Wat willen ouders van of met de jeugdgezondheidszorg?

Vraag voor jeugdarts

Bij het lezen van je betoog waarin het woord schoolprobleem voorkwam vroeg ik me iets af. Mijn zoon heeft in groep 7 een zwaar overspannen en depressieve meester gehad. Zo erg dat mijn zoon (en een aantal anderen) er ook depressief van werden. De meester schreeuwde en tierde en sloeg met zijn handen heel hard op tafel. Uiteraard vroegen wij ons af wat er met onze zoon was en steek je eerst hand in eigen boezem. We kwamen er niet achter. Uiteindelijk bleek het probleem bij de meester te liggen. Onze zoon heeft uitlatingen gedaan als: "ik heb helemaal geen leuk leven" en ander kind heeft met suicide gedreigd en heeft zich onder behandeling moeten laten stellen. Uiteindelijk bleek erkenning van het probleem door mij ("sterkte" als hij naar school vertrok ipv "veel plezier") en het oplopen van de ziekte van Pfeiffer zijn redding. Uiteraard heb ik hem uitgelegd wat sociaal wenselijk was en heeft hij conform geantwoord bij de schoolarts. Eigenlijk ben ik er vrij zeker van dat als hij zich bij de schoolarts in depressieve termen had uitgelaten, de schuld zonder meer bij het gezin was gelegd en nooit bij de school. Ik ben benieuwd wat het protocol voor slechte meesters en juffen is bij de schoolarts. Ik durf rustig te zeggen dat mijn kind psychisch mishandeld is in groep 7. Is het bij JGZ bekend wat een impact een meester of juf kan hebben op het psychisch welbevinden van een kind? En welke actie wordt er ondernomen in zo'n geval. De betreffende meester is hier intussen weer van school af en naar een volgende school van het volgende bestuur gegaan, zo gaat het al een aantal jaren. Heb zelfs van iemand gehoord die hem 30 jaar geleden had dat hij toen al zo deed. Blijkbaar telt de bescherming van werknemersrechten toch zwaarder dan die van een kind.

Primavera

Een lang en vooral héél raak verhaal. Niets aan toe te voegen!

Opeisbaar

Izar:"Zo is het hier in veel wijken schier onmogelijk om van huisarts te wisselen, ook bij gebrek aan vertrouwen. Een second opinion aanvragen wordt in Nederland bij de meeste huisartsen ook als not done gezien. "
Dat mag je ervaring zijn (de mijne is het niet), maar je hebt er wel recht op. Het vereist wat gedoe dat verhuizen van arts of het verkrijgen van die second opinion als er geen medewerking is, maar het is opeisbaar.
Dat is het niet als het over de Jeugdarts gaat.
Overigens en nogmaals: het zou mij niets verbazen als de huisarts er helemaal uit gaat als het over kinderen gaat. De jeugdarts is goedkoper en via de jeugdarts kunnen de natste dromen van beleidsmakers en professionals over de maakbaarheid van het kind worden geprojecteerd.
Groet,
Miriam Lavell

Izar

Dat klopt en de gezondheidszorg en jeugdzorg zijn in sommige details anders georganiseerd dan in Nederland. Hier heb je bijv. geen huisarts voor kinderen, maar een soort kinderhuisarts. Alleen hebben die dus meer gemeen met een huisarts dan met een jeugdarts in hun fuctie en manier van doen.
Wat hetzelfde is is de mentaliteit van jeugdgezondheidswerkers. Het wantrouwen tegen ouders, het afvinken van (mentale) lijstjes. Het boven je staan en voor je denken ipv naast de ouder te staan en mee te denken. De relatie tussen jeugdzorg en ouders is ook hier niet gelijkwaardig. Ik heb natuuurlijk wel veel familie en vrienden die in Nederland wonen met wiens ervaringen ik kan vergelijken.
In Nederland worden rechten als keuzevrijheid op zorg en school door allerlei samenwerkinsverbanden en afspraken van praktijken en scholen steeds verder uitgehold. Dat vind ik zorgelijk. Nog zorgelijker vind ik in dit opzicht artsen die aan scholen worden verbonden. Nu kun je als ouder je nog verzetten tegen zoiets als Talentcompas (http://www.ouders.nl/cgi-bin/TMMforum/NFshowpost.cgi?archief=1&thread=166689&forumsel=23&forum=23&post=2725888)waarbij je kind ook gelijk even psychologisch doorgelicht wordt om het vervolg van de schoolcarriere te beslissen. Vroeg of laat komt er vast wel iemand op het onzalige idee dat de aan school gekoppelde jeugdarts dit soort psychologische testen wel kan afnemen als de school het niet mag. Voor het welzijn van het kind natuurlijk, maar daarbij wordt dan totaal aan voorbij gegaan dat ten eerste dit soort lijstjes geen werkelijke voorspellende waarde hebben (Net zo min als de lijstjes waar jeugdzorg nu mee werkt) en ten tweede wie er vervolgens met de resultaten aan de haal kan gaan. Zo handig, de uitslagen zijn gelijk nuttig voor statistische weetjes van de volksgezondheid, om eventueel mishandelende ouders op te sporen, om voor een vervolgschool de makkelijkste leerlingen eruit te pikken, enz. en voor je het weet wordt een onderwijstest één groot privacylek, waar allerlei organisaties baat bij hebben behalve het kind die op een één of andere manier zal worden afgerekend op het buiten een norm vallen.
Groeten Primavera

Miriam

Hier in Amersfoort mag je alleen een huisarts zoeken binnen een bepaald postcodegebied. Er valt dus niets te kiezen.
Groetjes
Massi

Nma

Daar kun je over klagen bij de Nma. Het zijn ongeoorloofde prijsafspraken. Dokters mogen wel patiënten weigeren waarbij ze door de afstand tussen praktijk en patiënt de nodige zorg niet kunnen bieden (te lange aanrijdtijd).
Overigens heb je binnen dat postcodegebied nu al keus.
Hoe dan ook: het is soms best lastig om een andere arts te vinden, maar je hebt er recht op.
Er is geen recht op een andere Jeugdarts. Een Jeugdarts is niet jouw arts. Een Jeugdarts dient een abstract collectief doel dat niet wordt ingevuld door de wens of behoefte van patienten, maar door beleidsmakers en professionals uit de regio.
Vandaar ook dat wat Jeugdartsen doen en hoe ze werken per regio verschilt.
Groet,
Miriam Lavell

Wat ik kan en doen, en wat niet

Hallo beste ouders,

Om alle helderheid te geven: een jeugdarts is zoals alle andere artsen in Nederland en daarbuiten in eerste instantie een arts. Dat wil zeggen dat de overeenkomst die je hebt met de ouder of het kind dat voor je zit, alle afspraken met gemeentes of je salarisbetaler overstijgt. De gemeente betaalt mijn beschikbaarheid, niet mijn inhoudelijke acties. Het is net als bij iedere andere arts mogelijk een second opinion te vragen, te krijgen en daar al dan niet op te vertrouwen. Dat kan binnen de eigen GGD, dat kan bij een andere GGD, het kan bij de huisarts.

