Wat willen ouders van of met de jeugdgezondheidszorg?

En als ze niet

mijn zoontje gaan doorzagen over groente en fruit. Wat een afgang zeg. Dat is toch geen serieuze manier van doen. Bij ons in de wijk hoorde ik de moeders oefenen met hun kinderen om "mandarijnen en spruitjes" te zeggen. Verder zijn er nu de gesuikerde frisdranken bijgekomen. Moeten de kinderen weer oefenen "een glaasje water en op hoogtijdagen een glas zwakverdunde suikerlimonade mevrouw".

Waarom noem ik dit? Omdat ik een nog net niet neurotische gezondeter ben. Als er een strak protocol moet worden afgewerkt dan komen er dus 10 overbodige vragen voorbij. Met 1 open vraag "hoe denkt u over voeding" waren we in 2 tellen klaar geweest. Dat is dat seriewerken, daar word je zo enorm naar van als fijnbesnaarde hoogopgeleide zeurmoeder.

Ouders online

is het beste voorbeeld waarom CJG nooit kan werken: adviezen zijn meestal ongewenste boodschappen met een eigen mening die een ander aan je op wil dringen. Zelden is het een tip die afgestemd is op de vraag

Ouders mee/afstand

Dat op school prikken heb ik ook meegemaakt. Maar mijn moeder ging mooi wel mee! Maar in mijn beleving was ze wel 1 van de weinigen.Maar mijn moeder was wel een type, die liét zich niet wegsturen en ze was ook de enige werkende moeder. Maar daarvoor nam ze speciaal de hele middag/ochtend vrij.En stond dan op de gang, tot het 'mijn'beurt was.Hier mogen de ouders bij het schoolbezoek (nu) ook mee, álle schoolbezoeken, dus ook die in groep 7/8. Anders waren die van mij ook zeker niet gegaan.
Dan de afstand. Ik heb meegemaakt dat ik op advies van JGZ naar de GGD moest om een TBC prik (wij komen vaak in landen waar dat nog heerst en dan in thuissituaties, dus niet in hotels). Dus werden we opgeroepen voor zo'n prik. Dat gaat in vele sessies waar ze je niet van op de hoogte brengen, dat mag je helemaal zelf opzoeken en anders heb je gewoon géén idee. Ze moeten kijken of je het al hebt (daar zijn 2 keer voor nodig) en dan word je gevacineerd (ben even kwijt hoe vaak dat moet) en dan word de vacinatie 'uitgelezen' en dat moet allemaal precies pas zoveel dagen ná elkaar.
Je krijgt een oproep voor de eerste keer, 3 of 4 dagen voor die tijd. Kan je niet dan mag je een half jaar (!!!) wachten. Dus neem je vrij....en dan blijkt dat je ál die andere keren dus óok moet komen en ook nog precies op die data (die je dan wel allemaal krijgt). En dat binnen een tijdsbestek van zo'n 3 weken. Vanaf nu dan hé, want je bent er al en hebt net sessie 1 gehad.
Ze nemen gewoon voetstoots aan dat wij (ouders) gewoon vanaf morgen zoveel vrije dagen 'even' kunnen nemen.
Ik wil wel eens weten of jeugdarts dat zelf ook kan en mag.
En dat was ook nog 's allemaal op zo'n 50 km afstand vanaf hier. Waarvoor je dus óok nog een auto moet hebben, want op industrieterrein en ik zou niet weten hoe je daar met o.v. moet komen, als het qua tijd al te doen zou zijn (w.s. wordt het dan 2 uur reizen i.p.v. met auto 45 min en dat 2 keer hé).
Ik héb gevraagd aan huisarts of het daar mocht of in ziekenhuis. En ook aan GGD en aan JGZ. Maar nee,allen zeiden het 'mocht' niet. Van wie is me nooit duidelijk geworden,ook het waarom niet.
Dat van die TBC prik heb ik 2 keer meegemaakt. Ik had nog een beetje hoop dat er na al mijn gemopper en een officiele klacht vorige keer iets veranderd was. Maar nee hoor. Precies hetzelfde, idem huisarts en ziekenhuis en de hele rimbam.Toen wederom 'geklaagd'.
groeten albana

Pelle (ot)

Adviezen kunnen beleid zijn, daarom was dit zo apart.
Beleid kan zijn wat ouders het eerst moeten geven: groente of fruit. Bij kind vier hadden man en ik een weddenschap: wat adviseren ze: groente of fruit?
Tuurlijk, het is beleid op microniveau,maar wel beleid.

En dan nog wat positiefs

Want we willen jeugdarts toch niet alleen met kritiek opzadelen, dan gaat ze/hij straks nog weg en leest onze klachten niet eens meer. Dag klein beetje hoop dat er ooit iets veranderd.
Ik kán me zo voorstellen dat er bevolkingsgroepen zijn die best wat hebben aan een JGZ of op welke manier je ook opgeroepen zou worden (wat mij betreft kan een andere instantie ook). Mensen die nog nooit van een plaswekker hebben gehoord b.v. (las ik hierboven)of niet weten dat fruit gezond is en een lollie niet.
Maar dat geld niet voor álle ouders. En zo voelen veel ouders zich wel behandeld. Als een dom onwetend schaap.
En ook niet alle ouders hebben in de gaten dat hun kind niks ziet (ik b.v.) jongste werd door de JGZ doorgestuurd naar oogarts, huisarts had kind vlak ervoor nog gezien en o.a. die ogen bekeken (was gevallen op hoofd, flink en was voor de zekerheid naderhand). En tja dat was niet goed, maar jongste was ook een beetje een vaag ontwijkend antwoordend kind en soms zei ze ook gewoon maar niets. Juf op school niks gemerkt. Op KDV ook nooit iets gemerkt. Ze prikte en tekende dat het een lieve lust was. En wij dus ook niet.
We moesten naar oogarts omdat het al 3 keer ofzo zo verliep die ogentest.
En jongste bleek een flinke afwijking te hebben die ze als het nodig was (een half uurtje ofzo met prikken) nog een beetje kon corrigeren. Daarom viel het ook nooit iemand op. Dat kan ze trouwens nu nog steeds....wel handig voor als je b.v. de zeep niet kan vinden met douchen.
groeten albana

