in de hulpverlening en wat de mogelijkheden zijn?