Wat ik wel en niet mag of doe heeft met twee zaken te maken.
Ten eerste: wat willen ouders van mij? Ik laat mij niet door school dicteren welke kinderen ik moet zien of oproepen. Ook niet in het kader van een schoolverzuimproject. Als school denkt dat ik wat kan bijdragen in welke situatie dan ook, dan kan school de ouders adviseren met mij een afspraak te maken. Soms nodigt een school mij uit bij een gesprek, en ik zorg dan dat de ouders weten dat ik erbij zal zijn. Ik overleg liefst vooraf met de ouders of het kind, opdat zij vertrouwen hebben in mijn onafhankelijke positie en zij de kans hebben om vertrouwelijke informatie in een privacysituatie te delen, zonder school erbij. Ik wil vanuit dienstverlenende houding prima ouders uitnodigen, nadat school uitdrukkelijk heeft besproken met ouders dat zij hier prijs op stellen. Leerkrachten zijn professionals: op hun eigen gebied. Ze zijn professional in het lesgeven aan kinderen, en hebben veel ervaring met het zien van kinderen in een groep. De mening of zorg van ouders is altijd belangrijker, meer waard voor mij.
Ten tweede: privacy van het kind en diens ouders. Ik bespreek niets met niemand zonder dat diegene weet wat ik bespreek en met wie. Ik ben een fan van Cc-en van ouders wanneer ik per email met een andere arts of hulpverlender communiceer, en ook wanneer ik met school zou emailen. Ook het aanhoren van zorgen, vragen, informatie 'maar wel anoniem hoor', daar pas ik voor. Ik heb niks aan anonieme informatie, ik kan er niks mee en het schaadt aan alle kanten ieders vertrouwen.
Eenieder van jullie kan andere ervaringen hebben, ik zie om mij heen ook wel dingen gebeuren die ik met enige afschuw dan benoem, maar dit is hoe ik vind dat het zou moeten, en hoe ik het doe.

Heel in het kort: ik neem enkel vragen en zorgen van ouders en/of kind 'in behandeling of overweging'. Het kan zijn dat zij deze vragen of zorgen voorgeschoteld hebben gekregen door school, maar het zijn de ouders/kinderen zelf die besluiten daar wel of niet mee naar mij of hun huisarts te gaan. Als ouders naar de huisarts gaan, vind ik het verder prima, als diegene hen kan helpen.
In een rijtje veelvoorkomende vragen en zorgen waarmee ouders bij mij (kunnen) komen:
- lichamelijke groei en ontwikkeling
- gedrag(sverandering), slapen, eten etc.
- opvoeding
- gevolgen voor schoolgaan bij ziekte
- cognitieve en sociale ontwikkeling, bij gezonde en chronisch zieke kinderen
- klachten die mogelijk gerelateerd zijn aan school/gezin (zoals hoofdpijn, buikpijn, misselijkheid, maar mogelijk ook lichamelijk van aard of in ziekte hun oorzaak vinden en dus wel door een arts afgewogen dient te worden)
- schoolweigering/schoolverzuim

Dit is het deel van mijn dagelijks werk dat niet voortkomt uit de uitnodigingen van de GGD om het kind periodiek te onderzoeken.
Ik zeg niet dat ouders met deze vragen naar mij toe móéten komen. Als zij hun antwoord hier op OO kunnen vinden, 'op google', bij de buurvrouw, bij opa, en bij de huisarts, ik vind het allemaal prima. Wellicht stel ik de vraag dus ook op een verkeerde plek: de meeste ouders die hier lezen en reageren zullen hier in de gemeenschap van OO hun zorgen, vragen en oplossingen delen?

Toch zijn jullie ook de ouders die kunnen nadenken en mij van constructieve tips kunnen voorzien. Ik lees weer verder mee.
Groet,
jeugdarts GGD

Jeugdarts

Echt, ik vind het geweldig, ligt de folder al bij de drukker? Maar je reageert niet erg inhoudelijk, zelfs niet op postings die rechtstreeks aan jou zijn gericht.

Inderdaad

Het lijkt wel een vooringestudeerd callcenter praatje, maar dan getypt. Is dit soms een (slechte) PR-stunt van de GGD? Als men hiermee de beeldvorming positief wil beinvloeden, wordt de plank behoorlijk misgeslagen. Dit is nou precies hoe de communicatie niet moet zijn. Als men graag van ouders wil weten wat zij van de GGD willen, ga dan in op de suggesties. En kom dan niet als reactie met zo'n lap tekst (inderdaad foldermateriaal Fio).

Fiorucci

Inhoudelijk is toch wel de taakopvatting van Jeugdarts. Eerst trouw aan zijn/haar beroep als arts, los van de structuur. Dat is natuurlijk wel een goed uitgangspunt. Het is alleen de vraag of dat vol te houden is. Met de school en de leerplichtambtenaar heb je een blijvende werkrelatie, met de ouder blijft het meestal een incidenteel contact. Dat werkt niet mee.
En dat herken ik ook van mijn eigen huisarts, die toch een eigen positie innam en bijvoorbeeld weigerde om deel te nemen aan het ZATteam uit privacyoverwegingen, waar ik hem dat naief als ik ben gevraagd had.

Anne

Dit is een discussie, ik zie geen nauwelijks reacties op tegenwerpingen van mensen alhier. De tekst van jeugdarts brengt dingen naar voren die ik eigenlijk al vanzelfsprekend achtte, of liever gezegd : toch wel het minste wat je zou mogen verwachten.