Tja

Ik heb geen ervaring met een ggd-arts, heb aangegeven zoon ook niet te laten gaan en zal waarschijnlijk dan ook geen ervaring krijgen. Ik kan mijn vinger er maar niet op gelegd krijgen wat het nut voor ons zou zijn om wel naar de ggd-arts te gaan. Na jarenlange draadjes op dit forum te hebben gelezen heb ik wel een beeld van wat er zoal onderzocht wordt, maar nog zie ik het nut niet. Tel daarboven op een argwanend karakter van mij, doordrenkt door juridische achtergrond en voila, voor mij reden te over om weg te blijven. Nu ben ik in de gelukkige omstandigheid dat mijn kinderen gezond lijken, zijn er op dit moment geen signalen van school of omgeving dat er iets nader onderzocht moet worden.
Inmiddels heb ik uitgebreide ervaring met het cb en met de jongste ga ik alleen nog voor de prikken. En dat alleen omdat onze huisarts niet aan het rijksvaccinatiegebeuren wil meedoen.
Dus, beste ggd-arts: wellicht kunnen jullie het beeld aangeven van de ggd, wat is de achterliggende reden van de onderzoeken, waarom van belang, waarom toch al die vragenlijsten met indringende vragen. Waarom standaardadviezen afgestemd op Het Gemiddelde Kind, terwijl dat niet bestaat?

En rodebeuk (ot)

Ik heb nog aan je moeten denken . Over een aantal weken komt nl mijn broer uit de USA over en voorziet hij ons van wat uitbreidingen voor de Kitchenaid (sjonge, enorme prijsverschillen joh, niet te geloven). Zo krijgen we een holle-pastamaker (mjam, zelf rigatone, fusili etc brouwen) en een granenmaler. Vooral naar die laatste kijkt mijn man uit, hij ziet al helemaal voor zich hoe hij zelf speltmeel maakt om er vervolgens een ambachtelijk brood van te frobelen. Anyway, zou een ggd-arts het geloven als onze kinderen naar alle eerlijkheid vertellen dat pa zelf granen maalt, zelf brood bakt en dat ma 's avonds eigen rigatone draait, om deze te voorzien van eigen saus . Doen we wel, maar dat gelooft natuurlijk niemand.
Ach, zo denk ik nog eens aan je, ik vind het ook iets voor jou, zo'n granenmaler, gek he?

Albana

Maar al ben je zo'n gezin, dan moet je het toch niet hebben van die drie bezoekjes ? Een kind gaat in groep 2, groep 7 en de 2e klas van het VO. Als je werkelijk wilt dat deze gezinnen hier iets aan hebben, zetten die drie bezoekjes weinig zoden aan de dijk. Los daarvan, hier ben je twee van de drie bezoeken niet eens bij als ouder.

Problemen signaleren

Het cb betuttelend? Hier niet. Ik dacht dat het cb er was om problemen in de ontwikkeling te signaleren. Maar niks hoor, als wij als ouders zelf problemen signaleren en extra afspraken maken om hier met de cb arts over te praten, moeten we ons vooral nergens zorgen over maken. En de huisarts leunde weer op het oordeel van de cb arts, dus daar hadden we ook niets aan. Gevolg: een half jaar achterstand bij het vinden van wat het kind scheelt. En een half jaar is veel op peuterleeftijd.
Dus als er nog een derde zou komen (lijkt me sterk) zou ik alleen de prikken halen en mijn huisarts zeggen dat hij zelf moet nadenken en het niet aan de cb arts moet overlaten.
Het zou fijn zijn als jeugdarts en cb artsen de ouders wat meer serieus zouden nemen. (en nee: we zijn hoogopgeleid, niet hysterisch en volkomen nuchter, maar dat mocht ook niet helpen)

Anderss

Ook al stond-ie in het verkeerde draadje: ik vond hem briljant

Tirza

Het systeem werkt niet

Zoon zit in een andere gemeente op (middelbare) school. En wordt dus niet opgeroepen door de GGD voor de 13jarigen beurt. Heel apart vind ik dat. Lekker sluitend systeem ook wel.

Tirza

Inderdaad sascha (o.t.)

Wij redden het nu niet in de eindeschooljaarsdrukte om naar de molen te gaan... laat het mijn man niet horen, want hij bestelt dat ding zo via internet, en hij betaalt er dan wschl het drievoudige voor, gewoon, om er vanaf te zijn. Eindelijk je eigen meel. Alles wat nodig is is dan een graanschuur.

We hebben nu af en toe volkorenmeel van AH en dat is volgens mij gerestitueerd, dus niet uit het volle graan maar wit meel met een schep vezels. Appie schaamt zich nergens voor. Wacht even, maar nou beland ik weer in het lege calorieen-verhaal met Ingridt...verwarring!

Fiorucci (3 bezoekjes)

Dáár heb je gelijk in, maar ik stel me zo voor (weet niet of het werkelijk zo gaat) dat als zo'n arts dat in de gaten heeft hij zo'n gezin over een half jaar weer laat komen. Kinderen die niet goed groeien (volgens lijn) laten ze óók elk half jaar terug komen, dat heb ik zelf meegemaakt. Dus daarom denk ik dat. Kinderen waarvan de ouders vrij ontwetend zijn of geen idee hebben van gezonde voeding zou daarvoor ook een indicatie kunnen zijn.
groeten albana

Albana

Ja, ok, dat is waar. of ze dan komen is een tweede natuurlijk..

Jeugdarts

Het consultatiebureau hebben wij altijd met plezier bezocht? Waarom? Luisterend oor, handig om eens wat over eten of slapen te overleggen, vaccinaties, ogentestje. Prima. Dat zijn van die dingen waarvoor je niet naar de huisarts gaat, maar toch prettig zijn. Ik herken klachten over 'adviezen opdringen' gelukkig absoluut niet. Onze klacht in de peutertijd ging juist vooral naar onze huisarts uit. Cb-arts wilde onze zoon naar een specialist doorverwijzen, huisarts moest een briefje schrijven (mag Cb-arts nu geloof ik zelf), maar weigerde dat. Toen we op enig moment eindelijk bij de specialist zaten, kregen we de wind van voren dat we zo laat waren.
Met het gebeuren ná het consultatiebureau heb ik persoonlijk niet zo veel. Het voegt voor ons niets toe; als er wat is, dan gaan we wel naar de huisarts. Oudste zon (nu 14) is keurig naar de afspraken geweest. Wat ik dan wel weer heel leuk vond, is dat hij bij het 13-jarigen onderzoek een tekening kreeg die hij als kleuter bij de jeugdarts had moeten/mogen maken. Die was al die jaren bewaard. grappig, maar goed, daar hebben we geen GGD voor natuurlijk
Jongste zoon (9) laten we denk ik alleen nog maar voor vaccinaties gaan. We lopen met hem al geregeld bij artsen en therapeuten, dat lijkt ons wel genoeg.
Maar wat voor ons (en denk ik veel OOL'ers) geldt: wij zijn assertief genoeg, weten waar we informatie kunnen vinden, zijn bewust met de opvoeding en gezondheid van onze kinderen bezig. Ik heb de GGD dus eigenlijk niet nodig, ik vind mijn weg wel. Ik realiseer mij dat er ook een grote groep ouders is voor wie dat minder vanzelfsprekend is.

Ijsvogeltje

Ik lees wel regelmatig dat juist die groep ouders vaak helemaal niet naar de jeugdarts/cb toegaat. Dus schiet het dan weer zijn doel voorbij, vermoed ik.
Ik was er een beetje klaar mee toen ik in tweevoud moest tekenen voor het versturen van het dossier van mijn oudste naar de GGD, en dat het vervolgens zoek raakte. Schouderophalend werd een nieuw dossier geopend....

Dezelfde club

Ijsvogeltje:"Ik herken klachten over \'adviezen opdringen\' gelukkig absoluut niet. Onze klacht in de peutertijd ging juist vooral naar onze huisarts uit. Cb-arts wilde onze zoon naar een specialist doorverwijzen, huisarts moest een briefje schrijven (mag Cb-arts nu geloof ik zelf),"
Maar daarmee leg je wel bloot wat het prettige van een ha is. Ben je het niet met hem eens, dan kun je elders terecht. Andere huisarts bijvoorbeeld.
Bij de jeugdarts is dat er niet. Het is (in de praktijk niet, maar in de beleving wel) dezelfde club. Een andere arts van dezelfde firma gaat je niet geruststellen.
Hiermee "Luisterend oor, handig om eens wat over eten of slapen te overleggen, vaccinaties, ogentestje. Prima. Dat zijn van die dingen waarvoor je niet naar de huisarts gaat, maar toch prettig zijn." keer je volgens mij de feiten een beetje om. Je kunt er ook voor naar de huisarts (technisch). Het punt is dat uit kostenoverwegingen die zaken naar de CB-arts zijn geschoven. Vaccineren kan dus (nog niet eens zo lang) inderdaad niet meer bij de ha (niet vergoed).
Daarmee is voor de Jeugdarts een nieuwe noodzaak gecreëerd. En ik vrees dat zich dat nog verder uit zal breiden. Ik heb het al genoemd bij de invoering van de gratis basisverzekering voor kinderen.
Nog even en ha bezoek voor kinderen is helemaal niet meer gedekt: ga naar de jeugdarts.
Ik vrees dat dat niet als verbetering in de zorg gezien zal worden en vooral ook niet dat het het imago van de jeugdarts goed zal doen.
Groet,
Miriam Lavell

Klopt miriam

"Maar daarmee leg je wel bloot wat het prettige van een ha is. Ben je het niet met hem eens, dan kun je elders terecht. Andere huisarts bijvoorbeeld."
Klopt inderdaad; wij hebben een andere huisarts gezocht. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Een andere contactpersoon bij een CB (als je dat zou willen) voelt toch heel anders. Zelfde club inderdaad.
"Hiermee "Luisterend oor, handig om eens wat over eten of slapen te overleggen, vaccinaties, ogentestje. Prima. Dat zijn van die dingen waarvoor je niet naar de huisarts gaat, maar toch prettig zijn." keer je volgens mij de feiten een beetje om."
Nou, nee. Het feit is namelijk dat het CB er gewoon IS. En dat je geacht wordt om daar naar toe te gaan voor dit soort zaken. De huisarts 'is hier niet meer van' en dat is waar je als doorsnee ouder mee te maken hebt. Maar op een wat abstracter niveau heb je natuurlijk gelijk.

In het balang van volksgezondheid

IJsvogeltje:"Het feit is namelijk dat het CB er gewoon IS. En dat je geacht wordt om daar naar toe te gaan voor dit soort zaken. De huisarts \'is hier niet meer van\' en dat is waar je als doorsnee ouder mee te maken hebt."
Dat is wel waar, maar het is alleen maar een bureaucratisch dingetje. Er zijn ouders die het niet weten en nog veel meer ouders die het niet begrijpen. De standaard uitleg voor deze praktijk is vaak dat het 'in het belang van de volksgezondheid' zou zijn.
En ook dat heeft een verwarrende betekenis. Ouders (burgers) zijn toch geneigd om dat uit te leggen als 'om te zorgen dat mijn kind en daarmee de optelling van individuele kinderen, niet ziek wordt en dus een goede kwaliteit van zorg krijgt'.
Die redenatie leidt al snel tot de gedachte dat die Jeugdarts 'het beste van het beste' aan zorg zou moeten bieden. En juist dat, het ligt er al snel duimendik bovenop, is niet aan de hand.
Dat is de kwestie dan ook niet. Het is 'het goedkoopste van het goedkoopste'. Het is daarmee veel meer een soort solidariteitsheffing. Allemaal een beetje kwaliteit inleveren: zo min mogelijk naar de ha en zoveel mogelijk naar de jeugdarts, om de collectieve voorziening zo goedkoop mogelijk te houden.
En ja dat is natuurlijk, maar wel bijzonder indirect in het belang van de volksgezondheid.
Op precies dezelfde manier is het onuitputtelijk verstrekken van gegevens (goedkoop onderzoek) in het belang van de volksgezondheid.
Tel maar op. Je hebt al snel het idee dat je kinderen eerder melkkoe zijn dan individuen met een eigen zorgbehoefte. Of om met Drommels te spreken: dat je met een vragende organisatie te maken hebt, niet met een leverende.
Groet,
Miriam Lavell

Ijsvogeltje

"En dat je geacht wordt om daar naar toe te gaan voor dit soort zaken." Ik ging nooit tussendoor naar het cb, eer je dan aan de beurt was....de huisarts vond het geen punt als ik voor dergelijke zaken langskwam.