Kafka

"Dat wil zeggen dat de overeenkomst die je hebt met de ouder of het kind dat voor je zit, alle afspraken met gemeentes of je salarisbetaler overstijgt."
Dat lijkt me een mooie, maar onwaarschijnlijke droom. Kern is dat de bevindingen van de Jeugdarts min of meer 'vrij' toegankelijk zijn door aan het overleg verbonden partijen. De inhoud van het dossier staat onder de hoede van het GGD. Voor inzage en correctie moet je naar een medewerker, niet naar de Jeugdarts. Het verzoek wordt beoordeeld in relatie tot het belang van het beheer van al die gegevens in het algemeen, niet in het belang van de individuele patiënt.
Last but not least: de jeugdarts is een functie, niet iemand met naam en toenaam door wie je behandeld wilt worden. Je krijgt de ambtenaar van dienst, of je wil of niet.
"Het is net als bij iedere andere arts mogelijk een second opinion te vragen, te krijgen en daar al dan niet op te vertrouwen. "
In your dreams. Ten eerste ligt daar het administratieve apparaat van de GGD voor. Je maakt de afspraak met dat apparaat, niet met de arts met naam en toenaam. Ten tweede zit het probleem er nu juist in dat andere partijen (GGD, JGZ, school, lpa) zelf kiezen wat ze willen geloven over jou.
Vaak héb je al een andere mening, namelijk die van je eigen ha of specialist. Maar het bureaucratische apparaat rond de GGD laat zich aan die oordelen niets gelegen liggen.
"Ik laat mij niet door school dicteren welke kinderen ik moet zien of oproepen. Ook niet in het kader van een schoolverzuimproject."
Dat zou wel kunnen, maar anderen doen dat wel met jou. Leerplichtambtenaren, verzuimcoördinatoren. Je krijgt een briefje thuis met de dwingende tekst dat je moet gaan, want anders..... (vervolging leerplicht).
Er is heus sprake van het opleggen van behandelplicht. Hoe weinig jij je daarvan ook dader voelt, je hebt wel last van het effect dat dit soort afgedwongen op jouw beroepsgroep afstraalt.
De GGD (m@zl) is feitelijk bedenker en dader van deze opzet. In het verkooppraatje aan scholen wordt toch echt beloofd dat de arts bij niet verschijnen (of het oordeel dat er geen ziekte is) dat door meldt aan school of lpa. Dat is ook de feitelijke ervaring van ouders hier op het forum.
Het is best mogelijk dat je daar geen weet van hebt. Dat de omgang met jouw administratie geheel buiten jou om gaat. Dat niet jij, maar een overijverige GGD medewerker gaat zitten nakijken of Kareltje wel verschenen is en wat de dokter van hem vond, om dat vervolgens aan school en lpa door te geven.
Je bent in dat circus wel hét kerninstrument.
Het is eigenlijk nogal zorgelijk dat je de indruk wekt daar niets van te weten.
"Het kan zijn dat zij deze vragen of zorgen voorgeschoteld hebben gekregen door school, maar het zijn de ouders/kinderen zelf die besluiten daar wel of niet mee naar mij of hun huisarts te gaan. "
Je hebt geen idee kennelijk. Maar dat vind ik nou weer niet direct een positieve kwaliteit. Je kunt je als onderdeel van het totaal-apparaat niet beroepen op onwetendheid. Je kunt het weten. Je kunt een oproep waar dreiging tot vervolging onder ligt niet interpreteren als een vrijwillig verschijnen.
Je kunt vooral door het gebruik van jouw conclusies voor vervolgingsdoeleinden of verwijderingsprocedures of onderzoeken mishandeling, niet volhouden dat het jou alleen om de relatie arts-patient gaat. Het is niet aan jou. In die zin ben je niet als een gewone arts.
En nee, bij zorgdwang vanwege verzuimcontrole of vermoedens van ziekte, kun je niet kiezen voor je eigen ha of specialist. De school en de lpa accepteren dat niet.
Niet verschijnen bij de schoolarts = vervolging leerplicht, of melding AMK.
jeugdarts:"Toch zijn jullie ook de ouders die kunnen nadenken en mij van constructieve tips kunnen voorzien. Ik lees weer verder mee."
Eéntje. Verdiep je eens in hoe de oproepen wél tot stand komen. Je hebt geen idee kennelijk.
Eén voordeeltje brengt dit gebruik van de jeugdarts als voordeel met zich mee: je kunt eindelijk toch een verzuimbriefje van de dokter halen.
Dat adviseer ik ouders van verzuimende kinderen dan ook. Bespreek met je ha/specialist wat er aan de hand is. Ga met die kennis naar de jeugdarts en stel voor dat je kind een aangepast rooster gaat volgen. Biedt de jeugdarts ook aan dat er over dit onderwerp overlegd kan worden met de ha of specialist. Een vinkje van de jeugdarts bij dit voorstel levert geoorloofd verzuim op. Je gaat helemaal niet op zoek naar expertise bij die jeugdarts. Je wil een stempel. Het is Kafka.
Groet,
Miriam Lavell

Ik wil gewoon een echte dokter

Ik krijg bij CB- en JGZ-artsen niet de indruk dat ik met artsen te maken heb.

Ik wil gewoon een schoolarts die ARTS is. Die, zoals gisteren op school gebeurde, kind met gebroken vinger meteen diagnosticeert en van eerste hulp voorziet, zodat er niet eerst met kind geleurd moet worden voor juiste huisarts, verzekering, HAP gevonden is.
Voor mij is een ideale schoolarts iemand waar je meteen naar toe kunt als er iets is op school.
Geen controlemiep, daar heb ik totaal geen behoefte aan.

Reacties, deel 1 van ..

Hallo beste ouders,

Goed, toché. Ik probeer te laveren tussen 'niet te lange tekst' en toch concreet uitleggen. Dat gaat niet. Ik zit hier zeker zo klem als ik lijk te zitten volgens enkelen van jullie tussen school en ouders. Goed, dan geef ik het stuk 'niet te veel tekst' op, en ik ben er even (nou ja..) voor gaan zitten. Voor de leesbaarheid zal ik mijn reacties in delen opknippen. Het is dan ook reacties op een week van een groep ouders, dus da's logisch dat dat veel is.

Komen ze aan *na de klik*

groet,
jeugdarts GGD

Waar te beginnen.. huisarts en jeudarts

Wat specifieker over mijn opmerkingen over huisartsen die geen kinderen zien. Zeker, huisartsen zien kinderen. Onder de leeftijd van vier jaar zien ze kinderen zelfs heel vaak (ik werk in de JGZ 4-19 jaar), meest met koorts, ontstekingen van bovenste luchtwegen en problemen met de huid (allergie/eczeem). Boven de leeftijd van 4 jaar zien ze kinderen bij koorts en acuut ziekzijn, en bij trauma/ongevallen. Dat zijn geen zaken die ik voor mijn vak zou willen claimen.
Ze zien kinderen zelden voor de zaken die ik in mijn rijtje zette: met name op gebied van schoolweigering/verzuim, gedrag, vragen over de ontwikkeling en problemen met opvoeden zien ze kinderen of hun ouders niet. En als ze wel bezocht worden met deze vraag, kunnen zij vaak minder dan de jeugdarts, het draait sneller uit op een verwijzing zonder veel inhoud, naar een psycholoog. Of, steeds vaker: een verwijzing naar de jeugdarts. De jeugdarts kan met ouders bekijken welke zorg nodig is, óf er zorg nodig is of dat steun en geruststelling op z'n plaats zijn omdat iets toch bij de leeftijd kan horen bijvoorbeeld. Vervolgens kan de zorg soms in die eerste lijn geboden worden, zeker wanneer de jeugdarts in een goed functionerend CJG werkt of bij een GGD die en uitgebreid arsenaal aan opvoedondersteuning kan bieden. En als ik dan wél verwijs naar een psycholoog, of beter gezegd, ouders een brief aanbied ter ondersteuning van de hulpvraag, dan bestaat die uit meer dan 'niet lekker in het vel, graag screening'. Dan vat ik daar de overwegingen van ouders, met mij of met anderen, in samen. Ik zet een en ander op een rij en dit wordt door de betreffende ouders gewaardeerd.
Ook zien ze veel meer volwassenen en bejaarden, de tijd die ze aan kinderen en hun ouders als zodanig besteden is relatief weinig. Daar kun je positief tegenoverzetten dat ze die 'paar' gezinnen in hun praktijk dan wel zullen kennen in hun geheel, en dat geldt niet voor de jeugdarts.
Huisarts en jeugdarts vullen elkaar dus goed aan, overlappen her en der en kan dan gelukkig de vrije keuze van de ouder zijn waar hij welke vragen wil stellen. Maar het is tegelijkertijd zo verschillend, ik had de vrees dat een huisartsenbezoek voor kinderen misschien niet meer gedekt zou zijn, omdat die naar de goedkopere jeugdarts kunnen, echt nog nooit eerder gehoord. Nee, op een heleboel vlakken kan de huisarts vanalles wat ik niet kan.
Hoe de kennis van de jeugdarts over de normale ontwikkeling van niet-zieke kinderen grotere kan zijn dan die van normale niet-overbezorgde ouders, is denk ik niet uit te leggen zonder er boeken over vol te schrijven. Daar kom je achter, als je de pech hebt dat je je zorgen maakt, en het geluk dat de zorgen onnodig bleken te zijn. Niet-ziek wil niet zeggen dat je je geen zorgen kunt maken als ouder, of dat je kind niet toch tegen problemen aan kunt lopen, waarvan je je afvraagt als ouder of kind of het 'aan jou ligt' of aan de omgeving.