Overleg

voor dit soort kleine dingen waar ook Fio naar verwijst, overleg ik altijd met de assistente van de huisarts. Samen beslissen we dan wat de handigste route is.
Geweldig mens, zelf al een aantal (bijna) volwassen kinderen.
CB: het domste moment was wel toen mijn 11 maanden oude dochter LOPEND, met een bakje met STUKJES mandararijn binnen kwam. Klom via mijn schoot op tafel. En vervolgens krijg ik de vraag: loopt ze al? verbaasde blik mijnerzijds, vervolgens er overheen eet ze al stukjes?
Toen was mijn vertrouwen weg.

Amk

Kom je nog goed weg. Tegenwoordig krijg je een preek als je kind loopt te eten op een tussendoormoment.

Tirza

Tirza

ze liep niet te eten, dat deed ze pas weer op tafel. Ze had alleen het bakje met stukjes mandarijn in haar knuistjes toen ze liep.

De preek over te dik zijn heb ik ook gehad. Notabene toen ik met ondergewicht aanschoof. Ik heb haar aangekeken of water kon branden. En vervolgens iets over statistiek uitgelegd. Werd niet gewaardeerd. ☺
En zo zijn er net als bij een ieder vanons wel vergelijkbare verhalen.

Haha ot

AMK, dat doet mij denken aan mijn driejarige. Hij kreeg de vraag: wat eet jij nu het allerliefste? Daar hoefde hij geen nanoseconde over na te denken: broodje kroket!
Want de lieverd had die dag ervoor een hapje gekregen van de mijne...zucht...ijzigheid viel mij ten deel.

Te dik

Zoonlief, wat aan de magere kant, werd volgens de consultatiebureauverpleegkundige echt te zwaar. Ik witheet: KIJK DAN NAAR DAT KIND!! (Hij liep in z'n onderbroekje en je kon bijna z'n ribben tellen, terwijl hij heel goed eet).

Bleek later dat mevrouw de verpleegkundige het stipje van het weegmoment niet goed had neergezet... Verder nooit problemen gehad, want ik gaf altijd sociaal wenselijke antwoorden, en deed vervolgens wat mij het beste leek voor mijn kind op dat moment. Wel een beetje zonde van het geld, die cb-bezoekjes... Als er echt iets is, ga je toch naar de huisarts. Alleen een verpleegkundige als aanspreekpunt (of inderdaad de assistente van de huisarts) plus een weegmoment is wat mij betreft voldoende. De arts heb ik nooit nodig gehad.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Reactie op 'het nut voor kareltje'

Beste ouders,

Ook al ben ik niet helemaal bij met lezen in deze discussie, ik ben zover dat ik doorheb dat jullie ook graag van mij horen hoe ik tegen de huidige jeugdgezondheidszorg aankijk. Dat kan de discussie wel positief voeden.

Wat kan een jeugdarts het individuele kind en diens ouders bieden? waarom bestaat het überhaupt?
Waarom we doen wat we doen: meten, wegen, lichamelijk onderzoek, ogen en oren onderzoeken, vragen hoe het gaat op de verschillende vlakken van het leven?
In principe, in beginsel, probeert Jeugdgezondheidszorg ziekte en problemen voor te zijn, door naar het kind en de omgeving van kinderen te kijken. Daarnaast is het doel om op een zo vroeg mogelijk moment in het leven van het kind en in het ontstaan van het probleem te detecteren dat er iets niet loopt zoals gehoopt. Uiteraard met het doel om kind en ouders dan te begeleiden naar de juiste hulp en zorg.
Alles wat jeugdgezondheidszorg doet dient hierop gericht te zijn. Het ene probleem tackel je door kinderen te zien en hun ontwikkeling en groei te beoordelen en bespreken met ouders, het andere door bij veel kinderen hetzelfde schoolprobleem tegen te komen en dat met school te bespreken.
Dat is de theorie, de achterliggende gedachte.
De praktijk is soms moeilijk terug te voeren naar deze theorie, bijverschijnselen als dataverzameling krijgen hier en daar de overhand, en agenda's van medewerkers lijken soms bepalend in de beslissing of een kind moet worden gezien. Dat is zorgelijk, ik zie het ook gebeuren, kan het soms niet tegengaan, maar soms ook wel. En een van de manieren om weer terug te komen naar het daadwerkelijke nut is voor mij door een vraag te stellen als hier op OO.

Goed, wat heeft Pietje, of Kareltje, er dan aan?
Hij wordt in de kleuterklas, of op de leeftijd van vijf jaar, hoe dan ook ergens rond die tijd in zijn leven, uitgenodigd. Daar wordt zijn groei bekeken, en in de bredere zin van de vraag nagegaan hoe het met hem gaat. De groei is bij kinderen vaak een van de eerste zaken waaruit blijkt dat er 'iets' niet in de haak is. Dat kan van coeliakie tot psychosociale problemen zijn, van primaire groeistoornis of genetisch syndroom tot jawel, verwaarlozing van het kind (kindermishandeling). Vandaar het meten. Om echte groeiafbuiging te ontdekken heb je de eigen groeilijn van het kind nodig, want afzetten alleen tegen de leeftijd, dat werkt niet met een zo brede marge van 'normaal'.
Hetzelfde geldt voor het lichamelijk onderzoek, het onderzoek van de motoriek en met name ook het gesprek met de ouder: hoe gaat het met het kind. Kleine dingen die ogenschijnlijk betekenisloos zijn, of waar de ouder zich wel zorgen over maakt maar wordt weggewuifd door de buren en de familie, kunnen in gesprek met de jeugdgezondheidszorg in een samenhang gezien worden. Aan het eind van een dergelijk onderzoek bepaal je als arts of verpleegkundige samen met ouders of er zaken zijn die uitgezocht of vervolgd moeten worden (veel lost zich ook weer 'vanzelf' op, maar om te ontdekken bij wie niet zul je meerdere kinderen later opnieuw de revue moeten laten passeren). Bij veruit de meeste kinderen gaat het gewoon goed. Maar niet iedereen die na dat onderzoek nog wat zorg, steun of geruststelling krijgt, had dat vantevoren gedacht.
Het zijn bovendien zaken die zich anders pas openbaren als ze al lang aan de gang zijn (voordat een groeivertraging duidelijk wordt ben je jaren verder, en inderdaad, het is dus erg zonde dat we nog maar 3 keer in de 10 jaar meten. Daar zit een of andere niet persoonlijke efficiëntieberekening achter, en de officiële gedachte dat kinderen wanneer ze bij welke arts dan ook komen altijd gemeten zouden moeten worden. Waarvan we allemaal weten dat dat niet gebeurt en dat er ook geen mogelijkheid is die groeicurve onder elkaar te delen).

Vervolgens is de jeugdgezondheidszorg er ook tussen die contactmomenten. Ouders maken soms zelf een afspraak omdat zij zich zorgen maken en de huisarts heeft verwezen naar de jeugdgezondheidszorg als meer expertise hebbend op gebied van ontwikkeling van niet-zieke kinderen. Of het kind heeft problemen op school, en ouders willen hierover graag praten met iemand bekend in 'het veld', en toch onafhankelijk. Of zij daarop durven en kunnen vertrouwen, is een belangrijk punt volgens mij dat de JGZ nu dient te maken. Ik werk niet voor een school, ik ben vanuit de GGD wel verbonden aan een school. Maar ik werk voor het kind of de ouder die voor me zit, en de gemeente en de minister betalen daarvoor omdat landelijk wordt ingezien dat laagdrempelige hulp goedkoper is dan achteraf veel op moeten lossen.
Kennis van de normale ontwikkeling (lichamelijk, emotioneel, verstandelijk) is een expertise die niet wordt geleerd in de reguliere opleiding tot arts, niet in de opleiding tot huisarts (uitzonderingen en nieuwe ontwikkelingen daargelaten). Artsen in de curatieve zorg denken van uit een klacht en een ziekte, er moet een bepaalde ziektelast zijn voordat je gebruik mag maken van de dure ziekenhuiszorg of de ook nog relatief dure huisartsenzorg.

De bedoeling is dat de jeugdgezondheidszorg, of het nu de arts, de verpleegkundige of een van de andere medewerkers betreft, aan de ene kant de medische en paramedische professie en kennis beheerst, aan de andere kant de brede variatie van normaal kent en zo kan de-medicaliseren, en tegelijkertijd het normale leven van een kind en een gezin kent (ook in de grote variatie van normaal en goed genoeg) om zo de vertaalslag te kunnen maken. Dat we dus vanuit een professionaliteit en contact met al die specialisten, deskundologen, leerkrachten, dat wij dan náást de ouders en het kind kunnen staan en met hen mee kunnen denken, en waar nodig voor hen wat kunnen organiseren.

Goed, dit is en blijft een theoretisch verhaal omdat jullie niet de ouders zijn die bij mij in de spreekkamer komen, en ik niet de jeugdarts ben die bij jullie op huisbezoek komt.
Ik denk dat ik aardig in de richting van mijn ideaalbeeld functioneer, maar gelukkig ben ik ook een mens dat fouten maakt, knoeit, sorry zegt en samen verder gaat. Zo kan ik immers de ouder en het kind ook als echte mensen blijven kennen.

Omdat ik niet bij ben in de discussie weet ik niet zeker of dit op een goed moment komt, en dat vind ik ook best spannend. Ik lees rustig verder en zal vast weer reden vinden om te antwoorden of te praten hier.

Ik hoop dat er nog veel constructieve reacties volgen. Wat mis je, waar was je tevreden over en wist je niet van dat JGZ dat ook kon bieden, heb je als ouders iets héél anders nodig dan wat er nu gedaan wordt?
Groet,
jeugdarts GGD

Jeugdarts

Allereerst: ik kan slechts deels reageren,moet zo gaan werken. Maar ik herken niet dat ik alleen bij een bepaalde ziektelast van mijn kind naar mijn huisarts zou mogen.
Ik herken, schreef ik je al eerder, ook helemaal niet dat een huisarts sporadisch kinderen zou zien. Kom maar in de wachtkamer kijken alhier, we gaan naar de huisarts,massaal,niet naar de jeugdarts.Alleen al vanwege het feit dat de huisarts om de hoek spreekuur houdt,en de jeugdarts aan de andere kant van de stad. Ik verbaas met ook dat je toch wel suggereert dat je uitgangspunt is dat je het kind en zijn gezin en omgeving kent. Sorry, maar die pluim gaat naar mijn huisarts.
En verder: Ik ken heeeel veel kinderen en hun ouders na 16 jaar op de basisschool rondlopen, maar als een huisarts het niet meer weet, gaan we hier naar de kinderarts in het ZH, niet naar de jeugdarts.