Groeten,
jeugdarts GGD

School, leerplichtambtenaar en jeugdarts

Communicatie met school, inderdaad een heikel punt. Wat mij betreft nooit zonder overleg met de ouder vooraf, maar bij de periodieke onderzoeken gebeurt het inderdaad 'om logistieke redenen' (zwak argument). Ook al wijs ik de leerkracht er steeds op mij niets te vertellen da thij niet met de ouder besproken heeft, toch is het niet prettig. Dus, goed idee om de vragenlijst voor de leerkracht aan ouders mee te sturen met de uitnodiging. Ofwel online kunnen invullen, waarbij de ouder kiest of hij de leerkracht ook een vragenlijst wil laten invullen of misschien wel iemand anders dan de leerkracht. Bovendien is de vragenlijst niet verplicht (en zou dat in mijn toekomstfantasie veel duidelijker moeten zijn), maar een mogelijkheid die op prijs gesteld wordt, en kan dienen als voorbereiding op het onderzoek: "dit is wat ons betreft waar we het onder andere over kunnen hebben".
Bejegening die mis is gegaan in ervaringen van jullie bij collega's van mij, dat kan ik alleen maar erg jammer vinden. Vooral omdat het vertrouwen dat zij beschamen ook het vertrouwen in mij beschaamt.
Ook andere ervaringen kan ik natuurlijk niet tegenspreken. En ik kan zelfs vrezen dat een opmerking uit mijn mond ook wel eens verkeerd wordt opgevat. Dan kan ik alleen maar hopen dat me dat vergeven wordt wegens het vertrouwen dat ik al heb opgebouwd.
Ouders die ik eenmaal zie omdat hun kind aan de beurt is voor het kleuteronderzoek, daarvan pretendeer ik echt niet dat ik er een band mee heb. Ouders die bij mij terecht komen met een vraag en die ik een aantal keren zie of spreek, komen bij een volgende vraag bij mij terug. Daar interpreteer ik tevredenheid over. Ook opmerkingen als 'dank je, ik vond het een prettig gesprek, en dat had ik niet verwacht', strelen mijn doktersego en doen mij vermoeden dat ik mijn werk goed doe.
Stellingen over hoe het is, bijvoorbeeld dat mijn relatie met de leerplichtambtenaar mij liever zou zijn dan die met 'de ouder', die maken mij boos. Wat een onzin. De leerplichtambtenaren in mijn omgeving zullen dat helaas voor hen beamen. En natuurlijk is een second opinion mogelijk bij een andere arts, binnen mijn GGD of daarbuiten wanneer je belangenverstrengeling vermoed of dat gewoon nodig hebt voor het vertrouwen in het echt 'second' zijn van de 'opinion'. Het JGZdossier is een medisch dossier van jouw kind, waar zeker niet iedereen zomaar toegang toe heeft. Ik zou er voor zijn dat zsm digitale toegang tot die dossiers geregeld wordt voor ouders, zoals ook op een aantal poliklinieken in Nijmegen het geval is. Maar voor anderen zéker niet. Geen leerkracht, geen mentor, geen directeur, geen wijkagent, geen leerplichtambtenaar. Ik vind het van de gekke dat men denkt dat dat zou kunnen.
Zeer zeker benoem ik naar scholen toe wanneer ik merk dat een leerkracht, een gewoonte op school, een groepsdynamiek, of wat dan ook, schadelijk is voor een of meerdere kinderen. Dat komt geregeld voor en is ook wel degelijk onderdeel van de opdracht van de jeugdgezondheidszorg. School is eenbelangrijke omgeving voor kinderen omdat zij daar vaak zijn, en vaak in kwetsbare situaties. Ze moeten er kunnen leren, zowel schools als sociaal, en de omgeving dient dus zo goed mogelijk te zijn. Jeugdgezondheidszorg is onderdeel van "Maatschappij en Gezondheid" als geneeskundig terrein. De maatschappij van kinderen, dat is voor een flink deel school.
School is dan even not amused, maar voelt zich blijkbaar net zo 'gedwongen' naar mijn 'preek' te luisteren en met mij te zoeken naar mogelijkheden tot verbetering. Wanneer ouders mij bellen met een gerichte klacht over school zal ik luisterend oor bieden en vervolgens bespreken of zij van mij iets verwachten of dat het meer een zaak is voor de MR, de onderwijsinspectie of het tijd is van school te wisselen.
Ik voel dat het knelt, lezend in deze discussie. Inderdaad. Ik voel dat het knelt omdat het niet duidelijk genoeg is. Dat maakt dit (deze discussie) voor mij heel leerzaam (en spannend). Uiteraard groeit dan ook de vraag: hoe maak ik het wel duidelijk, hoe kwantificeer ik voor mijn collega's, beleidsmakers, onderzoekers, het negatieve effect van 'het beeld'. Code Oranje brengt dat al een heel eind in beeld. De insteek van mij nu is dus meer gericht op terug opbouwen. Degenen die bij mij komen goed bedienen, proberen uit te zoeken waar zij dan zo tevreden over zijn, zal wellicht toch evenzeer bruikbare informatie opleveren. Maar ja, ik wil ze niet wéér een vragenlijst voorschotelen, zal ik maar zeggen. Ik peins er over verder, kom er misschien wel ooit op terug. Wie aanvullingen of ideeën heeft is zeer welkom ze te delen. Misschien moet ik daarvoor toch in een onderzoeksopzet denken, en een ander focusinterviews laten doen bij ouders die naar mijn idee tevreden waren en aangeven dat ze daar wel over willen vertellen.
Voelt toch een beetje als zelfbevrediging, maar hoe kom je er anders achter?

jeugdarts GGD

Iatrogene schade, efficiëntie van preventie en diversiteit door

Zijn er cijfers die aantonen dat de jeugdgezondheidszorg meer goed dan kwaad doet? De jeugdgezondheidszorg is nogal een brede zorginstelling, maar van onderdelen is wel bekend wat het effect is. Voor het overgrote deel ook niet. Dat is het effect van preventie: je kunt maar heel moeilijk aantonen wat je allemaal hebt voorkomen. Je zou 30 jaar lang JGZ moeten stoppen en de rest van de omstandigheden gelijk laten om te zien wat je gaat missen. Hele kleine effecten bij een brede groep, bijna niet voelbaar ook voor die mensen, levert de grootste winst op voor de volksgezondheid. Maar dat betekent inderdaad dat al die ouders en kinderen er ieder voor zich niks aan hebben. Zoiets als met de kudde-immuniteit. Waarom zou je je in Nederland nog vaccineren tegen de kinderziektes die niet meer voorkomen? Omdat ze weer terugkomen als iedereen er mee stopt.
Maar, zo één twee drie heb ik de cijfers niet. Ik denk dat de meeste cijfers voor de 4-19jarige zorg er ook niet zomaar zijn. Er wordt wel meer onderzoek gedaan de laatste jaren, zowel universitair, als bij TNO en RIVM bijvoorbeeld.
Het lastige is dat onderzoek naar effectiviteit natuurlijk gedaan wordt over onderwerpen die te protocolleren zijn in plaats van de meer vrije onderwerpen. En bij de artsen en verpleegkundigen die zich 'goed gedragen', niet degenen die te lomp buiten u om tegen het kind zeggen dat het te dik is. Het is wel een interessante vraag, het iatrogene effect van het screenen in termen van schade aan zelfvertrouwen (van ouder en kind), gezondheidsgevoel, zoeken van onnodige zorg naar aanleiding van JGZ-interventies. Ik ga er graag verder mee, maar buiten deze discussie. Wie weet kom ik er nog wel op terug in een nieuwe vraag.

Waarom is het overal anders? Omdat publieke gezondheidszorg, waar jeugdgezondheidszorg een deel van is, gericht dient te zijn op wat er in dát gebied nodig lijkt te zijn. Weer zeg ik: eenmaal in mijn spreekkamer bespreek ik met ouders en kinderen wat zíj willen bespreken. Maar de manier waarop de tijd van de JGZ verdeeld wordt over bevolkingsgroepen (scholen, wijken, leeftijden, welke indeling of 'focus' dan ook), die wordt meer en meer bepaald met kennis over de gezondheidsproblemen en gezondheidsbedreigingen in de hand. Het gaat er dus alleen maar diverser op worden. Voor JGZ 0-4 zal dat meevallen, want dan zijn 'gezondheidsbedreigingen' nog erg kindgebonden: het voortijdig ontdekken van hartafwijkingen, allergiëen, ontwikkelingsproblemen en andere lichamelijke aandoeningen. De basiszorg (die iedereen krijgt aangeboden) zal dan een groter deel van de totale aanbieding zijn waardoor de verschillen minder opvallen. Boven de 4 jaar zijn omgevingsfactoren een belangrijkere invloed op de gezondheid van kinderen en maakt het meer en meer uit waar je opgroeit. Dan zal op de minder bedeelde wijken meer zorg gericht zijn bovenop de basiszorg. Armoede en opleiding zijn de belangrijkste determinanten van gezondheid, zowel op kinderleeftijd als op volwassen leeftijd en wat betreft gezonde en zieke levensverwachting. Daarom dus.
Daarnaast maakt iedere gemeente of iedere GGD keuzes uit de mogelijkheden, net als dat je in het ene ziekenhuis voor een avondspreekuur kunt komen en in het andere niet.

groet,
jeugdarts GGD

Tricky: jeugdzorg en jeugdgezondheidszorg. en schoolverzuim.

De link tussen jeugdgezondheidszorg en jeugdzorg. Een link die wel ervaren wordt door ouders, en ook te begrijpen is aangezien Bureau Jeugdzorg en Jeugdgezondheidszorg vaker in overleg zijn, daarnaast de emotionele vrees. Toch is voor mij de jeugdzorg erg ver weg, wanneer ik 'm nodig acht. Niet de jeugdzorg die kinderen uit huis haalt, maar de jeugdzorg die uit geïndiceerde zorg bestaat. Uit hulp ín huis bij het gezin, intensieve hulp die juist voorkomt dat het niet meer gaat en tot een uithuisplaatsing komt. Die hulp, wanneer je die in goed overleg met ouders zoekt, moet inderdaad nu altijd via het omstreden BJZ lopen, of via de lange wachtlijsten van de kinderpsychiatrie.
Ik zou er dus wat voor over hebben om jeugdzorg (niet het bureau maar de zorg, de hulp, die zij dienen te 'indiceren') zelf te kunnen bereiken met ouders. Dan heb ik geen politiepet nodig, geen opsporingsapparaat.
De opsporing waar ik op doelde eerder, het signaleren, is het signaleren van gezondheidsproblemen. Ja, daar horen gedragsproblemen ook bij. En schoolverzuimzaken. Ziek zijn is verschrikkelijk voor een kind, en dan wil iedereen, ook ik, alleen maar dat het kind beter wordt. Maar beter worden na maanden of jaren van ziek zijn, en dan zover achter liggen in onderwijs en 'meedoen' in de maatschappij dat het tot maatschappelijke uitval leidt en alle gezondheidsproblemen die dáár weer mee gerelateerd zijn, dát zou ik toch graag willen voorkomen. Niet ten koste van het beter worden, en niet om ouders met nog meer zorgen en zaken op te zadelen. Maar juist door school op de plichten te wijzen, nadat ik met ouders heb besloten dat verder alles geregeld is. Als ouders school daar zelf van kunnen overtuigen hebben ze mij niet nodig. Heerlijk zou dat zijn. Vaker echter is het net een vechtscheiding tussen ouders en school. Ik kan niet anders zeggen dat ik dan een onpartijdige gesprekspartner ben, die met kind en ouders kijkt hoe het kind én beter kan worden, én in ontwikkeling kan blijven. In feite combineer ik dan mijn kennis over de ziekte (waarbij de specialist die het kind behandeld mij inderdaad soms moet bijpraten over de aandoening en de laatste ontwikkelingen wat betreft de behandeling die het kind krijgt), de kennis en ervaring over de ziektelast die ouder en kind aandragen, mijn kennis over de ontwikkeling en ontwikkelingsopgaven van een kind in die leeftijd en situatie, de kennis over het kind zelf die kind en ouder aandragen tot een plan voor het kind in kwestie. Steeds weer op maat. Ik draag dus een stukje deskundigheid aan over ontwikkeling van kinderen (gezond én ziek), en een stuk overkoepelen, analyseren, prioriteren. Dat zullen vele ouders hier op het forum kunnen, zeker zolang ze niet nú over hun eigen kind in de rats zitten, maar er zijn ook veel ouders die dat niet kunnen. Voor díé ouders ben ik een welkome aanvulling op de huisarts, de specialist, de kinderpsycholoog, de intern begeleider van school, de schoonmoeder en de niet-overbezorgde ouders op het schoolplein.

groet,
jeugdarts GGD

Last but not least: de opbouwende kritiek. hoe zou het kunnen?