Placebo-dokter

Jeugdarts, het is doorgaans flauw om in een discussie iemand op woorden te vangen. Maar in deze, waarin het eigenlijk om imago gaat, is het relevant.
Je antwoord op de vraag 'wat doet het voor Kareltje' bevat teveel woorden. En dat legt het probleem al een beetje bloot. Goede wijn behoeft geen krans, slechte wijn heeft veel woorden nodig om iets goed te praten.
Wat ondertussen ontbreekt is een eenvoudige opsomming van dat wat Kareltje bij de jeugdarts kan vinden wat nergens anders is.
Zo'n opsomming is een andere dan de bewering dat de jeugdarts kan meten en wegen. Wat je ook van de ha vindt, die kan dat ook. Zelfs zijn assistent kan dat. Het is dat we voor dat meten en wegen in beginsel niet bij de ha terecht kunnen (die wordt er niet voor betaald), maar daarmee is nog steeds de vraag onvoldoende beantwoord waarom dat dan is en wat Kareltje daar precies aan heeft.
Overigens wordt er wel bij de ha gemeten en gewogen als er zorgen over de groei bestaan bij de ouders of bij de arts. In dat geval kan het zelfs elke maand. Of elk jaar. Je hoeft ook niet te wachten tot het kind 5 is.
Al bij al klinkt het argument voor de groei-indicatie ook nogal ouderwets. Alsof er nog steeds onder grote getallen naar ondervoeding of Engelse ziekte gezocht moet worden.
Dit vond ik wel interessant:"het andere door bij veel kinderen hetzelfde schoolprobleem tegen te komen en dat met school te bespreken."
Hiermee suggereer je dat de registratie per kind wordt uitgesorteerd op naam van school, waarna een probleemanalyse plaatsheeft. Ik geloof het niet. Het lijkt me teveel werk en het lijkt me buiten de bevoegdheid van de Jeugdarts. Die is geen onderdeel van de onderwijsinspectie.
Ik geloof ondertussen wel dat Jeugdartsen op eigen initiatief (buiten ouders om) met scholen over kinderkwalen van schoolgenoten praten. Wat daarvan het voordeel voor Kareltje moet zijn, begrijp ik niet. Ik zie alleen maar nadelen. Niet voor niets zal een huisarts (die in zijn bestand ook op school kan sorteren als hij dat gegeven zou hebben) dat niet in zijn hoofd halen. Het komt niet eens in hem op dat gegeven als informatie bij de ouders op te vragen.
Dit "Vervolgens is de jeugdgezondheidszorg er ook tussen die contactmomenten. Ouders maken soms zelf een afspraak omdat zij zich zorgen maken en de huisarts heeft verwezen naar de jeugdgezondheidszorg als meer expertise hebbend op gebied van ontwikkeling van niet-zieke kinderen." is helemaal nieuws voor me.
Tenzij je het hebt over hoofdluisbestrijding (weinig expertise nodig, wel veel werk) of iemand die klaagt over vermeende bijwerkingen van een vaccinatie (ha verwijst terug naar de toediener, ha heeft er niet aan verdiend, wil er ook de lasten niet van), of iemand die begeleiding wil bij zindelijkheidstraining (als de arts meent dat verwijzing naar een kinderarts niet nodig is, verwijzing naar jeugdarts is geruststelling, meer niet).
Laat ik het zo zeggen: het zou voor het imago van de jeugdarts kunnen helpen als je zou kunnen definieren over welke klachten het dan precies gaat. Als het werkelijk om behandelingspraktijk gaat, dan moet dat eenvoudig zijn. Er moet een protocol van zijn. Een dbc-code. Een beroepscompetentie-afbakening.
Ik herken het niet. Ik ken alleen maar verwijzing naar een kinderarts.
Jeugdarts:"Ik werk niet voor een school, ik ben vanuit de GGD wel verbonden aan een school. "
Hoe dan? Dit is een van de mysteries die zo verwarrend werkt. In de praktijk zit hier ook een feitelijk probleem: Jeugdartsen die op last van de school en onder dreiging van leerplichtvervolging, ouders en kinderen oproepen voor een 'keuring' (zie breed uitgerold project m@zl).
"Kennis van de normale ontwikkeling (lichamelijk, emotioneel, verstandelijk) is een expertise die niet wordt geleerd in de reguliere opleiding tot arts"
Dat is zonder meer waar. Artsen zien te weinig normale niet zieke kinderen. Er is ook bijzonder weinig bekend over normale niet zieke kinderen (boeken vol over ziektes, dat wel). Maar ik zie niet hoe de kennis bij Jeugdartsen hier groter kan zijn dan die van normale niet overbezorgde ouders.
Hier botst bovendien de doodnormale culturele perceptie van de burger, ook die van de Jeugdarts en de leerkracht. Je gaat naar de dokter als je denkt dat er iets mis is. Niet als er niks mis is. Er is juist daarom geen ouder die de behoefte voelt om naar een 'niks aan de hand' dokter te gaan. Tegelijkertijd kost het die artsen menselijkerwijs moeite om hun specialisme 'het in goede banen leiden van het niks' te laten zijn, dus die gaan toch enthousiast aan het raden. Daar komen die mysterieuze en ongevraagde vervolgafspraken van (bedplassen = na periode x opnieuw oproepen, dan _doe_ je tenminste wat).
Ik snap volkomen het budgettaire streven om bezorgde ouders gerust te willen stellen met een placebo-dokter die toch ook nog zo geschoold is dat ie, mocht er toch nog iets zijn, alsnog kan doorverwijzen. Maar die ouders zijn niet gek. Die willen meteen een kinderarts (serieus genomen worden).
Bovendien is er niet meer expertise nodig dan dat van een triage-zuster aan de HAP telefoon.
Er is wel een heel ander effect van de handen op een buik met school, lees leerkracht. Die laatste heeft ineens een verrekt interessante baan met al die vermoedens, ziektes en dat doorverwijzen. Dat gebeurt dan ook enthousiast en bloedserieus tegelijk.
In plaats van 2 ouders om een kind die misschien wat te vaak de hulp van de ha inroepen (hoe vaak eigenlijk?), staat er nu een hele kudde om dat kind met allemaal dezelfde medisch-culturele achtergrond, dus allemaal op dezelfde manier de behoefte om _iets_ te doen.
En dat blijkt dan ook uit de lijstjes en vragen. Was je niet ziek of afwijkend, dan voel je je wel zo na afloop.
Ik hou absoluut van het breed zien van de normalen, maar dat doel bevindt zich in de samenhang met school in een bijzonder vijandige omgeving. Op school is alles wat niet gemiddeld is niet normaal. En de Jeugdarts is niet bevoegd aan die kijk op kinderen te sleutelen (vrijheid van onderwijs).
De Jeugdarts is ondertussen wel verplicht op een verzoek van een school/leerkracht in te gaan, want het zijn professionals. Je kunt ze niet weg zetten als 'over bezorgd'. Dat kan met ouders straffeloos. Ik weet zeker dat dit hechte verband met het onderwijs tot een toename van zorgvragen heeft geleid. Geen geruststelling, maar ophitsing. Geen afname, maar toename van diagnoses. En ondertussen nog steeds geen vangnet voor meisjes van Nulde, want die komen sowieso niet.
"Goed, dit is en blijft een theoretisch verhaal omdat jullie niet de ouders zijn die bij mij in de spreekkamer komen"
Dat is waar, maar de discussie kan ook alleen maar gaan om de Jeugdarts als instituut. Het is een professie met een bepaald gedefineerde rol. Die rol wordt wel of niet begrepen. Dat is de kwestie. De kritiek gaat dan ook niet over jou persoonlijk.
Ik vond de concept richtlijn JGZ-richtlijn Zindelijkheid URINE en FECES. Kijk, dat is nou zoiets waar je als ouders best wat aan kunt hebben. Mijn kind (bijna 4) is nog steeds niet zindelijk, wat doe ik fout?
Die vraag kun je op dit forum ook kwijt én hij wordt adequaat beantwoord. Het is het soort van vragen waarmee je niet meteen naar de ha loopt. Je zou met zo'n vraag ook bij de Jeugdarts terecht kunnen. Inloopspreekuur. Tips en adviezen, kom gerust volgende week weer als je wil. Daar zou je wat aan kunnen hebben.
De vraag komt voort uit de gedachte dat nog niet zindelijk zijn op die leeftijd niet tot de normalen hoort. Die gedachte wordt bevestigd door menig schoolgids: kind is welkom met 4 jaar, _mits_ zindelijk.
Waarmee een kudde doodnormale kinderen in een beweging tot abnormaal wordt verklaard.
Als het nou zo was dat de schoolarts aan deze doodnormale onderwijspraktijk wat zou kunnen doen, dán zou Kareltje er wat aan hebben. Maar dat is in theorie én in praktijk niet mogelijk.
Het beste dat in deze tegenstrijdigheid tot stand kan komen, is dat het kind wordt toegelaten tot de school _mits_ de ouders met het kind regelmatig het zindelijkheidsspreekuur van de dokter bezoeken (Jeugdarts rapporteert aan school of de ouders verschijnen).
Het knelt, voel je wel?
Groet,
Miriam Lavell