Wat ouders willen, was mijn vraag en wat ik tot nog toe opmaak aan positieve ideeën in deze discussie waarbij het nut van JGZ niet ter discussie staat, zijn zaken rond maatwerk, gevoel van deskundigheid en toegankelijkheid van de zorg. Ik ben het volledig met jullie eens dat dit belangrijke zaken zijn en ben dan ook blij met de ideeën die daarover geopperd zijn.
Een aantal opmerkingen gaan over onvrede hoe het nu gaat, en dan specifiek hoe het nu gaat bij de GGD waar jullie komen. Misschien is dat wel mijn GGD, wie weet. Ik ben netjes gezegd best ontevreden hoe logistieke zaken geregeld zijn, maar verbetering is in zicht.
Het zelf kunnen inplannen van een afspraak (zoals bij de Carglass) in plaats van steeds weer een nieuwe uitnodiging krijgen op een tijdstip dat je niet kunt als ouders, is wel het minste. Avondspreekuren zag ik hier nog niet voorbijkomen, volgens mij. Lijkt mij wel erg prettig als ouder. Hoef ik jullie niet steeds af te bellen als ik met mijn eigen kind naar een collega moet 'on two days notice'
Antwoorden als 'kleinschaligheid', 'luisteren en met mij meedenken', 'inloopspreekuur', 'om de hoek' zijn voor mij belangrijk. En deze: belangenbehartiger voor kinderen, die vond ik heel goed en had ik zelf niet bedacht. En wanneer je kleinschaliger werkt, kún je dat ook doen. Dan ken je je wijk, dan hoor je en lees je over je wijk en de voornemens van de gemeente, dan laat je je horen voor de kinderen en maak je je tot gesprekspartner waar ouders zich door gesteund voelen.
Ook zou ik graag meer vrijheid hebben om met ouders te kunnen bedenken wat zij van mij verwachten, of van de verpleegkundige. Wil een ouder graag om de twee jaar kind laten meten, moet dat kunnen. Ouders zijn best vaak verbaasd dat het maar die drie keer is als er geen medische reden is om ze vaker terug te zien. Ook al is niet direct een gezondheids- of kostenefficiëntie aan te tonen wat dat meten gaat oplossen, als de ouder of het kind dat prettig vinden, moet dat kunnen. Dát is laagdrempeligheid en maatwerk. Dat maakt dat mensen weten dat je bij ze terecht kunt en waarvoor.
Kinderen die al bij een kinderarts en tig anderen onder controle zijn, hoeven dan niet meer terug te komen, ook al zit het kind op het speciaal onderwijs. Dan volstaat na 2 of 3 jaar steeds een telefonisch of schriftelijk contact met ouders of zij nog altijd voldoende zorg hebben voor kun kind, of dat zij gebruik willen maken van het contactmoment voor een onderzoek.

Dank hiervoor tot dusver. Ik begrijp dat het prettiger 'praat' als ik directer reageer. Zoals in het echt: meteen terugbellen. Ik vat 'm.
Tot snel dan.
Groet,
jeugdarts GGD

PS er is bij de hele GGD niet bekend dat ik hier nu post, nee, het is geen campagne ter imagoverbetering. Dan hadden ze vast iemand gekozen die wat minder breedsprakig is.

Beste jeugdarts

Ik waardeer het wel hoe je hier komt vragen stellen en vertellen over jouw visie op de jeugdgezondheidszorg. Er spreekt openheid, betrokkenheid en zelfkritiek uit. En waar ik ttv mijn eerste bericht in deze draad nog dacht: schaf maar af die jgz, zie ik nu wel mogelijkheden voor meerwaarde. En als het allemaal van jou afhing, dan zou het vast wel goed komen.

Maar als ik denk aan die twee bezoeken die ik met met oudste aan de jgz heb gebracht en dat derde bezoek dat op zo'n fantasievolle manier is afgeschoven, dan zie ik het helemaal niet meer zo rooskleurig.

Het duurt nog zo'n anderhalf jaar voordat ik weer met een kind naar de jgz mag, ik ben benieuwd wat ons dan te wachten staat. Ik hoop dat er een flink aandeel is van artsen zoals jij, dan wordt het misschien nog wat.

Witte olifant

Wel jeugdarts, in elk geval ben ik blij met iedere hulpverlener die zo serieus met zijn/haar vak omgaat en het eigen functioneren zo ter discussie durft te stellen. Hopelijk wordt je niet zo goed dat je promoveert tot hoogleraar sociale geneeskunde en dan verder niet meer beschikbaar bent voor ouders en kinderen.
en ik hoop natuurlijk dat je zoveel gezag krijgt dat je je kunt handhaven tussen collega's met meer rigide taakopvattingen.

Positieve reacties

Hallo beste ouders,
Biene en AnneJ dank voor jullie positieve blijk van vertrouwen (verminderen van wantrouwen is misschien realistischer, maar ik ben nogal van de volle glazen). Ik ken wel hoogleraren die ook nog in het dagelijks werk meedraaien
Ik werk aan het gezag en het meekrijgen van collega's. Het gaat de goede kant op.
groet,
jeugdarts GGD

Positieve reacties

Hallo beste ouders,
Biene en AnneJ dank voor jullie positieve blijk van vertrouwen (verminderen van wantrouwen is misschien realistischer, maar ik ben nogal van de volle glazen). Ik ken wel hoogleraren die ook nog in het dagelijks werk meedraaien
Ik werk aan het gezag en het meekrijgen van collega's. Het gaat de goede kant op.
groet,
jeugdarts GGD

Jeugdarts

Ik geloof meteen dat jij je vak serieus neemt en er helemaal voor gaat, echt geweldig. En dat meen ik. Maar je schrijft over huisartsen:Boven de leeftijd van 4 jaar zien ze kinderen bij koorts en acuut ziekzijn, en bij trauma/ongevallen.
Waarom neem je van mij niet aan dat dat hier niet zo is?
Bij twijfel over ontwikkeling, gehoor, visus,en ook bijv twijfel over de vraag: Heeft mijn kind misschien ADHD, gaan mensen hier naar de huisarts. In deze stad hebben wen in elke wijk gezondheidscentra met huisartsen, en daar ga je heen bij welke vraag dan ook die je hebt omtrent je kinderen, zij hebben ook opvoedingsbureaus, waar je voor laagdrempelige hulp heen kunt. Het aandeel van de GGD in de gezondheidszorg voor kinderen beperkt zich vrijwel geheel tot de controleafspraken via school.
En de vaccinaties.

Jeugdarts

Ben benieuwd in welke gemeente je werkzaam bent. Amsterdam of een andere grote stad?

Ervaring

Ik heb de draad gelezen en ik wil toch even mijn ervaring van afgelopen periode kwijt.

Begin van dit schooljaar werden de problemen van mijn dochter ernstiger. Thuis ging het niet goed en op school al helemaal niet. Via de huisarts is ze verwezen naar de kinderarts en via de kinderarts naar Mediant. (jeugd ggz).
Na een intensieve onderzoeksperiode is er een diagnose gekomen. Daarover ben ik in gesprek gegaan met school. Dat ging heel goed.

Intussen komt daar de schoolarts tussendoor met het onderzoek voor de tweedeklas (vmbo). In verband met het onderzoek etc heb ik contact opgenomen en uitgelegd dat mijn dochter al zoveel onderzoeken etc gehad heeft dat dit onderzoek alleen maar een extra belasting is. Waar niets positiefs uit naar voren kan komen. Aan de telefoon waren ze poeslief en heel begrijpend.

Wat schetst dan ook mijn verbazing dat ik een week later via school te horen kreeg, dat de schoolarts bij school (de zorgcoordinator waar ik zelf intensief contact mee had) was komen melden dat dochter niet met het onderzoek mee mocht doen. En dat ze het vermoeden hadden dat wij zorgmijders zijn.

Waarom als de schoolarts twijfelt komen ze niet bij mij, ik heb gebeld. School heeft ook alleen maar doorgegeven dat er aan de problemen gewerkt wordt. En niets inhoudelijk verteld. Ze zouden zich nog beraden of ze dat voldoende vinden.

Hoezo geen contact met school als de ouders geen onderzoek wensen....

Blijkbaar hebben ze toch niet veel vertrouwen in ons ouders....

Ik ken deze schoolarts niet en heb hem/haar nooit ontmoet....

En het lijkt mij beter deze persoon als ouders inderdaad te mijden.

Op eieren (lang)

Jeugdarts, het is niet mijn bedoeling om je boos te maken. Ik vind het fijn dat je belangstelling hebt in de mening van ouders. Dat je hier vragen stelt.
Maar ik voel dat we nu een beetje klem raken. Het lijkt een soort strijd te worden over wie er nu werkelijk weet hoe wat in elkaar steekt. Nog even en het wordt welles-nietes.
Daar heeft niemand wat aan. Ik probeer niets anders te doen dan de waarheid van ouders wat dichter bij die van jou te brengen.
Daar ga ik mee verder. Op eieren, want ik vrees afhaken. Ik beperk me dus even tot één opmerking die je maakte. Ik denk dat ik via die opmerking kan verklaren hoe zeer een schoolarts voor ouders niet is wat je graag wil dat ie is.
"Ze [huisartsen ML] zien kinderen zelden voor de zaken die ik in mijn rijtje zette: met name op gebied van schoolweigering/verzuim, gedrag, vragen over de ontwikkeling en problemen met opvoeden zien ze kinderen of hun ouders niet."
Ik weet niet of dat getalsmatig al waar is. Het was niet waar. In mijn tijd kón je helemaal niet naar de schoolarts met dit soort kwesties.
Voor zover het waar is, is het self fulfilling prophecy. Het zijn niet de ouders geweest die met elkaar vanuit een diep gevoelde behoefte gemeend hebben hiervoor liever naar de jeugdarts te gaan.
Het is een administratieve opzet van beleidsmakers en GGD's en vooral ook leerplichtambtenaren geweest om het zo te organiseren. Er zijn regels en afspraken gemaakt (over ouders, niet met ouders), om te zorgen dat de jeugdarts dit soort gevallen vaker zou zien.
Niet vanuit de vraag van ouders. Puur vanuit de vraag van beleidsmakers met daarachter de hoop op meer registratie.
Dat het hier niet om vrijwillig bezoek, noch om een normale arts-patient relatie gaat, blijkt uit het feit dat leerplichtambtenaren bij verzuim keuring door de Jeugdarts afdwingen.
Dat is al een aantal jaar zo.
Jij kunt wel doen of de ouder vrij is naar jou te gaan of naar een ander, maar dat maakt de leerplichtambtenaar wel uit. Die verplicht tot schoolartsbezoek en als je niet gaat, dan volgt vervolging.
Concreet voorbeeld http://onderwijsconsument.nl/ouders/themas.php?thid=2&aid=1288
"Hij kwam niet op school omdat hij ziek was, maar zijn vader kreeg deze week toch 450 euro boete wegens het ontduiken van de leerplicht.

Vanwege astma was de nu 13-jarige leerling van het Vossius-gymnasium vaak afwezig. Tussen september 2007 en februari 2008 miste hij 88 uur. Maar volgens zijn vader, Paul Vinkenoog, was de school op de hoogte en was er dus niets aan de hand.

Omdat het aantal uren dat de jongen verzuimde boven een bepaalde grens uitkwam, meldde de school het aan de leerplichtambtenaar. Een schoolarts zou moeten controleren of de jongen echt ziek was.

Dat weigerde Vinkenoog. Ten eerste omdat de jongen al genoeg medici ziet. Volgens Vinkenoog is er geen wet die zegt dat een ziek kind ook door een tweede arts moet worden onderzocht. Er was dus volgens hem geen plicht om aan het onderzoek mee te werken.

De enige plek waar iets over die tweede arts is vastgelegd, is een convenant van de gemeente Amsterdam. Maar dat is een convenant tussen scholen en de GGD, ouders hebben daar niets mee te maken, aldus Vinkenoog.

Het openbaar ministerie en de Raad voor Kinderbescherming werden ingeschakeld. De familie Vinkenoog kreeg een brief met een folder 'Wat te doen als je kind wordt opgepakt'. De zaak kwam later in handen van de Ketenunit Jeugdcriminaliteit en Veelplegers. "Je wordt gecriminaliseerd," aldus Vinkenoog. Ontduiking van de leerplicht is een strafbaar feit.

"Hij heeft geen inzicht gegeven in de reden van het verzuim. Volgens de voorwaarden van de school moet dat," laat het OM weten. Ook volgens het Vossius is er niets bijzonders aan de hand. "We zien dit als niet meer dan een gewone verzuimzaak," zegt rector Jan van Muilekom.

Deze week diende de zaak bij de kantonrechter. Die veroordeelde Vinkenoog tot 450 euro boete. "Het meest geschokt ben ik omdat de rechter zei dat het niet zo belangrijk is of het in de wet staat, maar dat ik fout heb gehandeld door medische informatie niet te verstrekken." Vinkenoog en zijn advocaat Richard Korver willen in hoger beroep gaan tegen de uitspraak."
===
Dat hoger beroep is geweest. De ouder heeft alsnog gewonnen. Ziek = ziek, zo staat er in de leerplichtwet, en daarmee ontstaat vanzelf geoorloofd verzuim.
Aan deze kwestie is de jeugdarts niet eens te pas gekomen. Maar de positie van die jeugdarts is wel gebruikt en kenbaar geworden: Het is volstrekt helder voor welke kar die Jeugdarts staat.
Ik weet niet zeker of na deze zaak alle leerplichtambtenaren gestopt zijn met het uitvoeren van intimiderende en onrechtmatige convenanten. Ik ken ze als tamelijk vasthoudend in dit soort dingen.
Wat ik wel weet is dat de uitspraak in hoger beroep nog niet geweest was, of GGD Brabant kwam op de proppen met een protocol waarin nu niet de leerplichtambtenaar, maar de school kinderen dwingt de schoolarts te bezoeken (m@zl).
De indicatie voor die bezoekdwang gaat niet over ziek zijn, maar over verzuim. Het verschilt 2 dagen verzuim, 6 dagen, 16 uur. Het maakt niet uit: zodra de tijd is overschreden valt de bijl.
Voorbeeld van zo'n protocol (het wordt lokaal anders ingevuld).
===
Bij het verzuimbeleid volgens M@ZL is er een samenwerkingsverband tussen drie partijen:

• Het XXXX;

• Een vaste jeugdarts van de GGD West-Brabant;

• De leerplichtambtenaar van de gemeente.

De jeugdarts en de leerplichtambtenaar zijn beiden lid van het Zorg Advies Team van onze school.

Werkwijze

De school signaleert het ziekteverzuim aan de hand van vastgestelde criteria:

• 6 schooldagen achter elkaar ziek.

• 16 losse uren gedurende de laatste 4 weken ziek gemeld.

De ouders van de leerlingen die aan bovenstaande criteria voldoen ontvangen hierover schriftelijk bericht, de verzuimstatus van uw kind wordt hieraan toegevoegd. Hierna volgt op korte termijn een uitnodiging om samen met uw kind naar de GGD West-Brabant te komen voor een verplicht consult bij de jeugdarts. De ‘bewijslast’ van de ziekmelding ligt immers bij de ouders.

Wat doet de jeugdarts?

De jeugdarts heeft een beroepsgeheim, het gesprek tussen de leerling, de ouders en de jeugdarts is dus vertrouwelijk. De jeugdarts bespreekt de klachten en oorzaken van het ziekteverzuim. Daarna stelt hij/zij het advies op aan de school en doet in deze een uitspraak over de consequenties van de ziekte of de klachten voor het volgen van het lesprogramma. Indien nodig adviseert de jeugdarts aan de ouders en de school hoe zij hiermee het beste om kunnen gaan.