Wat heeft een huisarts wel wat een jeugdarts niet heeft?

Beste Jeugdarts,
Zoals je uit de reacties leest gaan ouders over het algemeen veel liever naar hun huisarts dan naar een jeugdarts. Je kunt je vraag waarschijnlijk voor een groot deel beantwoorden door je af te vragen wat een huisarts wel heeft en een jeugdarts niet.
1) Met stip op één zou ik zeggen vertrouwen.
Een huisarts heeft in principe vertrouwen in de ouders, jeugdzorg in principe wantrouwen. Je gaf een mooi voorbeeld:"De groei is bij kinderen vaak een van de eerste zaken waaruit blijkt dat er \'iets\' niet in de haak is. Dat kan van coeliakie tot psychosociale problemen zijn, van primaire groeistoornis of genetisch syndroom tot jawel, verwaarlozing van het kind (kindermishandeling)." Precies, en de huisarts denkt in zo'n geval eerst aan coeliackie of iets anders lichamelijks/genetisch en begint gelijk met enkele eenvoudige onderzoeken zoals bloedtest en handfoto. Jeugdgezondheidszorg denkt als eerste aan mishandeling en legt de ouders het vuur aan de schenen, zij moeten eerst op een één of andere manier de jeugdgezondheidswerker overtuigen dat ze onschuldig zijn voordat er werkelijk iets praktisch voor het kind gedaan wordt, als het al gedaan wordt en daarmee kom ik op punt twee.
2) Doelstelling.
Jouw beschrijving:"In principe, in beginsel, probeert Jeugdgezondheidszorg ziekte en problemen voor te zijn, door naar het kind en de omgeving van kinderen te kijken. Daarnaast is het doel om op een zo vroeg mogelijk moment in het leven van het kind en in het ontstaan van het probleem te detecteren dat er iets niet loopt zoals gehoopt." Kortom jeugdgezondheidszorg houdt zich bezig met opsporing, terwijl de huisarts zich bezig houdt met beter maken.
Terwijl het bij volwassenen duidelijk is dat een arts zich in principe bezig houdt met het oplossen van gezondheidsproblemen en de politie degene is die misdadigers opspoort, ligt het bij jeugdgezondheidszorg ineens anders en tref je een arts met politiepet op om eventuele mishandeling op te sporen. Ouders willen een arts voor medische adviezen en treffen daarin tegen een vermomde politieagent die soms zo bang is dat hij/zij een misdadiger vrijuit laat gaan dat er liever onschuldigen bij voorbaad veroordeeld worden. En de veroordeling bestaat hier in uit huis plaatsen van een kind met alle schadelijke gevolgen van dien. Terwijl je bij de politie in principe onschuldig bent tot schuld bewezen is, lijkt het bij jeugdgezondheidszorg andersom te zijn ouders worden in principe als schuldig benaderd tot zij onschuld kunnen bewijzen en men vergeet erbij te zeggen:"alles wat je zegt, kan tegen je gebruikt worden" afhankelijk van hoe de betreffende jeugdgezondheidswerker het uit wil leggen.
Om een voorbeeld te geven, bij mijn tweede vroegen we om onderzoek omdat hij met zijn derde nog niet sprak. Voordat hij eindelijk op de wachtlijst voor logopedie geplaatst werd hebben we eerst een hele rij onderzoeken en vragenlijsten moeten doen waarbij vooral gefocust werd of die taalachterstand niet door mishandeling of erbarmelijke omstandigehden thuis kwamen. Er werd zeer afkeurend gereageerd op mijn meer dan 3 jaar borstvoeding delen en de kinderen zo lang op de ouderslaapkamer laten slapen. Dat ze ook in hetzelfde bed sliepen heb ik maar niet meer verteld. De arts die mij ondervroeg heeft me in het dossier ronduit voor leugenaar uitgemaakt, omdat ze nog nooit van de Rapley-methode had gehoord. Ik ook niet, maar dat was wel de manier waarop mijn zoon toen met ander voedsel is begonnen. Ook was mijn zoon te klein voor zijn leeftijd, wat alleen onderzocht is of dat toevallig door ouderlijke schuld kwam. Toen we eenmaal vrijuit gingen omdat mijn hoogopgeleide man en het KDV-bezoek van het kind kennelijk genoeg groene vinkjes gaf is daar nooit meer iets mee gedaan. Ik heb er zelf (via de huisarts!) achteraan moeten gaan om zijn groeistoornis op te sporen en te laten behandelen. Terwijl het toch duidelijk meerdere malen in het dossier staat wat ik later heb opgevraagd, alleen werd daar het 'te klein voor leeftijd' echt alleen maar interessant gevonden voor zover het met mishandeling of verwaarlozing had te maken en verder dus niet.
Ik, en vele ouders met mij hebben inmiddels het idee dat het doel van de jeugdzorg niet 'het doel om kind en ouders dan te begeleiden naar de juiste hulp en zorg' is als er iets medisch aan de hand is, maar alleen maar het doel heeft om tekortkomingen van ouders op te lossen en op 'hun' manier op te lossen. En met 'hun' manier komen we op punt drie.
3)Inspraak en rechten van ouders.