In verband met het medische beroepsgeheim zal inhoudelijke informatie slechts na toestemming van de ouder en/of de leerling worden teruggekoppeld aan de school.

De leerplichtambtenaar

De leerplichtambtenaar is verantwoordelijk voor het handhaven van de leerplicht en het toezicht houden op schoolverzuim. Wanneer ouders een uitnodiging ontvangen voor een consult bij de jeugdarts krijgt de leerplichtambtenaar hiervan een kopie. Daarnaast ontvangt hij/zij ook een afschrift van het advies over de mogelijkheid van deelname aan het lesprogramma, dat de jeugdarts aan de school geeft. In het geval van ziekte doet u als ouder als het ware een beroep op vrijstelling van het volgen van het lesprogramma voor uw kind. Als ouders/leerling niet meewerken kan de school het geven van de vrijstelling weigeren en het ‘geoorloofde’ ziekteverzuim omzetten in ‘(mogelijk) ongeoorloofd verzuim’ en de leerplichtambtenaar inschakelen.
=====
De schoolarts is in deze context op zijn best iemand die kan bewijzen dat je niet liegt. Daar zit geen greintje dokteren bij, gezien ook het feit dat een huisarts per definitie (KNMG regels) weigert dit soort verklaringen af te geven.
Huisartsen worden, itt jouw eerdere bewering, daar wel vaak om gevraagd. Uit een standaard briefje van een praktijk:"De KNMG heeft als standpunt dat een behandelend arts geen verklaringen afgeeft over een eigen patiënt, waarbij hij/zij een oordeel geeft over de (medische) geschiktheid of ongeschiktheid van een patiënt om bepaalde dingen wel of niet te doen. Voorbeelden daarvan zijn: is iemand in staat te werken, een auto te besturen, naar school te gaan, goed voor de kinderen te zorgen, is terecht een geboekte reis geannuleerd of heeft iemand recht op een parkeervergunning of aangepaste woonruimte?"
Jeugdartsen zijn inmiddels ook lid van de KNMG.
Dit betekent dat de Jeugdarts óf niet gezien kan worden als eigen arts (zoals jij zo graag lijkt te willen), óf niet gebruikt kan worden door leerplichtambtenaren, scholen, AMK, Zatteams, etc. om een medisch oordeel te geven.
In die context vrees ik dat jouw idealen het moeten ontgelden. De jeugdarts wordt betaald door de GGD. De jeugdarts is ingehuurd om schakel te zijn in een proces waarvan inzicht in de populatie (tot op het kleinste detail, meisje van Nulde) het belangrijkste beleidsdoel is.
In die context volhouden dat het je te doen is om een arts-patient relatie zoals dat met de ha ook is, wekt op zijn zachts gezegd verbazing. Alsof jeugdartsen niet weten van welk spel ze onderdeel zijn. Het kan zelfs het wantrouwen nog vergroten: alsof er onder valse voorwendselen ouders en kinderen worden gelokt.
Ik ben geen dokter. Ik heb geen verstand van ziek of beter. Ik ga ervan uit dat de jeugdarts dat allemaal beter weet dan ik.
Maar in dat stuk ligt het probleem niet. Het gaat over de functie van die jeugdarts in relatie tot zorgvragers over kinderen en ouders. Die vragen feitelijk allemaal niet om zorg, maar om een briefje van de dokter. Een briefje dat je inderdaad bij de huisarts niet kunt krijgen.
Ondertussen vraag ik me af waar ouders dat collectieve wantrouwen aan verdiend hebben. Ik heb helemaal geen briefje van de dokter nodig. Ik heb mijn eigen zorgplicht als ouder. De school en de leerplichtambtenaar zouden genoeg moeten hebben aan mijn woord. "Ik ben bij mijn ha geweest en die...."
Groet,
Miriam Lavell

Automatisch

"Wat schetst dan ook mijn verbazing dat ik een week later via school te horen kreeg, dat de schoolarts bij school (de zorgcoordinator waar ik zelf intensief contact mee had) was komen melden dat dochter niet met het onderzoek mee mocht doen. En dat ze het vermoeden hadden dat wij zorgmijders zijn. "
Volgens mij gaat dat ook, net als die verzuimmeldingen, volautomatisch. Alsof het de belastingdienst is. Er ligt geen ander oordeel onder dan 'vakje aanwezigheid leeg = melding zorgmijden doen"
Groet,
Miriam Lavell

Niks-aan-de-hand-bewijs

Pelle:"Als het aparte vragen zijn krijg je daar veel meer input over. Misschien een idee?"
Volgens mij hebben jeugdartsen helemaal niks met die vragenlijsten van doen. Ze zijn uitvoerder van door anderen gemaakt beleid. Invloed kan er wel zijn, nu jeugdartsen zijn verenigd in een beroepsgroep en lid zijn van het KNMG (is nog niet zo lang).
Dat zou iets kunnen betekenen.
Maar de rechtvaardiging van de functie zit in het door anderen bedachte beleid waarin die jeugdarts een spil is. Ik kan me niet voorstellen dat jeugdartsen zichzelf overbodig gaan zitten maken, door er onderzoeksvragen aan toe te voegen die de hand die ze voedt controleert (voor verzuimbeleid wordt door de scholen, soms via de gemeente of het samenwerkingsverband, gewoon betaald aan de GGD).
Het beste dat kan gebeuren is dat de jeugdartsen zelf ontdekken dat ze vanuit het oogpunt volksgezondheid, beter in een andere omgeving kunnen verkeren. Bijvoorbeeld door zitting te nemen op de HAP.
Fio:"Bij twijfel over ontwikkeling, gehoor, visus,en ook bijv twijfel over de vraag: Heeft mijn kind misschien ADHD, gaan mensen hier naar de huisarts."
Ja. Maar niet als die twijfel bij de school vandaan komt. Elke school heeft (optuiging Zatteam) een zorgcoördinator. Die coördinatoren die ik persoonlijk gesproken heb, gedragen zich alsof ze ouders zijn van de kinderen en hun zorgplicht tot en met dokterscontrole geldt.
Als de zorgcoördinator twijfelt, verwijst deze het kind naar de jeugdarts (maakt vaak zelfs de afspraak). Verschijnt het kind niet, dan volgt melding zorgmijden. Dat laatste niet altijd door de jeugdarts, maar volautomatisch vanuit het gegevenssysteem van de GGD.
Met die melding zorgmijden is het voor school en GGD makkelijker om leerplichtambtenaar en RvK aan de gang te krijgen.
Het belangrijkste eigenlijk: geen van de partijen wil de verantwoordelijkheid voor nog een meisje van Nulde. Daarom zijn de afspraken als ze zijn: schoolverzuim meer dan x, weigering bezoek jeugdarts vaker dan y en nog zo wat van die dingen, en het spel staat op de wagen.
Het mist elke samenhang met de werkelijkheid.
En dat eigenlijk vooral vanuit de onmogelijke wens bij dit soort partijen om te bewijzen dat er met dit kind _niks_ aan de hand is. Hoe je ook zoekt, dat kun je natuurlijk niet bewijzen.
Groet,
Miriam Lavell