Op het moment dat jeugdzorg een oplossing bedenkt hebt je als ouders zo goed als geen inspraak daarin. Of je gaat accord of je wordt als zorgmijder gebrandmerkt met als gevolg dat ze je kinderen weer af kunnen nemen. Soms weet je als ouder dat ze helaam de verkeerde oplossing aanreiken omdat ze de verkeerde kant op zoeken, maar het is moeilijk om daar iets aan te doen. Bij de huisarts kun je weigeren, van huisarts veranderen of een second opinion bij een door jouw uitgekozen arts aanvragen, bij jeugdzorg niet. Iedereen maakt fouten, maar als ouders heb je zo goed als geen verweer als die fouten door jeugdgezondheidszorg gemaakt worden. Onterechte uithuisplaatsingen zijn heel moeilijk terug te draaien, het duurt eeuwen en het allerergste is nog dat je als ouder geen poot hebt om op te staan als je merkt dat het hierdoor juist slechter met je kind gaat (en helaas gebeurd dat veel te veel). Het probleem is ook dat een ouder vaak een eigen kind het beste door en door kent en daarom andere inschattingen maakt dan iemand die hoe goed opgeleid dan ook toch een vertaalslag maakt naar de ervaring van grotere gemiddelden. Bij mijn zoon waren de eerste diagnoses helemaal fout, ik wist dat het niet goed voelde, maar mijn specefieke kennis als ouder van mijn zoon werd aanvankelijk niet serieus genomen. Uiteindelijk was er één iemand die wel een nieuwe test wilde doen, maar ondanks dat die heel anders uit pakte bleven ze bij hun oplossing en de weigering van ons als ouders had ten gevolge dat we daarna ook niet meer dat deel van hulp kregen wat wel zinnig was. Er werd alleen nog maar geobserveerd.
Daar hebben we als ouders van geleerd dat we minder naief moeten zijn. Zolang we het zorgteam tegemoet treden alsof we een potje schaak moeten spelen waarin we zodra een pion naar voren wordt geschoven door vaag iets over een nu weer gesponsoriseerd project te roepen dat gelijk afkappen en ver van te voren onze stukken met opmerkingen en 'toevallige' praatjes zo neer te zetten dat alleen de weg vrij blijft naar wat ons zinnig lijkt, dan krijgen we iets waar onze zoon iets aan heeft. Maar die altijd durende schaakpartij waar je ver van te voren eventuele verkeerde voorstellen moet zien aankomen en ombuigen voordat ze vaste vorm krijgen en daarbij niet op een gespecialiseerd ego trappen is wel vermoeiend. Niet iedereen is goed in schaken.
4)Bekend zijn met het gezin.
Huisarts en jeugdgezondheidswerker verstaan iets anders onder het gezin kennen. Jeugdgezondheid kent een gezin uit lijstjes om tot een conclusie goed genoeg te komen, de huisarts kent je echt als persoon. Mijn kinderhuisarts bijv. weet dat mijn kinderen het over het algemeen goed doen en als ik bij haar kom voor iets er waarschijnlijk werkelijk reden tot zorg is. Ze heeft me daarin zo goed leren kennen dat ze zelfs doorverwijzingen schrijft ook al is er volgens haar statistische kennis eigenlijk (nog) geen reden voor. Ze vertrouwt op mijn oordeel en kan het geen barst schelen of het bij mij thuis een troep is, waar en hoe laat mijn kinderen slapen en of ik normaal gesproken voedingsschema's aan mijn laars lap en alle weegcontroles oversla, want dat kan ik zelf wel. Jeugdzorg kent me niet en moet eerst nagaan of mijn tekortkomingen als ouder volgens het normaal plaatje niet wellicht de oorzaak zou kunnen zijn voor de problemen en pas als ze me in een goed genoeg vormpje hebben gedouwd gaan ze eventueel verder kijken. Meestal via een eindeloze wachtlijst, want als het geen mishandeling is is er geen echte urgentie meer al blijven de problemen voor het gezin wel hetzelfde.
Kortom waarom zou je als ouder naar een organisatie stappen waarmee de relatie gebaseerd is op wederzijds wantrouwen, waarvan het hoofddoel opsporing van verkeerde ouderpraktijken is, ipv zorgprobleem oplossen, je eerst een soort ouderschapstest moet afleggen voordat er uberhaubt aan het probleem van je kind aandacht wordt geschonken en je bovendien nauwelijks inspraak hebt en geen rechten om de boel halt toe te roepen mocht het de verkeerde kant uit gaan? Zo stom of naief zijn de meeste ouders niet.
Op papier kan het doel van de jeugdarts ook wel zijn om medische of genetische problemen op te sporen en daarin hulp te bieden, maar als je dan ziet dat juist steeds meer bespaard wordt op de werkelijke hulp aan kinderen die al gediagnostiseerd zijn met bijv. een handicap en aan de andere kant er wel steeds meer geld gepompt wordt in het opsporingsdeel met z'n goedkope kant-en-klaar massaoplossingen valt het geloof in wat je kunt verwachten in nuttige hulp van deze organisatie wat weg. Ik zie de politie- en buraucratische lijstjeskant van jeugdzorg alleen maar groeien ten koste van de zorgkant met werkelijke inspraak die ouders juist willen en dus gaan ze daarvoor maar naar de huisarts. Daar hoef je tenomste je niet eerst door een lijst met vragen en sociaal wenselijke antwoorden heen te worstelen voordat er zorg geboden wordt.
Opsporing is geen zorg en ik denk dat jeugd(gezondheids)opsporing moet kiezen of ze de politiepet op willen houden of de doktersjas willen aanhouden. Met beide is het een gevaarlijk gedrocht waar je als ouder maar het beste zo ver mogelijk vandaan kan blijven. Zeg nou zelf, wat voor een nuttigs verwacht je van ouders die alleen maar komen omdat ze bang zijn dat ze anders een aantekening in hun kinds dossier zullen krijgen? Daar zul je nooit nààst staan en je denkt er ook niet mee MEE, je staat bòven ze en je denkt VOOR ze en dat is gelijk het hele probleem van hoe de JGZ nu inelkaar zit.
Groeten Primavera